Φοβάμαι... αλλά και ελπίζω...

Δεν μπορεί παρά να μας κάνει να νοιώθουμε καλά η απόφαση του Δικαστηρίου για την χρυσή Αυγή.
Προηγήθηκε μια η πλημμυρίδα εκδηλώσεων, ψηφισμάτων και αναρτήσεων στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, που εξέφρασε ένα λαϊκό μέτωπο απέναντι στην εγκληματική αυτή οργάνωση...

Ξέρουμε όμως ότι πολλές φορές αυτή η αντίδρασή μας ίσως και να "ξεπλένει" ανοχές, ενοχές και ευθύνες μας…
Πάνω από 400.000 πολίτες αυτής της χώρας "λέρωσαν" τα χέρια τους ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή… Δεν ήταν ότι δεν ήξεραν…Την ψήφισαν ξανά και μετά τη δολοφονία του Παύλου…
Η ακατανόητη ανοχή στις “πλατείες των αγανακτισμένων”, που έδωσαν αφορμή σε κριτικές για “φαιοκόκκινη” σύμπλευση, έδειξε τα αδύναμα πολιτικά αντανακλαστικά απέναντι στον λαϊκισμό και όχι μόνο…
Στην πλειοψηφία τους τα μεγάλα ΜΜΕ δεν ανταποκρίθηκαν στο δημοκρατικό τους ρόλο και δεν επέδειξαν τα απαιτούμενα αντανακλαστικά… Ευτυχώς όχι όλα και όχι όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτά…
Για αυτό φοβάμαι και δεν μπορώ να νοιώσουμε μαζί, την όποια δικαίωση παρά την ιστορική αυτή απόφαση, απόφαση ανακούφισης, που εκδόθηκε για τις εγκληματικές πράξεις της συγκεκριμένης οργάνωσης (προσοχή μόνο για αυτές, κατά το ελληνικό δίκαιο και όχι για τις ιδέες της)…
Όσο υπάρχουν τόσοι κάτοικοι αυτής της χώρας, που χωρίς να κάνουν στοιχειωδώς την αυτοκριτική τους παραδεχόμενοι το λάθος τους, μιας και η Δημοκρατία μας είναι ανεκτική και θα συγχωρήσει, τότε αυτοί/ες όλοι/ες θα μοιάζουν σαν τα τρωκτικά που προσπαθούν τα σκάψουν νέα λαγούμια για να ξαναβγούν στην πρώτη ευκαιρία…

Όσο δεν υπάρχει σχεδιασμός εκδημοκρατισμού των σωμάτων ασφαλείας και άλλων στρατιωτικών δομών, όπου ανέβαζαν στα υψηλότερα επίπεδα τα εκλογικά ποσοστά της Χ.Α. στα εκλογικά κέντρα που εψήφιζαν οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί, στρατιωτικοί κλπ υπάλληλοι, εργαζόμενοι. Μέριμνα και σχεδιασμός από την πολιτική ηγεσία των εν λόγω υπουργείων...

Για αυτούς τους λόγους κάτι με κάνει να παραφράζω τον Μεγάλο, για εμάς, Μανώλη Αναγνωστάκη…

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που τόσα χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Οκτωβρίου–
βγήκαν φωνάζοντας
«καταδίκη στην Χρυσή Αυγή».

Προφανώς και υπήρξαν πολλοί που πρόταξαν το στήθος τους (φυσικά και εννοιολογικά) και δεν φοβήθηκαν. Ο κος Μανιός Ν., ο κος Πύρρος Δήμας, ο κος Ξυδάκης Ν. κλπ. κλπ. Ακόμη και ο άλλος κος Δήμας, υποψήφιος Πρόεδρος, κάποια στιγμή εκείνης της περιόδου, της Ελληνικής Δημοκρατίας, δήλωσε πως δεν θέλει να εκλεγεί με την ψήφο της Χ.Α. (ανεξαρτήτως των ποσοτικών δεδομένων και μόνον η δήλωση αυτή είχε τη δική της αξία). Όλοι αυτοί/ες και άλλοι ανοιξαν τον δρόμο...
Να αναγνωρίσουμε όμως ιδιαιτέρως την πολιτική παρρησία, στο θέμα, του τότε Δημάρχου Αθηνών κου Καμίνη και του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης κου Νίκου Δένδια…
Περπάτησαν και οι δυο τους, τους πρώτους εκείνους μήνες, μια διαδρομή πολιτικής μοναξιάς… Ήταν όταν πρόταξαν το νόμο, απέναντι στην Χ.Α….
Ο κος Καμίνης, όταν όλα τα σκίαζε η φοβέρα, είχε την τόλμη να αποχωρεί επιδεικτικά από την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, όταν έπαιρνε το λόγο ο, τότε δημοτικό σύμβουλος και σημερινός υπόδικος, Κασιδιάρης.
Για όλα αυτά και φοβάμαι αλλά και ελπίζω…
Ελπίζω ότι ανεξάρτητα από την ιστορική αυτή απόφαση του δικαστηρίου, η Χρυσή Αυγή στην συνείδηση του ελληνικού, επαναλαμβάνω ότι ελπίζω, πως έχει καταχωρηθεί ως φασιστική εγκληματική οργάνωση...