Η "Πανεπιστημιο-ποίηση" των ήδη, εδώ και καιρό, λειτουργούντων Κολλεγίων.

Κανένα αμερικανικό πανεπιστήμιο, ούτε γερμανικό, ούτε ολλανδικό, ούτε καν ιταλικό δεν εκδήλωσε ενδιαφέρον, παρά μόνο βρετανικά...  τα οποία όμως ήδη συνεργάζονταν με ελληνικές εταιρείες (παρακολουθούμε την εξέλιξη σήμερα της "βιομηχανίας" αυτής, στη συγκεκριμένη χώρα...). Υπάρχει βέβαια και ένα από τα 13 παραρτήματα της παλιάς γαλλικής Σορβόννης...

Με εξαίρεση το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, όλα τα υπόλοιπα 12 ξένα πανεπιστήμια  που κατέθεσαν αίτηση για να λειτουργήσουν ως Μη Κρατικά Πανεπιστήμια, βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα και λειτουργούν ως Κολλέγια, ενώ τώρα απλώς, με το νόμο Πιερακάκη, ως παραρτήματα γίνονται Πανεπιστήμια.

Τα 12 ξένα Πανεπιστήμια που κατέθεσαν αίτηση για να λειτουργήσουν ως Μη Κρατικά στην Ελλάδα ήδη συνεργάζονται εδώ και χρόνια με τα συγκεκριμένα Κολλέγια που τώρα «αναβαθμίζονται», μέσα από τη μεταμφίεσή τους σε ΝΠΠΕ, σε Πανεπιστήμια...

Τα ενδιαφερόμενα Πανεπιστήμια με τα συνεργαζόμενα κολλέγια
1.	The Open University –	Anatolia College
2.	The University ofYork	CITY College
3.	University of Greater  Manchester	New York College
4.	Université Sorbonne Paris Nord	IdEF
5.	University of Derby	Mediterranean College
6.	The University ofWest London	BCA
7.	University of Essex	Aegean College
8.	London Metropolitan University	City Unity College
9.	Queen Margaret University	Μητροπολιτικό Κολλέγιο
10	The University of Keele	Μητροπολιτικό Κολλέγιο
11.	University of East London	Μητροπολιτικό Κολλέγιο
12.	Το Sunderland University	Κολλέγιο DEI

Πρόκειται δηλαδή για πανεπιστημιοποίηση των Κολεγίων, και όχι διευκόλυνση των δυνατών ξένων μεγάλων Πανεπιστημίων για να εγκατασταθούν και να αναβαθμίσουν την ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα.

Αναμένουμε τώρα πλέον το Συμβούλιο Επικρατείας, όπου, στις 11 Απριλίου, θα συζητηθούν οι προσφυγές κατά του νόμου για τα Μη Κρατικά Πανεπιστήμια.

Υποστηρίζουμε ότι πρόκειται για ακόμη ένα αντισυνταγματικό ατόπημα με πολλές επιπτώσεις.

Πέραν της "πανεπιστημιο-ποίησης" των εγχώριων ιδιωτικών κολλεγίων, πρώτη και κύρια αρνητική επίπτωση είναι η εθνικά επικίνδυνη στρατηγική επιλογή, της κυβέρνησης (που ποτέ δεν είχε συζητηθεί από κανέναν, ποτέ και σίγουρα δεν είχε τεθεί στις προεκλογικές εξαγγελίες της), να "αναθέσει" την Ανώτατη Εκπαίδευση σε παραρτήματα “ξένων ιδρυμάτων” ειδικών συμφερόντων, αντί στα "εθνικών συμφερόντων" ιδρύματα, δημόσιου ή ακόμη και ιδιωτικού χαρακτήρα…

Στρίβειν δια μέσω προτάσεως "αρραβώνος".

 

Αυτό που εμφανώς μπορεί κάποιος να παρατηρήσει στη πρόσφατη πασαρέλα προσκλήσεων για "... σύγκλιση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς..." είναι ο "τακτικισμός".

Η αποτελεσματικότερη μέθοδος περιχαράκωσης των εν λόγω κομμάτων...

Όντως, πιο λειτουργική συμβολή στην αποστροφή, για κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις προς εξυπηρέτηση θεμιτών πολιτικών επιδιώξεων, από την ανέφικτη (υπό της παρούσες συνθήκες) πρόταση για κοινή κάθοδο στις εκλογές, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει...

Έχει δε τη δυνατότητα να υπονομεύει, όχι μόνο τη παρούσα πιθανότητα, αλλά, ακόμη και την όποια ενδεχόμενη μελλοντική τέτοια υπόθεση εργασίας...

Αν κάτι χαρακτηρίζει την όποια πολιτική μου συμμετοχή, τα τελευταία 45-50 χρόνια, είναι η επιμονή στη "προγραμματική σύγκλιση" και όπου είναι δυνατόν, στη κοινή δράση στη Βουλή και στην κοινωνία, των δυνάμεων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων του πολιτικού μας συστήματος.

Η πολιτική αυτή, εφόσον είναι εφικτή, μπορεί να υπηρετηθεί αυστηρά υπό τον σεβασμό της "αυτονομίας" των εν λόγω πολιτικών συλλογικοτήτων- κομμάτων.

Διαφορετικά είναι εργαλείο περεταίρω περιχαράκωσής τους και ενίσχυσης του σεχταρισμού και του μικροκομματικού δογματισμού τους.

Όταν καλείς, ειλικρινά όμως, ως συλλογικότητα, κάποιους για αναζήτηση κοινού πλαισίου δράσης, για προσδιορισμένα θέματα, αποδέχεσαι ευθύς εξαρχής τις υπαρκτές διαφορές σας...

Διαφορετικά δεν θα υπήρχε λόγος ξεχωριστής ύπαρξης, των συγκεκριμένων κομμάτων, παρεκτός του ρόλου των προσώπων...

Από πότε η πρόταση για κοινή εκλογική κάθοδος, των αποκαλούμενων προοδευτικών δυνάμεων, έγινε πρόταγμα και σημείο πολιτικής αναφοράς, οποιασδήποτε από αυτές τις δυνάμεις, τουλάχιστον σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο?

Και ως ΣΥΝ αλλά και πολύ περισσότερο ως ΣΥΡΙΖΑ, με όλες του τις μορφές, αν δεν αντιπαρετέθηκε σε αυτή την προοπτική (με αναφορά στο ΠΑΣΟΚ ιδιαιτέρως), σίγουρα δεν εργάστηκε αλλά ούτε καν προέκρινε την προετοιμασία ωρίμανσης μιας τέτοιας υποθέσεως.

Αν και όποιος, επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη θα πρέπει να εργαστεί πολύ.

Να δοκιμαστούν οι σχέσεις στη κοινωνία ( συνδικάτα, επιστημονικούς συλλόγους, επιμελητήρια, κοινά μέτωπα διεκδίκησης δικαιωμάτων ή επί μέρους θεμάτων ειδικών ή τοπικών κλπ), στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και όπου είναι δυνατόν στη Βουλή...

Και αν αυτό φέρει αποτέλεσμα, που αυτό ελπίζω, τότε μπορεί να σε εμπιστευτεί και η κοινωνία να την "κυβερνήσεις"...

Αν πράγματι σε ενδιαφέρει αυτή η προοπτική δεν την "ξοδεύεις" στο όνομα των συνθηκών μιας συγκυρίας. Δεν το κάνεις στοιχείο της "τακτικής" σου απέναντι και εις βάρος, αυτού που καλείς να τα βρεις...

Γιατί τότε είσαι κάτι από τα χειρότερα της προέλευσής σου και όχι από τις καλές παραδόσεις σου.

Δογματικός σεχταριστής, χωρίς ευθύνη εθνικής ενόρασης, σε αντιπαράθεση με την ενωτική, εθνική, ευρωπαϊκή και μεταρρυθμιστική συνδρομή προς όφελος της κοινωνίας "της εργασίας και του πολιτισμού"...

Η “φιλελεύθερη” δημοκρατία που μετατρέπεται σε “εκλογική”.

Το θέμα της εποχής μας: Η “εκλογική” δημοκρατία μας να εναρμονίζεται με την “θεσμική” πλευρά της.

Βασικοί τομείς προβληματισμού, στις μέρες μας, αποτελούν οι περιορισμένοι έλεγχοι στην εκτελεστική εξουσία από τα νομοθετικά σώματα και τη Δικαιοσύνη, καθώς και η ανεπάρκεια στη διασφάλιση των ατομικών ελευθεριών και της ισότητας απέναντι στον νόμο. Η αποδυνάμωση του κράτους δικαίου και η προσπάθεια ελέγχου και χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας είναι εκφράσεις του προβλήματος.

Το μεγάλο λοιπόν ζήτημα των καιρών μας και πρωτίστως της λειτουργίας της Δημοκρατίας μας, είναι τα "όρια" που υπάρχουν στην άσκηση των καθηκόντων της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας. Εξουσία η οποία είναι εκλεγμένη από τον λαό...

Στην έκθεση του Ινστιτούτου V-Dem του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ καταγράφεται πως η δημοκρατία, διεθνώς, υποχωρεί σε ανησυχητικά επίπεδα, με τον μέσο πολίτη να ζει υπό συνθήκες πολιτικού καθεστώτος που αντιστοιχεί στο 1985, ενώ η μέση τιμή ανά χώρα αντιστοιχεί στο 1996. Η έκθεση επιβεβαιώνει ότι η δημοκρατία χάνει έδαφος, ειδικά στον οικονομικό τομέα, φτάνοντας στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 50 ετών. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κύμα “αυταρχικοποίησης”, με την Ανατολική Ευρώπη και τη Νότια και Κεντρική Ασία να παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη επιδείνωση.

Για πρώτη φορά εδώ και δύο δεκαετίες, οι αυταρχικές χώρες (91) υπερτερούν αριθμητικά των δημοκρατιών (88). Επιπλέον, οι φιλελεύθερες δημοκρατίες αποτελούν πλέον το λιγότερο συχνό καθεστώς στον κόσμο, με μόλις 29 χώρες να κατατάσσονται σε αυτή την κατηγορία το 2024. Παράλληλα, το 72% του παγκόσμιου πληθυσμού – σχεδόν τρεις στους τέσσερις ανθρώπους – ζει σε αυταρχικά καθεστώτα, το υψηλότερο ποσοστό από το 1978.

Να δημιουργήσουμε-ανακαλύψουμε λοιπόν και να προκρίνουμε αντισταθμιστικούς θεσμούς και εργαλεία, με λαϊκή νομιμοποίηση, που να έχουν τη δυνατότητα ελέγχου υπέρβασης των συνταγματικών “ορίων” της όποιας ενδεχόμενης αυταρχικής εκτελεστικής εξουσίας.

Η χαρακτηριστική περίπτωση διακυβέρνησης του κου Νετανιάχου, όπως βλέπουμε εκτός όλων των άλλων και με τις πρόσφατες απολύσεις (του διευθυντή εσωτερικής ασφάλειας (Shin Bet), Ρόνεν Μπαρ και του διευθυντή της Μοσάντ, Ντέιβιντ παρνέα, από την ομάδα διαπραγματεύσεων, με πιθανότητα να πάρει σειρά πλέον και να εκδιωχθεί ο γενικός εισαγγελέας, Γκαλί Μπαχαράβ- Μιάρα, ο οποίος υποστήριξε ότι η απομάκρυνση του Μπαρ από τη θέση του ίσως είναι παράνομη…).

Καταστάσεις που βρίσκονται σε “εναρμόνιση” με το κλίμα και το “θεσμικό” θερμοκήπιο μέσα στο οποίο αναπτύσσονται και λειτουργούν πολιτικές συμπεριφορές, όπως αυτές στην Ουγγαρία με τον κο Ορμπαν και την πλέον απρόσμενη για την ιστορία αυτής της ομοσπονδίας, των ΗΠΑ με τον κο Τραμπ.

Για να μη μένουμε μόνο στις κλασσικές για τη σχετική βιβλιογραφία περιπτώσεις του κου Πούτιν στη Ρωσία (πρόεδρος σε εναλλαγή με πρωθυπουργό και συνακόλουθα), του κου Ερντογάν στη γειτονική μας Τουρκία με όσα εξελίσσονται ακόμη και τις τελευταίες μέρες και όχι μόνον στην Κωνσταντινούπολη.

Ας επιχειρήσουμε ακόμη και μια προσπάθεια υπέρβασης. Στη χώρα μας θα μπορούσαμε να κάνουμε την επιλογή ώστε να συζητήσουμε και πράγματι να δημιουργήσουμε, όχι μόνο σχολή σκέψης αλλά και “υπόδειγμα” λειτουργίας σχετικών θεσμών και εργαλείων.

Είναι καταγεγραμμένο ότι στη χώρα μας, μετά και από το σκάνδαλο των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, η κυβέρνηση κρίνεται, από τον ελληνικό λαό ότι και αυτή, για χρήση μεθόδων υπέρβασης της θεμιτής εξουσίας της. Η αναφορά ως ερμηνεία αλλά και αιτιολόγηση στο “41%” του προηγούμενου εκλογικού αποτελέσματος είναι χαρακτηριστική.

Αν όμως, με αφορμή όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και τη συζήτηση για την διακυβέρνηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, άνοιγε διαδικασίες αναζήτησης, με δημόσιο τρόπο και προσκαλώντας τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, για την δημιουργία νέων “θεσμών και εργαλείων” ισορροπίας και ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας, στην περίπτωση υπέρβασης του ρόλου της, θα ήταν μια συμβολή σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.

Και το σχετικό επιστημονικό δυναμικό διαθέτει η χώρα μας, νομίζω και την πολιτική ωριμότητα παρά τα προβλήματα της τελευταίας δεκαπενταετίας, αλλά και στη συγκυρία, θα ήταν συμβολή για τον επαναπροσδιορισμό της πολιτικής αντιπαράθεσης εκτός περιβάλλοντος τοξικότητας και διχασμού.

Σε κάθε όμως περίπτωση, είναι θέμα που η δημοκρατική αντιπολίτευση μπορεί και πρέπει να το αναδείξει και στη Βουλή και στη κοινωνία.

Η πολιτική θα αποκτούσε και ακόμη ένα οραματικό στοιχείο…

Μην και τολμήσετε σκέψεις, για "λουκέτο", στον ελληνικό σιδηρόδρομο.

Τις τελευταίες ώρες, με αφορμή το πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών (ΕΟΔΑΣΑΑΜ), για το “έγκλημα” των Τεμπών, αλλά ιδιαιτέρως για την αμηχανία που προκάλεσε στους κυβερνώντες η μαζική και "βουβή κραυγή" διαμαρτυρίας των πολιτών την προηγούμενη Παρασκευή, "δοκιμάζονται" σκέψεις τις τελευταίες ώρες, για να "σφυγμομετρηθούν" στη κοινή γνώμη, επιλογές "λουκέτου" στους ελληνικούς σιδηροδρόμους, για ένα διάστημα, μέχρι να οδηγηθούμε σε σύγχρονα και ασφαλή τρένα...

Δεν γνωρίζουμε τους "συμβούλους" αυτών των ανερμάτιστων και ανορθολογικών επιλογών δολοφονίας και εγκληματικής αντιμετώπισης, του συγκεκριμένου μέσου μεταφοράς, που έτσι και αλλιώς διαχρονικά στη χώρα μας, σε αντίθεση με τον αναπτυγμένο και πολιτισμένο κόσμο, το είχαμε υποτιμήσει…

Θυμόμαστε όμως τους υπεύθυνους της αποτυχημένης εκείνης πολιτικής που, για δημοσιονομικούς λόγους, επέλεξαν να "σταματήσουν τη λειτουργία", κατά καιρούς, τμημάτων του σιδηροδρομικού, αντί να τα αναβαθμίσουν, να τα εκσυγχρονίσουν και να αναδιαρθρώσουν την οικονομική βιωσιμότητά τους. 

Το χειρότερο όμως, δυστυχώς, είναι ότι τέτοιες επιλογές αναδείχθηκαν ως "πηγές γνώσης" του τομέα αυτού για τις μεταφορές, ως καλό management και μάλιστα επιβραβεύτηκαν, οι φορείς τους, αναβαθμιζόμενοι σε άλλες θέσεις (αποφυγής) ευθύνης…

Αντιλήψεις που έκριναν ότι "οτιδήποτε εμφανιζόταν στα χαρτιά ως ζημιογόνο" έπρεπε να το κλείσουμε, αντί να αναζητήσουμε επιλογές βιωσιμότητας και αναδιοργάνωσής του. 

Αφορά πρωτίστως όσους/ες υπηρέτησαν και υπηρετούν, είτε σκόπιμα, είτε με ιδεοληπτικό στραβισμό, είτε από άγνοια, την υπονόμευση και απαξίωση των ελληνικών σιδηροδρόμων με πρόταγμα την εξαφάνιση του δημόσιου τομέα από τη σχετική δραστηριότητα. Πουθενά στην Ευρώπη δεν έχει αντιμετωπιστεί ο σιδηρόδρομος με αυτή την απαξία. Και στην Μεγ. Βρετανία, όταν επιχειρήθηκε το εγχείρημα επί κας Θάτσερ, υποχρεώθηκαν σε πολλαπλές διορθωτικές παρεμβάσεις για να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις αυτης της κατηγορίας και μορφής ιδιωτικοποίησης.

Το πόρισμα της προηγούμενης Παρασκευής (ΕΟΔΑΣΑΑΜ) έδειξε τις αιτίες αλλά και το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών στη χώρα μας.

ΔΥΟ (2) εργαζόμενοι και 75.000 ευρώ ανά χιλιόμετρο σιδηροδρομικής γραμμής ο μέσος όρος στην Ευρώπη, 0,5 οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και 20. 000 ανά χιλιόμετρο.

Οι σιδηροδρομικοί στη χώρα τα τελευταία δούλευαν στα όρια της ανθρώπινης αντοχής, με συνεχόμενες νυχτερινές βάρδιες που κόντευαν τον μήνα, με έως και 29 μέρες εργασίας χωρίς ρεπό, με μόλις δύο με τρεις αναπαύσεις μηνιαίως και με τη συνεχή κατάρτιση να θεωρείται μάλλον περιττή, αφού οι μηδενικές εφεδρείες δεν επέτρεπαν σε κανέναν να λείψει από τη βάρδια, ακόμα και για να μετεκπαιδευτεί

Σήμερα στον ΟΣΕ δουλεύουν 1.194 άτομα και από αυτούς οι 563 είναι μόνιμο προσωπικό, εκ των οποίων οι 108 σταθμάρχες. Κι αυτό ενώ το οργανόγραμμα του Οργανισμού απαιτεί την κάλυψη 2.100 θέσεων. 

Ωστόσο, όπως επισημαίνεται στο πόρισμα, παρόλο που εσωτερικά έγγραφα του ΟΣΕ ανέφεραν ότι το πρώτο εξάμηνο του 2021 ζητήθηκε η κρατική έγκριση για την πρόσληψη 290 μόνιμων υπαλλήλων, αρχική έγκριση δόθηκε για 140, οι οποίοι σήμερα τέσσερα χρόνια μετά δεν έχουν ακόμη προσληφθεί.

Ως αποτέλεσμα ο Οργανισμός εξακολουθεί να καλύπτει τις ανάγκες του με εργαζομένους με μπλοκάκι, όπως έγινε και το 2022 με την προσθήκη 200 εργαζομένων, εκ των οποίων οι 70 σταθμάρχες.

Και αν δεν ήταν, ο πάλαι ποτέ ΟΣΕ, ο στόχος όλων των φυλών του μύθου για την φυσική αναποτελεσματικότητα του κάθε κρατικού τομέα...

Είναι ευνόητο ότι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να υπάρξει η δυνατότητα επικράτησης και υλοποίησης περεταίρω των καταστροφικών αυτών, για τους ελληνικούς σιδηροδρόμους, απόψεων για μια περίοδο λουκέτου σε αυτούς.

Γιατί αν κάτι τέτοιο εγκληματικό όντως συμβεί, τότε θα πρόκειται για ποινικό πρωτίστως έγκλημα, εθνικής πολιτικής εμβέλειας, που κανένα πρόσωπο ή φορέας δεν θα μπορέσει να καταφέρει να αποφύγει τις σχετικές ποινές.

Δεν είναι μόνο οι οικονομικές και τεχνικές επιπτώσεις από τη μη χρήση και προστασίας στις πανάκριβες υπάρχουσες υποδομές, αλλά το "διαφυγόν έργο" που θα προκληθεί στον τομέα αυτόν των μεταφορών.

Πρόκειται για τον πιο φθηνό, λιγότερο ενεργοβόρο, πλέον αειφόρο και ασφαλή τομέα μαζικών μεταφορών, επιβατών και εμπορευμάτων.

Και επειδή τα λόγια έχουν την αξία τους, αλλά οι θεσμική κατοχύρωση έχει το αποτέλεσμα, ας μην θεωρηθεί ότι φορείς όπως το αλήστου μνήμη ΤΑΙΠΕΔ και το ΥπερΤαμείο, θα είναι ικανοί να δώσουν λύση, όπου μέσα από το "νομιμοποιημένο ακαταδίωκτο", των μελών τους, θα επιχειρηθεί η "βρώμική δουλειά".

Είναι η ώρα να οργανώσουμε, άμεσα, την αναγέννησή των ελληνικών σιδηροδρομικών μεταφορών εν λειτουργία. Ικανοί άνθρωποι για αυτό υπάρχουν.

Μια τέτοια επιλογή απαιτεί εθνικό σχεδιασμό και πολιτική συναίνεση. Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα. Είναι σημαντικός ο σκοπός και ξεφεύγει από την συνήθη πολιτικολογία. Θα είναι σχεδιασμός με χρονικές περιόδους και ενδιάμεσες αποτιμήσεις των πεπραγμένων.

Δεν μπορεί να είναι επιλογή συγκυριακή ή καιροσκοπική. Απαιτείται μια συνολική ενεργοποίηση της κοινωνίας μας και των σχετικών εμπλεκόμενων φορέων και ατόμων. 

Τεχνοκράτες, χρήστες, μεταφορείς, εργαζόμενοι, σχετικά επιμελητήρια, πανεπιστημιακά τμήματα και μελετητές των μεταφορών και logistics, σχετικών πανεπιστημίων και του συνόλου του cluster των μεταφορών στη χώρα μας, ώστε σε μία εποχή προκλήσεων να επιτευχθεί ένα σημαντικός εθνικός στόχος: "Η αναδιοργάνωση των σιδηροδρομικών μεταφορών και η ανταπόκρισή τους στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής".

Είναι η στιγμή νομίζω που μπορούμε στη χώρα να δημιουργήσουμε, σε αυτό το πεδίο, όραμα, σχέδιο και ελπίδα. Αυτό θα μπορεί να έχει εκπληκτικές συνέπειες τόσο για την εικόνα της χώρας¨όσο και για την ασφάλεια και οικονομία στις μεταφορές αγαθών και πολιτών.

 

Η Αφανής και Εμφανής Αποικιοκρατία, με τους νεοαποικιοκρατικούς θεσμούς.

Βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μια σωρευτική επίδραση του ελλείμματος δημοκρατίας στο εσωτερικό πολλών χωρών λόγω πρωτίστως της κατάρρευση κανόνων δικαίου και αξιών στη παγκόσμια τάξη.

Το δίκαιο του ισχυρού είναι αυτό που επικρατεί είτε στη διευθέτηση διεθνών διαφωνιών είτε στη διαχείριση των οικονομικών διευθετήσεων στις κοινωνικές αντιθέσεις.

Στην Ελλάδα π.χ. ένας -εσμός προπαγάνδας και σκοπιμότητας επιχείρησε να φαλκιδεύσει και να απόνομιμοποιήσει το δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά και το δικαίωμα του συνδικαλίζεσται.

Για όλα τα δεινά της χώρας υπεύθυνοι ήταν “… οι βολεμένοι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποί τους...”. Γενικά όμως οι κάθε είδους εκπρόσωποι της μισθωτής εργασίας.

Όταν, οι πλέον χαρακτηριστικοί “θύλακες εκμετάλλευσης” του δημόσιου χρήματος είναι οι θεσμικοί και μη εκπρόσωποι “δομημένων συμφερόντων”, από εκείνα τα τμήματα εργοδοσίας, τύπου Elon Musk (σε εθνική κλίμακα αλλά και αυτοί σε διεθνή), που επενδύουν και επιχειρούν με κρατικό χρήμα και με τις πλάτες της υποχείριας σε αυτούς εκτελεστικής εξουσίας.

Όλοι αυτοί δημιούργησαν και αξιοποίησαν το αφήγημα αυτό, “πιασάρικο” με άμεση δυνατότητα ενεργοποίησης των “κοινωνικών αυτοματισμών” που εξυπηρετούσε, στον υπέρτατο βαθμό, την νεοφιλελεύθερη αντίληψη για τη λειτουργία των κοινωνιών.

Προφανώς και προβλήματα αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας, δομών και τομέων του δημόσιου τομέα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Αλλά από το σημείο αντιμετώπισής τους μέχρι την απαξίωση εν συνόλω του δημόσιου τομέα, με στόχο την ιδιωτικοποίηση των πάντων, υπηρεσιών και υποδομών, υπάρχει απόσταση.

Το είδαμε στον, παγκοσμίως, πρωτόγνωρο τρόπο συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στη λιμενική βιομηχανία και στις μεταφορές σχεδόν στο σύνολό τους, το είδαμε στη παντελή απουσία του δημοσίου από τον χρηματο-οικονομικό τομέα της χώρας, το ζούμε από την αρρύθμιστη ολιγοπωλιακή συγκρότηση, με παντελή απουσία του κράτους στο τομέα της ενέργειας, το βλέπουμε να εξελίσσεται δυναμικά και επικίνδυνα σε τομείς όπως η υγεία και η παιδεία…

Το χθεσινό πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών (ΕΟΔΑΣΑΑΜ), δείχνει τους υπεύθυνους για το “έγκλημα” των Τεμπών, όπου κατά τη γνώμη μου δεν αφορά μόνο στις όποιες διαχρονικές ευθύνες και μη, της εκτελεστικής εξουσίας. Αφορά πρωτίστως όσους/ες υπηρέτησαν και υπηρετούν, είτε σκόπιμα, είτε με ιδεοληπτικό στραβισμό, είτε από άγνοια, την υπονόμευση και απαξίωση του δημόσιου τομέα..

ΔΥΟ (2) εργαζόμενοι και 75.000 ευρώ ανά χιλιόμετρο σιδηροδρομικής γραμμής ο μέσος όρος στην Ευρώπη, 0,6 οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και 20. 000 ανά χιλιόμετρο. Και αν δεν ήταν ο πάλαι ποτέ ΟΣΕ ο στόχος όλων των φυλών του μύθου για την φυσική αναποτελεσματικότητα του κάθε κρατικού τομέα.

Και επειδή τα λόγια έχουν την αξία τους, αλλά οι θεσμοί έχουν το αποτέλεσμα, με την συμβολή δυστυχώς και των εταίρων μας, δημιουργήσαμε το ΥπερΤαμείο με το αλήστου μνήμη ΤΑΙΠΕΔ, για να σφραγίσουμε τις εξελίξεις, ανεξαρτήτως βούλησης της κοινωνία, για τα επόμενα 90 χρόνια.

Ο πλέον προοδευτικός στόχος, εθνικής σημασίας, πρέπει να είναι η αναδιάρθρωση των συγκεκριμένων “θεσμικών γαγγλίων” της χώρας, με τις αρνητικές τους επιδράσεις στην οικονομία αλλά πρωτίστως στην κοινωνία και στην εθνική ανεξαρτησία.

Πως νοιώθει σήμερα κάποιος/α, αποστασιοποιημένος/η από τα των ελληνικών μνημονίων, όταν ρίχνει μια ματιά στο κείμενο της συμφωνίας των Ουκρανών με τον Τραμπ;

Όταν βλέπει σε αυτή τη συμφωνία να προβλέπεται ότι το Ταμείο που θα δημιουργήσουν, θα το διαχειρίζονται από κοινού εκπρόσωποι της κυβέρνησης της Ουκρανίας και των ΗΠΑ και κανένα μέρος δεν θα πουλάει τίποτα (δηλαδή περιουσιακά στοιχεία της Ουκρανίας), εάν δεν συμφωνεί και ο άλλος εταίρος;

Όταν βλέπει ότι το Ταμείο αυτό, θα εισπράττει και θα επανεπενδύει τα έσοδα που θα παράγει, ενώ θα αφαιρούνται οι δαπάνες που πραγματοποιεί, και θα κερδίζει εισόδημα από τη μελλοντική ρευστοποίηση όλων των σχετικών περιουσιακών στοιχείων φυσικών πόρων που ανήκουν στην ουκρανική κυβέρνηση (άμεσα είτε έμμεσα);

Όταν βλέπει ότι η κυβέρνηση της Ουκρανίας θα συνεισφέρει στο Ταμείο το 50% όλων των εσόδων που θα αποκομίζει από τη μελλοντική ρευστοποίηση όλων των σχετικών περιουσιακών στοιχείων φυσικών πόρων που ανήκουν στη χώρα;

Όταν βλέπει μέσα στη συμφωνία ρητή αναφορά ότι η Ουκρανία “…δεσμεύεται πως δεν θα αποδυναμώσει το Ταμείο με καμία άλλη διεθνή συμφωνία που ενδεχομένως συνάψει αργότερα...”;

Προσωπικά ένα πράγμα μου θυμίζουν όλα αυτά. Το ΥπερΤαμείο και τα υποκαταστήματά του, όπως λειτούργησε πλέον συγκεκριμένα το ΤΑΙΠΕΔ.

Αν θυμηθούμε τις καταστατικές αρχές αυτών των νεοαποικιοκρατικών θεσμών, που επέβαλλαν οι εταίροι μας και μη μπορώντας αλλιώς, εμείς αποδεχθήκαμε, θα εντοπίσουμε τις εγκληματικές, για τη χώρα, ελευθεριότητες του ΤΑΙΠΕΔ. Στα δε απολογιστικά τους στοιχεία, θα εντοπίσουμε και τα ατελέσφορα των αποτελεσμάτων τους. Το Ταμείο λ.χ. Αξιοποίησης της Ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, το οποίο υποτίθεται, από το 2011 που συστάθηκε θα αντλούσε έσοδα ύψους 50 δισ. ευρώ, μέχρι το 2015, για την αποπληρωμή του χρέους, εκ των οποίων τα 15 δισ. μέχρι το 2013…

Η καταγραφή των αποτελεσμάτων λέει ότι έχουν εισπραχθεί έως και το 2024, έπειτα από 13 χρόνια, μόλις 14 δισ. Ευρώ και αυτά όχι στρογγυλά.

Αν επιθυμούμε και στη χώρα μας να αποδυναμωθεί η τάση παρουσίας των ακραίων δυνάμεων του πολιτικού συστήματος, έχουμε το καθήκον με σχέδιο και νηφαλιότητα την επαναδιαπραγμάτευση με άλλους όρους των νεοπαποικιοκρατικών αυτών θεσμών στη λειτουργία της χώρας, αλλά και στην αποδυνάμωση και πολιτική περιθωριοποίηση όσων ενίσχυσαν για όποιον λόγο την απαξία του κράτους στη λειτουργία της οικονομίας.

Όταν σε παγκόσμιο επίπεδο αντιλαμβάνονται την πολλαπλασιαστική επίδραση στην οικονομία του δημόσιου τομέα και η Φον ντερ Λάιεν φωνάζει ότι χρειάζονται σημαντικές δημόσιες επενδύσεις, δεν μπορεί στην Ελλάδα, ακόμη, να ηγεμονεύουν οι απόψεις για περεταίρω περιορισμό του δημόσιου τομέα.

Ας αναδείξουμε ως κυρίαρχο ένα νέο αφήγημα για την ανασυγκρότηση του κράτους μας.

Με σύγχρονες αντιλήψεις, της σχολής για "νέα διοίκηση" των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με δείκτες απόδοσης και επίδοσης των συντελεστών παραγωγής, σε ανταγωνιστικό περιβάλλον...

Αυτή θα είναι η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση απέναντι στον δογματικό νεοφιλευθερισμό από τη μια και στον ανορθολογικό κρατισμό από την άλλη...