Κάποιες σκέψεις για "τις κινητοποιήσεις και την εκπαίδευση" των καλλιτεχνών.

 

Κάπως σαν να ξεκαθάρισα, νομίζω, στο νου μου, κάπως τα πράγματα σχετικά με την εκπαίδευση, στο χώρο της τέχνης και τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών.
Αναφέρομαι τελικά στην συζήτηση για την ανάγκη “διαβάθμισης” της εκπαίδευσης των εργαζομένων, στην αγορά της “τέχνης και του πολιτισμού”…
Η αντιπολίτευση, στην όποια κυβέρνηση, δεν με ενοχλεί, αλλά να ξέρουμε “γιατί” και οπωσδήποτε “τι προτείνουμε”…
Γενικά δεν είναι κακό να “παρακολουθούμε”, να “ακούμε” και ενδεχομένως να “στηρίζουμε” τα επιχειρήματα όσων διεκδικούν δικαιώματα, φτάνει να μην αδικούμε άλλους και αλλήλους…
Έτσι θα φτιάξουμε μια καλύτερη πατρίδα σε έναν καλύτερο κόσμο.
Αλλά στην προκείμενη περίπτωση να ξέρουμε γιατί πράγμα πρόκειται.
Η εκπαίδευση αυτής της κατηγορίας (ιδιωτική και δημόσια), ποτέ μέχρι σήμερα δεν ήταν “διαβαθμισμένη”. Ήταν δηλαδή, με ευθύνη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, “αδιαβάθμητη”.
Ως εκ τούτου σήμερα δεν μπορεί να τεκμηριωθεί η καταγγελία για “υποβάθμιση”…
Προφανώς μπορεί να μην ικανοποιεί προσδοκίες “αναβάθμισης” και μάλλον έχουν δίκιο οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες αυτής της κατηγορίας, αλλά σε καμιά των περιπτώσεων δεν έχουμε “υποβάθμιση”, σε κάτι που ήταν “αδιαβάθμητο”…
Αν πραγματικά επιθυμούμε την “αναβάθμιση” αυτής της μορφής εκπαίδευσης, τότε θα πρέπει, φορείς και συνδικάτα του χώρου, να υποδείξουν με ποιον τρόπο- διαδικασία μπορεί να γίνει αυτό.
Οι αναγνωρισμένες από το κράτος σχετικές σχολές (του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και κάποιες ακόμη ελάχιστες άλλες) δεν ανήκουν, μέχρι στιγμής, σε καμιά εκπαιδευτική βαθμίδα. Το γεγονός ότι είναι “αναγνωρισμένες” από το κράτος σημαίνει, απλά, ότι τις χρηματοδοτεί και ότι το Υπουργείο Παιδείας ασκεί την απαιτούμενη οργανική και λειτουργική εποπτεία…
Για να μπουν σε εκπαιδευτική βαθμίδα, “ανώτερη” από αυτήν της “μέσης” εκπαίδευσης, θα έπρεπε, όσον αφορά στις δημόσιου χαρακτήρα σχολές, να θεσπιστεί μια διαδικασία πανελλαδικών εξετάσεων. Πράγμα που ισχύει για τις Σχολές Καλών Τεχνών (πανεπιστημιακού επιπέδου), με την κρίση και σε “ειδικά μαθήματα”.
Το θέμα λοιπόν τις “διαβάθμισης”, στην προκείμενη περίπτωση, αφορά αποκλειστικά στο “μισθολόγιο” των εργαζομένων στον τομέα. Σεβαστό, μιας και εάν εργαζόταν στο δημόσιο, θα αμείβονται ως εργαζόμενοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Θέλουν λοιπόν να εισάγονται στις κρατικές σχολές μέσω πανελλαδικών με ειδικά μαθήματα;
Θέλουν και προτείνουν τη δημιουργία ενός νέου κλάδου, αυτού π.χ. της “καλλιτεχνικής εκπαίδευσης”, που θα αναγνωρίζεται ακαδημαϊκά και μισθολογικά σαν κάτι ξεχωριστό;
Προτείνουν να ενσωματωθούν με κάποιον τρόπο και ποιον, ώστε τα όποια επαγγελματικά δικαιώματα και των απόφοιτων κολεγίων και ιδιωτικών δραματικών σχολών π.χ. με πολλές περιπτώσεις εξαιρετικών καλλιτεχνών, όχι όμως όλων (μιας και δεν λειτουργούν σε ένα πιστοποιημένο και κοινώς αποδεκτό εκπαιδευτικό πλαίσιο), πράγμα που πρέπει να προταθεί για να ξεχωρίζει η “ήρα από το στάρι”;
Γιατί δεν λέγεται απλά ότι είναι καιρός να θεσμοθετηθεί ένα οργανωμένο θεσμικό πλαίσιο για προπτυχιακές σπουδές πάνω στα επίδικα γνωστικά πεδία; Ένα bachelor degree όπως συμβαίνει διεθνώς για την τέχνη της υποκριτικής;
Τέτοια και αντίστοιχα θέματα, καλό είναι να μας απασχολούν στο δημόσιο διάλογο, πέρα από συνθήματα με πενιχρό περιεχόμενο που υπονομεύουν θεμιτές διεκδικήσεις, κατακτήσεις και δικαιώματα.

Είναι η οικονομία το “δυνατό χαρτί της χώρας” ή να ανησυχούμε για νέο 2009;

 

400,28 δισ. Ευρώ το δημόσιο χρέος το 2022.

Η ελλειμματική διαχείριση της Κυβέρνησης, με σωρευτικό έλλειμμα, την τριετία 2020-2022, περίπου 38,8 δισ. ευρώ, έχει ως αποτέλεσμα την εκτόξευση του δημόσιου χρέους σε αυτό το επίπεδο. 

Δηλαδή 3,45 δισ. ευρώ παραπάνω από το δημόσιο χρέος πριν το PSI!

Όταν εκφράζαμε την επιφύλαξή μας για τον αλυσιτελή και ανερμάτιστο σχεδιασμό της διαδικασίας δανεισμού της χώρας μας, τον προηγούμενο χρόνο, ήταν σαν να επιχειρούσαμε να πείσουμε πριν τον Γαλιλαίο ότι «… η Γη γυρίζει…».

Σήμερα όμως, για όποιον επιχειρήσει να ρίξει μια ματιά στα αναλυτικά στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, θα αντιληφθεί χωρίς περιστροφές ότι, η όποια αύξηση του δημοσίου χρέους προήλθε από τον νέο δανεισμό, το ύψος του οποίου ήταν υψηλότερο από τις εξοφλήσεις τίτλων που έληξαν.

Για την ακρίβεια το 2022 εκδόθηκαν μακροπρόθεσμοι τίτλοι αξίας 8.202 εκατ. Ευρώ (υψηλότερος σε σχέση με τον στόχο που έθεσε το υπουργείο Οικονομικών και αποτυπώνεται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2023) και εξοφλήθηκαν ομόλογα αξίας 4.352 εκατ. ευρώ, με αποτέλεσμα να προστεθούν στο χρέος 3.850 εκατ. ευρώ.

Ειδικότερα ο στόχος του ΥΠΟΙΚ ήταν το συνολικό χρέος να συγκρατηθεί στο τέλος του 2022, στο ποσό των 392,3 δισ. ευρώ, αλλά τελικά διαμορφώθηκε σε επίπεδα υψηλότερα κατά 7,98 δισ. ευρώ. 

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας, στο τέλος του περασμένου Δεκεμβρίου εκτινάχθηκε στο ποσό των 400,28 δισ. ευρώ, αυξημένο κατά 11,94 δισ. ευρώ, σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2021 που είχε διαμορφωθεί σε 388,34 δισ. ευρώ. Αυτή η συνολική επιβάρυνση προκύπτει από το “ισοζύγιο” νέων εκδόσεων και εξοφλήσεων, δανείων, εντόκων γραμματίων και repos, συν αλλαγές στην ισοτιμία. Από το συνολικό ποσό του χρέους, τα 303,54 δισ. ευρώ, αποτελούνται από δάνεια και τα υπόλοιπα, περίπου 97 δισ. ευρώ, είναι ομόλογα και έντοκα γραμμάτια.

Από μόνο της αυτή η εξέλιξη αποτελεί πηγή ανησυχίας για την πορεία των οικονομικών της χώρας. Συνοδευόμενη δε και με άλλα σχετικά μεγέθη της οικονομίας, μας έρχεται στη μνήμη εκείνη η ανατριχιαστική περίοδος του 2008 που ενώ τα στοιχεία έδειχναν άλλα, η επικοινωνιακή επίδοση της τότε κυβέρνησης είχε πείσει την μεγάλη μερίδα της κοινωνίας και των θεσμών της ότι “…η οικονομία είναι το δυνατό χαρτί της χώρας…”.

Εάν επιχειρήσουμε δε να εξετάσουμε και την πορεία του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου, στην Ελλάδα, θα δούμε ότι και αυτό διαρκώς αυξάνεται. Το Νοέμβριο π.χ. παρουσίασε αύξηση της τάξης του 27,5% σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ενώ συνολικά για τους πρώτους 11 μήνες του 2022 εκτινάχθηκε στα 35 δις.

Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών από τα 2,7 δις το 2019 σκαρφάλωσε στα 13,5 δις το 1ο δεκάμηνο του 2022.

Το ιδιωτικό χρέος φαίνεται να έχει ξεπεράσει το όριο της δυνατότητας διαχείρισής του, μιας και υπερβαίνει τα 270 δισεκατομμύρια ευρώ. Πάνω από 4 εκατ. ΑΦΜ έχουν οφειλές στην εφορία και περισσότερα από 1 εκατ. "κόκκινα" δάνεια.

Φαίνεται ότι η επικοινωνιακή δυνατότητα της προπαγανδιστικής μηχανής της κυβέρνησης θα περάσει τον σκόπελο των εκλογών, με το πρόβλημα κρυμμένο κάτω από το χαλί.

Παρά όμως αυτή τη μεθοδευμένη απόκρυψη της πραγματικότητας, μέσω της δημιουργικής λογιστικής και την παραπλανητική ρητορική της κυβέρνησης, το πρόβλημα της οικονομίας, η χώρα, το έχει μπροστά της και θα υποχρεωθεί να το λύσει, σε κάθε περίπτωση, αμέσως μετά τις εκλογές...

Είναι σαφές ότι η όποια επόμενη κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να αποφύγει τη σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Το θέμα είναι να έχει συνείδηση, η κοινωνία και οι θεσμοί της, του προβλήματος, για να μην συρθεί, η χώρα, σε αντίστοιχες ατραπούς με αυτές του 2009.