Για όσους/ες σχεδιάζουν δραστηριότητα σε χώρες “αραβικές”...

ΚΥΡΙΑΚΗ, 20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015

Οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες, στην ευρύτερη περιοχή της Σαουδικής Αραβίας και πέριξ, αποτέλεσαν την τελευταία δεκαετία ελκτικό πόλο επενδυτικής δυνατότητας και χρηματοπιστωτικής δραστηριότητας. Η προβαλλόμενη σταθερότητα της εξελικτικής πορείας της οικονομίας, δημιουργούσε το αισιόδοξο περιβάλλον για το παρόν και μέλλον.

Η κρίση όμως, με τις επιπτώσεις στις τιμές του πετρελαίου, σφραγίζουν το θνησογενές του οικοδομήματος…

Ιδιαιτέρως και μετά τις αποφάσεις του Παρισιού, για το κλίμα και τον περιορισμό των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, στην πορεία για την υλοποίησή τους, η κατάσταση θα επιδεινωθεί περαιτέρω σε βραχυπρόθεσμη περίοδο με μακρο-προοπτική…
Σαφώς η σημερινή καθίζηση της οικονομίας αυτών των χωρών, οφείλεται στην απότομη πτώση της τιμής του πετρελαίου, με το brent να έχει σημειώσει συρρίκνωση 47% για τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες.

Η πραγματικότητα αυτή θα έχει επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο της μεσαίας τάξης με απροσδιόριστα τα πεδία και το βαθμό αντίδρασης…

Η National Commercial Bank of Saudi Arabia, αναφέρει πως λόγω της αστάθειας στην τιμή του πετρελαίου σε συνδυασμό με τις περιστολές εξόδων στους εταιρικούς προϋπολογισμούς, αναμένεται να επηρεαστούν άμεσα οι δαπάνες του καταναλωτή. Ο κλάδος του λιανικού εμπορίου εμφανίζει σχετική αδυναμία, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, ενώ ο ρυθμός αύξησης των τιμών στις συναλλαγές του λιανικού εμπορίου παραμένει χαμηλός, σε επίπεδα 2008. Η πτώση του γενικού δείκτη της Σαουδικής Αραβίας, Tawadul All Share Index (TASI), στο επίπεδο 2012 στις 6.709 μονάδες (στις 15 Δεκεμβρίου 32% χαμηλότερα από το ιστορικό υψηλό του 2015 που σημειώθηκε τον περασμένο Απρίλιο με τον δείκτη να φτάνει τις 9.900) αντικατοπτρίζει την πορεία αυτής της εθνικής οικονομίας.

Η συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα στον πλανήτη μας

Προφανώς και πρόκειται περί ενός προωθητικού συμβιβασμού. Και ως τέτοιον τον χαιρετίζουμε.

Μετά από 20 χρόνια προσπαθειών, μια διαδικασία που ξεκίνησε στη Σύνοδο του Ρίο το 1992 και 6 χρόνια από την αποτυχία στη Κοπεγχάγη, εκπρόσωποι από 196χώρες υπέγραψαν μια συμφωνία, με φιλόδοξους στόχους για τον περιορισμό της αύξησης θερμοκρασίας και τον έλεγχο των κυβερνήσεων για την επίτευξη των στόχων αυτών.

Είναι ένα πρώτο βήμα σε ένα μακρύ ταξίδι που η παγκόσμια κοινότητα αποφάσισε να δράσει από κοινού με συμπεφωνημένα εργαλεία...

Η νέα συμφωνία αλλάζει τη δυναμική απαιτώντας κάποιες μορφές δράσης από κάθε χώρα, πλούσια ή φτωχή.

Ήταν μια από τις τελευταίες ελπίδες μας, η επίτευξη μιας συμφωνίας η οποία θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για να αποτραπούν οι πιο καταστροφικές συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Η νέα συμφωνία καθορίζει ένα χρονοδιάγραμμα απολογισμού κάθε πέντε χρόνια, με σχέδια που θα αξιολογούν αυστηρά τα αποτελέσματα και θα αναδιαρθρώνουν τις πολιτικές τους. Η πρώτη συνάντηση θα λάβει χώρα το 2020, όπου ενδεχομένως να χρειαστεί κάποιες χώρες να αποδεχθούν αυστηρότερες πολιτικές. Τα εργαλεία αποτίμησης και καταγραφής των αποτελεσμάτων αφέθηκαν σε ένα ευέλικτο πλαίσιο διπλωματικής προοπτικής. Σε κάθε περίπτωση ο στόχος είναι κοινός: Επίσημο όριο στην απειλητική άνοδο της θερμοκρασίας μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα. Ο περιορισμός της αύξησης της θερμοκρασίας σε λιγότερο από 2 ° C, ή ίσως ακόμα και σε 1,5 ° C. (Η Γη έχει ήδη ζεσταθεί περίπου 1 ° C από την προβιομηχανική εποχή). Μέχρι το 2050, το αργότερο, πρέπει να έχουμε στραφεί - σε επίπεδο πλανήτη - σε 100% Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, αν θέλουμε να πετύχουμε τους στόχους που τέθηκαν.

Υπάρχουν πολλά σκληρά ερωτήματα σχετικά με το πόσο αποτελεσματικά θα είναι αυτά τα διπλωματικά εργαλεία. Θα λειτουργούν τα μέτρα διαφάνειας;

Η πραγματικότητα είναι ότι η συμφωνία του Παρισιού μπορεί απλώς να ενθαρρύνει τις χώρες να εντείνουν τις προσπάθειές τους. Δεν μπορεί να τις αναγκάσει να το πράξουν.

Με άλλα λόγια, η συμφωνία του Παρισιού είναι μόνο ένα πρώτο βήμα. Ίσως το πιο εύκολο βήμα. Για να σταματήσει η υπερθέρμανση του πλανήτη, κάθε χώρα θα πρέπει να κάνει πολύ περισσότερα στα επόμενα χρόνια για τη μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα (τα οποία εξακολουθούν να παρέχουν το 87 τοις εκατό της παγκόσμιας ενέργειας) και να κινηθεί προς καθαρότερες πηγές σταματώντας ταυτοχρόνως και την αποψίλωση των δασών. Η συμφωνία στέλνει στην «άσχημη πλευρά της Ιστορίας» την ενέργεια από ορυκτά καύσιμα, που είναι εν πολλοίς η αιτία της παγκόσμιας υπερθέρμανσης. *Το τελικό κείμενο της συμφωνίας: http://unfccc.int/resource/docs/201...