Στιγμή τιμής και μνήμης για τον καθηγητή μας/μου, Μιχάλη Χατζηπροκοπίου

 

Αξιότιμε κύριε Πρύτανη,  κε Κοσμήτορα, κε Πρόεδρε του Τμήματος,

Αγαπητοί συνάδελφοι, φοιτητές μέλη της Πανεπιστημιακής Κοινότητας,
σεβαστά μέλη της οικογένειας του αείμνηστου Μιχάλη Χατζηπροκοπίου,

Είμαστε εδώ με σεβασμό και προσωπικά με αισθήματα συγκίνησης και βαθιάς ευγνωμοσύνης, για να τιμήσουμε έναν σπουδαίο άνθρωπο, έναν εξαιρετικό επιστήμονα και έναν δάσκαλο, με όλη τη σημασία της λέξης, που άφησε το αποτύπωμά του στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, αλλά και στην ευρύτερη ακαδημαϊκή κοινότητα της χώρας μας – τον αείμνηστο καθηγητή Μιχάλη Χατζηπροκοπίου.

Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από την απώλειά του, όμως η παρουσία του παραμένει ζωντανή στις μνήμες όσων είχαν την τιμή να τον γνωρίσουν, να διδαχθούν από αυτόν, να συνεργαστούν μαζί του.

Η σημερινή τελετή, κατά την οποία το Πανεπιστήμιό σας/μας δίνει το όνομά του σε ένα από τα αμφιθέατρά του, δεν είναι απλώς μια συμβολική πράξη. Είναι μια πράξη μνήμης και συνέχειας. Είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν δάσκαλο, έναν επιστήμονα, έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στη γνώση και στην καλλιέργεια του ήθους. Είναι μια από εκείνες τις στιγμές όπου το ακαδημαϊκό παρόν σκύβει με σεβασμό πάνω στο παρελθόν για να εμπνευστεί για το μέλλον.

Ο Μιχάλης Χατζηπροκοπίου υπήρξε ένας από εκείνους τους σπάνιους πανεπιστημιακούς που συνδύαζαν τη βαθιά επιστημονική κατάρτιση με τη γνήσια αγάπη για τον φοιτητή. Το μάθημά του δεν περιοριζόταν στην αίθουσα. Ενέπνεε με τον τρόπο της σκέψης του, με την ευθυκρισία του και τη σεμνότητά του.

Για εμένα,  όπως και για άλλους από τους φοιτητές και φοιτήτριες του, η σημερινή ημέρα έχει έναν ιδιαίτερο προσωπικό χαρακτήρα.

Είχα την τύχη και τιμή να είναι ο καθηγητής Χατζηπροκοπίου ο επιβλέπων της διδακτορικής μου διατριβής. Πέρα από την επιστημονική του καθοδήγηση, μου προσέφερε κάτι πολύ πιο πολύτιμο: ένα πρότυπο ακαδημαϊκής ακεραιότητας, πνευματικής ελευθερίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που δεν χρειάζονταν μεγάλα λόγια για να εμπνεύσουν. Με τον ήρεμο, διαυγή και ουσιαστικό του λόγο, με τον σεβασμό που έδειχνε σε κάθε φοιτητή, με την αφοσίωσή του στην επιστήμη, με δίδαξε τι σημαίνει να υπηρετείς το πανεπιστήμιο όχι ως θεσμό αλλά ως αποστολή.

Ήταν ένα υγρό θεσσαλονικιώτικο απόγευμα, τον Φεβρουάριο του 1977, όταν μπήκε στην μικρή αίθουσα του τρίτου ορόφου του κτιρίου στην Αγίας Σοφίας 3, που στεγαζόταν η ΑΒΣΘ, ένας απλός και σαν σουλούπι ακόμη, διαφορετικός από το ύφος και το στυλ των άλλων καθηγητών εκείνης της εποχής της καθηγητικής «έδρας». Ήταν η πρώτη φορά που τον συνάντησα.

Κέρδιζε τις καρδιές των φοιτητών και φοιτητριών, όπου η φήμη του “ανέβαζε” πολλούς/ές από τους “ανήσυχους” εκείνης της εποχής του “φουαγιέ” της Αγ. Σοφίας 3, στην αίθουσα διδασκαλίας.

Εκτός από το πλατύ και φιλικότατο χαμόγελό του, μας εντυπωσίαζε ο τρόπος διδασκαλίας, όχι από την έδρα του καθηγητή, που βρίσκεται σε απόσταση και από τα έδρανα, αλλά κυκλοφορώντας ανάμεσά μας, να μας προκαλεί και προσκαλεί σε συζητήσεις επί των θεμάτων που “η ιστορία της οικονομικής θεωρίας” έβρισκε εφαρμογή και χρήση, στη ζώσα πραγματικότητα. Σε μια προσπάθεια μύησης και εξάσκησης του ματιού στην παρατήρηση, στην ανάλυση και την γνώση για τι έχουν πει, για το συγκεκριμένο θέμα, μελετητές κατά το παρελθόν. Αυτό που αργότερα μάθαμε ως “βιβλιογραφική επισκόπηση”.

Θυμάμαι, συχνά, τις συζητήσεις μας, που ξεκινούσαν από την οικονομική θεωρία και κατέληγαν —σχεδόν πάντα— σε ερωτήματα ηθικής, πολιτικής, και κοινωνικής ευθύνης. Θυμάμαι την απαιτητικότητά του, όχι ως βάρος, αλλά ως έμπρακτη πίστη στη σχέση θεωρίας και πράξης και την ουσιαστική του στήριξη και έγνοια του σε όλες τις φάσεις της ακαδημαϊκής μου πορείας, ακόμη και όταν είμαστε πλέον “συνάδελφοι”.

Η επιστημονική του συνεισφορά στο πεδίο της οικονομικής σκέψης παραμένει σημαντική, αλλά ήταν η ανθρωπιά και το ήθος του που τον καθιστούν αληθινά αξέχαστο.

Θυμάμαι όμως με πόση υπερηφάνεια και χαρά, το 1998, σε ένα του ταξίδι στην Αθήνα που συναντηθήκαμε, μου χάρισε, με αφιέρωση,  την πρώτη του ποιητική συλλογή "Ορεινό Καταφύγιο – Ταξίδι".

Δεν θυμάμαι αυτή τη χαρά και λάμψη που έβλεπα στα μάτια του, να είναι αντίστοιχη με τα άλλα βιβλία που είχε εκδώσει και σε κάθε περίπτωση εκείνα που συμμετείχα και εγώ μαζί με τους άλλους συναδέλφους και συναδέλφισσες, εκείνης της ερευνητικής ομάδας, που με σφράγισε και αφορούσαν στην έρευνα μας, εκείνης της εποχής, για την “αγορά κατοικίας στην Ελλάδα” και την αντίστοιχη που αφορούσε στη Θεσ/νική.

Ο Μιχάλης δεν ήταν ένας “ουδέτερος” στα κοινωνικά και πανεπιστημιακά πράγματα, για να είναι αγαπησιάρης. “Λέρωνε” τα χέρια του στη “διαχείριση” των πραγμάτων και στην υλοποίηση των απόψεών του. Δεν ήταν “κήνσορας” εξ αποστάσεως και ακολούθως “τιμητής”. Αυτό που στη σύγχρονη έκφραση ονομάζουμε “σας τα έλαγα-κιας”.

Ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να ήταν και αλάνθαστος…

Συμμετείχε ενεργά στη διαμόρφωση της ταυτότητας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, προσφέροντας σε αυτό όχι μόνο τη γνώση του αλλά και την ψυχή του. Όραμά του ήταν ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό, δημοκρατικό, προσηλωμένο στην αριστεία, χωρίς όμως να ξεχνά την ανθρωπιά και την κοινωνική του αποστολή.

Γι’ αυτό και σήμερα η απόφαση σας, να φέρει ένα από τα αμφιθέατρα του Παν/μιου Μακεδονίας το όνομά του, δεν είναι απλώς μια αναγνώριση του παρελθόντος. Με αυτή την ονοματοδοσία, δεν τιμάται απλώς ένας καθηγητής. Τιμάται ένα πνεύμα, μια στάση ζωής, ένας τρόπος σκέψης που θέλουμε να συνεχίσει να ζει στους τοίχους αυτού του αμφιθεάτρου, στα μαθήματα που θα γίνονται εδώ, στους νέους ανθρώπους που θα αναζητούν νόημα στη γνώση. 

Είναι μια υπενθύμιση και για τις επόμενες γενιές: να τιμούν την προσφορά, να εμπνέονται από το παράδειγμα, να ακολουθούν τον δρόμο της επιστημονικής προσπάθειας και του ήθους.

Από σήμερα, το όνομα του Μιχάλη Χατζηπροκοπίου θα συνοδεύει τη φωνή των διδασκόντων, τη σκέψη των φοιτητών, το έργο της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ας φροντίσουμε ώστε να μην είναι μόνο επιγραφή σε μια πόρτα, αλλά ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση.

 Ένα σύμβολο της μνήμης, της ευγνωμοσύνης και της συνέχειας του οράματος που ο Μιχάλης ενσάρκωσε.

Ας μείνει το όνομά του για πάντα συνδεδεμένο με τη γνώση, την ποιότητα και τον σεβασμό στον άνθρωπο.

Σας ευχαριστώ.

Ελλάδα: Xώρα με άδικη φορολογική επιβάρυνση.

Δεν σταματούν όμως να "σπέρνουν προσδοκίες", με υψηλή όμως ειδίκευση στο να φορτώνουν την διάψευση τους, εκ των υστέρων, όχι στην αναποτελεσματικότητα της πολιτικής τους, αλλά συνήθως, στους προηγούμενους, στην αντιπολίτευση, στη διεθνή συγκυρία και ίσως στη "αδύναμη" μνήμη των πολιτών...

Δεν είναι λίγοι όσοι/ες αποδέχονται άκριτα τις κυβερνητικές δηλώσεις και εξαγγελίες για τη πολιτική στη "μείωση των φόρων".

Είναι όμως δίκαιη αυτή η "μείωση" που προκρίνει η κυβέρνηση; Πολύ δε περισσότερο ανταποκρίνονται, οι πρόσφατες εξαγγελίες για περεταίρω μείωση, στις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας μας για δίκαιη και χρηστή φορολόγηση;

Υποστηρίζω και εγώ, μαζί με άλλους, ότι από τη μελέτη των διεθνών δεδομένων, στην Ελλάδα δεν υπάρχει υπερφορολόγηση, αλλά άδικη και στρεβλή για την ανάπτυξη της οικονομίας φορολόγηση. Και ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι γενικώς κάποιοι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές αλλά  η αξιοποίηση των φορολογικών εσόδων για τη χρηματοδότηση ποιοτικών δημόσιων υπηρεσιών, που θα επιταχύνουν την ανάπτυξη. Μια δυναμική οικονομία προϋποθέτει υψηλού επιπέδου δημόσιο σύστημα υγείας, δημόσια εκπαίδευση (από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς έως το πανεπιστήμιο), δημόσια επαγγελματική κατάρτιση, δημόσια χρηματοδότηση της έρευνας, δημόσιες υποδομές ("κρίσιμες" όπως τις ονομάζουν στην ΕΕ) κ.ο.κ.

Όλα αυτά κοστίζουν…

Όσοι/ες περιχαρείς αποδέχονται άκριτα ή δηλώνουν ότι θα μειωθούν οι φόροι, δεν κάνουν απλώς λάθος αλλά υπονομεύουν την ίδια τη χώρα και την ανάπτυξή της.

Αυτό που χρειαζόμαστε ως χώρα δεν είναι η μείωση της φορολογίας αλλά μια ριζική μεταρρύθμιση του πιο ταξικού φορολογικού συστήματος σε ολόκληρο τον ΟΟΣΑ, ώστε να προβλεφθούν αφενός μειώσεις κάποιων φόρων συγκεκριμένων κατηγοριών εισοδημάτων αλλά και αφετέρου αυξήσεις των φόρων σε κάποιες άλλες.

Να υπενθυμίσουμε ότι η φορολογία είναι ένα εργαλείο για την ανάπτυξη πολιτικών δημοσίου συμφέροντος, σχετικών υποδομών και υποστήριξης των αδυνάτων κοινωνικών στρωμάτων...

Τα εύκολα συνθήματα, για περιορισμό της φορολογίας, δεν αφορούν στην ανάπτυξη αλλά, όπως από μελέτες και έρευνες φαίνεται τελικά, στην εξυπηρέτηση δομημένων συμφερόντων πλουτοκρατίας και σε μεγάλο βαθμό την ιδεοληπτικού χαρακτήρα στόχευση της αποδυνάμωσης του κράτους...

Αναφερόμαστε στην άμεση φορολογία, μιας και προφανώς υπάρχει ανάγκη περιορισμού της έμμεσης που εκτός από πλέον άδικη είναι και υπερβολική στην μεταξύ τους σχέση.

Δεν είναι τυχαίο πως τα κράτη με την υψηλότερη άμεση φορολόγηση στο κόσμο, έχουν καλύτερο μέσο επίπεδο ζωής από εκείνα με χαμηλό συντελεστή φορολόγησης...

Ούτε είναι, βεβαίως, τυχαίο πως έχουν σταθερό επίπεδο ανάπτυξης, για μεγάλες χρονικές περιόδους...

Είναι μια μεγάλη συζήτηση που πρέπει να ανοίξει και στη χώρα μας, σε αντιπαράθεση με τις επιφανειακές και συνθηματικές ιαχές των δογματικών της δήθεν ανταγωνιστικής οικονομίας με χαμηλότερους συντελεστές άμεσης φορολογίας...

Όλοι γνωρίζουν ότι η έμμεση φορολογία είναι η πιο άδικη που μπορεί να επιβληθεί, ειδικά για τις ασθενέστερες οικονομικά ομάδες. Η Ελλάδα βασίζεται περισσότερο σε έμμεσους φόρους (π.χ. ΦΠΑ) παρά σε άμεσους (π.χ. φόρος εισοδήματος), σε αντίθεση με τις βόρειες χώρες που χρηματοδοτούν κοινωνικές πολιτικές μέσω άμεσων φόρων (π.χ. Δανία 28,7% του ΑΕΠ από φόρο εισοδήματος). Αυτό οδηγεί σε μικρότερη αναλογικότητα και κοινωνική δικαιοσύνη.

Η υψηλή εξάρτηση από έμμεσους φόρους και η χαμηλή αποτελεσματικότητα στη μείωση της φτώχειας δημιουργούν μια εικόνα όπου οι παροχές δεν ανταποκρίνονται πλήρως στο φορολογικό βάρος.

Είναι πλέον πολλαπλές και επαναλαμβανόμενες ετησίως οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ που καταγράφουν τη χώρα μας ότι έχει από τους μικρότερους συντελεστές στα μερίσματα μεταξύ των χωρών του συγκεκριμένου Οργανισμού και ότι μία ενδεχόμενη αύξησή τους θα μπορούσε να οδηγήσει στη μείωση των επιβαρύνσεων της μεσαίας τάξης.

Μια μεσαία τάξη που στη τελευταία του Έκθεση θεωρεί ότι στην Ελλάδα υφίσταται την πιο άδικη φορολογική επιβάρυνση σε βάρος της.

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία, που προκύπτουν από αυτή την ετήσια έκθεση, για το ύψος των φορολογικών και ασφαλιστικών επιβαρύνσεων στους μέσους μισθούς των εργαζομένων στις χώρες-μέλη του.

Το εισόδημα των εργαζομένων μετά από φόρους αυξήθηκε στην πλειονότητα των χωρών του ΟΟΣΑ το 2024, όχι στην Ελλάδα.

Η φορολογική επιβάρυνση για τους περισσότερους τύπους νοικοκυριών με παιδιά μειώθηκε στην πλειονότητα των χωρών το 2024.

Οι μέσοι μισθοί και τα εισοδήματα μετά φόρων ανέκαμψαν σε πραγματικούς όρους σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μια φάση που είναι ώριμη να αποφασίσει σε πραγματικά διλλήματα και όχι σε αυτά του αποπροσανατολισμού που επιλέγει η επικοινωνιακή υπεροπλία των μηχανισμών εξουσίας.

Η διαφωνία με την κυβερνητική πολιτική για την προοδευτική φορολόγηση των μερισμάτων και των εσόδων ή την παραμονή στο 5% που υποστηρίζει η Ν.Δ. είναι μια σοβαρή και ουσιαστική πολιτική διαφορά που προσδιορίζει σημαντικές αξιακές αναφορές και μοντέλο διευθέτησης των κοινωνικών αντιθέσεων...

Το επίπεδο φορολόγησης των επιδόσεων μετοχών και μερισμάτων με 5% στην Ελλάδα, είναι ΣΚΑΝΔΑΛΟ...

Η καταγραφή της αντίστοιχης φορολογίας μερισμάτων σε Ευρωπαϊκό Επίπεδο είναι ενδεικτική...

Είναι ανάγκη πλέον η εφαρμογή προοδευτικής κλίμακας στη φορολόγηση...

Όπως αναφέρει σε πρόσφατο άρθρο του ο Κώστας Καλλίτσης στην “Καθημερινή” και στο “KReport” την Κυριακή 27.4.25, «… Σήμερα, το 46,3% των μισθωτών, περίπου 1,1 εκατ. άνθρωποι, παίρνουν μισθό έως 1.000 ευρώ μικτά. Τα 1.000 ευρώ αντιστοιχούν σε 824 καθαρά, από αυτά ο ΦΠΑ αφαιρεί άλλο 24%, δηλαδή 198 ευρώ. Από τα 1.000 ευρώ απομένουν 626/μήνα ή  8.764/χρόνο. Επίσης, 1.000 έως 1.200 ευρώ έχει μισθό το 16,2%, δηλαδή 463 χιλ. μισθωτοί. Τα 1.200 ευρώ μικτά αντιστοιχούν σε 956 ευρώ καθαρά, από αυτά ο ΦΠΑ αφαιρεί 24%, δηλαδή 230 ευρώ. Από τα 1.200 ευρώ απομένουν 726/το μήνα ή 10.304/χρόνο…».

Καταγράφεται δηλαδή μια υπερφορολόγηση στο εισόδημα από τη μισθωτή εργασία: Με συντελεστή 25% το πάνω από 20.000, με 36% το πάνω από 30.000, με 44% το πάνω από 40.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα.

Πράγματι κοινωνικός, πολιτικός, οικονομικός και τελικά εθνικός στόχος πρέπει να είναι μια διαδικασία επανεξέτασης του φορολογικού μας συστήματος, ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών μας.

Ιδιαιτέρως στο ζήτημα των έμμεσων φόρων, υπολογίζεται ότι στις χώρες της ΕΕ σε 1 ευρώ που συλλέγεται από άμεσους φόρους αντιστοιχεί 1 ευρώ από έμμεσους. Στην Ελλάδα, σε 1 ευρώ άμεσης φορολογίας αντιστοιχεί 1,8 ευρώ έμμεσης. Είναι η πιο αντιλαϊκή φορολογία, η οποία πλήττει δυσανάλογα τους φτωχότερους και από αυτήν προέρχεται ο όγκος των πληθωριστικών φορολογικών εσόδων.

Με την Ελλάδα να παραμένει στην 3η θέση από το τέλος στην ΕΕ ως προς τις μέσες αποδοχές και στην τελευταία θέση σε αγοραστική δύναμη ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στοιχεία για τη φορολογική επιβάρυνση στην εργασία που περιλαμβάνονται στη νέα έκθεση του ΟΟΣΑ «Taxing Wages 2025».

Το εισόδημα των εργαζομένων μετά φόρων αυξήθηκε στην πλειονότητα των χωρών μελών του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη το 2024 καθώς οι φορολογικοί συντελεστές παρέμειναν σε γενικές γραμμές αμετάβλητοι.

Το φορολογικό σύστημα που έχει διαμορφωθεί στη χώρα, στηρίζει ετεροβαρώς και προνομιακά το πλούτο (τα εισοδήματα εκτός μισθωτής εργασίας) εις βάρος υπέρμετρα των εισοδημάτων από την εργασία.

Σύμφωνα με μελέτη του ΟΟΣΑ είναι το πιο ευνοϊκό για τον πλούτο φορολογικό σύστημα σε όλες τις χώρες μέλη του. Δημοσίευσε δε μια συγκριτική μελέτη, απαντώντας μεταξύ άλλων στο ερώτημα: Αν κάποιος κερδίζει πέντε φορές το μέσο εισόδημα της χώρας του, πόσο υψηλότερο φορολογικό συντελεστή αντιμετωπίζει αν το εισόδημα αυτό προέρχεται από μισθωτή εργασία, σε σύγκριση με πχ μερίσματα; Το Διάγραμμα προέρχεται αυτούσιο από τη μελέτη του ΟΟΣΑ και η χώρα μας κατακτά την πρώτη θέση. Προς όφελος των πλουσίων και του κεφαλαίου φυσικά. Τα διανεμόμενα κέρδη φορολογούνται με τον χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή μερισμάτων σε ολόκληρο τον ΟΟΣΑ πλην Λετονίας όπου είναι μηδενικός -ενώ έχει 51% η Ιρλανδία, 44% η Ν. Κορέα, 42% η Δανία, 39% η Βρετανία και ο Καναδάς, αλλά μόλις 5% η Ελλάδα. Και όσο αφορά τη συνολική φορολογία των κερδών, στην Ελλάδα είναι η τέταρτη χαμηλότερη στον ΟΟΣΑ -με 59% στη Ν. Κορέα, 57% στην Ιρλανδία, 55% σε Καναδά και Δανία, 51% στη Γαλλία, 50% στην Γερμανία, ενώ καθ’ ημάς ο μεσοσταθμικός συντελεστής είναι μόλις 25,9%.

Δεν χρειάζονται γενικά μειώσεις φόρων –και τί θα γίνει, άλλωστε, με το κοινωνικό κράτος, τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης και τόσες άλλες ανάγκες; Ριζικές αλλαγές χρειάζονται, για να πάψει το καθ’ ημάς φορολογικό σύστημα να είναι το πιο ευνοϊκό για τον πλούτο σε όλον τον ΟΟΣΑ, σε βάρος της μισθωτής εργασίας, της ανάπτυξης και της δημοκρατίας.

Το επόμενο διάστημα και σε κάθε περίπτωση μέχρι τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, η κυβερνητική πολιτική θα επενδύσει στη λειτουργικότητα των προσδοκιών…

Μια σπορά σχετικών προσδοκιών θα είναι και αυτή της μείωση φόρων, δια πάσαν νόσον…

Υπάρχει ο κίνδυνος σε αυτόν το λαϊκισμό να ακολουθήσουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δηλαδή να αβαντάρουν  το επικοινωνιακό αφήγημα για την ανάγκη μείωσης της φορολογικής επιβάρυνσης της «μεσαίας τάξης». Γνωρίζουμε όμως πλέον ότι θα αφορά την περεταίρω ενίσχυση της φοροαποφυγής της πλουτοκρατίας, συνθήκη που πάλι θα πληρώσει η «μεσαία τάξη».

Η μείωση των φόρων χρησιμοποιείται ως πανάκεια για κάθε πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, από την επίτευξη υψηλών ρυθμών ανάπτυξης ως την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.

Να το πούμε καθαρά όσο και αν σήμερα δύσκολα μπορείς να ακουστείς... Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος της φορολογίας, αλλά η κατανομή του φορολογικού βάρους... και να εκφράσουμε τη διαφωνία μας με όσους υποστηρίζουν, την απλουστευτική άποψη, ότι μια δραστική μείωση των φόρων θα απογειώσει την οικονομία...

Η άποψη, που προβάλλεται συχνά, ότι το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η υψηλή φορολογία και ότι μια δραστική μείωσή της θα ήταν ικανή συνθήκη για να εκτινάξει τους ρυθμούς ανάπτυξης, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί από πουθενά. Η διεθνής εμπειρία, εφαρμογής τέτοιων πολιτικών, έχει δείξει μόνο βραχυπρόθεσμα οφέλη και αυτά για επιμέρους κοινωνικές ομάδες. Μεσοπρόθεσμα, οι συνέπειες ήταν ιδιαίτερα αρνητικές, με διεύρυνση των ανισοτήτων και δημοσιονομική αστάθεια.

Πράγματι πρόκειται για υπεραπλούστευση. Προφανώς και η επιχειρηματική τάξη, ευλόγως, θα υποστηρίξει ότι η υψηλή φορολογία αποτελεί αντικίνητρο για την όποια επενδυτική τους επιλογή. Δεν θυμάμαι όμως κανέναν από τους διεθνείς αλλά και εθνικούς επενδυτές, που πράγματι έχουν κάνει επιλογή επένδυσης στη χώρα, να είχαν θέσει θέμα ύψους φορολογικής κλίμακας… Θέμα μόνον σταθερού φορολογικού πλαισίου, πράγματι και λογικά, προέταξαν.

Ούτε την COSCO, ούτε η Αμερικανική Onex Shipyards για την αγορά και επαναλειτουργία του Νεώριο της Σύρου, ούτε για τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας, ούτε η Fraport Greece για τη λειτουργία, τη διαχείριση, την ανάπτυξη και τη συντήρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στην Ελλάδα, ούτε η επένδυση για το Costa Navarino και άλλα πολλά παραδείγματα, σταμάτησαν τον επενδυτικό τους σχεδιασμό για το υψηλό επίπεδο των φόρων.

Η υποστήριξη της ιδέας ότι με τη μείωση των φόρων, οι εξοικονομούμενοι ιδιωτικοί πόροι θα προσανατολιστούν σε επενδύσεις είναι απλώς αμφιλεγόμενη.

Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη διεθνή έκθεση της Θεσ/νικης, αν αφορούν στη μείωση φόρων, θα αποτελούν, σε κάθε περίπτωση, μια ακόμη πολιτική μεταφοράς πλούτου προς τις υψηλότερες εισοδηματικές τάξεις.

Προς τούτο θα είχε ενδιαφέρον μια ποσοτική προσέγγιση της κυβέρνησης, για την επίδραση της δηλωθείσας φορομειώσεως στις επιχειρήσεις, στο επίπεδο και ποιο, της αναπτυξιακής της στόχευσης και σε συνάφεια με τον προβλεπόμενο από την ίδια χρόνο…

Έτσι θα μπορούμε στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού μας, εξ’ αφορμής των εγκαινίων των σχετικών διεθνών εκθέσεων Θεσ/νικης, να κάνουμε τον απολογισμό της επιβεβαίωσης ή διάψευσης.

Όπως συνήθως, θα επενδύσουν σε ένα αφήγημα, πάλι με προσδοκίες, ότι θα συσσωρευτεί αφενός αρκετό κεφάλαιο για επένδυση και αφετέρου ότι θα προσελκυσθούν Ξένες Άμεσες Επενδύσεις (ΞΑΕ), πράγματα τα οποία  μένει να κριθούν στα πάλι σε μερικά χρόνια, όπου θα έχει πληρωθεί ήδη ο λογαριασμός...

Η χαμηλή φορολογία όμως, όσο γνωρίζουμε από τη διεθνή βιβλιογραφία, δεν αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα προσέλκυσης ΞΑΕ ξένες άμεσες επενδύσεις.

Δεν έχει προκύψει, δηλαδή διεθνώς, κάποια προφανής συσχέτιση μεταξύ προσέλκυσης ΞΑΕ και φορολογικού συντελεστή.

Για παράδειγμα πολλές είναι οι χώρες με πολύ μεγάλο φορολογικό συντελεστή αλλά ταυτοχρόνως και υψηλό % ΞΑΕ ως προς το ΑΕΠ τους, όπως όμως έχουμε και χώρες με ακριβώς το αντίθετο.

Η ιδέα ότι αν απελευθερωθούν πόροι από τους φόρους η οικονομία θα αρχίσει μόνη της να πετάει, είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη.

Έχει όμως ενδιαφέρον ότι αντίστοιχοι πλέον προβληματισμοί αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια σε όλο τον κόσμο, ιδιαιτέρως και σε χώρες κατ’ εξοχήν φιλελεύθερες (τουλάχιστον μέχρι τις αλλαγές στις ΗΠΑ). Ιδιαιτέρως δε που τελευταία στην Αμερική διαμορφώνεται μια ολιγαρχία ακραίου πλούτου, δύναμης και επιρροής που πραγματικά απειλεί ολόκληρη τη δημοκρατία μας, τα βασικά μας δικαιώματα και την ελευθερία του λαού της, είμαστε σίγουροι ότι αυτή η συζήτηση θα διευρυνθεί.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι συνήθως ο ορίζοντας όλων μας και βέβαια των κομμάτων, δεν φτάνει καν την εκλογική τετραετία.

Για τούτο και πολλές φορές η απάντηση στις στρατηγικές προκλήσεις του αύριο είναι καλύτερα το επίδομα και στο χέρι...

Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι «παροχές» της κυβέρνησης έγιναν με την αποδοχή της πλειοψηφίας όλων των κοινωνικών στρωμάτων, χωρίς να βλέπουν ποιος πληρώνει τον λογαριασμό στο τέλος…

Η επιδοματική πολιτική και τα “something pass” που υπονομεύουν την ανάπτυξη.

 Η ώρα της υποχρέωσης για δημόσια συζήτηση και όχι "κλείσιμο ματιού" σε ειδικά ακροατήρια, για λόγους εκλογικής πελατείας.

“…Τα υπερπλεονάσματα στραγγίζουν την οικονομία…” έλεγε το 2018 ο σημερινός πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης και είχε δίκιο, καθώς η λύση είναι: οι επενδύσεις και η δημιουργία ισχυρής παραγωγικής βάσης με ενδυνάμωση κοινωνικού του κράτους.

“… ο κος Τσίπρας διέλυσε φορολογικά την μεσαία τάξη για να δημιουργήσει μεγαλύτερα πλεονάσματα από αυτά που χρειάζονται, ώστε να έχει την δυνατότητα να μοιράζει επιδόματα σ' αυτούς που θεωρεί εκλογική πελατεία. Είναι μια ταξική πολιτική ισοπέδωσης προς τα κάτω…” είχε αντιστοίχως τουιτάρει στις 3 Απριλίου του 2018 για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

 Ήταν τότε που η κριτική της Νέας Δημοκρατίας και το επικοινωνιακό της cluster, εστίαζε στη φορολογική “αφαίμαξη” της κοινωνίας, με ειδική αναφορά στην ανάγκη στήριξης της μεσαίας τάξης και στη προοπτική στοχευμένων δράσεων ενίσχυσης της παραγωγής…

Αυτά τότε…

Ενδιαμέσως ξεχάσαμε την πολυδιαφημισμένη "έκθεση Πισσαρίδη" και την σχετική "Eπιτροπή", εκ προσωπικοτήτων, παρακολούθησης της πορείας υλοποίησης των στόχων…

Προφανώς και δεν βρέθηκε ξαφνικά κάποιο «λεφτόδεντρο», που οι φιλοκυβερνητικοί κήνσορες ξέχασαν να χρησιμοποιούν, ως αναφορά εντυπωσιασμού, τελευταία…

Το Πρωτογενές πλεόνασμα της γενικής κυβέρνησης για το 2024 καταγράφηκε στο 4,8% του ΑΕΠ. Αυτό ήταν η ανακοίνωση.

Πρέπει να είναι το υψηλότερο ποσοστό πλεονάσματος, σε σχέση με το ΑΕΠ που είχαμε τα τελευταία 45 – 50 χρόνια.

Είναι κατάκτηση της οικονομίας μας και κυβερνητική επιτυχία ή ανεπάρκεια υλοποίησης και υποεκτέλεσης τμήματος του κρατικού προϋπολογισμού;

Εάν και εφόσον αυτά τα πλεονάσματα δημιουργήθηκαν από την μείωση της φοροδιαφυγής ( λειτουργία ελεγκτικών μηχανισμών, POS κλπ.) , κατάσταση με μακροπρόθεσμη ισχύ, είναι καλοδεχούμενα και προφανώς αποτελούν επιτυχία.

Αν όμως στη πλειονότητά τους αποτελούν έσοδα από υπερφορολογήσεις, τότε θα πρέπει να επιστραφούν εκεί που εντοπίζεται υπερφορολόγηση ή, σε κάθε περίπτωση, να ανοίξει μια δημόσια συζήτηση για την επιλογή και την καλύτερη δυνατή στόχευση της διοχέτευσή τους, για τα καλύτερα δυνατά, εθνικά μετρήσιμα, όμως, αποτελέσματα.

Η υπερφορολόγηση, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, έχει ημερομηνία λήξης και πολύ δε περισσότερο η "στρέβλωση" της σχέσης μεταξύ "άμεσων και έμμεσων" φόρων στη χώρα μας, όπου εμφανώς μας κρίνει ως ακραία αρνητική περίπτωση στη μελέτη του ο ΟΟΣΑ.

Για εκείνο που δύσκολα μπορεί κάποιος να διαφωνήσει είναι η επιλογή των 500 εκ. στο ΠΔΕ. Η ενίσχυση του Προγράμματος  Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), με αυτά τα κεφάλαια,  για να ξεπαγώσουν δεκάδες μικρά και μεσαία έργα ανά την επικράτεια, που έχουν σταματήσει και δημιουργούν μεγάλα προβλήματα σε τοπικές κοινωνίες και μικρούς εργολάβους, φαίνεται ως μια σημαντική επιλογή, μιας και δυστυχώς, εδώ και κάμπους μήνες τα κρατικά ταμεία έχουν ξεμείνει από ρευστότητα κι έχουν πάψει να πληρώνουν...

Σε αντίστοιχους στόχους θα έπρεπε να διοχετεύεται το μεγαλύτερο μέρος των όποιων πλεονασμάτων, με σχέδιο όμως που να συζητείται στις σχετικές επιτροπές της Βουλής ώστε να υπάρχει δημόσια τεκμηρίωση των επιλογών και γιατί όχι, πολιτική συναίνεση, ώστε να διοχετεύονται οι πόροι σε ανάγκες που κρίνονται, όσο είναι δυνατόν, ως κοινές και ενδιαφέρουν όλους…

Δεν μπορεί δηλαδή να μένει η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους εκτός επιλογών. Στη δεύτερη χειρότερη θέση, μεταξύ των 27 χωρών της Ε.Ε., πίσω μόνον από την Εσθονία, κατατάσσεται η Ελλάδα με κριτήριο τις μη καλυπτόμενες ανάγκες Υγείας, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε ο Ν. Πολύζος, καθηγητής του Δημοκρίτειου Παν/μιου. Η δημόσια δαπάνη για την Υγεία, βρίσκεται στο 5,9% του ΑΕΠ, πολύ κάτω από το 8,8 του μέσου όρου των 27.  Για δε τις δαπάνες Παιδείας έχουμε αναλυτικά, πρόσφατα, καταγράψει το έλλειμα. Η συζήτηση λοιπόν για την ταχύτερη βελτίωση των υπηρεσιών του κράτους και της καθημερινότητας στις πόλεις, η ανάγκη για περισσότερες τεχνικές και κοινωνικές υποδομές, η φροντίδα για την ασφάλεια μας είναι θέματα δημόσιου διαλόγου και πολιτικής αντιπαράθεσης ουσίας, για τις επιλογές και τις προτεραιότητες της χώρας.

Αν προσθέσουμε και την ανάγκη ένα μέρος από το πλεόνασμα αυτό να μεριμνήσουμε να διοχετευθεί στοχευμένα για την ενίσχυση του παραγωγικού τομέα και της απασχόλησης στη χώρα, μαζί με μέριμνα για την περαιτέρω μείωση του εξωτερικού χρέους της χώρας, κανείς υπεύθυνος πολιτικά δεν μπορεί να παραγνωρίσει την προστιθέμενη αξία ενός τέτοιου σχετικού δημόσιου διαλόγου.

Αντί αυτού η κυβέρνηση επέλεξε να διαχειριστεί το πλεόνασμα αυτό με "ιδιοκτησιακή" αντίληψη και να προκρίνει επιλογές που είναι δύσκολο κανείς να τις εξηγήσει με βάση τις δηλώσεις τους στο πρόσφατο παρελθόν, παρά μόνο εαν θεωρήσουμε ότι διερχόμαστε φάση κυβερνητικού λαϊκισμού.

Αγνόησε την πάγια υποχρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους και επέλεξε αντ' αυτού επιλογές “ελεημοσύνης” και “χαρτζιλικώματος”.

Πράγματι είναι πολλές οι μελέτες που καταγράφουν, ήδη, ότι το πλεόνασμα αυτό προήλθε κυρίως από την υπερφορολόγηση. Η φορολόγηση που καταντάει υπερφορολόγηση, μέσω της διατήρησης των ίδιων φορολογικών συντελεστών στις αυξημένες από τον πληθωρισμό τιμές, τα νέα τεκμήρια κερδοφορίας κοκ.

Το πλεόνασμα αυτό δημιουργήθηκε, εκτός από την αύξηση των εσόδων από αυτούς που πάντοτε δήλωναν το εισόδημα τους και από τον πληθωρισμό, που οδήγησε σε μεγαλύτερο ονομαστικό εισόδημα για πολλούς, που σημαίνει υψηλότερο φορολογικό συντελεστή, ενώ η πραγματική αγοραστική τους, λόγω πληθωρισμού, μειώθηκε. 

Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να προβεί σε κάποια μείωση φόρων της συγκεκριμένης κατηγορίας μισθωτών ή να ενισχύσει το κοινωνικό κράτος και τις επενδυτικές δραστηριότητες χορηγώντας αναπτυξιακά κίνητρα, επιλέγει να μοιράσει το χρήμα σε μορφή επιδομάτων.

Η κυβέρνηση επιλέγει, αντί διαλόγου στη Βουλή, μέτρα πρόσκαιρης αντιμετώπισης της φτώχειας σε κατηγορίες πολιτών με επιδοματικού χαρακτήρα επιλογές, χωρίς όμως να αντιμετωπίζει και την γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων αυτών.

Τα 250 ευρώ είναι σημαντικά για τα φτωχά νοικοκυριά, παρότι πόρρω απέχουν από το να τα ανακουφίσουν. Είναι ένα μέτρο που δεν διαφέρει από την επιδοματική πολιτική που κατήγγειλε η ΝΔ, ως αντιπολίτευση. Θυμίζουμε ότι την άνοιξη 2019 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε νομοθετήσει ετήσιο επίδομα κλιμακωτά μέχρι 500 ευρώ στις χαμηλότερες συντάξεις, με συμφωνία της τρόικας, ως μόνιμο μέτρο. Το κατήργησε μόλις έγινε κυβέρνηση η ΝΔ, διότι τότε υποστήριζε την προβληματικότητα στις επιδόσεις των επιδοματικών επιλογών.

Είναι δε χαρακτηριστικό της κυβερνητικής πολιτικής, ότι συχνά πυκνά πλέον είτε με τα διάφορα something pass, στο πρόσφατο παρελθόν, είτε με τα πρόσφατα μέτρα, τελικά επιλέγει να ενισχύει τη "Ζήτηση" αντί να οργανώσει την συνδρομή στο τομέα της "Προσφοράς".

Το παράδειγμα της ενίσχυσης του ενοικίου, αλλά γενικότερα στο πρόβλημα της στέγης, για το θέμα αυτό, είναι χαρακτηριστικό.

Καταλήγουν να τροφοδοτούν την αύξηση των τιμών κατοικίας και των ενοικίων…

Την τελευταία διετία οι τιμές των κατοικιών αυξήθηκαν 24%, έναντι αύξησης 14% των εισοδημάτων.

Το δε μέτρο με την επιστροφή ενός ενοικίου είναι αδιανόητο, καθώς θα οδηγήσει σε νέα αύξηση των μισθωμάτων…

Και αν βάλουμε από δίπλα την αστοχία του προγράμματος «Σπίτι μου», που ανεβάζει τις τιμές παλιών κατοικιών, βρισκόμαστε μπροστά στο εξής εξωφρενικό: η κυβέρνηση με τα μέτρα της επιδεινώνει το στεγαστικό πρόβλημα της οικιστικής φούσκας. Μια φούσκα που έχει τροφοδοτηθεί από τα στεγαστικά προγράμματα «Σπίτι μου 1» και «Σπίτι μου 2», όπου μέσω των δανείων που χορηγούν βγάζουν στην ουσία τα σπίτια σε πλειστηριασμό, για να τα πάρει όποιος δίνει τα περισσότερα. 

Μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες (Ισπανία, Ιταλία κ.λπ.) βάζουν στην εξίσωση και την κοινωνική κατοικία, με σπίτια που χτίζει το κράτος και χορηγεί μετά σε ενδιαφερόμενους.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι η παραγωγή κοινωνικής κατοικίας.

Σε μια δημόσια συζήτηση εκτιμούμε πως θα "ηγεμόνευε" η επιλογή για επενδύσεις σε κοινωνική κατοικία, για πρωτοβουλίες προς αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και για πιο ευέλικτο νομοθετικό πλαίσιο για τα κενά ακίνητα με το ομιχλώδες ιδιοκτησιακό καθεστώς και κάποιον εξορθολογισμό του καθεστώτος της golden visa, όπως και κάποια προσπάθεια υπολογισμού της φέρουσας τουριστικής ικανότητας κάθε περιοχής...

Και σε κάθε περίπτωση αν προκρινόταν μια επιλογή επιδομάτων θα άξιζε να συζητήσουμε κάποια επιδόματα ενοικίου σε αναπληρωτές δασκάλους, καθηγητές, γιατρούς και νοσηλευτές σε παραμεθόριες και απόμακρες ορεινές και νησιωτικές περιοχές που μαραζώνουν.

21η Απριλίου 1967… Δεν υπάρχουν άλλοθι και για τις προσωπικές μας ευθύνες, στην ΜΗ υποστήριξη της Δημοκρατίας.

58 χρόνια μετά από την 21 Απριλίου του 1967 που επιβλήθηκε η εφτάχρονη χούντα.

Σήμερα έχουμε Δημοκρατία στη Ελλάδα...

Με τα προβλήματά της, όπως πολλαπλώς τα έχουμε καταγράψει, αλλά Δημοκρατία...

Η Δημοκρατία, όπως διαρκώς μαθαίνουμε, δεν είναι δεδομένη και διαρκής, για τούτο καλό είναι, η κοινωνία, να επαγρυπνά για να τη “φροντίζει”...

Πολύ δε περισσότερο όταν βάλλεται, παγκοσμίως, από διάφορες "παραδοξότητες" της ιστορίας, όπως αυτά που σήμερα συμβαίνουν στις ΗΠΑ.

Η Δημοκρατία θέλει λοιπόν διαρκή επαγρύπνηση, συμμετοχή και συμμαχίες κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο...

Θέματα όπως οι τηλεφωνικές υποκλοπές, οι απαξίωση αρχών του κράτους δικαίου, η διεύρυνση των ανισοτήτων υπέρ των ισχυρών του πλούτου, η θεσμική υποβάθμιση ανεξάρτητων αρχών, η αδιαφορία για την προστασία του περιβάλλοντος… μπορεί να μην καταλύουν άμεσα τη Δημοκρατία, σίγουρα όμως την υπονομεύουν και πρέπει, ως φαινόμενα, να τα αντιμετωπίσουμε όχι απλώς ως κατάλοιπα εκείνης της εποχής αλλά ως καταστάσεις που προδικάζουν ενδεχόμενο δυσοίωνο μέλλον.

Η μεγάλη μάχη του άμεσου μέλλοντος μας, αν δεν μεριμνήσουμε, δείχνει ότι θα αφορά μια μάχη που πιστεύαμε ότι είχε, οριστικά, κερδηθεί…

Αυτή της λειτουργίας της Δημοκρατίας με σεβασμό στους θεσμούς, στα δικαιώματα και στη διάκριση των εξουσιών.

21η Απριλίου 1967...
Στο όνομα του πατριωτισμού, εγκλημάτησαν ενάντια στη Χώρας μας και στη Δημοκρατία...

Μας οδήγησαν, εκτός άλλων εθνικών υστερήσεων, στον εθνικό ακρωτηριασμό, με την εξέλιξη στο Κυπριακό...

Ας τιμούμε λοιπόν (ζωντανούς ή νεκρούς) όσους/ες, Πολίτες, βρήκαν τον τρόπο να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο απεχθές καθεστώς εκείνης της επταετίας, ΤΟΤΕ…

Προφανώς και υπήρξαν πολίτες, άντρες και γυναίκες, της πολύμορφης κοινωνίας των πολιτών, με πρωτοπόρους τους Αριστερούς που μαζί με πολίτες από το προοδευτικό Κέντρο αλλά και δημοκράτες Δεξιούς, οργάνωσαν εστίες αντίστασης...

Αλλά πρέπει να έχουμε συνείδηση και να το λέμε. Η Χούντα της εφταετίας 68-74, έγινε, δυστυχώς, ανεκτή από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, που είτε “διάβαζε”, είτε δεν είχε “καταλάβει” τι ακριβώς συνέβαινε, μιας και είχε "διαμορφωθεί" μια έντονη επιφύλαξη από τη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος, εκείνη την περίοδο...

Αλλά μήπως και σήμερα δεν βλέπουμε ότι καταγράφεται σχετική επιφύλαξη, έως και άρνηση, στο πολιτικό μας σύστημα; Η ικανοποίηση από τη Δημοκρατία και η εμπιστοσύνη στους θεσμούς της, είναι σε ελεύθερη πτώση στις περισσότερες χώρες του κόσμου…

Στην έρευνα της Pew, δύο στους τρεις πολίτες στις 12 πλουσιότερες χώρες του κόσμου δηλώνουν απογοητευμένοι από τη δημοκρατία – ποσοστό διπλάσιο από ό,τι πριν από έξι χρόνια.  58% θα προτιμούσε μια κυβέρνηση μη εκλεγμένων τεχνοκρατών... Κι ένα 26% βρίσκει "καλή ιδέα" έναν «ισχυρό ηγέτη που δεν θα έχει να ασχολείται με εκλογές και Κοινοβούλιο…

Στην Ελλάδα καταγράφεται ένα ποσοστό της τάξεως του 20%, που δηλώνει ότι βρίσκει ως "καλή" την ιδέα, μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών που θα αποφασίζουν ότι οι ίδιοι θεωρούν καλό, ενώ ένα 9% γοητεύεται από την ιδέα ενός ισχυρού ηγέτη που δεν θα ελέγχεται από τη Βουλή και δεν θα χρειάζεται εκλογές (έρευνα αξιών της «Διανέοσις»)...

Η συμμετοχή μας λοιπόν στα κοινά και στις διαδικασίες της σημερινής μας δημοκρατίας, είναι σημαντικό Δικαίωμα αλλά πρωτίστως Υποχρέωση του/της κάθε Πολίτη.

Μπορεί τα κόμματα ως θεσμός της Δημοκρατίας να περνούν κρίση και για την ακρίβεια ίσως και να μεταμορφώνονται σε κάποιο "άλλο" επίπεδο, μιας και η αξία του μέλους ενός κόμματος έχει υποβαθμιστεί και προσδιορίζεται μόνον στο επίπεδο της συμμετοχής του για να εκλεγεί δημοψηφισματικά ο κάθε αρχηγός, αλλά αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για τη ΜΗ ανάληψη των ευθυνών μας στην υποστήριξη της Δημοκρατίας με τη συμμετοχή μας στα κοινά. …

Είναι η θεσμική και ιστορική ανάγκη προάσπισης των βάσεων του δημοκρατικού και δικαιοκρατικού πολιτισμού μας, καθώς τίποτα δεν είναι απλό, δεδομένο και αυτονόητο...

Έχει συνεπώς τεράστια σημασία η διαφύλαξη της ενότητας του δημοκρατικού τόξου, έστω γύρω από μερικά θεμελιώδη ζητήματα.

Γνωρίζουμε για ακόμη μια φορά την αυταπάτη και τα αποτελέσματα αποδοχής του λαϊκισμού που εκφράζεται από περσόνες "ασυμβίβαστου – αντισυστημικού" ηγέτη, με τους παθιασμένους τοξικούς και διχαστικούς οπαδούς τους… Όχι τα μέλη, τα ενεργά, ενός κόμματος που λειτουργεί με κάποιο τρόπο συλλογικά.

Σήμερα λοιπόν που βρισκόμαστε μέσα σε μια παγκόσμια κρίση αντιπροσώπευσης και σχέσης της εκλογικής διαδικασίας με την υποχρέωση δημοκρατικής συμπεριφοράς των εκλεγομένων αιρετών…

Σήμερα που, νοσταλγοί της αντιδημοκρατικής διακυβέρνησης από πλουτοκράτες και ολιγάρχες και αντίστοιχων αντιδημοκρατικών και αυταρχικών αντιλήψεων, σηκώνουν κεφάλι σε παγκόσμιο επίπεδο…

Σήμερα που από τη μια αμήχανα αντιμετωπίζουμε την ρυπαρότητα του τοξικού λόγου από τις κάθε λογής "Ομάδες Αληθειας" και ταυτόχρονα βιώνουμε, ξανά, κάποιες φωνές “ταπεινής σκοπιμότητας” αντιπολιτευτικού λόγου, είναι που η κοινωνία μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει και διασφαλίσει τις εθνικές μας επιλογές, με καθαρά προτάγματα αντιπαράθεσης σε πισωγυρίσματα…

Με στόχους τέτοιους ώστε ο σύγρονος “Πατριωτισμός” να εκφράζει κάθε πολιτική συμπεριφορά που στηρίζει την κοινωνία και τελικά προστατεύει την Δημοκρατία.

Είναι η αλαζονεία της εξουσίας, η αιτία, “ανόητε”…

 

Είναι η αλαζονεία της εξουσίας, η αιτία, “ανόητε” ακραιοκεντρώε, κυνικέ σφουγκοκωλάριε…

Πως και από την ηγεμονία ενός λόγου για εκσυγχρονισμό της κοινωνίας μας, δια μέσω του “επιτελικού” κράτους, φτάσαμε στις "υποκλοπές" και στις αποκαλύψεις για το ρόλο και την διαπλοκή με την εξουσία, της “Ομάδας Αλήθειας”;

Πως οι έμμισθοι ψεύτικοι λογαριασμοί της προηγούμενης εξουσίας, αντικαταστάθηκαν από μια στρατιά τρολς της Ν.Δ.;

Πως οι θεωρούντες εαυτούς ως “ιδιοκτήτες” της χώρας και της εξουσίας της, αλλοιώνουν μεθοδικά, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν, το Σύνταγμα και επιβάλλουν τη “δική” τους αλήθεια, δια μέσω ασφυκτικού ελέγχου της δικαστικής εξουσίας;

Με ποιες “πλάτες” απέκτησαν το θράσος να υποστηρίξουν ότι είναι “νόμιμο”, τελικά, να παρακολουθούνται τηλεφωνικά, το μισό υπουργικό συμβούλιο, ο επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, ο αρχηγός ενός κόμματος της αντιπολίτευσης, δικαστές, δημοσιογράφοι και μπόλικοι επιχειρηματίες και να μην υπάρχει απονομή ποινικής ευθύνης σε κάποιον από τους θεσμικούς υπευθύνους της εκτελεστικής εξουσίας;..

Η όποιες διώξεις, κάποιων εμπλεκομένων ιδιωτών, είναι “μπάλα στην εξέδρα” και “στάχτη στα μάτια” μιας κοινωνίας που αμήχανη ακόμη ελπίζει στη "προστασία" της Δημοκρατίας μας.

Γιατί όσο και να “κραυγάζεις” για τυπική “νομιμότητα”, υπάρχει πλέον υψηλού επιπέδου “ανηθικότητα”, όταν πληρώνεται μια στρατιά από τρολς από συγκεκριμένη ιδιωτική εταιρεία (που έχει ιστορικές σχέσεις με τη Ν.Δ.) για να κάνει “βρώμικη” επικοινωνιακή δουλειά, “δολοφονώντας” χαρακτήρες και “σπέρνοντας” την τοξικότητα του διχασμού στην κοινωνίας μας.

Αν όμως προκαλεί εντύπωση η δημόσια υπεράσπιση της "Ομάδας Αλήθειας" από την κυβέρνηση, δεν μας προκαλεί καθόλου, πλέον, εντύπωση η "τυφλή" υπεράσπιση αυτής της κυβέρνησης, από συγκεκριμένα ακραιοκεντρώα φερέφωνα...

Ούτε καν σκέφτηκαν να περιμένουν λίγο, κρατώντας τα προσχήματα βρε αδελφέ, για να δούμε αν αποδειχθεί ότι υπάρχουν ή όχι, πραγματικές εστίες παρανομίας...

“Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή”, αλλά υπάρχουν και όρια για τους άμεσα και έμμεσα ωφελημένους, σε έμμισθες θέσεις και προμηθευτές διαφόρων υπηρεσιών συμβουλευτικών, μελετητικών και επικοινωνίας…

Μαζί με την κυβέρνηση αισθάνονται και αυτοί παντοδύναμοι και άτρωτοι και ότι θα έχουν και στη συνέχεια τη δυνατότητα να "στοχοποιούν" πρόσωπα να κάνουν "μπούλινγκ" σε πολίτες και πολιτικούς, με διαφορετική από αυτούς άποψη, λες και δεν γνωριζόμαστε σε αυτή τη μικρή κοινωνία…

Λησμονούν ότι στη ζωή έχει ο καιρός γυρίσματα…

Και δεν αναφέρομαι στους υπαρκτούς/ες “χρήσιμους”, για την κυβέρνηση, ηλίθιους/ες… "...άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι...".

Τα περί μη κρατικών πανεπιστημίων: Η εξυπνότερη, παρά ποτέ, διαφήμιση για κολλέγια.

 Από το "μικροσκόπιο" των δικαστών της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας , υπό τον πρόεδρο του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου Μιχάλη Πικραμένου, θα περάσει αύριο , Παρασκευή, 11 Απριλίου, ο νόμος για τη την αδειοδότηση και λειτουργία  των Μη Κρατικών Πανεπιστημίων.

Αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται το κείμενο της εισήγησης του εισηγητή στο ανώτατο αυτό δικαστήριο.

Και όλα αυτά όταν η απόδοση του Νόμου Πιερακάκη μετράει 12 υποψήφια πανεπιστήμια, εκ των οποίων ένα από την Κύπρο, ένα από τη Γαλία και τα λοιπά από τη βιομηχανία εκπαίδευσης στη Μεγ. Βρετανία όπου στην ουσία διεκδικούν ένα θεαματικό rebranding, καθώς, μέχρι χθες οι συνεργαζόμενες με αυτά δομές στη χώρα, ήταν απλά κολλέγια που λειτουργούσαν στην Ελλάδα από δεκαετίες, συνεργαζόμενα με συμφωνίες δικαιοχρησίας (franchising) με τα συγκεκριμένα Ιδρύματα.

Μάλιστα, ένα εξ αυτών φαίνεται ότι διεκδικεί τρεις άδειες για τρία διαφορετικά πανεπιστήμια.

Τα μεγάλα αμερικάνικα ιδρύματα -τύπου Χάρβαρντ ή Γέιλ- που η κυβερνητική πλειοψηφία κομπορρημονούσε ότι ήταν ενδιαφερόμενα, όπως φάνηκε τελικά από τις εξελίξεις, κατέδειξαν την στρατηγική τους αντίθεση στη δημιουργία παραρτημάτων στη χώρα μας, πολύ δε περισσότερο να συνεργαστούν με ιδιωτικά ιδρύματα εδώ.

Προτίμησαν τις συνεργασίες τους, σε μεταπτυχιακό επίπεδο ή προγράμματα «θερινών σχολείων», με αρκετά από τα δημόσια ΑΕΙ της χώρας.

Λες και μια ολόκληρη κυβερνητική πολιτική στήθηκε για να προμοτάρει,  επί ένα χρόνο τώρα, συγκεκριμένα κολλέγια. Θα αποτελεί τελικά, για τους επιχειρηματίες των κολλεγίων αυτών, την πιο έξυπνη διαφημιστική ιδέα των τελευταίων δεκαετιών.

Το γεγονός ότι στο σύνολο της ΕΕ, η δημόσια εκπαίδευση αποτελεί ατμομηχανή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, καθιστά υπόχρεη την ελληνική Πολιτεία να έχει ως κύριο στόχο την στήριξη των δημόσιων πανεπιστημίων, για τα οποία πρέπει να αναγνωρίζουμε το ότι είναι από τους ελάχιστους τομείς που στέκονται, συγκριτικά με όλους τους άλλους τομείς της χώρας, σε ικανοποιητικά ανταγωνιστικά επίπεδα στο εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον, καθώς έχουν αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις διεθνώς και διαθέτουν μια από τις υψηλότερες αποδοχές στην ελληνική κοινωνία, όταν οι περισσότεροι άλλοι θεσμοί έχουν κατακρημνιστεί σε αξιοπιστία.

Γιατί πράγματι στο τομέα της εκπαίδευσης έχει επιβεβαιωθεί, σε μακροχρόνια δοκιμασία, κρίση και αξιολόγηση, ότι η μη κερδοσκοπική δράση είναι πιο λειτουργικά αποδοτική και ο δημόσιος τομέας, πράγματι, μπορεί να πρωτοστατήσει, μιας και πολλαπλώς έχει καταγραφεί ότι, στο τομέα της εκπαίδευσης, η κερδοσκοπική σκοπιά κρίνεται ηθικά κατώτερη των στόχων και προσδοκιών των κοινωνιών.

Το να εργάζεται κάποιος σε μια κερδοσκοπικού χαρακτήρα δομή, ανώτατης εκπαίδευσης, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι δεν είναι ικανός και άξιος δάσκαλος και επιστήμονας. Απλώς όμως, η διαχείριση της επιχείρησης αυτής, σε μετατρέπει σε εργαλείο ικανοποίησης των δικών της σκοπών και στόχων, που δεν είναι πάντα συμβατοί με τους στόχους της εκπαίδευσης και διαμόρφωσης επιστημόνων, οι οποίοι θα αποτελούν τους επόμενους ηγέτες στους τομείς του γνωστικού αντικειμένου τους.

Ο νόμος αυτός φέρει την υπογραφή αποκλειστικά της κυβερνήσεως του κου Μητσοτάκη και κανενός άλλου στο πολιτικό σύστημα.

Η επιλογή των παραρτημάτων για την Ανώτατη Εκπαίδευση στη χώρα είναι και υποτιμητική για τη χώρα αλλά, στα πλαίσια των γεωπολιτικών παιγνίων, μπορεί να φανεί και επικίνδυνη.

Ζούμε τη νέα εποχή με τα “καθρεφτάκια” προς τους ιθαγενείς στην ανώτατη παιδεία στη χώρα μας. Αυτή της λειτουργίας μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων…

Σε λίγες μέρες θα έχουν κριθεί πολλά και θα έχουμε εξελίξεις και στα δυο προαναφερόμενα επίπεδα: τη μελέτη των 12 φακέλων υποψήφιων για μη κερδοσκοπικά, μη κρατικά ΑΕΙ από την ΕΘΑΑΕ και τη συζήτηση των προσφυγών κατά του σχετικού νόμου στο Συμβούλιο της Επικρατείας την Παρασκευή 11 Απριλίου.

Αναμένουμε λοιπόν την απόφαση του Δικαστηρίου αλλά, ανεξαρτήτως αυτής, ελάχιστες ή καμία πιθανότητα δεν διακρίνουμε για ενδεχόμενη λειτουργία κάποιας από τις δομές αυτές το Σεπτέμβριο.

Το επόμενο επικοινωνιακό αφήγημα αιτιολόγησης αυτής της αστοχίας ετοιμάζεται.

Δικαιολογημένα μπορεί κάποιος να σκεφτεί “…πως θα μπορέσει η ΕΘΑΑΕ να προβεί σε ολοκληρωμένη  αξιολόγηση και  πιστοποίηση των προγραμμάτων σπουδών των υποψήφιων αυτών για τη νέα μορφή πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τόσο έγκαιρα και σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ώστε να λειτουργήσουν από το 2025;..”.

Η "Πανεπιστημιο-ποίηση" των ήδη, εδώ και καιρό, λειτουργούντων Κολλεγίων.

Κανένα αμερικανικό πανεπιστήμιο, ούτε γερμανικό, ούτε ολλανδικό, ούτε καν ιταλικό δεν εκδήλωσε ενδιαφέρον, παρά μόνο βρετανικά...  τα οποία όμως ήδη συνεργάζονταν με ελληνικές εταιρείες (παρακολουθούμε την εξέλιξη σήμερα της "βιομηχανίας" αυτής, στη συγκεκριμένη χώρα...). Υπάρχει βέβαια και ένα από τα 13 παραρτήματα της παλιάς γαλλικής Σορβόννης...

Με εξαίρεση το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, όλα τα υπόλοιπα 12 ξένα πανεπιστήμια  που κατέθεσαν αίτηση για να λειτουργήσουν ως Μη Κρατικά Πανεπιστήμια, βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα και λειτουργούν ως Κολλέγια, ενώ τώρα απλώς, με το νόμο Πιερακάκη, ως παραρτήματα γίνονται Πανεπιστήμια.

Τα 12 ξένα Πανεπιστήμια που κατέθεσαν αίτηση για να λειτουργήσουν ως Μη Κρατικά στην Ελλάδα ήδη συνεργάζονται εδώ και χρόνια με τα συγκεκριμένα Κολλέγια που τώρα «αναβαθμίζονται», μέσα από τη μεταμφίεσή τους σε ΝΠΠΕ, σε Πανεπιστήμια...

Τα ενδιαφερόμενα Πανεπιστήμια με τα συνεργαζόμενα κολλέγια
1.	The Open University –	Anatolia College
2.	The University ofYork	CITY College
3.	University of Greater  Manchester	New York College
4.	Université Sorbonne Paris Nord	IdEF
5.	University of Derby	Mediterranean College
6.	The University ofWest London	BCA
7.	University of Essex	Aegean College
8.	London Metropolitan University	City Unity College
9.	Queen Margaret University	Μητροπολιτικό Κολλέγιο
10	The University of Keele	Μητροπολιτικό Κολλέγιο
11.	University of East London	Μητροπολιτικό Κολλέγιο
12.	Το Sunderland University	Κολλέγιο DEI

Πρόκειται δηλαδή για πανεπιστημιοποίηση των Κολεγίων, και όχι διευκόλυνση των δυνατών ξένων μεγάλων Πανεπιστημίων για να εγκατασταθούν και να αναβαθμίσουν την ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα.

Αναμένουμε τώρα πλέον το Συμβούλιο Επικρατείας, όπου, στις 11 Απριλίου, θα συζητηθούν οι προσφυγές κατά του νόμου για τα Μη Κρατικά Πανεπιστήμια.

Υποστηρίζουμε ότι πρόκειται για ακόμη ένα αντισυνταγματικό ατόπημα με πολλές επιπτώσεις.

Πέραν της "πανεπιστημιο-ποίησης" των εγχώριων ιδιωτικών κολλεγίων, πρώτη και κύρια αρνητική επίπτωση είναι η εθνικά επικίνδυνη στρατηγική επιλογή, της κυβέρνησης (που ποτέ δεν είχε συζητηθεί από κανέναν, ποτέ και σίγουρα δεν είχε τεθεί στις προεκλογικές εξαγγελίες της), να "αναθέσει" την Ανώτατη Εκπαίδευση σε παραρτήματα “ξένων ιδρυμάτων” ειδικών συμφερόντων, αντί στα "εθνικών συμφερόντων" ιδρύματα, δημόσιου ή ακόμη και ιδιωτικού χαρακτήρα…