Η ερμηνεία πολιτικών συμπεριφορών και τάσεων του παρελθόντος δεν θα είναι αντικειμενική εφόσον επιχειρηθεί με δεδομένα και εργαλεία του παρόντος...
Ούτε οι δεξιές παρατάξεις του παρελθόντος έχουν σχέση με το παρόν ούτε προφανώς οι αριστερές...
Για τούτο και η συζήτηση περί ηθικού πλεονάσματος και οι διαστάσεις που παίρνει αυτή δεν μπορεί να είναι χωρίς αποτέλεσμα ούτε όμως και τυχαία… Για τούτο και δεν μπορεί να παραξενεύει η προώθηση της, παρά μόνον ο στόχος και το αποτέλεσμα που επέρχεται…
Όλοι και όλες μας έχουμε συναντήσει, στο διάβα της ζωής μας, συγκεκριμένες προσωπικότητες της Αριστεράς, όπως και του Κέντρου ή της Δεξιάς οι οποίες εκπέμπουν ηθική ανωτερότητα. Προσωπικότητες που δεν έχουν “δεύτερη ατζέντα” και ιδιοτέλειες στη πολιτική τους διαδρομή. Με προσφορά στη κοινωνία και με ανοικτά μυαλά...
Όπως έχουμε συναντήσει αντιστοίχως και αρκετά κουτοπόνηρα “κουτσαβάκια” και “ωφελιμιστές” σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Όπως τελικά συμβαίνει σε κάθε κοινότητα και κοινωνία…
Προφανώς ο κάθε πολιτικός χώρος διαμορφώνει πλαίσιο αξιών, το οποίο όμως εύκολα διαρρηγνύεται και γίνεται περισσότερο χαλαρό όσο πιο πολυσυλλεκτικός και με περισσότερους φίλους, μέλη και ψηφοφόρους αποκτά ο φορέας αυτός...
Η Αριστερά όμως, από την γενετική και ιστορική της συγκρότηση, ως πρόταγμα έχει, μεταξύ άλλων, την ενδυνάμωση του κράτους για την υποστήριξη των πλέον αδυνάτων, την φορολόγηση για εργαλείο αναδιανομής υπέρ των μη προνομιούχων, την υποστήριξη σύγχρονων δια ταξικών δικαιωμάτων και την διαρκή αντιμετώπιση κάθε μορφής εθνικισμού…
Όχι πως κάποια από αυτά ή τέτοια στοιχεία τους, δεν μπορούμε να τα διακρίνουμε και σε κάποιες περιπτώσεις, Δεξιάς καταγωγής κομμάτων. Ιδιαιτέρως σε στιγμές παρουσίας, λόγω ίσως και ενός παιχνιδιού της ιστορίας, ισχυρών ηγεσιών τους με φιλελεύθερη αντίληψη και υπόβαθρο. Αυτό όμως δεν αποτελεί το αντικειμενικό δείγμα, όχι μόνον από την Ιστορία αλλά και από το παγκόσμιο παρόν, των δεξιών κυβερνήσεων...
Προφανώς η Δεξιά του Τραμπ δεν συγκρίνεται με αυτήν της Μέρκελ ή του Μητσοτάκη... Η αριστερά, όπως και η δεξιά, δεν είναι ΕΝΑ πράγμα...
Δεν έχουν όμως συνολικά, την αντίστοιχη αξιακή αναφορά με την Αριστερά και πολύ περισσότερο με αυτήν των σύγχρονων ρευμάτων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς, όπως αυτή εξελίσσεται, παρά την κρίση της, στις διάφορες μορφές της… Είτε αναφέρεται στον Μακρόν είτε στον Κόστα κλπ.
Η όποια δικαιολογημένη κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει ισοπεδωτικά να συμπαρασύρει ότι μη δεξιό... Όπως την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία συνολικά... Και αυτός είναι ο δικός μου φόβος.
Η συλλογική ενοχοποίηση οτιδήποτε μη δεξιού είναι τελικά, για πολλούς, ο στόχος και για άλλους, συνειδητή ή όχι, συμβολή στο αποτέλεσμα...
Το "τέλος της Ιστορίας" δεν προέκυψε και λογικά η αντίθεση δεξιάς και αριστεράς θα συνεχίσει να αποτελεί στοιχείο διαβούλευσης, αντιπαράθεσης και τελικά σύνθεσής στις σύγχρονες κοινωνίες αστικής δημοκρατίας "δυτικού τύπου"...
Είναι λοιπόν παράδοξο να πει κάποιος/α ότι ο κάθε αριστερός/η ή ο κάθε δεξιός/α πολίτης έχει κάποιο ηθικό πλεονέκτημα, λόγω παράταξης και μόνον, απέναντι στους πολίτες ή πολιτικούς των άλλων παρατάξεων…(Τα ράσα δεν έκαναν ποτέ και δεν κάνουν ούτε σήμερα τον παπά).
Το πλεονέκτημα όμως αυτό θα διακρίνει όποια παράταξη πρεσβεύει θέματα και απόψεις όπως, μεταξύ άλλων, την ισότητα, την αλληλεγγύη στη κοινωνία, την μέριμνα του κράτους για τους αδυνάτους με εγγυημένα ελάχιστα εισοδήματα, τη δίκαιη αναδιανομή και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής…
Και εδώ ακριβώς νομίζω πως είναι ο στόχος όποιου/ας δεν συμφωνεί με τα μόλις παραπάνω…
Ενοχοποιώντας τον ιστορικά ως ένοχο, μιας και στα λόγια, στο πρόγραμμα, σε επιμέρους θέματα θα μπορούσε να συναντήσει και τον όποιο ΣΥΡΙΖΑ του προσεχούς μέλλοντος ή τμήματά του.
Είναι εμφανές πλέον ότι δοθείσης ευκαιρίας στην συγκυρία, τώρα που "βρήκαμε παπά" να θάψουμε ότι μπορούμε...
Το ζήσαμε ως τακτική με την συλλογική ενοχοποίηση μιας ολόκληρης παράταξης (αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ) επειδή πράγματι υπήρχαν πολιτικές αλλά και προσωπικές στάσεις που ξεπέρασαν τα όρια της ηθικής αλλά και τυπικής παραβατικότητας. Μια ιστορική παράταξη με συμβολή ουσίας στην μεταπολιτευτική μας δημοκρατία υπήρξαν περίοδοι όπου, με συγκεκριμένες στρατηγικές, επικοινωνιακές τακτικές και ευθύνες της Ν.Δ., δεν τολμούσαν οι φίλοι και τα μέλη του να παρουσιαστούν ως έχοντες κάποια οποιαδήποτε σχέση με το κόμμα αυτό. Ας θυμηθούμε τα “οι κλέφτες του ΠΑΣΟΚ”, τα “λαμόγια”, οι “πρασινοφρουροί” και άλλα αλήστου μνήμης…
Προσοχή: Όχι ότι δεν υπήρχαν θέματα σχετικά με αυτά, που έπρεπε να καταδικαστούν…
Η συλλογική ενοχοποίηση ως στρατηγική για προπαγάνδα και επικοινωνιακό ιμπεριαλισμό ήταν και είναι ΤΟ πρόβλημα, που δυστυχώς φαίνεται να επαναλαμβάνεται από τα ίδια μάλιστα κέντρα εξουσίας και την ίδια παράταξη…
Εδώ ο καθείς/μια από εμάς θα παίρνει θέση και με βάση το σύστημα αξιών του...
