Όσο περνούν
τα χρόνια, τόσο περισσότερο διεκδικούμε και επιμένουμε στη “δικαίωση των επιλογών
του παρελθόντος μας”…
Είναι η ανθρώπινη φύση ή η ηγεμονία του υποκειμενισμού;
Ίσως όλα αυτά και άλλα μαζί…
Εξ’αλλου τα “νεκροταφεία είναι γεμάτα από δικαιωμένους άνδρες και γυναίκες”…
Πολλοί/ες
είμαστε αυτοί/ες που στον δημόσιο λόγο μας ή αυτόν τον ημιδημόσιο στις σελίδες
κοινωνικής δικτύωσης, αναφερόμαστε στην μοναδικότητα και ορθοφροσύνη των
απόψεών μας, όπως αυτές εκφράστηκαν από τη “δική μας μοναδική συλλογικότητα”, της
όποιας ενασχόλησης ή και συμμετοχής μας, οποτεδήποτε, στα κοινά…
Θα πρέπει όμως
να μάθουμε και να κατανοήσουμε και την αλήθεια των “άλλων”… Για να μπορέσουμε
να τους κατανοήσουμε…
Η ανανεωτική,
προοδευτική και εκσυγχρονιστική παράταξη δεν ήταν και δεν είναι Μια. Ήταν και
είναι πολλές…
Τόσες όσες
οι προοδευτικοί πολίτες, άνδρες και γυναίκες, που νοιάζονται για τους αδύναμους
της εποχής τους, που θεωρούν δικό τους θέμα όλα όσα συγκροτούν εθνικά αφηγήματα
και ευθύνες…
Αυτή η
παράταξη ευθύνης, προέκυψε μέσα από χιλιάδες ανάγκες αναζήτησης της κάθε “αλήθειας”,
χιλιάδες “γιατί και πώς”, χιλιάδες μικρές και μεγάλες αμφιβολίες και
αμφισβητήσεις, όλων αυτών των χιλιάδων ανθρώπων που αναζητούν και αναζητούσαν
τον εαυτό τους στον κόσμο που αλλάζει διαρκώς…
Αυτή η
πολύμορφη παράταξη της προοδευτικής συμβολής, στην σκέψη, τον πολιτισμό και την
πολίτική ζωή του τόπου μας, γεννήθηκε από τη φαντασία και την τόλμη των νέων
της συμμετοχής στα κοινά και στις προσπάθειες της κοινωνίας μας για δημιουργική
εξέλιξη της χώρας μας, στη σύγχρονη μεταβαλλόμενη δυναμική της παγκοσμιότητας…
Με διάφορες
μορφές από συλλογικότητες των νέων κυρίως φοιτητών, όπου τμήματά τους θα βρούμε
σε όλες τις εκφάνσεις του προοδευτικού χώρου και ιδιαίτερα στις οργανωμένες
νεολαίες (Νεολαία ΠAΣΟΚ, ΚΝΕ, και άλλες μορφές συλλογικότητας και έκφρασης της
νεολαιίστικης αναζήτησης και αμφισβήτησης) με κυρίαρχη όμως αυτήν του Ρήγα Φεραίου,
όπως μετεξελισσόταν στο πέρασμα των χρόνων από την περίοδο της αντιδικτατορικής
προσπάθειας μέχρι και το ’90 όπου τυπικά φαίνεται να κλείνει ο κύκλος αυτής της
οργάνωσης και οι νέοι βρίσκουν άλλους τρόπους επίδρασης στην κοινωνία και στα
κόμματα, που θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και ίσως να ακουστούν, …
Αναφερόμαστε
στον "Συνασπισμό" και ότι αυτόν ακολούθησε μέχρι τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά
οπωσδήποτε και στο ΠΑΣΟΚ, που από την πρώτη περίοδο απόκτησης κυβερνητικής
εμπειρίας και μετά διαμόρφωνε πλαίσιο εναρμόνισης και προσπάθεια ανταπόκρισης
σε πολλά από όσα αφορούσαν τη δίψα των νέων για ζωή, ελευθερία και
εξωστρέφεια στον κόσμο της νέας παγκοσμιοποίησης. Δεν θα διστάσουμε να αναφερθούμε
και σε περιπτώσεις, οριακές μεν αλλά υπαρκτές, όπου εκφράσεις αυτής της κατηγορίας
πολιτών εντοπίζουμε ακόμη και στα πλαίσια της κυβερνητικής παράταξης πρωθυπουργεύοντος
του κου Μητσοτάκη...
Το διαδίκτυο
και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν, πλέον σήμερα, ένα μεγάλο βήμα
έκφρασης και συμμετοχής όλου αυτού του κόσμου...
Νέων πολιτών,
μεσηλίκων και τρίτης ηλικίας...
Την ίδια
στιγμή που αναζητούν μηχανισμούς προστασίας και "ρύθμισης" στις απανταχού παρούσες και παντογνώστριες τεχνολογίες της πληροφόρησης και
πληροφορικής…
Όπως πάντα
έτσι και σήμερα η Ανανεωτική - Προοδευτική και εκσυγχρονιστική παράταξη, με
κυρίαρχη αναφορά συνήθως σε αυτήν της κεντροαριστεράς, δεν είναι από το ίδιο “μέταλλο”…
δεν είναι από το ίδιο “υλικό”.
Σήμερα πλέον
μπορούμε με βεβαιότητα να το πούμε, ότι όλοι αυτοί/ες οι πολίτες δεν εξέπεμπαν και δεν εκπέμπουν “πάντα”
στην ίδια συχνότητα…
Δεν
επιλέγουν ένα ή σε κάθε περίπτωση “πάντα” το ίδιο, “χρώμα”…
Δεν βαδίζουν
όλοι τους, αυτοί οι πολίτες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο νοιώθουν τον εαυτό
τους σε αυτόν τον κοσμοπολιτισμό και κουλτούρα, με τον ίδιο βηματισμό…
Είναι
επιφυλακτικοί στον μοναδικό πανταχού παρόντα και παντογνώστη κομματικό
μηχανισμό, αμφισβητούν την μοναδικότητα της αποτελεσματικότητας του “μοναδικού
ηγέτη”, και είναι πάντα κριτικοί στις απεριόριστες δυνατότητες των δυνάμεων της
αγοράς και στην “δίκαιη” ρύθμιση της “αοράτου χειρός”…
Δεν
ακολουθούν τους ίδιους πολιτικούς εκπροσώπους και κόμματα, δεν ορκίζονται,
συντεταγμένοι, στις ίδιες φιλοσοφικές θεωρήσεις και τις επικρατούσες επιλογές
διαχείρισης, όπως αυτές προκρίνονται από τους μηχανισμούς επικοινωνίας και την
συγκυρία…
Αρνούνται
τον μανιχαϊσμό των λαϊκίστικών και αποπροσανατολιστικών, διχαστικών διλλημάτων…
Μεταξύ του “μαύρου” και του “άσπρου” γνωρίζουν την ύπαρξη μεγάλου αριθμού “γκρίζων”
αποχρώσεων…
Δεν ιεραρχούν
πάντα τις ίδιες πολιτικές προτεραιότητες για τη χώρα μας και την κοινωνία μας…
Σε όλα τα
παραπάνω συνήθως μπορεί να διαφοροποιούνται ή όχι, αλλά σίγουρα αναζητούν και
δεν είναι εύπιστοι…
Εκτός από
μία περίπτωση… Την στιγμή που αντιλαμβάνονται ότι υπονομεύεται η Δημοκρατία και
οι όποιες κατακτήσεις της στη χώρα μας…
Εκεί όλοι
και όλες, γέροι και νέοι ενώνονται…
Εκεί όλοι
και όλες βάζουν πλάτη, με το δικό τους τρόπο σε μια πολυμορφία, με τις όποιες
διαφορετικότητες, για να σηκωθεί η σημαία της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της
Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Προόδου για τη χώρα μας.
Φαίνεται ότι
βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας τέτοιας εποχής… Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω...
Όχι γιατί κινδυνεύει
η Δημοκρατία στη χώρα με τους κλασσικούς όρους… αλλά γιατί μαζεύονται πολλά
πλέον ανορθολογικά και ανορθόδοξα, τα οποία αποτελούν εκρηκτικό μίγμα
υπονόμευσής της…
Τις “παρακολουθήσεις”
πολιτών, εφόσον δεν τις έχεις προκαλέσει, διευκολύνεις, με κάθε πρόσφορο
πολιτικό τρόπο, να διερευνηθεί το κίνητρο και ο λόγος παρακολούθησης…
Διαφορετικά υπονομεύεις “διασφαλισμένα” δικαιώματα…
Εφόσον αποφασίζεις να θέσεις σε αργία τους εργαζομένους στο ΕΣΥ που δεν θέλουν να εμβολιαστούν, όταν αλλάξεις γνώμη το κοινοποιείς με παρρησία και κάνεις την αυτοκριτική σου για τη λάθος επιλογή, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες σου...
Διαφορετικά υπονομεύεις την αξιοπιστία των κρατικών επιλογών στο σύνολό τους και του ίδιου του Κράτους...
Όταν
αντιλαμβάνεσαι προβλήματα οικονομικής βιωσιμότητας κατηγορίας πολιτών, δεν
δίνεις οριζόντια επιδόματα…
Ενισχύεις, στοχευμένα, τη συγκεκριμένη κατηγορία…
Διαφορετικά υπονομεύεις τη δυνατότητα “αναδιανεμητικής παρέμβασης”, υπέρ των αδυνάτων,
“ρίχνοντας χρήματα από το ελικόπτερο” για να ενισχύσεις τη Ζήτηση που θα
ωφελήσει αποκλειστικά το cluster συγκεκριμένων παραγωγών και εν προκειμένω τη βιομηχανία παραγωγών
Ενέργειας…
Όταν “ζεσταίνονται”
οι πυριταποθήκες των κάθε λογής “γερακιών” και πολεμοχαρών κάθε φυλής, δεν
αποσιωπάς τις ανάγκες για Ειρήνη και δεν απαξιώνεις την σημασία και αξία επιδίωξη
“συμβιβασμών”…
Είτε αυτό αφορά στο παρελθόν εκείνο τον συμβιβασμό για την συμφωνία με τη Βόρεια
Μακεδονία, είτε σήμερα τον αναγκαίο για την Ουκρανία, άμεσα για το Κόσσοβο και
γιατί όχι, την αναζήτηση διπλωματικών λύσεων όσο είναι δυνατόν στα
ελληνοτουρκικά…
