Η αξίες από το παρελθόν και ο κίνδυνος του αποπροσανατολισμού

ΚΥΡΙΑΚΗ, 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Την πλειοψηφία, αν όχι το σύνολο όσων επιλέγουν να έχουν κάποιο λόγο για τα δημόσια πράγματα στη χώρα μας, μας απασχόλησε το τελευταίο διήμερο και σωστά, ο τρόπος που «τιμούμε» στη χώρα μας την επέτειο του Πολυτεχνείου…
Το προηγούμενο διήμερο μας απασχόλησε η περικοπή ή όχι των συντάξεων με τις προσωπικές διαφορές και το προ-προηγούμενο διήμερο η συμφωνία του κου Πρωθυπουργού με τον Αρχιεπίσκοπο…
Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε πως το μέλλον της χώρας μας είναι συνδεδεμένο με αυτό της Ευρώπης. Αλλά το μέλλον της ευρωπαϊκής κοινότητας είναι αντικείμενο συζήτησης στην συνεδρίαση του Eurogroup, που θα γίνει αύριο Δευτέρα. Η συνεδρίαση αυτή θα προετοιμάσει τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου, για την βαθύτερη οικονομική και πολιτική ενοποίηση στην Ευρωζώνη…

Δεν μπορεί κανείς πλέον να συζητά χωρίς να έχει στο νου του πως η αναφορά στο “Οικονομικό” σκέλος της Ένωσης φαντάζει να είναι πουκάμισο αδειανό. Ο “Νομισματικός” χαρακτήρας της Ένωσης έχει σφραγίσει με τέτοιο τρόπο τη πορεία της Ευρώπης που έχει ως αποτέλεσμα τον ευνουχισμό της, από κάποιες δυνατότητες “Δημοσιονομικής” παρέμβασης. Ακόμη δε περισσότερο μπορούμε να πούμε πως θέτει εν αμφιβόλω και αυτή καθαυτή την προσπάθεια για ολοκληρωμένη “Τραπεζική” Ένωση…

Οι συζητήσεις για την διαμόρφωση του ενιαίου προϋπολογισμού της ζώνης του ευρώ, δυστυχώς στη χώρα μας, δεν έχουν αποτελέσει θέμα στους πολιτικούς μας θεσμούς. Για την “κοινωνία των πολιτών”, όχι μόνον το ύψος του προϋπολογισμού αλλά και το πως αυτός θα λειτουργεί, παραμένει στο σκοτάδι…
Πόσο θα αφορά στη χώρα μας και πως αυτός (ο προϋπολογισμός) σχεδιάζεται να αντιμετωπίσει προληπτικά μελλοντικές οικονομικές κρίσεις στους αδύναμους κρίκους των 19 κρατών μελών του ευρώ;..

Θα έχει τη δυνατότητα επενδυτικών παρεμβάσεων στην οικονομία και θα παρεμβαίνει “μεροληπτικά” χρηματοδοτώντας δράσεις σε υποβαθμισμένες περιοχές της Ευρωζώνης ή θα επικρατήσει η αντίληψη ότι αυτό είναι δουλειά μόνον των δυνάμεων της αγοράς;…

Θα υπάρξουν επιλογές εγγύησης των τραπεζικών καταθέσεων και θα προχωρήσουμε προς την πραγματική “Τραπεζική Ένωση”, περιορίζοντας τους κινδύνους από τη βουλιμία επέκτασης των τραπεζικών δραστηριοτήτων;

Τι μεταβάλλεται και πόσο στο Προϋπολογισμό από τα διαφορετικά σενάρια για το Brexit; Δύο χρόνια μετά το δημοψήφισμα για το Brexit και εξακολουθεί να είναι ασαφής και αβέβαιος ο τρόπος αποχώρησης των Βρετανών, η οποία είναι προγραμματισμένη για τις 29 Μαρτίου του 2019.Τo Βrexit, όσο και εάν αναλύονται τα σενάριά του την τελευταία διετία, θα είναι μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Και ένα Brexit χωρίς συμφωνία θα είναι μία επώδυνη και γεμάτη ρίσκο εξέλιξη για όλους μας στην Ευρώπη.
Θέματα ενημέρωσης των πολιτών αυτής της χώρας που είναι ευθύνη και της εγχώριας εξουσίας και των ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά πολύ περισσότερο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που θέλουν να συμβάλλουν έγκυρα και υπεύθυνα…

Να μη πάει χαμένη, για τη χώρα, η δεκαετία θυσιών

ΤΡΙΤΗ, 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Στην περίοδο της παγκόσμιας χρηματο-οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας χωρών του 2008-2018, αναπτύχθηκαν και δοκιμάστηκαν διάφορες μέθοδοι διαχείρισης κρίσεων χρεών χωρών.

Μια σειρά ιδεών από αυτές, ενώ ήταν απλές ανακρίβειες και αυταπάτες, αναπαρήχθησαν από έγκυρα διεθνή κέντρα και κατέληξαν να θεωρούνται αυταπόδεικτες αλήθειες. Μία από αυτές είναι ότι τα μνημονιακά μέτρα των διαδοχικών προγραμμάτων διάσωσης, θα λειτουργήσουν ως μηχανισμός “εσωτερικής υποτίμησης”, που αποτελούσε δοκιμασμένο και αποτελεσματικό εργαλείο δημοσιονομικής πολιτικής στην περίοδο των εθνικών νομισμάτων.

Σήμερα βρισκόμαστε στη δέκατη επέτειο από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και στα εννέα χρόνια κρίσης χρέους της Ελλάδος.

Είναι η περίοδος που θα επιχειρηθούν διάφορες αξιολογήσεις, για να εκτιμηθούν ανασκοπικά μεθοδολογίες, πρακτικές και αποτελέσματα των επιλογών διαχείρισης των προβλημάτων και των αιτιών που προκάλεσαν τα συγκεκριμένα προβλήματα.

Θα τεθεί και θα επιχειρηθεί να απαντηθεί ένα μεγάλο ερώτημα : Έχει αναδιαρθρωθεί αυτά τα χρόνια το αίτιο και η βάση του χρέους της Ελλάδας; Μπορεί να πει κάποιος ότι η διαχείριση αυτής της 8ετίας κατέστησε το χρέος βιώσιμο με ταυτόχρονη όμως τη δυνατότητα ένταξης της ελληνικής οικονομίας, αλλά και κοινωνίας, σε συνθήκες κανονικότητας; Μήπως τελικά πήγαν χαμένα τόσα χρόνια προσπάθειας και θυσιών;

Δεν θα υπάρξουν ομόφωνες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.

Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι οι μνημονιακές μεταρρυθμίσεις, ειδικά όσες αφορούν στην σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, έχουν προχωρήσει πολύ, με μεγάλο κόστος της κοινωνίας και της οικονομίας, αλλά αποτελούσε αναγκαίο τίμημα – προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Κάποιοι άλλοι θα υποστηρίξουν ότι η υπερβολική προστασία του κύκλου επενδυτών του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι σκανδαλώδης και γίνεται για την υποστήριξη της συγκεκριμένης διεθνούς μερίδας κεφαλαίου, χωρίς μάλιστα να έχουμε εμφανή αποτελέσματα και άμεσες “εξωτερικότητες” στο σώμα της οικονομίας της χώρας.

Η καταγραφή των δεδομένων δείχνει ότι η πορεία των επενδύσεων κινείται πτωτικά για δεύτερο συνεχόμενο τρίμηνο, προκαλώντας έντονο προβληματισμό, αλλά η οικονομία κινείται εντός των στόχων, όπως αυτοί έχουν αποτυπωθεί στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής στρατηγικής για τη φετινή χρονιά.

Το ΑΕΠ κινήθηκε ανοδικά για 6ο συνεχόμενο τρίμηνο με το ποσοστό ανάπτυξης να διαμορφώνεται στο +1,8%, ενώ η Ελληνική Στατιστική Αρχή αναθεώρησε προς τα πάνω το ποσοστό της μεταβολής του α’ τριμήνου στο +2,5% έναντι +2,3% που ήταν το αντίστοιχο ποσοστό που είχε ανακοινωθεί τον Ιούνιο.

Η μέση ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας στο πρώτο εξάμηνο διαμορφώνεται πλέον στο 2,15% και είναι εντός των στόχων της κυβέρνησης και των θεσμών. Για τη φετινή χρονιά ο πήχης έχει οριστεί στο 2%, όπως προκύπτει και από την αναθεωρημένη πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου Σχεδίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής, πρόβλεψη με την οποία συμφωνεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όχι όμως και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία έχει τοποθετήσει τον πήχη στο 1,9%, όπως αποτυπώνεται και στις καλοκαιρινές προβλέψεις για την πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Την ίδια στιγμή όμως τα στοιχεία της Eurostat, δείχνουν μια αποκαλυπτική εικόνα για το τι ακριβώς συνέβη στη χώρα μας από το 2000 ως σήμερα.

Στη χώρα μας, οι τιμές αυξήθηκαν κατά 42,4%, έναντι κοινοτικού μέσου όρου 36,5%.

Αναφερόμαστε σε μια οδυνηρή δημοσιονομική περιπέτεια, από τις χειρότερες που έζησε ποτέ μια χώρα εν καιρώ ειρήνης…

Περίοδο όπου ακόμη δεν έχει ορατή ημερομηνία λήξης…

Συνοπτικά, μέχρι το 2017 επιβλήθηκαν μέτρα 70 δισ. ευρώ, χάθηκαν 66 δισ. από το ΑΕΠ, 120 δισ. από τις καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων, ενώ προστέθηκαν 800.000 νέοι άνεργοι…

Το δημόσιο χρέος, στο τέλος του 2009 βρέθηκε στο 126,7% του ΑΕΠ… Στο τέλος του 2016, με όλα αυτά τα μέτρα (και το PSI και PSI plus, που «κούρεψαν» το χρέος κατά 137,9 δισ. Ευρώ), το τελικό όφελος ήταν μόλις 51,2 δισ…

Χαρακτηριστικό της περιόδου είναι η κατάρρευση του ΑΕΠ, την οποία δεν είχαν προβλέψει οι δανειστές (το μπέρδεμα με τους πολλαπλασιαστές). Ξέχασαν, δηλαδή, να υπολογίσουν το βασικό για τους ενασχολούμενους με τα οικονομικά, πως τα δημοσιονομικά μέτρα έχουν ως αποτέλεσμα και την ύφεση!..

Το κύμα ακρίβειας που παρουσιάζεται στη χώρα μας δίνει τη χαριστική βολή στην πολυθρύλητη “εσωτερική υποτίμηση” των Μνημονίων, με τους Έλληνες να βλέπουν την αγοραστική αξία του μισθού τους στα ευρωπαϊκά τάρταρα.
Επιμελής μέριμνα, θεσμών και κυβερνώντων, για το περιορισμό του μισθολογικού κόστους, σκανδαλώδης αδράνεια για τον έλεγχο των τιμών σε υπηρεσίες και αγαθά.

Η χώρα μας σε αυτή τη φάση βρίσκεται σε σταυροδρόμι στρατηγικού χαρακτήρα για το μέλλον της και το πολιτικό της σύστημα. Στο άμεσο μέλλον θα δοκιμαστεί, εκτός των άλλων και η ικανότητα των δυνάμεων που αναφέρονται στην ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά θα έλεγα και της ίδιας της ΕΕ, να πάρουν δύσκολες αποφάσεις χωρίς αναβολές.

Στο δημόσιο λόγο των αρχηγών των κομμάτων προσεχώς ,στην διεθνή έκθεση Θεσ/νικης, πρέπει, εκτός των διαφορετικών ιδεολογικών, προγραμματικών και πολιτικών προσεγγίσεων, να αναζητηθούν συγκεκριμένες συναινέσεις για μέτωπο λογικής και εθνικής ευθύνης διαχείρισης, με προτεραιότητα σε θέματα όπως:

α) το επίπεδο παροχής υπηρεσιών του δημοσίου μετά τον ασχεδίαστο περιορισμό του,

β) την ορθολογικά σχεδιασμένη μείωση των πολύ υψηλών φορολογικών συντελεστών,

γ) την ενδυνάμωση της Δημοκρατίας μέσω της ενίσχυσης των υπερβολικά αδύναμων θεσμικών οργάνων και

δ) τον τριακονταετή σχεδιασμό για την αντιμετώπιση των άθλιων δημογραφικών στοιχείων μας...

ε) ας αποφασίσουμε, συζητώντας τις προτεραιότητες...

Προφανώς και δεν εισηγούμαστε τον περιορισμό της αντιπαράθεσης παρατάξεων, κομμάτων, συνδικάτων, κοινωνικών φορέων, μη κυβερνητικών οργανώσεων κλπ. Κάθε άλλο…

Το “δικαίωμα” να επιθυμεί κάποιος εκλογές το γρηγορότερο δυνατό είναι θεμιτό...

Αθέμιτο όμως είναι να διεκδικεί την εξουσία, να μη μπορεί να επιβάλλει εκλογές, αλλά εν ονόματι της απουσίας άλλης πολιτικής στρατηγικής και ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης, να αναπτύσσει πολιτική με μοναδικό άξονα το πως θα οδηγηθούμε σε εκλογές...

Αυτό όμως δεν είναι ούτε σύγχρονη ούτε μεταρρυθμιστική πολιτική...

Ας συμφωνήσουμε σε ένα πλαίσιο επιλογών εθνικής συμφωνίας και εφόσον γίνουν οι εκλογές η κοινωνία θα επιλέξει τους αρεστούς της...

Δημοκρατική Ενότητα για Εθνική Ανασυγκρότηση της χώρας.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

Η χώρα μας σε αυτή τη φάση βρίσκεται σε σταυροδρόμι στρατηγικού χαρακτήρα για το μέλλον της και το πολιτικό της σύστημα. Στο άμεσο μέλλον θα δοκιμαστεί, εκτός των άλλων και η ικανότητα των δυνάμεων που αναφέρονται στην ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά θα έλεγα και της ίδιας της ΕΕ, να πάρουν δύσκολες αποφάσεις χωρίς αναβολές…
Σε αυτόν πλέον τον απρόβλεπτο κόσμο, όπου η Ευρώπη αγωνίζεται κατά της αστάθειας εκτός των συνόρων της και κατά του λαϊκισμού στο εσωτερικό της, η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι ο αδύναμος κρίκος της ΕΕ...
Ο κίνδυνος να εμφανιστούν και στη χώρα μας, εκφραστές των λεγόμενων εναλλακτικών μοντέλων, από τον κινεζικό κρατικό καπιταλισμό έως τον κακοποιημένο εθνικισμό της Ρωσίας, είναι υπαρκτός στην Ελλάδα και μπορεί να κερδίσουν υποστηρικτές, όπως και αλλού στην Ευρώπη, εφόσον οι ψηφοφόροι χάνουν την πίστη τους στην αποτελεσματικότητα των συστημικών κομμάτων και στο ευρωπαϊκό μοντέλο.

Τώρα να αναζητηθούν συναινέσεις για μέτωπο λογικής και εθνικής ευθύνης διαχείρισης, με προτεραιότητα σε θέματα όπως α) το επίπεδο παροχής υπηρεσιών του δημοσίου μετά τον ασχεδίαστο περιορισμό του, β) την ορθολογικά σχεδιασμένη μείωση των πολύ υψηλών φορολογικών συντελεστών, γ) την ενδυνάμωση της Δημοκρατίας μέσω της ενίσχυσης των υπερβολικά αδύναμων θεσμικών οργάνων και δ) τον τριακονταετή σχεδιασμό για την αντιμετώπιση των άθλιων δημογραφικών στοιχείων μας...
Προφανώς και δεν εισηγούμαστε τον περιορισμό της αντιπαράθεσης παρατάξεων, κομμάτων, συνδικάτων, κοινωνικών φορέων, μη κυβερνητικών οργανώσεων κλπ.
Κάθε άλλο…
Διεκδικούμε τον ανταγωνισμό και την άμιλλα στη δημιουργία προγραμμάτων, θέσεων και προτάσεων που αποτελούν οξυγόνο για τη χώρα μας και τη δημοκρατία.
Υποστηρίζουμε όμως ότι, στα προηγούμενα θέματα, πρέπει να υπάρξει μια εθνική συμφωνία προγραμματικής βάσεως, που θα αποτελεί εθνική στόχευση, ανεξαρτήτως χρώματος κυβερνήσεως... Ο λαός θα επιδοκιμάζει ή θα αποδοκιμάζει με βάσει το σύνολο όλων των προτεινόμενων άλλων πολιτικών (παιδεία, ασφάλεια, υγεία κλπ.) και βεβαίως την διαχειριστική επάρκεια υλοποίησης των συμπεφωνημένων…
Αναφερόμαστε στην ανάγκη συγκρότησης ενός εθνικού ευρωπαϊκού μετώπου, μιας Δημοκρατικής Ενότητας για την Εθνική Ανασυγκρότηση της χώρας μας.
Ποιοι και ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις μπορούν να αποτελέσουν δεξαμενή κινήματος υποστήριξης αυτής της προοπτικής;
Κοινωνικές, πνευματικές και πολιτικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως πολιτικών, κομματικών και ιδεολογικών επιλογών, με ευρωπαϊκό όμως προσανατολισμό και επιλογές.

Όσοι/ες υποστήριξαν ή και κατανόησαν εκ των υστέρων, την αξία και τη σημασία της ένταξης της χώρας μας στην Νομισματική Ένωση.

Όσοι/ες, κόντρα στο ρεύμα της εποχής, κατανόησαν την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης του κου Τάσου Γιαννίτση, τότε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, για το ασφαλιστικό και την επίδρασή του στα δημοσιονομικά προβλήματα της οικονομίας μας, ή ακόμη και όσοι το αντιλήφθηκαν μετά από την περιπέτεια της τωρινής δεκαετίας της οικονομικής κρίσης.

Όσοι/ες ήταν έτοιμοι, παρά τις ενδεχόμενες και δικαιολογημένες επιφυλάξεις τους, να ενισχύσουν τις προσπάθειες, εφόσον γινόταν πράξη οι εξαγγελθείσες προεκλογικές υποσχέσεις του κου Καραμανλή μετά το 2004, για την επανίδρυση του κράτους.

Όσοι/ες ενώ αντιλήφθηκαν την χρονική υστέρηση στη κατανόηση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας από την κυβέρνηση του κου Γ.Α.Παπανδρέου και του αναγνώρισαν την προσπάθεια να διαμορφώσει θεσμούς, σε διεθνές επίπεδο και να επιχειρήσει, χωρίς την αναγκαία συμπαράταξη από τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις (ιδιαιτέρως της Ν.Δ. του κου Σαμαρά), να πάρει πάνω του τη διαχείριση και λύση του προβλήματος πτώχευσης της χώρας.

Όσοι/ες, ενώ γνώριζαν το μέρος των ευθηνών και της συμβολής του κου Σαμαρά στην δημιουργία και ανάπτυξη του κινήματος των αγανακτισμένων δια μέσω των αλλεπάλληλων “Ζαππείων”, θεώρησαν ότι η ευθύνη τους, απέναντι στη χώρα, τους οδηγούσε να συγκατανεύσουν σε ΣΥΝκυβέρνηση (η αναφερόμενη και ως Σαμαρά- Βενιζέλου) η οποία αντικατέστησε αυτή του κου Παπαδήμου, την οποία ο κος Σαμαράς δεν άφησε να ολοκληρώσει τις προσπάθειές της.

Όσοι/ες αντιστάθηκαν στον αντιευρωπαϊκού προσανατολισμού, παραλογισμό του δημοψηφίσματος του 2015 και στέκονται κριτικά στην θετική αλλαγή πορείας της κυβέρνησης από τις ακατανόητες πολιτικές της επιλογές στο πρώτο εξάμηνο του 2015.

Όσοι/ες αναγνωρίζουν πως η σχετική με τα μνημόνια διαδικασία, που αναφέρεται στην μετά την 20η Αυγούστου, είναι ένα σημαντικό και αναγκαίο βήμα που πρέπει να κάνει ή χώρα και θα μπορούσε να είχε γίνει το 2015 αν οι πολιτικές δυνάμεις ιεραρχούσαν την εθνική ευθύνη ως προτεραιότητα, αλλά από μόνη της δεν αποτελεί λύση για τα προβλήματα που μας οδήγησαν στη κρίση και ακολούθως στα μνημόνια.

Όσοι/ες θέλουν να συμβάλουν και όχι να συνθηματολογήσουν και επιλέγουν να προσπαθήσουν να δώσουν απαντήσεις στο πώς η Ελλάδα, μετά από την κακή διαχείριση των αιτιών της κρίσης στο σύνολο της δεκαετίας και ιδιαιτέρως από τους εταίρους μας, θα αντιμετωπίσει μια κατάσταση που την οδήγησε στο να έχει απομείνει με ανεπαρκείς δημόσιες υπηρεσίες, πολύ υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, αδύναμα θεσμικά όργανα και άθλια δημογραφικά στοιχεία...
Όσοι/ες αντιλαμβάνονται ότι τα αμέσως προηγούμενα, θα πρέπει να τα διαχειριστούμε ταυτοχρόνως με την τυπική υποχρέωση της χώρας (έως ότου καταφέρουμε να την τροποποιήσουμε) να πετυχαίνει μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα (δηλαδή πριν από την καταβολή τόκων) για τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες...
Και αυτά θα πρέπει να γίνουν ανεξαρτήτως χρώματος κυβερνήσεως...

Άλλο "Δημοκρατία" και άλλο "Δημοκρατικισμός".

Αγαπητοί και αγαπητές φίλοι και φίλες αυτές τις μέρες θα διαθέσω χρόνο για διαγραφές "φίλων" και γνωστών από f/b...
Κανείς δεν υποχρεώνει κανένα να διατηρεί μια "τοξική" σχέση έστω και διαδικτυακά...
Θέλω να είμαι σαφής και δηκτικός...
Ιδιαιτέρως που ένας αριθμός από τους συνδεδεμένους μαζί μου είναι φοιτητές και φοιτήτριές μου, που θέλω να γνωρίζουν τις σκέψεις μου για βασικά στοιχεία που πρέπει να αφορούν στο δημόσιο (αλλά και ημιδημόσιο όπως εδώ) λόγο...
Υποστηρίξω πως ο καθένας/μια στη ζωή του δεν πρέπει να βάζει όρια στο δικαίωμα έκφρασης της άλλης άποψης...
Αυτό δεν σημαίνει κατ' ανάγκη και συμφωνία μαζί της...
Στην ηλικία μου όμως δεν μου επιτρέπεται να καταναλώνομαι με άτομα (είτε συμφωνώ εν γένει μαζί τους είτε διαφωνώ) που όταν και εφόσον διαφωνούν με κάποιον, προσπαθούν να διακρίνουν ταπεινά κριτήρια και κίνητρα που τον καθοδηγούν...
Αυτό στην αριστερά το ονομάσανε Σταλινισμό και στη σύγχρονη εποχή μας πολιτικό μπούλινγκ (bullying)...
Η ενοχοποίηση του φορέα της γνώμης δεν σημαίνει αντιπαράθεση στην ουσία της άποψης. Ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί ότι εφόσον διέθετε αναφορά στον ορθό λόγο πορεύτηκε με τα “ξεροκέφαλα” γεγονότα...
Η ωφέλεια από τη συγκυριακή επικράτηση δεν σημαίνει κάτι περισσότερο από παροδικά οφέλη στο παιχνίδι των τεχνικών της εξουσίας...
Η διάψευσή η επιβεβαίωση έρχεται αργά ή γρήγορα με τις σχετικές ωδίνες ή οφέλη για την κοινωνία και τη χώρα...
Η περίπτωση των κομμάτων που συγκυβερνούν είναι μια περίπτωση...
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης...
Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μου επιτρέπεται να διαθέτω ανοχές και αντοχές για όσους και όσες δεν εκφράζουν απλά και δυνατά την όποια άποψη τους αλλά κάνουν ερμηνεία των προθέσεων των άλλων για να τους απαξιώσουν και έτσι να ταπεινώσουν και την γνώμη τους με την οποία διαφωνούν...
Ο Σπύρος Δανέλλης και ο Νίκος Μαρατζίδης (Βουλευτής του ΠΟΤΑΜΙ ο ένας και συνάδελφος καθηγητής ο άλλος) είναι προσωπικοί μου φίλοι, δεκαετιών…
Μοιραζόμαστε συμφωνίες και διαφωνίες ων ουκ έστι αριθμός… Σε άλλα επιβεβαιωνόμαστε και σε άλλα διαψευδόμαστε…
Ουδέποτε όμως στην κοινή μας ζωή, πολιτική, προσωπική και οικογενειακή, δεν διέκρινα τίποτα άλλο πέρα από τη "σκοπιμότητα" της έκφρασης της άποψής τους… Όποια και αν ήταν αυτή…
Οι αναφορές λοιπόν, οι προσβλητικές, σε αυτούς και οι ερμηνείες προθέσεων τους, με αφορούν προσωπικά και τις θεωρώ πως απευθύνονται σε μένα προσωπικά...
Όταν ο άλλος σε φτύνει δεν μπορεί να καμώνομαι πως ψιχαλίζει…
Η σιωπή και ανοχή σημαίνει ενδυνάμωση σε αυτού του είδους δημόσιο λόγο, που επιβάλλει κανόνες του ψηφιακού "δημοκρατικισμού"…
Όχι!... Άλλη δημοκρατία θέλω να υπηρετήσω… Από αυτή δεν θα πάρω…
Θα παρακαλούσα λοιπόν όσους και όσες δεν θα καταφέρω, σε αυτή την προσπάθεια, να εντοπίσω, να με διαγράψουν εκείνοι/ες από τις επαφές τους και να κλείσουμε το "κύκλο" αυτής της ιδιότυπης επικοινωνίας μας...
Τους χαιρετώ λοιπόν και τους ευχαριστώ για την παροδική συνάντηση και συνύπαρξή μας εδώ...
Δάσκαλος είμαι για τους φοιτητές/τριες μου για τους οποίους και διαθέτω καρτερικότητα, επιμονή και υπομονή, στοχαστικότατα και τη διάθεσή μου να συνεχίσω να μαθαίνω...
Για όλους του άλλους/ες ούτε "ήρωας" δήλωσα αλλά ούτε και "εθελοντής πρωτοπορίας" για να ξοδεύω το πολύτιμο χρόνο μου σε άγονες αλλά και αγενείς αντιπαραθέσεις...
Όχι. Η σχέση μου με τη πολιτική και τα κοινά δεν επιθυμώ να αλλάξει στα γεράματά μας...