Άλλο επιθυμίες και άλλο πραγματικότητα...
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να είμαστε ήσυχοι ότι πάμε στην εποχή του τέλους της κρίσης...
Ούτε ο αρνητισμός των αντιπολιτευομένων ούτε ο εφησυχασμός πολλών εκ των κυβερνώντων...
Η περίοδο απο-επένδυσης στη χώρα μας συνεχίζεται από το 2005 και μετά, με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία χρόνια... Λάθος όσοι βαπτίζουν τις όποιες εξαγορές ως επενδυτικές ανάσες. Αυτές είναι εξαγορές δεδομένων επενδύσεων. Δεν τις υποτιμούμε. Γνωρίζουμε: η οικονομία είναι κλίμα.
Όσο αυτό το κράτος διαθέτει τέτοια Δικαιοσύνη, ανορθολογικά δομημένη και κορπορατίστικα διαρθρωμένη, με καθυστερήσεις και ολιγωρίες, κανείς δεν νοιώθει ασφάλεια για επενδύσεις...Όσο μιλούμε για καινοτομία και όχι δεν προσπαθούμε κάτι για αυτό αλλά υπονομεύουμε και θεσμούς όπως τα Παν/μια που κάτι επιχειρούν...
Όσο την ασφάλεια της εργασίας και του επιπέδου των μισθών την απολαμβάνουν μόνον ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων (διασφάλιση μόνον για το προσωπικό της Δικαιοσύνης και των ένστολων τμημάτων του κράτους), τόσο ασθενής θα εξελίσσεται η Δημοκρατία μας και θα "νοσεί" η κοινωνική δικαιοσύνη, με όλα τα επακόλουθα των αντιδράσεων των θιγομένων...
Ο μύθος για το κόστος εργασίας έχει αποδειχθεί πως επικράτησε από άγνοια των ιδιοτυπιών της ελληνικής οικονομίας, την λειτουργία ισχυρών και άρα αποδοτικών lobbies και την ηγεμονία απλουστευτικών έως ανόητων ιδεοληψιών για τον ρόλο του κράτους και του ιδιωτικού τομέα στην αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας μας.
Στη χώρα μας ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί την προστιθέμενη αξία από την δυνατότητα συνύπαρξης, συνεργασίας και ανταγωνισμού, στο εσωτερικό τομέων της οικονομίας, ιδιωτικών και δημόσιων συμφερόντων και ιδιοκτησίας, επιχειρήσεων.
Το σύγχρονο κράτος, όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά, μπορεί να διευρύνει τις δραστηριότητές του, αφήνοντας άλλες παραδοσιακές στον Ιδιωτικό Τομέα. Δραστηριότητες στο ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟ του ρόλο, που δεν έχει αναλάβει στη χώρα μας, δημιουργώντας ασάφεια από τη θεσμική αποθωράκιση των όποιων επενδυτών δια μέσω της έλλειψης και ισχύος των κανόνων του παιχνιδιού... (Δίνοντας, από υποχρέωση σε διεθνείς συμβάσεις, αυτό το ρόλο να το διεκπεραιώσει ως "ρουτίνα" και υπηρεσιακά η Δικαιοσύνη και τα στρατιωτικά σώματα, όπως αυτό της Αστυνομίας και του Λιμενικού...)
Αποτέλεσμα; Ασάφεια όχι μόνο στις ιδεολογικοπολιτικές κατευθύνσεις και επιλογές, αλλά και αδυναμία διερεύνησης όσων και όποιων εναλλακτικών εθνικών στρατηγικών μπορούν να υπάρξουν...
