Για τα AEI: Κολλημένη η βελόνα ή ιδεοληπτικός στραβισμός;

20 χρόνια, μονότονα, περί «βίας και ανομίας» στα πανεπιστήμια...

Αυτή είναι η συμβολή τους στην ανάλυση και μελέτη για τα ελληνικά πανεπιστήμια της μεταπολίτευσης...

Αλλά εάν το μόνο εργαλείο που διαθέτεις είναι "ένα σφυρί" τότε θα βλέπεις τα πάντα γύρω σου σαν καρφιά....

Με πολύ κόπο της πανεπιστημιακής κοινότητας και περιορισμένες δαπάνες, ανά πτυχίο, συγκριτικά με το σύνολο της Ε.Ε., τα ελληνικά πανεπιστήμια "κρατήθηκαν συγκριτικά όρθια", στα χρόνια της κρίσης και της γενικότερης διάλυσης...

Γυναίκες και άντρες που ερευνούν και δημοσιεύουν διεθνώς, οργανώνουν τόμους και ημερίδες, δουλεύουν από το ένα πρόγραμμα στο άλλο, διδάσκουν, προσπαθούν να κάνουν πράγματα με τους φοιτητές/τριες τους, τρέχουν σε συνέδρια με δικά τους έξοδα, βγαίνουν στο εξωτερικό, δικτυώνονται...

Αυτή είναι η πραγματική εικόνα του ελληνικού πανεπιστημίου, που καταφέρνει, σε τελική ανάλυση, να μην χειροτερεύει τη θέση του σε επίπεδο διεθνούς ανταγωνισμού, από ότι δείχνουν όλες οι διαφορετικές μέθοδοι αξιολόγησης των πανεπιστημίων στο κόσμο, συνεχίζοντας να κρατάει ένα αξιοπρεπές επίπεδο, σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη παραγωγική ή θεσμική λειτουργία στη χώρα μας (ιδιωτικού και δημόσιου τομέα) και να τροφοδοτεί τις προηγμένες χώρες και προφανώς τη χώρα μας, με ικανότατους αποφοίτους...

Αναφερόμαστε για τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα... Με την συγκεκριμένη κουλτούρα των επιχειρηματιών, αλλά και την αντίληψη περί "επιχειρηματικότητας", με τη δεδομένη "ασέβεια" της πολιτείας προς την πανεπιστημιακή κοινότητα, όπως αυτά εκφράζονται από τους προϋπολογισμούς των δαπανών και ενίσχυσης τους...

Αν συνειδητοποιήσουμε τον αποπροσανατολισμό τότε θα μπορέσουμε να σκύψουμε και να λύσουμε υπαρκτά προβλήματα και αδυναμίες, ιεραρχώντας τα ορθολογικά χωρίς τον στραβισμό της όποιας ιδεοληψίας...

Ο πόλεμος, η διεθνής κοινότητα, ο "προωθητικός συμβιβασμός" και εκείνος που μας λείπει…

 

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή στοχαστικές προσεγγίσεις από ευρωπαίους ηγέτες και διανοουμένους, για αναζήτηση διεξόδου στον πόλεμο της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, όλο και περισσότερο νοιώθω την δυνατή φωνή και ηγεμονία, με υψηλή κοινωνική αποδοχή, των αταλάντευτα “συνεπών”, ενάντια σε κάθε μορφή “συμβιβαστικής” λύσης.

Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν θα είναι εύκολο να υπάρξει ειρήνη αν δεν έχουμε αποδοχή κάποιου συμβιβαστικού πλαισίου μεταξύ των εμπλεκομένων μερών…

Εκτός και υπάρξει κάποιος “τελικός νικητής”…

Αν συνέβαινε αυτό θα ήθελα ηττημένος να είναι η Ρωσία, μιας και με όλα τα λάθη, υποστηρίζω την πολιτική της συμμαχίας της “δύσης” ως το “λιγότερο κακό”.

Κανείς σοβαρός αναλυτής δεν εκτιμά, σήμερα, ότι θα υπάρξει “οριστικός νικητής”.

Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα μιλούσαμε πλέον για παγκόσμιο πόλεμο στο πεδίο.

Αντιλαμβάνομαι και σέβομαι την αντίδραση και τη συναισθηματική παρόρμηση όσων εμπλέκονται άμεσα και έχουν επιπτώσεις από τις πολεμικές εξελίξεις…

Όταν έχει τρέξει αίμα, αλλά ακόμη και όταν έχεις βιώσει την καταστροφή των κόπων μιας ζωής και προηγούμενων γενιών, δύσκολα αποδέχεσαι να έρθεις σε κάθε μορφής συμβιβασμό, με τον εισβολέα…

Όταν όμως ως παρατηρητής επιχειρείς ανάλυση, χωρίς να διακρίνεις ότι οι πληγές που μέχρι στιγμής άνοιξαν δεν θα κλείσουν στα πλαίσια μιας γενιάς, αλλά θα πρέπει να βρεθεί τρόπος, προφανώς δια μέσω συμβιβασμού, να μην ανοίξουν ακόμη περισσότερες, τότε δεν σκέφτεσαι αλλά εκτονώνεσαι… Σεβαστό αλλά ας το έχουμε συνειδητοποιήσει…

Γιατί είναι δύσκολη η στιγμή για διλλήματα του τύπου με αυτό που υποστηρίζει ο κος Κίσιγκερ ή με αυτό που επιλέγει ο κος Σόρος;

Γηραιοί και ουχί αναμάρτητοι και οι δυο, με σοφία και σημαντική επίδραση στις παγκόσμιες εξελίξεις του αιώνα μας. Με τα θετικά τους και προφανώς τα αρνητικά τους.

Στο προκείμενο η συμβολή της σκέψης τους έχει και διαφορετική αφετηρία αλλά και διαφορετική κατάληξη.

Όπως και η διαφοροποίηση πολλών ευρωπαίων ηγετών από την κυρίαρχη άποψη στις ΗΠΑ.

Δεν είναι πλέον λίγοι όσοι καλούν την Ουκρανία αλλά και την Ρωσία να σκεφτούν ορθολογικά και να αναζητήσουν συμβιβαστικό πλαίσιο.

Προφανώς και η συζήτηση αυτή δεν γίνεται υπό την θεώρηση της αποδοχής της βίας που ασκήθηκε από την Ρωσία ως τετελεσμένου, με ότι μέχρι στιγμής έχει διαμορφωθεί.

Πολύ δε περισσότερο δεν θέτει υπό συζήτηση θέμα ουδετερότητας στις κρίσεις, όπου αυτές θα υπάρξουν, μεταξύ ολοκληρωτικών καθεστώτων και φιλελευθέρων δημοκρατιών. Αυτό πράγματι θα υπονόμευε όχι μόνον την παγκόσμια ειρήνη, αλλά θα επηρέαζε το σύνολο της εξέλιξης της παγκοσμιοποίησης, με τη μορφή που θα πάρει από εδώ και πέρα, με κυρίαρχα θέματα όπως αυτά της κλιματικής κρίσης αλλά και τις κοινωνικές πολιτικές.

Πριν δυο μέρες είχαμε την ημέρα μνήμης για έναν (μεγάλο για κάποιους από εμάς) που μας άφησε δυστυχώς νωρίς…

Αυτόν που ανέδειξε την αξία και τη σημασία του συμβιβασμού στην πολιτική, ως βασικό στοιχείο συνεισφοράς στην εξέλιξη των κοινωνιών.

Κήρυξε στην πράξη ο ίδιος, πριν τριάντα (30) χρόνια, ότι στην πολιτική δεν πρέπει να πορεύεσαι με την θεωρία του μηδενικού αθροίσματος αλλά να δημιουργείς συνθήκες, με σκέψη και αναζήτηση καινοτομίας, ώστε να μπορούν να βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Μπορεί να μην κερδίζουν το ίδιο όλοι αλλά να μη βγαίνει κανένας χαμένος. Αυτό που το μάθαμε ως win-win.

Στο πολιτικό του λόγο το ανέφερε ως “προωθητικό συμβιβασμό”.

Σκέφτομαι τι θα πρότεινε στις συνθήκες αυτές του πολέμου για πρωτοβουλίες της διεθνούς κοινότητας. Ένας πολίτης του κόσμου με διαρκές μέτωπο στον Μανιχαϊσμό “του καλού και του κακού”. Ένα πολιτικό μυαλό που όταν οι πολιτικές εξελίξεις (και οι κοινωνικές) επέβαλαν "απόλυτα" διλλήματα, τότε εργαζόταν να δημιουργηθούν εναλλακτικές επιλογές και αν δεν το κατάφερνε, προτιμούσε να ασχοληθεί για την διαμόρφωση πλαισίου αναζήτησης βημάτων επικοινωνίας των εμπλεκομένων προς “προωθητικούς συμβιβασμούς”, που τελικά θα έδιναν και τη λύση...

Πάντα σε αυτή τη σχολή σκέψης θα υπάρχει αντιπαράθεση από τους κάθε λογής "ασυμβίβαστους"…

Κάποια στιγμή μου τους είχε χαρακτηρίσει ως “λεβεντο…" κάτι τέτοιο…

Προτιμώ όσους και όποιον χρεώνεται προσπάθειες “ειρήνης”, που προφανώς θα συμπεριλαμβάνουν και “προωθητικούς συμβιβασμούς”…

Ας αντιπαρατεθούμε στον άκρατο λαϊκισμό των “ασυμβίβαστων” αυτού του είδους και χωρίς κόστος πολεμοκάπηλων, που αρέσκονται να αυτοχαρακτηρίζονται ως  καθαρόαιμοι ΑΝΤΙ-πουτινικοί (;).

Οι νεοφιλελεύθεροι και η αμηχανία τους για την παγκοσμιοποίηση.

Η σιωπή των νεοφιλελεύθερων για την εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης και την προετοιμασία των κοινωνιών για την διαχείριση των επερχόμενων κρίσεων, είναι εκκωφαντική αλλά συνάμα και ενδεικτική των ενοχών τους για τις ευθύνες τους.

Θυμόμαστε την αλαζονεία εκείνης της σχολής σκέψης, που στο όνομα της πολιτικής που ασκούσε η Θάτσερ, δεν άφηνε κανένα περιθώριο για να διατυπωθεί άλλη πολιτική για την διευθέτηση των αντιθέσεων στην σύγχρονη κοινωνία.

Τα χρόνια πέρασαν και παρά τις αμφισβητήσεις στην αποτελεσματικότητα του νεοφιλελευθερισμού ως κυρίαρχο για την αστική Δημοκρατία δυτικού τύπου, πολλοί/ες ήταν εκείνοι/ες που συνέχισαν να αναμασούν εκείνο το περίφημο “…δεν υπάρχει εναλλακτική…”.

To δογματικό όμως ΤΙΝΑ (there is no alternative), δεν ακούγεται πλέον, παρά μόνο από ξεχασμένους που λειτουργούν με τα εργαλεία από ταχύτητα του παρελθόντος…

Από όσους/ες δεν φανταζόταν άλλο μονοπάτι πέραν της ολοένα μεγαλύτερης απελευθέρωσης των αγορών…

Για όσους/ες από σχολή σκέψης το κατέστησαν δόγμα μεταφυσικής και πολιτικής ανορθολογικότητας.

Σαράντα χρόνια μετά, το δόγμα αυτό έχει καταρρεύσει με πάταγο.

Σήμερα πλέον ακόμη και οι εναπομείναντες οπαδοί της Μάγκι, ζητούν έλεγχο της παγκοσμιοποίησης…

Αυτό προφανώς και δεν σημαίνει το τέλος της παγκοσμιοποίησης, γιατί οι οικονομίες είναι πλέον τόσο ενοποιημένες που είναι δύσκολο να ανατραπεί αυτή η οργάνωση, από τη μια μέρα στην άλλη.

Από την άλλη πλευρά, η παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί πλέον να καθοδηγείται αποκλειστικά από οικονομικά κριτήρια, δηλαδή από τη μείωση του κόστους.

Η λύση είναι όπως πάντα στα χέρια της πολιτικής…

Μια πιο πολιτική παγκοσμιοποίηση ενάντια σε επιλογές που την έβλεπαν αποκλειστικά οικονομική…

Αυτή η παγκοσμιοποίηση θα καλύτερη, δικαιότερη και πιο βιώσιμη.

Η εξέλιξη αυτή, εφόσον προκύψει, θα μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες.

Γιατί μόνον έτσι θα είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικότερα οι επερχόμενες κρίσεις…

Η έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα (RSF) ως ευκαιρία.

 

Στη χώρα λοιπόν που μεγαλούργησαν, επαγγελματικά, φιγούρες όπως ο αποθανών δημοσιογράφος Τράγκας και ασκείται θεσμικά και παραθεσμικά, αντιδεοντολογική, για τη δημοσιογραφία, λειτουργία, σε βάρος δημοσιογράφου που τόλμησε την ερώτηση για τις “επαναπροωθήσεις”, κρίνοντάς την περίπου ως πράκτορα της Τουρκικής προπαγάνδας, χωρίς μια στοιχειώδη απολογιστική αναγνώριση του θέματος, σήμερα που πλέον αποδεικνύεται η ύπαρξη των παραβατικών “επαναπροωθήσεων” με βάση τους διεθνείς κανόνες...

Σε αυτή τη χώρα δεν θα ήταν κακό για την Δημοκρατία μας, να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη προβλημάτων στη λειτουργία της ενημέρωσης, ανεξάρτητα από τους σημερινούς ή χθεσινούς κυβερνώντες...

Η έκθεση της RSF είναι ευκαιρία να σκεφτούμε τι πάει στραβά στον ενημέρωση στην Ελλάδα.

Το παιχνίδι μεταξύ του καλύτερου ή χειρότερου, μεταξύ Σύριζα ή Νέας Δημοκρατίας, αφορά στους οπαδούς τους και όχι σε Πολίτες.

Να τελειώνουμε.

Η οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF) είναι σοβαρή, με παράδοση και διεθνώς αναγνωρισμένη αντικειμενικότητα. H οργάνωση που έχει consultative status στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, την UNESCO και το Συμβούλιο της Ευρώπης και έχει τιμηθεί με το βραβείο Sakharov από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αλάνθαστη.

Ότι όμως σημειώνει η έκθεση της RSF για την ελληνική δημοσιογραφία δεν είναι ούτε άγνωστα ούτε παράδοξα.

Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα πως επηρεάζεται από το κράτος? Τους ολιγάρχες? Τα κόμματα? 

Υπάρχει θέμα διαφθοράς και αθέμιτης επιρροής? Μόνο εγώ σας ακούω κατά καιρούς να αναφέρεστε στην ασυδοσία των ισχυρών στην χώρα ως ένα τεράστιο πρόβλημα?

Οι περισσότεροι/ες από εσάς δεν συμφωνούσατε για την έλλειψη κανόνων στη χώρα μας οι οποίοι ήδη υπάρχουν σε μεγαλύτερες και θεσμικά πιο ώριμες χώρες?

Θεωρείτε ότι υπάρχει θεσμική επάρκεια προστασίας της ανεξαρτησίας των δημοσιογράφων?

Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα πρότεινα να μας απασχολούν, με αφορμή την συγκεκριμένη έκθεση...

Τα υπόλοιπα είναι επιλογή άμυνας για όσους/ες συνειδητά ή ασυνείδητα υποστηρίζουν την κατάσταση ως έχει...

Εύκολο όμως το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα, με αποπροσανατολισμό στη συζήτηση για την αναξιοπιστία ή όχι, του φορέα που έκανε την κάποια αξιολόγηση...

Μόνο που αυτή η κριτική της αξιολόγησης, του συγκεκριμένου φορέα, γίνεται τώρα, από τους πρόθυμα επισπεύδοντες παραγνωρίζοντας την διεθνώς αποδεκτή του συμβολή...

Γίνεται τώρα και δεν είναι άσχετη με τα δεδομένα αποτέλεσμα της και όχι στη προηγούμενη έκθεσή της ή πριν κάποια χρόνια...

Προφανώς δεν υπάρχει η τέλεια αξιολόγηση, μιας και σε όλες μπορείς να βρεις μεθοδολογικά προβλήματα...

Αλλά ακόμη και η όποια αξιολόγηση με υπαρκτά προβλήματα, επί της μεθοδολογίας, έχει θετικότερη συμβολή στο κοινωνικό αλλά και οικονομικό γίγνεσθαι από την μη αξιολόγηση...

Θα προτιμούσα, αντί να καταναλώνονται πολλοί/ες στην απαξία της συγκεκριμένης αξιολόγησης, να συγκροτήσουν αφήγημα για την θεσμική επάρκεια της ενημέρωσης στη χώρα μας και την ομαλή εξέλιξή της, χωρίς αδυναμίες και σε κάθε περίπτωση χωρίς κυβερνητικές παρεμβάσεις...

Σε αυτή τη συζήτηση ο καθείς/μια θα πάρει θέση και θα υποστήριξη τις απόψεις του/της...