Η χώρα είχε και έχει, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης (και όχι μόνον), ανάγκη από μια προσπάθεια ευρύτερης συναίνεσης, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της.
Πόσοι και ποιοι μπορούν να υποστηρίξουν ότι η ανάγκη για εθνική συναίνεση, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, δεν είναι ένα σωστό αίτημα;
Πως θα μπορέσουμε αλλιώς να βγούμε από την βαθιά και πολύχρονη κρίση, που έχει καταστρέψει τα θεμέλια της κοινωνίας μας;
Πως μπορούν να κτισθούν, αργά και βασανιστικά, οι προϋποθέσεις για Εθνική συνεννόηση;
Την προσπάθεια όμως αυτή βεβαίως και την δυναμίτισε με κάθε τρόπο ο Σύριζα, στο παρελθόν και δεν φαίνεται να αποτελεί στοιχείο της στρατηγικής του κατά το παρόν, καλλιεργώντας από τη μια φρούδες ελπίδες και από την άλλη το φθόνο και το μίσος απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους και σε όσους του ασκούν κριτική.
Ο λαϊκισμός σε όλες τις εκφάνσεις του, παλαιός και νέος, αλλά και ο καιροσκοπισμός έχουν όμως τα όρια τους.
Το μεγάλο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η κοινωνία μας, σήμερα, είναι η απουσία κουλτούρας συναίνεσης και η επικράτηση του λαϊκισμού, κάθε λογής... Παλαιότερου και νέου...
Ζητούμενο είναι πως θα ετοιμαστούμε για να τελειώνουμε με το πραγματικά "παλαιό" έτσι όπως αυτό εκφράσθηκε τα προηγούμενα χρόνια... Το πρόβλημα όμως έχει διαπεράσει εκτός της πολιτικής, σε ένα μεγάλο βαθμό, το κοινωνικό σώμα… Για τούτο θα πρέπει να ετοιμασθούμε για να αντιμετωπισθεί και το φαινόμενο με τους "παλιούς" ξερόλες πολίτες (άνδρες και γυναίκες), που γέννησε η μεταπολίτευση και άνθισαν στη πρόσφατη περίοδο της κρίσης… Ιδιαιτέρως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κρύβουν σε ένα μεγάλο βαθμό τις "γκρίζες" ψυχικές μας ιδιαιτερότητες… Αυτούς που νομίζουν πως τρολλάροντας και ανοητολογώντας γράφουν την σύγχρονη ιστορία…
Εθνική συναίνεση και συνεννόηση νοείται μόνο αν συμφωνήσουμε σε στόχους και σε γενικούς άξονες πολιτικής, σαν πρώτο θεμέλιο. Πολλές φορές αυτό γίνεται εξ’ ανάγκης και όχι εξ’ επιλογής. Χαρακτηριστική περίπτωση η περίπτωση κυβερνήσεως σαμαρά με συνεργασία Ν.Δ., ΠαΣοΚ και Δημ.Αρ. Δεν είναι περίεργο, αν και εκτός εποχής, που όλο περισσότερο ο κος Μητσοτάκης τελευταίως μας θυμίζει τον κο Σαμαρά των Ζαππείων. Από την μια δηλώνει για “…οριστικό διαζύγιο από τον λαϊκισμό"… και από την άλλη "εγώ δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσω να συγκυβερνήσω με τον κ. Τσίπρα, γιατί μας χωρίζει άβυσσος"… (θυμάμαι τις πρόσφατες αλλά και κατά το παρελθόν εκφράσεις για την άβυσσο μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ…).
Όπως τότε πριν το ’12 που το πρόβλημα για την Ν.Δ. ήταν το ΠΑΣΟΚ!.. Αποτέλεσμα; Να θεριέψει ο ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει πρωθυπουργός ο κος Σαμαράς, αλλά το πρόβλημα της χώρας να μην έχει λυθεί εδώ και έξι (6) ολόκληρα χρόνια...
Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τον στείρο αντικυβερνητισμό στον ΣΥΡΙΖΑ που δειλά- δειλά κάποια εκ των στελεχών του αντιλαμβάνονται εσχάτως την ανάγκη για εθνική συνεννόηση…
Το θέμα και τότε (’11, ’12, ΄14…) ήταν και είναι και σήμερα η υλοποίηση του συμπεφωνημένου (ή όποιου τροποποιημένου συμφωνηθεί) προγράμματος…
Το έργο όπως και τότε, πριν το ’12, επαναλαμβάνεται και σήμερα με άλλους πρωταγωνιστές…
Το “δικαίωμα” να επιθυμεί κάποιος εκλογές το γρηγορότερο δυνατό είναι θεμιτό... Αθέμιτο όμως είναι να διεκδικεί την εξουσία, να μη μπορεί να επιβάλλει εκλογές, αλλά εν ονόματι της απουσίας άλλης πολιτικής στρατηγικής και ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης να αναπτύσσει πολιτική με μοναδικό άξονα το πως θα οδηγηθούμε σε εκλογές...
Αυτό όμως δεν είναι ούτε σύγχρονη ούτε μεταρρυθμιστική πολιτική... Ας συμφωνήσουμε σε ένα πλαίσιο επιλογών εθνικής συμφωνίας και εφόσον γίνουν οι εκλογές η κοινωνία θα επιλέξει τους αρεστούς της...
Μέχρι τότε όμως, επειδή η ζωή συνεχίζεται, καλό είναι να ελέγχουν την υλοποίηση όσων έχουν συμφωνηθεί και έχει κατακτηθεί συναίνεση... για το καλό της χώρας...
Διαφορετικά θα αποδειχθεί για μια ακόμη φορά, πως μοναδικός σκοπός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, είναι να φύγουνε "αυτοί" και να έλθουν στα πράγματα οι "άλλοι"... Κατάσταση που μας κρατάει διαρκώς σε ένα κύκλο περιστροφής προς τα κάτω... Είτε βολεύει κομματικά κάποιους είτε όχι, απουσία δημοκρατικής κουλτούρας και συνεννόησης και πιθανότητες υπέρβασης της εθνικής κρίσης δεν πάνε μαζί.
Εκτός όμως όλων των άλλων φαίνεται και να αποτελεί μία προϋπόθεση που μας την ζητούν επιμόνως οι εταίροι μας, προκειμένου να συνεχίζουν να μας στηρίζουν. Είτε είναι του λαϊκού κόμματος είτε του σοσιαλιστικού… Από ότι δε φαίνεται θα χρειαστούμε για αρκετά ακόμη χρόνια τη στήριξή τους...
Ας εργασθούμε λοιπόν για αναζήτηση Πολιτικών συναίνεσης και εθνικής συνεργασίας. Να αναζητήσουμε Πολιτικές αλλά και να διαμορφώσουμε Πολίτες (άνδρες και γυναίκες) που να ξέρουν και να θέλουν να βάλουν πλάτη στα δύσκολα... Που δεν βολεύονται με την εύκολη κριτική και το λαϊκίστικο καταγγελτικό λόγο... Που δεν κρύβονται από την ευθύνη... Που έχουν συνείδηση του πραγματικού πατριωτισμού και των δυσκολιών της εθνικής συγκυρίας... Που στο όνομα της αδυναμίας τους να κατανοήσουν και να διαχειριστούν τα παρόντα δεν ανασύρουν απλουστευτικές αναλύσεις "ταξικού” ή “πολιτικού μίσους" και λοιπά ανερμάτιστα... Πολιτών και πολιτικών που αντιλαμβάνονται πως την ζημιά δεν την κάνουν τα υπαρκτά προβλήματα των μνημονίων αλλά τα μνημόνια τα έφεραν οι ανορθολογικές πολιτικές του παρελθόντος και η οικονομική κρίση…
Τα προβλήματα δε αυτά δεν λύνονται με δημοψηφίσματα...
Να αναζητήσουμε λοιπόν πολιτικές και πολιτικούς φορείς που "βάζουν πλάτη" στα δύσκολα χωρίς να φοβηθούν ότι μπορεί και να "λερωθούν"... Πολιτικές και πολιτικούς που να αντέχουν την Δημόσια κριτική και να μη τους καθορίζει το πολιτικό κόστος...
Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου ας ξεκινήσουν μέσα από τη Βουλή, αλλά και εκτός αυτής, διαδικασίες για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης στη συζήτηση και στις επιλογές μεταξύ τους…
Κυρίαρχη ευθύνη εδώ για πρωτοβουλίες είναι της κυβέρνησης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου