Και πάλι για την “αποστρατιωτικοποίηση” του επί τη Ναυτιλία Υπουργείου

ΠΕΜΠΤΗ, 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Είναι προφανής η σιωπή, μετά την ήττα που είχε η άποψη για αποστρατιωτικοποίηση του υπουργείου που ασχολείται με τα της ναυτιλίας, μετά την ανοργάνωτη παρέμβαση και εν τέλει υπονομευτική του στόχου, που έγινε στη πρώτη φάση της κυβερνήσεως του κου Γ.Α. Παπανδρέου.

Χωρίς σχεδιασμό, χωρίς πλαίσια μετάβασης και με υψηλούς κινδύνους για τον ίδιο το τομέα της ναυτιλίας, ως έναν από τους πλέον σημαντικούς για την οικονομία. Με τη συντριπτική πλειοψηφία όλων όσων υποστήριζαν (θεωρητικά και ως άποψη υπέρ της ναυτιλίας) μια τέτοια προοπτική, να παρακολουθεί αμέτοχα και αποστασιοποιημένα εκείνη την πολιτική πρωτοβουλία. Πρωτοβουλία που κλήθηκαν να υλοποιήσουν άτομα που ποτέ δεν είχαν υποστηρίξει κάτι σχετικό (Υπουργοί, Γεν. Γραμ. κλπ...).

Από την ίδια τη πολιτική ηγεσία της εποχής, εκπέμπεται, σε εκείνη τη φάση, η εν τοις πράγμασι υπονόμευσή της. Με μια "επιχειρηματολογία" που, στη καλύτερη των περισσότερων περιπτώσεων, αναπαρήγαγε στερεότυπα του τύπου " η δυσκολία κατανόησης της διαφοράς στρατιωτικού και πολιτικού υπουργείου επί τα της ναυτιλίας" ή το γνωστό "είναι άραγε τώρα η ώρα για τέτοια;" κλπ. κλπ….

Στη τότε κυβερνητική πολιτική, αξίζει να υπενθυμίσουμε τη κριτική για υπαναχωρήσεις από την τότε αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν άτεγκτος και σκληρή. Για ανορθολογικότητα και ενδοτισμούς, της τότε κυβερνήσεως. Για πρόθεσή της να επιτρέπει να γίνεται "πολιτική με στολή"…

Σήμερα μόλις πέντε χρόνια μετά και μετά από ένα χρόνο της δεύτερης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η ειδησεογραφία φέρνει τον νέο υπουργό να υποτάσσεται σε επιθυμίες που, τελικά, αλλοιώνουν στην ουσία του, το ίδιο το πολίτευμα της χώρας μας.

Σε συνάντηση που είχε, μόλις δυο ημέρες μετά την παραλαβή του Υπουργείου, με το Committee του Λονδίνου (Ελληνική Επιτροπή Ναυτιλιακής Συνεργασίας) φαίνεται να υπεδείχθη στον κο Κουρουπλή και αυτός να συμφωνεί ότι “… ο ρόλος του Λιμενικού Σώματος πρέπει να αναβαθμιστεί περαιτέρω, στην εκπροσώπηση της χώρας μας στα διεθνή fora, τον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (ΙΜΟ) και την Ευρωπαϊκή Ένωση…”.

Είναι προφανής η παραδοξότητα μια τέτοιας επιλογής και μάλιστα αναβαθμισμένης. Πουθενά στο κόσμο και από καμιά χώρα δεν υπάρχει τέτοια υποβάθμιση από τη μια του ίδιου του διπλωματικού σώματος και από την άλλη των σχετικών με τα αντίστοιχα θέματα Υπουργείων (των Εξωτερικών, Μεταφορών, Περιβάλλοντος, Οικονομικών, Τουρισμού κλπ.).

Είναι πράγματι δύσκολο να γίνει συζήτηση επί του θέματος και να μην υπάρχει (τις περισσότερες φορές) παρερμηνεία προθέσεων, εδώ μάλιστα όπου τίθεται θέμα αμφισβήτησης ισχυρής παράδοσης ετών και καθεστηκυίας αντίληψης και συμφερόντων.
Για να μπορεί να γίνει δημιουργική μια τέτοια συζήτηση, απαιτείται να υπάρχει μια κοινή συμφωνημένη βάση και να τεκμηριώνουμε τα δεδομένα μας. Και τέτοια συζήτηση θα είναι αυτή που θα αποδεικνύει (όχι απλώς να υποστηρίζει) την υψηλή αποτελεσματικότητα της όποιας υπηρεσίας και εν προκειμένω αυτής που αφορά στο Διοικητικό φορέα επί της ναυτιλίας (προσοχή δεν αναφέρομαι σε αυτήν επί των καθηκόντων της ακτοφυλακής).

Ποιες μετρήσεις αποδόσεως και με ποιους δείκτες στη διάθεσή μας, έχουμε διαμορφώσει την πεποίθηση για “Best Practice”, πέρα από τη σεβαστή υποκειμενική μας άποψη; Αναφερόμαστε στην ισχύ του “Greek model” ως λειτουργικότερου έναντι των άλλων μορφών οργάνωσης του διοικητικού φορέα της ναυτιλίας σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Αντιθέτως έχουμε υπόψη μελέτες και μετρήσεις που εντοπίζουν έλλειμμα αποδοτικότητας σε σύγκριση με εθνικούς αλλά και σε διεθνείς μέσους όρους. Παρά ταύτα μια σοβαρή συζήτηση εκτός κομματικής αντιπαράθεσης και σκοπιμότητας θα είναι χρήσιμη .

Η εκπροσώπηση ως επί των πλείστον του συνόλου των κρατών, σε όλα τα όργανα και διεθνή fora (στα οποία προτείνεται από Committee η αναβάθμιση της συμμετοχής του Λ.Σ.) γίνεται από επαρκώς τεχνοκρατικά, εξειδικευμένο και κατηρτισμένο προσωπικό. Αυτά τα στελέχη ανήκουν σε υπηρεσίες που κατά τεκμήριο είναι στον αντίποδα των οργανωσιακών μοντέλων “στρατιωτικού” τύπου. Ανήκουν σε οργανωσιακά μοντέλα τα οποία είναι κτισμένα να είναι “ανοικτά” στην αμφισβήτηση, στην καινοτομία, στην έρευνα και τελικά στη συμμετοχή και στη διαμόρφωση της “άποψης” από τα ίδια τα στελέχη αυτών των δομών. Τι σχέση έχoυν τα προηγούμενα, που αποτελούν τα διεθνή και κοινά παραδείγματα, με τη στρατιωτική κουλτούρα και λειτουργία αυτών των δομών;

Σεβαστή η άποψη από το Committee αλλά πρέπει να τεκμηριωθεί, όχι με τη δύναμη του ισχυρού αλλά με τη ισχύ της τεκμηρίωσης. Το ίδιο και από τη πολιτική ηγεσία εφόσον τελικά οικειοποιηθεί την άποψη. Διαφορετικά θα είναι ευάλωτοι στη κριτική ότι “… κάποιοι επιθυμούν να δίνουν “εντολές” και αυτές να γίνονται εθνική θέση... Χωρίς την συμμετοχή των αντιπροσωπευτικών φορέων της Δημοκρατίας, την απαιτούμενη συζήτηση και διαβούλευση που απαιτούν οι εποχές μας…”.

Όταν ένστολο προσωπικό ασχολείται με θέματα τα οποία είναι αμιγώς πολιτικά, αυτό από μόνο του συνιστά μη ορθολογική διαχείριση ανθρώπινων και δημοσιονομικών πόρων από το κράτος. Δεν πρέπει κανείς να συναινεί άμεσα ή έμμεσα στη παραγωγή μηχανισμών “εξάτμισης του πολιτικού" στο κράτος και στην αντιπροσώπευση, αποδυναμώνοντας τη συλλογική πολιτική ισχύ. Γιατί έτσι δεν θα μπορέσεις ποτέ να περιορίσεις τους όρους που προκαλούν οι ομάδες συμφερόντων (σαφής η αναφορά στην συγκεκριμένη κατηγορία πλοιοκτησίας) και επιχειρηματίες, να εποικίσουν τη δημόσια σφαίρα με τις θέσεις τους, την επιρροή τους και την υλοποίηση των δικών τους επιδιώξεων και συμφερόντων που δεν είναι πάντα ίδια με αυτά της υπόλοιπης κοινωνίας.
Και εν προκειμένω θα πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιος πειστικά το γεγονός ότι εντοπίζουμε άσκοπη επένδυση σε στρατιωτική κατάρτιση, διακρίνουμε μεγαλύτερο μισθολογικό κόστος με μεγαλύτερο χρόνο συνταξιοδότησης σε σχέση με τους πολιτικούς υπαλλήλους, καταγράφουμε λανθάνουσα “αταξία” στη διαφοροποίηση των κριτηρίων πρόσληψης σε σχέση με αυτά των άλλων υπηρεσιών του κεντρικού κράτους.
Η σκέψη για ένα “Πολιτικό Υπουργείο” δεν είναι νέα και θα συνεχίσει να μας φωνάζει η διεθνής πρακτική. Όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμα και η ίδια η πλοιοκτησία, παρά τον δημόσιο λόγο που αρθρώνει και την σθεναρή υπεράσπιση του status quo, ταξιδεύει ανά τον κόσμο και γνωρίζει την ανορθογραφία που παράγεται από την ιδιαιτερότητα της Ελληνικής επιλογής. Η εύκολη αναφορά που μας χρεώνεται, είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε την αξία και ικανότητα των στελεχών του Λ.Σ. που ασχολούνται με τα του διοικητικού φορέα της Ναυτιλίας (περίπου 350 στελέχη). Στελέχη με διεθνή εμπειρία και ικανότητες, γνώσεις και εξειδικευμένη κατάρτιση στο τομέα. Στελέχη που τα περισσότερα γνωρίζουμε προσωπικά και αρκετά έχουν εκπαιδευτεί και από δικές μας εκπαιδευτικές δράσεις...

Κάθε άλλο. Υποστηρίζουμε πως αυτό το μοντέλο δεν αφήνει και δεν επιτρέπει, από τη φύση του, την αξιοποίηση των ικανοτήτων των ατόμων αυτών και δεν διεκδικεί την υψηλή αποδοτικότητά τους, γιατί απλώς οι αποδώσεις και επιδόσεις πρέπει να είναι σταθερές και συγκεκριμένες ανεξαρτήτως προσώπων, όπως επιβάλλει το μοντέλο αυτό. Η λειτουργία τους πρέπει να είναι άμεσα συνυφασμένη με την “ιεραρχία” και την “εντολή” (εν προκειμένω διαταγή). Υπ’ αυτή την έννοια η όποια κριτική δεν αφορά στη ποιότητα των συγκεκριμένων στελεχών, αλλά σε αυτή καθεαυτή τη δομή του Υπουργείου. Δομή που, από τη φύση του στρατιωτικού μοντέλου οργάνωσης, έχει συγκεκριμένες δυνατότητες και περιορισμούς στην ανάγκη για άμεση προσαρμογή στις εξελίξεις του PESTEL.
Η αντιπαράθεση επί του θέματος δεν μπορεί παρά να είναι κατ' εξοχήν τεχνοκρατική. Ως τέτοια δεν έχει δυστυχώς αναδειχθεί και για τούτο έχει ηττηθεί μέχρι στιγμής. Γιατί ποτέ δεν ετέθη ως τέτοια... Αντιπαράθεση από αυτές που, η ορθή σκέψη και λόγος, οφείλει να κερδίσει. Οι εκφραστές της να έχουν υπομονή και επιμονή για να πείσουν για τις προθέσεις και τους σκοπούς της άποψης τους. Αν θέλουμε όντως να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις από τα συμφέροντα του παρελθόντος που δεν ανταποκρίνονται ούτε κατά διάνοια στο παρόν.
Αυτού δε του είδους οι προτάσεις που αντιπαραθέτουν την λογική στη συνήθεια, σε μια συντηρητική κοινωνία δεν μπορεί να είναι πολυσυλλεκτικές. Γιατί τελικά είναι στη βάση τους, τουλάχιστον για τα εθνικά δεδομένα, ανατρεπτικές…

Είναι προτάσεις που διασπούν τη "μέση συνείδηση" και επιχειρούν να την αναδιοργανώσουν, υπερβαίνοντας τη συντεχνιακή τους ενότητα. Είναι δηλαδή, αναπόφευκτα, προτάσεις σύγκρουσης με το καθεστώς...

Και κατά τούτο θα παρακολουθούμε τη συζήτηση με συμπάθεια παρά τα ενορχηστρωμένα βέλη και ερμηνείες προθέσεων που θα δεχθούμε. Είτε από αυθόρμητους «στοχαστές» είτε από εντεταλμένους…

28 Οκτωβρίου 2016: Τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ του σήμερα.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016
Για την Ενότητα στη χώρα μας και στη κοινωνία.

Όχι δεν θέλουμε να το "παίξουμε" νηφάλιοι και "ισορροπιστές"... Δεν επιθυμούμε το ρόλο του “κυανόκρανου” γιατί δεν το επιλέγουμε ως πολιτική δράση... Δεν προκρίνουμε ως επιλογή την πολιτική συναίνεση ως εν γένει μια λειτουργία για "αγαπησιάρηδες"... Επιδιώκουμε την σκληρή αντιπαράθεση με τους θιασώτες του διχαστικού λόγου από όπου και αν προέρχονται... Διεκδικούμε και εργαζόμαστε για την απομόνωση όσων, στο πολιτικό διάλογο φέρνουν, από το παράθυρο εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα μίσους ακόμη και με “εσάνς” από διανόηση... Επιλέγουμε να μην είμαστε ουδέτεροι όταν νοιώθουμε, άτομα από το χώρο του συνταγματικού τόξου, να διολισθαίνουν και να υιοθετούν εκφράσεις, πρακτικές και πολιτικό λόγο, που πριν λίγο καιρό καταδικάζαμε γιατί προερχόταν από τους τότε λαϊκιστές της αντιπολίτευσης… Επιμένουμε διαχρονικά στην αντίθεσή μας με το διχαστικό "ή με εμάς ή με αυτούς", σε όποια εκδοχή του είτε από τους παλαιότερους είτε από τους όψιμους εκφραστές του... ΝΑΙ: Ζητούμε και εργαζόμαστε για την ευρύτερη δυνατή συναίνεση στο πολιτικό μας σύστημα ως μοναδική δυνατότητα να υλοποιήσουμε και να φύγουμε από τα δεσμά των μνημονίων… Δεν εμπιστευόμαστε την επάρκεια και την ικανότητα να διαχειριστούν λύσεις προοπτικής από μόνοι τους ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ (το βιώνουμε) αλλά ούτε η Ν.Δ. όπως πολιτεύεται και καταγράφεται στη συνείδηση του κόσμου… Δεν θέλουμε να σφραγίσει τη σημερινή μας κοινωνία η λογική του μίσους των “επηρμένων ημιμαθών”… Το αναγκαίο και ενδεδειγμένο πολιτικό και προγραμματικό μέτωπο, στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα αφήσουμε δια της διολισθήσεως να μας οδηγήσει στη παγίδα του ενιαίου ΑντιΣυριζαϊκού μετώπου, σε παραλλαγή και γελοιοποίηση της πολιτικής συλλήψεως (εξαιρετικής για την εποχή και τον στόχο της) της ΕΑΔΕ με παράφραση του Α_... Ναι θα εργαστούμε για συγκλίσεις σε προγραμματικό επίπεδο ανεξαρτήτως της πολιτικής καταγωγής και προέλευσης… Οι καιροί δεν αφήνουν περιθώρια για κάθε είδους “καθαρότητες”, που είναι χρήσιμες σε άλλες εποχές… Και όλα αυτά για τη χώρα μας και τις επόμενες γενιές…

Γιατί ο παραταξιακός διαγκωνισμός μόνο θετική συμβολή δεν είχε, για να μπορεί να νομιμοποιήσει την συνέχειά του και τους κάθε λογής οπαδούς και φανατικούς εκφραστές του…

Όχι ρε "φίλε/η", δεν θα είσαι και αυτή τη φορά από πάνω...

Δεν θα ξεχάσουμε τι μας έσουρες με την απολυτότητα και τη μισαλλοδοξία του λόγου σου...

Εμείς εδώ και χρόνια πολεμούμε το λαϊκισμό όπως και τώρα...

Εμείς αρνηθήκαμε το ψεύτικο αλλά και διχαστικό Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο...

Εμείς και σήμερα εκφράζουμε την αντίθεσή μας επί του πολιτικού στις προτάσεις και στα προγράμματα και αποφεύγουμε να προσωποποιούμε τις αντιθέσεις σπιλώνοντας συνειδήσεις...

Εμείς και τότε και τώρα υποστηρίζαμε ότι άλλη σοβαρή εναλλακτική πρόταση εκτός από την υλοποίηση των μνημονίων, για να φύγουμε από αυτά και να ξεπεράσουμε την κρίση, δεν υπάρχει...

Εσύ μας φλόμωσες τότε με την άρνηση (Ζάππεια οι μεν και "σκισίματα" με ένα άρθρο και ένα νόμο οι δε) και τώρα για την "άλλη" την αποτελεσματικότερη και με λιγότερες επιπτώσεις υλοποίηση...

Εμείς και τότε και τώρα καλούσαμε για εθνική συνεννόηση και αν συμμετείχες και εσύ η χώρα θα είχε σωθεί... Απλώς δεν θα είχες την ευκαιρία να μας χαρακτηρίσεις αριστερό ή αντίστοιχα δεξιό δεκανίκι...

Όχι φίλε/η δεν πήγαμε και δεν θα πάμε με τους μεν για να ασκήσουν μονομερώς οι δε την εξουσία τους, γιατί στη τελική οι δικές μας προτάσεις είναι καλύτερες για τη χώρα και την κοινωνία... Σήμερα πλέον ακόμη και εσύ το έχεις αντιληφθεί και μπορείς έστω και σιωπηρά και να το αποδεχθείς...

Με ευκολία έκανες ερμηνεία προθέσεων για την άποψη του άλλου, κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων και χρησιμοποίησες το όχημα περί μεταρρυθμίσεων ενώ ήσουν υποκειμενιστής, ο πλέον δογματικός και ασύστολα αντι-συλλογικός...

Τώρα έχουμε πλέον γνωριστεί... Πήγαινε εκεί που θέλεις να πάς χωρίς τη δική μας συναίνεση και συνενοχή...

Εμείς θα συνεχίσουμε την προσπάθειά μας για Εθνική συνεννόηση και διαμόρφωση ενωτικά του πολιτικού υποκειμένου που θα εκφράσει αυτή τη πολιτική...

Το φ/β έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς/ες από εμάς με ημιδημόσιο λόγο για τα κοινά και σχετικά περιορισμένη εκτός των "φίλων" μας αναγνωρισιμότητα, να δοκιμάζουμε σε εύρος χρόνου τις απόψεις μας σε ευρύτερο κύκλο, πέραν των της οικογένειας, του επαγγέλματος και του κοινωνικού μας κύκλου, συνομιλητών…

Έτσι έχουμε τη δυνατότητα να αξιολογούμε "φίλους" που δεν είχαμε την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε στο διάβα της ζωής μας και να αποτιμήσουμε τα θετικά αυτής της κοινωνικής δικτύωσης όπως και το να "βλαστημήσουμε" τη στιγμή που δεχθήκαμε την ψηφιακή σχέση με κάποιους/ες από αυτούς…

Τα τελευταία αυτά χρόνια της κρίσης, που συνέπεσαν με την δυναμική αξιοποίηση των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης στη χώρα μας, μας έχει δοθεί η ευκαιρία να δούμε και να ασχοληθούμε με πολυποίκιλα σχόλια που έχουν αναρτηθεί από τον καθένα/μια μας.

Το δικαίωμα στην αλλαγή γνώμης και άποψης δεν μπορεί κανείς/μια να το στερήσει σε κανένα/μια μας…

Αρκεί να συνοδεύεται με μια πραγματική αναγνώριση και κατανόηση του λάθους…

Δεν μπορεί πάντα και σε όποιες συνθήκες μεταβολής άποψης να διεκδικείς το ρόλο του τιμητή και του δικαιωμένου…

Όταν μάλιστα η εκφορά του λόγου σου ήταν διχαστική, προσβλητική και απαξιωτική για όποιον είχε διαφορετική γνώμη και συνήθως καβαλούσες το κύμα της επικρατούσας άποψης και της ερχόμενης κατάστασης πραγμάτων…

Η επιλογή για κοινωνική και πολιτική συναίνεση να γίνει πολιτικό πρόταγμα και όχι επιλογή à la carte

Η χώρα είχε και έχει, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης (και όχι μόνον), ανάγκη από μια προσπάθεια ευρύτερης συναίνεσης, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της.

Πόσοι και ποιοι μπορούν να υποστηρίξουν ότι η ανάγκη για εθνική συναίνεση, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, δεν είναι ένα σωστό αίτημα;

Πως θα μπορέσουμε αλλιώς να βγούμε από την βαθιά και πολύχρονη κρίση, που έχει καταστρέψει τα θεμέλια της κοινωνίας μας;

Πως μπορούν να κτισθούν, αργά και βασανιστικά, οι προϋποθέσεις για Εθνική συνεννόηση;

Την προσπάθεια όμως αυτή βεβαίως και την δυναμίτισε με κάθε τρόπο ο Σύριζα, στο παρελθόν και δεν φαίνεται να αποτελεί στοιχείο της στρατηγικής του κατά το παρόν, καλλιεργώντας από τη μια φρούδες ελπίδες και από την άλλη το φθόνο και το μίσος απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους και σε όσους του ασκούν κριτική.

Ο λαϊκισμός σε όλες τις εκφάνσεις του, παλαιός και νέος, αλλά και ο καιροσκοπισμός έχουν όμως τα όρια τους.

Το μεγάλο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η κοινωνία μας, σήμερα, είναι η απουσία κουλτούρας συναίνεσης και η επικράτηση του λαϊκισμού, κάθε λογής... Παλαιότερου και νέου...

Ζητούμενο είναι πως θα ετοιμαστούμε για να τελειώνουμε με το πραγματικά "παλαιό" έτσι όπως αυτό εκφράσθηκε τα προηγούμενα χρόνια... Το πρόβλημα όμως έχει διαπεράσει εκτός της πολιτικής, σε ένα μεγάλο βαθμό, το κοινωνικό σώμα… Για τούτο θα πρέπει να ετοιμασθούμε για να αντιμετωπισθεί και το φαινόμενο με τους "παλιούς" ξερόλες πολίτες (άνδρες και γυναίκες), που γέννησε η μεταπολίτευση και άνθισαν στη πρόσφατη περίοδο της κρίσης… Ιδιαιτέρως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κρύβουν σε ένα μεγάλο βαθμό τις "γκρίζες" ψυχικές μας ιδιαιτερότητες… Αυτούς που νομίζουν πως τρολλάροντας και ανοητολογώντας γράφουν την σύγχρονη ιστορία…

Εθνική συναίνεση και συνεννόηση νοείται μόνο αν συμφωνήσουμε σε στόχους και σε γενικούς άξονες πολιτικής, σαν πρώτο θεμέλιο. Πολλές φορές αυτό γίνεται εξ’ ανάγκης και όχι εξ’ επιλογής. Χαρακτηριστική περίπτωση η περίπτωση κυβερνήσεως σαμαρά με συνεργασία Ν.Δ., ΠαΣοΚ και Δημ.Αρ. Δεν είναι περίεργο, αν και εκτός εποχής, που όλο περισσότερο ο κος Μητσοτάκης τελευταίως μας θυμίζει τον κο Σαμαρά των Ζαππείων. Από την μια δηλώνει για “…οριστικό διαζύγιο από τον λαϊκισμό"… και από την άλλη "εγώ δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσω να συγκυβερνήσω με τον κ. Τσίπρα, γιατί μας χωρίζει άβυσσος"… (θυμάμαι τις πρόσφατες αλλά και κατά το παρελθόν εκφράσεις για την άβυσσο μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ…). Όπως τότε πριν το ’12 που το πρόβλημα για την Ν.Δ. ήταν το ΠΑΣΟΚ!.. Αποτέλεσμα; Να θεριέψει ο ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει πρωθυπουργός ο κος Σαμαράς, αλλά το πρόβλημα της χώρας να μην έχει λυθεί εδώ και έξι (6) ολόκληρα χρόνια... Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τον στείρο αντικυβερνητισμό στον ΣΥΡΙΖΑ που δειλά- δειλά κάποια εκ των στελεχών του αντιλαμβάνονται εσχάτως την ανάγκη για εθνική συνεννόηση… Το θέμα και τότε (’11, ’12, ΄14…) ήταν και είναι και σήμερα η υλοποίηση του συμπεφωνημένου (ή όποιου τροποποιημένου συμφωνηθεί) προγράμματος… Το έργο όπως και τότε, πριν το ’12, επαναλαμβάνεται και σήμερα με άλλους πρωταγωνιστές…

Το “δικαίωμα” να επιθυμεί κάποιος εκλογές το γρηγορότερο δυνατό είναι θεμιτό... Αθέμιτο όμως είναι να διεκδικεί την εξουσία, να μη μπορεί να επιβάλλει εκλογές, αλλά εν ονόματι της απουσίας άλλης πολιτικής στρατηγικής και ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης να αναπτύσσει πολιτική με μοναδικό άξονα το πως θα οδηγηθούμε σε εκλογές... Αυτό όμως δεν είναι ούτε σύγχρονη ούτε μεταρρυθμιστική πολιτική... Ας συμφωνήσουμε σε ένα πλαίσιο επιλογών εθνικής συμφωνίας και εφόσον γίνουν οι εκλογές η κοινωνία θα επιλέξει τους αρεστούς της... Μέχρι τότε όμως, επειδή η ζωή συνεχίζεται, καλό είναι να ελέγχουν την υλοποίηση όσων έχουν συμφωνηθεί και έχει κατακτηθεί συναίνεση... για το καλό της χώρας... Διαφορετικά θα αποδειχθεί για μια ακόμη φορά, πως μοναδικός σκοπός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, είναι να φύγουνε "αυτοί" και να έλθουν στα πράγματα οι "άλλοι"... Κατάσταση που μας κρατάει διαρκώς σε ένα κύκλο περιστροφής προς τα κάτω... Είτε βολεύει κομματικά κάποιους είτε όχι, απουσία δημοκρατικής κουλτούρας και συνεννόησης και πιθανότητες υπέρβασης της εθνικής κρίσης δεν πάνε μαζί.

Εκτός όμως όλων των άλλων φαίνεται και να αποτελεί μία προϋπόθεση που μας την ζητούν επιμόνως οι εταίροι μας, προκειμένου να συνεχίζουν να μας στηρίζουν. Είτε είναι του λαϊκού κόμματος είτε του σοσιαλιστικού… Από ότι δε φαίνεται θα χρειαστούμε για αρκετά ακόμη χρόνια τη στήριξή τους...

Ας εργασθούμε λοιπόν για αναζήτηση Πολιτικών συναίνεσης και εθνικής συνεργασίας. Να αναζητήσουμε Πολιτικές αλλά και να διαμορφώσουμε Πολίτες (άνδρες και γυναίκες) που να ξέρουν και να θέλουν να βάλουν πλάτη στα δύσκολα... Που δεν βολεύονται με την εύκολη κριτική και το λαϊκίστικο καταγγελτικό λόγο... Που δεν κρύβονται από την ευθύνη... Που έχουν συνείδηση του πραγματικού πατριωτισμού και των δυσκολιών της εθνικής συγκυρίας... Που στο όνομα της αδυναμίας τους να κατανοήσουν και να διαχειριστούν τα παρόντα δεν ανασύρουν απλουστευτικές αναλύσεις "ταξικού” ή “πολιτικού μίσους" και λοιπά ανερμάτιστα... Πολιτών και πολιτικών που αντιλαμβάνονται πως την ζημιά δεν την κάνουν τα υπαρκτά προβλήματα των μνημονίων αλλά τα μνημόνια τα έφεραν οι ανορθολογικές πολιτικές του παρελθόντος και η οικονομική κρίση… Τα προβλήματα δε αυτά δεν λύνονται με δημοψηφίσματα... Να αναζητήσουμε λοιπόν πολιτικές και πολιτικούς φορείς που "βάζουν πλάτη" στα δύσκολα χωρίς να φοβηθούν ότι μπορεί και να "λερωθούν"... Πολιτικές και πολιτικούς που να αντέχουν την Δημόσια κριτική και να μη τους καθορίζει το πολιτικό κόστος... Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου ας ξεκινήσουν μέσα από τη Βουλή, αλλά και εκτός αυτής, διαδικασίες για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης στη συζήτηση και στις επιλογές μεταξύ τους… Κυρίαρχη ευθύνη εδώ για πρωτοβουλίες είναι της κυβέρνησης…

Καθαροί λογαριασμοί για την συνδιαμόρφωση της Δημοκρατικής Παράταξης.

Προς φίλους και φίλες που αναφέρονται στον ενδιάμεσο χώρο...

Προφανώς κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει όποιον ή όποια από εσάς θα θέλατε οι πολιτικές κινήσεις, τα κόμματα και οι συμπράξεις σε αυτό το χώρο, να πρέπει να κάνουν ότι μπορούν, με μοναδικό στόχο, να φύγει ο κος Τσίπρας από την εξουσία και να γίνει ο κος Μητσοτάκης Πρωθυπουργός ως Πρόεδρος του κόμματος αυτής της Νέας Δημοκρατίας, έτσι όπως έχει δομηθεί και πολιτεύεται….

Η διαφορά μας είναι ότι το δικαίωμά σας αυτό μπορείτε να το υπηρετήσετε ευθέως στηρίζοντας και επιλέγοντας άμεσα Νέα Δημοκρατία, χωρίς να μας εμπλέκετε σε μια άγονη και ατελέσφορη συζήτηση μιλώντας για το μέλλον της «Κεντρο-Αριστεράς» δια μέσω της Ν.Δ.…

Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για όσους, εν ονόματι της όποιας “απειλής”, περί εκλογικής νίκης του κου Μητσοτάκη, επιχειρούν να οδηγήσουν το χώρο, ασμένως, στην αγκαλιά ενός ανερμάτιστου και επικίνδυνου, για την παράταξη και τη χώρα, κυβερνητισμού αυτής της περιόδου, χωρίς πρόγραμμα και εθνικές συμφωνίες…

Κανένας ετεροπροσδιορισμός δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανάγκη για προγραμματικές επιλογές και αρχές… Πρόγραμμα και Αρχές που να μη καθορίζονται από την συγκυρία. Αυτά θα αποτελούν βασικές αρχές και αξίες της πολιτικής μας συμφωνίας και θα είναι παντός καιρού. Διαφορετικά είναι προφανές πως κάποιοι γίνονται “σαλταδόροι” μικρής χρήσεως...

Ας δούμε δυο περιπτώσεις που αφορούν τις συζητήσεις με αφορμή τις “Αστικές Συγκοινωνίες” και τις επιλογές εμπλοκής του ιδιωτικού τομέα στη παραγωγή λιμενικών υπηρεσιών (με αυτόν τον παγκοσμίως πρωτότυπο τρόπο), από τη μια και τα σχετικά με τον εκλογικό νόμο από την άλλη.

1. Η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στη παραγωγή υπηρεσιών και αγαθών, ακόμη και αυτών που ονομάζουμε «δημόσια αγαθά», πράγματι είναι μια βάση συμφωνίας. Αυτό δεν σημαίνει την εξαφάνιση του κράτους από το χώρο αυτό... Όχι μόνο για λόγους «ρυθμίσεως» αλλά και για λόγους ασφάλειας της αγοράς από τους όποιους κινδύνους έχει το «επιχειρείν»… Τα Public Private Partnership (PPPs) ( δομές συνεργασίας ιδιωτικού και δημόσιου τομέα) δεν αποτελούν πλέον καινοτομία στη διεθνή πρακτική. Είναι μάλιστα επιτυχημένη πρακτική που θέτει σε μια δυναμική βάση την αξιοποίηση των θετικών από τη συνλειτουργία του Ιδιωτικού αλλά και του Δημόσιου Τομέα, σε συγκεκριμένες αγορές. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον ηλεκτρισμό... Τα παραδείγματα στις πόλεις του Δυτικού κόσμου (και όχι μόνον) είναι στη διάθεσή όλων μας… Ιδιαιτέρως όσων εξ’ημών θέλουμε να παραμείνουμε Ευρώπη…
2. Η ανάγκη για ένα αναλογικότερο εκλογικό σύστημα δεν είναι ζήτημα της συγκυρίας αλλά ανάγκη δημοκρατικής λειτουργίας του αντιπροσωπευτικού μας πολιτικού συστήματος. Εξάλλου 35 χρόνια ενισχυμένης αναλογικής και μονοκομματικών κυβερνήσεων ήταν το εκλογικό σύστημα που συνέβαλε στη χρεοκοπία της χώρας. Η χώρα παραμένει στα μνημόνια από κυβερνήσεις των μπόνους. Η προσπάθεια των κομμάτων να αρπάξουν το μπόνους των 50 εδρών τα οδήγησε σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές που κρατούν τη χώρα δέσμια των μνημονίων. Η χώρα δεν χρεοκόπησε με την απλή αναλογική αλλά με την ενισχυμένη… Να συζητήσουμε για την ανάγκη συνθέσεων αφού συμφωνήσουμε πως διαφωνούμε με τη Ν.Δ. που επιθυμεί το παρόν εκλογικό σύστημα. Δεν θα στοιχηθούμε πίσω από επιλογές που χρησιμοποιούν εργαλειακά τη συζήτηση για την ευρύτερη συμφωνία επί της αναγκαίας αλλαγής του εκλογικού συστήματος. Δεν θα ταυτίσουμε τη στρατηγική μας με αυτήν του κου Μητσοτάκη ή αντιστοίχως με αυτή του κου Τσίπρα. Δεν θα γίνουμε Λεβέντης ούτε όμως και “Θεοδωράκειο” ΠΟΤΑΜΙ.

Θα παραμείνουμε σταθερά προσηλωμένοι σε προγραμματική αντιπολίτευση και με στρατηγική εξόδου της χώρας από την κρίση, όπως υπεύθυνα έπραξαν, από λίγο ως πολύ, το σύνολο των δυνάμεων του χώρου αυτά τα χρόνια. Θα επιμείνουμε στη προσπάθεια να κτίσουμε ένα νέο κόμμα σταθερά προσανατολισμένο και τοποθετημένο στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία με δημοκρατική λειτουργία και απαλλαγμένο από παθογένειες του παρελθόντος. Σήμερα όλοι οι τέως «αντιμνημονιακοί» αντιπολιτευόμενοι του παρελθόντος, αντιλαμβάνονται την διαφορά μεταξύ "πραγματικότητας και ανοησίας" ή για άλλους μεταξύ "αλήθειας και ψέματος", ως "αυταπάτες"... Μόνο που ο λογαριασμός αφορά όλους μας... Για αυτό απαιτείται απολογισμός, αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών για να πάμε παρακάτω... Καθαροί λογαριασμοί....

Μερικές σκέψεις πριν κλείσουν οι κάλπες στην Ισπανία.

Θα υπάρξει επίδραση του Brexit στις επιλογές των Ισπανών σε αυτές τις εκλογές και ποια θα είναι αυτή στο σχηματισμό κυβέρνησης; Υπάρχει πιθανότητα να γίνουν και τρίτες εκλογές; Πως αξιοποιήθηκαν οι προηγούμενοι έξι ολόκληροι μήνες από τη τελευταία εκλογική αναμέτρηση και η χώρα οδηγήθηκε πάλι σε κάλπες; Στο ένα και μοναδικό ντιμπέιτ που έγινε όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί υποσχέθηκαν ότι δεν θα υπάρξει νέα κάλπη. Το ίδιο βέβαια είχαν υποσχεθεί και την προηγούμενη φορά… Θα μπορεί λοιπόν να σχηματιστεί κυβέρνηση; Νομίζω πως έτσι όπως εξελίχθηκε η προεκλογική αντιπαράθεση, η απάντηση είναι όχι. Το Λαϊκό Κόμμα, όλα δείχνουν πως κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι πάλι πρώτο. Κανείς όμως δεν είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί μαζί του όσο ο Ραχόι παραμένει επικεφαλής του. Ο ίδιος δε δεν έχει διακριθεί για τη “μεγαλοπρέπειά” του μέχρις στιγμής και δεν φαίνεται ότι αν και νικητής (εφ’ όσον προκύψει) υπάρχει ενδεχόμενο να αποχωρήσει προς χάρη της κυβερνησιμότητας της χώρας. Απέδειξε δε ότι το Κόμμα αυτό δεν διέθετε τα πολιτικά αντανακλαστικά για τις αναγκαίες πολιτικές συμμαχίες που απαιτούνται την επομένη των εκλογών… Αντανακλαστικά όμως που δεν υπάρχουν και στο χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς… Τυχόν συνεργασία PSOE-Podemos απαιτεί επίπονες διαπραγματεύσεις για τις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Δεν είναι μόνο η οικονομία, είναι και το «καυτό» ζήτημα της Καταλονίας, όπου πρέπει να γίνουν μεγάλες υποχωρήσεις για να γεφυρωθούν οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων. Για τούτο και φαίνεται δύσκολη η πιθανότητα να προκύψει κεντροαριστερή κυβέρνηση των Podemos (αν είναι δεύτεροι) με τους (τρίτους όπως οι δημοσκοπήσεις θέλουν) Σοσιαλιστές. Δηλαδή να δούμε μια παραλλαγή του «πορτογαλικού μοντέλου» που τώρα είναι στην εξουσία. Μοιάζει απίθανο σενάριο, γιατί έχει διαμορφωθεί, με ευθύνη πρωτίστως των Podemos, ένα διχαστικό κλίμα στον ίδιο το λαό και τους ψηφοφόρους των Σοσιαλιστών, σε όλες τις τάσεις και εκφάνσεις του… Είτε αφορά στο Σάντσεθ είτε στην ενδεχόμενη διάδοχό του, αν δεν πάει καλά, που φαίνεται να είναι η πρόεδρος της Ανδαλουσίας, Σουσάνα Ντίαθ. Η Ισπανία εξελίχθηκε τα τελευταία 35 χρόνια με σταθερές μονοκομματικές κυβερνήσεις των εναλλασσόμενων Κομμάτων, αυτών του Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ) και των Σοσιαλιστών (PSOE) στην εξουσία. Στις εκλογές του Δεκεμβρίου 2015 οι Podemos και οι Ciudadanos έσπασαν την παράδοση και αποδυνάμωσαν τα δυο μεγάλα κόμματα, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να σχηματισθεί κυβέρνηση. Ακόμη και σήμερα φαίνεται ότι η πιο ισχυρή πιθανότητα για το σχηματισμό κυβέρνησης, είναι εφόσον έχουμε μια ισχυρή παρουσία των Σοσιαλιστών. Είναι πολλοί εκείνοι που εκτιμούν ότι αν και νωπή η επιλογή των Βρετανών για το Brexit θα επιδράσει στην επιστροφή των Ισπανών σε σίγουρα και ασφαλή νερά επιλέγοντας να δώσουν ανάσα στους Σοσιαλιστές. Θα προκριθεί άραγε η επιλογή αυτή η θα εκφρασθεί για ακόμη μια φορά ο θυμός για την συνεργασία των Σοσιαλιστών με το Λαϊκό κόμμα;

Μέτωπο λογικής

Συνηγορία υπέρ του δικαιώματος των στελεχών της κυβέρνησης (και κάθε κόμματος) να “κυκλοφορούν” στην κοινωνία. Γεγονότα και φαινόμενα τραμπουκισμού δεν μπορούν και δεν πρέπει να έχουν την ηθική νομιμοποίηση έστω και δια μέσω της σιωπής μας… Έχω έντονο το συναίσθημα της αμηχανίας, όταν βλέπω δικούς μου (ψηφιακούς) φίλους να αναρτούν, χαιρέκακα, την είδηση για τις αυθόρμητες αποδοκιμασίες, εφόσον δεν τις σχολιάζουν αρνητικά ευθύς εξ’αρχής… Απεχθανόμαστε και καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται και σε όποιον και αν απευθύνεται... Ιδιαιτέρως αν αφορά στη πολιτική δραστηριότητα ακόμη και των αντιπάλων μας... Αυτή τη πολιτική δημοκρατία υποστηρίζουμε και σε αυτόν τον πολιτικό πολιτισμό αναφερόμαστε... Είναι θέση αρχής και παντός καιρού... Δεν έχουμε αυτή τη θέση συγκυριακά... Το ίδιο υποστηρίζαμε και τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δε δημιουργούσε τέτοια γεγονότα, σε μεγάλο βαθμό τα δικαίωνε και νομιμοποιούσε ηθικά... Το ίδιο υποστηρίζουμε και σήμερα με τους λεκτικούς και όχι μόνο "τραμπουκισμούς" εναντίον στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Ολοένα και περισσότερο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται αποδέκτες αποδοκιμασιών τα τελευταία 24ωρα όταν θέλησαν να συμμετάσχουν σε διάφορες εκδηλώσεις.

Σε μια περίπτωση η ομιλία του Πάνου Σκουρλέτη ακυρώθηκε… Χθες, τα αποκαλυπτήρια της τοιχογραφίας των Urbanact, που σηματοδοτούσαν και την έναρξη της ναυτικής εβδομάδας στο Βόλο έγιναν με συνθήματα κατά της κυβέρνησης και του υπουργού Ναυτιλίας, Θοδωρή Δρίτσα… Την ίδια μέρα, αντιμέτωποι με εξαγριωμένους κατοίκους της Καρπάθου ήρθαν βουλευτές Δημήτρης Καμμένος των ΑΝΕΛ και βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι έδωσαν το «παρών» στο μνημόσυνο του Κώστα Ηλιάκη. Δέκτης αποδοκιμασιών έγινε χθες και ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης καθώς προσήλθε να μιλήσει σε εκδήλωση στην Καλλιθέα. Ομάδα πολιτών τον αποδοκίμασαν και επιχείρησαν να μπουν στο κτίριο όπου μιλούσε. Το «ανεπιθύμητοι οι ΣΥΡΙΖαίοι σε κάθε γειτονιά» είναι μαχαιριά στην Δημοκρατία… Δεν είναι τυχαίο πως πρωταγωνιστές, σε αυτές τις αντιδημοκρατικές πρακτικές, είναι απομεινάρια της φαιοκόκκινης συμμαχίας των Πλατειών των αγανακτισμένων… Τα συνθήματα και οι αποδοκιμασίες είναι τις ίδιας, με εκείνη την εποχή, φρασεολογίας… Σαν να μη πέρασαν τα χρόνια και δεν μάθαμε… “ψέυτες, απατεώνες, κλέφτες, λαμόγια κλπ. κλπ...”.

Μερικές ώρες πριν το κρίσιμο Eurogroup για την Ελλάδα

Στη Πολιτική δεν έχεις την πολυτέλεια να επιλέγεις πάντα το καλύτερο!... Τις περισσότερες φορές επιλέγεις το λιγότερο κακό… Είναι προφανές πως η κυβέρνηση υλοποίει τις πιο σκληρές πολιτικές που επιβάλλουν εδώ και χρόνια οι πιο συντηρητικοί κύκλοι της Ευρώπης… Έστω και αργά οι κυβερνώντες κάνουν στροφή προς ορθολογικότερές από ότι στο παρελθόν επιλογές(;) … Αναμφίβολα το κόστος του 2015 είναι πλέον μετρήσιμο και άδικο για την κοινωνία αλλά και για το μέλλον της πατρίδας μας… Αλλά ποια θα ήταν η εναλλακτική πρόταση, με δεδομένες τις παρούσες συνθήκες και καταστάσεις;

Στη Δημοκρατία Δυτικού τύπου, το τελικό λόγο τον έχει ο Λαός… Τις επιλογές του, προφανώς τις σεβόμαστε (χωρίς να σημαίνει και πως τις αποδεχόμαστε…) αλλά διεκδικούμε τις μεταβολές, αλλάζοντας τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς… Αυτή η αλλαγή δεν μπορεί να γίνει με ένα στείρο ΑΝΤΙ και με ένα καταγγελτικό λόγο… Απαιτείται προγραμματική και υπεύθυνη αντιπολίτευση, με θετικές προτάσεις διαχείρισης των προβλημάτων, σε προοδευτική προοπτική για την κοινωνία μας.

Ζήσαμε τα αποτελέσματα από τις πολιτικές των Ζαπείων… ζήσαμε τον διχασμό που προκάλεσε ο αντιπολιτευτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ… να μη ζήσουμε ακόμη μια αντισυναινετική περίοδο στη πολιτική αντιπαράθεση… Αν κάποιοι επέβαλαν ανιστόρητα διλήμματα και δίχασαν την κοινωνία μας, δεν νομιμοποιείται κανείς, έναντι της ιστορίας, να ακολουθήσουμε την ίδια στρατηγική… Η ιστορία αλλά και η σημερινή κατάσταση δεν δικαιολογεί την αναβίωση αποπροσανατολιστικών διλημμάτων… Τα ζήσαμε και εισπράττουμε τα αποτελέσματα… “ευρωπαϊστές VS αντιευρωπαϊστών”, “μνημονιακοί VS αντιμνημονιακών” κλπ. κλπ..

Πράγματι η χώρα θα πληγεί για άλλη μια φορά, αλλά σε κάθε περίπτωση αντίστοιχες πολιτικές θα εφάρμοζε όποιος ήθελε να υλοποιήσει τις αποφάσεις του περασμένου Ιουλίου… Τουλάχιστον όσοι Έλληνες επιμένουν στο “μένουμε Ευρώπη”, έχουν συνείδηση ποια θα ήταν η εναλλακτική πρόταση επί του προηγούμενου τριημέρου… Η εναλλακτική θα ήταν η έξοδος από το ευρώ. Και αυτό ίσως να το επιθυμούν πλέον ελάχιστοι…

Ό,τι ψηφίστηκε προχθές, δεν έχει καμιά σχέση με αυτά που θα μπορούσαμε να είχαμε διασφαλίσει ένα χρόνο πριν, αν δεν πελαγοδρομούσαμε σε αλυσιτελείς αναζητήσεις και πειραματισμούς… Ακόμη και το πακέτο Jean-Claude Juncker, που απέρριψε η κυβέρνηση τον Αύγουστο, δεν έχει καμιά σχέση με τις σημερινές επιλογές…

Με όλα αυτά καταλαβαίνουμε όμως πως η χώρα (σήμερα ως έχουν τα πράγματα και όχι όπως θα μπορούσαν βέβαια να είναι) δεν είχε εναλλακτική επιλογή. Σήμερα πλέον δεν συζητάμε το εάν η Ελλάδα θα παραμείνει ή όχι στο ευρώ… Αντιθέτως πριν μερικούς μήνες ακόμη υπήρχε η άποψη πως μπορεί να μείνουμε στο ευρώ αλλά μπορούμε να αποφύγουμε τις μεταρρυθμίσεις…

Σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα κατανόησε (και μαζί της μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας μας) πως δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα διαφορετικά και πως αν θέλει κανείς να παραμείνει στο ευρώ υπάρχει μόνο ο δρόμος της συνεργασίας, ο περίπλοκος δρόμος της συνεργασίας με τους δανειστές… και το γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει η συμφωνία τους… Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η σημερινή κατάληξη (αν υπάρξει) με το χρέος… Σίγουρα όμως η παρακαταθήκη του 2012 θα επιδράσει θετικά… Ελπίζουμε να προχωρήσουν σε παραχωρήσεις απέναντι στη χώρα τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια... Οι όροι αποπληρωμής των δανείων σταδιακά να γίνουν καλύτεροι… Υποστηρίζουμε όμως τελικά, ότι η συζήτηση για το χρέος, όπως όλοι πλέον καταλαβαίνουν, έχει πάρει περισσότερο πολιτική παρά οικονομική σημασία…

Ο νέος Δήμαρχος του Λονδίνου και οι “παγκόσμιες” πόλεις

ΚΥΡΙΑΚΗ, 8 ΜΑΪΟΥ 2016

To Λονδίνο είναι σήμερα μια από τις πλέον πολύχρωμες και πολυπολιτισμικές πόλεις στον κόσμο, με συναρπαστικές συνθήκες συνύπαρξης διαφορετικών πληθυσμών.

Ο νέος Δήμαρχος του, ο Sadiq Khan και η πολιτική του, δεν θα κριθεί μόνον από τους πολίτες-κατοίκους της παγκόσμιας αυτής πόλης, αλλά από τους πολίτες όλου του σύγχρονου κόσμου…

Εάν καταφέρει να ενώσει τις επιμέρους κοινότητες, να ισχυροποιήσει την συνύπαρξη διαφορετικών πληθυσμών, πολιτισμών και συμφερόντων με τέτοιο τρόπο ώστε να διαψεύσει την ετερόκλητη, ανά τον κόσμο, συμμαχία των αντιπάλων της πολύ-πολιτισμικότητας… (συντηρητικών, νεοφιλελεύθερων αλλά και των φανατικών κάθε μορφής…).

Εάν καταφέρει να διαψεύσει όλους όσους και όσες τον περιμένουν για να εκφράσουν, σε κάποια στιγμή, την χαιρέκακη δικαίωση τους, με την γνωστή έκφραση “εγώ τα έλεγα…”

Εφόσον τα καταφέρει, όπως το πιστεύουμαι και ευχόμαστε...

Τότε θα πρόκειται για μια ήττα όλων εκείνων που ακόμη και σήμερα ονειρεύονται το μέλλον της Ευρώπης στα στενά όρια της "χριστιανικής Ευρώπης"...

Θα πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός που θα σφραγίσει το μέλλον των “παγκόσμιων” πόλεων και του πολυπολιτισμικού τους χαρακτήρα...

21η Απριλίου…

Μανολης Αναγνωστακης: "... Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό»..."

Φέτος μισό αιώνα μετά, συμπίπτει με την εξέλιξη της δίκης της Χρυσής Αυγής, δηλαδή με την θεσμική και ιστορική ανάγκη προάσπισης των βάσεων του δημοκρατικού και δικαιοκρατικού πολιτισμού, καθώς τίποτα δεν είναι απλό, δεδομένο και αυτονόητο. Έχει συνεπώς τεράστια σημασία η διαφύλαξη της ενότητας του δημοκρατικού τόξου, έστω γύρω από μερικά θεμελιώδη ζητήματα. Η ενότητα αυτή δυστυχώς υπονομεύεται, όταν ακόμη και σήμερα κάποιοι προσπαθούν ανιστόρητα να εξισώσουν την χούντα και τη δικτατορία, με τις οικονομικές πολιτικές εξόδου από την κρίση που επέλεξε ο ίδιος ο ελληνικός λαός.

Σήμερα, που φαίνεται να ολοκληρώνεται η φάση μιας διαφορετικής προφανώς επταετίας, αυτήν της οικονομικής κρίσης και εξ’αυτής των μνημονίων… Σήμερα που ως λαός βιώνουμε τα αποτελέσματα των ασυμβίβαστων και εναλλακτικών στρατηγικών… Σήμερα που με αφορμή την οικονομική κρίση, νοσταλγοί της χούντας προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι, και η ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή συνεχίζει να ψαρεύει στα θολά νερά και να χύνει το φασιστικό, ρατσιστικό και διχαστικό της δηλητήριο… Σήμερα η κοινωνία πιο ώριμη από ποτέ, έστω και αργά, πρέπει να διεκδικήσει…

Ø Μέτωπο λογικής για εθνική ενότητα σε ένα πρόγραμμα υλοποίησης για έξοδο από τα μνημόνια

Ø Τη γνήσια και αξιακή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών που είναι η μόνη που μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στη δράση των αρρωστημένων μυαλών που υπονομεύουν και αρνούνται τη Δημοκρατία

Ø Τη διαρκή ετοιμότητα και θέληση. Και βλέποντας τριγύρω μας, πρέπει να συνομολογήσουμε ότι μεγάλη απειλή των ελευθεριών μας είναι ο αχαλίνωτος λαϊκισμός τα ψέματα και η δημαγωγία

Ø Διαμόρφωση μιας φυσιολογικής κατάστασης στις σχέσεις των πολιτικών δυνάμεων και αποκατάσταση διαύλων επικοινωνίας και συμμαχιών στα πλαίσια μιας λογικής πολιτικής γεωγραφίας

Ø Δράσεις υποδοχής και κοινωνικής ενσωμάτωσης των προσφύγων

Ø Ορθολογικό και δίκαιο κοινωνικό σύστημα για τους αδύνατους

Ø Κοινό σχέδιο οργάνωσης και ανάπτυξης του συστήματος Υγείας και ενίσχυσης της παιδείας

21η Απριλίου 1967

Ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαϊου, στις 21 Απριλίου 1967, επίορκοι αξιωματικοί του στρατού, κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα, το οποίο οι ίδιοι ονόμαζαν «εθνοσωτήριο επανάσταση» ή «Επανάσταση της 21ης Απριλίου».

Την πράξη τους, οι πραξικοπηματίες δικαιολόγησαν ως απαραίτητη προκειμένου να αποφευχθεί αναρχία την οποία σχεδίαζαν “κεντροαριστερές” (!) ομάδες, κάτι το οποίο, ωστόσο, δεν μπόρεσαν να αποδείξουν με πειστικά στοιχεία.

Η δημοκρατία και οι θεσμοί καταλύθηκαν για επτά χρόνια, ως τις 24 Ιουλίου 1974, όταν η Χούντα των Συνταγματαρχών κατέρρευσε κατά τη διάρκεια της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο.

Η Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων, με το Δ΄ ψήφισμα στις 8 Ιανουαρίου 1975 χαρακτήρισε την κίνηση της 21ης Απριλίου 1967 πραξικόπημα.

Η ενστάσεις της ελληνικής πλοιοκτησίας επί των αιτιάσεων της Ε.Ε. για τη φορολόγησή τους

ΠΕΜΠΤΗ, 21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016

Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις μια καθεστηκυία αντίληψη, που εδώ και χρόνια έχει περάσει ως κανόνας, στα ελληνικά δεδομένα και που αφορά στην ορθολογική ή όχι αξιολόγηση του φορολογικού καθεστώτος των εχόντων εισόδημα από ναυτιλιακή δραστηριότητα. Η φορολογική τους συμβολή μέχρι σήμερα, ρυθμίζεται με ιδιαίτερους νόμους (Α.Ν. 89/1967, 378/68 , 27/75, 2234/94 άρθρο 4, 3427/2005 κλπ...).

Η επιλογή δημοσίευσης αυτού του σχολίου δεν έγινε χωρίς περίσκεψη και συνείδηση επιπτώσεων…

Είναι γνωστή η ικανότητα άσκησης επιρροής και οικονομικής υποστήριξης των μηχανισμών διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Θεσμοί και πρόσωπα όλα αυτά τα χρόνια συνέδραμαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε αυτή τη πραγματικότητα.

Οφείλουμε όμως να αποσαφηνισθεί ότι οι απόψεις, που διατυπώνουμε, είναι από τη σκοπιά της σχολής σκέψης που υποστηρίζει την αξία και τη σημασία των φόρων στις σύγχρονες κοινωνίες. Η φορολόγηση και ιδιαιτέρως εκεί που έχει τα στοιχεία μιας δίκαιης φορολόγησης όλων των εισοδημάτων ισοτίμως, θεωρείται ότι είναι από τις πλέον σημαντικές παραμέτρους κοινωνικής συνοχής. Ίσως το σημαντικότερο στοιχείο οικοδόμησης κοινωνικού κράτους και ήπιας αναδιανομής εισοδήματος. Βασική αιτία που στις σημερινές εποχές της παγκοσμιοποίηση δικαιολογούν σε μια κοινωνία και την ανάγκη ύπαρξης ενός κράτους…
Αυτή η προσέγγιση δεν κρίνεται ούτε ως φιλελεύθερη ούτε ως αριστερή… Απλώς ορθολογική.

Τι υποστηρίζει η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών αντιπαρατιθέμενη στην πρόσφατη απόφαση της Κομισιόν, σύμφωνα με την οποία, ορισμένες διατάξεις του ελληνικού ναυτιλιακού φορολογικού συστήματος αντίκεινται στις διατάξεις της Ε.Ε. για τις κρατικές ενισχύσεις;
Συνοπτικά τα ακόλουθα:

1. Το ελληνικό ναυτιλιακό θεσμικό πλαίσιο προϋπήρχε των Κατευθυντήριων Γραμμών για τις κρατικές ενισχύσεις στις θαλάσσιες μεταφορές για πολλά χρόνια. Το ελληνικό θεσμικό πλαίσιο για τη φορολογία της ναυτιλίας και, ειδικότερα, το ελληνικό μοντέλο του φόρου χωρητικότητας για τα πλοία υιοθετήθηκε το 1953 και θεσμοθετήθηκε εκ νέου το 1975, αποτελώντας το «προηγούμενο» για την ανάπτυξη των Κατευθυντήριων Γραμμών και των σχετικών συστημάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και διεθνώς. Επομένως, η Ελλάδα δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση την εξαίρεση.
2. Το ελληνικό ναυτιλιακό πλαίσιο αποτελεί προενταξιακό δίκαιο, το οποίο αναγνωρίσθηκε πλήρως κατά την εισδοχή της Ελλάδας το 1981 στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και δεν έχει αμφισβητηθεί έως σήμερα, αποτελώντας σημαντικό τμήμα της εθνικής πολιτικής για την προσέλκυση επενδύσεων στο ναυτιλιακό τομέα.
3. Η παρούσα έρευνα και η σχετική απόφαση της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού (DG COMP) δεν είναι απόρροια επίσημης καταγγελίας.
4. Ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού φορολογικού πλαισίου της ναυτιλίας έχει κατοχυρωθεί με συνταγματικές εγγυήσεις, οι οποίες υιοθετήθηκαν στο Σύνταγμα του 1975 μετά την ανατροπή της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας το 1974.

Για μια ακόμη φορά επιχειρείται η απάντηση με πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα και συζήτηση εκτός του επίδικου αντικειμένου…

• Το μοντέλο φορολόγησης της χωρητικότητας (tax tonnage) δεν είναι αυτό που ενοχλεί την επιτροπή ανταγωνισμού της Ε.Ε. μιας και αυτό σε γενικές γραμμές αποδεκτό στη Ευρώπη. Εκείνο που δεν είναι αποδεκτό είναι ότι με βάση το πλοίο, θα χτίζονται φορολογικές «οάσεις» για πολλές σχετικές με τη ναυτιλία δραστηριότητες (ναυλώσεις, ασφαλίσεις κλπ.. Μέχρι και ναυτιλιακό λογιστικό γραφείο υπάρχει με αυτή την σχέση!).
• Να συμφωνήσουμε οι ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες να έχουν (για λόγους επιλογής της χώρα μας) την καλύτερη φορολογική μεταχείριση… Ακόμη και συνταγματικά κατοχυρωμένη(!)…
  Γιατί το εισόδημα του ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, από ναυτιλιακή δραστηριότητα, να είναι αφορολόγητο; Ποια δικαιοσύνη, οικονομική, το επιτρέπει; Γιατί να μη το διεκδικήσει αυτό και ο βιομηχανικός τομέας ή ο τουριστικός κλπ., που στο κάτω- κάτω είναι περισσότερο δεμένοι με την ελληνική οικονομία και την απασχόληση;
• Επειδή είχαν κατοχυρώσει προενταξιακά στην Ε.Ε. αυτό το καθεστώς, τι μας λένε τώρα; Ότι είχαμε “καπαρώσει” την φορολογική μας μεταχείριση και δεν πρέπει να αλλάξει με τίποτα ακόμη και στο ενδεχόμενο αθέμιτου ανταγωνισμού;
• Όταν η ελληνικές κυβερνήσεις αποφάσιζαν (όχι χωρίς τη σθεναρή επίδρασή τους) το συνταγματικά κατοχυρωμένο φορολογικό τους καθεστώς, ξεχνούν μια άτυπη συμφωνία. Την ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ελλήνων ναυτικών στα πλοία αυτά. Τότε απασχολούσαν 150.000 περίπου ενώ σήμερα, οι ενεργείς έλληνες ναυτικοί, δεν υπερβαίνουν τις 15.500 χιλιάδες, εκ των οποίων οι 9.500 περίπου στην ακτοπλοΐα(!). Δηλαδή στη ποντοπόρο μας, ζήτημα να απασχολούνται μέχρι τις 6.000 ναυτικοί!!!
• Ας μη χρησιμοποιούμε μελέτες και εκτιμήσεις εταιρειών μελετών (Boston Consulting Group (BCG) και του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών) ως πανάκεια διότι δεν αποτελούν θέσφατα… Προφανώς και κρίνονται για την μεθοδολογία τους, μιας και αντίστοιχες μελέτες, σε άλλους τομείς αλλά και σ άλλες χώρες, οδηγούν σε διαφορετικά και πλέον αξιόπιστα συμπεράσματα. Το πρώτο και βασικό είναι ότι οι μελέτες αυτές παραγγέλθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από μέλη της πλοιοκτησίας, με ότι αυτό σημαίνει για τις προδιαγραφές του αιτούμενου έργου από τους συμβαλλόμενους χρηματοδότες αυτών των μελετών…

Θα ήταν άδικο αυτό το σημείωμα να εκληφθεί ως προσπάθεια απαξίωσης του τομέα της ναυτιλίας και της σημασίας του για την ελληνική και ευρωπαϊκή οικονομία. Κάθε άλλο. Προσπάθεια εξορθολογισμού επιχειρείται σε κάτι που ούτως ή άλλως θα προέλθει από διεθνείς ρυθμιστικούς μηχανισμούς. Σε αυτό και η χώρα αλλά και αυτή η ίδια η βιομηχανία, θα πρέπει να είναι έτοιμη και οδηγός να ορίσει εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο και όχι μάχη χαρακωμάτων και οπισθοφυλακής σε κάτι που δεν αποτρέπεται… Τα μαθήματα από τη στάση στα double hull, τη στάση στο port state control, τη στάση τα τελευταία χρόνια στη συζήτηση για τα emission, αλλά και για άλλα θέματα δυστυχώς δεν αξιοποιούνται από όλους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στη βιομηχανία αυτή…

Είναι καιρός να αναληφθεί το "ρίσκο" για μια νέα εθνική συμφωνία στα θέματα της ναυτιλίας. Ούτε κοινωνική "ενοχοποίηση" της επιχειρηματικότητας στη θαλάσσια οικονομία, ούτε και ένοχη ή για την ακρίβεια μεθοδευμένη σιωπή, που επιβάλλεται εδώ και χρόνια (με πολλούς τρόπους), για τις ανορθολογικότητες στις σχέσεις του τομέα με το κράτος... Διαφορετικά και χωρίς τις ώριμες ρυθμίσεις και συνθέσεις, ούτε η Ελλάδα θα ωφεληθεί αλλά ούτε και οι επιχειρηματίες θα βγουν κερδισμένοι...

Οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις δεν είναι ουδέτερες, από συμφέροντα και επιλογές... Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης όπως η πλοιοκτησία είναι "αποδημητικά πουλιά" (λόγω προπέλας), έτσι και οι σύγχρονοι επιχειρηματίες (εξαγωγείς, βιομήχανοι κλπ) με την ίδια λογική μπορούν και κάνουν χρήση της δυνατότητας ελεύθερης διακίνησης του κεφαλαίου, το ίδιο και οι ικανοί νέοι επιστήμονες είναι "αποδημητικά πτηνά" και μάλιστα περιζήτητα και φεύγουν, το ίδιο και άλλοι και άλλοι...

Ποιοι θα αναλάβουν το κόστος ύπαρξης και λειτουργίας αυτής της χώρας, αν όχι αυτοί που ωφελήθηκαν από την ύπαρξη και λειτουργία της; Ιδιαιτέρως για την πλοιοκτησία με την (ιδιαίτερη στα διεθνή οικονομικά δρώμενα) συνταγματική κατοχύρωσή τους (άρθρο 107 του Συντάγματος) και τους σχετικούς νόμους του 1975 και 1978, για επενδύσεις κεφαλαίου εξωτερικού, ωφελήθηκε σε σχέση με επιχειρηματίες άλλων κλάδων και σε σχέση με την συμβολή τους στην εθνική οικονομία...

Τώρα χρειάζεται ένας συμβιβασμός πάνω από το τραπέζι και όχι δεσμεύσεις πέρα και έξω από του θεσμούς και τους εταίρους μας ...