Πρόοδος ή Συντήρηση?

Μας λένε: "είναι παρωχημένο το δίλημμα "Δεξιά ή Αριστερά"...

... και όσοι το θέτουν το κάνουν ως στρεψοδικία για να λειτουργήσει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ...

Κλασικός λόγος ακραιοκεντριστών...

Επαναφέρουν στην ελλαδική πνευματική ραθυμία το, κατά κόρον και πανταχόθεν, διαψευθέν "τέλος της ιστορίας"...

Λόγος που "... γυρίζει προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας...".

Και για να υποστηρίξουν την Ν.Δ. μας προσομοιάζουν τον Μακρόν με τον κο Μητσοτάκη...

Ξεχνούν ή αποφεύγουν να συγκρίνουν προγραμματικά προτάγματα και να δουν τη σοβαρότητα των αποκλίσεων τους...

Ήδη, από τον περασμένο Δεκέμβριο και ενόψει της γαλλικής προεδρίας, ο Μακρόν πήρε το ρίσκο να περιγράψει ένα νέο πλαίσιο εξέλιξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμα και όταν έπρεπε να θέσει εθνικές ιδιαιτερότητες σε δεύτερη μοίρα, παίρνοντας και το ανάλογο πολιτικό κόστος...

Θυμάται κανείς κάτι συνεκτικό επ'αυτού, από τα χείλη του κου Μητσοτάκη?

Ξεχνούν την πολιτική καταγωγή ενός εκάστου και το γεγονός ότι ο Μακρόν, ουσιαστικά, δεν έχει κόμμα να τον δεσμεύει.

Ενώ ο κος Μητσοτάκης αναφέρεται σε ένα κόμμα, με ισχυρές κοινωνικές και πολιτικές ρίζες... Ένα κόμμα με σαφείς ιδεολογικές αναφορές...

Διαθέτει δε τέτοια οργανωτικά χαρακτηριστικά, που ακόμη και να θελήσει να αντιγράψει, ο κος Μητσοτάκης,πολιτικές του Μακρόν, τα υπάρχοντα βιλαέτια και οι "νόμιμοι ιδιοκτήτες", δεν πρόκειται να του το επιτρέψουν...

Ήδη αρκετές από τις επισπεύδουσες προσωπικότητες του χώρου της παραδοσιακής Δεξιάς, δεν ξεχνούν συχνά πυκνά να του το υπενθυμίζουν...

Έτσι το δίλημμα Μητσοτάκης ή Τσίπρας αποτελεί μια ζώσα πραγματικότητα, η οποία δεν είναι αδύνατο και μπορεί να ξεπεραστεί...

Το δίλημμα Πρόοδος ή Συντήρηση, Δεξιά ή Αριστερά, όπως σε όλο το κόσμο της αστικής Δημοκρατίας δυτικού τύπου, θα συνεχίσει να απασχολεί τις σύγχρονες κοινωνίες...

Ακριβώς εκεί είναι που συνθέτει λύσεις και εκφράζει κοινωνικές ανάγκες η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία...

Βούτυρο ή Τανκς;

 

Μια συζήτηση, ένα πολυσυζητημένο και αρκετά προκλητικό, για δομημένα συμφέροντα, δίλλημα (βούτυρο ή κανόνια), απασχολεί τις κοινωνίες εδώ και πολλά χρόνια και κατά καιρούς έχουν δοθεί διαφορετικές απαντήσεις…

 

Έκθεση του Ινστιτούτου Έρευνας για τη Διεθνή Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI), η οποία δόθηκε τίς προηγούμενες μέρες στη δημοσιότητα, μας πληροφορεί ότι οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες ξεπέρασαν – για πρώτη φορά στα χρονικά – τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2021...

Σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης και μη οριστικής αντιμετώπισης του Covid19 και των επιπτώσεων του στις κοινωνίες.

Το ερώτημα λοιπόν “τανκς ή βούτυρο;” επανέρχεται σε νέες συνθήκες…

Είναι ενδεικτικό ότι σε πραγματικές τιμές –αφού αφαιρεθεί δηλ. ο πληθωρισμός–, οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες κατέγραψαν πέρυσι αύξηση 0,7% σε ετήσια βάση φθάνοντας τα 2,11 τρισεκατομμύρια δολάρια, όπως διευκρινίζει το Ινστιτούτο SIPRI.

Αυτά τα μεγέθη δείχνουν ότι οι δαπάνες στον τομέα αυτό, παγκοσμίως, αυξήθηκαν και τα δύο χρόνια που ο κόσμος πλήττεται από την πανδημία του νέου κορονοϊού.

Oι πέντε χώρες στην κορυφή της κατάταξης ως προς τις στρατιωτικές δαπάνες είναι οι  ΗΠΑ, η ΚΙΝΑ, η Ινδία, η Βρετανία και η Ρωσία.

Στη χώρα μας γίνεται συχνά η επίκληση και από αντιπολιτευόμενους αλλά και από αρκετούς κυβερνώντες των τελευταίων ετών, όχι τόσο της τελευταίας κυβερνητικής περιόδου, για μείωση των δαπανών αυτών.

Οι συχνές όμως και κάποιες στιγμές δικαιολογημένες ενστάσεις για ανατροπή της στρατιωτικής ισχύος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, έχουν ηγεμονεύσει με αποτέλεσμα η παρούσα κυβέρνηση να έχει αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες σε αρκετά υψηλά επίπεδα για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας.

Δεν είναι πράγματι πειστική, στις παρούσες συνθήκες επικράτειας της διπλωματίας των “γερακιών”, να προκρίνει κανείς πολιτικές που θα εξασφαλίζουν, όσο είναι δυνατόν, από τη μια τις απαραίτητες ισορροπίες στο διεθνές περιβάλλον αλλά και από την άλλη την αποφυγή εγκλωβισμού της χώρας μας σε αδιέξοδες πολιτικές, περιπέτειες, κρίσεις και παγιδεύσεις.

Οι επιλογές της Ελλάδας δεν μπορούν να αγνοούν, πράγματι, τη διεθνή δυναμική.

Αλλά η χώρα μας και οι πολίτες της, πρέπει ταυτόχρονα να πρωτοστατήσει στην προσπάθεια για παγκόσμια κινήματα ειρήνης, για πολιτικές σε παγκόσμιο επίπεδο αποκλιμάκωσης των εξοπλισμών και περιορισμών των στρατιωτικών δαπανών…

Ίσως σε αυτή την προοπτική το δίλλημα “Βούτυρο ή Τανκς;” βρει την σύγχρονη απάντησή του υπέρ των κοινωνιών και της υγιούς ανάπτυξης…

Γιατί οι χώρες παραγωγής της πολεμικής βιομηχανίας έχουν όφελος από την σημερινή απάντηση στο δίλλημα, σε αντίθεση με τις χώρες δαπάνης του στρατιωτικού υλικού…

Ας μεριμνήσουμε πριν πάθουμε ξανά ότι το 2010...

Είναι πολλοί/ες αυτοί που ανησυχούμε για το οικονομικό παρόν και πολύ περισσότερο το μέλλον, της χώρας μας.

Τα δύο μεγάλα προβλήματα, δημόσιο χρέος και ασφαλιστικό, συνεχίζουν να μας απειλούν και να μας ξαναχτυπούν επικίνδυνα την πόρτα...

Το χρέος αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερο από αυτό του 2010...

Προφανώς και η δομή του είναι διαφορετική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εφόσον συνεχίσουμε έτσι θα παραμείνει και διαχειρίσιμο...

Όσο και αν οι κυβερνητικοί παράγοντες, επενδύουν στο αφήγημα για την συμβολή του Ταμείου Ανάκαμψης, γνωρίζουμε  ότι αυτό δεν αρκεί  για τη σωτηρία της χώρας...

Η σημερινή κυβέρνηση είναι  υποχρεωμένη να ξοδέψει και σωστά κατά τη γνώμη μου, αλλά το κάνει χωρίς δικαιοσύνη και με μπόλικη μεροληψία υπέρ συγκεκριμένων, δομημένων, πελατειακών συμφερόντων... Είναι πλέον εντοπίσμενα και δεν μπορούν να κρυφτούν...

Δυστυχώς, παρά την οδυνηρή δεκαετία και η σημερινή κυβέρνηση, αρνείται τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές...

Αν συνεχίσουμε έτσι δυστυχώς θα ζήσουμε πάλι ένα νέο 2010...

Η χώρα, με συντηρητική ηγεμονία, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την ανάγκη αντιμετώπισης του δημογραφικού και της γήρανσης του πληθυσμού...

Αυτά  αντιμετωπίζονται ή με πολιτική υποστήριξης των νέων ανθρώπων, να μείνουν εδώ και να κάνουν οικογένεια ή να αναπτυχθεί επιθετική πολιτική ένταξης των μεταναστών στην αγορά εργασίας ή μέτρα και για τα δύο μαζί...

Η πολιτική που εκφράζεται από την κυβέρνηση, επί του παρόντος, δεν είναι μόνο η "αντιπάθεια" στους μετανάστες, εν γένει, αλλά το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τους νέους...

Για να αντιμετωπιστούν αυτοί οι μεγάλοι κίνδυνοι της χώρας μας, απαιτείται εθνικό σχέδιο, με ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις...

 Σε αντίθεση με την κυβερνητική επιλογή, μιας και αυτή ορίζει το πλαίσιο και επιβάλλει κλίμα, χρειάζεται προσπάθεια αποκλιμάκωσης της πολιτικής πόλωσης...

Στη νέα φάση της παγκοσμιοποίησης, με στοιχεία αποπαγκοσμιοποίησης, όπως εξελίσσεται από τον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας, η χώρα πρέπει να βρει την περπατησιά της, με τις αντιθέσεις που διασφαλίζει η αστική μας δημοκρατία δυτικού τύπου, αλλά εντός συμπεφωνημένου εθνικού σχεδίου...

Ο ρόλος συλλογικοτήτων αλλά και του/της κάθε/μιας από όσους διεκδικούμε δημόσιου λόγο θα είναι σημαντικός...

Η Ειρήνη στον κόσμο ως πανανθρώπινη προσδοκία

 

Όχι μόνο δεν πρέπει να απολογούμαστε αλλά πρέπει, δυναμικά και χωρίς αναστολές, να δημιουργήσουμε ένα παγκόσμιο κίνημα για την "ειρήνη"...

Ας αγνοήσουμε τις προκλητικές ιαχές, που διαμορφώνουν πολεμοχαρές κλίμα συμμαχίας με κάθε πολεμοκάπηλο…

Ας παραβλέψουμε τους "τιμητές", που χρησιμοποιώντας τον πλέον "τοξικό" λόγο θα μας κατηγορήσουν ως "ισαποστάκηδες" και ενδεχομένως μέχρι και υποστηρικτές του αδίστακτου Πούτιν…

Να τους αγνοήσουμε πριν, αν δεν είναι ήδη αργά…

Τώρα που ο πόλεμος χτύπησε ξανά την πόρτα της Ευρώπης...

Γνωρίζουμε ότι η “ειρήνη" προϋποθέτει συμβιβασμούς...

H "ειρήνη" όμως πρέπει να επικρατήσει, έστω και αν υπάρχει κόστος και απαιτηθούν ακόμη και επώδυνοι συμβιβασμοί…

Ο χειρότερος συμβιβασμός είναι τις περισσότερες φορές καλύτερος από κάθε πόλεμο...

Η Ιστορία μας έχει διδάξει...

Ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις μας, για τις αιτίες και τους υπαίτιους αυτού του πολέμου, κάποια πράγματα μπορούν και πρέπει να μας ενώσουν...

Ναι δεν πρέπει να το ξεχνάμε: Εισβολή έκανε η Ρωσία…

Με αυτό ως δεδομένο ας ενωθούμε, όσο γίνεται, για την "ειρήνη"...

Στην Ουκρανία, στην Ευρώπη, στον κόσμο...

"Φιλελευθερισμός" έναντι "νεοφιλελευθερισμού"

Σκόπιμα και λιγότερο από άγνοια, πολλοί/ες αναφέρονται στις δύο αυτές εκφράσεις ως εάν να εννοούν το ίδιο πράγμα...

Η διαφορά και σύγκρουση των δύο αυτών εννοιών όλο και περισσότερο θα αναδυκνείεται...

Διαβάζοντας την ετήσια Οικονομική Έκθεση προς τον Πρόεδρο, των οικονομολόγων του Λευκού Οίκου, που κυκλοφόρησε εχθές Πέμπτη και η οποία φέτος έχει περισσότερες από 400 σελίδες, προβάλλονται κάποιες σημαντικές αλλαγές οικονομικής θεώρησης σε σχέση με το παρελθόν...

Το πρώτο είναι ότι "...Ο δημόσιος τομέας μπορεί και πρέπει να είναι εταίρος του ιδιωτικού τομέα, σε αντίθεση με τις απόψεις στο παρελθόν που τον ήθελαν αντίπαλο του...", όπως αναφέρεται στην έκθεση.

Το δεύτερο είναι ότι καταγράφουν ως πρόβλημα το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις "... ο δημόσιος τομέας έχει αποσυρθεί από τον ρόλο του, αποδυναμώνοντας έτσι την σημαντική Ρυθμιστική του συμβολή...".

Η φιλελεύθερη σκέψη στην οικονομία είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ότι έχει καταγραφεί ως νεοφιλελευθερισμός...

Γιατί πάντα υπήρχε η Φιλελεύθερη Αριστερά...

Στις ΗΠΑ κάνει βήματα...

Αυτά στις ΗΠΑ...

Γιατί εδώ στην Ελλάδα ο "νεοφιλελευθερισμός" ως ύστερο φαινόμενο της ετεροχρονισμένης πολιτικής παρουσίας, καλά κρατεί...