Ζητείται δημοσιογραφική αντίδραση και οπωσδήποτε πολιτική.

 

Την προηγούμενη Παρασκευή ο υπουργός Εθνικής Άμυνας κος Δένδιας, σε δημοσιογραφικό πηγαδάκι είκοσι περίπου προσκεκλημένων του και απαντώντας σε ερώτηση περί του νέου εξοπλιστικού προγράμματος που σύντομα θα καταθέσει στη Βουλή και αν το τεράστιο οικονομικό κόστος των αμυντικών εξοπλισμών που υλοποιεί η κυβέρνηση μπορεί να υποθηκεύσει το μέλλον των παιδιών μας, έκανε την αναφορά ότι “… οι εξοπλισμοί δεν καθορίζονται από το τι θέλει ο κάθε αρχηγός ή οι πιασμένοι από εταιρείες δημοσιογράφοι, μιας και αυτά δεν τα φτιάχνουν ούτε ο πρωθυπουργός ούτε ο υπουργός, αλλά οι αρχηγοί των τριών όπλων. και ότι κάθε φορά που βλέπει σχετικά δημοσιεύματα διακρίνει πού το πάνε…”.

Οχι ότι δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι που λειτουργούν ως ατζέντηδες συμφερόντων. Είτε αυτά αφορούν σε ιδιωτικές εταιρείες που η δραστηριότητά τους εξαρτάται από το κράτος, είτε αφορούν σε κυβερνητικά και κομματικά συμφέροντα (δεν κουραζόμαστε να παρακολουθούμε καθημερινά την μεταφορά της ατζέντας επικαιρότητας που οργανώνεται από κυβερνητικά κέντρα).

Αυτό προφανώς δεν σημαίνει ότι αφορά στο σύνολο του δημοσιογραφικού κλάδου.

Έχει όμως σημασία να υπάρξει ουσιαστική αντίδραση για την επικράτηση κάποιας ηθικής ευθύνης…

Και αυτό αφορά πρωτίστως τον ίδιο των κλάδο των εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης και στα όργανά τους.

Την κοινωνία όμως των πολιτών, εκτός των άλλων, πρέπει να την αφορά και στο ενδεχόμενο, ότι με τέτοιες δηλώσεις δημιουργούνται συνθήκες ηθικής απονομιμοποίησης για άσκηση κριτικής και έκφραση ανησυχιών για τις επιλογές δαπανών στα εξοπλιστικά προγράμματα.

Στην ουσία η δημιουργία ηγεμονίας μιας αντίληψης ενοχής σε όποιον/α ασκεί κριτική για την αύξηση των αμυντικών δαπανών, ακόμη και αν γίνεται από την ορθολογική σκοπιά του δραστικού περιορισμού των δημοσιονομικών περιθωρίων άσκησης κοινωνικής πολιτικής. Σε αυτή την περίπτωση δεν εξαιρούνται και όσοι/ες τολμήσουν να πουν οτιδήποτε για τις απευθείας αναθέσεις που ακολουθεί η κυβέρνηση στις αγορές στρατιωτικών εξοπλισμών.

Δεν ξεχνώ την κριτική που είχε ασκήσει ο αείμνηστος Κωσταντίνος Μητσοτάκης στον κο Σαμαρά στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για δαπάνες προς δημοσιογράφους από μυστικά κονδύλια εξοπλιστικών προγραμμάτων προς όφελος δικής του επικοινωνιακής στρατηγικής…

Έχει σημασία να υπενθυμίσουμε ότι τα εξοπλιστικά προγράμματα που υλοποιεί και προωθεί η κυβέρνηση της Ν.Δ. μέχρι το 2034, προϋπολογίζονται στα 28 δισ. ευρώ.

Αν ο κος υπουργός γνωρίζει ή υποθέτει βασίμως κάτι επί αυτών έχει την ηθική, πολιτική και νομική υποχρέωση να απευθυνθεί στη Δικαιοσύνη ώστε να διερευνηθεί. Δεν δικαιούται να σιωπήσει. Ποιοι, πώς και γιατί προωθούν μεθοδευμένα σε εξοπλιστικές προμήθειες.

Θα είναι μια υπηρεσία συμβολής προς την χώρα και την ευνομία. Άσε που θα διαμορφώσει «όρια» για την δημοσιογραφία και την ενημέρωση…

Το brain drain δεν μπορεί να γίνει Brain Gain με αδιαφορία για το επίπεδο των μισθών.

 

Η τάση φυγής των νέων ανθρώπων για ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον, με καλύτερες οικονομικές συνθήκες και προοπτική δυστυχώς συνεχίζεται.

Στην 4ετία 2019-22, εγκατάλειψαν τη χώρα συνολικά 283.801 άνθρωποι, που ανήκουν στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Οι 71.476 ήταν ηλικίας 15-24 ετών, οι 161.023 ηλικίας 25-44 ετών και οι 31.311 ηλικίας 45-64 ετών. Βλέπουμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό (περίπου 58%) είναι στην ενδιάμεση ηλικιακή κατηγορία των 25-44 ετών.

Τα στοιχεία αυτά που είχαν παρουσιαστεί από το Ινστιτούτο ΕΝΑ και δεν μπορεί να μας αφήνουν αδιάφορους.

Να μιλήσουμε για τον επαναπατρισμό τους και τη δυνατότητα, οι νέοι της χώρας μας, να ζήσουν εδώ και να μπορούν να φτιάξουν οικογένεια.

Ανάγκη για εθνική επαγρύπνηση ως σημαντικού πατριωτικού καθήκοντος.

Από το 2010 μέχρι το 2022, έχουν εγκαταλείψει τη χώρα 1.079.992 άνθρωποι, από τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Με ηλικιακή διαστρωμάτωση, 234.058 ηλικίας 15-24 ετών, 633.680 25-44 ετών και 212.254 άτομα ηλικίας 45-64 ετών.

Αυτό που με απασχολεί σε αυτό το σημείωμα είναι η κατηγορία των 25-44 ετών. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τη χώρα, με κάπως μικρότερο, η αλήθεια είναι, ρυθμό, συγκριτικά με την περίοδο των μνημονίων αλλά σαφώς μεγαλύτερο συγκριτικά με την προ κρίση χρέους περίοδο της χώρας. Η αποχώρηση από τη χώρα μας δεν στερεί μόνο πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο από την ελληνική οικονομία, αλλά συνιστά απόδειξη των μακροχρόνιων συνεπειών της ελληνικής οικονομίας από την περίοδο των μνημονίων που η παρούσα κυβέρνηση δεν ιεράρχησε να αντιμετωπίσει.

Απόφοιτοί μου, άνδρες και γυναίκες, όλο και περισσότερο τα τελευταία αυτά χρόνια, με ενημερώνουν για την μόνιμη εγκατάστασή τους και εργασία στην αλλοδαπή…

Στο ερώτημα γιατί όχι στην Ελλάδα και στο εδώ ευρύτερο ναυτιλιακό cluster, αφού στον αντίστοιχο τομέα είναι η εργασία τους, η απάντηση είναι σταθερά πλέον επαναλαμβανόμενη: “… Είναι σημαντική η διαφορά των μισθών δάσκαλε και οι δαπάνες ζωής, πλέον, στις περισσότερες περιπτώσεις, αν όχι λιγότερες, σχεδόν όμοιες…”.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο τρομακτικό για μία χώρα, από το να μην έχει αρκετούς νέους να της υποσχεθούν προοπτική.

Μια κατάσταση που δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορη, αλλά και για τα δικά της συμφέροντα, την ελληνική πλοιοκτησία, σε καιρούς επιδόσεων και κερδοφορίας, έχοντας την τύχη αξιοποίησης υψηλούς εξειδίκευσης εργαζομένων και στελεχών στα γραφεία τους. Σε μια αγορά στελεχών που όπως “… τα πλοία έχουν προπέλα και μπορούν να φύγουν στο εξωτερικό…”, έτσι και οι νέοι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν ανταγωνίστριες εταιρείες του εξωτερικού και να μετακομίζουν σε άλλες χώρες…

Η αύξηση των μισθών δεν είναι πλέον μόνον θέμα υποστήριξης του εισοδήματος των νέων εργαζομένων. Είναι πρωτίστως θέμα εθνικής σημασίας, που αναφέρεται στη διαχείριση της βραδυφλεγούς βόμβας της δημογραφικής συρρίκνωσης.

Και ιδιαιτέρως από νέους με προσόντα και εκπαίδευση ειδικών δεξιοτήτων (brain drain)…

Θέμα που ούτε η κοινωνία των πολιτών, ούτε οι οικονομικές ελίτ, ούτε η δομές της πολιτικής εξουσίας μπορούν να αδιαφορούν. Σε κάθε περίπτωση όμως οι άνθρωποι της σκέψης και της νουνεχούς παρέμβασης και ευθύνης έχουν καθήκον να ενεργοποιηθούν.

Με αυτή την έγνοια επιχειρούμε κάποιες επισημάνσεις για τη συζήτηση στη Βουλή με θέμα τον προϋπολογισμό.

Δυο σημαντικές προκλήσεις για τη χώρα, που ούτε αυτός ο προϋπολογισμός σχεδιάζει να αρχίσει να αντιμετωπίσει.

Αναφερόμαστε στην μέριμνα α) για το δημογραφικό και β) για την κλιματική κρίση.

Ερημωμένα χωριά – «φαντάσματα» διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα.

Απόδειξη της πολυετούς μείωσης των γεννήσεων, της οικονομικής δυσπραγίας και της μαζικής μετανάστευσης.

Η μείωση του πληθυσμού δημιουργεί μεγάλη πίεση σε μια χώρα που θεωρεί ότι βγήκε από την κρίση, ενώ πρέπει να δει ότι με τις επιλογές της για τους μισθούς δεν επαρκούν οι νέοι για να στηρίξουν την οικονομία για τις επόμενες γενιές...

Ενώ λοιπόν ο Economist μας τοποθετούσε και πάλι, στις πέντε πρώτες οικονομίες με τις καλύτερες επιδόσεις, την ίδια στιγμή, το CΝΒC δίνει μια δυσάρεστη εικόνα για το μέλλον της χώρας προειδοποιώντας για την έλλειψη συνειδητοποίησης της απειλής πληθυσμιακής κατάρρευσης.

Η Ελλάδα της δημοσιονομικής πειθαρχίας και των δυναμικών (σε σχέση με τις άλλες οικονομίες του ευρώ) ανάπτυξης..., η χώρα που από κακός μαθητής έγινε πρότυπο..., και που με τη βοήθεια των ευρωπαϊκών πόρων προχωρά μπροστά..., πρέπει να μεριμνήσει για τις άκρως αρνητικές δημογραφικές τάσεις και το γεγονός ότι ο πληθυσμός μας βαίνει διαρκώς προς συρρίκνωση, όπως και για την προετοιμασία αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης (και την εκδήλωση ολοένα και πιο συχνών ακραίων φαινομένων, από mega πυρκαγιές έως φονικές πλημμύρες)…