Ένα προφητικό σχόλιο που είχα δημοσιέυσει τον Μάη του 2006.
Ακολουθούν τα σχόλια φίλων με τις απόψεις της περιόδου...
11 απαντήσεις στο άρθρο “Φοιτητές και νέοι επιστήμονες εναντίον της πολιτικής τάξης και των μεσηλίκων Καθηγητών: Σύγκρουση των γενεών;”
1.Σχόλιο από: sotiris40
Ιουνίου 21st, 2006 at 10:12
Δεν ξέρω αν η σύγκρουση των γενεών είναι νέο φαινόμενο, νόμιζα μάλλον ότι το ίδιο αντιμετώπιζα κι εγώ με τους δικούς μου γονείς αλλά φαντάζομαι και εκατομμύρια άλλα παιδιά. Όπως το θέτει το παραπάνω άρθρο θέλω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις ιδεολογικού χαρακτήρα.
Σήμερα οι νέοι άνθρωποι φυσικά και διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον. Προβλέπουμε λοιπόν όλοι μας μια μείωση του νεανικού πληθυσμού έναντι των μεγαλυτέρων ηλικιών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όταν η ηλικιακή πυραμίδα στενέψει στη βάση της όλο και λιγότεροι άνθρωποι (όταν φτάσουν τα 50 τους) θα διαχειρίζονται όλο και μεγαλύτερο πλούτο; Στο παράδειγμα του άρθρου αναφέρεται το χαρακτηριστικό παράδειγμα της ακίνητης περιουσίας και της αξίας γης (αν δεν απατώμαι ο τρόπος μέτρησης της οικονομικής ευμάρειας με αυτόν τον τρόπο μου θυμίζει κάτι ιδεολογικά…). Οταν λοιπόν ο νέος μας φτάσει τα 50 δεν θα έχει τα ακίνητα των γονιών του και συν ότι έχει φτιάξει ο ίδιος;
Και βέβαια θα μπορούσα να συνεχίσω τέτοιες απλοϊκές σκέψεις γιατί απλοϊκές και προβοκατόρικες είναι. Απλώς αυτό που σκέφτονται οι νέοι σήμερα είναι ότι αντικειμενικά θα κουραστούν λιγότερο για την απόκτηση των ίδιων αγαθών από ότι οι γονείς τους. Η εξέλιξη των πραγμάτων είναι αυτή. Η διαφορά όμως είναι ότι όπως διαφοροποιείται η κατανάλωση οι νέοι πάντα διεκδικούν και διαφοροποιημένα προϊόντα. Η απόκτηση γης αποτελεί για αυτούς σήμερα μια αξία μέτρησης ευμάρειας; Η κατοχή διδακτορικού αποτελεί και κοινωνική αξία ή μόνο οικονομική (επαγγελματική εξασφάλιση);
Επίσης επειδή βλέπουμε τον κόσμο στην παγκοσμιότητά του σήμερα, φυσικά κοι οι νέοι δεν συγκινούνται από ιδεολογίες (αν και όχι απαραίτητο, χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τσε ως διαχρονική αξία ενός επαναστατικού συμβόλου), από βολεμένους ιδεολόγους που ουσιαστικά επαναστατούν από τον καναπέ. Και σίγουρα από επαναστάτες των παραθύρων δεν συγκινούνται. Ούτε και από τη μυθοποιημένη γενιά των 50ρηδων (που χαίρομαι για τον αυτοσαρκασμό του κυρίου Χλωμούδη) που ντυμένη στην αίγλη του Πολυτεχνείου κυρίαρχησε ιδεολογικά και πολιτικά τα τελευταία 30 χρόνια. *
Οι νέοι όμως της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής συγκινούνται. Τα κινήματα εκεί είναι ενεργά, το μοντέλο ανάπτυξης αμφισβητείται στους δρόμους και ακόμα ριζοσπαστικές κυβερνήσεις σαν του Λούλα μοιάζουν συντηρητικές. Δες τε λίγο και τη Διακήρυξη της Βηρυττού στο www.stoppoverty.gr και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Τα δικά μας τα παιδιά λοιπόν θα έχουν αύριο να αντιμετωπίσουν όχι εσωτερικές υποχρεωτικά κοινωνικές εκρήξεις αλλά ίσως και μια νέα μορφή πολέμου. Και δεν μπαίνω στη νομοτελειακή λογική του ΚΚΕ, περί κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος και άρα επικράτησης της επανάστασης. επιμένω όμως ότι ο Γιώργος του παραδείγματος ανήκει σε μια άλλη τάξη ανθρώπων που αισθάνεται μειονεκτικά σε σχέση με τους ομοίους του στη χώρα του. Αλλά σε σχέση με τα 2 δις ανθρώπων που ζουν με κάτω από 1$ την ημέρα; Ούτε αυτή η ανισότητα είναι ιδεολογικό πρόβλημα; Αποτέλεσμα της σύγκρουσης των γενεών είναι;
* Να θυμίσω ονόματα ; Σκανδαλίδης, Λαλιώτης, Δαμανάκη, Τσούρας και πολλοί άλλοι βέβαια που προς θεού δεν αγνοώ αλλά δεν αναφέρω για λόγους χώρου και χρόνου. Αυτή λοιπόν η γενιά με το σπιτάκι και το εξοχικό δεν κυβέρνησε τώρα. Ούτε σε αυτή τη δεκαετία έγινε ισχυρή. Είναι πολιτικά και ιδεολογικά ισχυρή από το 1974 και μετά, αλλά ειδικότερα από το 1981 ή αν θέλετε το 1989 που εγώ θεωρώ ορόσημο στην αλλαγή ηλικιακής φρουράς στη πολιτική εξουσία της χώρας.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Θάνος Πάλης
Ιουνίου 23rd, 2006 at 08:52
Ως συμβολή στο διάλογο που ανοίγεις σου αποστέλλω ένα σχόλιο του Γιώργου Βέλτσου στα «ΝΕΑ».
ΔΕΝ EXOYME καταλάβει τα παιδιά μας. Δεν πρόκειται για το επαναλαμβανόμενο χάσμα των γενεών. Πρόκειται για μια οντολογική διαφορά που εγκαθιδρύει, ευτυχώς, η νεότητα: αυτή η μοναδική περίοδος της ζωής, όπου ο άνθρωπος χωρίς την πίστωση του χρόνου, τα θέλει όλα.
H νεότητα δεν αντιπαραθέτει τίποτε σε τίποτε, δεν πουλάει νταηλίκι, δεν είναι ούτε βία ούτε συμβιβασμός. Τίποτα το αρνητικό δεν έχει. Καταφάσκει μόνο το απεριόριστο σε αντίθεση με το μεταβατικό που θέλει η κ. Γιαννάκου και οι «σοφοί» της.
H επιμονή να ξαναβρεθούν και σήμερα οι νέοι στον δρόμο δείχνει την εμμονή τους στη νεότητα. Πηγαίνουν έως εκεί που φτάνουν στο όριό τους και που το όριό τους τούς καθορίζει.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Αποστόλης Δημητρόπουλος
Ιουνίου 23rd, 2006 at 08:53
Η διάσταση της “σύγκρουσης των γενεών” νομίζω ότι είναι υπαρκτή.
Παρά ταύτα δεν πιστεύω ότι ερμηνεύει τα φαινόμενα των ημερών μας στην παιδεία.
Αν ήταν έτσι οι κινητοποιήσεις των νέων θα έπαιρναν ευρύτερο ευρωπαϊκό χαρακτήρα, όπως συνέβη τη δεκαετία του ‘60. Πράγμα που δε συμβαίνει. Ούτε στις χώρες εκείνες όπου η διάσταση της σύγκρουσης των γενεών είναι ‘αντικειμενικά’ μεγαλύτερη λόγω μεγαλύτερης ανάπτυξης του κοινωνικού τους κράτους (αλλά και απουσίας Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης δηλαδή δυνατοτήτων δημόσιων δαπανών από ξένες τσέπες).
Ακόμα και οι προσπάθειες που γίνονται από διάφορους να αποδώσουν στις καταλήψεις των Ελλήνων ‘”άρωμα” Γαλλίας, τις βρίσκω υπερβολικές.
Έχω άλλη ερμηνεία για τα όσα συμβαίνουν εδώ αυτές τις ημέρες.
Η δική σου υπόθεση πρέπει να απαντήσει γιατί τα όσα συμβαίνουν εδώ δεν συμβαίνουν και αλλού. Δεν με πείθει η διάκριση σου περί βαθύτερων αιτίων και αφορμών.
Είναι σίγουρα μεγάλη κουβέντα για να την κάνουμε εδώ γραπτώς. Πάντως επιμένω ότι υπάρχουν πολλοί ίσως ‘ενδιάμεσου’ χαρακτήρα παράγοντες που ερμηνεύουν τα φαινόμενα των ημερών μας στην Ελλάδα, χωρίς την ανάγκη προσφυγής στην υπόθεση της “σύγκρουσης των γενεών”.
Πολύ σύντομα, επιγραμματικά και σίγουρα σχηματικά αναφέρω:
α)τη μεγάλη διεύρυνση της ανώτατης εκπαίδευσης την τελευταία δεκαετία (από τις μεγαλύτερες στον κόσμο) και την ανάδειξη της ανώτατης εκπαίδευσης σε κύριο πεδίο των κοινωνικών διαφοροποιήσεων, ανταγωνισμών και συγκρούσεων
β) τον τρόπο με τον οποίο έγινε η διεύρυνση αυτή (κρατικός-σοβιετικού τύπου- σχεδιασμός πανεπιστημιακής πολιτικής με αποτέλεσμα την αποσύνδεση της από την οικονομία και την αγορά εργασίας )
σε συνδυασμό με όσα άλλα δεν έγιναν
γ) στο περιεχόμενο της παιδείας,
δ) τη λειτουργία του κράτους, την αγορά εργασίας, την οικονομία.
Θερίζουμε ότι σπείραμε…!
Πέρα από τις διάφορες και κατανοητές αντιφάσεις που προβάλλουν οι διάφοροι εκπρόσωποι των φοιτητών, νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι συναινούν στην άρνηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Επίσης ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι προηγήθηκαν όλων των κινητοποιήσεων αυτές των φοιτητών της ιατρικής ενώ οι λιγότερο πρόθυμοι είναι οι φοιτητές παιδαγωγικών τμημάτων (δασκάλων). Οι απόφοιτοι ιατρικής αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες πρόσβασης στην αγορά εργασίας (ενώ οι δάσκαλοι διορίζονται αμέσως!!) και ίσως τη μεγαλύτερη διάψευση-ματαίωση προσδοκιών.
Κατ’ ουσίαν οι φοιτητές (και κυρίως αυτοί της ιατρικής) επιζητούν την άνευ όρων προστασία τους από το κράτος και τον ανταγωνισμό των αποφοίτων ξένων πανεπιστημίων και των μελλοντικών αποφοίτων ιδιωτικών ιδρυμάτων.
Τα γιατί και πως της μεγάλης διεύρυνσης της ανώτατης εκπαίδευσης και τα αποτελέσματά τους αξίζουν σίγουρα βαθύτερης ανάλυσης.
Μου φαίνεται όμως πραγματική (αν και όχι σπάνια) ειρωνεία ότι οι όποιες “λύσεις” των προβλημάτων που έχουν διαμορφωθεί μπορούν να προκύψουν μόνο με την αποδοχή πολλών από όσα απορρίπτουν!!!
Υποστηρίζω δηλαδή ότι η ερμηνευτική υπόθεση της “σύγκρουσης των γενεών” μπορεί αναδειχθεί ως ισχυρή αφού βγάλουμε από τη μέση μια σειρά από άλλους “ενδιάμεσους” παράγοντες, που παίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην περίπτωση των κοινωνικών συγκρούσεων στην Ελλάδα και των κινητοποιήσεων των ημερών μας.
Η προσφυγή στον άνευ όρων κρατικό προστατευτισμό πιστεύω ότι ερμηνεύει και τη στάση των πανεπιστημιακών, αν και σίγουρα είναι πιο σύνθετο ζήτημα.
Σταματώ εδώ γιατί δεν έχω άλλο χρόνο τώρα. Θεωρώ όμως χρήσιμη την όλη διερεύνηση και ανάλυση του ζητήματος. Όχι μόνο για τη θεωρία αλλά κυρίως για την πολιτική της αξία.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Λάμπρος Τσουκνίδας
Ιουνίου 23rd, 2006 at 08:57
Διάβασα το άρθρο, και έχω να κάνω την εξής παρατήρηση:
· Ο εκπρόσωπος της γενιάς των 50 συν πλην που αναφέρεται (και στον οποίο αναγνωρίζεσαι) δεν είναι τυπικός εκπρόσωπος αυτής της γενιάς –μια βόλτα στην Ομόνοια αλλά και στην Κυψέλη, ακόμη και στο Γαλάτσι δείχνει (θεωρώ καθαρά) πως τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις δεν είναι τόσο απόλυτα. Εν κατακλείδι, το να λέμε ότι τα «4/5 του εθνικού πλούτου το κατέχουν οι ηλικιωμένοι» δεν αρκεί αρκεί διότι παραβλέπει την εσωτερική κατανομή (που μυρίζει ταξικότητα) μεταξύ των ηλικιωμένων.
· Ο εκπρόσωπος της νέας γενιάς είναι περισσότερο τυπικός (παρ’ ότι και πάλι το παράδειγμα αφορά ένα γόνο μεσοαστικής οικογενείας, καλά σπουδασμένο) –θεωρώ, όμως ότι αυτό οφείλεται όχι τόσο στα ηλικιακά χαρακτηριστικά αλλά σε αυτά σε χαρακτηριστικά ταξικού χρώματος
Πέραν αυτού, υπάρχει κάτι που το θεωρώ ως σημαντικότερο λάθος σε κάθε προσέγγιση που ουσιαστικά αναφέρει ότι η νέα γενιά θα κληθεί να πληρώνει τις συντάξεις, την περίθαλψη και την (όποια) ευζωία της προηγούμενης γενιάς:
· Τείνει να περιορίσει, έως εξοβελίσει, τη σημασία των εισφορών που προϋπήρξαν, των εισφορών που καταβλήθηκαν από αυτή τη γενιά
· Τείνει να ενοχοποιεί τις «ανανεωτικές δραστηριότητες» των ηλικιωμένων ή το (αυτονόητο) δικαίωμα στην υγειονομική περίθαλψη ή στην αξιοπρεπή διαβίωση (και μέσω της σύνταξης)
· Λησμονεί πως την εποχή που καταβάλλονταν όλες αυτές οι εισφορές, την εποχή που οι 50 συν πλην ήταν σαν τη σημερινή νέα γενιά, η κερδοφορία των επιχειρήσεων (για να μη μιλήσουμε για εκείνη των Τραπεζών) ήταν μονοψήφιο ποσοστό ενώ σήμερα τείνει να είναι τριψήφιο και θεωρείται πως δεν αρκεί
Εν τέλει: Πρόβλημα (ακόμη και σύγκρουση ή και πόλεμος, αν θες) γενεών υπάρχει, και λίγο παραπάνω από όσο –για να μη ξεχνιόμαστε- υπήρχε πάντα. Θεωρώ όμως ότι αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί απλά και μόνο σε ηλικιακά χαρακτηριστικά ή παράγοντες αλλά στον τρόπο ανάπτυξης του καπιταλιστικού κόσμου και στις αξίες –ανταγωνιστικότητας, παραγωγικότητας κλπ.- που επικρατούν: Όταν θες να έχεις κερδοφορία 100%, πας το εργοστάσιο στη Βουλγαρία και ζητάς εργασιακές σχέσεις που οδηγούν σε δουλειά 12 και 14 ωρών την ημέρα για απολαβές που δεν φτάνουν ούτε για νοίκι και (χαμηλής ποιότητας) φαϊ και ας μη συζητάμε για «ανανεωτικές δραστηριότητες» ή πολιτισμό. Για αυτό όμως δεν φταίει το γεγονός ότι είσαι 50άρης που θέλει να ξεπετάξει τους 20άρηδες…
Το κλειδί, και δεν λέω κάτι νέο, το ‘χουμε πει από παλιά, μάλλον βρίσκεται σε μια αλλαγή που θα οδηγήσει σε μια νέα λιτότητα, όσον αφορά τους ενεργειακούς πόρους ή την κατανάλωση προϊόντων και, κυρίως, θα οδηγήσει σε μια άλλη αντίληψη για το ποιες αξίες έχουμε ως κοινωνία: Διότι αν όλοι θέλουμε ιδιόκτητο σπίτι με αυλή, αν όλοι θέλουμε εξοχικό στη Μύκονο ή τη Σαντορίνη, λες και κάθε μέρα είμαστε εκεί, ε είναι βέβαιο ότι θα πρέπει εποικίσουμε και τον Άρη για να μας φτάσει το έδαφος. Και αν θέλουμε να αλλάζουμε αυτοκίνητο κάθε δυο χρόνια γιατί κάποιοι αποφάσισαν να αλλάζουν την εμφάνιση (και όχι τη μηχανή ή την ασφάλεια) κάθε δυο χρόνια λες και μιλάμε για πουκάμισα, με συγχωρείς αλλά το βρίσκω υπερβολικό αυτή η τάση να καθορίζει τους δείκτες παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας και να πρέπει να καθορίζουμε με βάση αυτούς όλα τα άλλα. Και αυτή είναι μια τάση, κατανάλωσης, που δεν έχει σχέση με ηλικίες: Άπαξ και γίναμε καταναλωτές, γίναμε –καμία σχέση με την ηλικία. Ασχέτως πόσο χρονών είμαστε τρέχουμε να υλοποιήσουμε το καταναλωτικό μας όνειρο. Και αλίμονο αν το ζητούμενο είναι η νέα γενιά να διεκδικήσει απλώς μια νέα κατανομή υπέρ της (ακόμη και αν αυτό σημαίνει «να πεθάνουν οι ηλικιωμένοι για ας δώσανε τις εισφορές τους, κι ας έφτιαξαν εμάς –γιατί κάποιος μας σπούδασε, μας τάισε, μας, μας , μας, και ας φτάξαν τον κόσμο που ζούμε –όπως τον φτιάξαν).
Κάποια στιγμή πρέπει, ως κοινωνίες (και αυτό ξεπερνά τις ηλικίες, αφορά Π ο λ ί τ ε ς) να αποφασίσουμε τι θέλουμε, τι ζωή θέλουμε, τι πλανήτη θέλουμε, τι αξίες θέλουμε: Είναι σαν αυτό που λες και στη μελέτη σου για την ακτοπλοία: Θα αποφασίσουμε αν θέλουμε να έχουν σύνδεση και τι σύνδεση τα νησιά (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) ή αν θα δώσουμε έμφαση, π.χ. στην Μακεδονία. Θα αποφασίσουμε, προσθέτω, αν θεωρούμε ότι πρέπει όλοι να έχουν ένα επίπεδο α υγειονομικής περίθαλψης. Αν πούμε ναι, τότε θα δούμε πως διασφαλίζεται, πως χρησιμοποιείς τις νέες τεχνολογίες γι’ αυτό, πώς κατανέμεις πόρους, τι προδιαγραφές θέτεις στον ιδιωτικό τομέα, τι ελέγχους κάνεις –γιατί, θεωρώ, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι τόσο να θα αφήσουμε την αγορά να μπει εδώ ή εκεί αλλά αν το Δημόσιο θα ορίσει προδιαγραφές ή όχι –γιατί έτσι όπως λειτουργεί σήμερα το πράγμα και εδώ και έξω έχουμε μια κρατικά επιδοτούμενη ή προστατευόμενη αγορά- και αν ως κοινωνία θα αποφασίσουμε πως κάποιες υπηρεσίες συνιστούν δημόσια κοινωνικά αγαθά για όλους, ασχέτως οικονομικών δυνατοτήτων, ή όχι.
Το τι θα απαντήσουμε φρονώ ότι υπερβαίνει το ηλικιακό χάσμα. Θα το έλεγα πιο προκλητικά: Αν εγκλωβιστούμε στην -υπαρκτή- ηλικιακή παράμετρο του προβλήματος τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, αν μη τι άλλο διότι θα χάσουμε το δάσος -αυτό, έτσι για να συνεννοούμαστε το έλεγα και όποτε γινόταν κυρίαρχη προβληματική η θέαση του κόσμου από επι μέρους οπτικές: μια φεμινιστική, μια σύγκρουση πολιτισμών, μια έτσι, μια αλλιώς. Οι παράμετροι πρέπει να μένουν παράμετροι, σημαντικοί μεν αλλά να μετρώνται ως αυτό που είναι. Να το πω πιο προκλητικά: Η κατάληξη του άρθρου (που, αν δεν με απατά η μνήμη μου είναι η κατάληξη του άρθρου στην PPOL) είναι πολιτική θέση άκρως συντηρητική: Είναι η θέση ενός λευκού μικροεισοδηματία πλέον μεσοαστού προηγμένης δυτικής καπιταλιστικής χώρας που επιχειρεί να δημιουργήσει ρεύμα υπέρ των συμφερόντων του επικαλούμενος ως ενοποιητικό ένα χαρακτηριστικό στο οποίο δεν οφείλεται το κοινωνικό του status.
Συγγνώμη για το πρωινό πάθος αν και μάλλον θα έπρεπε να μη ζητώ συγγνώμη: Το γεγονός ότι μου έβγαλες πάθος είναι καλό –μόνο με θέματα και ανθρώπους που με ενδιαφέρουν παθιάζομαι, για τα υπόλοιπα απλώς αδιαφορώ (βλέπεις εγώ είμαι μια γενιά μετά το Πολυτεχνείο…)
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Κ.Μποτόπουλος
Ιουνίου 23rd, 2006 at 08:58
Έτσι είναι τα πράγματα. Και το χειρότερο: α) ελάχιστοι το έχουν πάρει είδηση, β) όσοι το έχουν πάρει, είτε δεν ξέρουν τι να κάνουν, είτε, αν ξέρουν, θεωρούν ότι “δεν τους παίρνει¨, γ) από το μυαλό των “Γιώργηδων” ούτε που περνάει να βγουν από το φαύλο κύκλο μπαίνοντας στην πολιτική, δ) τα πολιτικά κόμματα όχι μόνο δεν διαθέτουν “στρατηγική” για την προσέγγιση του προβλήματος και των νέων που το υφίστανται αλλά πρώτο τους μέλημα είναι να το (πρόβλημα) και να τους (νέους) κρύψουν κάτω από το χαλί, ε) το ζήτημα δεν είναι καν αμιγώς, ή και κυρίως, ελληνικό, ώστε να μπορέσουμε να ξανα-στρουθοκαμηλίσουμε πίσω από την “ιδαιτερότητα” μας.
Άρα; Φοβούμαι -αλλά και ελπίζω- ότι μόνη λύση -σκληρή λύση- είναι η ίδια η ζωή.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Β.Αλμπάνης
Ιουνίου 23rd, 2006 at 08:59
Υπάρχει Ελπίς.
«Είναι οι πενηντάρηδες ο ταξικός εχθρός των νέων» ???
Δεν υπήρξε και δεν υπάρχει χάσμα γενεών. Αυτό είναι σίγουρο.
Όπως επίσης είναι σίγουρο, ότι η νέα γενιά δεν θα ακολουθήσει την ίδια πορεία που ακολουθήσαμε εμείς και οι προηγούμενες γενιές.
Οι νέοι σήμερα έχουν καλύτερη και μεγαλύτερη μόρφωση και ενημέρωση. Έχουν διαθέσιμες περισσότερες και καλύτερες επεξεργασμένες ιδέες, θεωρίες και πολιτικές πρακτικές. Οι νέοι θα αγοράσουν (δεν θα κτίσουν) το δικό τους διαμέρισμα, με δανεισμό όμως, που θα κρατήσει μέχρι τα γεράματα τους (η Αμερική από την δεκαετία του 1950 το έχει ζήσει το μοντελάκι).
Θα κάνουν τις διακοπές τους σε κρουαζιέρες, σε ξενοδοχεία, σε οργανωμένα θέρετρα (χρονομίσθωση) σε καλύτερο ποιοτικά επίπεδο.
Θα εργάζονται σε εργασιακούς χώρους που θα πληρούν καλύτερες ποιοτικές προδιαγραφές και με περισσότερη ασφάλεια (περιορισμένα εργατικά ατυχήματα, λιγότερο ίδρωτα, κλπ)
Θα ζήσουν την ζωή τους καλύτερα και με πολύ λιγότερα «δήθεν».
Το εξοχικό του πατέρα τους σήμερα θέλει μεγάλη ανοχή για να παραβλέψεις τις ελλείψεις (θέρμανσης, κλιματισμού, οικιακού εξοπλισμού, προσπέλασης, συντήρησης, εργαλείων κλπ).
Το οικογενειακό τους σπίτι σήμερα έχει άπειρες ελλείψεις για τις οποίες κανένας δεν μιλάει (κακοτεχνίες, αυθαιρεσίες κλπ).
Το πανεπιστήμιο που τελειώνουν σήμερα και εάν είναι «δήθεν» (εργαστήρια, προσαρμοσμένες σπουδές, πτυχία ανεργίας κλπ).
Δεν μπορεί να προβλεφθεί εάν οι σημερινοί νέοι θα αναθρέψουν τα παιδιά τους καλύτερα.
Εάν θα στήσουν καλύτερο πλέγμα αξιών (η τεμπελιά, η η μικρότερη προσπάθεια είναι μειονέκτημα η είναι αριστοποίηση της προσωπικής προσπάθειας ?).
Μακροοικονομικά και μακροπολιτικά η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα στην ζώνη του Ευρώ εξασφαλίζει άνετα Ειρήνη για τα επόμενα 25-30 χρόνια (για μια ολόκληρη γενιά τουλάχιστον).
Και δίνει την δυνατότητα ορθολογικού προγραμματισμού ζωής στους νέους πολίτες. Οι γενιές του 1950, του 1980 και παλαιότερες, ούτε κατά διάνοια, δεν είχαν τέτοιες πολυτέλειες (πόλεμοι, εμφύλιος, εξορίες, χούντα, Κύπρος κλπ).
Τέλος η επικράτηση του Σοσιαλιστικού Ευρώ στο παγκόσμιο εμπόριο, δεδομένης της ολοκλήρωσης του κύκλου ζωής του καπιταλιστικού δολαρίου, θα εξασφαλίσει, για 20-30 χρόνια επί πλέον, καλύτερη ζωή στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Ανθρωπότητα (διακίνηση πολιτών, Μετανάστευση, όχι πόλεμος κλπ).
Δογματικά είναι σίγουρο, ότι οι Σημερινοί Νέοι αλλά και οι Επόμενοι θα ζήσουν, για μεγάλη περίοδο (30-60 χρόνια), καλύτερα από εμάς τους γονείς τους.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Γ.Αναστόπουλος
Ιουνίου 23rd, 2006 at 09:00
Ειλικρινά δεν είχα δει αυτή τη διάσταση..
Η γενιά μας στ’ αλήθεια πέρασε και περνάει καλά.
Τα παιδιά μας ίσως δε θέλουν και πιθανόν να μη μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους για μιαν αυτόνομη και ανεξάρτητη διαβίωση, μακριά από την οικογένεια.
Και φοβισμένα από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, μένουν μαζί μας και επειδή αυτά δεν έχουν δυνατότητα, αλλά και επειδή εμείς μπορούμε να τα βοηθήσουμε.
Έτσι ίσως ξεπληρώνουμε αυτά που χάρισε η ζωή σε μας και δε φαίνεται να προσφέρει στους νεώτερους…
1.Σχόλιο από: Πέτρος Κωσταγιόλας
Ιουνίου 23rd, 2006 at 09:01
Ενδιαφέρον κείμενο, το οποίο είναι πραγματικά επίκαιρο και ουσιαστικό, ανανεώνοντας τις προσδοκίες μου από την παλαιότερη γενεά για κοινές συλλογικές εκφράσεις.
Οι κινητοποιήσεις αποτελούν ευρύτερη ανάγκη σε μια άνιση μάχη γενεών. Η αισιοδοξία τροφοδοτεί την δυναμική μιας νέας μορφής ουσιαστικής ατομικής-συλλογικής ευαισθησίας και διεκδίκησης, ως συμβολή στα συστήματα διοίκησης που νομιμοποιούν και κατανέμουν εξουσίες που τα ίδια διαμορφώνουν και ασκούν. Ας διαβάσουμε και το δοκίμιο περί βλακείας του Robert Mousil! Η ευαισθησία της νεότερης (εάν όχι της νεότατης) γενεάς εμπεριέχει το καλό μέλλον, του καλού παρόντος, το οποίο επιτρέπεται να είναι και εξουσιαστικό (Σύγκρουση των γενεών;)! Με συναδελφικούς χαιρετισμούς, για καλό τερματισμό στον μαραθώνιο της κοινής παιδείας ανεξαρτήτως γενεάς,
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Βασίλης Τζουνάκος
Ιουνίου 23rd, 2006 at 09:02
Με προβλημάτισε η κατάσταση του «Γιώργου»= η γενιά μου.
Γιατί ο Γιώργος να μπει στο «καλούπι» των 2-3 μεταπτυχιακών χωρίς πρώτα να έχει δουλέψει;
Δεν ήξερε ότι «η ηθική του καπιταλισμού είναι η εργασία;»
Μήπως ο Γιώργος έπεσε θύμα της επικρατούσας Ελληνικής νοοτροπίας που θέλει τα παιδιά να δουλεύουν όσο το δυνατόν λιγότερο;
Αν ΝΑΙ φταίει η γενιά σας που δεν γαλουχεί τους νέους από μικρούς στον αγώνα για την επιβίωση, για δουλειά. Π.Χ. κλασσική Ελληνίδα μάνα: «Μην το ξυπνήσεις το παιδάκι μου, είναι κουρασμένο, μην το πειράξεις κ.α.»
Αν ΟΧΙ έχει πέσει στα δίχτυα του συστήματος. Το σύστημα ανακάλυψε τα πτυχία για να ταυτίσει την αξία του νέου ανθρώπου με ένα χαρτί. Έτσι μπορεί να την εξαγοράζει να την πουλάει και να την ελέγχει. Η αξία του νέου είναι κάτι πολυδιάστατο δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε ένα χαρτί, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που ο όρος ακαδημαϊκή εκπαίδευση είναι ανύπαρχτος. Όμως ακόμα και εδώ φταίει η γενιά σας!!!! Γιατί όντος είχε όλα αυτά τα ιστορικά -χρονικού χαρακτήρα πλεονεκτήματα – να ζήσει όπως ακριβώς περιγράφετε. Πράγματι η γενιά σας έζησε καλά.
Όμως αυτή η γενιά είχε και ένα ιστορικό χρέος, γιατί δεν ήταν γενιά διαχείρισης αλλά γενιά δόμησης της κοινωνίας και των θεσμών. Τα πάντα τα δημιούργησε η γενιά σας. Εμείς δεν δημιουργούμε, απλά διαχειριζόμαστε. Αυτό είναι και το λάθος σας. Ότι η γενιά σας δεν μας αφήνει να δημιουργήσουμε καθώς δεν έθεσε τους κανόνες, τις δικλείδες εκείνες, που θα μας ωθούσαν να προοδεύσουμε.
Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γιατί,
Αν επαναστατήσεις θα αποτύχεις- απομόνωση….
Αν διαχειριστείς θα φυτοζωείς…
Αν γίνεις πράκτορας θα γίνεις πρότυπο για τις επόμενες γενιές…
Διαλέγεις και παίρνεις!!!
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Wired
Ιουνίου 28th, 2006 at 18:45
Exei prosexei kaneis oti opote xreiasteis lefta gia na xrimatodotiseis mia idea, i opote vreis mia douleia me kala lefta synithws kapoios apo 40+ einai aftos pou ta exei/elegxei?
Kati pou den exw dei se alles evrwpaikes xwres oi opoies proodevoun. Einai gnwsto oti ena megalo meros tis genias twn “Punks” stin aglia 30-35 etwn twra elengxei tin .com oikonomia. Fenetai to “topo sta niata” pou legan kapioi sto parelthon to xehasan. twra pou den einai pia “niata” oi idioi den symferei.
I ellada exase to treno tis texnologias oxi logo tis elipous paidias, oxi logo tis pasxousas oikonomias, alla apo to peisma twn 45+ na apofevgoun/ypovathmizoun/sabotaroun oti den katanooun. Nai 45+.. i genia twn paidiwn tou polytexneiou.. pou egine ekeini pleon “dynastis” tis neas genias.
Kapioi pou itan tote neoi kai to fwnazan twra einai 40-50 kai theloun na elenxoun tin dynamiki twn newterwn, na vgaloun poulwntas idees allwn gia ena komati pswmi.
posoi kai posoi den exoun parei apogoiteftiki apantisi gia kapoia idea tous apo ton proistameno tous vlepwntas tin na pragmatopoieitailigo meta kai i monimi epodos na einai “Ah alitheia? to eixes pei? pote? den thymamai .. oxi se diavevaiw afti den einai i diki sou idea einai 100% diki mou… tin skeftika uhm… prin xronia!!!”
I epanastasi me ton tropo pou ginotan palia den einai lysi.
To na vgaineis na sou spane ta moutra sto dromo i na blekeis me typous pou spane periousies den einai lysi. Ta gazakia den einai lysi.
I synergasia twn newn metaxy tous omws einai.I klika twn newn prepei na ginei pio evelikti kai andi na diamartyretai gia tin piesi pou askeitai zitwntas eleimosyni apo tous exondes na dimiourgisei tis proypothesis wste kai ekeinoi me tin seira tous na ginoun oi neoi exontes kai katexontes.. enas kyklos pou pote den prokeitai na kleisei.
To risko kati pou oi neoi adexan panda perisotero.
Proswpika apofevgw na synergazomai me anthrwpous panw apo 40-45 etwn. Den eimai plousios vevaia alla pernaw kala exw to kefali mou ysixo kai psila.
Na mazepsoun tous filous/symfoitites tous kai adi na paizoun tavli, i na paroun to 3o master, na ftiaksoun mia diki tous prototypi epixeirisi i na anaviwsoun me sygxrono tropo mia palia anagi/apolafsi pou exei ekleipsei xwris idiaitero logo.Yparxoun polles tetoies. Ean afto to kanoun oloi oi neoi tote siga siga ta pragmata tha veltiwthoun.
Afto xreiazetai perisotero tharos kai kotsia apo to na kateveis ston dromo me ta plakat kai ta synthimata.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Panos20
Σεπτεμβρίου 29th, 2006 at 11:41
Arxika, pisteuw oti oi vash tou problimatos einai oikonomiki. me autin ti vasi xekinw.
1. neoi kai politiki:
Den einai zitima politikis, einai zitima oikonomiko. Kai epipleon kanenas skeptomenos anthropos den tha ebleke me tin politiki, kanenas anthropos pou sevetai ton eauto tou den tha dexotan na bei se enan xwro exartisis kai na einai exartomenos kai pioni ton oikonomika isxirwn eite milame gia idiwtes eite milame gia nomika prosopa eite milame gia krati eite se allo epipedo, gia ton idio to lao. H politiki einai ena plegma exartisewn pou exei ws vasei tous politikous, EIDIKA tous neous. Opote theoro apla romadiko na theoreitai oti h allagh tha erthei apo tin politiki pou tha askisoun oi neoi.
Yparxoun kai tora pou milame kaloi politikoi, pou boroun exodas pigmi na anorthosoun tin oikonomia, pou ousiastika yparxei apo to 1996. (gia na min anoixw to zitima twn “sosialistikwn” paroxwn pou katestrepsan edelws tin oikonomia tis xwras.)
To provlima einai sto oti oi “mesilikes” den exoun adilifthei oti distixws i eutixws kamia kivernisi den einai filantrhopiko idrima kai kalo tha itan na min xepernoun ta ithika oria tis apaitisis se oles tis morfes apaitisewn pou provaloun kai na adilifthoun oti kapoioi prepei na xamilosoun to pixi twn apaitisewn kai ton prosdokiwn tous oste oi kiverniseis na min droun upo to kathestws piesis twn kratoudwn mesilikwn kai na epidothoun stin xaraksi anorthotikis oikonomikis politikis. En oligois, oi mesilikes prepei na einai politika, koinwnika kai ithika siniditopoiimenoi kai auto stin praxi ginetai me to na ipostirizoun oikonomikes politikes litotitas apo tin mia kai anaptixis apo tin alli.
Se oti afora politikous, pisteuw oti tis kiriarxes theseis prepei na katalamvanoun politikoi proerxomenoi apo megales politikes oikogenies, ta legomena “tzakia”, kai genika oikonomika kai koinwnika isxires oikogenies. Oi upoloipoi neoi sto xwro politikoi,pisteuw oti einai politika anisxiroi sto na paroun politika risko kai politika kostoi..poy apetoudai gia tin anavathimisi tis politikis kai ton pagiwmenon pathogenwn katastasewn. logiki pou to epi to laikoteron ypakouei sto “na protimas tous xortasmenous, para tous peinasmenous”
2. zoume ston kalitero dinato kosmo
skepsou na eixe epikratisei stin ellada o koumounismos?
pou an eixe simvei kati tetoio, tha eixame katastrafei oikonomika klp (vlepe proin sovietiki enwsi), kai tha iothetousame ton kapitalismo meta tin ptosi tou koummounismou, opote auta pou pername tora, kai sizitame, tha ta sizitousame meta apo 50 xronia.
Epipleon, kalws kanoun kai yparxoun problimata gia na proodeuoume,kai h idia h proodos pou epizitoume, exei idi xekinisei kai apo edw opou to sizitame.
H lysi loipon, einai mia isxyri oikonomia, o katheis as analavei tis euthines tous, atomika kai omadika. Apo ekei kai pera tha sizitoume se nea vash.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
Ακολουθούν τα σχόλια φίλων με τις απόψεις της περιόδου...
Οι νέοι εξεγείρονται, οι δάσκαλοί τους σιωπούν και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να διαπραγματευθούν καλύτερους μισθούς και ασφαλέστερες συνθήκες εργασίας στα ΑΕΙ. Η πολιτική εξουσία αδυνατεί να διαχειρισθεί την κρίση.
Δυναμικό παρών των Πανεπιστημιακών της γενιάς του ΕΔΠ που σήμερα είναι ΔΕΠ στις μεγάλες βαθμίδες. Οι πολλοί Πανεπιστημιακοί απέχουν από τις διαδικασίες (ανέμελοι;) που επηρεάζουν τις εξελίξεις, οι νεότεροι Πανεπιστημιακοί συναινούν σιωπηλά με τις κινητοποιήσεις διαφωνώντας όμως με το πολιτικό πλαίσιο που βάζει η ΠΟΣΔΕΠ και δυστυχώς ελάχιστοι επιχειρούν να ερμηνεύσουν το υπόβαθρο αυτής της κρίσης. Οι φοιτητές στην πλειοψηφία τους είναι αμήχανοι μεταξύ ακατανόητων πολιτικών θέσεων και της πραγματικότητας που ζουν, η οποία είναι ασύμβατη με τα όνειρά τους, συμμετέχουν όμως μαζικά.
Υποστηρίζω ότι τα θέματα παιδείας είναι η αφορμή, τα αίτια φαίνεται να είναι άλλα τα οποία απαιτούν διερεύνηση.
Φαίνεται να εκτυλίσσεται μια νέα, ιδιότυπη σύγκρουση, μεγάλη και με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά των μέχρι σήμερα γνωστών κοινωνικών συγκρούσεων.
Γνωρίζουμε για την «πάλη των τάξεων». Γνωρίζουμε τον «πόλεμο των φύλων» και τη «σύγκρουση των πολιτισμών». Αλλά τη νέα αυτή σύγκρουση, ελάχιστοι την σχολιάζουν και ακόμη λιγότεροι την έχουν επισημάνει, γι’ αυτό δεν έχει ακόμα όνομα.
Όμως θα επηρεάζει την κοινωνία μας και τις πολιτικές της επιλογές με αυξανόμενη ένταση, καθώς θα προχωρά αυτός ο αιώνας.
Η σύγκρουση είναι ήδη παρούσα, έστω κι αν δεν γίνεται πάντα αντιληπτή, σε ζητήματα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, από την πυρηνική ενέργεια έως τις συντάξεις κι από τη χρηματοδότηση της ιατρικής περίθαλψης έως την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου. Σήμερα, αυτή η σύγκρουση αποκτά χαρακτηριστικά πολιτικού κινήματος, στα Πανεπιστήμια της χώρας μας.
Θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε «πάλη των ηλικιών» -ή «σύγκρουση των γενεών». Ο τελευταίος τίτλος ανήκει στον Ντέιβιντ Γουίλετς (David Willetts), έναν ευφυή και δραστήριο συντηρητικό Βρετανό βουλευτή που -απ’ όσο γνωρίζω- είναι από τους ελάχιστους πολιτικούς που ασχολήθηκαν σοβαρά με ένα ζήτημα που ίσως να αποβεί καθοριστικό για την εξέλιξη των κοινωνιών μας. (Ένα σημαντικό απόσπασμα άρθρου για αυτά, του Andrew Rawnsley, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Καθημερινή» και αναδημοσιεύτηκε στην εξαιρετική ηλεκτρονική σελίδα της PPOL. Στοιχεία από όπου και χρησιμοποιώ). Αξιόπιστη προσέγγιση με αντίστοιχο περιεχόμενο γίνεται από τον Μίμη Ανδρουλάκη στο καινοτόμου γραφής βιβλίο του «Βαμπίρ και Κανίβαλοι».
Συνήθως σκεφτόμαστε τους κοινωνικούς διαχωρισμούς με ταξικούς όρους.
Πρόσφατα ασχοληθήκαμε με πολιτιστικές συγκρούσεις. Στη χώρα μας τελευταία αναπτύσσεται μια πολιτικού χαρακτήρα σύγκρουση με την κυβέρνηση για θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής, που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν καθορίζεται και δεν προέκυψε απλώς και μόνο από τις κυβερνητικές επιλογές, αλλά από κάτι βαθύτερο και πολύ πιο βασικό.
Πιστεύω ότι ο κ. Γουίλετς επισημαίνει κάτι πολύ πραγματικό, όταν υποστηρίζει ότι «το ζήτημα της δικαιοσύνης μεταξύ των γενεών αποκτά μεγαλύτερη σημασία από άλλες, πιο οικείες, κοινωνικές συγκρούσεις».
Ας δούμε ένα παράδειγμα.
Πρώτα πρώτα, θέλω να σας γνωρίσω το αντικειμενικό δείγμα που εκπροσωπεί τον υπογράφοντα. Είναι γύρω στα 50 έτη κάτι λίγο παραπάνω ή παρακάτω και τα πήγε καλά στη ζωή του.Την περασμένη εβδομάδα διάβασε στην «ντέιλι τέλεγκραφ» ότι ζούμε στο «χρυσό αιώνα των μεσηλίκων» και δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει. Ο ίδιος και η γυναίκα του αγόρασαν το πρώτο τους σπίτι τη δεκαετία του ‘70 ή και στις αρχές του ‘80, λίγο πριν ξεκινήσει η έκρηξη στις τιμές των ακινήτων. Έκτοτε η αξία του ακινήτου τους έχει πολλαπλασιαστεί.
Περιμένουμε να περάσουν λίγα χρόνια ακόμη και να πάρουμε την ικανοποιητική σύνταξή μας. Σύνταξη που κατά πως φαίνεται δεν θα ισχύει για τους νεότερούς μας.
Με το εισόδημα αυτό και με το στεγαστικό δάνειο αποπληρωμένο, θα έχουμε αρκετά χρήματα να ξοδεύουν σε διακοπές, χόμπι και άλλες ανανεωτικές δραστηριότητες.
Έχουμε αποκτήσει και μια εξοχική κατοικία που ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας ικανοποιητικά.
Η καταναλωτική μας συμπεριφορά είναι τέτοια που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις στο περιβάλλον. Ακόμα κι αν έχουν δίκιο οι επιστήμονες και ο πλανήτης βαδίζει ολοταχώς στο ψήσιμο και την καταστροφή, εμείς δεν θα είμαστε εδώ όταν η Γη αρχίσει να ροδίζει…
Ας δούμε όμως τον ανιψιό μου.
Ο Γιώργος είναι 24 ετών και μένει με τους γονείς του. Ετοιμάζεται να κάνει το δεύτερο μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Δούλεψε σκληρά για να μπει και να τελειώσει τη Νομική της Αθήνας, δούλεψε δε τόσο σκληρά που ούτε ο θείος του, Αναπληρωτής Καθηγητής σήμερα σε Οικονομικό Πανεπιστήμιο, αλλά ούτε και ο Πατέρας του μπορούσαν να σκεφθούν για τους ίδιους.
Ο Γιώργος αποφοιτά τώρα από το μεταπτυχιακό της Νομικής, εξαρτημένος απολύτως από την οικογένεια που το στηρίζει, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει τις στοχεύσεις του στην εκπαίδευσή του. Γνωρίζει δε ότι την εποχή των γονιών του υπήρχαν άλλες δυσκολίες, πλην όμως ο πήχης για την επιτυχία και οι απαιτήσεις ήταν λιγότερο απαιτητικές.
Ανησυχεί πραγματικά για την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Τονίζει στον πατέρα του και στο θείο του, ότι η γενιά του κατασπατάλησε όλα τα αποθέματα ενέργειας. Πως έχουμε πια να επιλέξουμε μεταξύ της ενεργειακής εξάρτησης από τον Βλαντιμιρ Πούτιν (Vladimir Putin) και τους ομοίους του και της προσφυγής σε μια νέα γενιά ακριβών πυρηνικών εργοστασίων -που σε γεμίζουν επικίνδυνα ραδιενεργά απόβλητα- ή του να τα παίξει όλα για όλα, επενδύοντας σε ανανεώσιμες μορφές ενέργειας κι ελπίζοντας ότι θα προλάβουμε να καλύψουμε τις ενεργειακές μας ανάγκες πριν σβήσουν τελείως τα φώτα.
Ο Γιώργος ανησυχεί για το πώς θα ζήσουν τα παιδιά του.
Όχι ότι σκέφτεται σοβαρά να παντρευτεί και να αποκτήσει σύντομα παιδιά. Μακάρι να μπορούσε, αλλά οικονομικά «δεν τον παίρνει».
Ακόμα και σε «ντεμοντέ» συνοικία της Αθήνας να θελήσει να μείνει, ένα μέτριο διαμέρισμα με δυο κρεβατοκάμαρες κοστίζει τώρα πάνω από 100 χιλιάδες ΕΥΡΩ.
Ο Γιώργος χρειάζεται να βγάζει αρκετά πάνω από το μέσο όρο των νέων μισθωτών, μόνο για να πάρει δάνειο αυτού του ύψους.
Ο Γιώργος αναρωτιέται συχνά αν αξίζει τον κόπο να αποταμιεύει.
Όσο για την ιδέα της συνταξιοδοτικής ασφάλισης, στον Γιώργο μοιάζει αστείο.
Δεν ισχυρίζομαι ότι κάθε νέος 20-40 ετών στην Ελλάδα είναι σαν τον Γιώργο ή ότι κάθε μεσήλικας είναι σαν τον αντιπρόσωπο της Γενιάς μου.
Απλώς αυτοί οι δύο συμβολίζουν ένα χάσμα μεταξύ των ηλικιών, που συνεχώς διευρύνεται.
Η γενιά μου τα πέρασε τόσο καλά όσο καμιά άλλη γενιά πριν απ’ αυτήν -και πιθανότατα καλύτερα από κάθε γενιά στο μέλλον.
Αντίθετα από τους πατεράδες μας δεν χρειάστηκε να πολεμήσουμε ποτέ, παρά μόνο τη Χούντα, κι αντίθετα με τα παιδιά μας δεν χρειάστηκε να ανησυχήσουμε πάρα πολύ για τη απασχόλησή και για τη συνταξιοδότησή μας ή την απόκτηση ιδιόκτητου σπιτιού.
Υπάρχουν πολλοί φτωχοί ενήλικες, αλλά αυτό καμιά φορά μας κάνει να ξεχνούμε το γεγονός πως ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια των ηλικιωμένων.
Ας μελετήσουμε τα στατιστικά στοιχεία για να δούμε ότι τα 4/5 του εθνικού πλούτου τα κατέχουν οι ηλικιωμένοι.
Οι άνω των 50 είναι σήμερα η πολυπληθέστερη και πλουσιότερη ομάδα καταναλωτών.
Κι ο αριθμός τους αυξάνει.
Σε τρεις-τέσσερις δεκαετίες πάνω από τους μισούς Έλληνες θα είναι άνω των 50, πράγμα που θα καταστήσει ακλόνητη την πολιτική κυριαρχία της ηλικιακής αυτής ομάδας.
Από την άλλη, αναλογικά οι νέοι όλο και λιγοστεύουν.
Καθώς οι συνομήλικοι με μένα και οι πριν από αυτούς πολιτικοί, αγωνίζονταν να αντεπεξέλθουν στην ζήτηση για στέγη και ενθάρρυναν όσο τίποτα την οικοδομή (θυμηθείτε την αντιπαροχή), στη γενιά του Γιώργου έμεινε ελάχιστος χώρος για να χτίσει πρώτη κατοικία, όσο και αν η Αθήνα επεκτείνεται.
Οι νέοι αναγκάζονται να πληρώνουν πανάκριβα ενοίκια για μέτρια σπίτια, να περνούν πολλές ώρες μετακινούμενοι στα μέσα συγκοινωνίας ή τα αυτοκίνητά τους, να ζουν με τους γονείς τους όσο περισσότερο γίνεται.
Εντοπίζεται ολοένα και περισσότερο το φαινόμενο νέοι γύρω και μετά τα τριάντα τους να μένουν ακόμα με τους γονείς τους.
Αναγκασμένη να αναβάλλει την απόκτηση στέγης, η γενιά του Γιώργου παντρεύεται αργότερα και φυσιολογικά τεκνοποιεί λιγότερο, πράγμα που δημιουργεί ένα δημογραφικό φαύλο κύκλο.
Αντιμετωπίζουμε το φάσμα μιας κοινωνίας όπου οι όλο και λιγότεροι εξοργισμένοι Γιώργηδες θα πληρώνουν όλο και βαρύτερους φόρους για να στηρίξουν τους όλο και περισσότερους απαιτητικούς τύπους της γενιάς μου.
Εν αντιθέσει με τους παλιούς μεσήλικες, που συνήθως ήταν πολιτικά εξαρτώμενοι, τα γηράσκοντα «παιδιά του πολυτεχνείου» είμαστε πολιτικά δραστήριοι, οργανωμένοι και επίφοβοι για κάθε πολιτικό.
Καθώς η γενιά μου γερνά -κι ελπίζει να ζήσει πολύ περισσότερο από κάθε προηγούμενη- θα καταναλώνει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των κρατικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα της υγειονομικής περίθαλψης.
Ο λογαριασμός θα σταλεί και πάλι στους νέους.
Θα έχουμε μια γενιά μεσηλίκων που θα ξοδεύει τον πλούτο της για να αισθάνεται νέα, ενώ οι νέοι θα γερνάνε πριν την ώρα τους.
Τι μπορούν να κάνουν οι νέοι για να έχουν πιο δίκαιη μεταχείριση;
Ίσως να αρχίσουν να ενδιαφέρονται για την πολιτική -και να συμμετέχουν ενεργά.
Οι πολιτικοί τείνουν ευήκοον ους στις απαιτήσεις των μεσηλίκων γιατί συμμετέχουν ενεργά στα κοινά σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα.
Και μπορούν να αγνοούν τις απαιτήσεις των νέων, που δεν βλέπουν γιατί να μπουν στον κόπο να συμμετάσχουν, απορρίπτοντας τον ρόλο και την αξία των κομμάτων μη προτείνοντας όμως μια άλλη μορφή λειτουργίας και οργάνωσης της κοινωνίας μας, ΣΗΜΕΡΑ για τους ίδιους.
Ο Γιώργος θα αρχίσει να συμμετέχει στη διαχείριση και λύση των προβλημάτων ευρύτερα της κοινωνίας που τον αφορούν: μπορεί να είμαστε βέβαιοι πως εγώ και οι συνομήλικοι μου θα χρησιμοποιήσουμε τη δική μας συμμετοχή, όσο μπορούμε καλύτερα.
Ο πόλεμος των γενεών φοβούμαι ότι ξεκίνησε
Κώστας Χλωμούδης
11 απαντήσεις στο άρθρο “Φοιτητές και νέοι επιστήμονες εναντίον της πολιτικής τάξης και των μεσηλίκων Καθηγητών: Σύγκρουση των γενεών;”
1.Σχόλιο από: sotiris40
Ιουνίου 21st, 2006 at 10:12
Δεν ξέρω αν η σύγκρουση των γενεών είναι νέο φαινόμενο, νόμιζα μάλλον ότι το ίδιο αντιμετώπιζα κι εγώ με τους δικούς μου γονείς αλλά φαντάζομαι και εκατομμύρια άλλα παιδιά. Όπως το θέτει το παραπάνω άρθρο θέλω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις ιδεολογικού χαρακτήρα.
Σήμερα οι νέοι άνθρωποι φυσικά και διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον. Προβλέπουμε λοιπόν όλοι μας μια μείωση του νεανικού πληθυσμού έναντι των μεγαλυτέρων ηλικιών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όταν η ηλικιακή πυραμίδα στενέψει στη βάση της όλο και λιγότεροι άνθρωποι (όταν φτάσουν τα 50 τους) θα διαχειρίζονται όλο και μεγαλύτερο πλούτο; Στο παράδειγμα του άρθρου αναφέρεται το χαρακτηριστικό παράδειγμα της ακίνητης περιουσίας και της αξίας γης (αν δεν απατώμαι ο τρόπος μέτρησης της οικονομικής ευμάρειας με αυτόν τον τρόπο μου θυμίζει κάτι ιδεολογικά…). Οταν λοιπόν ο νέος μας φτάσει τα 50 δεν θα έχει τα ακίνητα των γονιών του και συν ότι έχει φτιάξει ο ίδιος;
Και βέβαια θα μπορούσα να συνεχίσω τέτοιες απλοϊκές σκέψεις γιατί απλοϊκές και προβοκατόρικες είναι. Απλώς αυτό που σκέφτονται οι νέοι σήμερα είναι ότι αντικειμενικά θα κουραστούν λιγότερο για την απόκτηση των ίδιων αγαθών από ότι οι γονείς τους. Η εξέλιξη των πραγμάτων είναι αυτή. Η διαφορά όμως είναι ότι όπως διαφοροποιείται η κατανάλωση οι νέοι πάντα διεκδικούν και διαφοροποιημένα προϊόντα. Η απόκτηση γης αποτελεί για αυτούς σήμερα μια αξία μέτρησης ευμάρειας; Η κατοχή διδακτορικού αποτελεί και κοινωνική αξία ή μόνο οικονομική (επαγγελματική εξασφάλιση);
Επίσης επειδή βλέπουμε τον κόσμο στην παγκοσμιότητά του σήμερα, φυσικά κοι οι νέοι δεν συγκινούνται από ιδεολογίες (αν και όχι απαραίτητο, χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τσε ως διαχρονική αξία ενός επαναστατικού συμβόλου), από βολεμένους ιδεολόγους που ουσιαστικά επαναστατούν από τον καναπέ. Και σίγουρα από επαναστάτες των παραθύρων δεν συγκινούνται. Ούτε και από τη μυθοποιημένη γενιά των 50ρηδων (που χαίρομαι για τον αυτοσαρκασμό του κυρίου Χλωμούδη) που ντυμένη στην αίγλη του Πολυτεχνείου κυρίαρχησε ιδεολογικά και πολιτικά τα τελευταία 30 χρόνια. *
Οι νέοι όμως της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής συγκινούνται. Τα κινήματα εκεί είναι ενεργά, το μοντέλο ανάπτυξης αμφισβητείται στους δρόμους και ακόμα ριζοσπαστικές κυβερνήσεις σαν του Λούλα μοιάζουν συντηρητικές. Δες τε λίγο και τη Διακήρυξη της Βηρυττού στο www.stoppoverty.gr και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Τα δικά μας τα παιδιά λοιπόν θα έχουν αύριο να αντιμετωπίσουν όχι εσωτερικές υποχρεωτικά κοινωνικές εκρήξεις αλλά ίσως και μια νέα μορφή πολέμου. Και δεν μπαίνω στη νομοτελειακή λογική του ΚΚΕ, περί κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος και άρα επικράτησης της επανάστασης. επιμένω όμως ότι ο Γιώργος του παραδείγματος ανήκει σε μια άλλη τάξη ανθρώπων που αισθάνεται μειονεκτικά σε σχέση με τους ομοίους του στη χώρα του. Αλλά σε σχέση με τα 2 δις ανθρώπων που ζουν με κάτω από 1$ την ημέρα; Ούτε αυτή η ανισότητα είναι ιδεολογικό πρόβλημα; Αποτέλεσμα της σύγκρουσης των γενεών είναι;
* Να θυμίσω ονόματα ; Σκανδαλίδης, Λαλιώτης, Δαμανάκη, Τσούρας και πολλοί άλλοι βέβαια που προς θεού δεν αγνοώ αλλά δεν αναφέρω για λόγους χώρου και χρόνου. Αυτή λοιπόν η γενιά με το σπιτάκι και το εξοχικό δεν κυβέρνησε τώρα. Ούτε σε αυτή τη δεκαετία έγινε ισχυρή. Είναι πολιτικά και ιδεολογικά ισχυρή από το 1974 και μετά, αλλά ειδικότερα από το 1981 ή αν θέλετε το 1989 που εγώ θεωρώ ορόσημο στην αλλαγή ηλικιακής φρουράς στη πολιτική εξουσία της χώρας.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Θάνος Πάλης
Ιουνίου 23rd, 2006 at 08:52
Ως συμβολή στο διάλογο που ανοίγεις σου αποστέλλω ένα σχόλιο του Γιώργου Βέλτσου στα «ΝΕΑ».
ΔΕΝ EXOYME καταλάβει τα παιδιά μας. Δεν πρόκειται για το επαναλαμβανόμενο χάσμα των γενεών. Πρόκειται για μια οντολογική διαφορά που εγκαθιδρύει, ευτυχώς, η νεότητα: αυτή η μοναδική περίοδος της ζωής, όπου ο άνθρωπος χωρίς την πίστωση του χρόνου, τα θέλει όλα.
H νεότητα δεν αντιπαραθέτει τίποτε σε τίποτε, δεν πουλάει νταηλίκι, δεν είναι ούτε βία ούτε συμβιβασμός. Τίποτα το αρνητικό δεν έχει. Καταφάσκει μόνο το απεριόριστο σε αντίθεση με το μεταβατικό που θέλει η κ. Γιαννάκου και οι «σοφοί» της.
H επιμονή να ξαναβρεθούν και σήμερα οι νέοι στον δρόμο δείχνει την εμμονή τους στη νεότητα. Πηγαίνουν έως εκεί που φτάνουν στο όριό τους και που το όριό τους τούς καθορίζει.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Αποστόλης Δημητρόπουλος
Ιουνίου 23rd, 2006 at 08:53
Η διάσταση της “σύγκρουσης των γενεών” νομίζω ότι είναι υπαρκτή.
Παρά ταύτα δεν πιστεύω ότι ερμηνεύει τα φαινόμενα των ημερών μας στην παιδεία.
Αν ήταν έτσι οι κινητοποιήσεις των νέων θα έπαιρναν ευρύτερο ευρωπαϊκό χαρακτήρα, όπως συνέβη τη δεκαετία του ‘60. Πράγμα που δε συμβαίνει. Ούτε στις χώρες εκείνες όπου η διάσταση της σύγκρουσης των γενεών είναι ‘αντικειμενικά’ μεγαλύτερη λόγω μεγαλύτερης ανάπτυξης του κοινωνικού τους κράτους (αλλά και απουσίας Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης δηλαδή δυνατοτήτων δημόσιων δαπανών από ξένες τσέπες).
Ακόμα και οι προσπάθειες που γίνονται από διάφορους να αποδώσουν στις καταλήψεις των Ελλήνων ‘”άρωμα” Γαλλίας, τις βρίσκω υπερβολικές.
Έχω άλλη ερμηνεία για τα όσα συμβαίνουν εδώ αυτές τις ημέρες.
Η δική σου υπόθεση πρέπει να απαντήσει γιατί τα όσα συμβαίνουν εδώ δεν συμβαίνουν και αλλού. Δεν με πείθει η διάκριση σου περί βαθύτερων αιτίων και αφορμών.
Είναι σίγουρα μεγάλη κουβέντα για να την κάνουμε εδώ γραπτώς. Πάντως επιμένω ότι υπάρχουν πολλοί ίσως ‘ενδιάμεσου’ χαρακτήρα παράγοντες που ερμηνεύουν τα φαινόμενα των ημερών μας στην Ελλάδα, χωρίς την ανάγκη προσφυγής στην υπόθεση της “σύγκρουσης των γενεών”.
Πολύ σύντομα, επιγραμματικά και σίγουρα σχηματικά αναφέρω:
α)τη μεγάλη διεύρυνση της ανώτατης εκπαίδευσης την τελευταία δεκαετία (από τις μεγαλύτερες στον κόσμο) και την ανάδειξη της ανώτατης εκπαίδευσης σε κύριο πεδίο των κοινωνικών διαφοροποιήσεων, ανταγωνισμών και συγκρούσεων
β) τον τρόπο με τον οποίο έγινε η διεύρυνση αυτή (κρατικός-σοβιετικού τύπου- σχεδιασμός πανεπιστημιακής πολιτικής με αποτέλεσμα την αποσύνδεση της από την οικονομία και την αγορά εργασίας )
σε συνδυασμό με όσα άλλα δεν έγιναν
γ) στο περιεχόμενο της παιδείας,
δ) τη λειτουργία του κράτους, την αγορά εργασίας, την οικονομία.
Θερίζουμε ότι σπείραμε…!
Πέρα από τις διάφορες και κατανοητές αντιφάσεις που προβάλλουν οι διάφοροι εκπρόσωποι των φοιτητών, νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι συναινούν στην άρνηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Επίσης ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι προηγήθηκαν όλων των κινητοποιήσεων αυτές των φοιτητών της ιατρικής ενώ οι λιγότερο πρόθυμοι είναι οι φοιτητές παιδαγωγικών τμημάτων (δασκάλων). Οι απόφοιτοι ιατρικής αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες πρόσβασης στην αγορά εργασίας (ενώ οι δάσκαλοι διορίζονται αμέσως!!) και ίσως τη μεγαλύτερη διάψευση-ματαίωση προσδοκιών.
Κατ’ ουσίαν οι φοιτητές (και κυρίως αυτοί της ιατρικής) επιζητούν την άνευ όρων προστασία τους από το κράτος και τον ανταγωνισμό των αποφοίτων ξένων πανεπιστημίων και των μελλοντικών αποφοίτων ιδιωτικών ιδρυμάτων.
Τα γιατί και πως της μεγάλης διεύρυνσης της ανώτατης εκπαίδευσης και τα αποτελέσματά τους αξίζουν σίγουρα βαθύτερης ανάλυσης.
Μου φαίνεται όμως πραγματική (αν και όχι σπάνια) ειρωνεία ότι οι όποιες “λύσεις” των προβλημάτων που έχουν διαμορφωθεί μπορούν να προκύψουν μόνο με την αποδοχή πολλών από όσα απορρίπτουν!!!
Υποστηρίζω δηλαδή ότι η ερμηνευτική υπόθεση της “σύγκρουσης των γενεών” μπορεί αναδειχθεί ως ισχυρή αφού βγάλουμε από τη μέση μια σειρά από άλλους “ενδιάμεσους” παράγοντες, που παίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην περίπτωση των κοινωνικών συγκρούσεων στην Ελλάδα και των κινητοποιήσεων των ημερών μας.
Η προσφυγή στον άνευ όρων κρατικό προστατευτισμό πιστεύω ότι ερμηνεύει και τη στάση των πανεπιστημιακών, αν και σίγουρα είναι πιο σύνθετο ζήτημα.
Σταματώ εδώ γιατί δεν έχω άλλο χρόνο τώρα. Θεωρώ όμως χρήσιμη την όλη διερεύνηση και ανάλυση του ζητήματος. Όχι μόνο για τη θεωρία αλλά κυρίως για την πολιτική της αξία.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Λάμπρος Τσουκνίδας
Ιουνίου 23rd, 2006 at 08:57
Διάβασα το άρθρο, και έχω να κάνω την εξής παρατήρηση:
· Ο εκπρόσωπος της γενιάς των 50 συν πλην που αναφέρεται (και στον οποίο αναγνωρίζεσαι) δεν είναι τυπικός εκπρόσωπος αυτής της γενιάς –μια βόλτα στην Ομόνοια αλλά και στην Κυψέλη, ακόμη και στο Γαλάτσι δείχνει (θεωρώ καθαρά) πως τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις δεν είναι τόσο απόλυτα. Εν κατακλείδι, το να λέμε ότι τα «4/5 του εθνικού πλούτου το κατέχουν οι ηλικιωμένοι» δεν αρκεί αρκεί διότι παραβλέπει την εσωτερική κατανομή (που μυρίζει ταξικότητα) μεταξύ των ηλικιωμένων.
· Ο εκπρόσωπος της νέας γενιάς είναι περισσότερο τυπικός (παρ’ ότι και πάλι το παράδειγμα αφορά ένα γόνο μεσοαστικής οικογενείας, καλά σπουδασμένο) –θεωρώ, όμως ότι αυτό οφείλεται όχι τόσο στα ηλικιακά χαρακτηριστικά αλλά σε αυτά σε χαρακτηριστικά ταξικού χρώματος
Πέραν αυτού, υπάρχει κάτι που το θεωρώ ως σημαντικότερο λάθος σε κάθε προσέγγιση που ουσιαστικά αναφέρει ότι η νέα γενιά θα κληθεί να πληρώνει τις συντάξεις, την περίθαλψη και την (όποια) ευζωία της προηγούμενης γενιάς:
· Τείνει να περιορίσει, έως εξοβελίσει, τη σημασία των εισφορών που προϋπήρξαν, των εισφορών που καταβλήθηκαν από αυτή τη γενιά
· Τείνει να ενοχοποιεί τις «ανανεωτικές δραστηριότητες» των ηλικιωμένων ή το (αυτονόητο) δικαίωμα στην υγειονομική περίθαλψη ή στην αξιοπρεπή διαβίωση (και μέσω της σύνταξης)
· Λησμονεί πως την εποχή που καταβάλλονταν όλες αυτές οι εισφορές, την εποχή που οι 50 συν πλην ήταν σαν τη σημερινή νέα γενιά, η κερδοφορία των επιχειρήσεων (για να μη μιλήσουμε για εκείνη των Τραπεζών) ήταν μονοψήφιο ποσοστό ενώ σήμερα τείνει να είναι τριψήφιο και θεωρείται πως δεν αρκεί
Εν τέλει: Πρόβλημα (ακόμη και σύγκρουση ή και πόλεμος, αν θες) γενεών υπάρχει, και λίγο παραπάνω από όσο –για να μη ξεχνιόμαστε- υπήρχε πάντα. Θεωρώ όμως ότι αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί απλά και μόνο σε ηλικιακά χαρακτηριστικά ή παράγοντες αλλά στον τρόπο ανάπτυξης του καπιταλιστικού κόσμου και στις αξίες –ανταγωνιστικότητας, παραγωγικότητας κλπ.- που επικρατούν: Όταν θες να έχεις κερδοφορία 100%, πας το εργοστάσιο στη Βουλγαρία και ζητάς εργασιακές σχέσεις που οδηγούν σε δουλειά 12 και 14 ωρών την ημέρα για απολαβές που δεν φτάνουν ούτε για νοίκι και (χαμηλής ποιότητας) φαϊ και ας μη συζητάμε για «ανανεωτικές δραστηριότητες» ή πολιτισμό. Για αυτό όμως δεν φταίει το γεγονός ότι είσαι 50άρης που θέλει να ξεπετάξει τους 20άρηδες…
Το κλειδί, και δεν λέω κάτι νέο, το ‘χουμε πει από παλιά, μάλλον βρίσκεται σε μια αλλαγή που θα οδηγήσει σε μια νέα λιτότητα, όσον αφορά τους ενεργειακούς πόρους ή την κατανάλωση προϊόντων και, κυρίως, θα οδηγήσει σε μια άλλη αντίληψη για το ποιες αξίες έχουμε ως κοινωνία: Διότι αν όλοι θέλουμε ιδιόκτητο σπίτι με αυλή, αν όλοι θέλουμε εξοχικό στη Μύκονο ή τη Σαντορίνη, λες και κάθε μέρα είμαστε εκεί, ε είναι βέβαιο ότι θα πρέπει εποικίσουμε και τον Άρη για να μας φτάσει το έδαφος. Και αν θέλουμε να αλλάζουμε αυτοκίνητο κάθε δυο χρόνια γιατί κάποιοι αποφάσισαν να αλλάζουν την εμφάνιση (και όχι τη μηχανή ή την ασφάλεια) κάθε δυο χρόνια λες και μιλάμε για πουκάμισα, με συγχωρείς αλλά το βρίσκω υπερβολικό αυτή η τάση να καθορίζει τους δείκτες παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας και να πρέπει να καθορίζουμε με βάση αυτούς όλα τα άλλα. Και αυτή είναι μια τάση, κατανάλωσης, που δεν έχει σχέση με ηλικίες: Άπαξ και γίναμε καταναλωτές, γίναμε –καμία σχέση με την ηλικία. Ασχέτως πόσο χρονών είμαστε τρέχουμε να υλοποιήσουμε το καταναλωτικό μας όνειρο. Και αλίμονο αν το ζητούμενο είναι η νέα γενιά να διεκδικήσει απλώς μια νέα κατανομή υπέρ της (ακόμη και αν αυτό σημαίνει «να πεθάνουν οι ηλικιωμένοι για ας δώσανε τις εισφορές τους, κι ας έφτιαξαν εμάς –γιατί κάποιος μας σπούδασε, μας τάισε, μας, μας , μας, και ας φτάξαν τον κόσμο που ζούμε –όπως τον φτιάξαν).
Κάποια στιγμή πρέπει, ως κοινωνίες (και αυτό ξεπερνά τις ηλικίες, αφορά Π ο λ ί τ ε ς) να αποφασίσουμε τι θέλουμε, τι ζωή θέλουμε, τι πλανήτη θέλουμε, τι αξίες θέλουμε: Είναι σαν αυτό που λες και στη μελέτη σου για την ακτοπλοία: Θα αποφασίσουμε αν θέλουμε να έχουν σύνδεση και τι σύνδεση τα νησιά (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) ή αν θα δώσουμε έμφαση, π.χ. στην Μακεδονία. Θα αποφασίσουμε, προσθέτω, αν θεωρούμε ότι πρέπει όλοι να έχουν ένα επίπεδο α υγειονομικής περίθαλψης. Αν πούμε ναι, τότε θα δούμε πως διασφαλίζεται, πως χρησιμοποιείς τις νέες τεχνολογίες γι’ αυτό, πώς κατανέμεις πόρους, τι προδιαγραφές θέτεις στον ιδιωτικό τομέα, τι ελέγχους κάνεις –γιατί, θεωρώ, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι τόσο να θα αφήσουμε την αγορά να μπει εδώ ή εκεί αλλά αν το Δημόσιο θα ορίσει προδιαγραφές ή όχι –γιατί έτσι όπως λειτουργεί σήμερα το πράγμα και εδώ και έξω έχουμε μια κρατικά επιδοτούμενη ή προστατευόμενη αγορά- και αν ως κοινωνία θα αποφασίσουμε πως κάποιες υπηρεσίες συνιστούν δημόσια κοινωνικά αγαθά για όλους, ασχέτως οικονομικών δυνατοτήτων, ή όχι.
Το τι θα απαντήσουμε φρονώ ότι υπερβαίνει το ηλικιακό χάσμα. Θα το έλεγα πιο προκλητικά: Αν εγκλωβιστούμε στην -υπαρκτή- ηλικιακή παράμετρο του προβλήματος τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, αν μη τι άλλο διότι θα χάσουμε το δάσος -αυτό, έτσι για να συνεννοούμαστε το έλεγα και όποτε γινόταν κυρίαρχη προβληματική η θέαση του κόσμου από επι μέρους οπτικές: μια φεμινιστική, μια σύγκρουση πολιτισμών, μια έτσι, μια αλλιώς. Οι παράμετροι πρέπει να μένουν παράμετροι, σημαντικοί μεν αλλά να μετρώνται ως αυτό που είναι. Να το πω πιο προκλητικά: Η κατάληξη του άρθρου (που, αν δεν με απατά η μνήμη μου είναι η κατάληξη του άρθρου στην PPOL) είναι πολιτική θέση άκρως συντηρητική: Είναι η θέση ενός λευκού μικροεισοδηματία πλέον μεσοαστού προηγμένης δυτικής καπιταλιστικής χώρας που επιχειρεί να δημιουργήσει ρεύμα υπέρ των συμφερόντων του επικαλούμενος ως ενοποιητικό ένα χαρακτηριστικό στο οποίο δεν οφείλεται το κοινωνικό του status.
Συγγνώμη για το πρωινό πάθος αν και μάλλον θα έπρεπε να μη ζητώ συγγνώμη: Το γεγονός ότι μου έβγαλες πάθος είναι καλό –μόνο με θέματα και ανθρώπους που με ενδιαφέρουν παθιάζομαι, για τα υπόλοιπα απλώς αδιαφορώ (βλέπεις εγώ είμαι μια γενιά μετά το Πολυτεχνείο…)
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Κ.Μποτόπουλος
Ιουνίου 23rd, 2006 at 08:58
Έτσι είναι τα πράγματα. Και το χειρότερο: α) ελάχιστοι το έχουν πάρει είδηση, β) όσοι το έχουν πάρει, είτε δεν ξέρουν τι να κάνουν, είτε, αν ξέρουν, θεωρούν ότι “δεν τους παίρνει¨, γ) από το μυαλό των “Γιώργηδων” ούτε που περνάει να βγουν από το φαύλο κύκλο μπαίνοντας στην πολιτική, δ) τα πολιτικά κόμματα όχι μόνο δεν διαθέτουν “στρατηγική” για την προσέγγιση του προβλήματος και των νέων που το υφίστανται αλλά πρώτο τους μέλημα είναι να το (πρόβλημα) και να τους (νέους) κρύψουν κάτω από το χαλί, ε) το ζήτημα δεν είναι καν αμιγώς, ή και κυρίως, ελληνικό, ώστε να μπορέσουμε να ξανα-στρουθοκαμηλίσουμε πίσω από την “ιδαιτερότητα” μας.
Άρα; Φοβούμαι -αλλά και ελπίζω- ότι μόνη λύση -σκληρή λύση- είναι η ίδια η ζωή.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Β.Αλμπάνης
Ιουνίου 23rd, 2006 at 08:59
Υπάρχει Ελπίς.
«Είναι οι πενηντάρηδες ο ταξικός εχθρός των νέων» ???
Δεν υπήρξε και δεν υπάρχει χάσμα γενεών. Αυτό είναι σίγουρο.
Όπως επίσης είναι σίγουρο, ότι η νέα γενιά δεν θα ακολουθήσει την ίδια πορεία που ακολουθήσαμε εμείς και οι προηγούμενες γενιές.
Οι νέοι σήμερα έχουν καλύτερη και μεγαλύτερη μόρφωση και ενημέρωση. Έχουν διαθέσιμες περισσότερες και καλύτερες επεξεργασμένες ιδέες, θεωρίες και πολιτικές πρακτικές. Οι νέοι θα αγοράσουν (δεν θα κτίσουν) το δικό τους διαμέρισμα, με δανεισμό όμως, που θα κρατήσει μέχρι τα γεράματα τους (η Αμερική από την δεκαετία του 1950 το έχει ζήσει το μοντελάκι).
Θα κάνουν τις διακοπές τους σε κρουαζιέρες, σε ξενοδοχεία, σε οργανωμένα θέρετρα (χρονομίσθωση) σε καλύτερο ποιοτικά επίπεδο.
Θα εργάζονται σε εργασιακούς χώρους που θα πληρούν καλύτερες ποιοτικές προδιαγραφές και με περισσότερη ασφάλεια (περιορισμένα εργατικά ατυχήματα, λιγότερο ίδρωτα, κλπ)
Θα ζήσουν την ζωή τους καλύτερα και με πολύ λιγότερα «δήθεν».
Το εξοχικό του πατέρα τους σήμερα θέλει μεγάλη ανοχή για να παραβλέψεις τις ελλείψεις (θέρμανσης, κλιματισμού, οικιακού εξοπλισμού, προσπέλασης, συντήρησης, εργαλείων κλπ).
Το οικογενειακό τους σπίτι σήμερα έχει άπειρες ελλείψεις για τις οποίες κανένας δεν μιλάει (κακοτεχνίες, αυθαιρεσίες κλπ).
Το πανεπιστήμιο που τελειώνουν σήμερα και εάν είναι «δήθεν» (εργαστήρια, προσαρμοσμένες σπουδές, πτυχία ανεργίας κλπ).
Δεν μπορεί να προβλεφθεί εάν οι σημερινοί νέοι θα αναθρέψουν τα παιδιά τους καλύτερα.
Εάν θα στήσουν καλύτερο πλέγμα αξιών (η τεμπελιά, η η μικρότερη προσπάθεια είναι μειονέκτημα η είναι αριστοποίηση της προσωπικής προσπάθειας ?).
Μακροοικονομικά και μακροπολιτικά η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα στην ζώνη του Ευρώ εξασφαλίζει άνετα Ειρήνη για τα επόμενα 25-30 χρόνια (για μια ολόκληρη γενιά τουλάχιστον).
Και δίνει την δυνατότητα ορθολογικού προγραμματισμού ζωής στους νέους πολίτες. Οι γενιές του 1950, του 1980 και παλαιότερες, ούτε κατά διάνοια, δεν είχαν τέτοιες πολυτέλειες (πόλεμοι, εμφύλιος, εξορίες, χούντα, Κύπρος κλπ).
Τέλος η επικράτηση του Σοσιαλιστικού Ευρώ στο παγκόσμιο εμπόριο, δεδομένης της ολοκλήρωσης του κύκλου ζωής του καπιταλιστικού δολαρίου, θα εξασφαλίσει, για 20-30 χρόνια επί πλέον, καλύτερη ζωή στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Ανθρωπότητα (διακίνηση πολιτών, Μετανάστευση, όχι πόλεμος κλπ).
Δογματικά είναι σίγουρο, ότι οι Σημερινοί Νέοι αλλά και οι Επόμενοι θα ζήσουν, για μεγάλη περίοδο (30-60 χρόνια), καλύτερα από εμάς τους γονείς τους.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Γ.Αναστόπουλος
Ιουνίου 23rd, 2006 at 09:00
Ειλικρινά δεν είχα δει αυτή τη διάσταση..
Η γενιά μας στ’ αλήθεια πέρασε και περνάει καλά.
Τα παιδιά μας ίσως δε θέλουν και πιθανόν να μη μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους για μιαν αυτόνομη και ανεξάρτητη διαβίωση, μακριά από την οικογένεια.
Και φοβισμένα από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, μένουν μαζί μας και επειδή αυτά δεν έχουν δυνατότητα, αλλά και επειδή εμείς μπορούμε να τα βοηθήσουμε.
Έτσι ίσως ξεπληρώνουμε αυτά που χάρισε η ζωή σε μας και δε φαίνεται να προσφέρει στους νεώτερους…
1.Σχόλιο από: Πέτρος Κωσταγιόλας
Ιουνίου 23rd, 2006 at 09:01
Ενδιαφέρον κείμενο, το οποίο είναι πραγματικά επίκαιρο και ουσιαστικό, ανανεώνοντας τις προσδοκίες μου από την παλαιότερη γενεά για κοινές συλλογικές εκφράσεις.
Οι κινητοποιήσεις αποτελούν ευρύτερη ανάγκη σε μια άνιση μάχη γενεών. Η αισιοδοξία τροφοδοτεί την δυναμική μιας νέας μορφής ουσιαστικής ατομικής-συλλογικής ευαισθησίας και διεκδίκησης, ως συμβολή στα συστήματα διοίκησης που νομιμοποιούν και κατανέμουν εξουσίες που τα ίδια διαμορφώνουν και ασκούν. Ας διαβάσουμε και το δοκίμιο περί βλακείας του Robert Mousil! Η ευαισθησία της νεότερης (εάν όχι της νεότατης) γενεάς εμπεριέχει το καλό μέλλον, του καλού παρόντος, το οποίο επιτρέπεται να είναι και εξουσιαστικό (Σύγκρουση των γενεών;)! Με συναδελφικούς χαιρετισμούς, για καλό τερματισμό στον μαραθώνιο της κοινής παιδείας ανεξαρτήτως γενεάς,
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Βασίλης Τζουνάκος
Ιουνίου 23rd, 2006 at 09:02
Με προβλημάτισε η κατάσταση του «Γιώργου»= η γενιά μου.
Γιατί ο Γιώργος να μπει στο «καλούπι» των 2-3 μεταπτυχιακών χωρίς πρώτα να έχει δουλέψει;
Δεν ήξερε ότι «η ηθική του καπιταλισμού είναι η εργασία;»
Μήπως ο Γιώργος έπεσε θύμα της επικρατούσας Ελληνικής νοοτροπίας που θέλει τα παιδιά να δουλεύουν όσο το δυνατόν λιγότερο;
Αν ΝΑΙ φταίει η γενιά σας που δεν γαλουχεί τους νέους από μικρούς στον αγώνα για την επιβίωση, για δουλειά. Π.Χ. κλασσική Ελληνίδα μάνα: «Μην το ξυπνήσεις το παιδάκι μου, είναι κουρασμένο, μην το πειράξεις κ.α.»
Αν ΟΧΙ έχει πέσει στα δίχτυα του συστήματος. Το σύστημα ανακάλυψε τα πτυχία για να ταυτίσει την αξία του νέου ανθρώπου με ένα χαρτί. Έτσι μπορεί να την εξαγοράζει να την πουλάει και να την ελέγχει. Η αξία του νέου είναι κάτι πολυδιάστατο δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε ένα χαρτί, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που ο όρος ακαδημαϊκή εκπαίδευση είναι ανύπαρχτος. Όμως ακόμα και εδώ φταίει η γενιά σας!!!! Γιατί όντος είχε όλα αυτά τα ιστορικά -χρονικού χαρακτήρα πλεονεκτήματα – να ζήσει όπως ακριβώς περιγράφετε. Πράγματι η γενιά σας έζησε καλά.
Όμως αυτή η γενιά είχε και ένα ιστορικό χρέος, γιατί δεν ήταν γενιά διαχείρισης αλλά γενιά δόμησης της κοινωνίας και των θεσμών. Τα πάντα τα δημιούργησε η γενιά σας. Εμείς δεν δημιουργούμε, απλά διαχειριζόμαστε. Αυτό είναι και το λάθος σας. Ότι η γενιά σας δεν μας αφήνει να δημιουργήσουμε καθώς δεν έθεσε τους κανόνες, τις δικλείδες εκείνες, που θα μας ωθούσαν να προοδεύσουμε.
Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γιατί,
Αν επαναστατήσεις θα αποτύχεις- απομόνωση….
Αν διαχειριστείς θα φυτοζωείς…
Αν γίνεις πράκτορας θα γίνεις πρότυπο για τις επόμενες γενιές…
Διαλέγεις και παίρνεις!!!
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Wired
Ιουνίου 28th, 2006 at 18:45
Exei prosexei kaneis oti opote xreiasteis lefta gia na xrimatodotiseis mia idea, i opote vreis mia douleia me kala lefta synithws kapoios apo 40+ einai aftos pou ta exei/elegxei?
Kati pou den exw dei se alles evrwpaikes xwres oi opoies proodevoun. Einai gnwsto oti ena megalo meros tis genias twn “Punks” stin aglia 30-35 etwn twra elengxei tin .com oikonomia. Fenetai to “topo sta niata” pou legan kapioi sto parelthon to xehasan. twra pou den einai pia “niata” oi idioi den symferei.
I ellada exase to treno tis texnologias oxi logo tis elipous paidias, oxi logo tis pasxousas oikonomias, alla apo to peisma twn 45+ na apofevgoun/ypovathmizoun/sabotaroun oti den katanooun. Nai 45+.. i genia twn paidiwn tou polytexneiou.. pou egine ekeini pleon “dynastis” tis neas genias.
Kapioi pou itan tote neoi kai to fwnazan twra einai 40-50 kai theloun na elenxoun tin dynamiki twn newterwn, na vgaloun poulwntas idees allwn gia ena komati pswmi.
posoi kai posoi den exoun parei apogoiteftiki apantisi gia kapoia idea tous apo ton proistameno tous vlepwntas tin na pragmatopoieitailigo meta kai i monimi epodos na einai “Ah alitheia? to eixes pei? pote? den thymamai .. oxi se diavevaiw afti den einai i diki sou idea einai 100% diki mou… tin skeftika uhm… prin xronia!!!”
I epanastasi me ton tropo pou ginotan palia den einai lysi.
To na vgaineis na sou spane ta moutra sto dromo i na blekeis me typous pou spane periousies den einai lysi. Ta gazakia den einai lysi.
I synergasia twn newn metaxy tous omws einai.I klika twn newn prepei na ginei pio evelikti kai andi na diamartyretai gia tin piesi pou askeitai zitwntas eleimosyni apo tous exondes na dimiourgisei tis proypothesis wste kai ekeinoi me tin seira tous na ginoun oi neoi exontes kai katexontes.. enas kyklos pou pote den prokeitai na kleisei.
To risko kati pou oi neoi adexan panda perisotero.
Proswpika apofevgw na synergazomai me anthrwpous panw apo 40-45 etwn. Den eimai plousios vevaia alla pernaw kala exw to kefali mou ysixo kai psila.
Na mazepsoun tous filous/symfoitites tous kai adi na paizoun tavli, i na paroun to 3o master, na ftiaksoun mia diki tous prototypi epixeirisi i na anaviwsoun me sygxrono tropo mia palia anagi/apolafsi pou exei ekleipsei xwris idiaitero logo.Yparxoun polles tetoies. Ean afto to kanoun oloi oi neoi tote siga siga ta pragmata tha veltiwthoun.
Afto xreiazetai perisotero tharos kai kotsia apo to na kateveis ston dromo me ta plakat kai ta synthimata.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
1.Σχόλιο από: Panos20
Σεπτεμβρίου 29th, 2006 at 11:41
Arxika, pisteuw oti oi vash tou problimatos einai oikonomiki. me autin ti vasi xekinw.
1. neoi kai politiki:
Den einai zitima politikis, einai zitima oikonomiko. Kai epipleon kanenas skeptomenos anthropos den tha ebleke me tin politiki, kanenas anthropos pou sevetai ton eauto tou den tha dexotan na bei se enan xwro exartisis kai na einai exartomenos kai pioni ton oikonomika isxirwn eite milame gia idiwtes eite milame gia nomika prosopa eite milame gia krati eite se allo epipedo, gia ton idio to lao. H politiki einai ena plegma exartisewn pou exei ws vasei tous politikous, EIDIKA tous neous. Opote theoro apla romadiko na theoreitai oti h allagh tha erthei apo tin politiki pou tha askisoun oi neoi.
Yparxoun kai tora pou milame kaloi politikoi, pou boroun exodas pigmi na anorthosoun tin oikonomia, pou ousiastika yparxei apo to 1996. (gia na min anoixw to zitima twn “sosialistikwn” paroxwn pou katestrepsan edelws tin oikonomia tis xwras.)
To provlima einai sto oti oi “mesilikes” den exoun adilifthei oti distixws i eutixws kamia kivernisi den einai filantrhopiko idrima kai kalo tha itan na min xepernoun ta ithika oria tis apaitisis se oles tis morfes apaitisewn pou provaloun kai na adilifthoun oti kapoioi prepei na xamilosoun to pixi twn apaitisewn kai ton prosdokiwn tous oste oi kiverniseis na min droun upo to kathestws piesis twn kratoudwn mesilikwn kai na epidothoun stin xaraksi anorthotikis oikonomikis politikis. En oligois, oi mesilikes prepei na einai politika, koinwnika kai ithika siniditopoiimenoi kai auto stin praxi ginetai me to na ipostirizoun oikonomikes politikes litotitas apo tin mia kai anaptixis apo tin alli.
Se oti afora politikous, pisteuw oti tis kiriarxes theseis prepei na katalamvanoun politikoi proerxomenoi apo megales politikes oikogenies, ta legomena “tzakia”, kai genika oikonomika kai koinwnika isxires oikogenies. Oi upoloipoi neoi sto xwro politikoi,pisteuw oti einai politika anisxiroi sto na paroun politika risko kai politika kostoi..poy apetoudai gia tin anavathimisi tis politikis kai ton pagiwmenon pathogenwn katastasewn. logiki pou to epi to laikoteron ypakouei sto “na protimas tous xortasmenous, para tous peinasmenous”
2. zoume ston kalitero dinato kosmo
skepsou na eixe epikratisei stin ellada o koumounismos?
pou an eixe simvei kati tetoio, tha eixame katastrafei oikonomika klp (vlepe proin sovietiki enwsi), kai tha iothetousame ton kapitalismo meta tin ptosi tou koummounismou, opote auta pou pername tora, kai sizitame, tha ta sizitousame meta apo 50 xronia.
Epipleon, kalws kanoun kai yparxoun problimata gia na proodeuoume,kai h idia h proodos pou epizitoume, exei idi xekinisei kai apo edw opou to sizitame.
H lysi loipon, einai mia isxyri oikonomia, o katheis as analavei tis euthines tous, atomika kai omadika. Apo ekei kai pera tha sizitoume se nea vash.
Ελαχιστοποίηση σχολίου
