Μια άλλη μέρα, μετά την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών.

ΣΑΒΒΑΤΟ, 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2019

Ώρα για να ξαναγνωριστούμε.

Αναφερόμαστε στη χώρα μας και για το πολιτικό μας σύστημα…

Ζητούμενο ΕΝΑ η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Απαιτείται από την ορθή λογική και από το παιχνίδι της αντιπαράθεσης, όπως ορίζεται στην αστική δημοκρατία δυτικού τύπου. Ζητούμενο ΔΥΟ ο επαναπροσδιορισμό στόχων και εργαλείων επίτευξής τους.

Ο τοξικός λόγος, που περισσεύει τελευταία στη πολιτική μας συζήτηση, δεν αντιμετωπίζεται με εξυπνακισμούς και ρετουσαρισμένες υπεκφυγές.

Η πρόκληση για την πολιτική και η πρόσκληση για τη συμμετοχή στα κοινά, των πολιτών, και ιδιαιτέρως των νεότερων γενιών, προϋποθέτει και απαιτεί καθαρές προγραμματικές αναφορές και αξιακά πλαίσια.
Όχι με στρεψοδικίες και συμψηφισμούς.

Ζητούμενο, για όσους ακόμη και σήμερα επιδιώκουμε τη συμμετοχή στα κοινά, είναι η ανάληψη πρωτοβουλιών ώστε να επηρεάσουμε την κεντρική εξουσία για το τρόπο εφαρμογής της συμφωνίας των Πρεσπών, προστατεύοντας κεκτημένα των δυο κοινωνιών, την σταθερότητα και την Ειρήνη στην περιοχή καθώς και την αποκλιμάκωση της έντασης, με την αποδοκιμασία πράξεων μίσους, ως αποτέλεσμα του διχαστικού και λαϊκίστικού λόγου.

Στην δεκαετία αυτής της κρίσης φαίνεται ότι κάτι άλλαξε μέσα μας και αυτό είχε ως συνέπεια μια διαφορετική κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά.

Το ποσοστό αποστροφής στα κοινά αυξάνεται. Η δημοκρατία στο κομματικό μας σύστημα γίνεται ολοένα και περισσότερο πιο αδύναμη. Συρρικνώνεται και αφορά όλο και λιγότερους και με προσωπικές στοχεύσεις. Η ιδεολογική σύγχυση, η αμφισβήτηση των κομμάτων, το κλίμα της εποχής (ανηθικότητα, ωφελιμισμός, ατομικό συμφέρον κά.), η πρόσδεση μερίδας πολιτών σε πρόσωπα και δια μέσω αυτών στα κόμματα, είναι ενδεικτικά της αντίληψης για τον τρόπο και λόγο συμμετοχής στα κοινά.

Πως να εμπνεύσουμε άτομα, που επικοινωνούμε μαζί τους, να ασχοληθούν και να συμμετέχουν στη Πολιτική ζωή του τόπου μας;

Ακόμη βέβαια και στην μεταπολιτευτική μας ιστορία, δεν χαρακτηρίζεται η κοινωνία μας για την ψυχραιμία και τον ρεαλισμό της, στη διαχείριση των συναισθημάτων και των πολιτικών της διαφορών.

Νοιώθω όμως ότι το τερματίσαμε…

Και αυτό αφορά σε ένα κόσμο που διακρινόταν για την ανάγκη νουνεχούς αναζητήσεως, ανοχής στη διαφορετική άποψη και αναζήτησης συγκλίσεων για κοινή δράση, όπου υπάρχει συμφωνία και όχι οξύνσεων των υπαρκτών αντιθέσεων με αποτέλεσμα να συμπαρασύρουν και να απενεργοποιήσουν κοινές αναφορές ακόμη και όπου υπάρχει κάποια συμφωνία… Με φανατισμό και πολύ βία στον λόγο (και όχι μόνον).

Δημιουργούνται όλες εκείνες οι συνθήκες για περιφρόνηση της συμμετοχής στα κοινά και εν γένει σε αυτό που λέμε πολιτική ζωή, με την ταυτόχρονη απαξία για τους εκπροσώπους αιρετούς κάθε βαθμίδας. Οι πολίτες απωθούνται ακόμη και για να παρακολουθήσουν απλώς τις εξελίξεις, γίνονται ηττοπαθείς από παθητικοί και στο τέλος εξελίσσονται σε αρνητές όποιας προοπτικής δεν τους αφορά άμεσα.

Τα ΜΜΕ, μέσω της ισοπεδωτικής κριτικής τους, οδηγούν στην απαξίωση συλλήβδην των πολιτικών και των θεσμών. Αποφεύγουν να αξιολογούν στοιχειωδώς και για λόγους αξιοπιστίας, τα μηνύματα και αυτούς που τα εκπέμπουν και έτσι δεν μπορεί να ελεγχθεί σε κάποιο βαθμό η ηγεμονία της γραφικότητας…

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία με διχαστικό λόγο. Η σπίλωση των αντιπάλων του, έδινε νομιμοποίηση σε αθλιότητες που είχαμε ζήσει την τετραετία πριν την ανάληψη της εξουσίας το 2015. Προγραφές προσώπων, προπηλακισμοί, βία, στοχοποίηση, αντί να καταδικαστούν ως πολιτικό μήνυμα ωρίμανσή του, έστω και εκ των υστέρων, αιτιολογούνται από κάποιους ως “παράπλευρες απώλειες μια κοινωνικής και πολιτικής μεταβατικότητας που δεν μπορούσε διαφορετικά γιατί δεν γινόταν σε δοκιμαστικό σωλήνα” άρα αποτελούσαν αναγκαίο κακό για την επίτευξη του καλού σκοπού… Η επιτομή του “… o σκοπός που αγιάζει τα μέσα...”. Τώρα όμως αντιλαμβάνονται πολλαπλώς τι σημαίνει εργαλειοποίηση…

Λυπάμαι που αυτής της ποιότητας λόγος, είναι και αυτός που επιχειρεί να τους αντιπολιτευτεί στη παρούσα φάση. Ακόμα και για θέματα που, υπό διαφορετικές συνθήκες, θα τα κρίναμε ως εκσυγχρονιστικής και ορθολογικής αναφοράς για την κοινωνία και τη χώρα. Προφανώς και η διαχείριση της επόμενης μέρα αφορά πρωτίστως τους σημερινούς διεκδικητές της εξουσίας…

Είναι ακατανόητοι οι σχετικοί συμψηφισμοί. Ακόμη και για την καταδίκη της βίας. “… Καταδικάζουμε μεν, αλλά όταν τα ίδια και χειρότερα γινόταν από το δικό τους χώρο πριν το 2015…” κλπ. κλπ. Είναι ένας ευνουχισμένος τρόπος καταδίκης της βίας.

Θα το λουστούν όπως όλοι όσοι “κατούρησαν” στη θάλασσα αργότερα το βρήκαν στο αλάτι τους»…

Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Δεν αναφέρομαι μόνον στα προφανή της καθημερινότητας, της οικονομίας, της υγείας, της παιδείας και της δικαιοσύνης… Αναφέρομαι στη διχαστική κουλτούρα που έχει επικρατήσει σε όλους τους χώρους της πολιτικής μας έκφρασης, στην ενίσχυση της εθνικιστικής ηγεμονίας και στην επικράτηση και σταθεροποίησης πλέον μιας δυνατής και νομιμοποιημένης στης πρακτικές της, ακροδεξιάς.

Η αναζήτηση της φρονιμάδας και της διαλεκτικής, για τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας που θα μας μπορούμε να ζούμε με τις διαφορές μας και με τις συμφωνίες μας, δεν αρκεί να ικανοποιηθεί σε συλλογικότητες πολιτικού προβληματισμού και αναζήτησης ή και κόμματα, όσο αυτά δεν επιλέγουν να εξελιχθούν σε αρχών και συγκεκριμένων προγραμματικών συγκλίσεων.

Η κουλτούρα αυτή ως σκέψη όλο και περισσότερο αφορά σε συγκεκριμένα άτομα και προσδιορίζεται από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κοινωνικής παιδείας και μόρφωσης.

Γνωρίζω πολλούς τέτοιους ανθρώπους που αναφέρονται στη Ν.Δ. είτε από παράδοση είτε ως επιλογή στο πέρασμα του χρόνου. Δεν είναι οι περισσότεροι αλλά γνωρίζω αρκετούς. Με αυτούς/ες μπορώ να συζητήσω, να μοιραστώ σκέψεις και αγωνίες, να διαφωνήσω και να δημιουργήσω… Φίλους αντίστοιχα τέτοιους, πολλούς, συνάντησα στο ΚΙΝΑΛ αυτά τα χρόνια και πολλούς από το ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης δεκαετίας. Το ίδιο με τους προηγούμενους, είναι πολλοί/ες οι εκλεκτοί, που κρατήσαμε επαφή και επικοινωνία όλα αυτά τα χρόνια, από το χώρο του παλιού Συνασπισμού και σημερινού Σύριζα. Με όλους αυτούς/ες άνετα μπορούμε να συζητούμε και να υποστηρίζουμε τις απόψεις μας, με το δικαίωμα να τις αναθεωρούμε και να επαναπροσδιορίζουμε τις συμφωνίες και διαφωνίες μας, χωρίς το φόβο μη μας χαρακτηρίσουν “γυρολόγους” της πολιτικής. Δεν ψάχνουμε ομάδα, υπάρχουμε αυτοτελώς ως προσωπικότητες, δεν είμαστε οπαδοί, δεν αναζητούμε την ένταξη σε στρατούς σκέψεων…

Προφανώς και δεν εκπροσωπούν το αντικειμενικό δείγμα των ασχολουμένων με την πολιτική. Αλλά υπάρχουν και αυτοί που δεν θέλω να τους χάσω και είμαι πιο κοντά τους από πολλούς άλλους και άλλες που ενδέχεται να ψηφίζουμε και το ίδιο κόμμα ή σε επί μέρους κυρίαρχες αντιθέσεις να βρισκόμαστε συγκυριακά μαζί.

Η αξίες από το παρελθόν και ο κίνδυνος του αποπροσανατολισμού

ΚΥΡΙΑΚΗ, 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Την πλειοψηφία, αν όχι το σύνολο όσων επιλέγουν να έχουν κάποιο λόγο για τα δημόσια πράγματα στη χώρα μας, μας απασχόλησε το τελευταίο διήμερο και σωστά, ο τρόπος που «τιμούμε» στη χώρα μας την επέτειο του Πολυτεχνείου…
Το προηγούμενο διήμερο μας απασχόλησε η περικοπή ή όχι των συντάξεων με τις προσωπικές διαφορές και το προ-προηγούμενο διήμερο η συμφωνία του κου Πρωθυπουργού με τον Αρχιεπίσκοπο…
Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε πως το μέλλον της χώρας μας είναι συνδεδεμένο με αυτό της Ευρώπης. Αλλά το μέλλον της ευρωπαϊκής κοινότητας είναι αντικείμενο συζήτησης στην συνεδρίαση του Eurogroup, που θα γίνει αύριο Δευτέρα. Η συνεδρίαση αυτή θα προετοιμάσει τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου, για την βαθύτερη οικονομική και πολιτική ενοποίηση στην Ευρωζώνη…

Δεν μπορεί κανείς πλέον να συζητά χωρίς να έχει στο νου του πως η αναφορά στο “Οικονομικό” σκέλος της Ένωσης φαντάζει να είναι πουκάμισο αδειανό. Ο “Νομισματικός” χαρακτήρας της Ένωσης έχει σφραγίσει με τέτοιο τρόπο τη πορεία της Ευρώπης που έχει ως αποτέλεσμα τον ευνουχισμό της, από κάποιες δυνατότητες “Δημοσιονομικής” παρέμβασης. Ακόμη δε περισσότερο μπορούμε να πούμε πως θέτει εν αμφιβόλω και αυτή καθαυτή την προσπάθεια για ολοκληρωμένη “Τραπεζική” Ένωση…

Οι συζητήσεις για την διαμόρφωση του ενιαίου προϋπολογισμού της ζώνης του ευρώ, δυστυχώς στη χώρα μας, δεν έχουν αποτελέσει θέμα στους πολιτικούς μας θεσμούς. Για την “κοινωνία των πολιτών”, όχι μόνον το ύψος του προϋπολογισμού αλλά και το πως αυτός θα λειτουργεί, παραμένει στο σκοτάδι…
Πόσο θα αφορά στη χώρα μας και πως αυτός (ο προϋπολογισμός) σχεδιάζεται να αντιμετωπίσει προληπτικά μελλοντικές οικονομικές κρίσεις στους αδύναμους κρίκους των 19 κρατών μελών του ευρώ;..

Θα έχει τη δυνατότητα επενδυτικών παρεμβάσεων στην οικονομία και θα παρεμβαίνει “μεροληπτικά” χρηματοδοτώντας δράσεις σε υποβαθμισμένες περιοχές της Ευρωζώνης ή θα επικρατήσει η αντίληψη ότι αυτό είναι δουλειά μόνον των δυνάμεων της αγοράς;…

Θα υπάρξουν επιλογές εγγύησης των τραπεζικών καταθέσεων και θα προχωρήσουμε προς την πραγματική “Τραπεζική Ένωση”, περιορίζοντας τους κινδύνους από τη βουλιμία επέκτασης των τραπεζικών δραστηριοτήτων;

Τι μεταβάλλεται και πόσο στο Προϋπολογισμό από τα διαφορετικά σενάρια για το Brexit; Δύο χρόνια μετά το δημοψήφισμα για το Brexit και εξακολουθεί να είναι ασαφής και αβέβαιος ο τρόπος αποχώρησης των Βρετανών, η οποία είναι προγραμματισμένη για τις 29 Μαρτίου του 2019.Τo Βrexit, όσο και εάν αναλύονται τα σενάριά του την τελευταία διετία, θα είναι μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Και ένα Brexit χωρίς συμφωνία θα είναι μία επώδυνη και γεμάτη ρίσκο εξέλιξη για όλους μας στην Ευρώπη.
Θέματα ενημέρωσης των πολιτών αυτής της χώρας που είναι ευθύνη και της εγχώριας εξουσίας και των ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά πολύ περισσότερο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που θέλουν να συμβάλλουν έγκυρα και υπεύθυνα…

Να μη πάει χαμένη, για τη χώρα, η δεκαετία θυσιών

ΤΡΙΤΗ, 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Στην περίοδο της παγκόσμιας χρηματο-οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας χωρών του 2008-2018, αναπτύχθηκαν και δοκιμάστηκαν διάφορες μέθοδοι διαχείρισης κρίσεων χρεών χωρών.

Μια σειρά ιδεών από αυτές, ενώ ήταν απλές ανακρίβειες και αυταπάτες, αναπαρήχθησαν από έγκυρα διεθνή κέντρα και κατέληξαν να θεωρούνται αυταπόδεικτες αλήθειες. Μία από αυτές είναι ότι τα μνημονιακά μέτρα των διαδοχικών προγραμμάτων διάσωσης, θα λειτουργήσουν ως μηχανισμός “εσωτερικής υποτίμησης”, που αποτελούσε δοκιμασμένο και αποτελεσματικό εργαλείο δημοσιονομικής πολιτικής στην περίοδο των εθνικών νομισμάτων.

Σήμερα βρισκόμαστε στη δέκατη επέτειο από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και στα εννέα χρόνια κρίσης χρέους της Ελλάδος.

Είναι η περίοδος που θα επιχειρηθούν διάφορες αξιολογήσεις, για να εκτιμηθούν ανασκοπικά μεθοδολογίες, πρακτικές και αποτελέσματα των επιλογών διαχείρισης των προβλημάτων και των αιτιών που προκάλεσαν τα συγκεκριμένα προβλήματα.

Θα τεθεί και θα επιχειρηθεί να απαντηθεί ένα μεγάλο ερώτημα : Έχει αναδιαρθρωθεί αυτά τα χρόνια το αίτιο και η βάση του χρέους της Ελλάδας; Μπορεί να πει κάποιος ότι η διαχείριση αυτής της 8ετίας κατέστησε το χρέος βιώσιμο με ταυτόχρονη όμως τη δυνατότητα ένταξης της ελληνικής οικονομίας, αλλά και κοινωνίας, σε συνθήκες κανονικότητας; Μήπως τελικά πήγαν χαμένα τόσα χρόνια προσπάθειας και θυσιών;

Δεν θα υπάρξουν ομόφωνες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.

Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι οι μνημονιακές μεταρρυθμίσεις, ειδικά όσες αφορούν στην σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, έχουν προχωρήσει πολύ, με μεγάλο κόστος της κοινωνίας και της οικονομίας, αλλά αποτελούσε αναγκαίο τίμημα – προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Κάποιοι άλλοι θα υποστηρίξουν ότι η υπερβολική προστασία του κύκλου επενδυτών του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι σκανδαλώδης και γίνεται για την υποστήριξη της συγκεκριμένης διεθνούς μερίδας κεφαλαίου, χωρίς μάλιστα να έχουμε εμφανή αποτελέσματα και άμεσες “εξωτερικότητες” στο σώμα της οικονομίας της χώρας.

Η καταγραφή των δεδομένων δείχνει ότι η πορεία των επενδύσεων κινείται πτωτικά για δεύτερο συνεχόμενο τρίμηνο, προκαλώντας έντονο προβληματισμό, αλλά η οικονομία κινείται εντός των στόχων, όπως αυτοί έχουν αποτυπωθεί στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής στρατηγικής για τη φετινή χρονιά.

Το ΑΕΠ κινήθηκε ανοδικά για 6ο συνεχόμενο τρίμηνο με το ποσοστό ανάπτυξης να διαμορφώνεται στο +1,8%, ενώ η Ελληνική Στατιστική Αρχή αναθεώρησε προς τα πάνω το ποσοστό της μεταβολής του α’ τριμήνου στο +2,5% έναντι +2,3% που ήταν το αντίστοιχο ποσοστό που είχε ανακοινωθεί τον Ιούνιο.

Η μέση ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας στο πρώτο εξάμηνο διαμορφώνεται πλέον στο 2,15% και είναι εντός των στόχων της κυβέρνησης και των θεσμών. Για τη φετινή χρονιά ο πήχης έχει οριστεί στο 2%, όπως προκύπτει και από την αναθεωρημένη πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου Σχεδίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής, πρόβλεψη με την οποία συμφωνεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όχι όμως και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία έχει τοποθετήσει τον πήχη στο 1,9%, όπως αποτυπώνεται και στις καλοκαιρινές προβλέψεις για την πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Την ίδια στιγμή όμως τα στοιχεία της Eurostat, δείχνουν μια αποκαλυπτική εικόνα για το τι ακριβώς συνέβη στη χώρα μας από το 2000 ως σήμερα.

Στη χώρα μας, οι τιμές αυξήθηκαν κατά 42,4%, έναντι κοινοτικού μέσου όρου 36,5%.

Αναφερόμαστε σε μια οδυνηρή δημοσιονομική περιπέτεια, από τις χειρότερες που έζησε ποτέ μια χώρα εν καιρώ ειρήνης…

Περίοδο όπου ακόμη δεν έχει ορατή ημερομηνία λήξης…

Συνοπτικά, μέχρι το 2017 επιβλήθηκαν μέτρα 70 δισ. ευρώ, χάθηκαν 66 δισ. από το ΑΕΠ, 120 δισ. από τις καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων, ενώ προστέθηκαν 800.000 νέοι άνεργοι…

Το δημόσιο χρέος, στο τέλος του 2009 βρέθηκε στο 126,7% του ΑΕΠ… Στο τέλος του 2016, με όλα αυτά τα μέτρα (και το PSI και PSI plus, που «κούρεψαν» το χρέος κατά 137,9 δισ. Ευρώ), το τελικό όφελος ήταν μόλις 51,2 δισ…

Χαρακτηριστικό της περιόδου είναι η κατάρρευση του ΑΕΠ, την οποία δεν είχαν προβλέψει οι δανειστές (το μπέρδεμα με τους πολλαπλασιαστές). Ξέχασαν, δηλαδή, να υπολογίσουν το βασικό για τους ενασχολούμενους με τα οικονομικά, πως τα δημοσιονομικά μέτρα έχουν ως αποτέλεσμα και την ύφεση!..

Το κύμα ακρίβειας που παρουσιάζεται στη χώρα μας δίνει τη χαριστική βολή στην πολυθρύλητη “εσωτερική υποτίμηση” των Μνημονίων, με τους Έλληνες να βλέπουν την αγοραστική αξία του μισθού τους στα ευρωπαϊκά τάρταρα.
Επιμελής μέριμνα, θεσμών και κυβερνώντων, για το περιορισμό του μισθολογικού κόστους, σκανδαλώδης αδράνεια για τον έλεγχο των τιμών σε υπηρεσίες και αγαθά.

Η χώρα μας σε αυτή τη φάση βρίσκεται σε σταυροδρόμι στρατηγικού χαρακτήρα για το μέλλον της και το πολιτικό της σύστημα. Στο άμεσο μέλλον θα δοκιμαστεί, εκτός των άλλων και η ικανότητα των δυνάμεων που αναφέρονται στην ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά θα έλεγα και της ίδιας της ΕΕ, να πάρουν δύσκολες αποφάσεις χωρίς αναβολές.

Στο δημόσιο λόγο των αρχηγών των κομμάτων προσεχώς ,στην διεθνή έκθεση Θεσ/νικης, πρέπει, εκτός των διαφορετικών ιδεολογικών, προγραμματικών και πολιτικών προσεγγίσεων, να αναζητηθούν συγκεκριμένες συναινέσεις για μέτωπο λογικής και εθνικής ευθύνης διαχείρισης, με προτεραιότητα σε θέματα όπως:

α) το επίπεδο παροχής υπηρεσιών του δημοσίου μετά τον ασχεδίαστο περιορισμό του,

β) την ορθολογικά σχεδιασμένη μείωση των πολύ υψηλών φορολογικών συντελεστών,

γ) την ενδυνάμωση της Δημοκρατίας μέσω της ενίσχυσης των υπερβολικά αδύναμων θεσμικών οργάνων και

δ) τον τριακονταετή σχεδιασμό για την αντιμετώπιση των άθλιων δημογραφικών στοιχείων μας...

ε) ας αποφασίσουμε, συζητώντας τις προτεραιότητες...

Προφανώς και δεν εισηγούμαστε τον περιορισμό της αντιπαράθεσης παρατάξεων, κομμάτων, συνδικάτων, κοινωνικών φορέων, μη κυβερνητικών οργανώσεων κλπ. Κάθε άλλο…

Το “δικαίωμα” να επιθυμεί κάποιος εκλογές το γρηγορότερο δυνατό είναι θεμιτό...

Αθέμιτο όμως είναι να διεκδικεί την εξουσία, να μη μπορεί να επιβάλλει εκλογές, αλλά εν ονόματι της απουσίας άλλης πολιτικής στρατηγικής και ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης, να αναπτύσσει πολιτική με μοναδικό άξονα το πως θα οδηγηθούμε σε εκλογές...

Αυτό όμως δεν είναι ούτε σύγχρονη ούτε μεταρρυθμιστική πολιτική...

Ας συμφωνήσουμε σε ένα πλαίσιο επιλογών εθνικής συμφωνίας και εφόσον γίνουν οι εκλογές η κοινωνία θα επιλέξει τους αρεστούς της...

Δημοκρατική Ενότητα για Εθνική Ανασυγκρότηση της χώρας.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

Η χώρα μας σε αυτή τη φάση βρίσκεται σε σταυροδρόμι στρατηγικού χαρακτήρα για το μέλλον της και το πολιτικό της σύστημα. Στο άμεσο μέλλον θα δοκιμαστεί, εκτός των άλλων και η ικανότητα των δυνάμεων που αναφέρονται στην ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά θα έλεγα και της ίδιας της ΕΕ, να πάρουν δύσκολες αποφάσεις χωρίς αναβολές…
Σε αυτόν πλέον τον απρόβλεπτο κόσμο, όπου η Ευρώπη αγωνίζεται κατά της αστάθειας εκτός των συνόρων της και κατά του λαϊκισμού στο εσωτερικό της, η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι ο αδύναμος κρίκος της ΕΕ...
Ο κίνδυνος να εμφανιστούν και στη χώρα μας, εκφραστές των λεγόμενων εναλλακτικών μοντέλων, από τον κινεζικό κρατικό καπιταλισμό έως τον κακοποιημένο εθνικισμό της Ρωσίας, είναι υπαρκτός στην Ελλάδα και μπορεί να κερδίσουν υποστηρικτές, όπως και αλλού στην Ευρώπη, εφόσον οι ψηφοφόροι χάνουν την πίστη τους στην αποτελεσματικότητα των συστημικών κομμάτων και στο ευρωπαϊκό μοντέλο.

Τώρα να αναζητηθούν συναινέσεις για μέτωπο λογικής και εθνικής ευθύνης διαχείρισης, με προτεραιότητα σε θέματα όπως α) το επίπεδο παροχής υπηρεσιών του δημοσίου μετά τον ασχεδίαστο περιορισμό του, β) την ορθολογικά σχεδιασμένη μείωση των πολύ υψηλών φορολογικών συντελεστών, γ) την ενδυνάμωση της Δημοκρατίας μέσω της ενίσχυσης των υπερβολικά αδύναμων θεσμικών οργάνων και δ) τον τριακονταετή σχεδιασμό για την αντιμετώπιση των άθλιων δημογραφικών στοιχείων μας...
Προφανώς και δεν εισηγούμαστε τον περιορισμό της αντιπαράθεσης παρατάξεων, κομμάτων, συνδικάτων, κοινωνικών φορέων, μη κυβερνητικών οργανώσεων κλπ.
Κάθε άλλο…
Διεκδικούμε τον ανταγωνισμό και την άμιλλα στη δημιουργία προγραμμάτων, θέσεων και προτάσεων που αποτελούν οξυγόνο για τη χώρα μας και τη δημοκρατία.
Υποστηρίζουμε όμως ότι, στα προηγούμενα θέματα, πρέπει να υπάρξει μια εθνική συμφωνία προγραμματικής βάσεως, που θα αποτελεί εθνική στόχευση, ανεξαρτήτως χρώματος κυβερνήσεως... Ο λαός θα επιδοκιμάζει ή θα αποδοκιμάζει με βάσει το σύνολο όλων των προτεινόμενων άλλων πολιτικών (παιδεία, ασφάλεια, υγεία κλπ.) και βεβαίως την διαχειριστική επάρκεια υλοποίησης των συμπεφωνημένων…
Αναφερόμαστε στην ανάγκη συγκρότησης ενός εθνικού ευρωπαϊκού μετώπου, μιας Δημοκρατικής Ενότητας για την Εθνική Ανασυγκρότηση της χώρας μας.
Ποιοι και ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις μπορούν να αποτελέσουν δεξαμενή κινήματος υποστήριξης αυτής της προοπτικής;
Κοινωνικές, πνευματικές και πολιτικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως πολιτικών, κομματικών και ιδεολογικών επιλογών, με ευρωπαϊκό όμως προσανατολισμό και επιλογές.

Όσοι/ες υποστήριξαν ή και κατανόησαν εκ των υστέρων, την αξία και τη σημασία της ένταξης της χώρας μας στην Νομισματική Ένωση.

Όσοι/ες, κόντρα στο ρεύμα της εποχής, κατανόησαν την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης του κου Τάσου Γιαννίτση, τότε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, για το ασφαλιστικό και την επίδρασή του στα δημοσιονομικά προβλήματα της οικονομίας μας, ή ακόμη και όσοι το αντιλήφθηκαν μετά από την περιπέτεια της τωρινής δεκαετίας της οικονομικής κρίσης.

Όσοι/ες ήταν έτοιμοι, παρά τις ενδεχόμενες και δικαιολογημένες επιφυλάξεις τους, να ενισχύσουν τις προσπάθειες, εφόσον γινόταν πράξη οι εξαγγελθείσες προεκλογικές υποσχέσεις του κου Καραμανλή μετά το 2004, για την επανίδρυση του κράτους.

Όσοι/ες ενώ αντιλήφθηκαν την χρονική υστέρηση στη κατανόηση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας από την κυβέρνηση του κου Γ.Α.Παπανδρέου και του αναγνώρισαν την προσπάθεια να διαμορφώσει θεσμούς, σε διεθνές επίπεδο και να επιχειρήσει, χωρίς την αναγκαία συμπαράταξη από τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις (ιδιαιτέρως της Ν.Δ. του κου Σαμαρά), να πάρει πάνω του τη διαχείριση και λύση του προβλήματος πτώχευσης της χώρας.

Όσοι/ες, ενώ γνώριζαν το μέρος των ευθηνών και της συμβολής του κου Σαμαρά στην δημιουργία και ανάπτυξη του κινήματος των αγανακτισμένων δια μέσω των αλλεπάλληλων “Ζαππείων”, θεώρησαν ότι η ευθύνη τους, απέναντι στη χώρα, τους οδηγούσε να συγκατανεύσουν σε ΣΥΝκυβέρνηση (η αναφερόμενη και ως Σαμαρά- Βενιζέλου) η οποία αντικατέστησε αυτή του κου Παπαδήμου, την οποία ο κος Σαμαράς δεν άφησε να ολοκληρώσει τις προσπάθειές της.

Όσοι/ες αντιστάθηκαν στον αντιευρωπαϊκού προσανατολισμού, παραλογισμό του δημοψηφίσματος του 2015 και στέκονται κριτικά στην θετική αλλαγή πορείας της κυβέρνησης από τις ακατανόητες πολιτικές της επιλογές στο πρώτο εξάμηνο του 2015.

Όσοι/ες αναγνωρίζουν πως η σχετική με τα μνημόνια διαδικασία, που αναφέρεται στην μετά την 20η Αυγούστου, είναι ένα σημαντικό και αναγκαίο βήμα που πρέπει να κάνει ή χώρα και θα μπορούσε να είχε γίνει το 2015 αν οι πολιτικές δυνάμεις ιεραρχούσαν την εθνική ευθύνη ως προτεραιότητα, αλλά από μόνη της δεν αποτελεί λύση για τα προβλήματα που μας οδήγησαν στη κρίση και ακολούθως στα μνημόνια.

Όσοι/ες θέλουν να συμβάλουν και όχι να συνθηματολογήσουν και επιλέγουν να προσπαθήσουν να δώσουν απαντήσεις στο πώς η Ελλάδα, μετά από την κακή διαχείριση των αιτιών της κρίσης στο σύνολο της δεκαετίας και ιδιαιτέρως από τους εταίρους μας, θα αντιμετωπίσει μια κατάσταση που την οδήγησε στο να έχει απομείνει με ανεπαρκείς δημόσιες υπηρεσίες, πολύ υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, αδύναμα θεσμικά όργανα και άθλια δημογραφικά στοιχεία...
Όσοι/ες αντιλαμβάνονται ότι τα αμέσως προηγούμενα, θα πρέπει να τα διαχειριστούμε ταυτοχρόνως με την τυπική υποχρέωση της χώρας (έως ότου καταφέρουμε να την τροποποιήσουμε) να πετυχαίνει μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα (δηλαδή πριν από την καταβολή τόκων) για τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες...
Και αυτά θα πρέπει να γίνουν ανεξαρτήτως χρώματος κυβερνήσεως...

Άλλο "Δημοκρατία" και άλλο "Δημοκρατικισμός".

Αγαπητοί και αγαπητές φίλοι και φίλες αυτές τις μέρες θα διαθέσω χρόνο για διαγραφές "φίλων" και γνωστών από f/b...
Κανείς δεν υποχρεώνει κανένα να διατηρεί μια "τοξική" σχέση έστω και διαδικτυακά...
Θέλω να είμαι σαφής και δηκτικός...
Ιδιαιτέρως που ένας αριθμός από τους συνδεδεμένους μαζί μου είναι φοιτητές και φοιτήτριές μου, που θέλω να γνωρίζουν τις σκέψεις μου για βασικά στοιχεία που πρέπει να αφορούν στο δημόσιο (αλλά και ημιδημόσιο όπως εδώ) λόγο...
Υποστηρίξω πως ο καθένας/μια στη ζωή του δεν πρέπει να βάζει όρια στο δικαίωμα έκφρασης της άλλης άποψης...
Αυτό δεν σημαίνει κατ' ανάγκη και συμφωνία μαζί της...
Στην ηλικία μου όμως δεν μου επιτρέπεται να καταναλώνομαι με άτομα (είτε συμφωνώ εν γένει μαζί τους είτε διαφωνώ) που όταν και εφόσον διαφωνούν με κάποιον, προσπαθούν να διακρίνουν ταπεινά κριτήρια και κίνητρα που τον καθοδηγούν...
Αυτό στην αριστερά το ονομάσανε Σταλινισμό και στη σύγχρονη εποχή μας πολιτικό μπούλινγκ (bullying)...
Η ενοχοποίηση του φορέα της γνώμης δεν σημαίνει αντιπαράθεση στην ουσία της άποψης. Ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί ότι εφόσον διέθετε αναφορά στον ορθό λόγο πορεύτηκε με τα “ξεροκέφαλα” γεγονότα...
Η ωφέλεια από τη συγκυριακή επικράτηση δεν σημαίνει κάτι περισσότερο από παροδικά οφέλη στο παιχνίδι των τεχνικών της εξουσίας...
Η διάψευσή η επιβεβαίωση έρχεται αργά ή γρήγορα με τις σχετικές ωδίνες ή οφέλη για την κοινωνία και τη χώρα...
Η περίπτωση των κομμάτων που συγκυβερνούν είναι μια περίπτωση...
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης...
Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μου επιτρέπεται να διαθέτω ανοχές και αντοχές για όσους και όσες δεν εκφράζουν απλά και δυνατά την όποια άποψη τους αλλά κάνουν ερμηνεία των προθέσεων των άλλων για να τους απαξιώσουν και έτσι να ταπεινώσουν και την γνώμη τους με την οποία διαφωνούν...
Ο Σπύρος Δανέλλης και ο Νίκος Μαρατζίδης (Βουλευτής του ΠΟΤΑΜΙ ο ένας και συνάδελφος καθηγητής ο άλλος) είναι προσωπικοί μου φίλοι, δεκαετιών…
Μοιραζόμαστε συμφωνίες και διαφωνίες ων ουκ έστι αριθμός… Σε άλλα επιβεβαιωνόμαστε και σε άλλα διαψευδόμαστε…
Ουδέποτε όμως στην κοινή μας ζωή, πολιτική, προσωπική και οικογενειακή, δεν διέκρινα τίποτα άλλο πέρα από τη "σκοπιμότητα" της έκφρασης της άποψής τους… Όποια και αν ήταν αυτή…
Οι αναφορές λοιπόν, οι προσβλητικές, σε αυτούς και οι ερμηνείες προθέσεων τους, με αφορούν προσωπικά και τις θεωρώ πως απευθύνονται σε μένα προσωπικά...
Όταν ο άλλος σε φτύνει δεν μπορεί να καμώνομαι πως ψιχαλίζει…
Η σιωπή και ανοχή σημαίνει ενδυνάμωση σε αυτού του είδους δημόσιο λόγο, που επιβάλλει κανόνες του ψηφιακού "δημοκρατικισμού"…
Όχι!... Άλλη δημοκρατία θέλω να υπηρετήσω… Από αυτή δεν θα πάρω…
Θα παρακαλούσα λοιπόν όσους και όσες δεν θα καταφέρω, σε αυτή την προσπάθεια, να εντοπίσω, να με διαγράψουν εκείνοι/ες από τις επαφές τους και να κλείσουμε το "κύκλο" αυτής της ιδιότυπης επικοινωνίας μας...
Τους χαιρετώ λοιπόν και τους ευχαριστώ για την παροδική συνάντηση και συνύπαρξή μας εδώ...
Δάσκαλος είμαι για τους φοιτητές/τριες μου για τους οποίους και διαθέτω καρτερικότητα, επιμονή και υπομονή, στοχαστικότατα και τη διάθεσή μου να συνεχίσω να μαθαίνω...
Για όλους του άλλους/ες ούτε "ήρωας" δήλωσα αλλά ούτε και "εθελοντής πρωτοπορίας" για να ξοδεύω το πολύτιμο χρόνο μου σε άγονες αλλά και αγενείς αντιπαραθέσεις...
Όχι. Η σχέση μου με τη πολιτική και τα κοινά δεν επιθυμώ να αλλάξει στα γεράματά μας...

Η υποστήριξη των ανεξάρτητων αρχών καθήκον των δυνάμεων του ευρωπαϊκού τόξου.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

Η υπονόμευση της λειτουργικής αυτοτέλειας των ανεξάρτητων ρυθμιστικών αρχών, είναι επικίνδυνη εξέλιξη για την σύγχρονη δημοκρατία και αντισυνταγματική πρακτική, για τα δεδομένα του ελληνικού συντάγματος.

Με το άρθρο 101Α Σ κατοχυρώθηκε η προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία των μελών των Ανεξάρτητων Αρχών και η διαδικασία εκλογής των μελών τους. Ωστόσο η πρόβλεψη αυτή αναφέρεται μόνο στις πέντε συνταγματικά κατοχυρωμένες Ανεξάρτητες Αρχές, οι οποίες αναγνωρίστηκαν με την αναθεώρηση του 2001. Οι αρχές αυτές είναι: α) η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (άρθρο 9Α Σ), β) το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (άρθρο 15 § 2 Σ), γ) η Αρχή Προστασίας του Απορρήτου των Τηλεπικοινωνιών (άρθρο 19 § 2 Σ), δ) Το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού (άρθρο 103 § 7 Σ) και ε) ο Συνήγορος του Πολίτη (άρθρο 103 § 9 Σ).
Οι ρυθμιστικές αρχές, αποτελούν κρατικά όργανα, που εκφεύγουν όμως του ιεραρχικού ελέγχου ή της εποπτείας της κεντρικής διοίκησης και υπόκεινται μόνο σε δικαστικό έλεγχο νομιμότητας. Έτσι, δεν υπέχουν υποχρέωση υπακοής έναντι των οργάνων της εκτελεστικής λειτουργίας.
Τα μέλη τους διαθέτουν προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία αντίστοιχη με αυτή των δικαστών. Προσωπική ανεξαρτησία σημαίνει ότι δεν λαμβάνουν εντολές και δεσμεύονται από το νόμο, ενώ λειτουργική ότι τα άλλα όργανα του κράτους, ιδίως η εκτελεστική λειτουργία, δεν μπορούν να παρέμβουν στον τρόπο με τον οποίο ασκούν τα καθήκοντά τους.
Διαθέτουν ευρείες αποφασιστικές αρμοδιότητες (ιδίως κανονιστικές και κυρωτικές) με αντικείμενο τη ρύθμιση ζωτικών και ευαίσθητων τομέων της πολιτικής, οικονομικής και γενικά κοινωνικής ζωής.
Επιπλέον, οι αποφάσεις τους λειτουργούν δεσμευτικά για τα υπόλοιπα κρατικά όργανα.

Στο ερώτημα αν είναι πράγματι ανεξάρτητες αυτές οι αρχές απαντούμε. Αυτός είναι ο στόχος και ο σκοπός. Όπως η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των πολιτών έτσι και η ανεξαρτησία των αρχών προσδιορίζεται από την ευθύνη των μελών τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι κρατικές και υπάρχουν οι προϋποθέσεις να μην είναι κομματικά εξαρτημένες...
Σε κάθε περίπτωση όμως έτσι λειτουργούν και μπορούν να ισορροπήσουν το πολιτειακό μας σύστημα σε ικανοποιητικό βαθμό…
Ελέγχοντας το αξίωμα περί αυτορρύθμισης στην οικονομία στο σύγχρονο δυτικό κόσμο της ελεύθερης οικονομίας επιλέγουν διάφορους θεσμούς ως "ρυθμιστές" στην λειτουργία της οικονομίας...
Εκτιμώντας λοιπόν όλο και περισσότερο την αξία των "ρυθμιστικών" αυτών οργάνων, στην σύγχρονη εξέλιξη της Δημοκρατίας και της Οικονομίας, οι πολιτικές δυνάμεις ευρωπαϊκού προσανατολισμού πρέπει να εργαστούν όλο και περισσότερο για την θεσμική τους κατοχύρωση σε αντίθεση με όσους ακόμη σήμερα όπως εδώ και χρόνια εναποθέτουν αποκλειστικά στο κράτος τη λειτουργία της κοινωνίας με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση του κομματικού κράτους με τα πελατειακά χαρακτηριστικά.

ΚεντροΑριστερά: Από το “ξανά μαζί”, στο “επί τέλους μαζί”

ΠΟΛΙΤΗΣ ΧΛΩΜΟΥΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ·ΤΡΙΤΗ, 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2017

“Παρόλο που κανείς δε μπορεί να γυρίσει πίσω και να κάνει μία νέα αρχή, ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει από τώρα και να δώσει ένα νέο τέλος” Cart Bard

Η εναρμόνιση των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ με αυτές της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς και ιδιαιτέρως της σοσιαλδημοκρατίας, προέκυψε, με περισσότερη σαφήνεια, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και εντεύθεν.

Δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει, πως υπάρχει ευρύτερη συμφωνία, ότι αναγνωρίζεται ως, γενικώς και ιδιαιτέρως στην οικονομία της Ελλάδας, “κερδισμένη” δεκαετία αυτή του ‘80 (με βάση την κυρίαρχη ευρωπαϊκή κεντροαριστερή οπτική και κουλτούρα, ανάλυσης και ερμηνείας για το τότε ).

Μετά από την δεκαετή φάση της κυβερνητικής ωρίμανσης, αυτού του κόμματος και με τη πολιτική που εκφράστηκε λίγο πριν από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, δομήθηκαν οι σχέσεις και οι προϋποθέσεις, για την είσοδο δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, της Ανανεωτικής Αριστεράς, της Πολιτικής Οικολογίας, του Ριζοσπαστικού Φιλελεύθερου Κέντρου κά δυνάμεων σε έναν οιονεί ενιαίο προγραμματικό χώρο, εθνικής ευθύνης και προγραμματικής σύγκλισης…

Αυτό που σήμερα επιτέλους, μετά από τις δαιδαλώδεις διαδρομές της εικοσαετίας, ονομάζουμε συνάντηση σε έναν ενιαίο πολιτικό φορέα…

Από αυτό το σημείο όμως μέχρι την ομοβροντία θαυμασμού, για τον ηγέτη και δημιουργό του ΠΑΣΟΚ, όχι για την αναμφισβήτητη συμβολή του αλλά για το “αλάνθαστο” και το “αναντικατάστατο” των εθνικών επιλογών του, υπάρχει μια απόσταση…

Όχι… Ακόμη και σήμερα δεν είμαστε όλοι σύμφωνοι με την “Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη”…

Προφανώς και δεν θα ξαναγράψουμε την αξία και τη συμβολή της στην εξέλιξη των ελληνικών πολιτικών δεδομένων τα τελευταία 40 χρόνια. Ούτε όμως θα αποκρύψουμε τις θεωρητικές και πολιτικές διαψεύσεις που συμπεριελάμβανε στα περιεχόμενά της…

Η αναφορά μας αυτή, δεν έρχεται για να επιχειρήσει προσπάθεια για το γράψιμο της Ιστορίας… Αυτό είναι δουλειά άλλων, τώρα και στα επόμενα χρόνια…

Αλλά δεν θα περάσουμε με σφουγγάρι και δεν θα αγνοήσουμε τις προσπάθειες τόσων και τόσων στελεχών και μελών του ΠΑΣΟΚ, ατομικά και συλλογικά, να αλλάξουν, εν τοις πράγμασι, βασικά στοιχεία εκείνης της πολιτικής, που εκπορευόταν από το σχετικό κείμενο της διακήρυξης, με προγραμματικές κατακτήσεις διαφορετικού προσανατολισμού που τελικά ωφέλησαν τη χώρα…

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε πως, παρά τις κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, για τη σημερινή πραγματικότητα και στην ουσία εξάρτηση της χώρας μας, οι ευθύνες δεν μπορούν να παραγραφούν και να χρεωθούν σε άλλους, πέραν του ΠΑΣΟΚ και βεβαίως της Ν.Δ. του 2004-2009 που είχε και τη μεγαλύτερη ευθύνη…

Πολλοί/ες λοιπόν από όσους συναντώνται σε αυτή τη νέα, ενδιαφέρουσα για τη χώρα, πορεία σύγκλησης της Κ/Α δεν είναι όλοι το ίδιο συνυπεύθυνοι για το παρελθόν… Ούτε για τα καλά ούτε όμως για τις παθογένειες και τις φαύλες νοοτροπίες…

Μας ενώνει η ελπίδα για το μέλλον της χώρας και γιατί όλοι έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας, από το παρελθόν...

Τα τελευταία χρόνια έχoυμε δει το σημερινό ΠΑΣΟΚ, ως συλλογικότητα που έπαθε και έμαθε και την παλεύει να ανανεωθεί και ως προς τα πρόσωπα και ως προς τις πολιτικές… Σε όλα τα επίπεδα… και στην ηγεσία του και στη βάση του…

Για τούτο και είμαστε επιτέλους όλοι μαζί…
Δεν αφορά μια απλή συνάντηση των διαφορετικών φυλών, της πορείας του ΠΑΣΟΚ...

Δεν μπορούμε από κανένα να ζητήσουμε να λοβοτομηθεί, ξεχνώντας ή παραχαράσσοντας τα δεδομένα και τις διαφορετικές προσεγγίσεις… Άλλες που διεψεύσθησαν και άλλες που επιβεβαιώθηκαν...

Συναντιόμαστε με σεβασμό στις διαφορετικές μας, παρελθούσες, πορείες και απόψεις και διεκδικούμε νέες συγκλήσεις ανάμεσά μας, με αναφορά στο παρόν και μέλλον της χώρας.

Ιδιωτικοποιήσεις:Ο Σύγχρονος Μύθος

ΚΥΡΙΑΚΗ, 23 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017

Οι γενικεύσεις και ο αυθαίρετος λόγος περί των ιδιωτικοποιήσεων, που σε κάθε περίπτωση θεραπεύουν κάθε νόσο…

Με την κλασσική ευκολία που μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία (η ηγεμονία της ημιμάθειας), τα τελευταία χρόνια βρήκαμε ως αιτία για τα προβλήματα της χώρας και ως εχθρό για την οικονομίας μας, τη συμμετοχή του Δημοσίου στην οικονομική δραστηριότητα…
Αγνοούμε τη δυναμική, πτυχών του κρατικού καπιταλισμού…
Ενθουσιαζόμαστε με ιδιωτικοποιήσεις από κρατικές Κινέζικες και Γερμανικές επιχειρήσεις και αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως εθνικά μονοπώλια γίνονται μονοπώλια κρατικών επιχειρήσεων άλλων χωρών…
Αυτό δεν θα το ονομάζαμε σε καμιά περίπτωση απελευθέρωση της αγοράς ούτε στροφή στον οικονομικό φιλελευθερισμό…
Κάθε άλλο.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, αν το μονοπώλιο πωλείται, ως μονοπώλιο, σε μια εταιρεία και μάλιστα κρατική άλλου κράτους, τότε απλώς δημιουργείς ένα άλλο, μεγαλύτερης στρατηγικής σημασίας, πρόβλημα, επιχειρώντας να επιλύσεις ένα πραγματικό, αλλά μικρότερης σημασίας, άλλο.
Από δημοσιονομική άποψη, όταν προχωράς σε μία ιδιωτικοποίηση, χάνεις τα μερίσματα που η ιδιωτικοποιημένη εταιρεία πλήρωνε. Έτσι, μπορεί να έχεις χαμηλότερο χρέος, αλλά την ίδια ώρα έχεις ένα λιγότερο περιουσιακό στοιχείο και χαμηλότερες αποδόσεις...
Γενικότερα η χώρα μας, στην κατάσταση που είναι, θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική με τις ιδιωτικοποιήσεις πλέον…
Προφανώς και απαιτείται εξορθολογισμός στη λειτουργία του Κράτους. Με την έννοια ότι οι κρατικές επιχειρήσεις πρέπει να αποκτήσουν management ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων. Όπως συμβαίνει με τις κρατικές επιχειρήσεις, αυτού του είδους, στις ανεπτυγμένες οικονομίες.
Προφανώς και πρέπει να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις με ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων και με στρατηγικής σημασίας επιλογές…
Αυτό όμως που έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η πεποίθηση πως οι ιδιωτικοποιήσεις συμβάλλουν στη μείωση του χρέους είναι ένας ακόμη μύθος...
Διότι οι ιδιωτικοποιήσεις μπορεί να μειώνουν το χρέος, αλλά και τα έσοδα της κυβέρνησης και συνεπώς είναι αβέβαιο το κατά πόσο έχουν νόημα σε οικονομικό επίπεδο και στη μεσοβραχυπρόθεσμη οικονομική περίοδο.

Ναι… Αμφισβητούμε τα ιερά και τα όσια της οικονομικής ορθοδοξίας του συρμού...
Δεν αποδεχόμαστε άκριτα το σύνολο των ιδιωτικοποιήσεων, που ως μαγικό ραβδί θεραπεύει τα προβλήματα της οικονομίας μιας χώρας…
Εδώ που είναι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να προτάξει ακόμη μια ή δύο αποκρατικοποιήσεις με “σημαινόμενα”, ιδιαιτέρως για την έξοδο στις αγορές και μετά να επιχειρηθεί ο αναγκαίος εθνικός αναστοχασμός επί αυτού του θέματος...

Το σίγουρο είναι ότι σύντομα πολλοί θα είμαστε αυτοί που θα έχουμε συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις των άναρχων και αρρύθμιστων ιδιωτικοποιήσεων που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα…
Για να μην είναι αργά λοιπόν ας αγνοήσουμε τους ιεροκήρυκες των ιδιωτικοποήσεων και ας ασχοληθούμε με το σχεδιασμό των επενδύσεων…
Ιδιωτικών και Κρατικών…
Γιατί χωρίς το κράτος πουθενά ο ιδιωτικός τομέας δεν αναλαμβάνει μόνος του το ρίσκο… Προσανατολισμός λοιπόν του κράτους, σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, σε επενδύσεις στην “έξυπνη” παραγωγή με στόχο τις εξαγωγές.

Η εθνική περιπέτεια και η ανάγκη για γόνιμη προγραμματική αντιπολίτευση.

Κυριακή 2 Μαΐου 2010: Ανακοινώθηκε από την τότε κυβέρνηση του κου Παπανδρέου και εξειδικεύθηκε κατόπιν, από την τότε τρόικα, το πακέτο των μέτρων του 1ου μνημονίου, ύψους 20 δισ. ευρώ για το 2010 και επιπλέον 10 δισ. για τα επόμενα χρόνια. Τρίτη 2 Μαΐου 2017: Ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση του κου Τσίπρα και θα εξειδικευτεί εντός των προσεχών ημερών όπου και θα ψηφιστούν σχετικοί νόμοι στο κοινοβούλιο, η συμφωνία αξιολόγησης που εκκρεμούσε εδώ και δύο περίπου χρόνια (και ένα λογαριασμό, συνολικό διετίας, αρκετές δεκάδες δισ.) … Αναφερόμαστε σε μια οδυνηρή δημοσιονομική περιπέτεια, από τις χειρότερες που έζησε ποτέ μια χώρα εν καιρώ ειρήνης… Περίοδο όπου ακόμη δεν έχει ορατή ημερομηνία λήξης… Συνοπτικά, στην επταετία αυτή επιβλήθηκαν μέτρα 70 δισ. ευρώ, χάθηκαν 66 δισ. από το ΑΕΠ, 120 δισ. από τις καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων, ενώ προστέθηκαν 800.000 νέοι άνεργοι… Το δημόσιο χρέος, στο τέλος του 2009 βρέθηκε στο 126,7% του ΑΕΠ… Στο τέλος του 2016, με όλα αυτά τα μέτρα (και το PSI και PSI plus, που «κούρεψαν» το χρέος κατά 137,9 δισ. Ευρώ), το τελικό όφελος ήταν μόλις 51,2 δισ… Χαρακτηριστικό της περιόδου είναι η κατάρρευση του ΑΕΠ, την οποία δεν είχαν προβλέψει οι δανειστές (το μπέρδεμα με τους πολλαπλασιαστές). Ξέχασαν, δηλαδή, να υπολογίσουν το βασικό για τους ενασχολούμενους με τα οικονομικά, πως τα δημοσιονομικά μέτρα έχουν ως αποτέλεσμα και την ύφεση!..

Αυτοκριτικά όμως, ας σταθούμε και στις ανεπάρκειες του πολιτικού μας συστήματος… Ο κος Παπανδρέου βιαζόταν και δεν θέλησε, χρησιμοποιώντας τις προεδρικές εκλογές, να δώσει τη δυνατότητα στον κο Καραμανλή να διορθώσει τις δημοσιονομικές αβελτηρίες των τεσσάρων ετών διακυβέρνησής του, μόλις άρχισε να αντιλαμβάνεται τη πραγματικότητα. Ίσως να παραλάμβανε μια εξουσία σε μια χώρα κανονική… Ο κος Σαμαράς βιαζόταν και δεν άφησε την κυβέρνηση του κου Παπαδήμα να ολοκληρώσει τις απαιτούμενες μεταβολές και να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις για έξοδο εκ του μνημονίου. Ίσως να παραλάμβανε μια εξουσία σε μια χώρα κανονική… Ο κος Τσίπρας βιαζόταν και δεν θέλησε, χρησιμοποιώντας τις προεδρικές εκλογές και αυτός, να δώσει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου να ολοκληρώσουν τη διαδικασία αξιολόγησης το 2014-15 (mail Χαρδούβελη κλπ.) και να οδηγηθεί ομαλά η χώρα εκτός μνημονιακής καταστάσεως. Ίσως να παραλάμβανε μια εξουσία σε μια χώρα κανονική… Ο κος Μητσοτάκης βιάζεται και αυτός να γίνει πρωθυπουργός και μόλις έξι μήνες μετά την έκφραση της λαϊκής βούλησης άρχισε να επιζητά (το κάνει και σήμερα) εκλογές, γιατί υποστηρίζει πως θα διαφοροποιήσει, προς το καλύτερο, το διαπραγματευτικό αποτέλεσμα με τους “θεσμούς”. Ίσως αν είχε τη διάθεση να ασκήσει υπεύθυνη προγραμματική αντιπολίτευση να παραλάβει, στο επόμενο προσεχές διάστημα, την εξουσία σε μια χώρα κανονική…

Παραδείγματα έχουμε δει σε άλλες χώρες στην Ευρώπη… Εκεί που οι πολιτικές δυνάμεις επέδειξαν διαφορετική πολιτική συμπεριφορά και υπέστειλαν, ως κυρίαρχες, τις αντιθέσεις τους στη διεκδίκηση της εξουσίας, εν ονόματι του πατριωτικού στόχου της αποτροπής ή εξόδου από τα μνημόνια… Μέτωπο λογικής λοιπόν, για μια δημιουργική αντιπολίτευση, με εθνικούς σκοπούς και στόχους, με αναφορά στην επιλογή του τεκμηριωμένου προγραμματικού λόγου και όχι σε μια αντιπολίτευση δομικού χαρακτήρα που οδηγεί, όπως έδειξε η επταετία αυτή, σε άγονες διαδρομές.

Η δύσκολη σύγκλιση στη προοδευτική παράταξη

ΠΕΜΠΤΗ, 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017

"... Αν κάνεις παρέα με λύκους θα σε μάθουν να ουρλιάζεις.
Αν κάνεις παρέα με αετούς, θα σε μάθουν να πετάς!.."

Σε εποχές βαθιάς κρίσης, όπως η σημερινή, τα αποτελέσματα ποτέ δεν ήταν μόνο ή απλά οικονομικά. Φαινόμενα όπως ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος ή ακόμη ιδιαίτερα η αδυναμία σύγκλισης των δυνάμεων του μεσαίου και κεντροαριστερού χώρου, βασίζονται σ’ ένα περίεργο μίγμα πολιτικής ανωριμότητας (ίσως δικαιολογημένο από τα λίγα χρόνια λειτουργίας της Δημοκρατίας μας), περιορισμένου ρόλου του προγραμματικού και ιδεολογικού προτάγματος και στο τέλος στην ηγεμονία ενός ιδιότυπου υποκειμενισμού στα ενδιαφερόμενα μέρη (stakeholders) που σταδιακά και κατά περίπτωση μπορεί να εκφράσουν και ένα είδος πολιτικού λόγου που παραπέμπει σε μια πολιτικο-ιδεολογική αφασία.
Το γεγονός του πολυκατακερματισμού του μεσαίου χώρου αλλά και των επαγόμενων πολιτικών συμπεριφορών των υπαρκτών κινήσεών στο εσωτερικό του έχει διάφορες αιτίες:

• Τις δυσκολίες της χώρα μας να χαράξει μια πορεία εξόδου από τα μνημόνια. Οκτώ χρόνια συνεχούς ύφεσης δεν θα το βρεις εύκολα σ στην οικονομική ιστορία για καμιά οικονομία. Ούτε οι μεγάλης διάρκειας πόλεμοι, ούτε εσωτερικές διενέξεις και εμφύλιες συρράξεις είχαν καταγράψει τόσης έντασης και τόσης διάρκειας ύφεση.
• Αυτές οι δυσκολίες προκαλούν και τα αδιέξοδα μεγάλων κομματιών του πληθυσμού να διατηρηθούν με "βιώσιμο τρόπο" και να αναπαραχθούν μέσα στο υφιστάμενο κοινωνικό πλαίσιο. Η Πιθανότητα περιθωριοποίησης και καταστροφής τους, δεν τους επιτρέπει σταθερή αναφορά και υποστήριξη πολιτικών που έχουν μάλιστα και ενοχοποιηθεί ως η αιτία του προβλήματος τους. Ειδικά που σε αυτή τη φάση το εύκολο είναι να μη χρεώνεσαι την προηγούμενη περίοδο και πολύ περισσότερο να μην αναλαμβάνεις την “ευθύνη” του μνημονιακού συμβιβασμού(!) ως (έστω και) εξαναγκαστική επιλογή.
• Η αδυναμία να συγκροτηθεί με συνέπεια και αντοχή το Μέτωπο Λογικής για την επικράτηση του ορθού λόγου και την ύπαρξη “αναχώματος” για την επίθεση του λαϊκισμού, επέτρεψε την “ηθική” νομιμοποίηση του ανορθολογισμού και της παραπληροφόρησης, δημιουργώντας το υπόστρωμα πάνω στο οποίο τα όποια ερωτήματα των πολιτών του μεσαίου και κεντροαριστερού χώρου δεν βρίσκουν απαντήσεις και έτσι να αναζητούν καταφύγιο στις πολιτικές εκφράσεις των “σημαιών ευκαιρίας”.
• Η Υποχώρηση συνολικά του μεσαίου και κεντροαριστερού χώρου αφήνει ακόμα και σήμερα χρόνο στον υποκειμενισμό και στους μαθητευόμενους μάγους, κάθε λογής, να εγκατασταθούν και να λειτουργήσουν πλέον ως πολιτικές οντότητες και μετρήσιμες τάσεις, που αναδεικνύει ακόμη περισσότερο τον κατακερματισμό και ωθεί περαιτέρω στην υποχώρηση του ευρύτερου χώρου, υπέρ το δίπολου ΣΥΡΙΖΑ- Ν.Δ.
  Αυτό το φαινόμενα μεταπολιτευτικά το είχε σε μεγάλο βαθμό αντιπαλέψει και κατανικήσει σε ένα βαθμό η ηγετική επιβολή του Α. Παπανδρέου και στη συνέχεια η ορθολογική ηγεμονία των προταγμάτων του κου Κ. Σημίτη.

Δυστυχώς ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχαμε πάρει στα σοβαρά την επιρροή των απόψεων των “ελεύθερων σκοπευτών” του μεσαίου χώρου… Ειδικά αυτές των ακραιοκεντριστών που με ευκολία σέρφαραν από την ανώδυνη ελευθεριάζουσα αριστερά μέχρι τη σκληρή νεοφιλελεύθερη εκδοχή της “ανοικτής αγοράς”… Πάντα δίπλα ή και εντός του κράτους, οι φορείς αυτών των απόψεων, στα προηγούμενα χρόνια ή και δεκαετίες, συνυπήρξαν υφέρποντες στα ακροατήρια και διεργασίες του μεσαίου χώρου…

Αξίζει να σκεφτούμε πόσο διαδεδομένες ήταν (και είναι) οι θεωρίες για τους νέους στη πολιτική, με καμιά αναφορά στο τι θα λέει αυτό το νέο. Πόσο ανεκτό ήταν να γίνεται αποδεκτή μια αντιπαράθεση στην όποια ασκούμενη πολιτική, αναφέροντας απλά τον όρο «άλλη» (από αυτή)…

Σήμερα με την ίδια άνεση αναφέρονται σε δυο τελείως διαφορετικές περιπτώσεις, σε αυτή του Μακρόν στη Γαλλία και την κατά πως φαίνεται επιτυχή πορεία του όπως αντιστοίχως και σε αυτήν του Σουλτς στη Γερμανία, αδυνατώντας να κατανοήσουν τις κοινωνικές και πολιτικές ιδιαιτερότητες των διαφορετικών χωρών, έτσι όπως τις περιγράψαμε παραπάνω για τη δική μας χώρα, λες και είναι εξαγώγιμα μοντέλα.

Φυσικά όλα αυτά συνοδεύονταν πάντα από τον ανάλογο βερμπαλιστικό λόγο και την ανοικτή ή συγκαλυμμένη διεκδίκηση πολιτικής επιρροής.

Το φαινόμενο του κατακερματισμού του μεσαίου χώρου δεν είναι νέο και δεν είναι το μοναδικό. Ο ισχυρισμός ότι η ηγεσίες του δεν διευκολύνουν την αναγέννηση του χώρου λέει τη μισή αλήθεια. Γιατί παραβλέπει το γεγονός ότι αυτές οι ηγεσίες, επίσημες και ανεπίσημες, διατηρούν σταθερές σχέσεις με τις μονάδες του πολυάριθμου στρατού των παραγόντων “ελεύθερων σκοπευτών” του χώρου, των ακραιοκεντριστών συμπεριλαμβανομένων… Αυτό που πάντα χαρακτήρισε και χαρακτηρίζει αυτή τη σχέση είναι η δυνατότητα της εκάστοτε ηγεσίας (μέρους ή όλου) του χώρου, όταν το παρατραβάνε, να παρεμβαίνει με χαρακτηριστικό διοικητισμό και να ξεφορτώνεται τους ενοχλητικούς σε προσωπικό όμως πάντα επίπεδο και όχι ως πολιτική θέση και άποψη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο οποιοσδήποτε στοιχειωδώς ασχολούμενος και με ένα κύκλο γνωστών του, επιχειρήσει να φτιάξει πολιτική κίνηση στο χώρο σύντομα θα βρει αρωγούς (εκ προθέσεως, εξ αγνοίας ή απλά λόγω αναζητήσεως και ανάγκης συμμετοχής σε κάποιου είδους συλλογικότητα) από μια σειρά πολιτών του χώρου.
Έτσι, ο κάθε “πονηρός” ή γιατί όχι και ο απλά “αλαφροΐσκιωτος” μπορεί, αν το χειριστεί λίγο έξυπνα, να εγκαταστήσει μια σχέση αναγνώρισης με το ευρύτερο κοινό της κεντροαριστεράς και του μεσαίου χώρου. Με λίγη καπατσοσύνη και με τις κατάλληλες ανοχές ή βοήθειες γίνεσαι επίσημος συνομιλητής στελεχών με πορεία εκπαίδευσης και δοκιμασίας στη ζωή ή με ιστορία στο χώρο της προοδευτικής παράταξης, κερδίζοντας μια συγκυριακή αλλά χρήσιμη κατ’αυτούς αναγνώριση.

Δεν είναι όμως αυτού του επιπέδου και ποιότητας όσοι σε δύσκολους καιρούς σήκωσαν το βάρος της ευθύνης, της λογικής, της συναίνεσης και τελικά του πατριωτισμού. Για τούτο και παραμένουμε αισίοδοξοι. Αργά η γρήγορα η ίδια η ζωή θα επιβεβαιώση ή και θα διαψεύσει επιλογές όπως συνήθως συμβαίνει. Και τότε πάλι εδώ θα είμαστε. Μικρός είναι ό τόπος και γνωριζόμαστε. Για τούτο ας αποφεύγουμε να προσωποποιούμε πολιτικές διαφορές και απόψεις αν και εφόσον αυτές υπάρχουν.

Περί διδύμων και τριδύμων στην εξουσία, ο λόγος και συνηγορία υπέρ της εθνικής συνεννόησης

Κώστας Χλωμούδης, Μεταρρύθμιση, 22/02/2017

Σαν έτοιμοι από καιρό…
Οργίασαν το προηγούμενο σαββατοκύριακο οι αναρτήσεις στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή ένα ρεπορτάζ(;), με αναφορά στη κα Γεννηματά και την άποψή της, για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της κρίσης στη χώρα και τη πιθανότητα να συμβάλλει ή όχι, η παράταξή της, για την δημιουργία του επόμενου κυβερνητικού σχήματος…
Η κα Γεννηματά φέρεται να υποστήριξε (ή κάπως έτσι τα αντιλήφθηκα προσωπικά) πως ο χώρος που εκπροσωπεί, δεν μπορεί να αναλάβει πλέον άλλο την ευθύνη για τη διαχείριση του εθνικού προβλήματος, μιας και η προσπάθειά αυτή, τα προηγούμενα χρόνια, δεν αναγνωρίσθηκε από τους Πολίτες στις εκλογές…
Να επαναδιατυπώσουμε βεβαίως την άποψη ότι οι πολιτικές παρατάξεις υπάρχουν για να εκφράζουν και να εκπροσωπούν κοινωνικές δυνάμεις, απόψεις και συμμαχίες. Αυτό στην αστική Δημοκρατία δυτικού τύπου εκφράζεται στις εκλογές…
Προφανώς ο ιστορικός ρόλος, η εθνική ευθύνη και η συμβολή στο πολιτικό γίγνεσθαι των όποιων συλλογικοτήτων και των ηγεσιών τους, κρίνεται και αξιολογείται από την κοινωνία και τους θεσμούς της (διαρκώς αλλά και σε ύστερο χρόνο) από τα αποτελέσματα…
Οι ευθύνες των κομμάτων παραμένουν στη κρίση των ψηφοφόρων, που είναι σεβαστή η άποψή τους, αλλά δεν σημαίνει πως οι επιλογές τους (το έχει αποδείξει η ιστορία) είναι πάντα σωστές και προς το συμφέρον της κοινωνίας τους.
Θα ήταν ευχής έργο αν ο κος Παπανδρέου δεν βιαζόταν και δεν εκβίαζε για εκλογές το 2009 και άφηνε στο κο Καραμανλή και τη ΝΔ (ως βασικό υπεύθυνο του προβλήματος) να αναλάβει και να διαχειριστεί μέρος του κόστους επίλυσης των επιπτώσεων…
Θα ήταν καθοριστικής σημασίας η επιλογή να διεκδικηθεί η επιλογή να ψηφιστεί το πρώτο μνημόνιο από 180 βουλευτές τουλάχιστον ή διαφορετικά να ήταν αποτέλεσμα εκλογικής διαδικασίας.
Θα ήταν ευχής έργο ο κος Σαμαράς να μη προσδιοριζόταν από την αντιπολιτευτική του μανία, που την επένδυσε με τον αντιμνημονιακό λόγο των Ζαππείων και έβαζε πλάτες κοινής διαχείρισης των μνημονιακών επιπτώσεων και αμέσως μετά να αναλάμβανε την εξουσία…
Θα ήταν ευλογία για τη χώρα αν ο κος Τσίπρας δεν χρησιμοποιούσε τις και αυτός τις εκλογές για πρόεδρο της Δημοκρατίας και άφηνε την κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου να ολοκληρώσει την αξιολόγηση και μετά να οδηγούμαστε στις εκλογές.
Θα ευχόμαστε να μη προέτρεχε ξανά ο κος Μητσοτάκης και αμέσως μετά 8 μήνες από τις εκλογές να πρότασσε το αίτημα πάλι για εκλογές, χωρίς να έχει ξανά ολοκληρωθεί η διαδικασία της αξιολόγησής. Έχει συναίσθηση τι έχει να αντιμετωπίσει και σε τι θέση θα βρίσκεται εκείνος και η παράταξή του όχι περισσότερο μετά από έξι (6) μήνες εξουσίας του;
Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η όποια κυβέρνηση του όποιου διδύμου σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι θνησιγενούς βιωσιμότητας; Προφανώς όσοι δεν έχουν αίσθηση ακόμη των μεγεθών των προβλημάτων που θα αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία τα επόμενα χρόνια.
Είναι προφανές ότι η όποια δυνατή και αποτελεσματική διαχείριση, του εθνικού προβλήματος, απαιτεί στοιχειώδη (στα βασικά επί του μνημονίου) συναίνεση και εθνική συνεννόηση. Συνθήκη που ελάχιστα, αν όχι καθόλου, αναδείχθηκε σε όλη αυτή τη περίοδο της κρίσης. Καμία πολιτική δύναμη, από μόνη της, δεν μπορεί να αναλάβει αποτελεσματικά να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια.
Άρα το πρόβλημα με την πρόταση για το δίδυμο (Ν.Δ.- Δημ.Συμ.), δεν είναι αν θα έχει περαιτέρω φθορά ή όχι ο ένας εκ των δύο ή και οι δύο, αλλά αν αποτελεί αποτελεσματική και ικανή εγγύηση, για πραγματική πορεία στην έξοδο από τα μνημόνια και στη διαμόρφωση εθνικού σχεδίου για την οικονομία.
Υπ’ αυτή την έννοια υποστηρίζουμε την θέση, να πιεστούν, με κάθε τρόπο και τακτική, τα δυο μεγαλύτερα κόμματα, μετά τις εκλογές, να συνεργασθούν με την συνεπικουρία και των άλλων υπεύθυνων ευρωπαϊκών δυνάμεων, να οδηγήσουν σε μια τέτοια πορεία τη χώρα. Ασκούμε δηλ. τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση με όλους τους τρόπους έτσι ώστε οι δυο μεγάλες παρατάξεις να αναλάβουν την ευθύνη.
Σε κάθε περίπτωση, θα είναι άδικο για όποιον, κακοπροαίρετα, δεν αναγνωρίζει την συνείδηση εθνικής υπευθυνότητας, που έχει επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια η Δημ. Συμπαράταξη. Δεν χρειάζεται μεγάλη σκέψη για να κατανοήσει κανείς ότι αυτός ο πολιτικός χώρος θα συνεχίσει ως Υπεύθυνη και πατριωτική δύναμη, εκτός των άλλων, να είναι αυτή η παράταξη που ξεκάθαρα «…δεν θα παίξει με τις τύχες της χώρας μετά τις εκλογές…» , όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, όποτε και αν αυτές γίνουν…
Έτσι ή αλλιώς προτεραιότητα αποτελεί η αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων με ενίσχυση των δυνάμεών της και «η συγκρότηση κυβέρνησης φιλοευρωπαϊκού προσανατολισμού και προοδευτικών μεταρρυθμίσεων με ευρεία κοινοβουλευτική και κοινωνική πλειοψηφία που θα υπηρετήσει ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Σε κάθε περίπτωση όμως, η χώρα δεν πρέπει να μπει στην περιπέτεια της ακυβερνησίας την επομένη των εκλογών».
Για τούτο ας πάψουμε να πυροβολούμε στα τυφλά έχοντας ως μοναδικό κριτήριο το παρόν, χωρίς να κάνουμε μια μικρή προβολή στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Ιδιαιτέρως αν αυτή η συζήτηση υποθάλπεται και από στρατηγικές επικράτησης απόψεων και προσώπων στον ενδιάμεσο χώρο, για τον οποίο πρέπει να εργαστούμε προς την ενότητά του..

Οι Βουλευτικές "μεταγραφές"...

ΤΕΤΑΡΤΗ, 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Ως ενεργοί πολίτες παρακολουθούμε τις τελευταίες "πολιτικές" (!) πράξεις Βουλευτών που, άλλοι μέσω ανεξαρτητοποίησης και άλλοι άμεσα, εντάσσονται σε διαφορετικές κοινοβουλευτικές ομάδες από αυτές που εξελέγησαν…
Από τη στιγμή δημιουργίας του «ΠΟΤΑΜΙ», είμαστε αρκετοί από αυτούς που παρά τη προγραμματική σύγκλιση, σε πολλά επίπεδα με τις προτάσεις αυτού του κόμματος, δεν κρατήσαμε απλώς επιφυλάξεις αλλά διατυπώσαμε ισχυρές διαφωνίες για τη συμβολή αυτής της πολιτικής κίνησης, στην ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος και στην ενότητα του Μετώπου Λογικής ως πατριωτικού καθήκοντος για τη χώρα…
Δεν επιχαιρόμαστε για την τύχη αυτής της προσπάθειας…
Αλλά δεν επικροτούμε και την προσωπική (γιατί όχι καιροσκοπική) μεταγραφή των Βουλευτών χωρίς στοιχειώδη αποτίμηση των επιλογών τους στο πρόσφατο παρελθόν…
Επιμένουμε και για τα κόμματα που τους "συλλέγουν" έτσι χωρίς αρχές και ηθική… Θα το βρουν μπροστά τους…
Η πολιτική ηθική προσβάλλεται βάναυσα πέρα από ότι έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια...
Θα περιμέναμε από όσους επαγγέλθηκαν το νέο ύφος και ήθος, εφόσον διαφωνήσουν με το κόμμα με το οποίο εξελέγησαν και επιθυμούν την ένταξή τους σε κάποιο άλλο (θεμιτό και φυσικό) να παραδίδουν την έδρα τους και να επιδιώξουν την επανεκλογή τους με τα νέα δεδομένα στις επόμενες εκλογές…
Τα κόμματα που τους υποδέχονται, χωρίς να έχουν παραιτηθεί από τη βουλευτική τους έδρα, δεν κάνουν τίποτα λιγότερο από το να καλλιεργούν το "καιροσκοπικό μεταγραφισμό" στη πολιτική και τελικά να αναπτύσσουν το θερμοκήπιο για κάθε είδους αποστασίες…
Και οι αποστασίες δεν έχουν χρώμα…

Με αφορμή συζητήσεις περί των επιδράσεων του φαινομένου Σώρρα.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 4 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε αυτές τις μέρες σχόλια για την μη ορθή αντιμετώπιση του φαινομένου Σώρρα, από πολλούς εμβριθείς σχολιαστές των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από διάφορα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που, όπως πάντα, τα ξέρουν όλα...

Βέβαια τι να σου κάνουν και αυτοί οι ταλαίπωροι, οι επί της ενημέρωσης, όταν έχεις τέτοιους (Π)ολίτες...
Επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά η ρήση, πως κάθε κοινωνία έχει τα μέσα ενημέρωσης που της αξίζουν... Στη προκείμενη περίπτωση όλα αυτά τα χρόνια και με αναφορά στη Τράπεζα Ανατολής έχουμε ακούσει τερατολογίες!
Η πολιτεία έχει χρέος να σταματάει γρήγορα όταν κάτι άρρωστο εξελίσσεται στο σώμα της.
Έχουμε όμως και οι υπόλοιποι ευθύνη, όταν απλώς γελάμε πίσω από την πλάτη τους, χωρίς αντιδράσεις.

Λέγαμε άφησέ τους… αυτοί είναι «ψεκασμένοι»… και θεωρούμε ότι καθαρίζουμε προσδιορίζοντάς τες ως αστείες καρικατούρες αυταρχισμού.

Άνθρωποι που γυαλίζει το μάτι τους μπορούν ανενόχλητοι να διακηρύττουν το μίσος τους, να εντάσσουν εαυτούς και αλλήλους σε άτυπες και δικτυακές πρωτοβουλίες- συλλογικότητες και να αγορεύουν στα κανάλια, υποστηρίζοντας ακραίες συμπεριφορές (ας θυμηθούμε ποια ραδιοτηλεοπτικά μέσα και εκπομπές έβγαλαν αντίστοιχες και χειρότερες φιγούρες όπως τον Σώρρα στον αέρα).

Δυστυχώς όμως αυτές οι περιπτώσεις όταν αποκτήσουν και κατακτήσουν μια κρίσιμη ποσότητα, σε εποχές κρίσης και μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων, γίνονται επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία αλλά και για την κοινωνία. Σταματούν να είναι οι γραφικοί που προκαλούν γέλιο.

Προφανώς ο μόνος τρόπος αντίδρασης είναι η νομιμότητα. Πρώτα και κύρια από το ίδιο το κράτος δικαίου, τους θεσμούς του και την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Αλλά πάνω από όλα τους ίδιους του Πολίτες.

Η Δημοκρατία χρειάζεται διαρκή υποστήριξη από τους νέους, αλλά και κλασσικούς, θεσμούς της για να μπορεί να υπάρξει.

Όταν λειτουργούν αυτοί οι θεσμοί και εμείς ως πολίτες μάθουμε(!) να τους εμπιστευόμαστε (βεβαίως και να τους ελέγχουμε υπό συνθήκες "κανονικότητας"), τότε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και (Π)ολίτες θα εκφράζονται πιο υπεύθυνα και με σεβασμό σε εαυτούς και αλλήλους...

Και πάλι για την “αποστρατιωτικοποίηση” του επί τη Ναυτιλία Υπουργείου

ΠΕΜΠΤΗ, 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Είναι προφανής η σιωπή, μετά την ήττα που είχε η άποψη για αποστρατιωτικοποίηση του υπουργείου που ασχολείται με τα της ναυτιλίας, μετά την ανοργάνωτη παρέμβαση και εν τέλει υπονομευτική του στόχου, που έγινε στη πρώτη φάση της κυβερνήσεως του κου Γ.Α. Παπανδρέου.

Χωρίς σχεδιασμό, χωρίς πλαίσια μετάβασης και με υψηλούς κινδύνους για τον ίδιο το τομέα της ναυτιλίας, ως έναν από τους πλέον σημαντικούς για την οικονομία. Με τη συντριπτική πλειοψηφία όλων όσων υποστήριζαν (θεωρητικά και ως άποψη υπέρ της ναυτιλίας) μια τέτοια προοπτική, να παρακολουθεί αμέτοχα και αποστασιοποιημένα εκείνη την πολιτική πρωτοβουλία. Πρωτοβουλία που κλήθηκαν να υλοποιήσουν άτομα που ποτέ δεν είχαν υποστηρίξει κάτι σχετικό (Υπουργοί, Γεν. Γραμ. κλπ...).

Από την ίδια τη πολιτική ηγεσία της εποχής, εκπέμπεται, σε εκείνη τη φάση, η εν τοις πράγμασι υπονόμευσή της. Με μια "επιχειρηματολογία" που, στη καλύτερη των περισσότερων περιπτώσεων, αναπαρήγαγε στερεότυπα του τύπου " η δυσκολία κατανόησης της διαφοράς στρατιωτικού και πολιτικού υπουργείου επί τα της ναυτιλίας" ή το γνωστό "είναι άραγε τώρα η ώρα για τέτοια;" κλπ. κλπ….

Στη τότε κυβερνητική πολιτική, αξίζει να υπενθυμίσουμε τη κριτική για υπαναχωρήσεις από την τότε αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν άτεγκτος και σκληρή. Για ανορθολογικότητα και ενδοτισμούς, της τότε κυβερνήσεως. Για πρόθεσή της να επιτρέπει να γίνεται "πολιτική με στολή"…

Σήμερα μόλις πέντε χρόνια μετά και μετά από ένα χρόνο της δεύτερης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η ειδησεογραφία φέρνει τον νέο υπουργό να υποτάσσεται σε επιθυμίες που, τελικά, αλλοιώνουν στην ουσία του, το ίδιο το πολίτευμα της χώρας μας.

Σε συνάντηση που είχε, μόλις δυο ημέρες μετά την παραλαβή του Υπουργείου, με το Committee του Λονδίνου (Ελληνική Επιτροπή Ναυτιλιακής Συνεργασίας) φαίνεται να υπεδείχθη στον κο Κουρουπλή και αυτός να συμφωνεί ότι “… ο ρόλος του Λιμενικού Σώματος πρέπει να αναβαθμιστεί περαιτέρω, στην εκπροσώπηση της χώρας μας στα διεθνή fora, τον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (ΙΜΟ) και την Ευρωπαϊκή Ένωση…”.

Είναι προφανής η παραδοξότητα μια τέτοιας επιλογής και μάλιστα αναβαθμισμένης. Πουθενά στο κόσμο και από καμιά χώρα δεν υπάρχει τέτοια υποβάθμιση από τη μια του ίδιου του διπλωματικού σώματος και από την άλλη των σχετικών με τα αντίστοιχα θέματα Υπουργείων (των Εξωτερικών, Μεταφορών, Περιβάλλοντος, Οικονομικών, Τουρισμού κλπ.).

Είναι πράγματι δύσκολο να γίνει συζήτηση επί του θέματος και να μην υπάρχει (τις περισσότερες φορές) παρερμηνεία προθέσεων, εδώ μάλιστα όπου τίθεται θέμα αμφισβήτησης ισχυρής παράδοσης ετών και καθεστηκυίας αντίληψης και συμφερόντων.
Για να μπορεί να γίνει δημιουργική μια τέτοια συζήτηση, απαιτείται να υπάρχει μια κοινή συμφωνημένη βάση και να τεκμηριώνουμε τα δεδομένα μας. Και τέτοια συζήτηση θα είναι αυτή που θα αποδεικνύει (όχι απλώς να υποστηρίζει) την υψηλή αποτελεσματικότητα της όποιας υπηρεσίας και εν προκειμένω αυτής που αφορά στο Διοικητικό φορέα επί της ναυτιλίας (προσοχή δεν αναφέρομαι σε αυτήν επί των καθηκόντων της ακτοφυλακής).

Ποιες μετρήσεις αποδόσεως και με ποιους δείκτες στη διάθεσή μας, έχουμε διαμορφώσει την πεποίθηση για “Best Practice”, πέρα από τη σεβαστή υποκειμενική μας άποψη; Αναφερόμαστε στην ισχύ του “Greek model” ως λειτουργικότερου έναντι των άλλων μορφών οργάνωσης του διοικητικού φορέα της ναυτιλίας σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Αντιθέτως έχουμε υπόψη μελέτες και μετρήσεις που εντοπίζουν έλλειμμα αποδοτικότητας σε σύγκριση με εθνικούς αλλά και σε διεθνείς μέσους όρους. Παρά ταύτα μια σοβαρή συζήτηση εκτός κομματικής αντιπαράθεσης και σκοπιμότητας θα είναι χρήσιμη .

Η εκπροσώπηση ως επί των πλείστον του συνόλου των κρατών, σε όλα τα όργανα και διεθνή fora (στα οποία προτείνεται από Committee η αναβάθμιση της συμμετοχής του Λ.Σ.) γίνεται από επαρκώς τεχνοκρατικά, εξειδικευμένο και κατηρτισμένο προσωπικό. Αυτά τα στελέχη ανήκουν σε υπηρεσίες που κατά τεκμήριο είναι στον αντίποδα των οργανωσιακών μοντέλων “στρατιωτικού” τύπου. Ανήκουν σε οργανωσιακά μοντέλα τα οποία είναι κτισμένα να είναι “ανοικτά” στην αμφισβήτηση, στην καινοτομία, στην έρευνα και τελικά στη συμμετοχή και στη διαμόρφωση της “άποψης” από τα ίδια τα στελέχη αυτών των δομών. Τι σχέση έχoυν τα προηγούμενα, που αποτελούν τα διεθνή και κοινά παραδείγματα, με τη στρατιωτική κουλτούρα και λειτουργία αυτών των δομών;

Σεβαστή η άποψη από το Committee αλλά πρέπει να τεκμηριωθεί, όχι με τη δύναμη του ισχυρού αλλά με τη ισχύ της τεκμηρίωσης. Το ίδιο και από τη πολιτική ηγεσία εφόσον τελικά οικειοποιηθεί την άποψη. Διαφορετικά θα είναι ευάλωτοι στη κριτική ότι “… κάποιοι επιθυμούν να δίνουν “εντολές” και αυτές να γίνονται εθνική θέση... Χωρίς την συμμετοχή των αντιπροσωπευτικών φορέων της Δημοκρατίας, την απαιτούμενη συζήτηση και διαβούλευση που απαιτούν οι εποχές μας…”.

Όταν ένστολο προσωπικό ασχολείται με θέματα τα οποία είναι αμιγώς πολιτικά, αυτό από μόνο του συνιστά μη ορθολογική διαχείριση ανθρώπινων και δημοσιονομικών πόρων από το κράτος. Δεν πρέπει κανείς να συναινεί άμεσα ή έμμεσα στη παραγωγή μηχανισμών “εξάτμισης του πολιτικού" στο κράτος και στην αντιπροσώπευση, αποδυναμώνοντας τη συλλογική πολιτική ισχύ. Γιατί έτσι δεν θα μπορέσεις ποτέ να περιορίσεις τους όρους που προκαλούν οι ομάδες συμφερόντων (σαφής η αναφορά στην συγκεκριμένη κατηγορία πλοιοκτησίας) και επιχειρηματίες, να εποικίσουν τη δημόσια σφαίρα με τις θέσεις τους, την επιρροή τους και την υλοποίηση των δικών τους επιδιώξεων και συμφερόντων που δεν είναι πάντα ίδια με αυτά της υπόλοιπης κοινωνίας.
Και εν προκειμένω θα πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιος πειστικά το γεγονός ότι εντοπίζουμε άσκοπη επένδυση σε στρατιωτική κατάρτιση, διακρίνουμε μεγαλύτερο μισθολογικό κόστος με μεγαλύτερο χρόνο συνταξιοδότησης σε σχέση με τους πολιτικούς υπαλλήλους, καταγράφουμε λανθάνουσα “αταξία” στη διαφοροποίηση των κριτηρίων πρόσληψης σε σχέση με αυτά των άλλων υπηρεσιών του κεντρικού κράτους.
Η σκέψη για ένα “Πολιτικό Υπουργείο” δεν είναι νέα και θα συνεχίσει να μας φωνάζει η διεθνής πρακτική. Όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμα και η ίδια η πλοιοκτησία, παρά τον δημόσιο λόγο που αρθρώνει και την σθεναρή υπεράσπιση του status quo, ταξιδεύει ανά τον κόσμο και γνωρίζει την ανορθογραφία που παράγεται από την ιδιαιτερότητα της Ελληνικής επιλογής. Η εύκολη αναφορά που μας χρεώνεται, είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε την αξία και ικανότητα των στελεχών του Λ.Σ. που ασχολούνται με τα του διοικητικού φορέα της Ναυτιλίας (περίπου 350 στελέχη). Στελέχη με διεθνή εμπειρία και ικανότητες, γνώσεις και εξειδικευμένη κατάρτιση στο τομέα. Στελέχη που τα περισσότερα γνωρίζουμε προσωπικά και αρκετά έχουν εκπαιδευτεί και από δικές μας εκπαιδευτικές δράσεις...

Κάθε άλλο. Υποστηρίζουμε πως αυτό το μοντέλο δεν αφήνει και δεν επιτρέπει, από τη φύση του, την αξιοποίηση των ικανοτήτων των ατόμων αυτών και δεν διεκδικεί την υψηλή αποδοτικότητά τους, γιατί απλώς οι αποδώσεις και επιδόσεις πρέπει να είναι σταθερές και συγκεκριμένες ανεξαρτήτως προσώπων, όπως επιβάλλει το μοντέλο αυτό. Η λειτουργία τους πρέπει να είναι άμεσα συνυφασμένη με την “ιεραρχία” και την “εντολή” (εν προκειμένω διαταγή). Υπ’ αυτή την έννοια η όποια κριτική δεν αφορά στη ποιότητα των συγκεκριμένων στελεχών, αλλά σε αυτή καθεαυτή τη δομή του Υπουργείου. Δομή που, από τη φύση του στρατιωτικού μοντέλου οργάνωσης, έχει συγκεκριμένες δυνατότητες και περιορισμούς στην ανάγκη για άμεση προσαρμογή στις εξελίξεις του PESTEL.
Η αντιπαράθεση επί του θέματος δεν μπορεί παρά να είναι κατ' εξοχήν τεχνοκρατική. Ως τέτοια δεν έχει δυστυχώς αναδειχθεί και για τούτο έχει ηττηθεί μέχρι στιγμής. Γιατί ποτέ δεν ετέθη ως τέτοια... Αντιπαράθεση από αυτές που, η ορθή σκέψη και λόγος, οφείλει να κερδίσει. Οι εκφραστές της να έχουν υπομονή και επιμονή για να πείσουν για τις προθέσεις και τους σκοπούς της άποψης τους. Αν θέλουμε όντως να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις από τα συμφέροντα του παρελθόντος που δεν ανταποκρίνονται ούτε κατά διάνοια στο παρόν.
Αυτού δε του είδους οι προτάσεις που αντιπαραθέτουν την λογική στη συνήθεια, σε μια συντηρητική κοινωνία δεν μπορεί να είναι πολυσυλλεκτικές. Γιατί τελικά είναι στη βάση τους, τουλάχιστον για τα εθνικά δεδομένα, ανατρεπτικές…

Είναι προτάσεις που διασπούν τη "μέση συνείδηση" και επιχειρούν να την αναδιοργανώσουν, υπερβαίνοντας τη συντεχνιακή τους ενότητα. Είναι δηλαδή, αναπόφευκτα, προτάσεις σύγκρουσης με το καθεστώς...

Και κατά τούτο θα παρακολουθούμε τη συζήτηση με συμπάθεια παρά τα ενορχηστρωμένα βέλη και ερμηνείες προθέσεων που θα δεχθούμε. Είτε από αυθόρμητους «στοχαστές» είτε από εντεταλμένους…

28 Οκτωβρίου 2016: Τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ του σήμερα.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016
Για την Ενότητα στη χώρα μας και στη κοινωνία.

Όχι δεν θέλουμε να το "παίξουμε" νηφάλιοι και "ισορροπιστές"... Δεν επιθυμούμε το ρόλο του “κυανόκρανου” γιατί δεν το επιλέγουμε ως πολιτική δράση... Δεν προκρίνουμε ως επιλογή την πολιτική συναίνεση ως εν γένει μια λειτουργία για "αγαπησιάρηδες"... Επιδιώκουμε την σκληρή αντιπαράθεση με τους θιασώτες του διχαστικού λόγου από όπου και αν προέρχονται... Διεκδικούμε και εργαζόμαστε για την απομόνωση όσων, στο πολιτικό διάλογο φέρνουν, από το παράθυρο εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα μίσους ακόμη και με “εσάνς” από διανόηση... Επιλέγουμε να μην είμαστε ουδέτεροι όταν νοιώθουμε, άτομα από το χώρο του συνταγματικού τόξου, να διολισθαίνουν και να υιοθετούν εκφράσεις, πρακτικές και πολιτικό λόγο, που πριν λίγο καιρό καταδικάζαμε γιατί προερχόταν από τους τότε λαϊκιστές της αντιπολίτευσης… Επιμένουμε διαχρονικά στην αντίθεσή μας με το διχαστικό "ή με εμάς ή με αυτούς", σε όποια εκδοχή του είτε από τους παλαιότερους είτε από τους όψιμους εκφραστές του... ΝΑΙ: Ζητούμε και εργαζόμαστε για την ευρύτερη δυνατή συναίνεση στο πολιτικό μας σύστημα ως μοναδική δυνατότητα να υλοποιήσουμε και να φύγουμε από τα δεσμά των μνημονίων… Δεν εμπιστευόμαστε την επάρκεια και την ικανότητα να διαχειριστούν λύσεις προοπτικής από μόνοι τους ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ (το βιώνουμε) αλλά ούτε η Ν.Δ. όπως πολιτεύεται και καταγράφεται στη συνείδηση του κόσμου… Δεν θέλουμε να σφραγίσει τη σημερινή μας κοινωνία η λογική του μίσους των “επηρμένων ημιμαθών”… Το αναγκαίο και ενδεδειγμένο πολιτικό και προγραμματικό μέτωπο, στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα αφήσουμε δια της διολισθήσεως να μας οδηγήσει στη παγίδα του ενιαίου ΑντιΣυριζαϊκού μετώπου, σε παραλλαγή και γελοιοποίηση της πολιτικής συλλήψεως (εξαιρετικής για την εποχή και τον στόχο της) της ΕΑΔΕ με παράφραση του Α_... Ναι θα εργαστούμε για συγκλίσεις σε προγραμματικό επίπεδο ανεξαρτήτως της πολιτικής καταγωγής και προέλευσης… Οι καιροί δεν αφήνουν περιθώρια για κάθε είδους “καθαρότητες”, που είναι χρήσιμες σε άλλες εποχές… Και όλα αυτά για τη χώρα μας και τις επόμενες γενιές…

Γιατί ο παραταξιακός διαγκωνισμός μόνο θετική συμβολή δεν είχε, για να μπορεί να νομιμοποιήσει την συνέχειά του και τους κάθε λογής οπαδούς και φανατικούς εκφραστές του…