Οι νεοφιλελεύθεροι και η αμηχανία τους για την παγκοσμιοποίηση.

Η σιωπή των νεοφιλελεύθερων για την εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης και την προετοιμασία των κοινωνιών για την διαχείριση των επερχόμενων κρίσεων, είναι εκκωφαντική αλλά συνάμα και ενδεικτική των ενοχών τους για τις ευθύνες τους.

Θυμόμαστε την αλαζονεία εκείνης της σχολής σκέψης, που στο όνομα της πολιτικής που ασκούσε η Θάτσερ, δεν άφηνε κανένα περιθώριο για να διατυπωθεί άλλη πολιτική για την διευθέτηση των αντιθέσεων στην σύγχρονη κοινωνία.

Τα χρόνια πέρασαν και παρά τις αμφισβητήσεις στην αποτελεσματικότητα του νεοφιλελευθερισμού ως κυρίαρχο για την αστική Δημοκρατία δυτικού τύπου, πολλοί/ες ήταν εκείνοι/ες που συνέχισαν να αναμασούν εκείνο το περίφημο “…δεν υπάρχει εναλλακτική…”.

To δογματικό όμως ΤΙΝΑ (there is no alternative), δεν ακούγεται πλέον, παρά μόνο από ξεχασμένους που λειτουργούν με τα εργαλεία από ταχύτητα του παρελθόντος…

Από όσους/ες δεν φανταζόταν άλλο μονοπάτι πέραν της ολοένα μεγαλύτερης απελευθέρωσης των αγορών…

Για όσους/ες από σχολή σκέψης το κατέστησαν δόγμα μεταφυσικής και πολιτικής ανορθολογικότητας.

Σαράντα χρόνια μετά, το δόγμα αυτό έχει καταρρεύσει με πάταγο.

Σήμερα πλέον ακόμη και οι εναπομείναντες οπαδοί της Μάγκι, ζητούν έλεγχο της παγκοσμιοποίησης…

Αυτό προφανώς και δεν σημαίνει το τέλος της παγκοσμιοποίησης, γιατί οι οικονομίες είναι πλέον τόσο ενοποιημένες που είναι δύσκολο να ανατραπεί αυτή η οργάνωση, από τη μια μέρα στην άλλη.

Από την άλλη πλευρά, η παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί πλέον να καθοδηγείται αποκλειστικά από οικονομικά κριτήρια, δηλαδή από τη μείωση του κόστους.

Η λύση είναι όπως πάντα στα χέρια της πολιτικής…

Μια πιο πολιτική παγκοσμιοποίηση ενάντια σε επιλογές που την έβλεπαν αποκλειστικά οικονομική…

Αυτή η παγκοσμιοποίηση θα καλύτερη, δικαιότερη και πιο βιώσιμη.

Η εξέλιξη αυτή, εφόσον προκύψει, θα μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες.

Γιατί μόνον έτσι θα είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικότερα οι επερχόμενες κρίσεις…