Tα δάνεια της χώρας δεν παραγράφονται… Μην ξεχνιόμαστε…

Το Χρέος της Ελλάδας φτάνει αυτού της Ιαπωνίας... στο 250% του ΑΕΠ.

Το χρέος μιας χώρας, είναι η μόνη κατηγορία χρέους στην οικονομική ιστορία, μέχρι στιγμής, χωρίς μηχανισμό πτώχευσης.

Γνωρίζουμε και υπάρχουν διαδικασίες ανά κράτος, για άτομα και εταιρείες, με τις οποίες μπορούν να κηρύξουν πτώχευση. Αντίστοιχες διαδικασίες αποδεκτές από τη διεθνή κοινότητα για μια χώρα δεν υπάρχουν.

Η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με τα όρια και τις αντιφάσεις ενός αναπτυξιακού υποδείγματος που ήδη είχε πυροδοτήσει την ενδογενή πλευρά της οικονομικής κρίσης της περιόδου 2008-2009, η οποία και οδήγησε τη χώρα στην περιπέτεια των μνημονίων, την απαξίωση μεγάλου μέρους του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, την καταστροφική και παρατεταμένη λιτότητα και τελικά την ισχνή ανάκαμψη μετά το 2017. Αντιφάσεις και όρια τα οποία σε πολύ μικρό βαθμό διόρθωσαν οι «μεταρρυθμίσεις» που ορίστηκαν ως προαπαιτούμενα των αλλεπάλληλων δανειακών δόσεων (μνημόνια).

Άλλωστε, το ίδιο το γεγονός ότι η χώρα μπήκε στα μνημόνια επειδή αντιμετώπιζε κρίση χρέους και βγήκε από αυτά ακόμη πιο υπερχρεωμένη,  υπήρξε ενδεικτικό μιας θεραπείας που κατέληξε να συνεπάγεται μεγαλύτερο κόστος από τα αρχικά «παθολογικά» συμπτώματα (έστω και με τη φαινομενική «ασφάλεια» ότι μεγάλο μέρος του χρέους αφορά τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τα κράτη-μέλη).

Η δύσκολη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν χρειάζεται κανείς να τεκμηριώσει ιδιαίτερα. Αποτελεί μάλλον ένα βίωμα, σχεδόν καθολικό και άμεσο, για το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Και προφανώς αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να αποδοθεί ιδιαιτέρως και μόνον στην πανδημία, έστω και εάν είναι, τα περιοριστικά μέτρα για τον κορωνοϊό, αυτά που έχουν πυροδοτήσει μια χωρίς προηγούμενο καταβύθιση της ελληνικής οικονομίας, που ήδη αποτυπώνεται στη ρητή παραδοχή για διψήφια υποχώρηση του ΑΕΠ για το 2020.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η παρούσα φάση χαλάρωσης της δημοσιονομικής πειθαρχίας από την ΕΕ δεν θα κρατήσει επ’ άπειρον. Στην ουσία σήμερα παίρνει η χώρα απλώς μια μετάθεση χρόνου στην εξυπηρέτηση του χρέους της, αφήνοντας περιθώρια για πρόσθετο δανεισμό, φάση όπου θα κρατήσει μέχρι το πολύ μεταξύ το 2022 και του 2024, από όπου και μετά θα ενταθούν πάλι οι πιέσεις για ένα μεγάλο μέρος του πρόσθετου χρέους.

Η χώρα μας, ως οφειλέτης, θα πρέπει να αντισταθμίσει τη διαφορά με μεγαλύτερες αποπληρωμές και ίσως χρειαστεί να δανεισθεί περισσότερα για να εξυπηρετήσουν το χρέος της, εκτός από οποιοδήποτε άλλο χρέος που θα έχει αναληφθεί στη παρούσα φάση κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορονοϊού.

Απαιτείται λοιπόν ένα πλαίσιο εθνικής συμφωνίας που να δημιουργεί ιδέες για την ύπαρξη "χώρου για διαπραγματεύσεις", ούτως ώστε να εξασφαλισθεί εκ των προτέρων και πριν βρεθούμε στην μέγγενη των ασφυκτικών πιέσεων, μια βιώσιμη συμφωνία για την αναδιάρθρωση και διαχείριση του ελληνικού χρέους. 

Στη συμφωνία αυτή θα πρέπει να συμπεριληφθούν οι βασικές Επιχειρησιακές Οδηγίες για τη Βιώσιμη Χρηματοδότηση, έτσι ώστε τεκμηριωθεί η προώθηση της υπεύθυνης πίστωσης και του υπεύθυνου δανεισμού, παράλληλα με την ομαλή, πολυμερή αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας.

Με αυτό τον τρόπο θα υποστηριχθεί η διαφάνεια του χρέους και θα παραχθεί ταυτόχρονα από τους πιστωτές μας, η απαραίτητη τεχνική βοήθεια, έτσι ώστε το Ελληνικό κράτος να μπορεί να ενισχύσει την ικανότητα διαχείρισης του χρέους του πριν βρεθεί ΞΑΝΑ σε κίνδυνο.

Οι επιλογές του σήμερα στην οικονομία σφραγίζουν το οικονομικό μας αύριο.

O Μανώλης Αναγνωστάκης είχε αναφερθεί στην πολιτική, με αναφορά στη συμπεριφορά των πολιτών επί χούντας και είχε γράψει στο σχετικό ποίημά του ότι φοβόταν «τους ανθρώπους που εφτά χρόνια/έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι/και μια ωραία πρωία -/μεσούντος κάποιου Ιουλίου-/βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας/”Δώστε τη χούντα στο λαό”».

Μια άκριτη μεταφορά αυτών των διατυπώσεων, στις οικονομικές επιλογές που προκρίνονται σήμερα από τις ελίτ στη χώρα μας, θα ήταν άδικη για τον ποιητή και το έργο του αλλά χρήσιμη για όλους όσους εξ’ ημών θέλουμε να λειτουργούμε ως Πολίτες, με προβολή στο άμεσο προσεχές μέλλον.

Πολλοί είναι αυτοί που σιωπούν για τους κινδύνους διαχείρισης των σωρευμένων δημοσιονομικών περιορισμών το, μετά την πανδημία, προσεχές διάστημα και των αρνητικών μακροοικονομικών μας μεγεθών από την διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού και ως συνέχεια της δεκαετούς κρίσης χρέους της χώρας μας.

Θέματα που αναγνωρισμένα ινστιτούτα και θεσμικοί φορείς, περί και για την οικονομία και τα μακροοικονομικά, θα έπρεπε να προβάλλουν και να χτυπούν τα καμπανάκια των ενδεχόμενων κινδύνων…

Ιδιαιτέρως από τον εθνικό μας τραπεζίτη και τις υπηρεσίες του, από τις πνευματικές και οικονομικές ελίτ της χώρας και από τους Πολίτες με γνώσεις επί των δεδομένων και τεχνογνωσία στις προβλέψεις για την οικονομία μια χώρας.

Γιατί σιωπούν; Λόγω μη ύπαρξης κινδύνων; Από άγνοια; Από αλλοτρίωση απορροφημένοι από τη δυναμική της συγκυρίας; Λόγω μιας “απέραντης δειλίας”, από τον φόβο του πολιτικού κόστους, την εποχή που οι πάντες, οπορτουνιστικά, υποκλίνονται στην ηγεμονία του «Κέϊνσιανισμού»; Ή μήπως επειδή δεν πιστεύουν ότι θα ήταν σωστή μια επιλογή επιστροφής στην προηγούμενη οικονομική κανονικότητα;

Είναι αρκετοί διεθνώς όσοι υποστηρίζουν ότι η οικονομία, όπως την ξέραμε, ίσως να έχει τελειώσει. Και έχει πράγματι μεγάλη δόση αλήθειας, αφού, σύμφωνα με οικονομολόγους, κάποιοι κλάδοι δεν θα ξαναγίνουν ποτέ όπως ήταν πριν από την πανδημία. Λέτε να βαδίζουμε προς την ηγεμονία ενός νέου οικονομικού μοντέλου οργάνωσης των κοινωνιών μας;

Η ανάκαμψη της οικονομίας φαίνεται ότι θα χρειαστεί πολύ χρόνο, για τούτο και ρυθμιστές χρηματοοικονομικών διευθετήσεων στα πλαίσια της παγκόσμιας διακυβέρνησης (Fed, Ευρωπαϊκή Τράπεζα κλπ) υποστηρίζουν ότι θα κάνουν ό,τι είναι εφικτό για να στηρίξουν την οικονομία, με τη συνδρομή όμως πάντα της δημοσιονομικής πολιτικής.

Τί σημαίνουν αυτά για τη χώρα μας; Με ποια δεδομένα πάμε για τον εθνικό μας προϋπολογισμό;

Το δημόσιο χρέος αναμένεται να φτάσει φέτος στα 339-340 δισ. ευρώ και σε συνδυασμό με τη μεγάλη ύφεση του 10%-10,5% να αντιστοιχεί στο 206% του ΑΕΠ.

Το χρέος, σε απόλυτο αριθμό, θα συνεχίσει να αυξάνεται και το 2021. Ο λόγος είναι προφανής: Ο προϋπολογισμός που κατατίθεται την Παρασκευή στη Βουλή θα προβλέπει έλλειμμα γενικής κυβέρνησης άνω των 10 δισ. ευρώ, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι το δημόσιο χρέος θα κλείσει στο τέλος του 2021 (εφόσον βέβαια το επιτρέψει η εξέλιξη της πανδημίας) πάνω από τα 345-347 δισ. ευρώ.

Αντιλαμβανόμαστε όλοι, ακόμη και οι μη ειδικοί, ότι όσο και αν “μανιπουλαριστεί”, μια έκθεση υποστήριξης της βιωσιμότητας του χρέους, σε κάποιες μελλοντικές συγκυρίες θα είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη.

Για τούτο χρειάζεται προσοχή και προγραμματική συμφωνία, εθνικής συναίνεσης, για την ιεράρχηση επιλογών χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι δύσκολες συνθήκες στην οικονομία, δικαιολογούν τομείς και κλάδους της οικονομίας να διεκδικήσουν τεκμηριωμένα χρηματοδοτήσεις από το κράτος.

Ο φόβος είναι ότι, μπαίνοντας σε μια εποχή του “δώσε και σε μένα μπάρμπα” διαμορφώνονται πεδία άνθισης του λαϊκισμού, της πλειοδοσίας, και των κομματικά πελατειακών κριτηρίων κατανομής των δαπανών.

Ας αντισταθούμε και να ανοίξουμε δημόσια τις συζητήσεις έτσι ώστε να “φρενάρουμε” κάπως τις ατεκμηρίωτες διεκδικήσεις, αλλά και τις “κάτω από το τραπέζι” συμφωνίες με κλάδους, όπως συνέβη πολλές φορές κατά το παρελθόν…

Επιλέγω χαρακτηριστικές περιπτώσεις που διεκδικούν χρηματοδότηση, όπως αυτές των διαχειριστών τμημάτων των εθνικών οδών λόγω περιορισμού της Ζήτησης (βάσει όρων στις συμβάσεις παραχώρησης) αλλά και των διαχειριστριών εταιρειών αεροδρομίων για αντίστοιχους λόγους.

Και για να μη περιορίσουμε το εύρος θα αναφερθώ σε δυο περιπτώσεις που είδαν σήμερα με ανακοινώσεις τους το φως της δημοσιότητας και αφορούν ειδικές περιπτώσεις όπως το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο της Θεσσαλονίκης, που με επιστολή του προς τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς Οικονομικών και Ανάπτυξης το πόλης, θέτει το ζήτημα διαγραφής υποχρεώσεων και όχι απλώς αναστολής τους για τη νέα χρονιά, παρουσιάζοντας την απόγνωση των χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων της πόλης.

Σύμφωνα με το ΒΕΘ, θα πρέπει να προβλεφθούν ειδικά κονδύλια για τις προαναφερόμενες επιχειρήσεις, τα οποία θα απορροφούνται με πολύ απλές διαδικασίες και κυρίως θα αφορούν επιδοτήσεις και όχι δάνεια, έστω και με ευνοϊκούς όρους. «Κανείς να μη μείνει πίσω», είναι το βασικό μήνυμα του ΒΕΘ...

Την ίδια μέρα ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας (ΣΕΕΝ) ο αγαπητός σε εμένα κος Μιχάλης Σακέλλης, σε συνέντευξη τύπου, τόνισε την ανάγκη ανανέωσης του ακτοπλοϊκού στόλου με την συνδρομή τόσο της πολιτείας όσο και της ΕΕ Ο κ. Σακέλλης τεκμηρίωσε το αίτημα με το επιχείρημα, μεταξύ άλλων σημαντικών, ότι η χώρα μας διαθέτει σήμερα 105 ακτοπλοϊκά πλοία που εξυπηρετούν τις ανάγκες των νησιών και τα οποία αποτελούν έναν αξιόλογο στόλο συμβατικών πλοίων και ταχυπλόων, τα οποία προσφέρουν εξαιρετικές υπηρεσίες στα νησιά μας χειμώνα καλοκαίρι και πρέπει να ανανεωθούν, γιατί διαφορετικά θα υπάρχει σημαντική επίπτωση στις υπηρεσίες που προσφέρουν στα νησιά μας…

Δεν είναι της παρούσης να αξιολογήσουμε ή να κρίνουμε στο παρόν σχόλιό μας τα αιτήματα των επί μέρους κλάδων.

Αυτό όμως που πρέπει να γίνει είναι να συμφωνηθούν, σε εθνικό επίπεδο, τα κριτήρια και οι μέθοδοι αξιολόγησης, όπως και μια συμπεφωνημένη ιεράρχηση των επιλογών της χώρας, μιας και είναι δεδομένο ότι ούτε όλες αλλά ούτε όλοι οι κλάδοι θα ικανοποιηθούν…

Είναι η ώρα να σκεφτούμε με τις επιλογές μας αν θέλουμε ή όχι να επιστρέψουμε στην προηγούμενη κανονικότητα της χώρας ή σε κάποια άλλη κανονικότητα.

Προσωπικά δεν θα ήθελα να επιστρέψω σε ένα οικονομικό μοντέλο λειτουργίας της χώρα μας, όπως αυτό μιας εποχής πριν την δεκαετή κρίση χρέους και αυτήν πριν την πανδημία, όπου το κράτος δανείζεται μεγάλα ποσά για να ικανοποιήσει ανάγκες του ασφαλιστικού πέρα από τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, ανάγκες για εξοπλισμούς στρατιωτικές δαπάνες πέρα από τους Μ.Ο. των λοιπών Νατοϊκών άλλων χωρών, να χρηματοδοτήσει κρατικοδίαιτους καπιταλιστές και χαμηλής αποδοτικότητας κρατικές δομές.

Δεν θα ήθελα να αγνοούμε τα πρωτογενή ελλείματα και να κρυβόμαστε από το χρέος της χώρα μας.

Δεν θα ήθελα να παρέχω για διαχείριση σε διεθνή κεφάλαια υποδομές της χώρας, αποκλείοντας τα εθνικά (ιδιαιτέρως τα ασφαλιστικά) από μέρος των συμμετοχών στις συμβάσεις παραχώρησης υποδομών και δικτύων.

Δεν θα ήθελα μια οικονομία όπου περίπου το 1% του πληθυσμού μας να κατέχει το 99% του λειτουργικού πλούτου της χώρας. Δεν θα ήθελα δηλαδή να χτίσουμε ένα μοντέλο όπου η δημοκρατία έχει κίνδυνο αλλοίωσης από την οικονομική κυριαρχία.

Όλο και περισσότερο στη χώρα μας εντοπίζουμε κάποιες πρώτες, αλλά ισχυρές, εκφάνσεις «πλουτοκρατίας», οι οποίες μας θυμίζουν φεουδαρχία…

Με κάποιο τρόπο βιωματικά, αλλά και σε έρευνες, φαίνεται ότι ο πλούτος και η φτώχεια, με κάποιο τρόπον (ας αποτελέσει αντικείμενο μελέτης), κληροδοτούνται στις επόμενες γενιές. Στη χώρα μας και με την στρεβλή συμβολή του ιδιότυπου ελληνικού μοντέλου της “δωρεάν παιδείας”, θεωρητικά όλοι έχουν τη δυνατότητα ανέλιξης. Στην πράξη, όμως, όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, δεν συμβαίνει αυτό και δεν έχουμε τη δυναμική για μια ανοικτή κοινωνία, όπως θα επιθυμούσαμε και σε κάποιο βαθμό ίσχυε μεταπολεμικά και στη χώρα μας.

Ζούμε τη στιγμή που οι προβλέψεις αναιρούνται η μία μετά την άλλη, καθώς η πανδημία και οι επιδράσεις της στην κοινωνία, δεν θα τελειώσει τη στιγμή που θα βρεθεί κάποιο αποτελεσματικό εμβόλιο.

Ας προετοιμαστούμε ως κοινωνία για την επόμενη μέρα, με επιλογές για δίκαιη κατανομή του κόστους και υποστήριξης των παικτών της οικονομίας την επόμενη μέρα χωρίς να κλαδεύουμε το κλαδί του δέντρου που βρισκόμαστε. Αναφερόμαστε στην οικονομία της χώρας μας.

Φοβάμαι... αλλά και ελπίζω...

Δεν μπορεί παρά να μας κάνει να νοιώθουμε καλά η απόφαση του Δικαστηρίου για την χρυσή Αυγή.
Προηγήθηκε μια η πλημμυρίδα εκδηλώσεων, ψηφισμάτων και αναρτήσεων στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, που εξέφρασε ένα λαϊκό μέτωπο απέναντι στην εγκληματική αυτή οργάνωση...

Ξέρουμε όμως ότι πολλές φορές αυτή η αντίδρασή μας ίσως και να "ξεπλένει" ανοχές, ενοχές και ευθύνες μας…
Πάνω από 400.000 πολίτες αυτής της χώρας "λέρωσαν" τα χέρια τους ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή… Δεν ήταν ότι δεν ήξεραν…Την ψήφισαν ξανά και μετά τη δολοφονία του Παύλου…
Η ακατανόητη ανοχή στις “πλατείες των αγανακτισμένων”, που έδωσαν αφορμή σε κριτικές για “φαιοκόκκινη” σύμπλευση, έδειξε τα αδύναμα πολιτικά αντανακλαστικά απέναντι στον λαϊκισμό και όχι μόνο…
Στην πλειοψηφία τους τα μεγάλα ΜΜΕ δεν ανταποκρίθηκαν στο δημοκρατικό τους ρόλο και δεν επέδειξαν τα απαιτούμενα αντανακλαστικά… Ευτυχώς όχι όλα και όχι όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτά…
Για αυτό φοβάμαι και δεν μπορώ να νοιώσουμε μαζί, την όποια δικαίωση παρά την ιστορική αυτή απόφαση, απόφαση ανακούφισης, που εκδόθηκε για τις εγκληματικές πράξεις της συγκεκριμένης οργάνωσης (προσοχή μόνο για αυτές, κατά το ελληνικό δίκαιο και όχι για τις ιδέες της)…
Όσο υπάρχουν τόσοι κάτοικοι αυτής της χώρας, που χωρίς να κάνουν στοιχειωδώς την αυτοκριτική τους παραδεχόμενοι το λάθος τους, μιας και η Δημοκρατία μας είναι ανεκτική και θα συγχωρήσει, τότε αυτοί/ες όλοι/ες θα μοιάζουν σαν τα τρωκτικά που προσπαθούν τα σκάψουν νέα λαγούμια για να ξαναβγούν στην πρώτη ευκαιρία…

Όσο δεν υπάρχει σχεδιασμός εκδημοκρατισμού των σωμάτων ασφαλείας και άλλων στρατιωτικών δομών, όπου ανέβαζαν στα υψηλότερα επίπεδα τα εκλογικά ποσοστά της Χ.Α. στα εκλογικά κέντρα που εψήφιζαν οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί, στρατιωτικοί κλπ υπάλληλοι, εργαζόμενοι. Μέριμνα και σχεδιασμός από την πολιτική ηγεσία των εν λόγω υπουργείων...

Για αυτούς τους λόγους κάτι με κάνει να παραφράζω τον Μεγάλο, για εμάς, Μανώλη Αναγνωστάκη…

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που τόσα χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Οκτωβρίου–
βγήκαν φωνάζοντας
«καταδίκη στην Χρυσή Αυγή».

Προφανώς και υπήρξαν πολλοί που πρόταξαν το στήθος τους (φυσικά και εννοιολογικά) και δεν φοβήθηκαν. Ο κος Μανιός Ν., ο κος Πύρρος Δήμας, ο κος Ξυδάκης Ν. κλπ. κλπ. Ακόμη και ο άλλος κος Δήμας, υποψήφιος Πρόεδρος, κάποια στιγμή εκείνης της περιόδου, της Ελληνικής Δημοκρατίας, δήλωσε πως δεν θέλει να εκλεγεί με την ψήφο της Χ.Α. (ανεξαρτήτως των ποσοτικών δεδομένων και μόνον η δήλωση αυτή είχε τη δική της αξία). Όλοι αυτοί/ες και άλλοι ανοιξαν τον δρόμο...
Να αναγνωρίσουμε όμως ιδιαιτέρως την πολιτική παρρησία, στο θέμα, του τότε Δημάρχου Αθηνών κου Καμίνη και του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης κου Νίκου Δένδια…
Περπάτησαν και οι δυο τους, τους πρώτους εκείνους μήνες, μια διαδρομή πολιτικής μοναξιάς… Ήταν όταν πρόταξαν το νόμο, απέναντι στην Χ.Α….
Ο κος Καμίνης, όταν όλα τα σκίαζε η φοβέρα, είχε την τόλμη να αποχωρεί επιδεικτικά από την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, όταν έπαιρνε το λόγο ο, τότε δημοτικό σύμβουλος και σημερινός υπόδικος, Κασιδιάρης.
Για όλα αυτά και φοβάμαι αλλά και ελπίζω…
Ελπίζω ότι ανεξάρτητα από την ιστορική αυτή απόφαση του δικαστηρίου, η Χρυσή Αυγή στην συνείδηση του ελληνικού, επαναλαμβάνω ότι ελπίζω, πως έχει καταχωρηθεί ως φασιστική εγκληματική οργάνωση...

Το πολιτικό κενό στη χώρα και οι ευθύνες της κοινωνίας των Πολιτών.

 Η προοδευτική Αριστερά, που σφράγισε την μεταπολεμική ιστορία και πρόοδο των κοινωνιών, αυτήν που η γενιά μου γνώρισε από τα χρόνια της νιότης της, ήταν και αποτελούσε τμήμα πολιτικής συλλογικότητας, που στόχευε σε ριζοσπαστικές αλλαγές και εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, στα πλαίσια της αστικής Δημοκρατίας δυτικού τύπου και της διεθνούς έννομης τάξης...

Δεν ήταν μια "μοναχική υπόθεση", αλλά απασχολούσε την πλειοψηφία των πλέον μορφωμένων ατόμων των κοινωνιών μας… Για αυτό και σφράγισε τις μεταπολεμικές εξελίξεις...

Δραστηριοποιήθηκε ως αρωγός στις προσπάθειες δημοκρατικής διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης και υποστήριξης των αδύναμων οικονομικών κατηγοριών πολιτών, στις "παρούσες", κάθε φορά, συνθήκες...

Σε αυτές τις διαδρομές συναντιόμαστε δημιουργικά, άλλες φορές με την "άλλη Αριστερά" και άλλες φορές με την φιλελεύθερη Δεξιά. Ακόμη και συναντήσεις με το σύνολο των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου ήταν επιβεβλημένες (αναπτύχθηκαν δράσεις και πρέπει να συνεχιστεί όπου χρειαστεί) όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν (εθνικοί λόγοι, μέτωπο στο φασισμό, το ναζισμό, το ρατσισμό κλπ.).

Αυτή η συνθετική δύναμη και δυναμική, υπολείπεται των αναγκών, στις σημερινές συνθήκες, της χώρας μας...

Οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη χώρα μας, εξελίσσονται ως "αδύναμες", πρώτα και κύρια λόγω ακριβώς της απουσίας της "ηθικής τους νομιμοποίησης" από αυτήν την δύναμη πολιτικής παρέμβασης και κουλτούρας ηθικής και δράσης...

Αυτό δεν είναι ευθύνη μόνον των όποιων ηγετών του χώρου ή των κομμάτων του…

Είναι πρωτίστως ευθύνη της κοινωνίας των Πολιτών…

Το τέλος της Ιστορίας, ο Θατσερισμός και η ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων…

Βλέπουμε στις μέρες μας, 30 χρόνια μετά, την εκδίκηση μιας ιστορικής ανορθολογικότητας.

Στα πλαίσια της ηγεμονίας του μονεταρισμού ξεκίνησε τότε και συνεχίζεται δυστυχώς σε κάποιες χώρες, ετεροπροσδιορισμένα με τη σχετική χρονοκαθυστέρηση, η επιλογή-θεραπεία προς οποιοδήποτε οικονομικό πρόβλημα, αυτή των ιδιωτικοποιήσεων.

Ιδιαίτερη αντίσταση στη διεθνή βιβλιογραφία, θα δούμε ότι εκφράστηκε για τους τομείς των δικτύων υποδομών και το τρόπο και τους κινδύνους διαχείρισης, συντήρησης και ανάπτυξής τους.

Η πρωτοστάτης Βρετανία ιδιωτικοποίησε τους σιδηροδρόμους της τη δεκαετία του 1990, υπό την συντηρητική κυβέρνηση του Τζον Μέιτζορ.

Σήμερα το σύνολο των Βρετανών, με πρώτη την ίδια την κυβέρνησή τους, αξιολογούν τα αποτελέσματα της τριακονταετίας ως καταστροφικά για τις σιδηροδρομικές μεταφορές στη χώρα τους. Επισημαίνουν τις δαπάνες, τις καθυστερήσεις και τα προβλήματα που συνδέονται με τον καταμερισμό της εκμετάλλευσης από πλήθος ιδιωτικών εταιριών.

“…Το μοντέλο ιδιωτικοποιήσεων που υιοθετήθηκε πριν από 30 χρόνια … έχει αποδείξει ότι δεν λειτουργεί πλέον…”, ανέφερε σε δήλωση του ο υπουργός Μεταφορών Γκραντ Σάπς.

Τώρα που η Ζήτηση, λόγω της πανδημίας, περιορίζεται οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν θέλουν και σωστά, να αναλάβουν το κόστος λειτουργίας και συντήρησης των σιδηροδρομικών γραμμών.

Η Βρετανία λοιπόν επέκτεινε την κρατική υποστήριξη για να διατηρήσει ενεργό το σιδηροδρομικό της δίκτυο, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, παρέχοντας πριν από την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του συστήματος, προσωρινές συμβάσεις σε λιγότερο επικερδείς ιδιωτικές σιδηροδρομικές εταιρείες. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, οι δαπάνες έφτασαν περίπου τις 3,5 δισεκατομμύρια λίρες (4,53 δισεκατομμύρια δολάρια) για την επιδότηση των σιδηροδρόμων τους τελευταίους έξι μήνες σύμφωνα με εκτιμήσεις.

Η κυβέρνηση της Βρετανίας απέφυγε την επάνοδο στην πλήρη εθνικοποίηση, αλλά δήλωσε ότι θα υιοθετήσει τελικά ένα νέο μοντέλο για την αντικατάσταση ενός δυσλειτουργικού συστήματος franchise, που είχε οδηγήσει στη κατάρρευση ορισμένων υπηρεσιών ακόμη και πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, με πολύ υψηλές τιμές και υπερπλήρωση των τρένων.

Το υπουργείο Μεταφορών της Βρετανίας αποσύρει από τις ιδιωτικές εταιρείες την εκμετάλλευση συγκεκριμένων γραμμών οι οποίες περνούν στη διαχείριση ΞΑΝΑ του δημοσίου.

Είναι μια επανάληψη πρόσφατης απανακρατικοποίησης σιδηροδρομικού δικτύου σε διάστημα δύο ετών για μια συντηρητική κυβέρνηση, έπειτα από αυτήν των γραμμών στην ανατολική Αγγλία το 2018 με τη λήξη της σύμβασης εκμετάλλευσης της Virgin Trains East Coast.

Η επιστροφή αυτή στο δημόσιο συνιστά μια πολιτική κίνηση για τον πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος δεν έκρυψε την πρόθεσή του να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες στις μη προνομιούχες περιοχές και παλιά προπύργια των Εργατικών.

Ενδιαφέρον έχει η πρόσφατη ανακοίνωση της ιδίας της ιδιωτικής εταιρείας Arriva, η οποία αναφέρει ότι "κατανοεί" την απόφαση της κυβέρνησης, αποδίδοντας τα προβλήματα των γραμμών αυτών σε "εξωτερικούς παράγοντες" όπως οι απαρχαιωμένες υποδομές και οι απεργίες...

Δείχνει ότι στους δύσκολους καιρούς ο ιδιωτικός τομέας δεν θα αναλάβει (και σωστά δεδομένου ότι είναι στη φύση του) το κόστος λειτουργίας υπηρεσιών που ακουμπούν τα χαρακτηριστικά των “δημόσιων” αγαθών, όπως προσδιορίζονται από τη θεωρία των “δημόσιων οικονομικών”. Τα δίκτυα υποδομών φαίνεται ότι διαθέτουν, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, χαρακτηριστικά “δημόσιου” αλλά και “ιδιωτικού” αγαθού. Είναι δηλαδή αγαθά ιδιότυπα (μεικτά- merit goods). Εφόσον αποδεχθούμε αυτή την προσέγγιση, είναι ανορθολογική όποια επιλογή αποκλειστικής διαχείρισης από το κράτος των υπηρεσιών παραγωγής των συγκεκριμένων υπηρεσιών, εφόσον υπάρχει ενδιαφέρον από τον Ιδιωτικό τομέα. Όπως αντιστοίχως, επειδή υπάρχει ενδιαφέρον από τον Ιδιωτικό τομέα, είναι ανορθολογικό να υπάρξει πλήρης αποχώρηση του κράτους από τις επιχειρηματικές αυτές δομές.

Η συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στους συγκεκριμένους τομείς, με κατανομή ρίσκου και ωφελειών μεταξύ τους, αναθέτοντας ως επί το πλείστον ρυθμιστικό ρόλο στο δημόσιο και διαχειριστικό στον ιδιωτικό τομέα, φαίνεται να είναι η βέλτιστη λύση.

Μέτωπο στους θιασώτες της, εν γένει, μείωσης της φορολογίας…

 Να το πούμε καθαρά όσο και αν ακόμη και στις σημερινές οικονομικές συνθήκες της χώρας μας, δύσκολα μπορείς να ακουστείς...

Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος της φορολογίας αλλά η δίκαιη κατανομή του φορολογικού βάρους... και να εκφράσουμε τη διαφωνία μας με όσους υποστηρίζουν την απλουστευτική άποψη ότι μια δραστική μείωση των φόρων απριόρι θα συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη (προεκλογικά το λέγανε “απογείωση της οικονομίας”...).

Η άποψη που προβάλλεται συχνά, ότι το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι εν γένει η υψηλή φορολογία και ότι μια δραστική μείωσή της θα ήταν ικανή συνθήκη για να συμβάλει (εκτινάξει λέγανε πριν τον Covid-19) στους ρυθμούς ανάπτυξης, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί από πουθενά…

Η διεθνής εμπειρία εφαρμογής τέτοιων πολιτικών έχει δείξει μόνο βραχυπρόθεσμα οφέλη και αυτά για επιμέρους κοινωνικές ομάδες. Μεσοπρόθεσμα, οι συνέπειες ήταν ιδιαίτερα αρνητικές, με διεύρυνση των ανισοτήτων και δημοσιονομική αστάθεια.

Υποστηρίζουμε ότι η όποια εφαρμογή προγραμμάτων για μείωση φόρων, εισφορών [και εν γένει μείωσης του Κράτους], υπό τις παρούσες συνθήκες ιδιαίτερα, δεν είναι απλώς δύσκολη υπόθεση αλλά υπονομευτική της κοινωνικής συνοχής…

Ας κάνουν πίσω λοιπόν οι ιδεοληπτικοί της μείωσης των φόρων και της μείωσης του κράτους, όχι γιατί είναι μια σύνθετη υπόθεση με πολλές παρενέργειες αλλά, γιατί εξαλείφονται οι όποιες ελπίδες για να διαχειριστεί μια κοινωνία αυτήν την πρωτοφανή παγκόσμια ύφεση.

Για να το πούμε καθαρότερα: Μπορεί να νοιώθουμε κάποια σχετική ασφάλεια από το μαξιλαράκι που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση στα διαθέσιμα για της ασφάλεια των δανειστών μας, αλλά “δημοσιονομικά” ακόμη “βαδίζουμε σε τεντωμένο σκοινί”…

Όταν μάλιστα όλο και περισσότερο οι σχέσεις μας με την Τουρκία οδηγούν σε κούρσα εξοπλισμών, που θα αποτελέσει ακόμη μια αιμορραγία για την οικονομία της χώρας…

Στόχος πρέπει να είναι: Να μαζέψει χρήματα το κράτος έτσι ώστε ότι μπορεί να το διοχετεύουμε στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, με προσανατολισμούς σε συγκεκριμένες τομεακές πολιτικές, που θα λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά με ενδυναμωμένο συντελεστή κινητοποίησης ιδιωτικών κεφαλαίων, καθώς και πολιτικές ενίσχυσης της εργασίας των νέων, με στόχο την επιστροφή όσο το δυνατόν περισσότερων από τους μεταναστεύσαντες τα τελευταία χρόνια...

Ήδη έχει αποδειχθεί πολλαπλώς και στη χώρα μας αλλά και σε άλλες χώρες, ότι δεν αρκεί η μείωση του φορολογικού συντελεστή επαγγελματιών και επιχειρήσεων για να υπάρξει ανάπτυξη, ενώ θα υπάρχει πάντα κίνδυνος κατάρρευσης εσόδων, όπως έγινε το 2006 επίσης με κυβέρνηση ΝΔ...

Αντιλαμβάνομαι ότι το πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, θα πρέπει να διαχειριστεί τις προσδοκίες που δημιούργησαν οι εξαγγελίες για την μείωση της φορολογίας και οι άμεσες επιδράσεις, εξ’αυτού του μέτρου, στην οικονομία, όπως και απλουστευτικές καταγγελίες και υποσχέσεις για τις παρεμβάσεις επί του ασφαλιστικού…

Η δεδομένη επιβεβαίωση ότι οι όποιες επιλογές, μετά την αντιμετώπιση της κρίσης που προκαλεί ο Κορωναϊός, δεν θα αφίστανται ή δεν θα επηρεάζονται από το πλαίσιο της δημοσιονομικής σταθερότητας και επιτήρησης και ότι οι τράπεζες, τότε, θα ενεργοποιήσουν δυνατότητες χρηματοδότησης επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, σε μια εποχή που οι ίδιες δανείζονται με αρνητικά σχεδόν επιτόκια, είναι προφανώς όνειρα θερινής νυκτός…

Ας πάψουμε να ανησυχούμε για το πολιτικό κόστος της αλλαγής πολιτικής, μιας και δεν έχουμε την πολυτέλεια της στρεψοδικίας και του "χτισίματος" επιχειρηματολογίας αιτιολόγησης της kolotumba του επόμενου εξαμήνου…

Ας χρησιμοποιηθεί το αντικειμενικό, της επίδρασης της πανδημίας ή αντίστοιχων αιτιολογιών για αναπροσαρμογή όπως "...δεν υλοποιούμε ότι υποσχεθήκαμε γιατί περπατάμε σε ναρκοπέδιο που δημιούργησε η κρίση από αυτήν την πρωτόγνωρη περίπτωση…", για να αλλάξουμε ως χώρα γραμμή πλεύσης…

Οδυρμοί και καταστροφολογίες περί των “βάσεων” στις εισαγωγές στα Παν/μια.

 

(Για μια επαναλαμβανόμενα κουραστική συζήτηση κάθε χρόνο τελευταία, για το ίδιο θέμα...)

Στην αρχή πίστεψα πως ο καημός για τις βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ ήταν η αγωνία για την εκπαίδευση...

Πείστηκα όμως ότι στην πλειοψηφία τους οι σχολιαστές έχουν άλλο πρόβλημα...
"Βιολογικό ρατσισμό" το λένε το πρόβλημα...
Τα νέα παιδιά είναι πιο ενημερωμένα από τις προηγούμενες γενιές και πιο Πολίτες του κόσμου...
Παρακολουθούν περισσότερο απο ότι οι προηγούμενες γενιές τα μαθήματα τους στα πανεπιστήμια, με λειτουργική και κριτική προσοχή... Η παρατήρηση αυτή αφορά στις δύο τελευταίες δεκαετίες...
Αξιοποιούν τις ευκαιρίες πολύ καλύτερα και περισσότερο από εμάς όλους τους/τις προηγούμενους/ες...
Για τούτο και πρέπει να τους τις δίνουμε...
Ας κοιτάξουμε λοιπόν να κάνουμε, όλοι εμείς οι μεγάλοι, καλά τη δουλειά μας και να είμαστε σίγουροι ότι τα παιδιά αυτά δεν θα μας διαψεύσουν, γιατί αποδεικνύουν διαρκώς πόσο αποτελεσματικοί αγωνιστές είναι...
Όπως πάντα θα υπάρξουν και οι χαμένες περιπτώσεις... Ας κοιτάξουμε το δικό μας παρελθόν...

Οι ευχές και η αναγνώριση των προσπαθειών τους, να συνοδεύουν όλα τα παιδιά που πέτυχαν την είσοδο σε πανεπιστήμια.
Για όσα δε από αυτά που δεν το κατάφεραν, να τα προτρέψουμε και να τα βοηθήσουμε για να δημιουργήσουν όνειρα, τα οποία πρέπει να πειστούν και να τα κυνηγήσουν...
Οι κοινωνία μας είναι ανοικτή, αν και δύσκολη όμως, για τις "δεύτερες" ευκαιρίες...
Χωρίς να τα ισοπεδώνουμε όλα, απαξιώνοντας τις προσπάθειες των παιδιών που πέτυχαν, υποστηρίζω ότι η συζήτηση περί των “βάσεων” στην εισαγωγή στα ΑΕΙ συντηρεί έναν ακόμη μύθο.
Προφανώς και η χαμηλοί βαθμοί εισόδου δείχνουν και καταγράφουν προβλήματα στη "μέση-δευτεροβάθμια" εκπαίδευση και προσδιορίζουν τα χαρακτηριστικά της ιδιαίτερης "Ζήτησης" σε καθένα από τα πανεπιστημιακά τμήματα. Γενικώς θα λέγαμε ότι δεν έχει θετική εισροή στην εξέλιξη και αξιολόγηση των πανεπιστημίων…
Αλλά δεν είναι, κατά τη γνώμη μας, ένα από τα κυρίαρχα προβλήματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στη χώρα αυτή, που θα έπρεπε να ιεραρχηθεί από άλλα και να μας απασχολήσει.
Μεθοδευμένα ή αντικειμενικά αποτελεί άλλοθι αποπροσανατολισμού από την διαχείριση και την εμπλοκή με τα πραγματικά προβλήματα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
Η όποια, αναμφίβολα υπαρκτή, αρνητική επίδραση τους στα πανεπιστήμια είναι μικρής σημασίας.
Ας καταγράψει κάποιος/α τις διαφορετικές επιδόσεις, των συγκεκριμένων τμημάτων, σε καιρούς με ύπαρξη "βάσης" και σε αυτούς χωρίς "βάση", για να δούμε ότι δεν εντοπίζεται κάποια διαφορά, συγκρίνοντας βέβαια πλέον πραγματικούς δείκτες και όχι "αισθήσεις"...
Μελέτες περί αυτού υπάρχουν διαθέσιμες και στις εκθέσεις αξιολόγησης των ΑΕΙ της χώρας μας, όπου έχουν γίνει, από επιτροπές με διεθνείς αξιολογητές, με ευθύνη της ΑΔιΠ, πουθενά δεν καταγράφεται, δεν αναδεικνύεται, ως πρόβλημα των συγκεκριμένων τμημάτων.
Θα λέγαμε ότι μπορούσε να είναι σε κάποιες περιπτώσεις και ένας καλός δείκτης για τα συγκεκριμένα τμήματα, αν παρακολουθούσαν την πορεία των αποφοίτων τους και είχαν μια "καλή" καταγραφή επ’αυτού.
Άλλα είναι τα προβλήματα των πανεπιστημίων που, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να ιεραρχηθεί η διαχείρισή τους και για αυτά απαιτείται συζήτηση.
Φέρνω ένα παράδειγμα που με ακουμπά πολλαπλώς. Στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, αν και νέα δομή σε σχέση με την ανάγκη ωρίμανσης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, υπάρχουν εξαιρετικές και ικανές δομές αριστείας και ικανοποιητικές επιδόσεις σε δείκτες αξιολόγησης. Παρά ταύτα υπάρχουν τμήματα που για διάφορους λόγους (άτιμη νησιωτικότητα) εισέρχονται φοιτητές με μονάδες κάτω της βάσης. Υποστηρίζω πως είναι ευθύνη των πανεπιστημιακών αυτών ιδρυμάτων να οργανώσουν τη δουλειά τους με τέτοιο τρόπο ώστε να ενεργοποιήσουν και να εμπνεύσουν τους νέους και τις νέες φοιτήτριες με αυτά τα χαρακτηριστικά, να τους μορφώσουν και να τους δώσουν ή όχι πτυχίο. Εκεί θα κριθεί η επιτυχία τους και η συμβολή τους, αντί να εξαναγκάζουμε μια μεγάλη κατηγορία από αυτά τα παιδιά και για όσα από αυτά μπορούν οι γονείς τους, να οδηγούνται σε πανεπιστήμια στο εξωτερικό και αντίστοιχες δομές, συνήθως ιδιωτικού χαρακτήρα. Με αυτό τον τρόπο δεν θα υπονομευθεί, αυτό που άκουσα σε μια συζήτηση στη Χίο από πραγματικά υπεύθυνους κοσμοπολίτες και πατριώτες ότι, η πλέον σημαντική επένδυση που έχει γίνει στο ακριτικό αυτό νησί τα τελευταία πενήντα χρόνια, είναι η λειτουργία των πανεπιστημιακών τμημάτων, με ότι αυτό σημαίνει για την εθνικά ευαίσθητη αυτή περιοχή.
Δείκτες αξιολόγησης και εκθέσεις λογοδοσίας και απόδοσης όλων των δομών εκπαίδευσης λοιπόν και ιδιαιτέρως των εκπαιδευτικών δομών με χαμηλής βαθμολογίας “Ζήτηση”, για σχεδιασμό ενίσχυσης τους ή διαμόρφωσης επιλογών – δεσμεύσεων διόρθωσης τους, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.
Η συζήτηση για το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστημιακά τμήματα είναι μια άλλη συζήτηση που πρέπει να γίνει, όχι όμως με βάση αναφοράς τις "βάσεις" εισαγωγής σε αυτά.

 

Top of Form

Bottom of Form

 

Στρατηγική της συλλογικής ενοχοποίησης και οι χρήσιμοι προωθητές της

Η ερμηνεία πολιτικών συμπεριφορών και τάσεων του παρελθόντος δεν θα είναι αντικειμενική εφόσον επιχειρηθεί με δεδομένα και εργαλεία του παρόντος... 

Ούτε οι δεξιές παρατάξεις του παρελθόντος έχουν σχέση με το παρόν ούτε προφανώς οι αριστερές... 

Για τούτο και η συζήτηση περί ηθικού πλεονάσματος και οι διαστάσεις που παίρνει αυτή δεν μπορεί να είναι χωρίς αποτέλεσμα ούτε όμως και τυχαία… Για τούτο και δεν μπορεί να παραξενεύει η προώθηση της, παρά μόνον ο στόχος και το αποτέλεσμα που επέρχεται… 

Όλοι και όλες μας έχουμε συναντήσει, στο διάβα της ζωής μας, συγκεκριμένες προσωπικότητες της Αριστεράς, όπως και του Κέντρου ή της Δεξιάς οι οποίες εκπέμπουν ηθική ανωτερότητα. Προσωπικότητες που δεν έχουν “δεύτερη ατζέντα” και ιδιοτέλειες στη πολιτική τους διαδρομή. Με προσφορά στη κοινωνία και με ανοικτά μυαλά... 

Όπως έχουμε συναντήσει αντιστοίχως και αρκετά κουτοπόνηρα “κουτσαβάκια” και “ωφελιμιστές” σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Όπως τελικά συμβαίνει σε κάθε κοινότητα και κοινωνία… 

Προφανώς ο κάθε πολιτικός χώρος διαμορφώνει πλαίσιο αξιών, το οποίο όμως εύκολα διαρρηγνύεται και γίνεται περισσότερο χαλαρό όσο πιο πολυσυλλεκτικός και με περισσότερους φίλους, μέλη και ψηφοφόρους αποκτά ο φορέας αυτός... 

Η Αριστερά όμως, από την γενετική και ιστορική της συγκρότηση, ως πρόταγμα έχει, μεταξύ άλλων, την ενδυνάμωση του κράτους για την υποστήριξη των πλέον αδυνάτων, την φορολόγηση για εργαλείο αναδιανομής υπέρ των μη προνομιούχων, την υποστήριξη σύγχρονων δια ταξικών δικαιωμάτων και την διαρκή αντιμετώπιση κάθε μορφής εθνικισμού… 

Όχι πως κάποια από αυτά ή τέτοια στοιχεία τους, δεν μπορούμε να τα διακρίνουμε και σε κάποιες περιπτώσεις, Δεξιάς καταγωγής κομμάτων. Ιδιαιτέρως σε στιγμές παρουσίας, λόγω ίσως και ενός παιχνιδιού της ιστορίας, ισχυρών ηγεσιών τους με φιλελεύθερη αντίληψη και υπόβαθρο. Αυτό όμως δεν αποτελεί το αντικειμενικό δείγμα, όχι μόνον από την Ιστορία αλλά και από το παγκόσμιο παρόν, των δεξιών κυβερνήσεων... 

Προφανώς η Δεξιά του Τραμπ δεν συγκρίνεται με αυτήν της Μέρκελ ή του Μητσοτάκη... Η αριστερά, όπως και η δεξιά, δεν είναι ΕΝΑ πράγμα... 

Δεν έχουν όμως συνολικά, την αντίστοιχη αξιακή αναφορά με την Αριστερά και πολύ περισσότερο με αυτήν των σύγχρονων ρευμάτων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς, όπως αυτή εξελίσσεται, παρά την κρίση της, στις διάφορες μορφές της… Είτε αναφέρεται στον Μακρόν είτε στον Κόστα κλπ. 

Η όποια δικαιολογημένη κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει ισοπεδωτικά να συμπαρασύρει ότι μη δεξιό... Όπως την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία συνολικά... Και αυτός είναι ο δικός μου φόβος. 

Η συλλογική ενοχοποίηση οτιδήποτε μη δεξιού είναι τελικά, για πολλούς, ο στόχος και για άλλους, συνειδητή ή όχι, συμβολή στο αποτέλεσμα... 

Το "τέλος της Ιστορίας" δεν προέκυψε και λογικά η αντίθεση δεξιάς και αριστεράς θα συνεχίσει να αποτελεί στοιχείο διαβούλευσης, αντιπαράθεσης και τελικά σύνθεσής στις σύγχρονες κοινωνίες αστικής δημοκρατίας "δυτικού τύπου"... 

Είναι λοιπόν παράδοξο να πει κάποιος/α ότι ο κάθε αριστερός/η ή ο κάθε δεξιός/α πολίτης έχει κάποιο ηθικό πλεονέκτημα, λόγω παράταξης και μόνον, απέναντι στους πολίτες ή πολιτικούς των άλλων παρατάξεων…(Τα ράσα δεν έκαναν ποτέ και δεν κάνουν ούτε σήμερα τον παπά). 

Το πλεονέκτημα όμως αυτό θα διακρίνει όποια παράταξη πρεσβεύει θέματα και απόψεις όπως, μεταξύ άλλων, την ισότητα, την αλληλεγγύη στη κοινωνία, την μέριμνα του κράτους για τους αδυνάτους με εγγυημένα ελάχιστα εισοδήματα, τη δίκαιη αναδιανομή και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής… 

Και εδώ ακριβώς νομίζω πως είναι ο στόχος όποιου/ας δεν συμφωνεί με τα μόλις παραπάνω… 

Ενοχοποιώντας τον ιστορικά ως ένοχο, μιας και στα λόγια, στο πρόγραμμα, σε επιμέρους θέματα θα μπορούσε να συναντήσει και τον όποιο ΣΥΡΙΖΑ του προσεχούς μέλλοντος ή τμήματά του. 

Είναι εμφανές πλέον ότι δοθείσης ευκαιρίας στην συγκυρία, τώρα που "βρήκαμε παπά" να θάψουμε ότι μπορούμε... 

Το ζήσαμε ως τακτική με την συλλογική ενοχοποίηση μιας ολόκληρης παράταξης (αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ) επειδή πράγματι υπήρχαν πολιτικές αλλά και προσωπικές στάσεις που ξεπέρασαν τα όρια της ηθικής αλλά και τυπικής παραβατικότητας. Μια ιστορική παράταξη με συμβολή ουσίας στην μεταπολιτευτική μας δημοκρατία υπήρξαν περίοδοι όπου, με συγκεκριμένες στρατηγικές, επικοινωνιακές τακτικές και ευθύνες της Ν.Δ., δεν τολμούσαν οι φίλοι και τα μέλη του να παρουσιαστούν ως έχοντες κάποια οποιαδήποτε σχέση με το κόμμα αυτό. Ας θυμηθούμε τα “οι κλέφτες του ΠΑΣΟΚ”, τα “λαμόγια”, οι “πρασινοφρουροί” και άλλα αλήστου μνήμης… 

Προσοχή: Όχι ότι δεν υπήρχαν θέματα σχετικά με αυτά, που έπρεπε να καταδικαστούν… 

Η συλλογική ενοχοποίηση ως στρατηγική για προπαγάνδα και επικοινωνιακό ιμπεριαλισμό ήταν και είναι ΤΟ πρόβλημα, που δυστυχώς φαίνεται να επαναλαμβάνεται από τα ίδια μάλιστα κέντρα εξουσίας και την ίδια παράταξη… 

Εδώ ο καθείς/μια από εμάς θα παίρνει θέση και με βάση το σύστημα αξιών του...

"Βλέποντας και κάνοντας"...

Η αποθέωση του εμπειρισμού και τακτικισμού στην Πολιτική…

Η έλλειψη οραματικών στόχων και ικανών σχεδιαστών εθνικής στρατηγικής…

Κάποτε, στις συζητήσεις με αγαπημένους/νες μου συνοδοιπόρους, αποτελούσε την έκφραση της κορύφωσης του χλευασμού, για την αμηχανία μας μπροστά στην αντίθεση αυτών που επιθυμήσουμε και αυτών που η πραγματικότητα επέβαλλε...

Ότι θα αποτελούσε όμως κυβερνητική τακτική και στρατηγική ούτε που το είχα φανταστεί…

Οι συνθήκες λένε είναι ευμετάβλητες και δεν ξέρουμε τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες…

Για φαντάσου...

Εδώ καταγράφεται το μέγεθος της ανεπάρκειας και ανικανότητας…

Από πότε οι κυβερνήσεις σχεδιάζουν master plan μόνο εφόσον λειτουργούν σε συνθήκες business as usual ;…

Οι κυβερνήτες κρίνονται, όπως πάντα, από την ικανότητα προβλέψεων, οργάνωσης υλοποίησης στόχων και επιλογών και λογοδοσία απόδοσης και αποτελεσματικότητας για αυτές τις επιλογές τους… Εθνικές και διεθνείς...

Η επιλογή να χαράσσουμε πορεία ανάλογα με το πως διαμορφώνονται οι κοινωνικές τάσεις, στη συγκυρία και για κάθε θέμα, αποτελεί την χειρότερη πρακτική κυβερνησιμότητας.

Όταν διδάσκουμε management αναφερόμαστε στα σενάρια, στα ρίσκα, στις εξωτερικότητες (επιπτώσεις των επιλογών) και στην υποστήριξη συγκεκριμένων συμφερόντων της όποιας δικής μας επιλογής...

Το "βλέποντας και κάνοντας" είναι η συνταγή της μη ανάληψης ευθύνης για να οδηγήσεις τη χώρα κάπου... Όπου, με δημόσιο λόγο, επιλέγεις... Για να μπορείς να κριθείς και να αξιολογηθείς στο τέλος της ημέρας...

Χαρακτηρίζει άβουλες ηγεσίες και οδηγεί σε καθυστερήσεις στην προσαρμογή της χώρας και της οικονομίας, στις αλλεπάλληλες και πράγματι ευμετάβλητες εξέλιξης των δεδομένων στην οικονομία, την τεχνολογία, τους διεθνείς κανόνες και ανταγωνιστικότητα.

Μα πότε οι κοινωνίες και ο κόσμος μας, κινήθηκαν σε συνθήκες βεβαιότητας;

Από τότε που ένοιωσα να μελετώ τη ζωή άκουγα την έκφραση "... όταν άνθρωπος σχεδιάζει κάποιος από πάνω χαμογελά...". Στη δε πολιτική μας ενασχόληση δεν υπήρξε περίοδος που τα δεδομένα του PESTEL δεν ανέτρεπαν βασικούς πυλώνες και δεν απαιτούσαν διαρκείς επαναπροσαρμογές σχεδιασμών...

Όσο η αντιπολίτευση παίζει στο γήπεδο αυτό, τόσο περισσότερο ηγεμονική θα γίνεται η λογική του καιροσκοπισμού του "βλέποντας και κάνοντας" και για αυτό την ευθύνη δεν θα την έχει μόνο ο κυβερνητικός συνασπισμός εξουσίας αλλά και η όποια κοινωνία των πολιτών...

Ας τεθούν στην κοινωνία, με δημόσιο τρόπο, τα σενάρια, οι επιλογές, ο σχεδιασμός τους και το εύρος της αβεβαιότητας που επιλέγουν να κινηθούν οι κυβερνητικές επιλογές, για να συμπαραταχθεί η κοινωνία μαζί τους ή να αντιπαρατεθεί με αυτά...

Αυτό είναι το παιχνίδι της Δημοκρατίας...

Το άλλο το "μονά - ζυγά δικά μου" αγαπημένοι/ες μου φίλοι/ες σας καλώ να μην το παίξουμε...

Η αναζήτηση έκφρασης του εκσυγχρονιστικού φιλελεύθερου ευρωπαϊσμού στην Ελλάδα.

Τα τελευταία χρόνια και μετά την κυβερνητική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση και στην Ελλάδα, για το μέλλον και τις προοπτικές της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη στις νέες συνθήκες. Συνθήκες, που ελάχιστη σχέση έχουν με αυτές του προηγούμενου αιώνα, όπου και είχε αναπτυχθεί η σοσιαλδημοκρατία ως ηγεμονική πολιτική και δρώσα δύναμη.

Όσο όμως και αν συνέβαλε σημαντικά η σοσιαλδημοκρατία στην διαμόρφωση των θεσμών της ευρωπαϊκής φιλελεύθερης δημοκρατίας, όλοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι είναι εξαιρετικά περιοριστική και αλυσιτελής η ανάγκη αποκλειστικής υποστήριξή τους από κάποια, την όποια, πολιτική παράταξη… Αντιλαμβανόμαστε την, σε κάποιο πλέον βαθμό, αυθύπαρκτη αυτό υποστήριξη αυτών των ίδιων των θεσμών.

Υπ’ αυτή την έννοια η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, της μετα-κορωνοϊό εποχής, δεν μπορεί να υπάρξει με όρους παράδοσης και πολύ περισσότερο παρελθόντος. Σε μια εποχή που σχεδόν υπάρχει πλέον ομοφωνία για Ισοσκελισμένους Προϋπολογισμούς, για Άμεσες Ξένες Επενδύσεις χωρίς εμπόδια εισόδου, για Ιδιωτικοποιήσεις, για Δικαιώματα ιδιοκτησίας κλπ.

Απαιτείται σύγχρονος προγραμματικός λόγος, ο οποίος θα εκπροσωπεί τις ανάγκες για δημοκρατική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης, υποστηρίζοντας τους κοινωνικά ασθενέστερους και ενσωματώνοντας στη δράση της τα θέματα που αφορούν στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Στη προοπτική αυτή το μέτωπο προς τους κάθε λογής δημαγωγούς (δεξιούς και αριστερούς) δεν μπορεί παρά να είναι ανοιχτό.

Σε αυτή την συζήτηση “πρέπει” ή καλύτερα “μπορεί” να αποκλειστεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

Προφανώς στη συζήτηση αυτή δεν έχουμε παρθενογένεση… Με σημαντικά επιχειρήματα, τα τελευταία χρόνια (ιδιαιτέρως στο τέλος της διακυβέρνησης του ΣυΡιΖα), έχουν αρθρογραφήσει πολλοί/ες πολιτικοί (π.χ. Βενιζέλος Ε., Διαμαντοπούλου Α., Μπίστης Ν.) διανοούμενοι και πανεπιστημιακοί (Μαραντζίδη, Μοσχονάς, Μουζέλης, Παγουλάτος, Σωτηρέλης, Σιακαντάρης κλπ) στελέχη της ευρύτερης κεντροαριστεράς, ανεξαρτήτως κομματικών επιλογών και με ενδιαφέρουσες απόψεις, πολλο/ες δημοσιογράφοι…

Στην πλειονότητά τους κατέγραφαν την άποψή τους, από τη σκοπιά μιας θετικής προοπτικής ανασυγκρότησης του λόγου και της δράσης του πολιτικού χώρου που εκφράζει αυτό που ιστορικά προσδιορίστηκε στην Ευρώπη ως σοσιαλδημοκρατία.

Προφανώς και στη συζήτηση αυτή συμμετέχουν και πολίτες – στελέχη, κατά το παρελθόν, του συγκεκριμένου χώρου, που θεωρούν ότι έκλεισε ο κύκλος της ιστορικής του συμβολής και αρκεί μια συλλογικότητα έκφρασης απόψεων του φιλελεύθερου κέντρου για το παρόν και το μέλλον των σχετικών ευρωπαϊστικών δυνάμεων…

Δεν είναι σπάνιο στην μάχη των ιδεών και της πολιτικής, οι περισσότεροι από τους πραναφερόμενους, παρά το ότι σε πολλά μέχρι πριν λίγα χρόνια να ήταν συνοδοιπόροι, για τις εκτιμήσεις οργάνωσης του παρόντος και του μέλλοντος, να διαφωνούν.

Διαφωνίες με ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις και επί μέρους αλήθειες, που συνυπάρχουν και αλληλοσυγκρούονται. Με αβεβαιότητες, αμηχανίες και πολλά κενά. Γιατί είναι προφανές η “αξιωματική τελεολογία” και μάλιστα στη παρούσα συγκυρία Ευρώπης αλλά και Ελλάδας, είναι όχι απλώς μεθοδολογικά προβληματική αλλά και ιστορικά ακατανόητη.

Βέβαια από το επίπεδο αυτής της αντιπαράθεσης μέχρι εκεί, που φαίνεται να ξεπερνά την διαφορά απόψεων και αποκτά στοιχεία ερμηνείας προθέσεων και σκοπιμοτήτων, όπως πολλές φορές βλέπουμε από τους “εισαγγελιστές” του διαδικτύου, στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης ιδιαιτέρως και από τους “νέο-γενίτσαρους” της ηγεμονίας της Μητσοτακικής Ν.Δ., υπάρχει μεγάλη απόσταση και διαφορά.

Γνωρίζουμε ότι στη συζήτηση αυτή, δεν μπορεί να συμβάλλει μια επιχείρηση ανασύστασης της σοσιαλδημοκρατίας του παρελθόντος με παλιομοδίτικα στοιχεία δράσης και συγκρότησης, όπως αυτά του προηγούμενου αιώνα. Όχι μόνον γιατί ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, με τα χαρακτηριστικά που ανέπτυξε στον 20ό αιώνα, πεθαίνει, αλλά γιατί δεν πρόκειται να συγκινήσει αυτά τα κοινωνικά στρώματα που θέλει και πρέπει να εκπροσωπήσει, μιας και αυτά όλο και περισσότερο προσδιορίζονται από δυναμικά στοιχεία προοδευτικού φιλελευθερισμού.

Το ερώτημα για τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, λοιπόν, που αβίαστα προκύπτει και υπερβαίνει και το ΚινΑλ αλλά και δυνάμεις στον ΣυΡιΖα και τον προσανατολισμό τους, είναι: ο δρόμος τον οποίο προκρίνουν να πορευτεί η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Γιατί κακά τα ψέματα, αλλά στην Ελλάδα η σοσιαλδημοκρατία δεν είχε ποτέ αυθεντικό και ικανό φορέα έκφρασής της…

Βιώσαμε την μονοπώλησή έκφρασής της, κάποιες στιγμές, από το χώρο του ΠαΣοΚ, με σημαντικές και αξιόπιστες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις στο εσωτερικό του, ενώ στις πρώτες δυο δεκαετίες της ζωής του όχι μόνο δεν αναφερόταν σε αυτήν αλλά το κυρίαρχο κομμάτι του ανέπτυσσε θεωρητική και ιδεολογική αντιπαράθεση προς αυτήν. Τελευταία ακούμε για προσπάθειες “σοσιαλδημοκρατικοποίησης”(;) του ΣυΡιΖα και εντοπίζουμε δυναμικές αντιπαραθέσεις, επ’αυτού, στο εσωτερικό του με επικράτηση, μέχρι στιγμής, των πολέμιων αυτής της προοπτικής. Είναι όμως αλήθεια ότι, όπως έχει καταγραφεί, το DNA της σοσιαλδημοκρατίας είχε σφραγίσει το λόγο και την πορεία του ευρύτερου χώρου της Ανανεωτικής αριστεράς στην Ελλάδα.

Εδώ λοιπόν είναι "Βαλκάνια". Ούτε το ΠΑΣΟΚ είχε καταφέρει να "σοσιαλοδημοκρατικοποιηθεί", παρά τα βήματα και τις προσπάθειες που έγιναν, ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται ότι μπορεί να πορευθεί προς σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση.

Και στις δυο περιπτώσεις το κόστος "εκπαίδευσης" και προσαρμογής των στελεχών και κεντρικών εκπροσώπων τους, ιδιαιτέρως στο τομέα της Οικονομίας, καταγράφηκε (για όσους παρακολουθούν τα μάκρο αλλά και μίκρο οικονομικά μεγέθη) ως πολύ δύσκολο και η αφομοίωση των ιδεών υπονομευμένη από την δυναμική των πελατειακών σχέσεων.

Προφανώς δεν πρέπει να ξεχαστεί η συγκυβέρνηση κάποια στιγμή με τη Ν.Δ. του κου Σαμαρά ούτε και αυτή με τον κο Καμένο, με τις όποιες διαφορές ο καθείς/μια μπορεί να αναδείξει… Αλλά δεν θα σφραγίσουν αυτά τα θέματα το όποιο μέλλον, μιας και θα κριθούν εν τέλει από την ίδια την ιστορία.

Βέβαια οι συνθήκες της δεκαετίας του '80 διαφέρουν κατά πολύ από τις παρούσες συνθήκες. Όπως και οι συνθήκες προ-Κορωνοϊό με τις μετά αυτόν...

Το θέμα που τίθεται και δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη δημόσια συζήτηση στη χώρα μας, είναι οι προοπτικές και οι ανάγκες επικοινωνίας και προγραμματικής ώσμωσης των δυνάμεων του εκσυγχρονιστικού φιλελεύθερου ευρωπαϊσμού στην Ελλάδα, που αφορούν και δυνάμεις στην κεντροαριστερά όπως και υπαρκτές αντίστοιχες εντός της ριζοσπαστικής ευρωπαϊκής αριστεράς.

Διακριτά και καθαρά…

Αντιλαμβανόμαστε ότι το θέμα υπάρχει, δεν μπορεί να κλειστεί στα εθνικά όρια και δεν το δημιούργησε κανένας Μουζέλης, Μαρατζίδης, Μοσχονάς, Σωτηρέλης και άλλοι λιγότερο ή περισσότερο αξιόλογοι επιστήμονες ή δημοσιολογούντες...

Επιστήμονες, φορείς τεχνοπολιτικής κουλτούρας και δράσης ασχολούνται εδώ και δεκαετίες. Ανεξαρτήτως πολικών συγκυριών, επιχειρώντας πάντα να τις λαμβάνουν υπόψη... Όχι ως αντικείμενο πολιτικού "εμπειρισμού". Ιδιαιτέρως από τη δεκαετία του '90, με αιχμή και τη δράση του ΟΠΕΚ (Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό).

Ένα θέμα που απασχολεί και διαμορφώνει προσανατολισμούς, σε ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο...

Δεν εξαρτάται μόνο από το τι γίνεται στα εθνικά μας όρια. Η παγκοσμιοποίηση είναι μια πραγματικότητα που δεν έχει επιστροφή… Έχει προσπάθειες επιτυχημένης ή μη προσαρμογής… Αφορά στις προσπάθειες δημοκρατικής διακυβέρνησής της...

Η αξία του δημόσιου Πανεπιστημίου και η σημασία της χρηματοδότησης της έρευνας

Με ιδιαίτερη προσοχή παρακολουθεί το πανελλήνιο τις προσπάθειες των πανεπιστημιακών και ερευνητικών κέντρων της χώρας μας, για την συμβολή τους στην έρευνα και την κλινική πρακτική που σχετίζεται με το Covid-19.

Δεν αναφερόμαστε μόνον στις ιατρικές σχολές και στις άλλες τις σχετικές με την υγεία (Τμήματα Βιολογίας, Φαρμακολογίας κλπ) των Πανεπιστημίων της χώρας, αλλά και σε αυτές τεχνολογικού προσανατολισμού που παράγουν και δωρίζουν στις δομές υγείας της χώρας είδη προστατευτικού εξοπλισμού και παρουσιάζουν διάφορες ενδιαφέρουσες άλλες σχετικές εφαρμογές και καινοτομίες.

Τα ερευνητικά κέντρα της χώρας και των πανεπιστημίων μας ήδη έχουν ξεκινήσει μονάδες δοκιμών ιών, ενώ οι πανεπιστημιακές κλινικές, ως κέντρα αναφοράς, αναδεικνύονται ως ο βασικός πυλώνας για το Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Είναι προφανές ότι οι μετασχηματισμοί που θα επιφέρει ο κοροναϊός θα είναι τέτοιοι που οπωσδήποτε θα αυξήσουν τη ζήτηση για σπουδές σε πανεπιστημιακά τμήματα ανθρωπιστικών κατευθύνσεων και προφανώς στα πλέον εφαρμοσμένα πεδία όπως αυτό των σχολών υγείας.

Συνολικά υπάρχει μια νέα αναγνώριση του ρόλου της δημόσιας εκπαίδευσης. Όλο και περισσότερο η κοινωνία μας αντιλαμβάνεται ότι ο πλούτος που δημιουργεί η πανεπιστημιακή εκπαίδευση δεν αφορά μόνον στην αύξηση των δυνατοτήτων ιδιωτικής κατανάλωσης του εκπαιδευομένου αλλά και στην προσφορά ευημερίας στο σύνολο της κοινωνίας μας.

Τα πανεπιστήμια μας φαίνεται ότι μπορούν να πάρουν πίσω κάτι από την κληρονομιά του παρελθόντος τους.

Η Ελληνική κοινωνία αναγνωρίζει, μετά τα τελευταία γεγονότα, ότι αξίζει να υποστηριχθεί η έρευνα στα δημόσια πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα.

Αυτή η κρίση διευκόλυνε με τον πλέον σαφή τρόπο αυτήν την κατανόηση. Η έρευνα αφορά στη ζωή μας και δεν μπορεί να είναι ένας τομέας δεύτερης κατηγορίας στις προτεραιότητές μας.

Ο οικονομικός και κοινωνικός αντίκτυπος της πανδημίας αυτής αποτελεί επιταχυντή για τις ώριμες αλλαγές στη πανεπιστημιακή μας εκπαίδευση.

Αλλαγές που αφορούν:

• στη δομή των προγραμμάτων σπουδών στο σύνολο των σχολών, 
• στις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων στα παν/μια με αντίστοιχες με αυτές των ομότεχνών τους διεθνώς γιατί με αυτούς συγκρίνονται και ανταγωνίζονται, 
• στις αναγκαίες συγχωνεύσεις που έπρεπε εδώ και καιρό να έχουν γίνει, 
• στο τρόπο χρηματοδότησης (η ανάγκη αναδιάρθρωσης των κονδυλίων και των λογαριασμών για την ψευδωνύμως αποκαλούμενη δωρεάν εκπαίδευση), 
• στις διαδικασίες εισαγωγής με ρόλο στα πανεπιστημιακά τμήματα υποδοχής, 
• στο τρόπο διδασκαλίας των μαθημάτων…

Δεν είναι τυχαία ότι η νέα αναγνώριση της σημασίας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εκπορεύεται από την ίδια την παρούσα κυβέρνηση, παρά τις πολλές κατά καιρούς αρνητικές διατυπώσεις ενάντια στην αποτελεσματική λειτουργία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και όχι πάντα άδικα. 

Ο βαθμός στον οποίο η κυβέρνησή μας, ακούει τις επιστημονικές συμβουλές από ειδικούς είναι πράγματι πρωτόγνωρος για τα σύγχρονα ελληνικά δεδομένα και πολύ ευπρόσδεκτος. 

Ίσως πλέον να έχει γίνει πολύ εμφανές πώς τα πανεπιστήμια συμβάλλουν στην απάντηση σύγχρονων προβλημάτων και κρίσεων, με εξαιρετική έρευνα διεθνούς επιπέδου και με αξιομνημόνευτη ταχύτητα.

Ένα μεγάλο ερώτημα για τα πανεπιστήμια μας τους επόμενους μήνες θα είναι, το πόσο μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη διαδικτυακή διδασκαλία και αξιολόγηση των φοιτητών τους... Μόνον έτσι θα πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι δεν είναι μόνον οι αίθουσες και η υπόλοιπη αναγκαία υποδομή για την πανεπιστημιακή εκπαίδευση των παιδιών της, αλλά ως επί το πλείστο η ποιότητα του διδακτικού και επιστημονικού προσωπικού των πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων.

Η αλήθεια είναι ότι με βίαιο τρόπο, λόγω των συνθηκών, ξύπνησαν πτυχές κοιμώμενες του πανεπιστημιακού μας συστήματος και ενσωμάτωσαν αλλαγές στην εκπαίδευση, έχοντας την ευκαιρία να προσφέρουν εξ αποστάσεως μάθηση, υψηλής ποιότητας και επάρκειας, αντίστοιχου επιπέδου με τα πλέον οργανωμένα πανεπιστήμια στον κόσμο.

Στην παρούσα φάση οι πανεπιστημιακοί στη χώρα μας παρακολουθούν με πικρία τις αλλαγές της δομικής ακινησίας, που προτείνονται από το κατατεθέν προς διαβούλευση νομοσχέδιο για την εκπαίδευση μόλις προχθές.

Παντού αυτή την περίοδο και αυτό δεν είναι συντεχνιακό, οι πανεπιστημιακοί και ερευνητές, σε εκατοντάδες ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο, επικεντρώνονται στην αντιμετώπιση της διαταραχής που προκαλείται από την πανδημία, σε πρώτη φάση στους σπουδαστές και ταυτόχρονα στη διατήρηση των συνθηκών και του επιπέδου εργασίας του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού.

Υ.Γ.  Για την κρίση που αντιμετωπίζουν τα μεγάλα πανεπιστημιακά συγκροτήματα της βιομηχανίας εκπαίδευσης προς πολίτες άλλων χωρών (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Καναδάς και τελευταία κάποιες χώρες της βόρειας Ευρώπης) θα αναφερθούμε σε επόμενο σχόλιό μας, όταν θα έχουμε τις χρηματοοικονομικές εκθέσεις και τα προβλήματα επιβίωσής τους στη διάθεσή μας...

Εγκλήματα ενάντια στη Δημοκρατία, στο όνομα του πατριωτισμού

21η Απριλίου 1967...
Στο όνομα του πατριωτισμού, έχουν γίνει πολλά εγκλήματα κατά της Χώρας μας και της Δημοκρατίας...
Η χούντα μας οδήγησε, εκτός άλλων εθνικών υστερήσεων, στον εθνικό ακρωτηριασμό, με την εξέλιξη στο Κυπριακό...
Σήμερα έχουμε Δημοκρατία... Με τα προβλήματά της αλλά Δημοκρατία...
Επειδή όμως δεν είναι πάντα δεδομένη η Δημοκρατία σε ένα τόπο, καλό είναι η κοινωνία να επαγρυπνά...
Εμείς τιμούμε όσους/ες Πολίτες βρήκαν τον τρόπο να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο απεχθές καθεστώς. Της πολύμορφης και διασπασμένης Αριστεράς μαζί με το προοδευτικό Κέντρο, δημοκράτες Δεξιοί και κάθε λογής Πολίτες...
Η Χούντα της εφταετίας 68-74, έγινε όμως δυστυχώς ανεκτή από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, παρά το γεγονός ότι σημαντικός αριθμός πολιτών, ανδρών και γυναικών, αντιστάθηκε με διάφορους τρόπους...
O Μανόλης Αναγνωστάκης είχε σημειώσει για αυτό:
"... Φοβάμαι τους ανθρώπους
που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια
κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό»..."
Φέτος μισό αιώνα μετά (53 χρόνια), συμπίπτει με την επταετή εξέλιξη της δίκης της εγκληματικής οργάνωσης της "Χρυσής Αυγής"…
Είναι η θεσμική και ιστορική ανάγκη προάσπισης των βάσεων του δημοκρατικού και δικαιοκρατικού πολιτισμού μας, καθώς τίποτα δεν είναι απλό, δεδομένο και αυτονόητο...
Έχει συνεπώς τεράστια σημασία η διαφύλαξη της ενότητας του δημοκρατικού τόξου, έστω γύρω από μερικά θεμελιώδη ζητήματα.
Η ενότητα αυτή δυστυχώς υπονομεύεται, όταν μόλις τα προηγούμενα χρόνια κάποιοι προσπάθησαν, ανιστόρητα, να εξισώσουν την χούντα και τη δικτατορία, με τις οικονομικές πολιτικές αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας αυτής.

• Σήμερα που βρισκόμαστε στο μέσο της διαχείρισης μιας υγειονομικής κρίσης που εξελίσσεται πάλι σε οικονομική…
• Σήμερα που γνωρίσαμε πλέον όλοι τις αυταπάτες και τα αποτελέσματα των "ασυμβίβαστων – εναλλακτικών" στρατηγικών των αλήστου μνήμης πλατειών των αγανακτισμένων…
• Σήμερα που με αφορμή τις δυσκολίες συμφωνίας σε μια ενιαία ευρωπαϊκή απάντηση στην οικονομική ενίσχυση των χωρών που πλήττονται περισσότερο από την κρίση αυτή, με αποτέλεσμα την περεταίρω ενίσχυση του ευρωσκεπτικισμού...
• Σήμερα που, νοσταλγοί της χούντας και αντίστοιχων αντιδημοκρατικών αντιλήψεων, προσπαθούν να σηκώσουν πάλι κεφάλι, χρησιμοποιώντας άλλα προσωπεία (οργανώσεις οχήματα ειδικού σκοπού) πέρα αυτό της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής, για να συνεχίζουν να ψαρεύουν στα θολά νερά και να χύνουν το φασιστικό, ρατσιστικό και διχαστικό τους δηλητήριο…
• Σήμερα που βιώσαμε την “ταπεινής σκοπιμότητας” αξία και σημασία ενός αντιπολιτευτικού λόγου που δομείται διαρκώς σε ένα επαναλαμβανόμενο πρόταγμα για πρόωρες εκλογές πριν το συνταγματικό χρόνο (κος Μητσοτάκης από τον Φεβρουάριο 2016)...
• Σήμερα που η κοινωνία πιο ώριμη από ποτέ, έστω και αργά, διεκδικεί και διασφαλίζει ως εθνική επιλογή…
• Τη διαμόρφωση μιας φυσιολογικής κατάστασης στις σχέσεις των πολιτικών δυνάμεων και αποκατάσταση διαύλων επικοινωνίας και συμμαχιών στα πλαίσια των προγραμματικών προταγμάτων τους...
• Τη γνήσια και αξιακή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών που είναι η μόνη που μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στη δράση των αρρωστημένων μυαλών που υπονομεύουν και αρνούνται τη Δημοκρατία
• Τη διαρκή ετοιμότητα και θέληση. Και βλέποντας τριγύρω μας, πρέπει να συνομολογήσουμε ότι μεγάλη απειλή των ελευθεριών μας είναι ο αχαλίνωτος λαϊκισμός τα ψέματα και η δημαγωγία
• Τη διαμόρφωση μιας φυσιολογικής κατάστασης στις σχέσεις των πολιτικών δυνάμεων και αποκατάσταση διαύλων επικοινωνίας και συμμαχιών στα πλαίσια των προγραμματικών προταγμάτων τους και ίσως μιας λογικής πολιτικής γεωγραφίας
• Τις δράσεις υποδοχής και κοινωνικής ενσωμάτωσης των προσφύγων
• Το Ορθολογικό και δίκαιο κοινωνικό σύστημα για τους αδύνατους
• Το κοινό σχέδιο οργάνωσης και ανάπτυξης του συστήματος Υγείας και ενίσχυσης της παιδείας

Ας γίνουν κοινοί μας στόχοι... Τότε θα μας χαρακτηρίζει εκείνος ο “Πατριωτισμός” που θα στηρίζει την κοινωνία και θα προστατεύει την Δημοκρατία.

21η Απριλίου 1967
Ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαϊου, στις 21 Απριλίου 1967, επίορκοι αξιωματικοί του στρατού, κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα, το οποίο οι ίδιοι ονόμαζαν «εθνοσωτήριο επανάσταση» ή «Επανάσταση της 21ης Απριλίου».
Την πράξη τους, οι πραξικοπηματίες δικαιολόγησαν ως απαραίτητη προκειμένου να αποφευχθεί αναρχία την οποία σχεδίαζαν “κεντροαριστερές” (!) ομάδες, κάτι το οποίο, ωστόσο, δεν μπόρεσαν να αποδείξουν με πειστικά στοιχεία.
Η δημοκρατία και οι θεσμοί καταλύθηκαν για επτά χρόνια, ως τις 24 Ιουλίου 1974, όταν η Χούντα των Συνταγματαρχών κατέρρευσε κατά τη διάρκεια της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο.
Η Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων, με το Δ΄ ψήφισμα στις 8 Ιανουαρίου 1975 χαρακτήρισε την κίνηση της 21ης Απριλίου 1967 πραξικόπημα.