Με αφορμή την Κυβερνητική κρίση και τις πολιτικές για την ΕΡΤ.
Πάντα αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν,τόσοι και τέτοιας ποιότητας άνθρωποι, στο φιλελεύθερο χώρο, να μην έχουν καταφέρει, στη χώρα μας να συγκροτήσουν το πολιτικό υποκείμενο που θα τους επιτρέπει την προσαρμογή σε πολιτικό πρόγραμμα του ιδεολογικοπολιτικού τους προτάγματος.
Παρακολουθώντας το τελευταίο διάστημα τις ζυμώσεις και εξελίξεις το φιλελεύθερο χώρο γενικότερα και ειδικότερα τις συνεδριακές διαδικασίες της Δράσης, μου είχε δημιουργηθεί η πεποίθηση πως, μέσα από μια επίπονη κυοφορία, κάτι καλό μπορεί να βγει για το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας, αλλά και τις ιδέες του φιλελευθερισμού.
Η πληθώρα όμως των «δημόσιων» εκφράσεων και ιδιαιτέρως αυτών στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης οι οποίες δεν απαιτούν εμπεριστατωμένες αναλύσεις, βοήθησε να διακρίνουμε από ποια θέση παρεμβαίνει κανείς για να διαμορφώσει τις προτάσεις του ή να κρίνει τις πολιτικές των άλλων.
Αναδείχθηκε για μια ακόμη φορά το"απύθμενο μίσος" που έχουν πολλοί, που καμώνονται τους φιλελεύθερους,απέναντι στο «δημόσιο». Με αφορμή υπαρκτές αδυναμίες του κράτους, ενοχοποιούν“οριζόντια” κάθε τι το δημόσιο. Δεν αναγνωρίζουν τις σύγχρονες ανάγκες και συζητήσεις για ένα «διαφορετικό κράτος» στη χώρα μας, αλλά παραμένουν,σκιαμαχώντας, στην ξεπερασμένη αντίθεση μεταξύ του «περισσότερο κράτους» και στο όσο το δυνατόν «λιγότερο κράτος». Έτσι όμως αγνοούν την ολοένα αυξανόμενη σημασία του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους.
Εδώ είναι που γίνεται εμφανής η διάκριση μεταξύ “φιλελευθερισμού” και “νεοφιλελευθερισμού”.
Αν η προσέγγιση τους εμπεριείχε τέτοια στοιχεία προβληματισμού, θα ανακάλυπταν ότι η πρόκληση για μια επιχείρηση,ιδιαίτερα όταν αυτή παράγει δημόσια αγαθά, είναι να αλλάξει ενόσω λειτουργεί. Η στέρηση ενός δημόσιου αγαθού από τους πολίτες υποβαθμίζει τη ζωή τους,απαξιώνει την επιχείρηση και δεν ευνοεί, φυσικά, τον ανταγωνισμό. Αν θέλεις να αναδιοργανώσεις π.χ. τη ΔΕΗ δεν αφήνεις το κόσμο χωρίς ρεύμα...
Η μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις, που έχει πραγματικά ανάγκη η χώρα μας, ιδιαιτέρως σε περιπτώσεις όπως αυτήν της ΕΡΤ,χρειάζονται όραμα, προεργασία, σχεδιασμό και ηγέτες να εμπνέουν εμπιστοσύνη. Το κλείσιμο είναι μια απλοϊκή προσέγγιση, σχεδιασμένη σε εργαστήρια εκτός κοινωνικών δεδομένων και συνθηκών.
Η περίπτωση αυτή αναδεικνύει, νομίζω με επάρκεια, γιατί ο «φιλελευθερισμός» στη χώρα μας δεν κατάφερε να συσπειρώσει την «κρίσιμη μάζα» των πολιτών που θα τον καθιστούσαν υπαρκτή και τελικά χρήσιμη δύναμη για τη κοινωνία μας. Πίσω από τους φιλελεύθερους «κρύβονται» οι μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού, που νοιώθουν άβολα στην ΝΔ, εκτός των άλλων και λόγω του παραδοσιακού κρατισμού της. Απλώς όμως δεν είναι ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Χρησιμοποιούν την ΔΡΑΣΗ και πολλούς, τελικά, από τους φίλους μου που, εκτιμώ, και με την παρουσία τους κοσμούν το χώρο αυτό.
Στην περίπτωση όμως της ΕΡΤ επιβεβαιώθηκε η ρήση πως « ... ήθελε να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν την αφήνει...».
Στην περίπτωση όμως της ΕΡΤ επιβεβαιώθηκε η ρήση πως « ... ήθελε να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν την αφήνει...».
