Η "δική" μας Παράταξη... Της Προόδου και του Εκσυγχρονισμού.

Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο διεκδικούμε και επιμένουμε στη “δικαίωση των επιλογών του παρελθόντος μας”…
Είναι η ανθρώπινη φύση ή η ηγεμονία του υποκειμενισμού;
Ίσως όλα αυτά και άλλα μαζί…
Εξ’αλλου τα “νεκροταφεία είναι γεμάτα από δικαιωμένους άνδρες και γυναίκες”…

Πολλοί/ες είμαστε αυτοί/ες που στον δημόσιο λόγο μας ή αυτόν τον ημιδημόσιο στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αναφερόμαστε στην μοναδικότητα και ορθοφροσύνη των απόψεών μας, όπως αυτές εκφράστηκαν από τη “δική μας μοναδική συλλογικότητα”, της όποιας ενασχόλησης ή και συμμετοχής μας, οποτεδήποτε, στα κοινά…

Θα πρέπει όμως να μάθουμε και να κατανοήσουμε και την αλήθεια των “άλλων”… Για να μπορέσουμε να τους κατανοήσουμε…

Η ανανεωτική, προοδευτική και εκσυγχρονιστική παράταξη δεν ήταν και δεν είναι Μια. Ήταν και είναι πολλές…

Τόσες όσες οι προοδευτικοί πολίτες, άνδρες και γυναίκες, που νοιάζονται για τους αδύναμους της εποχής τους, που θεωρούν δικό τους θέμα όλα όσα συγκροτούν εθνικά αφηγήματα και ευθύνες…

Αυτή η παράταξη ευθύνης, προέκυψε μέσα από χιλιάδες ανάγκες αναζήτησης της κάθε “αλήθειας”, χιλιάδες “γιατί και πώς”, χιλιάδες μικρές και μεγάλες αμφιβολίες και αμφισβητήσεις, όλων αυτών των χιλιάδων ανθρώπων που αναζητούν και αναζητούσαν τον εαυτό τους στον κόσμο που αλλάζει διαρκώς…

Αυτή η πολύμορφη παράταξη της προοδευτικής συμβολής, στην σκέψη, τον πολιτισμό και την πολίτική ζωή του τόπου μας, γεννήθηκε από τη φαντασία και την τόλμη των νέων της συμμετοχής στα κοινά και στις προσπάθειες της κοινωνίας μας για δημιουργική εξέλιξη της χώρας μας, στη σύγχρονη μεταβαλλόμενη δυναμική της παγκοσμιότητας…

Με διάφορες μορφές από συλλογικότητες των νέων κυρίως φοιτητών, όπου τμήματά τους θα βρούμε σε όλες τις εκφάνσεις του προοδευτικού χώρου και ιδιαίτερα στις οργανωμένες νεολαίες (Νεολαία ΠAΣΟΚ, ΚΝΕ, και άλλες μορφές συλλογικότητας και έκφρασης της νεολαιίστικης αναζήτησης και αμφισβήτησης) με κυρίαρχη όμως αυτήν του Ρήγα Φεραίου, όπως μετεξελισσόταν στο πέρασμα των χρόνων από την περίοδο της αντιδικτατορικής προσπάθειας μέχρι και το ’90 όπου τυπικά φαίνεται να κλείνει ο κύκλος αυτής της οργάνωσης και οι νέοι βρίσκουν άλλους τρόπους επίδρασης στην κοινωνία και στα κόμματα, που θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και ίσως να ακουστούν, …

Αναφερόμαστε στον "Συνασπισμό" και ότι αυτόν ακολούθησε μέχρι τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οπωσδήποτε και στο ΠΑΣΟΚ, που από την πρώτη περίοδο απόκτησης κυβερνητικής εμπειρίας και μετά διαμόρφωνε πλαίσιο εναρμόνισης και προσπάθεια ανταπόκρισης σε πολλά από όσα αφορούσαν τη δίψα των νέων για ζωή, ελευθερία και εξωστρέφεια στον κόσμο της νέας παγκοσμιοποίησης. Δεν θα διστάσουμε να αναφερθούμε και σε περιπτώσεις, οριακές μεν αλλά υπαρκτές, όπου εκφράσεις αυτής της κατηγορίας πολιτών εντοπίζουμε ακόμη και στα πλαίσια της κυβερνητικής παράταξης πρωθυπουργεύοντος του κου Μητσοτάκη...

Το διαδίκτυο και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν, πλέον σήμερα, ένα μεγάλο βήμα έκφρασης και συμμετοχής όλου αυτού του κόσμου...

Νέων πολιτών, μεσηλίκων και τρίτης ηλικίας...

Την ίδια στιγμή που αναζητούν μηχανισμούς προστασίας και "ρύθμισης" στις απανταχού παρούσες και παντογνώστριες τεχνολογίες της πληροφόρησης και πληροφορικής…

Όπως πάντα έτσι και σήμερα η Ανανεωτική - Προοδευτική και εκσυγχρονιστική παράταξη, με κυρίαρχη αναφορά συνήθως σε αυτήν της κεντροαριστεράς, δεν είναι από το ίδιο “μέταλλο”… δεν είναι από το ίδιο “υλικό”.

Σήμερα πλέον μπορούμε με βεβαιότητα να το πούμε, ότι όλοι αυτοί/ες οι πολίτες δεν εξέπεμπαν και δεν εκπέμπουν “πάντα” στην ίδια συχνότητα…

Δεν επιλέγουν ένα ή σε κάθε περίπτωση “πάντα” το ίδιο, “χρώμα”…

Δεν βαδίζουν όλοι τους, αυτοί οι πολίτες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο νοιώθουν τον εαυτό τους σε αυτόν τον κοσμοπολιτισμό και κουλτούρα, με τον ίδιο βηματισμό…

Είναι επιφυλακτικοί στον μοναδικό πανταχού παρόντα και παντογνώστη κομματικό μηχανισμό, αμφισβητούν την μοναδικότητα της αποτελεσματικότητας του “μοναδικού ηγέτη”, και είναι πάντα κριτικοί στις απεριόριστες δυνατότητες των δυνάμεων της αγοράς και στην “δίκαιη” ρύθμιση της “αοράτου χειρός”…

Δεν ακολουθούν τους ίδιους πολιτικούς εκπροσώπους και κόμματα, δεν ορκίζονται, συντεταγμένοι, στις ίδιες φιλοσοφικές θεωρήσεις και τις επικρατούσες επιλογές διαχείρισης, όπως αυτές προκρίνονται από τους μηχανισμούς επικοινωνίας και την συγκυρία…

Αρνούνται τον μανιχαϊσμό των λαϊκίστικών και αποπροσανατολιστικών, διχαστικών διλλημάτων… Μεταξύ του “μαύρου” και του “άσπρου” γνωρίζουν την ύπαρξη μεγάλου αριθμού “γκρίζων” αποχρώσεων…

Δεν ιεραρχούν πάντα τις ίδιες πολιτικές προτεραιότητες για τη χώρα μας και την κοινωνία μας…

Σε όλα τα παραπάνω συνήθως μπορεί να διαφοροποιούνται ή όχι, αλλά σίγουρα αναζητούν και δεν είναι εύπιστοι…

Εκτός από μία περίπτωση… Την στιγμή που αντιλαμβάνονται ότι υπονομεύεται η Δημοκρατία και οι όποιες κατακτήσεις της στη χώρα μας…

Εκεί όλοι και όλες, γέροι και νέοι ενώνονται…

Εκεί όλοι και όλες βάζουν πλάτη, με το δικό τους τρόπο σε μια πολυμορφία, με τις όποιες διαφορετικότητες, για να σηκωθεί η σημαία της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Προόδου για τη χώρα μας.

Φαίνεται ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας τέτοιας εποχής… Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω...

Όχι γιατί κινδυνεύει η Δημοκρατία στη χώρα με τους κλασσικούς όρους… αλλά γιατί μαζεύονται πολλά πλέον ανορθολογικά και ανορθόδοξα, τα οποία αποτελούν εκρηκτικό μίγμα υπονόμευσής της…

Τις “παρακολουθήσεις” πολιτών, εφόσον δεν τις έχεις προκαλέσει, διευκολύνεις, με κάθε πρόσφορο πολιτικό τρόπο, να διερευνηθεί το κίνητρο και ο λόγος παρακολούθησης…
Διαφορετικά υπονομεύεις “διασφαλισμένα” δικαιώματα…

Εφόσον αποφασίζεις να θέσεις σε αργία τους εργαζομένους στο ΕΣΥ που δεν θέλουν να εμβολιαστούν, όταν αλλάξεις γνώμη το κοινοποιείς με παρρησία και κάνεις την αυτοκριτική σου για τη λάθος επιλογή, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες σου...
Διαφορετικά υπονομεύεις την αξιοπιστία των κρατικών επιλογών στο σύνολό τους και του ίδιου του Κράτους...

Όταν αντιλαμβάνεσαι προβλήματα οικονομικής βιωσιμότητας κατηγορίας πολιτών, δεν δίνεις οριζόντια επιδόματα…
Ενισχύεις, στοχευμένα, τη συγκεκριμένη κατηγορία…
Διαφορετικά υπονομεύεις τη δυνατότητα “αναδιανεμητικής παρέμβασης”, υπέρ των αδυνάτων, “ρίχνοντας χρήματα από το ελικόπτερο” για να ενισχύσεις τη Ζήτηση που θα ωφελήσει αποκλειστικά το cluster συγκεκριμένων παραγωγών και εν προκειμένω τη βιομηχανία παραγωγών Ενέργειας…

Όταν “ζεσταίνονται” οι πυριταποθήκες των κάθε λογής “γερακιών” και πολεμοχαρών κάθε φυλής, δεν αποσιωπάς τις ανάγκες για Ειρήνη και δεν απαξιώνεις την σημασία και αξία επιδίωξη “συμβιβασμών”…
Είτε αυτό αφορά στο παρελθόν εκείνο τον συμβιβασμό για την συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία, είτε σήμερα τον αναγκαίο για την Ουκρανία, άμεσα για το Κόσσοβο και γιατί όχι, την αναζήτηση διπλωματικών λύσεων όσο είναι δυνατόν στα ελληνοτουρκικά…

Ανοσιούργημα ή λάθος μου;

Μόνο εμένα τρομάζει και (γιατί όχι?) "απωθεί" αυτή η εικόνα του μέλλοντος στην περιοχή μας?

Όσο και αν έχω παρακολουθήσει τη συζήτηση για τη συμβολή στην οικονομία, έχω έντονες επιφυλάξεις για τον επιμερισμό της όποιας οικονομικής υπεραξίας και ωφέλειας...

Δεν αναφέρομαι καθόλου στην πολιτιστική αξία, ούτε στην αισθητική, μιας και αυτό είναι θέμα υποκειμενικό αλλά και ειδικών γνώσεων...

Τώρα αν προσθέσουμε και τα λοιπά, που δημοσιεύονται όλο και περισσότερο, μου φαντάζει το εγχείρημα ως ένα "... πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, περιβαλλοντικό και αισθητικό ανοσιούργημα...", που εκτελείται στο Ελληνικό...

Με σχετικές επιδράσεις ΚΑΙ στο σύνολο του πολεοδομικού μας συγκροτήματος...

Η περίπτωση "Τράγκα" και οι ένοχες σιωπές...

 

Θα ανοίξουν τα στόματα στο συνάφι; Θα λειτουργήσουν οι θεσμοί;

Δεν είναι λίγοι αυτοί/ες που θεωρούν ότι ο εκλιπών Τράγκας έβγαλε όλα αυτά τα χρήματα από ξέπλυμα μαύρου χρήματος πολιτικών και από εκβιασμούς πουλώντας "προστασία" από δημοσιεύματα σε επιχειρηματίες που βρισκόταν στα όρια μεταξύ νομιμότητας και παραβατικότητας ή που δεν ήθελαν να "μπλέξουν"...

Άραγε γιατί όσο ήταν εν ζωή, δε έστερξε κάποια θεσμική διαδικασία ελέγχου?..

Γιατί κανείς/μιά δεν ήθελε να ξέρει?..

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ακόμα και τώρα που δεσμεύτηκε η περιουσία του, το συνάφι του κουνάει το κεφάλι ή ακόμη χειρότερα εντυπωσιάζεται και πέφτει από τα σύννεφα...

Μα πως απέκτησε τέτοια και τόση περιουσία?..

Τόσο φοβισμένα είναι τα κρατικοδίαιτη επιχειρηματικά συμφέροντα ή τόσο κακομοίρηδες επιχειρηματίες που πλήρωναν "τσατσιλίκι" χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν?..

Υπάρχει μια ομερτά σιωπής και συνενοχής στα μέσα ενημέρωσης και στα διάφορα υβριδικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ενημέρωσης...

Εξειδικευμένοι επώνυμοι δημοσιογράφοι έχουν δημιουργήσει μια αγορά πωλήσεως "προστασίας" σε όσους "πεισθούν" ότι την έχουν ανάγκη...

Αυτή η περίπτωση αναφέρεται περισσότερο στον ιδιωτικό τομέα ή στο "ξέπλυμα" μαύρου χρήματος από πολιτικούς υψηλών "προμηθειών"...

Και σε αυτά τα σχήματα προστασίας συμμετέχουν συνεργασιακά δημοσιογράφοι από διαφορετικά και άλλων συμφερόντων πολλές φορές, μέσα ενημέρωσης...

Εφόσον το χρήμα είναι "μαύρο" τότε θα αναζητηθούν διαδρομές από "ειδικούς" και κάποια στιγμή, κάποια κυβέρνηση, θα "νομιμοποιήσει" το χρήμα που θα "έρθει" από το εξωτερικό και θα "επενδυθεί" στη χώρα... έτσι κλείνει ο κύκλος...

Μια άλλη μορφή, "νομότυπη" αυτή, είναι η πληρωμή για υπηρεσίες "διαχείρισης κρίσεων" ή κάπως τέτοια αντίστοιχα, που, με αιτιολογία την "προετοιμασία και εκπαίδευση" της εταιρείας και του προσωπικού, εισπράττουν το "τσατσιλίκι" χωρίς κόπο... Αυτό συνήθως το συναντούμε γύρω από το δημόσιο τομέα...

Τέλος μια μεγάλη πηγή πλουτισμού είναι η διαφήμιση σε ειδικής ιδιοκτησίας μέσα ενημέρωσης, μικρής έως ανύπαρκτης κυκλοφορίας ή αναγνωσιμότητας, με νομότυπο τρόπο παίρνουν τα συμπεφωνημένα...

Εδώ βρίσκουμε και τον ιδιωτικό αλλά περισσότερο το δημόσιο τομέα, ιδιαιτέρως τον κυβερνητικό...

Όλα αυτά είναι στη πιάτσα γνωστά...

Όποιος όμως τολμήσει και το ανοίξει το θέμα έχει απομονωθεί... έχει χάσει τη δουλειά του... Εάν στο τέλος δεν ενσωματωθεί με κάποιο τρόπο...

Να γιατί υπάρχει σιωπή...

Προσωπικά το ονομάζω "συνενοχή"... ακόμη και για όσους εκ των εργαζομένων στο χώρο, κάνουν τίμια και υπεύθυνα τη δουλειά τους χωρίς να εμπλέκονται στην αθλιότητα που περιγράψαμε, όσο και αν τους κατανοώ, γιατί δεν ψάχνω ούτε προτρέπω σε ηρωισμούς, τους χρεώνω την "συνενοχή της ανευθυνότητας της σιωπής"... Τουλάχιστον για όσους/ες κάτι γνώριζαν... Διότι παντού υπάρχουν και εκείνες οι "πόρνες" που αργότερα κατάλαβαν ότι οι "άλλες" έπερναν χρήματα για αυτό το έργο που επιτελούσαν...

Ας ελπίσουμε με αφορμή τα του Τράγκα ότι θα ανοίξουν τα στόματα και ότι οι θεσμοί θα λειτουργήσουν και στη χώρα μας...

0

Απήχηση

2

Αλληλεπιδράσεις

–

Δείκτης διανομής

Προώθηση δημοσίευσης

2

Για τα AEI: Κολλημένη η βελόνα ή ιδεοληπτικός στραβισμός;

20 χρόνια, μονότονα, περί «βίας και ανομίας» στα πανεπιστήμια...

Αυτή είναι η συμβολή τους στην ανάλυση και μελέτη για τα ελληνικά πανεπιστήμια της μεταπολίτευσης...

Αλλά εάν το μόνο εργαλείο που διαθέτεις είναι "ένα σφυρί" τότε θα βλέπεις τα πάντα γύρω σου σαν καρφιά....

Με πολύ κόπο της πανεπιστημιακής κοινότητας και περιορισμένες δαπάνες, ανά πτυχίο, συγκριτικά με το σύνολο της Ε.Ε., τα ελληνικά πανεπιστήμια "κρατήθηκαν συγκριτικά όρθια", στα χρόνια της κρίσης και της γενικότερης διάλυσης...

Γυναίκες και άντρες που ερευνούν και δημοσιεύουν διεθνώς, οργανώνουν τόμους και ημερίδες, δουλεύουν από το ένα πρόγραμμα στο άλλο, διδάσκουν, προσπαθούν να κάνουν πράγματα με τους φοιτητές/τριες τους, τρέχουν σε συνέδρια με δικά τους έξοδα, βγαίνουν στο εξωτερικό, δικτυώνονται...

Αυτή είναι η πραγματική εικόνα του ελληνικού πανεπιστημίου, που καταφέρνει, σε τελική ανάλυση, να μην χειροτερεύει τη θέση του σε επίπεδο διεθνούς ανταγωνισμού, από ότι δείχνουν όλες οι διαφορετικές μέθοδοι αξιολόγησης των πανεπιστημίων στο κόσμο, συνεχίζοντας να κρατάει ένα αξιοπρεπές επίπεδο, σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη παραγωγική ή θεσμική λειτουργία στη χώρα μας (ιδιωτικού και δημόσιου τομέα) και να τροφοδοτεί τις προηγμένες χώρες και προφανώς τη χώρα μας, με ικανότατους αποφοίτους...

Αναφερόμαστε για τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα... Με την συγκεκριμένη κουλτούρα των επιχειρηματιών, αλλά και την αντίληψη περί "επιχειρηματικότητας", με τη δεδομένη "ασέβεια" της πολιτείας προς την πανεπιστημιακή κοινότητα, όπως αυτά εκφράζονται από τους προϋπολογισμούς των δαπανών και ενίσχυσης τους...

Αν συνειδητοποιήσουμε τον αποπροσανατολισμό τότε θα μπορέσουμε να σκύψουμε και να λύσουμε υπαρκτά προβλήματα και αδυναμίες, ιεραρχώντας τα ορθολογικά χωρίς τον στραβισμό της όποιας ιδεοληψίας...

Ο πόλεμος, η διεθνής κοινότητα, ο "προωθητικός συμβιβασμός" και εκείνος που μας λείπει…

 

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή στοχαστικές προσεγγίσεις από ευρωπαίους ηγέτες και διανοουμένους, για αναζήτηση διεξόδου στον πόλεμο της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, όλο και περισσότερο νοιώθω την δυνατή φωνή και ηγεμονία, με υψηλή κοινωνική αποδοχή, των αταλάντευτα “συνεπών”, ενάντια σε κάθε μορφή “συμβιβαστικής” λύσης.

Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν θα είναι εύκολο να υπάρξει ειρήνη αν δεν έχουμε αποδοχή κάποιου συμβιβαστικού πλαισίου μεταξύ των εμπλεκομένων μερών…

Εκτός και υπάρξει κάποιος “τελικός νικητής”…

Αν συνέβαινε αυτό θα ήθελα ηττημένος να είναι η Ρωσία, μιας και με όλα τα λάθη, υποστηρίζω την πολιτική της συμμαχίας της “δύσης” ως το “λιγότερο κακό”.

Κανείς σοβαρός αναλυτής δεν εκτιμά, σήμερα, ότι θα υπάρξει “οριστικός νικητής”.

Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα μιλούσαμε πλέον για παγκόσμιο πόλεμο στο πεδίο.

Αντιλαμβάνομαι και σέβομαι την αντίδραση και τη συναισθηματική παρόρμηση όσων εμπλέκονται άμεσα και έχουν επιπτώσεις από τις πολεμικές εξελίξεις…

Όταν έχει τρέξει αίμα, αλλά ακόμη και όταν έχεις βιώσει την καταστροφή των κόπων μιας ζωής και προηγούμενων γενιών, δύσκολα αποδέχεσαι να έρθεις σε κάθε μορφής συμβιβασμό, με τον εισβολέα…

Όταν όμως ως παρατηρητής επιχειρείς ανάλυση, χωρίς να διακρίνεις ότι οι πληγές που μέχρι στιγμής άνοιξαν δεν θα κλείσουν στα πλαίσια μιας γενιάς, αλλά θα πρέπει να βρεθεί τρόπος, προφανώς δια μέσω συμβιβασμού, να μην ανοίξουν ακόμη περισσότερες, τότε δεν σκέφτεσαι αλλά εκτονώνεσαι… Σεβαστό αλλά ας το έχουμε συνειδητοποιήσει…

Γιατί είναι δύσκολη η στιγμή για διλλήματα του τύπου με αυτό που υποστηρίζει ο κος Κίσιγκερ ή με αυτό που επιλέγει ο κος Σόρος;

Γηραιοί και ουχί αναμάρτητοι και οι δυο, με σοφία και σημαντική επίδραση στις παγκόσμιες εξελίξεις του αιώνα μας. Με τα θετικά τους και προφανώς τα αρνητικά τους.

Στο προκείμενο η συμβολή της σκέψης τους έχει και διαφορετική αφετηρία αλλά και διαφορετική κατάληξη.

Όπως και η διαφοροποίηση πολλών ευρωπαίων ηγετών από την κυρίαρχη άποψη στις ΗΠΑ.

Δεν είναι πλέον λίγοι όσοι καλούν την Ουκρανία αλλά και την Ρωσία να σκεφτούν ορθολογικά και να αναζητήσουν συμβιβαστικό πλαίσιο.

Προφανώς και η συζήτηση αυτή δεν γίνεται υπό την θεώρηση της αποδοχής της βίας που ασκήθηκε από την Ρωσία ως τετελεσμένου, με ότι μέχρι στιγμής έχει διαμορφωθεί.

Πολύ δε περισσότερο δεν θέτει υπό συζήτηση θέμα ουδετερότητας στις κρίσεις, όπου αυτές θα υπάρξουν, μεταξύ ολοκληρωτικών καθεστώτων και φιλελευθέρων δημοκρατιών. Αυτό πράγματι θα υπονόμευε όχι μόνον την παγκόσμια ειρήνη, αλλά θα επηρέαζε το σύνολο της εξέλιξης της παγκοσμιοποίησης, με τη μορφή που θα πάρει από εδώ και πέρα, με κυρίαρχα θέματα όπως αυτά της κλιματικής κρίσης αλλά και τις κοινωνικές πολιτικές.

Πριν δυο μέρες είχαμε την ημέρα μνήμης για έναν (μεγάλο για κάποιους από εμάς) που μας άφησε δυστυχώς νωρίς…

Αυτόν που ανέδειξε την αξία και τη σημασία του συμβιβασμού στην πολιτική, ως βασικό στοιχείο συνεισφοράς στην εξέλιξη των κοινωνιών.

Κήρυξε στην πράξη ο ίδιος, πριν τριάντα (30) χρόνια, ότι στην πολιτική δεν πρέπει να πορεύεσαι με την θεωρία του μηδενικού αθροίσματος αλλά να δημιουργείς συνθήκες, με σκέψη και αναζήτηση καινοτομίας, ώστε να μπορούν να βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Μπορεί να μην κερδίζουν το ίδιο όλοι αλλά να μη βγαίνει κανένας χαμένος. Αυτό που το μάθαμε ως win-win.

Στο πολιτικό του λόγο το ανέφερε ως “προωθητικό συμβιβασμό”.

Σκέφτομαι τι θα πρότεινε στις συνθήκες αυτές του πολέμου για πρωτοβουλίες της διεθνούς κοινότητας. Ένας πολίτης του κόσμου με διαρκές μέτωπο στον Μανιχαϊσμό “του καλού και του κακού”. Ένα πολιτικό μυαλό που όταν οι πολιτικές εξελίξεις (και οι κοινωνικές) επέβαλαν "απόλυτα" διλλήματα, τότε εργαζόταν να δημιουργηθούν εναλλακτικές επιλογές και αν δεν το κατάφερνε, προτιμούσε να ασχοληθεί για την διαμόρφωση πλαισίου αναζήτησης βημάτων επικοινωνίας των εμπλεκομένων προς “προωθητικούς συμβιβασμούς”, που τελικά θα έδιναν και τη λύση...

Πάντα σε αυτή τη σχολή σκέψης θα υπάρχει αντιπαράθεση από τους κάθε λογής "ασυμβίβαστους"…

Κάποια στιγμή μου τους είχε χαρακτηρίσει ως “λεβεντο…" κάτι τέτοιο…

Προτιμώ όσους και όποιον χρεώνεται προσπάθειες “ειρήνης”, που προφανώς θα συμπεριλαμβάνουν και “προωθητικούς συμβιβασμούς”…

Ας αντιπαρατεθούμε στον άκρατο λαϊκισμό των “ασυμβίβαστων” αυτού του είδους και χωρίς κόστος πολεμοκάπηλων, που αρέσκονται να αυτοχαρακτηρίζονται ως  καθαρόαιμοι ΑΝΤΙ-πουτινικοί (;).

Οι νεοφιλελεύθεροι και η αμηχανία τους για την παγκοσμιοποίηση.

Η σιωπή των νεοφιλελεύθερων για την εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης και την προετοιμασία των κοινωνιών για την διαχείριση των επερχόμενων κρίσεων, είναι εκκωφαντική αλλά συνάμα και ενδεικτική των ενοχών τους για τις ευθύνες τους.

Θυμόμαστε την αλαζονεία εκείνης της σχολής σκέψης, που στο όνομα της πολιτικής που ασκούσε η Θάτσερ, δεν άφηνε κανένα περιθώριο για να διατυπωθεί άλλη πολιτική για την διευθέτηση των αντιθέσεων στην σύγχρονη κοινωνία.

Τα χρόνια πέρασαν και παρά τις αμφισβητήσεις στην αποτελεσματικότητα του νεοφιλελευθερισμού ως κυρίαρχο για την αστική Δημοκρατία δυτικού τύπου, πολλοί/ες ήταν εκείνοι/ες που συνέχισαν να αναμασούν εκείνο το περίφημο “…δεν υπάρχει εναλλακτική…”.

To δογματικό όμως ΤΙΝΑ (there is no alternative), δεν ακούγεται πλέον, παρά μόνο από ξεχασμένους που λειτουργούν με τα εργαλεία από ταχύτητα του παρελθόντος…

Από όσους/ες δεν φανταζόταν άλλο μονοπάτι πέραν της ολοένα μεγαλύτερης απελευθέρωσης των αγορών…

Για όσους/ες από σχολή σκέψης το κατέστησαν δόγμα μεταφυσικής και πολιτικής ανορθολογικότητας.

Σαράντα χρόνια μετά, το δόγμα αυτό έχει καταρρεύσει με πάταγο.

Σήμερα πλέον ακόμη και οι εναπομείναντες οπαδοί της Μάγκι, ζητούν έλεγχο της παγκοσμιοποίησης…

Αυτό προφανώς και δεν σημαίνει το τέλος της παγκοσμιοποίησης, γιατί οι οικονομίες είναι πλέον τόσο ενοποιημένες που είναι δύσκολο να ανατραπεί αυτή η οργάνωση, από τη μια μέρα στην άλλη.

Από την άλλη πλευρά, η παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί πλέον να καθοδηγείται αποκλειστικά από οικονομικά κριτήρια, δηλαδή από τη μείωση του κόστους.

Η λύση είναι όπως πάντα στα χέρια της πολιτικής…

Μια πιο πολιτική παγκοσμιοποίηση ενάντια σε επιλογές που την έβλεπαν αποκλειστικά οικονομική…

Αυτή η παγκοσμιοποίηση θα καλύτερη, δικαιότερη και πιο βιώσιμη.

Η εξέλιξη αυτή, εφόσον προκύψει, θα μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες.

Γιατί μόνον έτσι θα είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικότερα οι επερχόμενες κρίσεις…

Η έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα (RSF) ως ευκαιρία.

 

Στη χώρα λοιπόν που μεγαλούργησαν, επαγγελματικά, φιγούρες όπως ο αποθανών δημοσιογράφος Τράγκας και ασκείται θεσμικά και παραθεσμικά, αντιδεοντολογική, για τη δημοσιογραφία, λειτουργία, σε βάρος δημοσιογράφου που τόλμησε την ερώτηση για τις “επαναπροωθήσεις”, κρίνοντάς την περίπου ως πράκτορα της Τουρκικής προπαγάνδας, χωρίς μια στοιχειώδη απολογιστική αναγνώριση του θέματος, σήμερα που πλέον αποδεικνύεται η ύπαρξη των παραβατικών “επαναπροωθήσεων” με βάση τους διεθνείς κανόνες...

Σε αυτή τη χώρα δεν θα ήταν κακό για την Δημοκρατία μας, να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη προβλημάτων στη λειτουργία της ενημέρωσης, ανεξάρτητα από τους σημερινούς ή χθεσινούς κυβερνώντες...

Η έκθεση της RSF είναι ευκαιρία να σκεφτούμε τι πάει στραβά στον ενημέρωση στην Ελλάδα.

Το παιχνίδι μεταξύ του καλύτερου ή χειρότερου, μεταξύ Σύριζα ή Νέας Δημοκρατίας, αφορά στους οπαδούς τους και όχι σε Πολίτες.

Να τελειώνουμε.

Η οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF) είναι σοβαρή, με παράδοση και διεθνώς αναγνωρισμένη αντικειμενικότητα. H οργάνωση που έχει consultative status στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, την UNESCO και το Συμβούλιο της Ευρώπης και έχει τιμηθεί με το βραβείο Sakharov από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αλάνθαστη.

Ότι όμως σημειώνει η έκθεση της RSF για την ελληνική δημοσιογραφία δεν είναι ούτε άγνωστα ούτε παράδοξα.

Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα πως επηρεάζεται από το κράτος? Τους ολιγάρχες? Τα κόμματα? 

Υπάρχει θέμα διαφθοράς και αθέμιτης επιρροής? Μόνο εγώ σας ακούω κατά καιρούς να αναφέρεστε στην ασυδοσία των ισχυρών στην χώρα ως ένα τεράστιο πρόβλημα?

Οι περισσότεροι/ες από εσάς δεν συμφωνούσατε για την έλλειψη κανόνων στη χώρα μας οι οποίοι ήδη υπάρχουν σε μεγαλύτερες και θεσμικά πιο ώριμες χώρες?

Θεωρείτε ότι υπάρχει θεσμική επάρκεια προστασίας της ανεξαρτησίας των δημοσιογράφων?

Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα πρότεινα να μας απασχολούν, με αφορμή την συγκεκριμένη έκθεση...

Τα υπόλοιπα είναι επιλογή άμυνας για όσους/ες συνειδητά ή ασυνείδητα υποστηρίζουν την κατάσταση ως έχει...

Εύκολο όμως το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα, με αποπροσανατολισμό στη συζήτηση για την αναξιοπιστία ή όχι, του φορέα που έκανε την κάποια αξιολόγηση...

Μόνο που αυτή η κριτική της αξιολόγησης, του συγκεκριμένου φορέα, γίνεται τώρα, από τους πρόθυμα επισπεύδοντες παραγνωρίζοντας την διεθνώς αποδεκτή του συμβολή...

Γίνεται τώρα και δεν είναι άσχετη με τα δεδομένα αποτέλεσμα της και όχι στη προηγούμενη έκθεσή της ή πριν κάποια χρόνια...

Προφανώς δεν υπάρχει η τέλεια αξιολόγηση, μιας και σε όλες μπορείς να βρεις μεθοδολογικά προβλήματα...

Αλλά ακόμη και η όποια αξιολόγηση με υπαρκτά προβλήματα, επί της μεθοδολογίας, έχει θετικότερη συμβολή στο κοινωνικό αλλά και οικονομικό γίγνεσθαι από την μη αξιολόγηση...

Θα προτιμούσα, αντί να καταναλώνονται πολλοί/ες στην απαξία της συγκεκριμένης αξιολόγησης, να συγκροτήσουν αφήγημα για την θεσμική επάρκεια της ενημέρωσης στη χώρα μας και την ομαλή εξέλιξή της, χωρίς αδυναμίες και σε κάθε περίπτωση χωρίς κυβερνητικές παρεμβάσεις...

Σε αυτή τη συζήτηση ο καθείς/μια θα πάρει θέση και θα υποστήριξη τις απόψεις του/της...

Πρόοδος ή Συντήρηση?

Μας λένε: "είναι παρωχημένο το δίλημμα "Δεξιά ή Αριστερά"...

... και όσοι το θέτουν το κάνουν ως στρεψοδικία για να λειτουργήσει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ...

Κλασικός λόγος ακραιοκεντριστών...

Επαναφέρουν στην ελλαδική πνευματική ραθυμία το, κατά κόρον και πανταχόθεν, διαψευθέν "τέλος της ιστορίας"...

Λόγος που "... γυρίζει προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας...".

Και για να υποστηρίξουν την Ν.Δ. μας προσομοιάζουν τον Μακρόν με τον κο Μητσοτάκη...

Ξεχνούν ή αποφεύγουν να συγκρίνουν προγραμματικά προτάγματα και να δουν τη σοβαρότητα των αποκλίσεων τους...

Ήδη, από τον περασμένο Δεκέμβριο και ενόψει της γαλλικής προεδρίας, ο Μακρόν πήρε το ρίσκο να περιγράψει ένα νέο πλαίσιο εξέλιξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμα και όταν έπρεπε να θέσει εθνικές ιδιαιτερότητες σε δεύτερη μοίρα, παίρνοντας και το ανάλογο πολιτικό κόστος...

Θυμάται κανείς κάτι συνεκτικό επ'αυτού, από τα χείλη του κου Μητσοτάκη?

Ξεχνούν την πολιτική καταγωγή ενός εκάστου και το γεγονός ότι ο Μακρόν, ουσιαστικά, δεν έχει κόμμα να τον δεσμεύει.

Ενώ ο κος Μητσοτάκης αναφέρεται σε ένα κόμμα, με ισχυρές κοινωνικές και πολιτικές ρίζες... Ένα κόμμα με σαφείς ιδεολογικές αναφορές...

Διαθέτει δε τέτοια οργανωτικά χαρακτηριστικά, που ακόμη και να θελήσει να αντιγράψει, ο κος Μητσοτάκης,πολιτικές του Μακρόν, τα υπάρχοντα βιλαέτια και οι "νόμιμοι ιδιοκτήτες", δεν πρόκειται να του το επιτρέψουν...

Ήδη αρκετές από τις επισπεύδουσες προσωπικότητες του χώρου της παραδοσιακής Δεξιάς, δεν ξεχνούν συχνά πυκνά να του το υπενθυμίζουν...

Έτσι το δίλημμα Μητσοτάκης ή Τσίπρας αποτελεί μια ζώσα πραγματικότητα, η οποία δεν είναι αδύνατο και μπορεί να ξεπεραστεί...

Το δίλημμα Πρόοδος ή Συντήρηση, Δεξιά ή Αριστερά, όπως σε όλο το κόσμο της αστικής Δημοκρατίας δυτικού τύπου, θα συνεχίσει να απασχολεί τις σύγχρονες κοινωνίες...

Ακριβώς εκεί είναι που συνθέτει λύσεις και εκφράζει κοινωνικές ανάγκες η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία...

Βούτυρο ή Τανκς;

 

Μια συζήτηση, ένα πολυσυζητημένο και αρκετά προκλητικό, για δομημένα συμφέροντα, δίλλημα (βούτυρο ή κανόνια), απασχολεί τις κοινωνίες εδώ και πολλά χρόνια και κατά καιρούς έχουν δοθεί διαφορετικές απαντήσεις…

 

Έκθεση του Ινστιτούτου Έρευνας για τη Διεθνή Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI), η οποία δόθηκε τίς προηγούμενες μέρες στη δημοσιότητα, μας πληροφορεί ότι οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες ξεπέρασαν – για πρώτη φορά στα χρονικά – τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2021...

Σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης και μη οριστικής αντιμετώπισης του Covid19 και των επιπτώσεων του στις κοινωνίες.

Το ερώτημα λοιπόν “τανκς ή βούτυρο;” επανέρχεται σε νέες συνθήκες…

Είναι ενδεικτικό ότι σε πραγματικές τιμές –αφού αφαιρεθεί δηλ. ο πληθωρισμός–, οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες κατέγραψαν πέρυσι αύξηση 0,7% σε ετήσια βάση φθάνοντας τα 2,11 τρισεκατομμύρια δολάρια, όπως διευκρινίζει το Ινστιτούτο SIPRI.

Αυτά τα μεγέθη δείχνουν ότι οι δαπάνες στον τομέα αυτό, παγκοσμίως, αυξήθηκαν και τα δύο χρόνια που ο κόσμος πλήττεται από την πανδημία του νέου κορονοϊού.

Oι πέντε χώρες στην κορυφή της κατάταξης ως προς τις στρατιωτικές δαπάνες είναι οι  ΗΠΑ, η ΚΙΝΑ, η Ινδία, η Βρετανία και η Ρωσία.

Στη χώρα μας γίνεται συχνά η επίκληση και από αντιπολιτευόμενους αλλά και από αρκετούς κυβερνώντες των τελευταίων ετών, όχι τόσο της τελευταίας κυβερνητικής περιόδου, για μείωση των δαπανών αυτών.

Οι συχνές όμως και κάποιες στιγμές δικαιολογημένες ενστάσεις για ανατροπή της στρατιωτικής ισχύος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, έχουν ηγεμονεύσει με αποτέλεσμα η παρούσα κυβέρνηση να έχει αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες σε αρκετά υψηλά επίπεδα για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας.

Δεν είναι πράγματι πειστική, στις παρούσες συνθήκες επικράτειας της διπλωματίας των “γερακιών”, να προκρίνει κανείς πολιτικές που θα εξασφαλίζουν, όσο είναι δυνατόν, από τη μια τις απαραίτητες ισορροπίες στο διεθνές περιβάλλον αλλά και από την άλλη την αποφυγή εγκλωβισμού της χώρας μας σε αδιέξοδες πολιτικές, περιπέτειες, κρίσεις και παγιδεύσεις.

Οι επιλογές της Ελλάδας δεν μπορούν να αγνοούν, πράγματι, τη διεθνή δυναμική.

Αλλά η χώρα μας και οι πολίτες της, πρέπει ταυτόχρονα να πρωτοστατήσει στην προσπάθεια για παγκόσμια κινήματα ειρήνης, για πολιτικές σε παγκόσμιο επίπεδο αποκλιμάκωσης των εξοπλισμών και περιορισμών των στρατιωτικών δαπανών…

Ίσως σε αυτή την προοπτική το δίλλημα “Βούτυρο ή Τανκς;” βρει την σύγχρονη απάντησή του υπέρ των κοινωνιών και της υγιούς ανάπτυξης…

Γιατί οι χώρες παραγωγής της πολεμικής βιομηχανίας έχουν όφελος από την σημερινή απάντηση στο δίλλημα, σε αντίθεση με τις χώρες δαπάνης του στρατιωτικού υλικού…

Ας μεριμνήσουμε πριν πάθουμε ξανά ότι το 2010...

Είναι πολλοί/ες αυτοί που ανησυχούμε για το οικονομικό παρόν και πολύ περισσότερο το μέλλον, της χώρας μας.

Τα δύο μεγάλα προβλήματα, δημόσιο χρέος και ασφαλιστικό, συνεχίζουν να μας απειλούν και να μας ξαναχτυπούν επικίνδυνα την πόρτα...

Το χρέος αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερο από αυτό του 2010...

Προφανώς και η δομή του είναι διαφορετική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εφόσον συνεχίσουμε έτσι θα παραμείνει και διαχειρίσιμο...

Όσο και αν οι κυβερνητικοί παράγοντες, επενδύουν στο αφήγημα για την συμβολή του Ταμείου Ανάκαμψης, γνωρίζουμε  ότι αυτό δεν αρκεί  για τη σωτηρία της χώρας...

Η σημερινή κυβέρνηση είναι  υποχρεωμένη να ξοδέψει και σωστά κατά τη γνώμη μου, αλλά το κάνει χωρίς δικαιοσύνη και με μπόλικη μεροληψία υπέρ συγκεκριμένων, δομημένων, πελατειακών συμφερόντων... Είναι πλέον εντοπίσμενα και δεν μπορούν να κρυφτούν...

Δυστυχώς, παρά την οδυνηρή δεκαετία και η σημερινή κυβέρνηση, αρνείται τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές...

Αν συνεχίσουμε έτσι δυστυχώς θα ζήσουμε πάλι ένα νέο 2010...

Η χώρα, με συντηρητική ηγεμονία, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την ανάγκη αντιμετώπισης του δημογραφικού και της γήρανσης του πληθυσμού...

Αυτά  αντιμετωπίζονται ή με πολιτική υποστήριξης των νέων ανθρώπων, να μείνουν εδώ και να κάνουν οικογένεια ή να αναπτυχθεί επιθετική πολιτική ένταξης των μεταναστών στην αγορά εργασίας ή μέτρα και για τα δύο μαζί...

Η πολιτική που εκφράζεται από την κυβέρνηση, επί του παρόντος, δεν είναι μόνο η "αντιπάθεια" στους μετανάστες, εν γένει, αλλά το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τους νέους...

Για να αντιμετωπιστούν αυτοί οι μεγάλοι κίνδυνοι της χώρας μας, απαιτείται εθνικό σχέδιο, με ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις...

 Σε αντίθεση με την κυβερνητική επιλογή, μιας και αυτή ορίζει το πλαίσιο και επιβάλλει κλίμα, χρειάζεται προσπάθεια αποκλιμάκωσης της πολιτικής πόλωσης...

Στη νέα φάση της παγκοσμιοποίησης, με στοιχεία αποπαγκοσμιοποίησης, όπως εξελίσσεται από τον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας, η χώρα πρέπει να βρει την περπατησιά της, με τις αντιθέσεις που διασφαλίζει η αστική μας δημοκρατία δυτικού τύπου, αλλά εντός συμπεφωνημένου εθνικού σχεδίου...

Ο ρόλος συλλογικοτήτων αλλά και του/της κάθε/μιας από όσους διεκδικούμε δημόσιου λόγο θα είναι σημαντικός...

Η Ειρήνη στον κόσμο ως πανανθρώπινη προσδοκία

 

Όχι μόνο δεν πρέπει να απολογούμαστε αλλά πρέπει, δυναμικά και χωρίς αναστολές, να δημιουργήσουμε ένα παγκόσμιο κίνημα για την "ειρήνη"...

Ας αγνοήσουμε τις προκλητικές ιαχές, που διαμορφώνουν πολεμοχαρές κλίμα συμμαχίας με κάθε πολεμοκάπηλο…

Ας παραβλέψουμε τους "τιμητές", που χρησιμοποιώντας τον πλέον "τοξικό" λόγο θα μας κατηγορήσουν ως "ισαποστάκηδες" και ενδεχομένως μέχρι και υποστηρικτές του αδίστακτου Πούτιν…

Να τους αγνοήσουμε πριν, αν δεν είναι ήδη αργά…

Τώρα που ο πόλεμος χτύπησε ξανά την πόρτα της Ευρώπης...

Γνωρίζουμε ότι η “ειρήνη" προϋποθέτει συμβιβασμούς...

H "ειρήνη" όμως πρέπει να επικρατήσει, έστω και αν υπάρχει κόστος και απαιτηθούν ακόμη και επώδυνοι συμβιβασμοί…

Ο χειρότερος συμβιβασμός είναι τις περισσότερες φορές καλύτερος από κάθε πόλεμο...

Η Ιστορία μας έχει διδάξει...

Ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις μας, για τις αιτίες και τους υπαίτιους αυτού του πολέμου, κάποια πράγματα μπορούν και πρέπει να μας ενώσουν...

Ναι δεν πρέπει να το ξεχνάμε: Εισβολή έκανε η Ρωσία…

Με αυτό ως δεδομένο ας ενωθούμε, όσο γίνεται, για την "ειρήνη"...

Στην Ουκρανία, στην Ευρώπη, στον κόσμο...

"Φιλελευθερισμός" έναντι "νεοφιλελευθερισμού"

Σκόπιμα και λιγότερο από άγνοια, πολλοί/ες αναφέρονται στις δύο αυτές εκφράσεις ως εάν να εννοούν το ίδιο πράγμα...

Η διαφορά και σύγκρουση των δύο αυτών εννοιών όλο και περισσότερο θα αναδυκνείεται...

Διαβάζοντας την ετήσια Οικονομική Έκθεση προς τον Πρόεδρο, των οικονομολόγων του Λευκού Οίκου, που κυκλοφόρησε εχθές Πέμπτη και η οποία φέτος έχει περισσότερες από 400 σελίδες, προβάλλονται κάποιες σημαντικές αλλαγές οικονομικής θεώρησης σε σχέση με το παρελθόν...

Το πρώτο είναι ότι "...Ο δημόσιος τομέας μπορεί και πρέπει να είναι εταίρος του ιδιωτικού τομέα, σε αντίθεση με τις απόψεις στο παρελθόν που τον ήθελαν αντίπαλο του...", όπως αναφέρεται στην έκθεση.

Το δεύτερο είναι ότι καταγράφουν ως πρόβλημα το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις "... ο δημόσιος τομέας έχει αποσυρθεί από τον ρόλο του, αποδυναμώνοντας έτσι την σημαντική Ρυθμιστική του συμβολή...".

Η φιλελεύθερη σκέψη στην οικονομία είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ότι έχει καταγραφεί ως νεοφιλελευθερισμός...

Γιατί πάντα υπήρχε η Φιλελεύθερη Αριστερά...

Στις ΗΠΑ κάνει βήματα...

Αυτά στις ΗΠΑ...

Γιατί εδώ στην Ελλάδα ο "νεοφιλελευθερισμός" ως ύστερο φαινόμενο της ετεροχρονισμένης πολιτικής παρουσίας, καλά κρατεί...