Η υποστήριξη των ανεξάρτητων αρχών καθήκον των δυνάμεων του ευρωπαϊκού τόξου.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

Η υπονόμευση της λειτουργικής αυτοτέλειας των ανεξάρτητων ρυθμιστικών αρχών, είναι επικίνδυνη εξέλιξη για την σύγχρονη δημοκρατία και αντισυνταγματική πρακτική, για τα δεδομένα του ελληνικού συντάγματος.

Με το άρθρο 101Α Σ κατοχυρώθηκε η προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία των μελών των Ανεξάρτητων Αρχών και η διαδικασία εκλογής των μελών τους. Ωστόσο η πρόβλεψη αυτή αναφέρεται μόνο στις πέντε συνταγματικά κατοχυρωμένες Ανεξάρτητες Αρχές, οι οποίες αναγνωρίστηκαν με την αναθεώρηση του 2001. Οι αρχές αυτές είναι: α) η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (άρθρο 9Α Σ), β) το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (άρθρο 15 § 2 Σ), γ) η Αρχή Προστασίας του Απορρήτου των Τηλεπικοινωνιών (άρθρο 19 § 2 Σ), δ) Το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού (άρθρο 103 § 7 Σ) και ε) ο Συνήγορος του Πολίτη (άρθρο 103 § 9 Σ).
Οι ρυθμιστικές αρχές, αποτελούν κρατικά όργανα, που εκφεύγουν όμως του ιεραρχικού ελέγχου ή της εποπτείας της κεντρικής διοίκησης και υπόκεινται μόνο σε δικαστικό έλεγχο νομιμότητας. Έτσι, δεν υπέχουν υποχρέωση υπακοής έναντι των οργάνων της εκτελεστικής λειτουργίας.
Τα μέλη τους διαθέτουν προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία αντίστοιχη με αυτή των δικαστών. Προσωπική ανεξαρτησία σημαίνει ότι δεν λαμβάνουν εντολές και δεσμεύονται από το νόμο, ενώ λειτουργική ότι τα άλλα όργανα του κράτους, ιδίως η εκτελεστική λειτουργία, δεν μπορούν να παρέμβουν στον τρόπο με τον οποίο ασκούν τα καθήκοντά τους.
Διαθέτουν ευρείες αποφασιστικές αρμοδιότητες (ιδίως κανονιστικές και κυρωτικές) με αντικείμενο τη ρύθμιση ζωτικών και ευαίσθητων τομέων της πολιτικής, οικονομικής και γενικά κοινωνικής ζωής.
Επιπλέον, οι αποφάσεις τους λειτουργούν δεσμευτικά για τα υπόλοιπα κρατικά όργανα.

Στο ερώτημα αν είναι πράγματι ανεξάρτητες αυτές οι αρχές απαντούμε. Αυτός είναι ο στόχος και ο σκοπός. Όπως η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των πολιτών έτσι και η ανεξαρτησία των αρχών προσδιορίζεται από την ευθύνη των μελών τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι κρατικές και υπάρχουν οι προϋποθέσεις να μην είναι κομματικά εξαρτημένες...
Σε κάθε περίπτωση όμως έτσι λειτουργούν και μπορούν να ισορροπήσουν το πολιτειακό μας σύστημα σε ικανοποιητικό βαθμό…
Ελέγχοντας το αξίωμα περί αυτορρύθμισης στην οικονομία στο σύγχρονο δυτικό κόσμο της ελεύθερης οικονομίας επιλέγουν διάφορους θεσμούς ως "ρυθμιστές" στην λειτουργία της οικονομίας...
Εκτιμώντας λοιπόν όλο και περισσότερο την αξία των "ρυθμιστικών" αυτών οργάνων, στην σύγχρονη εξέλιξη της Δημοκρατίας και της Οικονομίας, οι πολιτικές δυνάμεις ευρωπαϊκού προσανατολισμού πρέπει να εργαστούν όλο και περισσότερο για την θεσμική τους κατοχύρωση σε αντίθεση με όσους ακόμη σήμερα όπως εδώ και χρόνια εναποθέτουν αποκλειστικά στο κράτος τη λειτουργία της κοινωνίας με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση του κομματικού κράτους με τα πελατειακά χαρακτηριστικά.

ΚεντροΑριστερά: Από το “ξανά μαζί”, στο “επί τέλους μαζί”

ΠΟΛΙΤΗΣ ΧΛΩΜΟΥΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ·ΤΡΙΤΗ, 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2017

“Παρόλο που κανείς δε μπορεί να γυρίσει πίσω και να κάνει μία νέα αρχή, ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει από τώρα και να δώσει ένα νέο τέλος” Cart Bard

Η εναρμόνιση των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ με αυτές της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς και ιδιαιτέρως της σοσιαλδημοκρατίας, προέκυψε, με περισσότερη σαφήνεια, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και εντεύθεν.

Δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει, πως υπάρχει ευρύτερη συμφωνία, ότι αναγνωρίζεται ως, γενικώς και ιδιαιτέρως στην οικονομία της Ελλάδας, “κερδισμένη” δεκαετία αυτή του ‘80 (με βάση την κυρίαρχη ευρωπαϊκή κεντροαριστερή οπτική και κουλτούρα, ανάλυσης και ερμηνείας για το τότε ).

Μετά από την δεκαετή φάση της κυβερνητικής ωρίμανσης, αυτού του κόμματος και με τη πολιτική που εκφράστηκε λίγο πριν από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, δομήθηκαν οι σχέσεις και οι προϋποθέσεις, για την είσοδο δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, της Ανανεωτικής Αριστεράς, της Πολιτικής Οικολογίας, του Ριζοσπαστικού Φιλελεύθερου Κέντρου κά δυνάμεων σε έναν οιονεί ενιαίο προγραμματικό χώρο, εθνικής ευθύνης και προγραμματικής σύγκλισης…

Αυτό που σήμερα επιτέλους, μετά από τις δαιδαλώδεις διαδρομές της εικοσαετίας, ονομάζουμε συνάντηση σε έναν ενιαίο πολιτικό φορέα…

Από αυτό το σημείο όμως μέχρι την ομοβροντία θαυμασμού, για τον ηγέτη και δημιουργό του ΠΑΣΟΚ, όχι για την αναμφισβήτητη συμβολή του αλλά για το “αλάνθαστο” και το “αναντικατάστατο” των εθνικών επιλογών του, υπάρχει μια απόσταση…

Όχι… Ακόμη και σήμερα δεν είμαστε όλοι σύμφωνοι με την “Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη”…

Προφανώς και δεν θα ξαναγράψουμε την αξία και τη συμβολή της στην εξέλιξη των ελληνικών πολιτικών δεδομένων τα τελευταία 40 χρόνια. Ούτε όμως θα αποκρύψουμε τις θεωρητικές και πολιτικές διαψεύσεις που συμπεριελάμβανε στα περιεχόμενά της…

Η αναφορά μας αυτή, δεν έρχεται για να επιχειρήσει προσπάθεια για το γράψιμο της Ιστορίας… Αυτό είναι δουλειά άλλων, τώρα και στα επόμενα χρόνια…

Αλλά δεν θα περάσουμε με σφουγγάρι και δεν θα αγνοήσουμε τις προσπάθειες τόσων και τόσων στελεχών και μελών του ΠΑΣΟΚ, ατομικά και συλλογικά, να αλλάξουν, εν τοις πράγμασι, βασικά στοιχεία εκείνης της πολιτικής, που εκπορευόταν από το σχετικό κείμενο της διακήρυξης, με προγραμματικές κατακτήσεις διαφορετικού προσανατολισμού που τελικά ωφέλησαν τη χώρα…

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε πως, παρά τις κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, για τη σημερινή πραγματικότητα και στην ουσία εξάρτηση της χώρας μας, οι ευθύνες δεν μπορούν να παραγραφούν και να χρεωθούν σε άλλους, πέραν του ΠΑΣΟΚ και βεβαίως της Ν.Δ. του 2004-2009 που είχε και τη μεγαλύτερη ευθύνη…

Πολλοί/ες λοιπόν από όσους συναντώνται σε αυτή τη νέα, ενδιαφέρουσα για τη χώρα, πορεία σύγκλησης της Κ/Α δεν είναι όλοι το ίδιο συνυπεύθυνοι για το παρελθόν… Ούτε για τα καλά ούτε όμως για τις παθογένειες και τις φαύλες νοοτροπίες…

Μας ενώνει η ελπίδα για το μέλλον της χώρας και γιατί όλοι έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας, από το παρελθόν...

Τα τελευταία χρόνια έχoυμε δει το σημερινό ΠΑΣΟΚ, ως συλλογικότητα που έπαθε και έμαθε και την παλεύει να ανανεωθεί και ως προς τα πρόσωπα και ως προς τις πολιτικές… Σε όλα τα επίπεδα… και στην ηγεσία του και στη βάση του…

Για τούτο και είμαστε επιτέλους όλοι μαζί…
Δεν αφορά μια απλή συνάντηση των διαφορετικών φυλών, της πορείας του ΠΑΣΟΚ...

Δεν μπορούμε από κανένα να ζητήσουμε να λοβοτομηθεί, ξεχνώντας ή παραχαράσσοντας τα δεδομένα και τις διαφορετικές προσεγγίσεις… Άλλες που διεψεύσθησαν και άλλες που επιβεβαιώθηκαν...

Συναντιόμαστε με σεβασμό στις διαφορετικές μας, παρελθούσες, πορείες και απόψεις και διεκδικούμε νέες συγκλήσεις ανάμεσά μας, με αναφορά στο παρόν και μέλλον της χώρας.

Ιδιωτικοποιήσεις:Ο Σύγχρονος Μύθος

ΚΥΡΙΑΚΗ, 23 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017

Οι γενικεύσεις και ο αυθαίρετος λόγος περί των ιδιωτικοποιήσεων, που σε κάθε περίπτωση θεραπεύουν κάθε νόσο…

Με την κλασσική ευκολία που μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία (η ηγεμονία της ημιμάθειας), τα τελευταία χρόνια βρήκαμε ως αιτία για τα προβλήματα της χώρας και ως εχθρό για την οικονομίας μας, τη συμμετοχή του Δημοσίου στην οικονομική δραστηριότητα…
Αγνοούμε τη δυναμική, πτυχών του κρατικού καπιταλισμού…
Ενθουσιαζόμαστε με ιδιωτικοποιήσεις από κρατικές Κινέζικες και Γερμανικές επιχειρήσεις και αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως εθνικά μονοπώλια γίνονται μονοπώλια κρατικών επιχειρήσεων άλλων χωρών…
Αυτό δεν θα το ονομάζαμε σε καμιά περίπτωση απελευθέρωση της αγοράς ούτε στροφή στον οικονομικό φιλελευθερισμό…
Κάθε άλλο.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, αν το μονοπώλιο πωλείται, ως μονοπώλιο, σε μια εταιρεία και μάλιστα κρατική άλλου κράτους, τότε απλώς δημιουργείς ένα άλλο, μεγαλύτερης στρατηγικής σημασίας, πρόβλημα, επιχειρώντας να επιλύσεις ένα πραγματικό, αλλά μικρότερης σημασίας, άλλο.
Από δημοσιονομική άποψη, όταν προχωράς σε μία ιδιωτικοποίηση, χάνεις τα μερίσματα που η ιδιωτικοποιημένη εταιρεία πλήρωνε. Έτσι, μπορεί να έχεις χαμηλότερο χρέος, αλλά την ίδια ώρα έχεις ένα λιγότερο περιουσιακό στοιχείο και χαμηλότερες αποδόσεις...
Γενικότερα η χώρα μας, στην κατάσταση που είναι, θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική με τις ιδιωτικοποιήσεις πλέον…
Προφανώς και απαιτείται εξορθολογισμός στη λειτουργία του Κράτους. Με την έννοια ότι οι κρατικές επιχειρήσεις πρέπει να αποκτήσουν management ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων. Όπως συμβαίνει με τις κρατικές επιχειρήσεις, αυτού του είδους, στις ανεπτυγμένες οικονομίες.
Προφανώς και πρέπει να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις με ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων και με στρατηγικής σημασίας επιλογές…
Αυτό όμως που έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η πεποίθηση πως οι ιδιωτικοποιήσεις συμβάλλουν στη μείωση του χρέους είναι ένας ακόμη μύθος...
Διότι οι ιδιωτικοποιήσεις μπορεί να μειώνουν το χρέος, αλλά και τα έσοδα της κυβέρνησης και συνεπώς είναι αβέβαιο το κατά πόσο έχουν νόημα σε οικονομικό επίπεδο και στη μεσοβραχυπρόθεσμη οικονομική περίοδο.

Ναι… Αμφισβητούμε τα ιερά και τα όσια της οικονομικής ορθοδοξίας του συρμού...
Δεν αποδεχόμαστε άκριτα το σύνολο των ιδιωτικοποιήσεων, που ως μαγικό ραβδί θεραπεύει τα προβλήματα της οικονομίας μιας χώρας…
Εδώ που είναι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να προτάξει ακόμη μια ή δύο αποκρατικοποιήσεις με “σημαινόμενα”, ιδιαιτέρως για την έξοδο στις αγορές και μετά να επιχειρηθεί ο αναγκαίος εθνικός αναστοχασμός επί αυτού του θέματος...

Το σίγουρο είναι ότι σύντομα πολλοί θα είμαστε αυτοί που θα έχουμε συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις των άναρχων και αρρύθμιστων ιδιωτικοποιήσεων που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα…
Για να μην είναι αργά λοιπόν ας αγνοήσουμε τους ιεροκήρυκες των ιδιωτικοποήσεων και ας ασχοληθούμε με το σχεδιασμό των επενδύσεων…
Ιδιωτικών και Κρατικών…
Γιατί χωρίς το κράτος πουθενά ο ιδιωτικός τομέας δεν αναλαμβάνει μόνος του το ρίσκο… Προσανατολισμός λοιπόν του κράτους, σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, σε επενδύσεις στην “έξυπνη” παραγωγή με στόχο τις εξαγωγές.

Η εθνική περιπέτεια και η ανάγκη για γόνιμη προγραμματική αντιπολίτευση.

Κυριακή 2 Μαΐου 2010: Ανακοινώθηκε από την τότε κυβέρνηση του κου Παπανδρέου και εξειδικεύθηκε κατόπιν, από την τότε τρόικα, το πακέτο των μέτρων του 1ου μνημονίου, ύψους 20 δισ. ευρώ για το 2010 και επιπλέον 10 δισ. για τα επόμενα χρόνια. Τρίτη 2 Μαΐου 2017: Ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση του κου Τσίπρα και θα εξειδικευτεί εντός των προσεχών ημερών όπου και θα ψηφιστούν σχετικοί νόμοι στο κοινοβούλιο, η συμφωνία αξιολόγησης που εκκρεμούσε εδώ και δύο περίπου χρόνια (και ένα λογαριασμό, συνολικό διετίας, αρκετές δεκάδες δισ.) … Αναφερόμαστε σε μια οδυνηρή δημοσιονομική περιπέτεια, από τις χειρότερες που έζησε ποτέ μια χώρα εν καιρώ ειρήνης… Περίοδο όπου ακόμη δεν έχει ορατή ημερομηνία λήξης… Συνοπτικά, στην επταετία αυτή επιβλήθηκαν μέτρα 70 δισ. ευρώ, χάθηκαν 66 δισ. από το ΑΕΠ, 120 δισ. από τις καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων, ενώ προστέθηκαν 800.000 νέοι άνεργοι… Το δημόσιο χρέος, στο τέλος του 2009 βρέθηκε στο 126,7% του ΑΕΠ… Στο τέλος του 2016, με όλα αυτά τα μέτρα (και το PSI και PSI plus, που «κούρεψαν» το χρέος κατά 137,9 δισ. Ευρώ), το τελικό όφελος ήταν μόλις 51,2 δισ… Χαρακτηριστικό της περιόδου είναι η κατάρρευση του ΑΕΠ, την οποία δεν είχαν προβλέψει οι δανειστές (το μπέρδεμα με τους πολλαπλασιαστές). Ξέχασαν, δηλαδή, να υπολογίσουν το βασικό για τους ενασχολούμενους με τα οικονομικά, πως τα δημοσιονομικά μέτρα έχουν ως αποτέλεσμα και την ύφεση!..

Αυτοκριτικά όμως, ας σταθούμε και στις ανεπάρκειες του πολιτικού μας συστήματος… Ο κος Παπανδρέου βιαζόταν και δεν θέλησε, χρησιμοποιώντας τις προεδρικές εκλογές, να δώσει τη δυνατότητα στον κο Καραμανλή να διορθώσει τις δημοσιονομικές αβελτηρίες των τεσσάρων ετών διακυβέρνησής του, μόλις άρχισε να αντιλαμβάνεται τη πραγματικότητα. Ίσως να παραλάμβανε μια εξουσία σε μια χώρα κανονική… Ο κος Σαμαράς βιαζόταν και δεν άφησε την κυβέρνηση του κου Παπαδήμα να ολοκληρώσει τις απαιτούμενες μεταβολές και να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις για έξοδο εκ του μνημονίου. Ίσως να παραλάμβανε μια εξουσία σε μια χώρα κανονική… Ο κος Τσίπρας βιαζόταν και δεν θέλησε, χρησιμοποιώντας τις προεδρικές εκλογές και αυτός, να δώσει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου να ολοκληρώσουν τη διαδικασία αξιολόγησης το 2014-15 (mail Χαρδούβελη κλπ.) και να οδηγηθεί ομαλά η χώρα εκτός μνημονιακής καταστάσεως. Ίσως να παραλάμβανε μια εξουσία σε μια χώρα κανονική… Ο κος Μητσοτάκης βιάζεται και αυτός να γίνει πρωθυπουργός και μόλις έξι μήνες μετά την έκφραση της λαϊκής βούλησης άρχισε να επιζητά (το κάνει και σήμερα) εκλογές, γιατί υποστηρίζει πως θα διαφοροποιήσει, προς το καλύτερο, το διαπραγματευτικό αποτέλεσμα με τους “θεσμούς”. Ίσως αν είχε τη διάθεση να ασκήσει υπεύθυνη προγραμματική αντιπολίτευση να παραλάβει, στο επόμενο προσεχές διάστημα, την εξουσία σε μια χώρα κανονική…

Παραδείγματα έχουμε δει σε άλλες χώρες στην Ευρώπη… Εκεί που οι πολιτικές δυνάμεις επέδειξαν διαφορετική πολιτική συμπεριφορά και υπέστειλαν, ως κυρίαρχες, τις αντιθέσεις τους στη διεκδίκηση της εξουσίας, εν ονόματι του πατριωτικού στόχου της αποτροπής ή εξόδου από τα μνημόνια… Μέτωπο λογικής λοιπόν, για μια δημιουργική αντιπολίτευση, με εθνικούς σκοπούς και στόχους, με αναφορά στην επιλογή του τεκμηριωμένου προγραμματικού λόγου και όχι σε μια αντιπολίτευση δομικού χαρακτήρα που οδηγεί, όπως έδειξε η επταετία αυτή, σε άγονες διαδρομές.

Η δύσκολη σύγκλιση στη προοδευτική παράταξη

ΠΕΜΠΤΗ, 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017

"... Αν κάνεις παρέα με λύκους θα σε μάθουν να ουρλιάζεις.
Αν κάνεις παρέα με αετούς, θα σε μάθουν να πετάς!.."

Σε εποχές βαθιάς κρίσης, όπως η σημερινή, τα αποτελέσματα ποτέ δεν ήταν μόνο ή απλά οικονομικά. Φαινόμενα όπως ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος ή ακόμη ιδιαίτερα η αδυναμία σύγκλισης των δυνάμεων του μεσαίου και κεντροαριστερού χώρου, βασίζονται σ’ ένα περίεργο μίγμα πολιτικής ανωριμότητας (ίσως δικαιολογημένο από τα λίγα χρόνια λειτουργίας της Δημοκρατίας μας), περιορισμένου ρόλου του προγραμματικού και ιδεολογικού προτάγματος και στο τέλος στην ηγεμονία ενός ιδιότυπου υποκειμενισμού στα ενδιαφερόμενα μέρη (stakeholders) που σταδιακά και κατά περίπτωση μπορεί να εκφράσουν και ένα είδος πολιτικού λόγου που παραπέμπει σε μια πολιτικο-ιδεολογική αφασία.
Το γεγονός του πολυκατακερματισμού του μεσαίου χώρου αλλά και των επαγόμενων πολιτικών συμπεριφορών των υπαρκτών κινήσεών στο εσωτερικό του έχει διάφορες αιτίες:

• Τις δυσκολίες της χώρα μας να χαράξει μια πορεία εξόδου από τα μνημόνια. Οκτώ χρόνια συνεχούς ύφεσης δεν θα το βρεις εύκολα σ στην οικονομική ιστορία για καμιά οικονομία. Ούτε οι μεγάλης διάρκειας πόλεμοι, ούτε εσωτερικές διενέξεις και εμφύλιες συρράξεις είχαν καταγράψει τόσης έντασης και τόσης διάρκειας ύφεση.
• Αυτές οι δυσκολίες προκαλούν και τα αδιέξοδα μεγάλων κομματιών του πληθυσμού να διατηρηθούν με "βιώσιμο τρόπο" και να αναπαραχθούν μέσα στο υφιστάμενο κοινωνικό πλαίσιο. Η Πιθανότητα περιθωριοποίησης και καταστροφής τους, δεν τους επιτρέπει σταθερή αναφορά και υποστήριξη πολιτικών που έχουν μάλιστα και ενοχοποιηθεί ως η αιτία του προβλήματος τους. Ειδικά που σε αυτή τη φάση το εύκολο είναι να μη χρεώνεσαι την προηγούμενη περίοδο και πολύ περισσότερο να μην αναλαμβάνεις την “ευθύνη” του μνημονιακού συμβιβασμού(!) ως (έστω και) εξαναγκαστική επιλογή.
• Η αδυναμία να συγκροτηθεί με συνέπεια και αντοχή το Μέτωπο Λογικής για την επικράτηση του ορθού λόγου και την ύπαρξη “αναχώματος” για την επίθεση του λαϊκισμού, επέτρεψε την “ηθική” νομιμοποίηση του ανορθολογισμού και της παραπληροφόρησης, δημιουργώντας το υπόστρωμα πάνω στο οποίο τα όποια ερωτήματα των πολιτών του μεσαίου και κεντροαριστερού χώρου δεν βρίσκουν απαντήσεις και έτσι να αναζητούν καταφύγιο στις πολιτικές εκφράσεις των “σημαιών ευκαιρίας”.
• Η Υποχώρηση συνολικά του μεσαίου και κεντροαριστερού χώρου αφήνει ακόμα και σήμερα χρόνο στον υποκειμενισμό και στους μαθητευόμενους μάγους, κάθε λογής, να εγκατασταθούν και να λειτουργήσουν πλέον ως πολιτικές οντότητες και μετρήσιμες τάσεις, που αναδεικνύει ακόμη περισσότερο τον κατακερματισμό και ωθεί περαιτέρω στην υποχώρηση του ευρύτερου χώρου, υπέρ το δίπολου ΣΥΡΙΖΑ- Ν.Δ.
  Αυτό το φαινόμενα μεταπολιτευτικά το είχε σε μεγάλο βαθμό αντιπαλέψει και κατανικήσει σε ένα βαθμό η ηγετική επιβολή του Α. Παπανδρέου και στη συνέχεια η ορθολογική ηγεμονία των προταγμάτων του κου Κ. Σημίτη.

Δυστυχώς ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχαμε πάρει στα σοβαρά την επιρροή των απόψεων των “ελεύθερων σκοπευτών” του μεσαίου χώρου… Ειδικά αυτές των ακραιοκεντριστών που με ευκολία σέρφαραν από την ανώδυνη ελευθεριάζουσα αριστερά μέχρι τη σκληρή νεοφιλελεύθερη εκδοχή της “ανοικτής αγοράς”… Πάντα δίπλα ή και εντός του κράτους, οι φορείς αυτών των απόψεων, στα προηγούμενα χρόνια ή και δεκαετίες, συνυπήρξαν υφέρποντες στα ακροατήρια και διεργασίες του μεσαίου χώρου…

Αξίζει να σκεφτούμε πόσο διαδεδομένες ήταν (και είναι) οι θεωρίες για τους νέους στη πολιτική, με καμιά αναφορά στο τι θα λέει αυτό το νέο. Πόσο ανεκτό ήταν να γίνεται αποδεκτή μια αντιπαράθεση στην όποια ασκούμενη πολιτική, αναφέροντας απλά τον όρο «άλλη» (από αυτή)…

Σήμερα με την ίδια άνεση αναφέρονται σε δυο τελείως διαφορετικές περιπτώσεις, σε αυτή του Μακρόν στη Γαλλία και την κατά πως φαίνεται επιτυχή πορεία του όπως αντιστοίχως και σε αυτήν του Σουλτς στη Γερμανία, αδυνατώντας να κατανοήσουν τις κοινωνικές και πολιτικές ιδιαιτερότητες των διαφορετικών χωρών, έτσι όπως τις περιγράψαμε παραπάνω για τη δική μας χώρα, λες και είναι εξαγώγιμα μοντέλα.

Φυσικά όλα αυτά συνοδεύονταν πάντα από τον ανάλογο βερμπαλιστικό λόγο και την ανοικτή ή συγκαλυμμένη διεκδίκηση πολιτικής επιρροής.

Το φαινόμενο του κατακερματισμού του μεσαίου χώρου δεν είναι νέο και δεν είναι το μοναδικό. Ο ισχυρισμός ότι η ηγεσίες του δεν διευκολύνουν την αναγέννηση του χώρου λέει τη μισή αλήθεια. Γιατί παραβλέπει το γεγονός ότι αυτές οι ηγεσίες, επίσημες και ανεπίσημες, διατηρούν σταθερές σχέσεις με τις μονάδες του πολυάριθμου στρατού των παραγόντων “ελεύθερων σκοπευτών” του χώρου, των ακραιοκεντριστών συμπεριλαμβανομένων… Αυτό που πάντα χαρακτήρισε και χαρακτηρίζει αυτή τη σχέση είναι η δυνατότητα της εκάστοτε ηγεσίας (μέρους ή όλου) του χώρου, όταν το παρατραβάνε, να παρεμβαίνει με χαρακτηριστικό διοικητισμό και να ξεφορτώνεται τους ενοχλητικούς σε προσωπικό όμως πάντα επίπεδο και όχι ως πολιτική θέση και άποψη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο οποιοσδήποτε στοιχειωδώς ασχολούμενος και με ένα κύκλο γνωστών του, επιχειρήσει να φτιάξει πολιτική κίνηση στο χώρο σύντομα θα βρει αρωγούς (εκ προθέσεως, εξ αγνοίας ή απλά λόγω αναζητήσεως και ανάγκης συμμετοχής σε κάποιου είδους συλλογικότητα) από μια σειρά πολιτών του χώρου.
Έτσι, ο κάθε “πονηρός” ή γιατί όχι και ο απλά “αλαφροΐσκιωτος” μπορεί, αν το χειριστεί λίγο έξυπνα, να εγκαταστήσει μια σχέση αναγνώρισης με το ευρύτερο κοινό της κεντροαριστεράς και του μεσαίου χώρου. Με λίγη καπατσοσύνη και με τις κατάλληλες ανοχές ή βοήθειες γίνεσαι επίσημος συνομιλητής στελεχών με πορεία εκπαίδευσης και δοκιμασίας στη ζωή ή με ιστορία στο χώρο της προοδευτικής παράταξης, κερδίζοντας μια συγκυριακή αλλά χρήσιμη κατ’αυτούς αναγνώριση.

Δεν είναι όμως αυτού του επιπέδου και ποιότητας όσοι σε δύσκολους καιρούς σήκωσαν το βάρος της ευθύνης, της λογικής, της συναίνεσης και τελικά του πατριωτισμού. Για τούτο και παραμένουμε αισίοδοξοι. Αργά η γρήγορα η ίδια η ζωή θα επιβεβαιώση ή και θα διαψεύσει επιλογές όπως συνήθως συμβαίνει. Και τότε πάλι εδώ θα είμαστε. Μικρός είναι ό τόπος και γνωριζόμαστε. Για τούτο ας αποφεύγουμε να προσωποποιούμε πολιτικές διαφορές και απόψεις αν και εφόσον αυτές υπάρχουν.

Περί διδύμων και τριδύμων στην εξουσία, ο λόγος και συνηγορία υπέρ της εθνικής συνεννόησης

Κώστας Χλωμούδης, Μεταρρύθμιση, 22/02/2017

Σαν έτοιμοι από καιρό…
Οργίασαν το προηγούμενο σαββατοκύριακο οι αναρτήσεις στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή ένα ρεπορτάζ(;), με αναφορά στη κα Γεννηματά και την άποψή της, για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της κρίσης στη χώρα και τη πιθανότητα να συμβάλλει ή όχι, η παράταξή της, για την δημιουργία του επόμενου κυβερνητικού σχήματος…
Η κα Γεννηματά φέρεται να υποστήριξε (ή κάπως έτσι τα αντιλήφθηκα προσωπικά) πως ο χώρος που εκπροσωπεί, δεν μπορεί να αναλάβει πλέον άλλο την ευθύνη για τη διαχείριση του εθνικού προβλήματος, μιας και η προσπάθειά αυτή, τα προηγούμενα χρόνια, δεν αναγνωρίσθηκε από τους Πολίτες στις εκλογές…
Να επαναδιατυπώσουμε βεβαίως την άποψη ότι οι πολιτικές παρατάξεις υπάρχουν για να εκφράζουν και να εκπροσωπούν κοινωνικές δυνάμεις, απόψεις και συμμαχίες. Αυτό στην αστική Δημοκρατία δυτικού τύπου εκφράζεται στις εκλογές…
Προφανώς ο ιστορικός ρόλος, η εθνική ευθύνη και η συμβολή στο πολιτικό γίγνεσθαι των όποιων συλλογικοτήτων και των ηγεσιών τους, κρίνεται και αξιολογείται από την κοινωνία και τους θεσμούς της (διαρκώς αλλά και σε ύστερο χρόνο) από τα αποτελέσματα…
Οι ευθύνες των κομμάτων παραμένουν στη κρίση των ψηφοφόρων, που είναι σεβαστή η άποψή τους, αλλά δεν σημαίνει πως οι επιλογές τους (το έχει αποδείξει η ιστορία) είναι πάντα σωστές και προς το συμφέρον της κοινωνίας τους.
Θα ήταν ευχής έργο αν ο κος Παπανδρέου δεν βιαζόταν και δεν εκβίαζε για εκλογές το 2009 και άφηνε στο κο Καραμανλή και τη ΝΔ (ως βασικό υπεύθυνο του προβλήματος) να αναλάβει και να διαχειριστεί μέρος του κόστους επίλυσης των επιπτώσεων…
Θα ήταν καθοριστικής σημασίας η επιλογή να διεκδικηθεί η επιλογή να ψηφιστεί το πρώτο μνημόνιο από 180 βουλευτές τουλάχιστον ή διαφορετικά να ήταν αποτέλεσμα εκλογικής διαδικασίας.
Θα ήταν ευχής έργο ο κος Σαμαράς να μη προσδιοριζόταν από την αντιπολιτευτική του μανία, που την επένδυσε με τον αντιμνημονιακό λόγο των Ζαππείων και έβαζε πλάτες κοινής διαχείρισης των μνημονιακών επιπτώσεων και αμέσως μετά να αναλάμβανε την εξουσία…
Θα ήταν ευλογία για τη χώρα αν ο κος Τσίπρας δεν χρησιμοποιούσε τις και αυτός τις εκλογές για πρόεδρο της Δημοκρατίας και άφηνε την κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου να ολοκληρώσει την αξιολόγηση και μετά να οδηγούμαστε στις εκλογές.
Θα ευχόμαστε να μη προέτρεχε ξανά ο κος Μητσοτάκης και αμέσως μετά 8 μήνες από τις εκλογές να πρότασσε το αίτημα πάλι για εκλογές, χωρίς να έχει ξανά ολοκληρωθεί η διαδικασία της αξιολόγησής. Έχει συναίσθηση τι έχει να αντιμετωπίσει και σε τι θέση θα βρίσκεται εκείνος και η παράταξή του όχι περισσότερο μετά από έξι (6) μήνες εξουσίας του;
Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η όποια κυβέρνηση του όποιου διδύμου σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι θνησιγενούς βιωσιμότητας; Προφανώς όσοι δεν έχουν αίσθηση ακόμη των μεγεθών των προβλημάτων που θα αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία τα επόμενα χρόνια.
Είναι προφανές ότι η όποια δυνατή και αποτελεσματική διαχείριση, του εθνικού προβλήματος, απαιτεί στοιχειώδη (στα βασικά επί του μνημονίου) συναίνεση και εθνική συνεννόηση. Συνθήκη που ελάχιστα, αν όχι καθόλου, αναδείχθηκε σε όλη αυτή τη περίοδο της κρίσης. Καμία πολιτική δύναμη, από μόνη της, δεν μπορεί να αναλάβει αποτελεσματικά να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια.
Άρα το πρόβλημα με την πρόταση για το δίδυμο (Ν.Δ.- Δημ.Συμ.), δεν είναι αν θα έχει περαιτέρω φθορά ή όχι ο ένας εκ των δύο ή και οι δύο, αλλά αν αποτελεί αποτελεσματική και ικανή εγγύηση, για πραγματική πορεία στην έξοδο από τα μνημόνια και στη διαμόρφωση εθνικού σχεδίου για την οικονομία.
Υπ’ αυτή την έννοια υποστηρίζουμε την θέση, να πιεστούν, με κάθε τρόπο και τακτική, τα δυο μεγαλύτερα κόμματα, μετά τις εκλογές, να συνεργασθούν με την συνεπικουρία και των άλλων υπεύθυνων ευρωπαϊκών δυνάμεων, να οδηγήσουν σε μια τέτοια πορεία τη χώρα. Ασκούμε δηλ. τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση με όλους τους τρόπους έτσι ώστε οι δυο μεγάλες παρατάξεις να αναλάβουν την ευθύνη.
Σε κάθε περίπτωση, θα είναι άδικο για όποιον, κακοπροαίρετα, δεν αναγνωρίζει την συνείδηση εθνικής υπευθυνότητας, που έχει επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια η Δημ. Συμπαράταξη. Δεν χρειάζεται μεγάλη σκέψη για να κατανοήσει κανείς ότι αυτός ο πολιτικός χώρος θα συνεχίσει ως Υπεύθυνη και πατριωτική δύναμη, εκτός των άλλων, να είναι αυτή η παράταξη που ξεκάθαρα «…δεν θα παίξει με τις τύχες της χώρας μετά τις εκλογές…» , όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, όποτε και αν αυτές γίνουν…
Έτσι ή αλλιώς προτεραιότητα αποτελεί η αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων με ενίσχυση των δυνάμεών της και «η συγκρότηση κυβέρνησης φιλοευρωπαϊκού προσανατολισμού και προοδευτικών μεταρρυθμίσεων με ευρεία κοινοβουλευτική και κοινωνική πλειοψηφία που θα υπηρετήσει ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Σε κάθε περίπτωση όμως, η χώρα δεν πρέπει να μπει στην περιπέτεια της ακυβερνησίας την επομένη των εκλογών».
Για τούτο ας πάψουμε να πυροβολούμε στα τυφλά έχοντας ως μοναδικό κριτήριο το παρόν, χωρίς να κάνουμε μια μικρή προβολή στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Ιδιαιτέρως αν αυτή η συζήτηση υποθάλπεται και από στρατηγικές επικράτησης απόψεων και προσώπων στον ενδιάμεσο χώρο, για τον οποίο πρέπει να εργαστούμε προς την ενότητά του..

Οι Βουλευτικές "μεταγραφές"...

ΤΕΤΑΡΤΗ, 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Ως ενεργοί πολίτες παρακολουθούμε τις τελευταίες "πολιτικές" (!) πράξεις Βουλευτών που, άλλοι μέσω ανεξαρτητοποίησης και άλλοι άμεσα, εντάσσονται σε διαφορετικές κοινοβουλευτικές ομάδες από αυτές που εξελέγησαν…
Από τη στιγμή δημιουργίας του «ΠΟΤΑΜΙ», είμαστε αρκετοί από αυτούς που παρά τη προγραμματική σύγκλιση, σε πολλά επίπεδα με τις προτάσεις αυτού του κόμματος, δεν κρατήσαμε απλώς επιφυλάξεις αλλά διατυπώσαμε ισχυρές διαφωνίες για τη συμβολή αυτής της πολιτικής κίνησης, στην ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος και στην ενότητα του Μετώπου Λογικής ως πατριωτικού καθήκοντος για τη χώρα…
Δεν επιχαιρόμαστε για την τύχη αυτής της προσπάθειας…
Αλλά δεν επικροτούμε και την προσωπική (γιατί όχι καιροσκοπική) μεταγραφή των Βουλευτών χωρίς στοιχειώδη αποτίμηση των επιλογών τους στο πρόσφατο παρελθόν…
Επιμένουμε και για τα κόμματα που τους "συλλέγουν" έτσι χωρίς αρχές και ηθική… Θα το βρουν μπροστά τους…
Η πολιτική ηθική προσβάλλεται βάναυσα πέρα από ότι έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια...
Θα περιμέναμε από όσους επαγγέλθηκαν το νέο ύφος και ήθος, εφόσον διαφωνήσουν με το κόμμα με το οποίο εξελέγησαν και επιθυμούν την ένταξή τους σε κάποιο άλλο (θεμιτό και φυσικό) να παραδίδουν την έδρα τους και να επιδιώξουν την επανεκλογή τους με τα νέα δεδομένα στις επόμενες εκλογές…
Τα κόμματα που τους υποδέχονται, χωρίς να έχουν παραιτηθεί από τη βουλευτική τους έδρα, δεν κάνουν τίποτα λιγότερο από το να καλλιεργούν το "καιροσκοπικό μεταγραφισμό" στη πολιτική και τελικά να αναπτύσσουν το θερμοκήπιο για κάθε είδους αποστασίες…
Και οι αποστασίες δεν έχουν χρώμα…

Με αφορμή συζητήσεις περί των επιδράσεων του φαινομένου Σώρρα.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 4 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε αυτές τις μέρες σχόλια για την μη ορθή αντιμετώπιση του φαινομένου Σώρρα, από πολλούς εμβριθείς σχολιαστές των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από διάφορα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που, όπως πάντα, τα ξέρουν όλα...

Βέβαια τι να σου κάνουν και αυτοί οι ταλαίπωροι, οι επί της ενημέρωσης, όταν έχεις τέτοιους (Π)ολίτες...
Επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά η ρήση, πως κάθε κοινωνία έχει τα μέσα ενημέρωσης που της αξίζουν... Στη προκείμενη περίπτωση όλα αυτά τα χρόνια και με αναφορά στη Τράπεζα Ανατολής έχουμε ακούσει τερατολογίες!
Η πολιτεία έχει χρέος να σταματάει γρήγορα όταν κάτι άρρωστο εξελίσσεται στο σώμα της.
Έχουμε όμως και οι υπόλοιποι ευθύνη, όταν απλώς γελάμε πίσω από την πλάτη τους, χωρίς αντιδράσεις.

Λέγαμε άφησέ τους… αυτοί είναι «ψεκασμένοι»… και θεωρούμε ότι καθαρίζουμε προσδιορίζοντάς τες ως αστείες καρικατούρες αυταρχισμού.

Άνθρωποι που γυαλίζει το μάτι τους μπορούν ανενόχλητοι να διακηρύττουν το μίσος τους, να εντάσσουν εαυτούς και αλλήλους σε άτυπες και δικτυακές πρωτοβουλίες- συλλογικότητες και να αγορεύουν στα κανάλια, υποστηρίζοντας ακραίες συμπεριφορές (ας θυμηθούμε ποια ραδιοτηλεοπτικά μέσα και εκπομπές έβγαλαν αντίστοιχες και χειρότερες φιγούρες όπως τον Σώρρα στον αέρα).

Δυστυχώς όμως αυτές οι περιπτώσεις όταν αποκτήσουν και κατακτήσουν μια κρίσιμη ποσότητα, σε εποχές κρίσης και μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων, γίνονται επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία αλλά και για την κοινωνία. Σταματούν να είναι οι γραφικοί που προκαλούν γέλιο.

Προφανώς ο μόνος τρόπος αντίδρασης είναι η νομιμότητα. Πρώτα και κύρια από το ίδιο το κράτος δικαίου, τους θεσμούς του και την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Αλλά πάνω από όλα τους ίδιους του Πολίτες.

Η Δημοκρατία χρειάζεται διαρκή υποστήριξη από τους νέους, αλλά και κλασσικούς, θεσμούς της για να μπορεί να υπάρξει.

Όταν λειτουργούν αυτοί οι θεσμοί και εμείς ως πολίτες μάθουμε(!) να τους εμπιστευόμαστε (βεβαίως και να τους ελέγχουμε υπό συνθήκες "κανονικότητας"), τότε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και (Π)ολίτες θα εκφράζονται πιο υπεύθυνα και με σεβασμό σε εαυτούς και αλλήλους...