REBRAIN GREECE : Τα δύσκολα διλλήματα και ο απλουστευτικός, λαϊκίστικος λόγος.

ΤΡΙΤΗ, 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2019

Καμιά πρωτοβουλία για επαναπατρισμό των αποδήμων στην ελληνική αγορά εργασίας δεν πρόκειται να αποδώσει όσο το ελληνικό κράτος δεν επιχειρεί με τις επιλογές του να μην προκαλεί διαγενεακή αδικία.
Σε βάρος των νέων ηλικιών και του μέλλοντος της χώρας.
Η αμήχανη κριτική για την Διανομή του “υπερπλεονάσματος” που δημιουργήθηκε το 2019, περί της “κοινωνικής αναδιανομής της υπεραπόδοσης των εσόδων”, δείχνει τα όρια της “λαϊκίστικης” ηγεμονία στο δημόσιο και πολιτικό λόγο.

Όταν μάλιστα δεν υπάρχει κάποιο διαφορετικό αφήγημα για την διανομή αυτού του πλεονάσματος και μάλιστα σε συνέχεια της αντίληψης και πρακτικής της προηγούμενης κυβερνήσεως.
Ελάχιστες, δυστυχώς, από τις μέχρι τώρα κριτικές συνοδεύονται από κάποιες άλλες αντιλήψεις ή προτάσεις- επιλογές για διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες ή κατευθύνσεις που προκρίνουν προς ενίσχυση…
Μια από τις πλέον λογικές προτάσεις θα ήταν αν ιεραρχούσαμε ως προτεραιότητα την ενίσχυση πολιτικών που θα ωφελούν τις νέες γενιές.

Να προτιμούσαμε το ποσό αυτό ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του, να διοχετευόταν σε ενισχυτικές δράσεις επενδυτικού προσανατολισμού.
Στόχος προτεραιότητας δεν μπορεί πλέον παρά να είναι η αύξηση της απασχόλησης.
Αυτό γίνεται με ένα μόνο τρόπο. Με ενίσχυση των επενδύσεων δια μέσω μόχλευσης ιδιωτικών κεφαλαίων με τη διοχέτευση μέρους του υπερπλεονάσματος σε επενδυτικές προτεραιότητες του ΠΔΕ.

Προφανώς δεν παραγνωρίζουμε τα προβλήματα και τις συνθήκες ζωής πολλών εκ των κατηγοριών που επιλέγησαν να ενισχυθούν από την παρούσα κυβέρνηση σε συνέχεια της προηγούμενης…
Αλλά προκρίνουμε ως ορθότερο να ιεραρχήσουμε, ως στόχο προτεραιότητας, τη μείωση της ανεργίας.

Να υπάρξουν θέσεις εργασίας, ιδιαιτέρως για τους νέους και νέες της χώρας μας.
Παρακολουθώ με σεβασμό την προσπάθεια του υπουργείου εργασία με το πρόγραμμα REBRAIN GREECE

Αν και όταν το κράτος όμως ασχοληθεί περισσότερο με αυτούς που επιλέγουν να επενδύσουν στη χώρα έστω και σήμερα και με αυτούς που έμειναν εδώ και σήκωσαν το δικό τους σταυρό στην περίοδο της κρίσης, αρίστους, ικανούς και λιγότερο ικανούς και με την διόρθωση των συνθηκών μέσα στις οποίες αυτοί παράγουν και δημιουργούν, τότε η χώρα θα γίνει καλύτερη και ελκυστική για τους εργαζόμενους πολίτες της και για όσους επιχειρούν σε αυτήν…
Μόνον έτσι υπάρχουν ελπίδες και σοβαρές πιθανότητες να επιστρέψουν και αυτοί που έφυγαν από τη χώρα, κυνηγώντας τα δικά τους όνειρα…
Αυτό με τα περί των 3.000 ευρώ, των 500 ατόμων δεν πείθουν ή δεν θα έχουν τα αποτελέσματα που επιδιώκουν.

Αν ενισχύαμε με το ποσό αυτό, που επιλέχθηκε να διανεμηθεί όπως αποφασίστηκε, το ΠΔΕ προς ενίσχυση Ιδιωτικών και Στρατηγικών Επενδύσεων με ιεράρχηση του υπουργείου Οικονομίας, θα ήταν μια σημαντική αναπτυξιακή ανάσα στα πλαίσια των δεδομένων δημοσιονομικών δυνατοτήτων της χώρας.
Αν η επιλογή ήταν να ενισχυθεί κατά τι (ο ετήσιος προϋπολογισμός) με εργαλείο κάποιον αναπτυξιακό νόμο, τότε η στόχευση αλλά και οι συμμαχίες υποστήριξης θα μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι διαφορετικές.

Για αυτά όμως απαιτείται εθνική συνεννόηση ως αποτέλεσμα συζήτησης επί της στρατηγικής και του συγκεκριμένου...

Κοστίζει το νερό; Ποιος, τι και πόσο θα πληρώσει;

Με ανορθόδοξο τρόπο, αλλά όμως δυναμικά, αυτές τις μέρες, με μια δήλωση δημοσίου προσώπου, τμήμα της κοινής γνώμης ασχολήθηκε με το θέμα των υδάτων και του κόστους χρήσης τους.

Πολλές ήταν οι αναφορές για την ανάγκη “λελογισμένης χρήσης” και “ρύθμισης” της παροχής αυτής της υπηρεσίας, διαχείρισης των υδάτων ύδρευσης και άρδευσης. Το συμπέρασμά όμως είναι ότι “μοναδικής αποτελεσματικότητας” εργαλείο είναι η διαχείριση της “διακύμανσης της τιμής” του νερού, αναλόγως του “κόστους ανάκτησης” του ανά ευρύτερη και μερική περιοχή και τόπο.

Το νερό είναι μεν φυσικό αγαθό, πρώτιστης κοινωνικής ανάγκης, αλλά δεν είναι ανεξάντλητο... Έγιναν, γίνονται και θα γίνουν πόλεμοι για αυτό…

Προς τούτο απαιτείται προστασία από την ασύδοτη χρήση του και από την, προς αποκλειστικά υποκειμενική ωφέλεια, εκμετάλλευσή του...

Στα δυτικού τύπου συστήματα αστικής δημοκρατίας, βασικό διαθέσιμο εργαλείο ρύθμισης είναι η “τιμή” και οι διακυμάνσεις της είναι που ορίζουν την “Ζήτηση” αλλά και την “Προσφορά”…

Όλα τα υπόλοιπα είναι, νομίζω, συμπληρωματικά και οπωσδήποτε χρήσιμα…

Είναι γεγονός πως στην ελληνική νομοθεσία το νερό δεν έχει τιμή πώλησης… Έχει “τέλη” για την διαχείριση του υδάτινου δυναμικού και περιβάλλοντος και εκεί συμπεριλαμβάνονται τα κόστη των υποδομών και δικτύων, όπως και τα σχετικά με την αποχέτευση κλπ.

Δεν αποτελεί όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ελληνική νομοθεσία ούτε θέσφατο ορθολογισμού ούτε και “γραφή σε πέτρα”...

Όπως συνήθως, αργά η γρήγορα, θα υποχρεωθούμε στον αναγκαίο εξορθολογισμό της νομοθεσίας μας και στην αξιοποίηση "μοντέλων" διαχείρισης των υδάτων, με κάποια αποτελεσματικότητα, συνήθως δανεισμένα από την “εσπερία”, με προσπάθεια όσο το δυνατόν καλής προσαρμογής...

Το νερό λοιπόν έχει τα χαρακτηριστικά του “δημόσιου” αγαθού (Musgrave 1957), αλλά ταυτόχρονα είναι και “ιδιωτικό” αγαθό. Ανήκει σε αυτή την κατηγορία που θα ονομάζαμε “ιδιότυπα” αγαθά (merit goods).

Η ΕΕ ανέδειξε, ως εργαλείο διαχείρισης και εξοικονόμηση των υδάτων, την “πλήρη ανάκτηση” του κόστους από τους χρήστες. Αν βέβαια για κάποιους χρήστες (πχ. αγρότες) ή ομάδες (άποροι) επιλεγεί από την κοινωνία, να διατίθεται υποτιμημένο ή και δωρεάν δεν σημαίνει ότι κάποιες άλλες κατηγορίες ή ομάδες δεν θα επιδοτούν (και καλά θα κάνουν) το μέτρο αυτό…

Σε κάθε περίπτωση δεν παρέχεται δωρεάν… Από κάπου πληρώνεται...

Το ποιος ή ποιοι το πληρώνουν είναι απόφαση της κοινωνίας, μετά λόγου γνώσεως…

Η προσφορά του νερού στη βρύση του καταναλωτή συνεπάγεται κόστος. Το οποίο πρέπει να καταβληθεί... Το νερό δεν είναι τζάμπα… Κάποιο πληρώνουν για να υπάρχει και να το έχουμε στη βρύση μας στο σπίτι ή στη βάνα στο χωράφι…

Τώρα σε ποιο ποσοστό το κόστος θα βαρύνει τον εκάστοτε καταναλωτή (τιμολόγηση) και σε ποιο ποσοστό το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο (φορολογία-δημόσιες επενδύσεις) είναι αυτό που αφορά σε μια καθαρή κοινωνική συμφωνία… Άρα ένα πρώτο θέμα είναι τα έργα για την ανάκτηση της κατανάλωσης του νερού, το δεύτερο είναι η κατανομή του κόστους διαχείρισης της στενότητας του (μη-μολυσμένου) πόρου και την διαχρονική κατανομή αυτού και τρίτο θέμα η τιμολογιακή πολιτική για την κατανομή της δαπάνης, μεταξύ ιδιωτικής ωφέλειας και δημόσιας υποχρέωσης…

Όταν μπει σε αυτό το επίπεδο η συζήτηση τότε θα καταλάβουμε ότι οι αναφορές για ιδιωτικοποίηση ή κρατικοποίηση είναι απλώς αποπροσανατολιστικές και ιδεοληπτικού χαρακτήρα…

Έχουν καταγραφεί ικανότατες και άκρως ανταγωνιστικές κρατικές επιχειρήσεις σε σύγκριση με αντίστοιχες του ιδιωτικού τομέα, όπως και αποτελεσματικότητα με περιβαλλοντική και κοινωνική υπευθυνότητα ιδιωτικών διαχειριστών όπως συναντούμε και στις σχετικές, κρατικής ιδιοκτησίας…

Καθαροί όροι προδιαγραφών και κανόνων είναι το θέμα... Εμπειρία υπάρχει διεθνώς και εθνικώς πλέον...

Η συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, σε τμήματα της συγκεκριμένης υπηρεσίας, φαίνεται ως η βέλτιστη λύση για την οικονομία μας...

Οι ψευδαισθήσεις της μείωσης των φόρων.

Η φορολογία είναι ένα εργαλείο για την υποστήριξη υποδομών δημοσίων επενδύσεων και την ανάπτυξη εν γένει πολιτικών ενίσχυσης των αδυνάτων κοινωνικών στρωμάτων, ως ένας, σε τελική ανάλυση, μηχανισμός αναδιανομής...

Υποστηρίζω και εγώ μαζί με άλλους, μέσα από τη μελέτη των διεθνών δεδομένων, όσους θεωρούν, πως στην Ελλάδα δεν θα επιβεβαιωθεί η επιλογή της κυβέρνησης για επενδύσεις και ανάπτυξη δια μέσω της μονομερούς μειώσεως των φορολογικών υποχρεώσεων των επιχειρήσεων... Προφανώς πάντα θα ισχύει το ερώτημα αν και πόσο ορθολογικά, αξιοποιούνται τα εισπραττόμενα φορολογικά έσοδα και πως ιεραρχούνται οι δαπάνες.

Να το πούμε καθαρά όσο και αν σήμερα δύσκολα μπορείς να ακουστείς... Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος της φορολογίας, αλλά η κατανομή του φορολογικού βάρους... και να εκφράσουμε τη διαφωνία μας με όσους υποστηρίζουν, την απλουστευτική άποψη, ότι μια δραστική μείωση των φόρων θα απογειώσει την οικονομία... Η άποψη, που προβάλλεται συχνά, ότι το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η υψηλή φορολογία και ότι μια δραστική μείωσή της θα ήταν ικανή συνθήκη για να εκτινάξει τους ρυθμούς ανάπτυξης, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί από πουθενά. Η διεθνής εμπειρία, εφαρμογής τέτοιων πολιτικών, έχει δείξει μόνο βραχυπρόθεσμα οφέλη και αυτά για επιμέρους κοινωνικές ομάδες. Μεσοπρόθεσμα, οι συνέπειες ήταν ιδιαίτερα αρνητικές, με διεύρυνση των ανισοτήτων και δημοσιονομική αστάθεια.

Προς τούτο θα είχε ενδιαφέρον μια ποσοτική προσέγγιση της κυβέρνησης, για την επίδραση της δηλωθείσας φορομειώσεως στις επιχειρήσεις, στο επίπεδο και ποιο, της αναπτυξιακής της στόχευσης και σε συνάφεια με τον προβλεπόμενο από την ίδια χρόνο…

Έτσι θα μπορούμε του χρόνου και του αντίχρονου, τέτοιες μέρες, στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού μας, εξ’ αφορμής των εγκαινίων των σχετικών διεθνών εκθέσεων Θεσ/νικης, να κάνουμε τον απολογισμό της επιβεβαίωσης ή διάψευσης.

Το μεγάλο, κατά τη γνώμη μας, λάθος είναι ότι η μείωση των φόρων έχει γίνει η πανάκεια για κάθε πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, από την επίτευξη υψηλών ρυθμών ανάπτυξης ως την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.

Πράγματι πρόκειται για υπεραπλούστευση. Προφανώς και η επιχειρηματική τάξη, ευλόγως, θα υποστηρίξει ότι η υψηλή φορολογία αποτελεί αντικίνητρο για την όποια επενδυτική τους επιλογή. Δεν θυμάμαι όμως κανέναν από τους διεθνείς αλλά και εθνικούς επενδυτές, που πράγματι έχουν κάνει επιλογή επένδυσης στη χώρα, να είχαν θέσει θέμα ύψους φορολογικής κλίμακας… Θέμα σταθερού φορολογικού πλαισίου πράγματι και λογικά προέταξαν.

Ούτε την COSCO, ούτε η Αμερικανική Onex Shipyards για την αγορά και επαναλειτουργία του Νεώριο της Σύρου, ούτε η Fraport Greece για τη λειτουργία, τη διαχείριση, την ανάπτυξη και τη συντήρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στην Ελλάδα, ούτε η επένδυση για το Costa Navarino και άλλα πολλά παραδείγματα, σταμάτησαν τον επενδυτικό τους σχεδιασμό για το υψηλό επίπεδο των φόρων.

Η υποστήριξη της ιδέας ότι με τη μείωση των φόρων, οι εξοικονομούμενοι ιδιωτικοί πόροι θα προσανατολιστούν σε επενδύσεις είναι απλώς αμφιλεγόμενη.

Πολλοί, τελευταία, σε μελέτες τους έχουν υποστηρίξει πως σε χώρες όπως η δική μας “οι δουλειές δεν αποτελούν πλέον διέξοδο από την φτώχεια”…

Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη διεθνή έκθεση της Θεσ/νικης με αναφορά στη μείωση της εταιρικής φορολογίας, αλλά και σε τελική ανάλυση στη μεταφορά πλούτου προς τις υψηλότερες εισοδηματικές τάξεις (μείωση φορολογίας μερισμάτων, οριζόντια μείωση ΕΝΦΙΑ κ.λπ.), με την προσδοκία ότι θα συσσωρευτεί αφενός αρκετό κεφάλαιο για επένδυση και αφετέρου ότι θα προσελκυσθούν Ξένες Άμεσες Επενδύσεις (ΞΑΕ) μένει να κριθούν στα επόμενα δυο χρόνια.

Ευχόμαστε να διαψευστούμε και να μην αποδειχθεί αυτή η πολιτική επιλογή αδιέξοδη.

Για να υπάρξει επενδυτική δυναμική και προοπτική στη χώρα, απαιτούνται βαθύτεροι παραγωγικοί μετασχηματισμοί στη λειτουργία του κράτους και στην αποτελεσματικότητά του. Αποδυνάμωση του κομματικού κράτους και αξιοποίηση του ανθρώπινου κεφαλαίου της χώρας με αξιοκρατία και ορθολογισμό.

Το επιχείρημα ότι θα καταφέρει η κυβέρνηση να προσελκύσει περισσότερες ΞΑΕ βασίζεται σε δύο εσφαλμένες παραδοχές: α) ότι η «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή η μείωση του εργατικού κόστους, θα προσελκύσει ΞΑΕ και β) ότι η μείωση της εταιρικής φορολογίας θα λειτουργήσει αναλόγως. Την θέση αυτή είναι αλήθεια έχει υποστηρίξει και το ΔΝΤ, με την προϋπόθεση όμως της αναδιάρθρωσης του χρέους…

Η χαμηλή φορολογία δεν αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα προσέλκυσης ΞΑΕ.

Δεν έχει προκύψει, διεθνώς, κάποια προφανής συσχέτιση μεταξύ προσέλκυσης ΞΑΕ και φορολογικού συντελεστή.

Για παράδειγμα πολλές είναι οι χώρες με πολύ μεγάλο φορολογικό συντελεστή αλλά ταυτοχρόνως και υψηλό % ΞΑΕ ως προς το ΑΕΠ τους, όπως όμως έχουμε και χώρες με ακριβώς το αντίθετο.

Επειδή όμως ζούμε και λειτουργούμε σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, καλό είναι ως χώρα να αναδείξουμε και εντός αλλά και στα διεθνή φόρα που συμμετέχουμε, πως ο ανταγωνισμός στη βάση των χαμηλών φορολογικών συντελεστών, μεταξύ των χωρών, για την προσέλκυση ΞΑΕ, οδηγεί σε μια κατάσταση όπου «όλοι μαζί υπονομεύουμε το μέλλον μας» (race to the bottom), γιατί απλά επιτρέπει στις πολυεθνικές να στρέφουν τη μια χώρα ενάντια στην άλλη ή την μια περιοχή ενάντια στην άλλη, πληρώνοντας όλο και λιγότερους φόρους.

Υπάρχουν κάποιοι λόγοι που δεν πρέπει να τους αγνοούμε και ερμηνεύουν γιατί οι αναπτυγμένες οικονομίες με πάνω από το μέσο όρο φορολογικά βάρη, είναι αυτές που προσελκύουν τον μεγαλύτερο όγκο ΞΑΕ.

Εξάλλου ως χώρα το ζήσαμε το 2006 με την μείωση της φορολογίας η οποία καθόλου δεν επέδρασε στην προσέλκυση ΞΑΕ εκείνη την περίοδο. Ιστορικά το είδαμε και στην αντίστοιχη πολιτική στη θητεία του Ρήγκαν στις ΗΠΑ.

Σε γενικές γραμμές απαιτούνται μετρήσιμοι δείκτες από την κυβέρνηση, για να μπορούμε να κρίνουμε, σε ένα ή δυο χρόνια, τις σημερινές εξαγγελίες του πρωθυπουργού.

Υποστηρίζουμε ότι η χαμηλή φορολογία και οι χαμηλοί μισθοί ενώ δεν θα οδηγήσουν σε αναπτυξιακή προοπτική και επενδύσεις τη χώρα από τη μια, από την άλλη θα υπονομεύσουν το μέλλον της χώρας μας.

Το “μεταμνημονιακό” στοίχημα της χώρας.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019

Αποτελεσματικό κράτος δεν είναι (ποτέ δεν ήταν) το κυβερνητικό κράτος.

Να συμφωνήσουμε, είτε είμαστε στην αντιπολίτευση είτε στην συμπολίτευση, ότι εμπρηστές, συνειδητοί ή ασυνείδητοι, στις περισσότερες των περιπτώσεων πυρκαγιών, υπήρξαν και υπάρχουν...

Όχι μόνον όταν είμαστε κυβέρνηση...

Αλλά να συμφωνήσουμε, όμως, ότι, για τις φωτιές, την ευθύνη, της πρόληψης και της επέμβασης, την έχουν οι υπηρεσίες του κράτους (πυροσβεστική, δασικές υπηρεσίες κλπ.) και όχι η εκάστοτε κυβέρνηση.

Το “σεντράρισμα” των κυβερνητικών στελεχών, στο κέντρο της δημοσιότητας (όταν γίνει κακή διαχείριση από την αντιπολίτευση και όταν υπάρχει αποτελεσματική παρέμβαση από τους ίδιους τους κυβερνώντες), διευκολύνει την “αποστασιοποίηση” από τις ευθύνες, των ίδιων αυτών υπηρεσιών και των επαγγελματιών καριέρας, που για αυτό έχουν επιλεγεί και μισθοδοτούνται...

Η δημιουργία αποτελεσματικών και υπεύθυνων μηχανισμών του κράτους, παντός καιρού και κυβερνήσεων, είναι στόχος υψηλού μεταρρυθμιστικού και εκσυγχρονιστικού προτάγματος.

Ας δούμε πόσο ανεπαρκείς και χωρίς συμβολή ήταν, για να ανταποκριθούν, οι σχετικές υπηρεσίες, στην διαμόρφωση φακέλων υποστήριξης επιλογών για διαχείριση έκτακτων οικονομικών καταστάσεων, σε όλες τις φάσεις διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς τα προηγούμενα χρόνια…

Τα κυβερνητικά στελέχη και κλιμάκια (κάθε κυβέρνησης), για να ανταποκριθούν, υποχρεώθηκαν στην χρησιμοποίηση εξωτερικών συνεργατών, “συμούλων” και “υπεργολάβων” (δεν αναφέρομαι στο κόστος, όσο στο αξιακό σύστημα και τα πολλές φορές άγνωστα “συμφέροντα” που ο κάθε τεχνοκράτης ή μελετητική εταιρεία υποστηρίζει), που μετά την αποχώρησή τους δεν έχουν να δώσουν αναφορά ούτε σε αυτούς που τους προσέλαβαν...

Η διαμόρφωση λοιπόν ενός αποτελεσματικού κράτους, με “έξυπνες” λειτουργίες, είναι βασικό εργαλείο για υλοποίηση αποτελεσματικών πολιτικών, των όποιων κυβερνήσεων και θα πρέπει να γίνει το στοίχημα της μεταμνημονιακής περιόδου για τη χώρα μας για να υπάρχει πραγματική συνέχεια του κράτους στην πράξη και όχι στα λόγια.

Για τα “ελληνοτουρκικά” και την Κύπρο

ΚΥΡΙΑΚΗ, 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2019

Μην κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι συνέβη προχθές στη συνάντηση του προέδρου Τραμπ και του αντίστοιχου του, της Τουρκίας κου Ερντοάν…
Ούτε ότι πέφτουμε, έκπληκτοι, από τα σύννεφα...
Κανείς δεν έκανε πίσω…
Φαίνεται ότι και οι S400 και τα F35 θα παραχωρηθούν στην Τουρκία…
Τα γεωτρύπανα και τα ερευνητικά σκάφη, με τα συνοδά τους, περιφέρονται για δράσεις γύρω από την Κύπρο…
Οι Έλληνες “τουρκοφάγοι” και συνήθως πολεμοκάπηλοι, κάτι μουρμουρίζουν και βεβαίως ο πατριωτισμός τους “σώνεται” στις καταγγελίες και απαιτήσεις, από τον διεθνή παράγοντα, να παρέμβει πριν είναι αργά… προφανώς αργά, για τα εθνικά συμφέροντα…
Δυστυχώς, έστω και την ύστερη αυτή στιγμή, απαιτείται να εκφραστεί ο εθνικά υπεύθυνος, ορθολογικός, πραγματολογικός και ρεαλιστικός λόγος…
Τον λόγο αυτό δεν μπορούν να τον εκφράσουν όσοι και όποιοι υπονόμευσαν, πολλαπλώς, την λύση του Κυπριακού, τουλάχιστον στις προηγούμενες δυο ευκαιρίες…
Μόνο με λύση θα σωθεί η Κύπρος και θα αποφευχθούν πολεμικές συγκρούσεις, της Ελλάδας με την Τουρκία…
Οι λύσεις δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα συμφωνιών με την γείτονα χώρα… Οι λύσεις αυτές δεν θα είναι μόνον ευχάριστες (όπως είπε και ο πλέον υπεύθυνος Έλληνας τέως πρωθυπουργός κος Σημίτης)…
Πριν λοιπόν είναι πολύ αργά… Ας ξαναδούμε και ας αναζητήσουμε επιλογές μέσα στο πλαίσιο Γκουτέρες…
Δεν είναι λύση πλέον, γιατί δεν έχεις την πολυτέλεια όπως πριν, η παράταση του προβλήματος και το κρύψιμό του κάτω από το χαλί…

Η προετοιμασία της κοινής γνώμης για κούρσα εξοπλιστικών προγραμμάτων

ΚΥΡΙΑΚΗ, 16 ΙΟΥΝΙΟΥ 2019

Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση το γεγονός ότι, συγκεκριμένα κανάλια και δημοσιογράφοι, πλειοδοτούν αυτές τις μέρες, καλώντας προσδιορισμένης σχολής σκέψης “ειδικούς”, για την διαχείριση των διαφορών μας με την Τουρκία, προτάσσοντας την στρατιωτική οδό και ισχύ, υποβαθμίζοντας την διπλωματική διευθέτηση, κατακρίνοντας όσους την υποστηρίζουν το ελάχιστον στο επίπεδο σχεδόν της εθνικής μειοδοσίας...

Όσο και να θέλουν να κρυφτούν τα συγκεκριμένα μέσα, από την ανάγκη της κοινωνίας αλλά και της διεθνούς κοινότητας, για νουνεχείς και ψύχραιμες προσεγγίσεις, ο “απόστρατος υπηρεσίας” και ο “εντεταλμένος διεθνολόγος” που προσκαλούν, δεν τους αφήνει…

Ο "απόστρατος υπηρεσίας" λοιπόν και ο “εντεταλμένος διεθνολόγος”, είναι από τη γνωστή λίστα που βγαίνουν στα ενασχολούμενα με τα ελληνο-τουρκικά θέματα, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης… Αυτές τις μέρες, λίγο πριν του Αγίου Πνεύματος, συνιστούν κούρσα εξοπλισμών και προετοιμασία για πολεμική σύρραξη με την Τουρκία!!!
Προφανώς και τα συγκεκριμένα ΜΜΕ έχουν την δική τους ευθύνη για την κατεύθυνση στην ενημέρωση και για αυτούς που επιλέγουν να προσκαλέσουν… Γνωρίζουμε πλέον ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο…

Βέβαια η ανησυχία μας μετριάζεται από το γεγονός ότι, ακόμη και πριν τρεις ημέρες, μια ακόμα έρευνα (Ινστιτούτο Reuters) μας είπε ότι οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται τα ΜΜΕ…

Στις συγκεκριμένες εκπομπές και συγκεκριμένα μίντια, αυτό το διάστημα πλειοδοτούν σε επιθέσεις στον πρώην πρωθυπουργό κο Σημίτη, για το τελευταίο του, σχετικό, άρθρο στη “Καθημερινή”…
Ιδιαιτέρως μετά την κλιμάκωση των προκλήσεων από την πλευρά της Τουρκίας, στην ανατολική Μεσόγειο τις τελευταίες μέρες.
Προκρίνουμε την μελέτη, με προσοχή, στις απόψεις του, γιατί πολλά προέβλεψε και μας προετοίμασε για τις επιπτώσεις εάν δεν μεριμνήσουμε για την διαχείρισή τους…

Ιδιαίτερη όμως προσοχή απαιτούν οι αναφορές στο ότι πρέπει “… να αναζητήσουμε οπωσδήποτε λύσεις…”, εφόσον “… ο κίνδυνος επεισοδίων θα είναι πάντα υπαρκτός, αν δεν βρούμε λύσεις…”, οι οποίες όμως προειδοποιεί ότι “… δεν θα είναι στο σύνολό τους πάντα ευχάριστες”…
Αναφέρεται λοιπόν στις ανάγκες για προωθητικούς συμβιβασμούς και διαχείριση των θεμάτων με την Τουρκία και προτείνει να “… προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που να κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή…”.
Κατά τη γνώμη του “… τα προβλήματα είναι γνωστά, αλλά οι συνθήκες που επικρατούν, σήμερα, είναι διαφορετικές από εκείνες που επικρατούσαν επί δεκαετίες μέχρι πρόσφατα. Η αποφασιστική διαφορά προέκυψε από την ανεύρεση κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και την πιθανολόγηση ότι υπάρχουν κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου σε περιοχές της ελληνικής και κυπριακής υφαλοκρηπίδας…”.
Στο άρθρο του αυτό ο Κώστας Σημίτης αναλύει διεξοδικά τα προβλήματα της αιγιαλίτιδας ζώνης που συμπίπτει με την ΑΟΖ, της υφαλοκρηπίδας αλλά και τις πολιτικές του "μη θίγεις τα κακώς κείμενα" (Μολυβιάτης και ΝΔ) και που φυσικά πολλαπλασίασαν τους κινδύνους θερμών επεισοδίων...
Άρα ο καθείς και η κάθε μια από εμάς, πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι η όποια διαχείριση των ελληνοτουρκικών διαφορών, σχετίζεται με την διαχείριση των ορυκτών, όπου θα πρέπει να αναζητηθεί λύση, σε ένα περιβάλλον συμβιβασμού, στη προοπτική win-win situation…
Για τούτο και δεν προκρίνουμε την επιλογή του στρατιωτικού ανταγωνισμού…

Ο στρατιωτικός ανταγωνισμός δεν είναι λύση… Θα κάνει την περιοχή μας ακόμη λιγότερο ασφαλή και όχι περισσότερο, όπως διδάσκει η ιστορία στη Μεσόγειο αλλά και διεθνώς.

Στην κούρσα αυτή εξοπλισμών δεν μπορεί και δεν πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα.

Τα τελευταία 40 χρόνια, η αίσθηση ότι το πολεμικό επεισόδιο με την γείτονα χώρα επίκειται, έχει αυξηθεί από την εποχή του Αττίλα…
Τόσο μάλλον που δεν έγινε επιλογή για καμιά, από τις διαθέσιμες και προτεινόμενες από διεθνείς εμπλεκόμενους, λύση. Και η κάθε επόμενη λύση ήταν περισσότερο κακή από την προηγούμενη…

Στο όνομα ενός αμφιβόλους ισχύος πατριωτισμού δεν αποδεχθήκαμε και δεν αναζητήσαμε προωθητικούς συμβιβασμούς… Το αποτέλεσμα ήταν η κούρσα των εξοπλισμών, προϋπόθεση περιβάλλοντος διαφθοράς στρατιωτικών, υπηρεσιακών, πολιτικών και επιχειρηματικών παραγόντων, με σημαντικές επιδράσεις στη διαμόρφωση της μακροχρόνιας οικονομικής παρακμής της χώρας μας.
Αυτό, στις ιδιαίτερες συνθήκες χρεοκοπίας που ζούμε, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί.

Ας διαμορφωθεί λοιπόν το πλαίσιο μιας ευρύτερης συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, για να μην συμβεί ότι αντιμετωπίσαμε με τη συμφωνία των Πρεσπών…
Εδώ οι απαιτήσεις είναι κατά πολύ μεγαλύτερες, μιας και τα επίδικα αντικείμενα σημαντικά αλλά και ο άλλος(οι) παίκτες, περισσότερο δύσκολοι, απρόβλεπτοι και προετοιμασμένοι...

Η αντιπαράθεση με την “Προοδευτική Συμμαχία” πρέπει να είναι πρωτίστως προγραμματική

ΔΕΥΤΕΡΑ, 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019

Η ανάγκη ύπαρξης του “Μεσαίου” χώρου, στην πολιτική μας ζωή, είναι στόχος εθνικής προτεραιότητας…
Δεν αφορά στη μικρή συγκυρία ούτε στον μεσοβραχυπρόθεσμο, επόμενο, κοινοβουλευτικό κύκλο, όσος και αν είναι αυτός.
Αφορά στην οικοδόμηση μιας “μεταμνημονιακής” Ελλάδας της επόμενης δεκαετίας, με συμπεφωνημένους κάποιους κοινούς εθνικούς στόχους και με κουλτούρα συνέπειας στην υλοποίηση τους.
Προφανώς και ο χώρος αυτός δεν μπορεί να αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο έκφρασής του, από οποιουσδήποτε συγκεκριμένους, ούτε κληρονομικό ιδιοκτησιακό πεδίο.
Όσοι και όποιοι διεκδικούν την εκπροσώπησή του, πρέπει διαρκώς να εργάζονται, να αποδεικνύουν την αναγκαιότητά του και να εναρμονίζονται με τις διεθνείς εξελίξεις και δίκαια, στο εθνικό και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι…
Βασικό στοιχείο του είναι τα προγραμματικά του προτάγματα, πάνω στα οποία οικοδομείται η αναγκαία και η υποχρεωτική, για το συγκεκριμένο χώρο (αν δεν θέλει να ετεροπροσδιορίζεται), πολιτική των συμμαχιών του.
Κατά τούτο η πρωτοβουλία της πολιτικής παρέμβασης, έτσι όπως εξελίσσεται με την προσπάθεια περί “Γέφυρας”, όχι μόνον δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες προγραμματικής αναζήτησης συγκλίσεων στα πλαίσια των εθνικών πολιτικών σχηματισμών, αλλά υπονομεύει αυτή την προοπτική και για την επόμενη φάση, που δεν θα ορίζεται από τις προεκλογικές επικοινωνιακές ανάγκες και πρακτικές.

Προφανώς η αντιπαράθεση με αυτή την πολιτική δραστηριότητα δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική και προγραμματική και να μην εστιάζεται σε περιπτωσιακές ,ατομικές συμπεριφορές και χαρακτήρες.
Όποιος και όσοι το επιχειρούν, δεν κάνουν ένα απλό επικοινωνιακό λάθος αλλά δίνουν τη δυνατότητα της ηθικής νομιμοποίησης προσωπικών στρατηγικών, υποβαθμίζοντας την αναγκαιότητα του ώριμου πολιτικού συλλογικού αναστοχασμού, με απολογισμούς, αυτοκριτικές και διακαιώσεις...
Δεν μπορεί ένας μεγάλος αριθμός, από αυτούς με τους οποίους έχεις κατά καιρούς συνεργαστεί και ενδεχομένως αναδείξει, να τρελάθηκαν και μέσα σε λίγο χρόνο να εξελίχθηκαν σε γυρολόγους, τυχοδιώκτες, θεσιθήρες και άλλα σχετικά “θυμικής εκτόνωσης”…
Προφανώς κάποιο πρόβλημα είχες/έχεις στην πολιτική σου για την ανάδειξη- αξιοποίηση στελεχών και στις πολιτικές σου συμμαχίες, με πρόσωπα και συλλογικότητες (μικρές ή μεγάλες). Εκεί κρίνονται η ηγεσίες και οι πολιτικές επιλογές στη συγκρότηση κομμάτων εξουσίας.
Η πολιτική είναι αναμφίβολα πεδίο σύγκρουσης. Εργαστήρι συμβιβασμού και ισορροπιών στις διευθετήσεις των διαφορετικών συμφερόντων.

Δεν έχω καμιά αμηχανία πλέον με αυτό που συμβαίνει με πολλούς καλούς φίλους.
Αναφέρομαι σε αυτούς που προχθές ένοιωσαν να εκφράζονται, με αυτό που επιχειρείται και παρουσιάστηκε, στο κλειστό γήπεδο του Γαλατσίου. Εκτιμώ όμως πως δεν φαίνεται να έχει, ανεξαρτήτως των επιθυμιών, καμία άλλη στόχευση, πέραν της εξυπηρέτησης εκλογικών αναγκών…
Αναφέρομαι όμως και σε αυτούς που νοιώθουν πικραμένοι, προδομένοι από τους προηγούμενους και έχουν βαλθεί να “πνίξουν το δίκιο τους” στο ποτήρι της μισαλλοδοξίας και ως “εισαγγελείς” μάχονται στο στίβο της απονομής του πλέον καταδικαστικού χαρακτηρισμού, αυτών των “άλλων” που έκαναν την πολιτική επιλογή συμπόρευσης, στην ουσία, με τον ΣΥΡΙΖΑ και των εν γένει αντίστοιχων “προδοτών”…

Προφανώς και δεν είναι “καιροσκόποι”, “τυχοδιώκτες”, “γυρολόγοι” και άλλα “τιμητικά” που τους αποδίδονται, όλοι/ες όσοι συμμετέχουν στο εγχείρημα της Προοδευτικής Συμμαχίας. Αναμφιβόλως υπάρχουν και αυτοί/ες…
Προφανώς και δεν είμαστε στρατευμένα “δεξιά υποστυλώματα”, ούτε όλοι συμβιβασμένα συντηρητικά ανθρωπάκια, όσοι/ες συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε το “Κίνημα Αλλαγής” και κάποιοι/ες άλλοι/ες το “Ποτάμι”, στη παρούσα φάση, με τις επί μέρους συμφωνίες ή και διαφωνίες μας, όπως γίνεται πάντα σε συλλογικά υποκείμενα.

Όλοι κάνουμε κάποιες επιλογές με βάση τα δικά μας συστήματα αρχών, αξιών, κινήτρων, εκτιμήσεων και προθέσεων.
Αυτές θα αντιπαραθέσουμε και στο τέλος με αυτές θα κριθούμε…

Στη μικρή αυτή χώρα, την Ελλάδα, γνωριζόμαστε, καταλαβαίνουμε και έχουμε καταγράψει ποιος είναι τι, τι έχει κάνει και γιατί το κάνει. Αναφέρομαι και στους “Κήνσορες”, αλλά πολύ περισσότερο και στους “Τιμητές”. Εμείς πρέπει να προκρίνουμε τη σημασία ενός χώρου για τους “Θεράποντες”…

Θα συνεχίσουμε να σεβόμαστε τις διαφορετικές επιλογές, θα τις κρίνουμε και θα αντιπαρατεθούμε με αυτές προγραμματικά και πολιτικά...
Θα προσπαθήσουμε να απομονώσουμε την εύκολη και ανώδυνη καταγγελία προσώπων, που αξιοποιεί ότι χειρότερο από την κουλτούρα της πολιτικής ιστορίας της εν γένει Αριστεράς, αυτήν του “Σταλινισμού”…
Εμείς θα επιλέξουμε να αντιπαρατεθούμε με τις επιλογές και τις απόψεις αυτών των φίλων και όχι με τα ίδια τα πρόσωπα και τις ενδεχόμενες αδυναμίες τους, με ερμηνείες πιθανών επιδιώξεών τους και προθέσεων τους…

Επιλέγουμε να ασκήσουμε πραγματική αντιπολίτευση, προγραμματικού και όχι δομικού χαρακτήρα. Σε αυτή τη φάση η προγραμματική ΣΥΝπολίτευση είναι και λειτουργεί ως επιλογή δικαίωσης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ της δεκαετίας που μας πέρασε, μιας και δεν συνοδεύεται από απτές, σαφείς και διατυπωμένες δεσμεύσεις, προγραμματικές και εθνικής στρατηγικής…

Το άρθρο 16 του Συντάγματος: Η αξία των διλλημάτων

ΠΕΜΠΤΗ, 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019

Θα επιχειρήσουμε μια προσέγγιση στο συγκεκριμένο θέμα η οποία, όσο είναι δυνατόν στις υποκειμενικές μας δυνατότητες, να μην εξαρτάται από ιδεολογικές ή παραταξιακές προσεγγίσεις, αλλά από την, κατά τη δική μας κρίση και εκτίμηση, σύγχρονη πραγματικότητα και τις ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας μας στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που μας καθορίζει.

Υποστηρίζουμε ότι η συζήτηση μάλλον γίνεται για “ένα πουκάμισο αδειανό” για ένα θέμα “πιασάρικο”, λόγω μακροχρόνιας επικοινωνιακής διαχείρισης και ηγεμονίας της μισής αλήθειας...

Πράγματι η συνταγματική αναφορά στο άρθρο 16, υπαγορεύθηκε από συγκεκριμένες ανάγκες μιας άλλης εποχής και σήμερα αποτελεί, μάλλον, ένα ανενεργό άρθρο, σε μεγάλο βαθμό, γεγονός που από μόνο του αποτελεί έναν αναχρονιστικό περιορισμό.

Όλο και περισσότερο όμως νοιώθω πως πρόκειται για μια συζήτηση άνευ περιεχομένου... Αντιπαράθεση σκληρών ιδεοληπτικών;...

Στα ελληνικά πανεπιστήμια σήμερα μπορούν και αναπτύσσονται δράσεις και μέθοδοι οργάνωσης, με στοιχεία ιδιωτικοοικονομικού management και σίγουρα σε περιβάλλον ανταγωνιστικό, εάν και εφόσον το αποφασίσουν τα ίδια τα Τμήματα, στα πλαίσια πάντα της αυτοδιοίκησής τους... Κανείς δεν τους το απαγορεύει... Μπορούμε εύκολα να καταγράψουμε αρκετά Τμήματα από αυτά... Με υψηλό προϋπολογισμό και ενδιαφέροντα έσοδα στα Ιδρύματά τους, από την αγορά...

Ούτε τελικά, εν τοις πράγμασι, απαγορεύει το Σύνταγμα τη λειτουργία Ιδιωτικών, Κρατικών άλλων κρατών ή μη Κερδοσκοπικών Ιδρυμάτων... Υπάρχουν αρκετά Τμήματα ελληνικών πανεπιστημίων που σήμερα, ΑΝΤΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ικανό αριθμό από αυτά στην Ελλάδα...

Θα δούμε πολλά Μεταπτυχιακά, αλλά και προπτυχιακά Τμήματα να λειτουργούν στη χώρα μας, από παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων ή σε συνεργασία με αυτά...

Το πρόβλημα που πράγματι υπάρχει είναι (σημαντικό βέβαια) η αναγνώριση από το Δημόσιο και ενδεχόμενα προσκόμματα για τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων, από φορείς όπως οι διάφοροι επαγγελματικοί σύλλογοι και τα διάφορα επιμελητήρια όπως το τεχνικό, το οικονομικό κλπ.

Όμως αυτό το θέμα, είναι βέβαιο ότι, μπορεί να αντιμετωπιστεί νομοθετικά, εφόσον υπάρξει η πολιτική βούληση… Από πουθενά δεν επιβεβαιώνεται ο απαγορευτικός περιορισμός του Συντάγματος… Όσοι έχουν σχέση με τα “ιδιωτικά” αυτά πανεπιστήμια (μη ελληνικά κρατικά) στην Ελλάδα μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

Άρα είτε ψηφιστεί η τροποποίηση είτε όχι, η δυναμική, των πραγμάτων και της αγοράς, έχει διαμορφώσει ήδη τις δικές της επιλογές...

Επενδύσεις σε εκπαιδευτικές δομές, με εργαστήρια και βαρύ προϋπολογισμό για λειτουργικά έξοδα, δεν πρόκειται να γίνουν στην Ελλάδα παρά μόνον από το κράτος...

Συγκυριακές όμως δραστηριότητες μπορεί να υπάρξουν, δεν το αποκλείουμε, για εκπαιδευτικές δομές κοινωνικών επιστημών. Εδώ όπου υπάρχει η δυνατότητα περιορισμού του κόστους εργασία, όχι σε όλους αλλά σε αρκετούς τομείς στο χώρο των κοινωνικών επιστημών και λόγω πληθωρισμού νέων επιστημόνων... όπως βλέπουμε στην Κύπρο αλλά και αλλού…

Αυτά όμως γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται με ή και χωρίς την τροποποίηση του Συντάγματος, η οποία εφόσον προκύψει πράγματι θα διευκολύνει μέχρι ένα σημείο... Ο ανταγωνισμός μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών ιδρυμάτων και η εφαρμογή των ίδιων κριτηρίων θα προσέδιδε κίνητρο για τη βελτίωση γενικότερα του επιπέδου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν αποτελεί πανάκεια λύσεων των προβλημάτων της χώρας, ούτε το βασικό επίδικο για μια λειτουργική και ωφέλιμη για τη χώρα πολιτική αντιπαράθεση.

Η πραγματική συζήτηση δεν (θα έπρεπε να) είναι μεταξύ δημόσιου ή ιδιωτικού χαρακτήρα, αλλά μεταξύ χαμηλής και υψηλής ποιότητας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το πραγματικό ερώτημα είναι ποιους όρους και προϋποθέσεις μπορεί και πρέπει να θέσει η Πολιτεία, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, ώστε να διασφαλίσει εκπαιδευτικές υπηρεσίες και έρευνα υψηλής ποιότητας, αλλά και ευνοϊκό περιβάλλον για την ανάπτυξη υγιούς επιχειρηματικότητας.

Διαφορετικά θα κλείνουμε τα μάτια στα ιδιωτικά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κερδοσκοπικού χαρακτήρα που ήδη υπάρχουν στην Ελλάδα και αποκαλούνται κολέγια, τα οποία φυσικά και δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τα δημόσια πανεπιστήμια σε παραγωγή επιστημονικού έργου και γνώσης.

Είναι γεγονός πως οι ισχυρές χώρες στο κόσμο δεν στήριξαν την εκπαιδευτική τους πολιτική στα Ιδιωτικά ΑΕΙ. Δεν τα απέκλεισαν όμως. Έδωσαν τη δυνατότητα και επέβαλαν στα Δημόσια Πανεπιστημιακά Ιδρύματα να αναπτύσσουν φιλοσοφία διοίκησής τους, με στόχους και δείκτες αξιολόγησης τους, έτσι όπως έχουμε δει στη βασική θεωρία του management για την μεγιστοποίηση της ωφέλειας από την χρήση των διαθέσιμων πόρων.

Η απαξίωση των υπαρκτών κατακτήσεων των ελληνικών πανεπιστημίων δεν ήταν δίκαιη και ως εκ τούτου ήταν σκόπιμα αποπροσανατολιστική.
Οι επιστήμονες που αποφοίτησαν από πολλά από αυτά και ανταγωνίζονται ή ανταγωνίστηκαν τους διεθνείς ομότεχνούς τους, αποτελούν μια από τις ζωντανές αποδείξεις. Τα ελληνικά ιδρύματα σε πείσμα περικοπών τρομακτικών τη τελευταία δεκαετία και πολύ πριν έκαναν πράγματα που δεν μπορούν να παραγραφούν.

Κοντολογίς η αντιπολίτευση και ο προγραμματικός λόγος θέλει δουλειά και προετοιμασία… Διαφορετικά θα είναι άνευ περιεχομένου και όσο σπέρνουμε φρούδες ελπίδες, θα τα βρίσκουμε μπροστά μας όπως συνέβει με τις αντίστοιχες αντιπολιτευσεις της τελευτάιας δεκαετίας και όχι μόνον...

Η αντιπολίτευση στη κυβερνητική πολιτική για τα ΑΕΙ έχει σε πολλά άλλα σημαντικά πεδία να συμβάλλει... Όπως αυτά των κρατικών παρεμβάσεων στην παιδεία που εκδηλώνονται με αποσπασματικές ρυθμίσεις (κατάργηση των ΤΕΙ και ενσωμάτωσή τους με ΑΕΙ και άλλα σχετικά). Εκεί νομίζω είναι που υπάρχει η αμήχανη σιωπή… Γιατί οι επιλογές που δεν έγιναν με την Αθηνά 1, επιχειρείται να αντιμετωπιστούν με την ανορθολογικότητα των σημερινών συγχωνεύσεων... Παρακολουθούμε τη σταδιακή υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων, την υπο-χρηματοδότησή τους, τις παλινωδίες σχετικά με μία ουσιαστική αξιολόγηση του διδακτικού και ερευνητικού έργου. Το έργο αυτό εξελίχθηκε επί υπουργίας του κου Αρβανιτόπουλου.

Μια άλλη μέρα, μετά την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών.

ΣΑΒΒΑΤΟ, 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2019

Ώρα για να ξαναγνωριστούμε.

Αναφερόμαστε στη χώρα μας και για το πολιτικό μας σύστημα…

Ζητούμενο ΕΝΑ η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Απαιτείται από την ορθή λογική και από το παιχνίδι της αντιπαράθεσης, όπως ορίζεται στην αστική δημοκρατία δυτικού τύπου. Ζητούμενο ΔΥΟ ο επαναπροσδιορισμό στόχων και εργαλείων επίτευξής τους.

Ο τοξικός λόγος, που περισσεύει τελευταία στη πολιτική μας συζήτηση, δεν αντιμετωπίζεται με εξυπνακισμούς και ρετουσαρισμένες υπεκφυγές.

Η πρόκληση για την πολιτική και η πρόσκληση για τη συμμετοχή στα κοινά, των πολιτών, και ιδιαιτέρως των νεότερων γενιών, προϋποθέτει και απαιτεί καθαρές προγραμματικές αναφορές και αξιακά πλαίσια.
Όχι με στρεψοδικίες και συμψηφισμούς.

Ζητούμενο, για όσους ακόμη και σήμερα επιδιώκουμε τη συμμετοχή στα κοινά, είναι η ανάληψη πρωτοβουλιών ώστε να επηρεάσουμε την κεντρική εξουσία για το τρόπο εφαρμογής της συμφωνίας των Πρεσπών, προστατεύοντας κεκτημένα των δυο κοινωνιών, την σταθερότητα και την Ειρήνη στην περιοχή καθώς και την αποκλιμάκωση της έντασης, με την αποδοκιμασία πράξεων μίσους, ως αποτέλεσμα του διχαστικού και λαϊκίστικού λόγου.

Στην δεκαετία αυτής της κρίσης φαίνεται ότι κάτι άλλαξε μέσα μας και αυτό είχε ως συνέπεια μια διαφορετική κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά.

Το ποσοστό αποστροφής στα κοινά αυξάνεται. Η δημοκρατία στο κομματικό μας σύστημα γίνεται ολοένα και περισσότερο πιο αδύναμη. Συρρικνώνεται και αφορά όλο και λιγότερους και με προσωπικές στοχεύσεις. Η ιδεολογική σύγχυση, η αμφισβήτηση των κομμάτων, το κλίμα της εποχής (ανηθικότητα, ωφελιμισμός, ατομικό συμφέρον κά.), η πρόσδεση μερίδας πολιτών σε πρόσωπα και δια μέσω αυτών στα κόμματα, είναι ενδεικτικά της αντίληψης για τον τρόπο και λόγο συμμετοχής στα κοινά.

Πως να εμπνεύσουμε άτομα, που επικοινωνούμε μαζί τους, να ασχοληθούν και να συμμετέχουν στη Πολιτική ζωή του τόπου μας;

Ακόμη βέβαια και στην μεταπολιτευτική μας ιστορία, δεν χαρακτηρίζεται η κοινωνία μας για την ψυχραιμία και τον ρεαλισμό της, στη διαχείριση των συναισθημάτων και των πολιτικών της διαφορών.

Νοιώθω όμως ότι το τερματίσαμε…

Και αυτό αφορά σε ένα κόσμο που διακρινόταν για την ανάγκη νουνεχούς αναζητήσεως, ανοχής στη διαφορετική άποψη και αναζήτησης συγκλίσεων για κοινή δράση, όπου υπάρχει συμφωνία και όχι οξύνσεων των υπαρκτών αντιθέσεων με αποτέλεσμα να συμπαρασύρουν και να απενεργοποιήσουν κοινές αναφορές ακόμη και όπου υπάρχει κάποια συμφωνία… Με φανατισμό και πολύ βία στον λόγο (και όχι μόνον).

Δημιουργούνται όλες εκείνες οι συνθήκες για περιφρόνηση της συμμετοχής στα κοινά και εν γένει σε αυτό που λέμε πολιτική ζωή, με την ταυτόχρονη απαξία για τους εκπροσώπους αιρετούς κάθε βαθμίδας. Οι πολίτες απωθούνται ακόμη και για να παρακολουθήσουν απλώς τις εξελίξεις, γίνονται ηττοπαθείς από παθητικοί και στο τέλος εξελίσσονται σε αρνητές όποιας προοπτικής δεν τους αφορά άμεσα.

Τα ΜΜΕ, μέσω της ισοπεδωτικής κριτικής τους, οδηγούν στην απαξίωση συλλήβδην των πολιτικών και των θεσμών. Αποφεύγουν να αξιολογούν στοιχειωδώς και για λόγους αξιοπιστίας, τα μηνύματα και αυτούς που τα εκπέμπουν και έτσι δεν μπορεί να ελεγχθεί σε κάποιο βαθμό η ηγεμονία της γραφικότητας…

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία με διχαστικό λόγο. Η σπίλωση των αντιπάλων του, έδινε νομιμοποίηση σε αθλιότητες που είχαμε ζήσει την τετραετία πριν την ανάληψη της εξουσίας το 2015. Προγραφές προσώπων, προπηλακισμοί, βία, στοχοποίηση, αντί να καταδικαστούν ως πολιτικό μήνυμα ωρίμανσή του, έστω και εκ των υστέρων, αιτιολογούνται από κάποιους ως “παράπλευρες απώλειες μια κοινωνικής και πολιτικής μεταβατικότητας που δεν μπορούσε διαφορετικά γιατί δεν γινόταν σε δοκιμαστικό σωλήνα” άρα αποτελούσαν αναγκαίο κακό για την επίτευξη του καλού σκοπού… Η επιτομή του “… o σκοπός που αγιάζει τα μέσα...”. Τώρα όμως αντιλαμβάνονται πολλαπλώς τι σημαίνει εργαλειοποίηση…

Λυπάμαι που αυτής της ποιότητας λόγος, είναι και αυτός που επιχειρεί να τους αντιπολιτευτεί στη παρούσα φάση. Ακόμα και για θέματα που, υπό διαφορετικές συνθήκες, θα τα κρίναμε ως εκσυγχρονιστικής και ορθολογικής αναφοράς για την κοινωνία και τη χώρα. Προφανώς και η διαχείριση της επόμενης μέρα αφορά πρωτίστως τους σημερινούς διεκδικητές της εξουσίας…

Είναι ακατανόητοι οι σχετικοί συμψηφισμοί. Ακόμη και για την καταδίκη της βίας. “… Καταδικάζουμε μεν, αλλά όταν τα ίδια και χειρότερα γινόταν από το δικό τους χώρο πριν το 2015…” κλπ. κλπ. Είναι ένας ευνουχισμένος τρόπος καταδίκης της βίας.

Θα το λουστούν όπως όλοι όσοι “κατούρησαν” στη θάλασσα αργότερα το βρήκαν στο αλάτι τους»…

Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Δεν αναφέρομαι μόνον στα προφανή της καθημερινότητας, της οικονομίας, της υγείας, της παιδείας και της δικαιοσύνης… Αναφέρομαι στη διχαστική κουλτούρα που έχει επικρατήσει σε όλους τους χώρους της πολιτικής μας έκφρασης, στην ενίσχυση της εθνικιστικής ηγεμονίας και στην επικράτηση και σταθεροποίησης πλέον μιας δυνατής και νομιμοποιημένης στης πρακτικές της, ακροδεξιάς.

Η αναζήτηση της φρονιμάδας και της διαλεκτικής, για τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας που θα μας μπορούμε να ζούμε με τις διαφορές μας και με τις συμφωνίες μας, δεν αρκεί να ικανοποιηθεί σε συλλογικότητες πολιτικού προβληματισμού και αναζήτησης ή και κόμματα, όσο αυτά δεν επιλέγουν να εξελιχθούν σε αρχών και συγκεκριμένων προγραμματικών συγκλίσεων.

Η κουλτούρα αυτή ως σκέψη όλο και περισσότερο αφορά σε συγκεκριμένα άτομα και προσδιορίζεται από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κοινωνικής παιδείας και μόρφωσης.

Γνωρίζω πολλούς τέτοιους ανθρώπους που αναφέρονται στη Ν.Δ. είτε από παράδοση είτε ως επιλογή στο πέρασμα του χρόνου. Δεν είναι οι περισσότεροι αλλά γνωρίζω αρκετούς. Με αυτούς/ες μπορώ να συζητήσω, να μοιραστώ σκέψεις και αγωνίες, να διαφωνήσω και να δημιουργήσω… Φίλους αντίστοιχα τέτοιους, πολλούς, συνάντησα στο ΚΙΝΑΛ αυτά τα χρόνια και πολλούς από το ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης δεκαετίας. Το ίδιο με τους προηγούμενους, είναι πολλοί/ες οι εκλεκτοί, που κρατήσαμε επαφή και επικοινωνία όλα αυτά τα χρόνια, από το χώρο του παλιού Συνασπισμού και σημερινού Σύριζα. Με όλους αυτούς/ες άνετα μπορούμε να συζητούμε και να υποστηρίζουμε τις απόψεις μας, με το δικαίωμα να τις αναθεωρούμε και να επαναπροσδιορίζουμε τις συμφωνίες και διαφωνίες μας, χωρίς το φόβο μη μας χαρακτηρίσουν “γυρολόγους” της πολιτικής. Δεν ψάχνουμε ομάδα, υπάρχουμε αυτοτελώς ως προσωπικότητες, δεν είμαστε οπαδοί, δεν αναζητούμε την ένταξη σε στρατούς σκέψεων…

Προφανώς και δεν εκπροσωπούν το αντικειμενικό δείγμα των ασχολουμένων με την πολιτική. Αλλά υπάρχουν και αυτοί που δεν θέλω να τους χάσω και είμαι πιο κοντά τους από πολλούς άλλους και άλλες που ενδέχεται να ψηφίζουμε και το ίδιο κόμμα ή σε επί μέρους κυρίαρχες αντιθέσεις να βρισκόμαστε συγκυριακά μαζί.

Η αξίες από το παρελθόν και ο κίνδυνος του αποπροσανατολισμού

ΚΥΡΙΑΚΗ, 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Την πλειοψηφία, αν όχι το σύνολο όσων επιλέγουν να έχουν κάποιο λόγο για τα δημόσια πράγματα στη χώρα μας, μας απασχόλησε το τελευταίο διήμερο και σωστά, ο τρόπος που «τιμούμε» στη χώρα μας την επέτειο του Πολυτεχνείου…
Το προηγούμενο διήμερο μας απασχόλησε η περικοπή ή όχι των συντάξεων με τις προσωπικές διαφορές και το προ-προηγούμενο διήμερο η συμφωνία του κου Πρωθυπουργού με τον Αρχιεπίσκοπο…
Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε πως το μέλλον της χώρας μας είναι συνδεδεμένο με αυτό της Ευρώπης. Αλλά το μέλλον της ευρωπαϊκής κοινότητας είναι αντικείμενο συζήτησης στην συνεδρίαση του Eurogroup, που θα γίνει αύριο Δευτέρα. Η συνεδρίαση αυτή θα προετοιμάσει τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου, για την βαθύτερη οικονομική και πολιτική ενοποίηση στην Ευρωζώνη…

Δεν μπορεί κανείς πλέον να συζητά χωρίς να έχει στο νου του πως η αναφορά στο “Οικονομικό” σκέλος της Ένωσης φαντάζει να είναι πουκάμισο αδειανό. Ο “Νομισματικός” χαρακτήρας της Ένωσης έχει σφραγίσει με τέτοιο τρόπο τη πορεία της Ευρώπης που έχει ως αποτέλεσμα τον ευνουχισμό της, από κάποιες δυνατότητες “Δημοσιονομικής” παρέμβασης. Ακόμη δε περισσότερο μπορούμε να πούμε πως θέτει εν αμφιβόλω και αυτή καθαυτή την προσπάθεια για ολοκληρωμένη “Τραπεζική” Ένωση…

Οι συζητήσεις για την διαμόρφωση του ενιαίου προϋπολογισμού της ζώνης του ευρώ, δυστυχώς στη χώρα μας, δεν έχουν αποτελέσει θέμα στους πολιτικούς μας θεσμούς. Για την “κοινωνία των πολιτών”, όχι μόνον το ύψος του προϋπολογισμού αλλά και το πως αυτός θα λειτουργεί, παραμένει στο σκοτάδι…
Πόσο θα αφορά στη χώρα μας και πως αυτός (ο προϋπολογισμός) σχεδιάζεται να αντιμετωπίσει προληπτικά μελλοντικές οικονομικές κρίσεις στους αδύναμους κρίκους των 19 κρατών μελών του ευρώ;..

Θα έχει τη δυνατότητα επενδυτικών παρεμβάσεων στην οικονομία και θα παρεμβαίνει “μεροληπτικά” χρηματοδοτώντας δράσεις σε υποβαθμισμένες περιοχές της Ευρωζώνης ή θα επικρατήσει η αντίληψη ότι αυτό είναι δουλειά μόνον των δυνάμεων της αγοράς;…

Θα υπάρξουν επιλογές εγγύησης των τραπεζικών καταθέσεων και θα προχωρήσουμε προς την πραγματική “Τραπεζική Ένωση”, περιορίζοντας τους κινδύνους από τη βουλιμία επέκτασης των τραπεζικών δραστηριοτήτων;

Τι μεταβάλλεται και πόσο στο Προϋπολογισμό από τα διαφορετικά σενάρια για το Brexit; Δύο χρόνια μετά το δημοψήφισμα για το Brexit και εξακολουθεί να είναι ασαφής και αβέβαιος ο τρόπος αποχώρησης των Βρετανών, η οποία είναι προγραμματισμένη για τις 29 Μαρτίου του 2019.Τo Βrexit, όσο και εάν αναλύονται τα σενάριά του την τελευταία διετία, θα είναι μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Και ένα Brexit χωρίς συμφωνία θα είναι μία επώδυνη και γεμάτη ρίσκο εξέλιξη για όλους μας στην Ευρώπη.
Θέματα ενημέρωσης των πολιτών αυτής της χώρας που είναι ευθύνη και της εγχώριας εξουσίας και των ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά πολύ περισσότερο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που θέλουν να συμβάλλουν έγκυρα και υπεύθυνα…

Να μη πάει χαμένη, για τη χώρα, η δεκαετία θυσιών

ΤΡΙΤΗ, 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

Στην περίοδο της παγκόσμιας χρηματο-οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας χωρών του 2008-2018, αναπτύχθηκαν και δοκιμάστηκαν διάφορες μέθοδοι διαχείρισης κρίσεων χρεών χωρών.

Μια σειρά ιδεών από αυτές, ενώ ήταν απλές ανακρίβειες και αυταπάτες, αναπαρήχθησαν από έγκυρα διεθνή κέντρα και κατέληξαν να θεωρούνται αυταπόδεικτες αλήθειες. Μία από αυτές είναι ότι τα μνημονιακά μέτρα των διαδοχικών προγραμμάτων διάσωσης, θα λειτουργήσουν ως μηχανισμός “εσωτερικής υποτίμησης”, που αποτελούσε δοκιμασμένο και αποτελεσματικό εργαλείο δημοσιονομικής πολιτικής στην περίοδο των εθνικών νομισμάτων.

Σήμερα βρισκόμαστε στη δέκατη επέτειο από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και στα εννέα χρόνια κρίσης χρέους της Ελλάδος.

Είναι η περίοδος που θα επιχειρηθούν διάφορες αξιολογήσεις, για να εκτιμηθούν ανασκοπικά μεθοδολογίες, πρακτικές και αποτελέσματα των επιλογών διαχείρισης των προβλημάτων και των αιτιών που προκάλεσαν τα συγκεκριμένα προβλήματα.

Θα τεθεί και θα επιχειρηθεί να απαντηθεί ένα μεγάλο ερώτημα : Έχει αναδιαρθρωθεί αυτά τα χρόνια το αίτιο και η βάση του χρέους της Ελλάδας; Μπορεί να πει κάποιος ότι η διαχείριση αυτής της 8ετίας κατέστησε το χρέος βιώσιμο με ταυτόχρονη όμως τη δυνατότητα ένταξης της ελληνικής οικονομίας, αλλά και κοινωνίας, σε συνθήκες κανονικότητας; Μήπως τελικά πήγαν χαμένα τόσα χρόνια προσπάθειας και θυσιών;

Δεν θα υπάρξουν ομόφωνες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.

Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι οι μνημονιακές μεταρρυθμίσεις, ειδικά όσες αφορούν στην σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, έχουν προχωρήσει πολύ, με μεγάλο κόστος της κοινωνίας και της οικονομίας, αλλά αποτελούσε αναγκαίο τίμημα – προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Κάποιοι άλλοι θα υποστηρίξουν ότι η υπερβολική προστασία του κύκλου επενδυτών του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι σκανδαλώδης και γίνεται για την υποστήριξη της συγκεκριμένης διεθνούς μερίδας κεφαλαίου, χωρίς μάλιστα να έχουμε εμφανή αποτελέσματα και άμεσες “εξωτερικότητες” στο σώμα της οικονομίας της χώρας.

Η καταγραφή των δεδομένων δείχνει ότι η πορεία των επενδύσεων κινείται πτωτικά για δεύτερο συνεχόμενο τρίμηνο, προκαλώντας έντονο προβληματισμό, αλλά η οικονομία κινείται εντός των στόχων, όπως αυτοί έχουν αποτυπωθεί στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής στρατηγικής για τη φετινή χρονιά.

Το ΑΕΠ κινήθηκε ανοδικά για 6ο συνεχόμενο τρίμηνο με το ποσοστό ανάπτυξης να διαμορφώνεται στο +1,8%, ενώ η Ελληνική Στατιστική Αρχή αναθεώρησε προς τα πάνω το ποσοστό της μεταβολής του α’ τριμήνου στο +2,5% έναντι +2,3% που ήταν το αντίστοιχο ποσοστό που είχε ανακοινωθεί τον Ιούνιο.

Η μέση ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας στο πρώτο εξάμηνο διαμορφώνεται πλέον στο 2,15% και είναι εντός των στόχων της κυβέρνησης και των θεσμών. Για τη φετινή χρονιά ο πήχης έχει οριστεί στο 2%, όπως προκύπτει και από την αναθεωρημένη πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου Σχεδίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής, πρόβλεψη με την οποία συμφωνεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όχι όμως και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία έχει τοποθετήσει τον πήχη στο 1,9%, όπως αποτυπώνεται και στις καλοκαιρινές προβλέψεις για την πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Την ίδια στιγμή όμως τα στοιχεία της Eurostat, δείχνουν μια αποκαλυπτική εικόνα για το τι ακριβώς συνέβη στη χώρα μας από το 2000 ως σήμερα.

Στη χώρα μας, οι τιμές αυξήθηκαν κατά 42,4%, έναντι κοινοτικού μέσου όρου 36,5%.

Αναφερόμαστε σε μια οδυνηρή δημοσιονομική περιπέτεια, από τις χειρότερες που έζησε ποτέ μια χώρα εν καιρώ ειρήνης…

Περίοδο όπου ακόμη δεν έχει ορατή ημερομηνία λήξης…

Συνοπτικά, μέχρι το 2017 επιβλήθηκαν μέτρα 70 δισ. ευρώ, χάθηκαν 66 δισ. από το ΑΕΠ, 120 δισ. από τις καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων, ενώ προστέθηκαν 800.000 νέοι άνεργοι…

Το δημόσιο χρέος, στο τέλος του 2009 βρέθηκε στο 126,7% του ΑΕΠ… Στο τέλος του 2016, με όλα αυτά τα μέτρα (και το PSI και PSI plus, που «κούρεψαν» το χρέος κατά 137,9 δισ. Ευρώ), το τελικό όφελος ήταν μόλις 51,2 δισ…

Χαρακτηριστικό της περιόδου είναι η κατάρρευση του ΑΕΠ, την οποία δεν είχαν προβλέψει οι δανειστές (το μπέρδεμα με τους πολλαπλασιαστές). Ξέχασαν, δηλαδή, να υπολογίσουν το βασικό για τους ενασχολούμενους με τα οικονομικά, πως τα δημοσιονομικά μέτρα έχουν ως αποτέλεσμα και την ύφεση!..

Το κύμα ακρίβειας που παρουσιάζεται στη χώρα μας δίνει τη χαριστική βολή στην πολυθρύλητη “εσωτερική υποτίμηση” των Μνημονίων, με τους Έλληνες να βλέπουν την αγοραστική αξία του μισθού τους στα ευρωπαϊκά τάρταρα.
Επιμελής μέριμνα, θεσμών και κυβερνώντων, για το περιορισμό του μισθολογικού κόστους, σκανδαλώδης αδράνεια για τον έλεγχο των τιμών σε υπηρεσίες και αγαθά.

Η χώρα μας σε αυτή τη φάση βρίσκεται σε σταυροδρόμι στρατηγικού χαρακτήρα για το μέλλον της και το πολιτικό της σύστημα. Στο άμεσο μέλλον θα δοκιμαστεί, εκτός των άλλων και η ικανότητα των δυνάμεων που αναφέρονται στην ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά θα έλεγα και της ίδιας της ΕΕ, να πάρουν δύσκολες αποφάσεις χωρίς αναβολές.

Στο δημόσιο λόγο των αρχηγών των κομμάτων προσεχώς ,στην διεθνή έκθεση Θεσ/νικης, πρέπει, εκτός των διαφορετικών ιδεολογικών, προγραμματικών και πολιτικών προσεγγίσεων, να αναζητηθούν συγκεκριμένες συναινέσεις για μέτωπο λογικής και εθνικής ευθύνης διαχείρισης, με προτεραιότητα σε θέματα όπως:

α) το επίπεδο παροχής υπηρεσιών του δημοσίου μετά τον ασχεδίαστο περιορισμό του,

β) την ορθολογικά σχεδιασμένη μείωση των πολύ υψηλών φορολογικών συντελεστών,

γ) την ενδυνάμωση της Δημοκρατίας μέσω της ενίσχυσης των υπερβολικά αδύναμων θεσμικών οργάνων και

δ) τον τριακονταετή σχεδιασμό για την αντιμετώπιση των άθλιων δημογραφικών στοιχείων μας...

ε) ας αποφασίσουμε, συζητώντας τις προτεραιότητες...

Προφανώς και δεν εισηγούμαστε τον περιορισμό της αντιπαράθεσης παρατάξεων, κομμάτων, συνδικάτων, κοινωνικών φορέων, μη κυβερνητικών οργανώσεων κλπ. Κάθε άλλο…

Το “δικαίωμα” να επιθυμεί κάποιος εκλογές το γρηγορότερο δυνατό είναι θεμιτό...

Αθέμιτο όμως είναι να διεκδικεί την εξουσία, να μη μπορεί να επιβάλλει εκλογές, αλλά εν ονόματι της απουσίας άλλης πολιτικής στρατηγικής και ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης, να αναπτύσσει πολιτική με μοναδικό άξονα το πως θα οδηγηθούμε σε εκλογές...

Αυτό όμως δεν είναι ούτε σύγχρονη ούτε μεταρρυθμιστική πολιτική...

Ας συμφωνήσουμε σε ένα πλαίσιο επιλογών εθνικής συμφωνίας και εφόσον γίνουν οι εκλογές η κοινωνία θα επιλέξει τους αρεστούς της...

Δημοκρατική Ενότητα για Εθνική Ανασυγκρότηση της χώρας.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

Η χώρα μας σε αυτή τη φάση βρίσκεται σε σταυροδρόμι στρατηγικού χαρακτήρα για το μέλλον της και το πολιτικό της σύστημα. Στο άμεσο μέλλον θα δοκιμαστεί, εκτός των άλλων και η ικανότητα των δυνάμεων που αναφέρονται στην ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά θα έλεγα και της ίδιας της ΕΕ, να πάρουν δύσκολες αποφάσεις χωρίς αναβολές…
Σε αυτόν πλέον τον απρόβλεπτο κόσμο, όπου η Ευρώπη αγωνίζεται κατά της αστάθειας εκτός των συνόρων της και κατά του λαϊκισμού στο εσωτερικό της, η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι ο αδύναμος κρίκος της ΕΕ...
Ο κίνδυνος να εμφανιστούν και στη χώρα μας, εκφραστές των λεγόμενων εναλλακτικών μοντέλων, από τον κινεζικό κρατικό καπιταλισμό έως τον κακοποιημένο εθνικισμό της Ρωσίας, είναι υπαρκτός στην Ελλάδα και μπορεί να κερδίσουν υποστηρικτές, όπως και αλλού στην Ευρώπη, εφόσον οι ψηφοφόροι χάνουν την πίστη τους στην αποτελεσματικότητα των συστημικών κομμάτων και στο ευρωπαϊκό μοντέλο.

Τώρα να αναζητηθούν συναινέσεις για μέτωπο λογικής και εθνικής ευθύνης διαχείρισης, με προτεραιότητα σε θέματα όπως α) το επίπεδο παροχής υπηρεσιών του δημοσίου μετά τον ασχεδίαστο περιορισμό του, β) την ορθολογικά σχεδιασμένη μείωση των πολύ υψηλών φορολογικών συντελεστών, γ) την ενδυνάμωση της Δημοκρατίας μέσω της ενίσχυσης των υπερβολικά αδύναμων θεσμικών οργάνων και δ) τον τριακονταετή σχεδιασμό για την αντιμετώπιση των άθλιων δημογραφικών στοιχείων μας...
Προφανώς και δεν εισηγούμαστε τον περιορισμό της αντιπαράθεσης παρατάξεων, κομμάτων, συνδικάτων, κοινωνικών φορέων, μη κυβερνητικών οργανώσεων κλπ.
Κάθε άλλο…
Διεκδικούμε τον ανταγωνισμό και την άμιλλα στη δημιουργία προγραμμάτων, θέσεων και προτάσεων που αποτελούν οξυγόνο για τη χώρα μας και τη δημοκρατία.
Υποστηρίζουμε όμως ότι, στα προηγούμενα θέματα, πρέπει να υπάρξει μια εθνική συμφωνία προγραμματικής βάσεως, που θα αποτελεί εθνική στόχευση, ανεξαρτήτως χρώματος κυβερνήσεως... Ο λαός θα επιδοκιμάζει ή θα αποδοκιμάζει με βάσει το σύνολο όλων των προτεινόμενων άλλων πολιτικών (παιδεία, ασφάλεια, υγεία κλπ.) και βεβαίως την διαχειριστική επάρκεια υλοποίησης των συμπεφωνημένων…
Αναφερόμαστε στην ανάγκη συγκρότησης ενός εθνικού ευρωπαϊκού μετώπου, μιας Δημοκρατικής Ενότητας για την Εθνική Ανασυγκρότηση της χώρας μας.
Ποιοι και ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις μπορούν να αποτελέσουν δεξαμενή κινήματος υποστήριξης αυτής της προοπτικής;
Κοινωνικές, πνευματικές και πολιτικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως πολιτικών, κομματικών και ιδεολογικών επιλογών, με ευρωπαϊκό όμως προσανατολισμό και επιλογές.

Όσοι/ες υποστήριξαν ή και κατανόησαν εκ των υστέρων, την αξία και τη σημασία της ένταξης της χώρας μας στην Νομισματική Ένωση.

Όσοι/ες, κόντρα στο ρεύμα της εποχής, κατανόησαν την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης του κου Τάσου Γιαννίτση, τότε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, για το ασφαλιστικό και την επίδρασή του στα δημοσιονομικά προβλήματα της οικονομίας μας, ή ακόμη και όσοι το αντιλήφθηκαν μετά από την περιπέτεια της τωρινής δεκαετίας της οικονομικής κρίσης.

Όσοι/ες ήταν έτοιμοι, παρά τις ενδεχόμενες και δικαιολογημένες επιφυλάξεις τους, να ενισχύσουν τις προσπάθειες, εφόσον γινόταν πράξη οι εξαγγελθείσες προεκλογικές υποσχέσεις του κου Καραμανλή μετά το 2004, για την επανίδρυση του κράτους.

Όσοι/ες ενώ αντιλήφθηκαν την χρονική υστέρηση στη κατανόηση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας από την κυβέρνηση του κου Γ.Α.Παπανδρέου και του αναγνώρισαν την προσπάθεια να διαμορφώσει θεσμούς, σε διεθνές επίπεδο και να επιχειρήσει, χωρίς την αναγκαία συμπαράταξη από τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις (ιδιαιτέρως της Ν.Δ. του κου Σαμαρά), να πάρει πάνω του τη διαχείριση και λύση του προβλήματος πτώχευσης της χώρας.

Όσοι/ες, ενώ γνώριζαν το μέρος των ευθηνών και της συμβολής του κου Σαμαρά στην δημιουργία και ανάπτυξη του κινήματος των αγανακτισμένων δια μέσω των αλλεπάλληλων “Ζαππείων”, θεώρησαν ότι η ευθύνη τους, απέναντι στη χώρα, τους οδηγούσε να συγκατανεύσουν σε ΣΥΝκυβέρνηση (η αναφερόμενη και ως Σαμαρά- Βενιζέλου) η οποία αντικατέστησε αυτή του κου Παπαδήμου, την οποία ο κος Σαμαράς δεν άφησε να ολοκληρώσει τις προσπάθειές της.

Όσοι/ες αντιστάθηκαν στον αντιευρωπαϊκού προσανατολισμού, παραλογισμό του δημοψηφίσματος του 2015 και στέκονται κριτικά στην θετική αλλαγή πορείας της κυβέρνησης από τις ακατανόητες πολιτικές της επιλογές στο πρώτο εξάμηνο του 2015.

Όσοι/ες αναγνωρίζουν πως η σχετική με τα μνημόνια διαδικασία, που αναφέρεται στην μετά την 20η Αυγούστου, είναι ένα σημαντικό και αναγκαίο βήμα που πρέπει να κάνει ή χώρα και θα μπορούσε να είχε γίνει το 2015 αν οι πολιτικές δυνάμεις ιεραρχούσαν την εθνική ευθύνη ως προτεραιότητα, αλλά από μόνη της δεν αποτελεί λύση για τα προβλήματα που μας οδήγησαν στη κρίση και ακολούθως στα μνημόνια.

Όσοι/ες θέλουν να συμβάλουν και όχι να συνθηματολογήσουν και επιλέγουν να προσπαθήσουν να δώσουν απαντήσεις στο πώς η Ελλάδα, μετά από την κακή διαχείριση των αιτιών της κρίσης στο σύνολο της δεκαετίας και ιδιαιτέρως από τους εταίρους μας, θα αντιμετωπίσει μια κατάσταση που την οδήγησε στο να έχει απομείνει με ανεπαρκείς δημόσιες υπηρεσίες, πολύ υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, αδύναμα θεσμικά όργανα και άθλια δημογραφικά στοιχεία...
Όσοι/ες αντιλαμβάνονται ότι τα αμέσως προηγούμενα, θα πρέπει να τα διαχειριστούμε ταυτοχρόνως με την τυπική υποχρέωση της χώρας (έως ότου καταφέρουμε να την τροποποιήσουμε) να πετυχαίνει μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα (δηλαδή πριν από την καταβολή τόκων) για τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες...
Και αυτά θα πρέπει να γίνουν ανεξαρτήτως χρώματος κυβερνήσεως...