Να συνεχίσουμε να ανησυχούμε: Και η περίοδος απο-επένδυσης συνεχίζεται και οι "αδικίες" επεκτείνονται...

Άλλο επιθυμίες και άλλο πραγματικότητα...

Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να είμαστε ήσυχοι ότι πάμε στην εποχή του τέλους της κρίσης...

Ούτε ο αρνητισμός των αντιπολιτευομένων ούτε ο εφησυχασμός πολλών εκ των κυβερνώντων...

Η περίοδο απο-επένδυσης στη χώρα μας συνεχίζεται από το 2005 και μετά, με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία χρόνια... Λάθος όσοι βαπτίζουν τις όποιες εξαγορές ως επενδυτικές ανάσες. Αυτές είναι εξαγορές δεδομένων επενδύσεων. Δεν τις υποτιμούμε. Γνωρίζουμε: η οικονομία είναι κλίμα.

Όσο αυτό το κράτος διαθέτει τέτοια Δικαιοσύνη, ανορθολογικά δομημένη και κορπορατίστικα διαρθρωμένη, με καθυστερήσεις και ολιγωρίες, κανείς δεν νοιώθει ασφάλεια για επενδύσεις...Όσο μιλούμε για καινοτομία και όχι δεν προσπαθούμε κάτι για αυτό αλλά υπονομεύουμε και θεσμούς όπως τα Παν/μια που κάτι επιχειρούν... 

Όσο την ασφάλεια της εργασίας και του επιπέδου των μισθών την απολαμβάνουν μόνον ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων (διασφάλιση μόνον για το προσωπικό της Δικαιοσύνης και των ένστολων τμημάτων του κράτους), τόσο ασθενής θα εξελίσσεται η Δημοκρατία μας και θα "νοσεί" η κοινωνική δικαιοσύνη, με όλα τα επακόλουθα των αντιδράσεων των θιγομένων... 

Ο μύθος για το κόστος εργασίας έχει αποδειχθεί πως επικράτησε από άγνοια των ιδιοτυπιών της ελληνικής οικονομίας, την λειτουργία ισχυρών και άρα αποδοτικών lobbies και την ηγεμονία απλουστευτικών έως ανόητων ιδεοληψιών για τον ρόλο του κράτους και του ιδιωτικού τομέα στην αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας μας.

Στη χώρα μας ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί την προστιθέμενη αξία από την δυνατότητα συνύπαρξης, συνεργασίας και ανταγωνισμού, στο εσωτερικό τομέων της οικονομίας, ιδιωτικών και δημόσιων συμφερόντων και ιδιοκτησίας, επιχειρήσεων. 

Το σύγχρονο κράτος, όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά, μπορεί να διευρύνει τις δραστηριότητές του, αφήνοντας άλλες παραδοσιακές στον Ιδιωτικό Τομέα. Δραστηριότητες στο ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟ του ρόλο, που δεν έχει αναλάβει στη χώρα μας, δημιουργώντας ασάφεια από τη θεσμική αποθωράκιση των όποιων επενδυτών δια μέσω της έλλειψης και ισχύος των κανόνων του παιχνιδιού... (Δίνοντας, από υποχρέωση σε διεθνείς συμβάσεις, αυτό το ρόλο να το διεκπεραιώσει ως "ρουτίνα" και υπηρεσιακά η Δικαιοσύνη και τα στρατιωτικά σώματα, όπως αυτό της Αστυνομίας και του Λιμενικού...)

Αποτέλεσμα; Ασάφεια όχι μόνο στις ιδεολογικοπολιτικές κατευθύνσεις και επιλογές, αλλά και αδυναμία διερεύνησης όσων και όποιων εναλλακτικών εθνικών στρατηγικών μπορούν να υπάρξουν...

Προχωρούμε για τη Δημοκρατική Παράταξη, χωρίς κανέναν αποκλεισμό. Με όσους/ες θέλουν.

Όλοι/ες, όσοι θεωρούν ότι σκέπτονται μέσα στα πλαίσια του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, δικαιούνται και οφείλουν προφανώς να διατυπώνουν τις απόψεις τους για το μέλλον της χώρας και τη λειτουργία της Δημοκρατίας εντός αυτής. Ακόμη και η άγνοια ή και η αγνόηση του πολιτικού πλαισίου που κινείται η χώρα μπορεί να “συγχωρηθεί”, εφόσον δεν προκαλεί “ανήκεστο βλάβη”… Υπάρχει συσσωρευμένη πίκρα, ματαιότητα και “μύθοι” που μαζί με τις συνειδητές ή μη παρεξηγήσεις δημιουργούν εκρηκτικό μείγμα αμηχανίας στην ανεκτική κοινότητα της “κεντροαριστεράς “…   Το μήνυμα πρέπει να είναι πως θα τους περιμένουμε όλους/ες, όσους θελήσουν, μέχρι την τελευταία στιγμή...

Δεν νομίζω πως απασχολεί κανένα/μια με το αν θέλουν οι πρώην ή οι νυν μια επιστροφή σε ένα ένδοξο παρελθόν… Ενδιαφερόμαστε και μας απασχολεί η διατύπωση τωναπόψεων και των διαφορών επί της “Στρατηγικής” για τη χώρα… και εκεί δεν διακρίνουμε να έχουν κατατεθεί με δημόσιο τρόπο, σοβαρές αποκλείσεις… Εντοπίζουμε όμως ιδιαίτερες εντάσεις στο ενδοπαραταξιακό- ενδοκομματικό πεδίο!..

Πόσοι/ες πόσες αλήθεια νοιάζονται να ασχοληθούν με εσωκομματικές διενέξεις και διεκδικήσεις; Δεν διακρίνω κανένα/μια, στο δικό μου περίγυρο (οικογενειακό, κοινωνικό, επιστημονικό και επαγγελματικό), που να νοιάζεται για να ασχοληθεί με τέτοια θέματα… Μικρός είναι πλέον αυτός ο χώρος και πρέπει να προστατευθεί για Εθνικούς τουλάχιστον και όχι μόνον, λόγους… Ο ρόλος του Βενιζέλου, της Γεννηματά, της Διαμανταπούλου, του Θεωδωράκη, του Κουβέλη, του Λοβέρδου, του Λυκούδη, του Παπανδρέου, του Σημίτη, του Φλωρίδη, του Χρυσοχοϊδη, του/της… (όλους με αλφαβητική σειρά), έχει αξία να συζητηθεί μετά... όταν δούμε πως στα σίγουρα σώθηκε η Πατρίδα και έτσι να επιδιώξουμε για να σώσουμε και την παρτίδα… Τότε θα οριστικοποιηθεί και η επιλογή ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα “αποσυρθούν”… Όσοι επιλέγουν έναν εμφύλιο εντός του καθημαγμένου χώρου του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ,  “σκυλεύοντας επί πτωμάτων”,  διεκδικώντας την κατοχή ενός “πουκάμισου αδειανού”, να μείνουν μόνοι τους…  Δεν μας αφορά αυτός ο πόλεμος. Δεν είναι η μάχη που επιλέγουμε να δώσουμε. Δεν γίνεται μάλιστα κατανοητή και αποδεκτή η επιλογή αυτών που την ξεκινούν... Δεν συγχωρούνται να αγνοούν την σημασία της ανάγκης συγκρότησης του χώρου της «κεντροαριστεράς» στην Ελλάδα. Απαραίτητη προϋπόθεση για να αναμετρηθεί η χώρα με τον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό, από θέσεις εθνικής ευθύνης…

Πρέπει λοιπόν να βρεθούμε όλοι μαζί. Όσοι/ες θέλουν. Για όσους ακολουθήσουν άλλους, δικούς τους, δρόμους δεν μπορούμε παρά να τους σεβαστούμε. Τον σεβασμό σε μας θα τον κατακτήσουμε με κόπο, υπομονή και προσπάθεια. Ο λαός στο τέλος της ημέρα, εφόσον δει τα αποτελέσματα, θα μπορέσει να αξιολογήσει...