Ο Προγραμματικός λόγος και η συζήτηση για κυβερνήσεις συνεργασίας.

 

Θα με εξέφραζε και θα κέρδιζε την υποστήριξή μου στη παρούσα φάση, όποιο κόμμα πρότεινε και στήριζε πολιτικές για "δίκαιη κατανομή του κόστους" από τις συνέπειες της δύσκολης οικονομικής πραγματικότητας της χώρας μας (με αιτία ενδογενείς αλλά και εξωγενείς παράγοντες) και θα αντιμετώπιζε μεθοδικά την απόκλιση της από το Μέσο Όρο σημαντικών κοινωνικών δεικτών της Ε.Ε. με ότι αυτό σημαίνει για την κοινωνική μας συνοχή...

Με ποιους τρόπους θα μπορούσε να διασφαλίσουμε προγραμματικά κάτι αντίστοιχο;

Πρώτα και κύρια να επισημάνουμε ότι είναι πρωτίστως δουλειά της όποιας κυβέρνησης η απόφαση να υπηρετήσει τις αναγκαίες για τη χώρα εδώ και χρόνια, εκσυγχρονιστικές πολιτικές προοδευτικού χαρακτήρα.

Υπ΄ αυτήν την έννοια έχει σημασία η συζήτηση, για συναντήσεις προγραμματικού χαρακτήρα, στην προοπτική κυβερνήσεων συνεργασίας. Εκ της θέσεως αυτής το θέμα αφορά στο σύνολο των κομμάτων του συνταγματικού τόξου και ιδιαιτέρως σε αυτά που στοχεύουν στην άσκηση κυβερνητικών ευθυνών στη χώρα μας…

Θα με εκπροσωπούσε λοιπόν όποιο κόμμα, στις παρούσες συνθήκες, αναδείκνυε την αξία και τη σημασία "Κεϋνσιανών" πολιτικών και την υποστήριξη των κοινωνικών κατηγοριών στις οποίες θα είναι σκληρότερες οι επιπτώσεις των αλληλοδιαδόχων οικονομικών κρίσεων…

Ας επιχειρήσουμε κάποιες προτάσεις σε αυτήν την προοπτική…

v Θα συμπαρατασσόμουν με εκείνο το κόμμα που, ενώ στα πλαίσια των "Κεϋνσιανών" πολιτικών του, υποστηρίζει την ενίσχυση και των επιχειρήσεων, ταυτόχρονα, θα διαμόρφωνε μηχανισμούς ελέγχου της πορείας του χρήματος που θα “έριχναν τα ελικόπτερα”…

v Θα απαιτούσα π.χ. συγκεκριμένους περιορισμούς για τις επιχειρήσεις που θα στηριχθούν από δάνεια ή επενδύσεις του υπουργείου Οικονομικών στη παρούσα φάση…

v Θα έβαζα όρο έτσι ώστε να αποκλειστούν ή σε κάθε περίπτωση να περιορίσουν τα μπόνους των στελεχών και να ληφθούν μέτρα για την προστασία των εργαζομένων…

v Θα πίεζα ώστε να διατηρήσουν, οι συγκεκριμένες εταιρείες που θα χρηματοδοτηθούν-δανειοδοτηθούν, τουλάχιστον σταθερές τις θέσεις απασχόλησης για όλο το επόμενο έτος και να λειτουργούν στα πλαίσια των διαμορφούμενων συλλογικών συμβάσεων εργασίας, διασφαλίζοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων...

v Θα διεκδικούσα τη δημιουργία μηχανισμού παρακολούθησης του ποιος λαμβάνει τα χρήματα…

v Θα επεδίωκα να αποκλειστούν της χρηματοδοτήσεως – δανειοδοτήσεως, οι επιχειρήσεις που μέρος της ιδιοκτησίας τους ανήκει σε μέλη του Κοινοβουλίου ή της Κυβέρνησης και στα άμεσα συγγενικά τους πρόσωπα…

v Στα πλαίσια της διαφάνειας θα διεκδικούσα το Υπουργείο Οικονομικών να αποκαλύπτει τους όρους με τους οποίους χρηματοδοτεί και διανέμει ενισχύσεις, ενώ θα πρέπει να θεσμοθετηθεί και ένας μηχανισμός επιθεώρησης και επίβλεψης αυτών των προγραμμάτων, χρηματοδοτικής ενίσχυσης των επιχειρήσεων…

v Θα έβαζα ως όρο, όσες εταιρείες λάβουν κρατικό δάνειο από το συγκεκριμένο πακέτο, να απαγορεύεται να προχωρήσουν σε "επαναγορές" μετοχών τους κατά τη διάρκεια των δυο επόμενων ετών…

v Θα διεκδικούσα την υποστήριξη της προοδευτικής φορολογίας ως σύστημα, γνωρίζοντας την επιφύλαξη των επενδυτικών κεφαλαίων σε αυτό, επιχειρώντας να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους από την διασφάλιση κοινωνικής ειρήνης και προοπτικής μακροχρόνιας ευημερίας και πολιτικής σταθερότητας.

v Θα ενίσχυα της δομές του κράτους Πρόνοιας και όχι ένα δίκτυο "ασφαλείας" δια μέσω συστήματος "κουπονιών" και σχετικών "something pass"...

Τέλος θα διαμόρφωνα όρους ενίσχυσης της μισθωτής εργασίας σε μια πορεία σύγκλισης με ευρωπαϊκούς μέσους όρους αλλά με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα δεκαετίας.

Η “επιτελικότητα” του Μαξίμου υπονομεύει τη πορεία “εκσυγχρονισμού” της χώρας.

 

Τελικά έγινε προσπάθεια, σε αυτήν την περίοδο πρωθυπουργίας του κου Μητσοτάκη, για οργάνωση “επιτελικού” κράτους ή χρησιμοποιήθηκε ως όρος για την διασφάλιση της συνέχειας του “πελατειακού” κράτους;

Διαμορφώθηκε ένα υπόβαθρο υποδοχής αντιλήψεων του “εκσυγχρονισμού”, έτσι όπως αυτός πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα του κεντροαριστερού Σημίτη ή απλώς αξιοποιήθηκε για ομαλή κατάληψη και έλεγχο της κεντροδεξιάς παράταξης από στελέχη νέα κοπής κεντροδεξιάς προέλευσης;

Θέματα που αφορούν στη διανομή πόρων και χρήση δημόσιας περιουσίας υπέρ δομημένων συμφερόντων, έρχονται στη δημοσιότητα, συνοδευόμενα με στοιχεία που αφορούν σε θέματα διασφάλισης των συνταγματικών δικαιωμάτων και υποβάθμισης στοιχείων του κράτους δικαίου.

Έχει λοιπόν ενδιαφέρον μια τέτοια συζήτηση, για το νόημα όρων (όπως ο “εκσυγχρονισμός” ή το “επιτελικό” κράτος) ή αποτελεί μια προσπάθεια, στην ουσία, απαξίωσης θετικών εννοιών από κάθε λογής τεχνικούς της εξουσίας;

Προφανώς και υπήρχαν κυβερνήσεις, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, που συνέβαλλαν στην εκσυγχρονιστική πορεία της χώρας, πέρα από τα όποια άλλα αρνητικά στοιχεία που μπορεί κάποιος/α να τους χρεώσει, γιατί τελικά έθεταν ως προτεραιότητα την βαθμιαία μεταρρύθμιση του κράτους, την κατά τεκμήριο δίκαιη κατανομή των πόρων και τελικά πορεία της χώρας στην σύγκλιση με την Ευρώπη.

Αναφέρομαι πρωτίστως σε αυτές του κου Σημίτη Κ., του κου Καραμανλή Κ. της πρώτης μεταπολιτευτικής δεκαετίας και σε αυτήν της τελευταίας φάσης του κου Παπανδρέου Α. Στις χαρακτηριστικές αυτές περιπτώσεις που αναφερόμαστε, προφανώς διαχειρίστηκαν το δομημένο “πελατειακό” και “κομματικό” κράτος, με την υπαρκτή δυναμική του ρουσφετιού…

Παρά ταύτα δεν χρησιμοποιήθηκαν όλα αυτά ως δικαιολογία για το φρενάρισμα εκσυγχρονιστικών επιλογών ή αποτελεσματικότερης λειτουργίας του κράτους.

Οι ελληνικές παθογένειες δεν μπορούν να αποτελούν άλλοθι για την αδράνεια ή την ανεπάρκεια κυβερνήσεων και υπουργών.

Στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού, αυτά, πάντα αποτελούσαν υπαρκτά εμπόδια που έπρεπε να τα υπερβεί η εκτελεστική εξουσία για να έχει κάποιο αποτέλεσμα ή να τα διαχειριστεί δημιουργικά, σε μια αέναη πορεία μάχης και αντιπαράθεσης μαζί τους…

Το «Αυτή είναι η Ελλάδα» που ακούστηκε ως ρήση απογοήτευσης του πρωθυπουργού κου Σημίτη, μετά το πολύνεκρο ναυάγιο του «Σάμινα» τον Σεπτέμβριο του 2000, δεν ήταν μια μοιρολατρική αποδοχή ως αιτιολογία της ευθύνης της κυβέρνησής του για το δυστύχημα, αλλά η καταγραφή πτυχών και δυνατοτήτων μιας χώρας που το αμέσως επόμενο χρόνο αποτελούσε μέλος του στενού πυρήνα της ΕΕ και η οποία σε τρία χρόνια μετά διοργάνωσε, με τέτοιο τρόπο, τους ολυμπιακούς αγώνες, που πολλοί/ες δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, αφήνοντας τη χώρα με ισχυρές και νέα υποδομές και τις διεθνείς κατακτήσεις στο απόγειό τους (ένταξη Κύπρου στην ΕΕ κλπ).

Η συνύπαρξη των διαφορετικών πτυχών της Ελλάδας. Αυτών της αδράνεια και του ωχαδελφισμού, του κρατισμού και της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, της μοιρολατρίας και του πεσιμισμού, του προσωπικού βολέματος και του συντεχνιακού συνδικαλισμού, της περίσσειας υποκρισίας για πατριωτισμό, της έλλειψης οράματος και σχεδιασμού… μαζί και αντάμα με τις άλλες πτυχές της χώρας μας. Αυτών του φιλότιμου, συλλογικού και ατομικού, της ευθύνης για την πρόοδο της χώρας, του σχεδιασμού για την σύγκλιση με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, της επιμονής στη διασφάλιση των βασικών συνταγματικών δικαιωμάτων που συνθέτουν το κράτος δικαίου, της συμμετοχής και συνευθύνης της χώρας για την διαμόρφωση των κεντρικών επιλογών της ΕΕ, για να συνειδητοποιούμε ως κοινωνία, συνολικά και οργανωμένα, την συγκρότηση ενός ευρύτερου θεσμικού πλαισίου στο οποίο συμπεριλαμβάνει και τη χώρα μας. Αυτό της ΕΕ.

Πράγματι, η Ελλάδα αποτέλεσε μια αποκλίνουσα δομή, ως χώρα, στα πλαίσια της Ευρώπης, αναφορικά με το χρέος, την ανταγωνιστικότητα, τα ελλείμματα, την παραγωγικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, την δυσλειτουργία της κρατικής μηχανής, καθώς και τις ανεπάρκειες και την επιλογή μη αξιολόγησης δομών και ατόμων στη Δικαιοσύνη.

Ήρθαν τα μνημόνια όπου με περικοπές δαπανών, χωρίς την αξιολόγηση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και αγαθών, επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστεί ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός και να αναδειχθεί η ανάγκη εξορθολογισμού της χρήσης των περιορισμένων οικονομικών πόρων της χώρας.

Μάθαμε ταυτόχρονα ότι η απλουστευτική και ιδεοληπτικά ετεροβαρής ερμηνεία για την κυριαρχία της ευθύνης της κρίσης χρέους της χώρας, που αναφερόταν στους προστατευτικούς για την εργασία νόμους και τις διαρκείς συνδικαλιστικές απαιτήσεις, δεν επιβεβαιώθηκε.

Στο σύνολο της βιβλιογραφίας πλέον καταγράφονται ως κυρίαρχη αιτία, τα οργανωμένα μικρά και μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, που αντιδρούν ακόμη και σήμερα σε συστήματα προοδευτικής φορολογίας (η περίπτωση της παρέμβαση ευρωπαϊκών θεσμών, ανεξαρτήτως των περιορισμένων αποτελεσμάτων, για την φορολόγηση στη ναυτιλία είναι χαρακτηριστική), η υπονόμευση του εκσυγχρονισμού των κρατικών μηχανισμών και των υποδομών, αναμεσά τους και στα μέσα μεταφοράς, ενισχύοντας τα ΚΤΕΛ και αποδυναμώνοντας τη ποιότητα στις λοιπές αστικές συγκοινωνίες, η συμμαχία αντιμεταρρύθμισης στη Δικαιοσύνη, που ενίσχυσε την μεροληπτική της λειτουργία και η αντίσταση στον εκσυγχρονισμό της, με αποτέλεσμα την καθυστέρηση στην απονομής της, καθώς και αντίστοιχες ελλείψεις σε πολιτικές οργάνωσης, απόδοσης και λειτουργίας άλλων τομέων παραγωγής δημόσιων αγαθών, όπως αυτών της Υγείας, της Παιδείας και της Ασφάλειας.

Με έντονη ανησυχία παρακολουθούμε την τελευταία κυβερνητική τετραετία (με υπαρκτή τη δημοσιονομική μεταμνημονιακή χαλάρωση για λόγους ως επί το πλείστο εξωγενείς) να μην έχει αντλήσει τα κατάλληλα συμπεράσματα και να μην αποφεύγει λάθη του παρελθόντος.

Τον επόμενο χρόνο ακούμε και φαίνεται ως συμπεφωνημένη επιλογή, ότι θα ασκηθεί, από την Ευρώπη στα κράτη μέλη, μια αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία.

Είμαστε σε μια κατάσταση που βρίσκει την Ελλάδα χωρίς στρατηγική ανάπτυξης με όρους κοινωνικής συνοχής, χωρίς καμιά χρονοπροοπτική σύγκλισης με ευρωπαϊκούς μέσους όρους, χωρίς προτεραιότητες και επιλογές στις δημόσιες δαπάνες.

Βρίσκει τη χώρα σε μια ανεξέλεγκτη πορεία ανακατανομής ιδιοκτησιών, δια μέσω πλειστηριασμών και ιδιωτικοποιήσεων του ΤΑΪΠΕΔ, σε μια πορεία διαρκούς υποβάθμισης του συνόλου των υπηρεσιών, που στη θεωρία των δημόσιων οικονομικών θα χαρακτηριζόταν ως «δημόσια» αγαθά, σε μια κατάσταση αποδυνάμωσης του κοινωνικού κράτους, με ενίσχυση της συγκέντρωσης του παρασιτικού κεφαλαίου χάρη και στη συνδρομή του «επιτελικού» λεγόμενου κράτους.

Όπως πρόσφατα σε συνέντευξή του ο τ. πρωθυπουργός κος Σημίτης ανέδειξε ότι το μοντέλο της κυβέρνησης για την ανάπτυξη της χώρας είναι αυτό που χαρακτηριστικά περιέγραψε ως υποστήριξη του «κερδοσκοπικού οπορτουνισμού» των ξένων επενδύσεων με ελληνικά κεφάλαια, των deals, του real estate, της γρήγορης αλλά σαθρής «ανάπτυξης» της αγοράς γης.

Είναι γεγονός ότι σε αυτήν την τετραετία επιδιώχθηκε η συγκρότηση κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας της κυβέρνησης με νέα ελεύθερα επαγγέλματα, τα οποία εντοπίζουμε στα ανερχόμενα αστικά στρώματα, μέσω ανακατανομής του πλούτου, με σκοπό να πυροδοτήσει την ελεύθερη αγορά με επενδύσεις και θέσεις εργασίας ενισχύοντας μονομερώς το κεφάλαιο για πρόσκληση προς επενδυτική δραστηριότητα και εξ’αυτού οικονομική ανάπτυξη.

Αυτή ακριβώς είναι η πολιτική που έχει δημιουργήσει μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες στη χώρα, όπως το είδαμε και σε άλλες κοινωνίες της Δύσης.

Η αναποτελεσματικότητα αυτού του μοντέλου λειτουργίας του κράτους για την διευθέτηση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων, του λεγόμενου “επιτελικού” κράτους είναι χαρακτηριστική αν συνδυαστεί με τα έντονα δείγματα απαξίωσης θεσμών ενίσχυσης της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου και την μεθοδευμένη από-επένδυση στις υποδομές της χώρας.

Το λεγόμενο “επιτελικό” κράτος δεν είναι άμοιρο ευθυνών ούτε για τα Τέμπη, αλλά ούτε για την Εύβοια ή και την Αττική, ή ακόμα και το ρεκόρ νεκρών της πανδημίας. Φάνηκε ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας από μια κεντρική εξουσία συντονίζει ένα επιτελείο γύρω από ένα τραπέζι στο Μαξίμου, χωρίς σεβασμό σε θεσμούς και σε θεσμοθετημένες διαδικασίες και μηχανισμούς διοίκησης, είναι τουλάχιστον αναποτελεσματικό ως μοντέλο διεύθυνσης μιας κυβέρνησης.

Η κατάργηση η απαξίωση και η ποδηγέτηση ανεξάρτητων και ρυθμιστικών αρχών, όπως χαρακτηριστικά είδαμε με την απαξίωση του περιεχομένου λειτουργίας της Ρυθμιστικής Αρχής Λιμένων και την λειτουργία τους χωρίς το απαιτούμενος προσωπικό, διαμορφώνει ένα θεσμικό περιβάλλον μη αντάξιο αυτού της αστικής δημοκρατίας Δυτικού τύπου, που θέλει να ανήκει η χώρα μας. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης όχι μόνο να ανέχεται τις ανεξάρτητες αρχές αλλά και να διασφαλίζει τις προϋποθέσεις για την λειτουργία τους και ήταν πολιτική επιλογή της το να είναι η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων διακοσμητική.

Όταν δε αυτά συνοδεύονται με τακτικές ενσωμάτωσης και ελέγχου της πληροφόρησης και των μέσων μαζικής επικοινωνίας συνιστά προϋπόθεση για ανάπτυξη πρακτικών αστικής δημοκρατίας όχι σαν και αυτήν που επιδιώκουμε να ανήκουμε, αλλά αυταρχικής κοινοβουλευτικής λειτουργίας και πρακτικής, όπως αυτές που απευχόμαστε τύπου Ρωσίας και Τουρκίας.

Πολλά έχουμε ακόμη να πούμε για την στοχευμένη μεροληπτικότητα του λεγόμενου “επιτελικού” κράτους του κου Μητσοτάκη. Εδώ επιχειρήσαμε να καταγράψουμε την αναποτελεσματικότητα αυτού του μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας.

Η πολιτική επιλογή αγνόησης των ενοχλητικών θεσμών του κράτους δικαίου και ισορροπίας των εξουσιών, η απαξία επενδυτικών ιεραρχήσεων για τις υποδομές της χώρας αποτέλεσαν κυρίαρχες επιλογές και για αυτά θα πρέπει να αξιολογηθεί η απερχόμενη κυβέρνηση. Είναι αυτά που συνιστούν την πολιτική της ευθύνη.

Τα λοιπά είναι γενικόλογες αναφορές διάχυσης της ευθύνης των επιλογών που σφράγισαν την τετραετία.

Κάποιες σκέψεις για "τις κινητοποιήσεις και την εκπαίδευση" των καλλιτεχνών.

 

Κάπως σαν να ξεκαθάρισα, νομίζω, στο νου μου, κάπως τα πράγματα σχετικά με την εκπαίδευση, στο χώρο της τέχνης και τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών.
Αναφέρομαι τελικά στην συζήτηση για την ανάγκη “διαβάθμισης” της εκπαίδευσης των εργαζομένων, στην αγορά της “τέχνης και του πολιτισμού”…
Η αντιπολίτευση, στην όποια κυβέρνηση, δεν με ενοχλεί, αλλά να ξέρουμε “γιατί” και οπωσδήποτε “τι προτείνουμε”…
Γενικά δεν είναι κακό να “παρακολουθούμε”, να “ακούμε” και ενδεχομένως να “στηρίζουμε” τα επιχειρήματα όσων διεκδικούν δικαιώματα, φτάνει να μην αδικούμε άλλους και αλλήλους…
Έτσι θα φτιάξουμε μια καλύτερη πατρίδα σε έναν καλύτερο κόσμο.
Αλλά στην προκείμενη περίπτωση να ξέρουμε γιατί πράγμα πρόκειται.
Η εκπαίδευση αυτής της κατηγορίας (ιδιωτική και δημόσια), ποτέ μέχρι σήμερα δεν ήταν “διαβαθμισμένη”. Ήταν δηλαδή, με ευθύνη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, “αδιαβάθμητη”.
Ως εκ τούτου σήμερα δεν μπορεί να τεκμηριωθεί η καταγγελία για “υποβάθμιση”…
Προφανώς μπορεί να μην ικανοποιεί προσδοκίες “αναβάθμισης” και μάλλον έχουν δίκιο οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες αυτής της κατηγορίας, αλλά σε καμιά των περιπτώσεων δεν έχουμε “υποβάθμιση”, σε κάτι που ήταν “αδιαβάθμητο”…
Αν πραγματικά επιθυμούμε την “αναβάθμιση” αυτής της μορφής εκπαίδευσης, τότε θα πρέπει, φορείς και συνδικάτα του χώρου, να υποδείξουν με ποιον τρόπο- διαδικασία μπορεί να γίνει αυτό.
Οι αναγνωρισμένες από το κράτος σχετικές σχολές (του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και κάποιες ακόμη ελάχιστες άλλες) δεν ανήκουν, μέχρι στιγμής, σε καμιά εκπαιδευτική βαθμίδα. Το γεγονός ότι είναι “αναγνωρισμένες” από το κράτος σημαίνει, απλά, ότι τις χρηματοδοτεί και ότι το Υπουργείο Παιδείας ασκεί την απαιτούμενη οργανική και λειτουργική εποπτεία…
Για να μπουν σε εκπαιδευτική βαθμίδα, “ανώτερη” από αυτήν της “μέσης” εκπαίδευσης, θα έπρεπε, όσον αφορά στις δημόσιου χαρακτήρα σχολές, να θεσπιστεί μια διαδικασία πανελλαδικών εξετάσεων. Πράγμα που ισχύει για τις Σχολές Καλών Τεχνών (πανεπιστημιακού επιπέδου), με την κρίση και σε “ειδικά μαθήματα”.
Το θέμα λοιπόν τις “διαβάθμισης”, στην προκείμενη περίπτωση, αφορά αποκλειστικά στο “μισθολόγιο” των εργαζομένων στον τομέα. Σεβαστό, μιας και εάν εργαζόταν στο δημόσιο, θα αμείβονται ως εργαζόμενοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Θέλουν λοιπόν να εισάγονται στις κρατικές σχολές μέσω πανελλαδικών με ειδικά μαθήματα;
Θέλουν και προτείνουν τη δημιουργία ενός νέου κλάδου, αυτού π.χ. της “καλλιτεχνικής εκπαίδευσης”, που θα αναγνωρίζεται ακαδημαϊκά και μισθολογικά σαν κάτι ξεχωριστό;
Προτείνουν να ενσωματωθούν με κάποιον τρόπο και ποιον, ώστε τα όποια επαγγελματικά δικαιώματα και των απόφοιτων κολεγίων και ιδιωτικών δραματικών σχολών π.χ. με πολλές περιπτώσεις εξαιρετικών καλλιτεχνών, όχι όμως όλων (μιας και δεν λειτουργούν σε ένα πιστοποιημένο και κοινώς αποδεκτό εκπαιδευτικό πλαίσιο), πράγμα που πρέπει να προταθεί για να ξεχωρίζει η “ήρα από το στάρι”;
Γιατί δεν λέγεται απλά ότι είναι καιρός να θεσμοθετηθεί ένα οργανωμένο θεσμικό πλαίσιο για προπτυχιακές σπουδές πάνω στα επίδικα γνωστικά πεδία; Ένα bachelor degree όπως συμβαίνει διεθνώς για την τέχνη της υποκριτικής;
Τέτοια και αντίστοιχα θέματα, καλό είναι να μας απασχολούν στο δημόσιο διάλογο, πέρα από συνθήματα με πενιχρό περιεχόμενο που υπονομεύουν θεμιτές διεκδικήσεις, κατακτήσεις και δικαιώματα.

Είναι η οικονομία το “δυνατό χαρτί της χώρας” ή να ανησυχούμε για νέο 2009;

 

400,28 δισ. Ευρώ το δημόσιο χρέος το 2022.

Η ελλειμματική διαχείριση της Κυβέρνησης, με σωρευτικό έλλειμμα, την τριετία 2020-2022, περίπου 38,8 δισ. ευρώ, έχει ως αποτέλεσμα την εκτόξευση του δημόσιου χρέους σε αυτό το επίπεδο. 

Δηλαδή 3,45 δισ. ευρώ παραπάνω από το δημόσιο χρέος πριν το PSI!

Όταν εκφράζαμε την επιφύλαξή μας για τον αλυσιτελή και ανερμάτιστο σχεδιασμό της διαδικασίας δανεισμού της χώρας μας, τον προηγούμενο χρόνο, ήταν σαν να επιχειρούσαμε να πείσουμε πριν τον Γαλιλαίο ότι «… η Γη γυρίζει…».

Σήμερα όμως, για όποιον επιχειρήσει να ρίξει μια ματιά στα αναλυτικά στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, θα αντιληφθεί χωρίς περιστροφές ότι, η όποια αύξηση του δημοσίου χρέους προήλθε από τον νέο δανεισμό, το ύψος του οποίου ήταν υψηλότερο από τις εξοφλήσεις τίτλων που έληξαν.

Για την ακρίβεια το 2022 εκδόθηκαν μακροπρόθεσμοι τίτλοι αξίας 8.202 εκατ. Ευρώ (υψηλότερος σε σχέση με τον στόχο που έθεσε το υπουργείο Οικονομικών και αποτυπώνεται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2023) και εξοφλήθηκαν ομόλογα αξίας 4.352 εκατ. ευρώ, με αποτέλεσμα να προστεθούν στο χρέος 3.850 εκατ. ευρώ.

Ειδικότερα ο στόχος του ΥΠΟΙΚ ήταν το συνολικό χρέος να συγκρατηθεί στο τέλος του 2022, στο ποσό των 392,3 δισ. ευρώ, αλλά τελικά διαμορφώθηκε σε επίπεδα υψηλότερα κατά 7,98 δισ. ευρώ. 

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας, στο τέλος του περασμένου Δεκεμβρίου εκτινάχθηκε στο ποσό των 400,28 δισ. ευρώ, αυξημένο κατά 11,94 δισ. ευρώ, σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2021 που είχε διαμορφωθεί σε 388,34 δισ. ευρώ. Αυτή η συνολική επιβάρυνση προκύπτει από το “ισοζύγιο” νέων εκδόσεων και εξοφλήσεων, δανείων, εντόκων γραμματίων και repos, συν αλλαγές στην ισοτιμία. Από το συνολικό ποσό του χρέους, τα 303,54 δισ. ευρώ, αποτελούνται από δάνεια και τα υπόλοιπα, περίπου 97 δισ. ευρώ, είναι ομόλογα και έντοκα γραμμάτια.

Από μόνο της αυτή η εξέλιξη αποτελεί πηγή ανησυχίας για την πορεία των οικονομικών της χώρας. Συνοδευόμενη δε και με άλλα σχετικά μεγέθη της οικονομίας, μας έρχεται στη μνήμη εκείνη η ανατριχιαστική περίοδος του 2008 που ενώ τα στοιχεία έδειχναν άλλα, η επικοινωνιακή επίδοση της τότε κυβέρνησης είχε πείσει την μεγάλη μερίδα της κοινωνίας και των θεσμών της ότι “…η οικονομία είναι το δυνατό χαρτί της χώρας…”.

Εάν επιχειρήσουμε δε να εξετάσουμε και την πορεία του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου, στην Ελλάδα, θα δούμε ότι και αυτό διαρκώς αυξάνεται. Το Νοέμβριο π.χ. παρουσίασε αύξηση της τάξης του 27,5% σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ενώ συνολικά για τους πρώτους 11 μήνες του 2022 εκτινάχθηκε στα 35 δις.

Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών από τα 2,7 δις το 2019 σκαρφάλωσε στα 13,5 δις το 1ο δεκάμηνο του 2022.

Το ιδιωτικό χρέος φαίνεται να έχει ξεπεράσει το όριο της δυνατότητας διαχείρισής του, μιας και υπερβαίνει τα 270 δισεκατομμύρια ευρώ. Πάνω από 4 εκατ. ΑΦΜ έχουν οφειλές στην εφορία και περισσότερα από 1 εκατ. "κόκκινα" δάνεια.

Φαίνεται ότι η επικοινωνιακή δυνατότητα της προπαγανδιστικής μηχανής της κυβέρνησης θα περάσει τον σκόπελο των εκλογών, με το πρόβλημα κρυμμένο κάτω από το χαλί.

Παρά όμως αυτή τη μεθοδευμένη απόκρυψη της πραγματικότητας, μέσω της δημιουργικής λογιστικής και την παραπλανητική ρητορική της κυβέρνησης, το πρόβλημα της οικονομίας, η χώρα, το έχει μπροστά της και θα υποχρεωθεί να το λύσει, σε κάθε περίπτωση, αμέσως μετά τις εκλογές...

Είναι σαφές ότι η όποια επόμενη κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να αποφύγει τη σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Το θέμα είναι να έχει συνείδηση, η κοινωνία και οι θεσμοί της, του προβλήματος, για να μην συρθεί, η χώρα, σε αντίστοιχες ατραπούς με αυτές του 2009.

Ο “Προστατευτισμός” σε θέση ηγεμονίας, για μια πορεία προς την “Μεταπαγκοσμιοποίηση”.

Ποιος να το φανταζόταν πριν λίγα χρόνια ότι, σήμερα, θα βλέπαμε στις ΗΠΑ μια ολιστική στροφή και επανεκτίμηση της συμβολής των πολιτικών “Προστατευτισμού”…

Για την Ευρώπη δεν μας κάνει και πολύ εντύπωση, μιας και παρά την ενίσχυση νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων και κυβερνήσεων, το κοινωνικό κράτος είχε διαμορφωθεί τόσο ισχυρό και οι σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις είχαν συγκροτήσει τέτοια δύναμη “παράδοσης” και αποδοχής, από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που ποτέ δεν είχαν απομακρυνθεί, θεσμικά, από επιλογές “Προστατευτισμού”, όποτε το έκριναν σκόπιμο οι εκάστοτε κυβερνώντες.

Εξάλλου όποτε αναφερόμαστε στην “αστική δημοκρατία δυτικού τύπου” πάντα αναφερόμαστε στις σχετικές διαφοροποιήσεις, μεταξύ της οργάνωσης των ευρωπαϊκών δημοκρατιών με αυτήν στις ΗΠΑ και εν μέρει στη Μ. Βρετανία.

Έκτοτε πέρασε “πολύς” χρόνος, γεγονότων και συνθηκών… Covid-19, εντοπισμός αδυναμιών “αυτορρύθμισης” στα συστήματα μεταφορών και διανομής αγαθών, πόλεμος στην Ουκρανία, ενεργειακή κρίση (ως αιτία ή αποτέλεσμα…), αντιπαράθεση με την Κίνα, προβλήματα στην εξέλιξη αυτής της μορφής παγκοσμιοποίησης και άλλα πολλά…

Μπορεί να χρειαστούν εκατοντάδες μελέτες, δημοσιεύσεις και βιβλία για να καταλάβουμε πως και γιατί, κάποιες προωθημένες πνευματικά κοινωνίες και ομάδες δημιουργικής σκέψης, αλλά και σοβαρών διαρθρωμένων συμφερόντων “χρονικού βάθους”, τέθηκαν αντίπαλοι του “Παρεμβατισμού” εξασφάλισης του θεμιτού ανταγωνισμού, χρησιμοποιώντας ως μοναδικό πειστικό εργαλείο τον φόβο για την ροπή στον εν δυνάμει “κρατισμό”…

Το σίγουρο είναι ότι σήμερα οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και με κάποιο τρόπο, το σύνολο των δομών της όποιας, υπονομευμένης ή υπαρκτής, διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης, προκρίνει συστηματικά δράσεις “Παρεμβατισμού” για την αντιμετώπιση των αρρυθμιών της αγοράς, που όλο και περισσότερο δείχνει τα όρια αυτορρύθμισης της, αλλά και για την διευθέτηση προβλημάτων και οργάνωσης των κοινωνιών, όπως και αντιμετώπισης της ανταγωνιστικότητας των εθνικών οικονομιών.

Από πουθενά δεν φαίνεται ότι η "Δύση" έχει χάσει την αγάπη της προς την “παγκοσμιοποίηση” και την ελευθερία διακίνησης… Εκείνο που φαίνεται ότι επιδιώκεται, με την επιλογή διαφόρων μορφών “Παρεμβατικών” πολιτικών, είτε με τη μορφή θεσμοθέτησης “ρυθμιστικών αρχών” είτε με τη μορφή “επιδοτήσεων”, είναι η "μεταπαγκοσμιοποίηση". Αφορά στη διαμόρφωση μηχανισμών και πλαισίου για δημοκρατικότερη διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης. Η συζήτηση επί αυτών είναι μεγάλη και ανοικτή…

Η διοίκηση Μπάιντεν, εδώ και καιρό, χτίζει τη δική της αρχιτεκτονική επιδοτήσεων. Στην Ευρώπη, οι πολιτικοί και οι επιχειρήσεις θέλουν να “προσαρμοστούν” στις σημερινές συνθήκες οι αυστηροί κανόνες για τις κρατικές ενισχύσεις, έτσι ώστε οι κυβερνήσεις να μπορούν να υποστηρίξουν τη βιομηχανία τους πιο αφειδώς.

Οι επιλογές αυτές θα κριθούν, δεδομένου ότι αντανακλούν την ελπίδα ότι η νέα αυτή μορφή “Παρεμβατισμού” θα μπορούσε να επιτύχει εκεί που απέτυχε ο απόλυτος οικονομικός φιλελευθερισμός και να επαναβιομηχανοποιήσει την ενδοχώρα της Αμερικής και της Ευρώπης.

Τις περισσότερες φορές στις διάφορες δεξαμενές σκέψης, που επιχειρούν να τεκμηριώσουν την στροφή σε αυτήν την πολιτική, χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο το επιχείρημα ότι “… αυτή η στροφή απαιτείται για να προστατευθεί η βιομηχανική τους βάση (των οικονομιών των ΗΠΑ ή της Ε.Ε.) και να αποκρουστεί η πρόκληση από την ανερχόμενη Κίνα, αναπροσανατολίζοντας ταυτόχρονα, εκ νέου, την οικονομία σε πιο “πράσινη” ανάπτυξη…”.

Καμιά φιλοσοφική, ιδεολογική, πολιτική και σε κάθε περίπτωση ορθολογική σχολή σκέψης δεν μπορεί να δικαιολογήσει γιατί οι κρατικές επιδοτήσεις ήταν ή είναι, απριόρι, καλές ή κακές. Προφανώς υπάρχουν, εκ του αποτελέσματος, κακές ή καλές “Παρεμβατικές” πολιτικές, όπως και επιδοτήσεις.

Αυτό θα φανεί ως αποτέλεσμα της αξιολόγησης κυβερνητικών επιλογών, των επιδόσεων των εθνικών οικονομιών, των συμφερόντων που εκπροσωπούν και των μηχανισμών διευθετήσεων των κοινωνικών αντιθέσεων.

Αυτής λοιπόν της μορφής ο “Παρεμβατισμός”, σωστά, θα κρίνεται στις διάφορες εκφάνσεις του από τις προθέσεις τους ,αλλά πρωτίστως από τα αποτελέσματά τους.

Χάρη στη νομοθεσία ορόσημο, που ψηφίστηκε πέρυσι, η κυβέρνηση Μπάιντεν είναι έτοιμη να ρίξει μετρητά – πιθανώς περισσότερα από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια την επόμενη δεκαετία – σε ημιαγωγούς, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και άλλες πράσινες τεχνολογίες. Οι διοικητικές υπηρεσίες και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι στις ΗΠΑ έχουν αρχίσει να ασχολούνται με το πώς θα διανείμουν τα κονδύλια. Κάποιοι από αυτούς τους νέους κανόνες τέθηκαν σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου.

Για τους συμμάχους των ΗΠΑ, στην Ευρώπη μέχρι την Ασία, είναι μια ενδιαφέρουσα στροφή που δεν μπορεί να τους αφήσει αδιάφορους. Αυτοί, με τη σειρά τους, πρέπει να αποφασίσουν, οριστικά, εάν θα πολεμήσουν τα χρήματα με χρήματα, ενισχύοντας τις δικές τους επιδοτήσεις, για να αντιμετωπίσουν τον σχετικό οικονομικό ανταγωνισμό.

Η χώρα στην οποία προσέβλεπαν, οι παγκόσμιοι υποστηριχτές τους, ως την υπέρμαχο της ηγεμονίας της “αοράτου χειρός” και του ελεύθερου εμπορίου, σαλπίζει ηχηρά για ένα μεγάλο βήμα προς τον “Προστατευτισμό”.

Είναι γεγονός για όσους παρακολουθούν, στα σοβαρά, τα διεθνή οικονομικά ότι οι ανεξάρτητες “ρυθμιστικές αρχές” από τη μια αλλά και οι επιδοτήσεις από την άλλη, αποτελούν εδώ και καιρό μέρος του οικονομικού τοπίου της Αμερικής. Παρά ταύτα όμως, τα νέα σχέδια είναι αξιοσημείωτα, τόσο για την κλίμακα τους όσο και για την έμφαση που δίνουν στην Αμερική. Το να βάλουμε ακριβή τιμή σε αυτά είναι αδύνατο, επειδή οι περισσότερες επιδοτήσεις θα δοθούν με τη μορφή εκπτώσεων φόρου, το συνολικό μέγεθος των οποίων θα εξαρτηθεί από την ποσότητα που θα παράξουν οι εταιρείες. Ωστόσο, ο σωρευτικός αντίκτυπος θα είναι τεράστιος. Δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε το επίπεδο των επενδυτικών “Παρεμβάσεων” της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αλλά είναι αρκετοί αυτοί που αναφέρουν στις εκτιμήσεις τους ότι αναμένουν έναν “οργασμό” 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως την επόμενη δεκαετία, που αν συμβεί θα είναι περίπου διπλάσιο από τις συνολικές επιδοτήσεις αυτής της δεκαετίας πριν από την πανδημία.

Η στροφή της Αμερικής προς τον “Προστατευτισμό”, υποστηρίζουν πολλοί ότι, έχει ως αιτία τον ανταγωνισμό με την Κίνα και τα σχετικά με γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς.

Δεν είναι όμως και λίγοι που τεκμηριώνουν την επιλογή του “Προστατευτισμού” από το σύνολο σχεδόν της “Δύσης”, ως το μοναδικό και αναγκαίο εργαλείο για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας των συστημάτων της “αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου”, στην αντιπαράθεση του με την οργάνωση των κοινωνιών υπό μορφή “κρατικού καπιταλισμού” ή “αυταρχικών μορφών” διευθέτησης των αντιθέσεων στις κοινωνίες και την οργάνωση των εθνικών οικονομιών.

Η κριτική από τους συμμάχους της Αμερικής στην Ασία ήταν πιο σιωπηλή, αλλά οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, εκεί, παρακολουθούν με προσοχή τη στροφή αυτή σε “Προστατευτικού” χαρακτήρα επιλογές.

Η πιο επιφυλακτική απέναντι στην πολιτική των επιδοτήσεων του κου Μπάιντεν ήταν η Ευρώπη και σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται, εν μέρει, στην αδύναμη θέση που έχει βρεθεί από επιλογές για κοινούς σχεδιασμούς με τις ΗΠΑ.

Η ενεργειακή κρίση που προκλήθηκε από τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει πλήξει σκληρά τις ευρωπαϊκές εταιρείες. Η ήπειρος έχει προσπαθήσει να αντικαταστήσει το φτηνό αέριο που διοχετευόταν με αγωγούς με ακριβό υγροποιημένο αέριο. Με τους άφθονους φυσικούς πόρους της, η Αμερική έχει πλεονέκτημα με χαμηλότερες τιμές ενέργειας. Οι νέες επιδοτήσεις ενδέχεται να της δώσουν και φθηνότερη ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η Ευρώπη χάνει ήδη επενδύσεις. Η σουηδική κατασκευαστική Northvolt επανεξετάζει το σχέδιό της για εργοστάσιο στη Γερμανία υπέρ των υφιστάμενων δραστηριοτήτων της στην Αμερική. Αν συνεχιστεί αυτή η τάση φαίνεται να υπάρχει ευρύ πεδίο ανταγωνισμού για προσέλκυση επενδύσεων εις βάρος της Ευρώπης.

Δεν είναι λοιπόν ότι ο Όλαφ Σολτς και οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες θέλουν να γίνουν “Παρεμβατικότεροι” της παρούσης Αμερικανικής διοίκησης, αλλά ότι το Βερολίνο και γενικότερα οι ευρωπαίοι είναι υποχρεωμένοι να αναζητήσουν και να προτείνουν νέα κοινά χρηματοδοτικά εργαλεία για τις χώρες της Ε.Ε.

Προς τούτο και ο συναγερμός στην Ευρώπη. Όπως αποκάλυψε το Bloomberg, ο Γερμανός καγκελάριος και το SPD έχουν έτοιμη πρόταση προς την Ε.Ε. για χαλάρωση του πλαισίου περί κρατικών επιδοτήσεων και για δημιουργία ενός νέου κοινού χρηματοδοτικού εργαλείου που θα βοηθήσει τα κράτη-μέλη να ανταγωνιστούν τις αμερικανικές επιδοτήσεις.

Αυτό βέβαια ως επακόλουθο δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει κατάθεση σκέψεων για χρήση νέων κοινών χρηματοδοτικών εργαλείων, γεγονός που θα ανοίγει παράθυρο για έκδοση κοινού χρέους, σπάζοντας, από ότι φαίνεται σε μεγάλο βαθμό, το γερμανικό ταμπού για τα ευρωομόλογα.

Το κακό νέο είναι πως η Ελλάδα, θα λέγαμε και το σύνολο του ευρωπαϊκού νότου, παραμένει απούσα απ’ αυτή τη συζήτηση που άνοιξε με ασυνήθη ταχύτητα για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Η σιωπή αυτή δεν είναι σοφή επιλογή… Το τρένο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, άλλωστε, δεν είθισται να περνά συχνά από τα μέρη μας…

Η "δική" μας Παράταξη... Της Προόδου και του Εκσυγχρονισμού.

Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο διεκδικούμε και επιμένουμε στη “δικαίωση των επιλογών του παρελθόντος μας”…
Είναι η ανθρώπινη φύση ή η ηγεμονία του υποκειμενισμού;
Ίσως όλα αυτά και άλλα μαζί…
Εξ’αλλου τα “νεκροταφεία είναι γεμάτα από δικαιωμένους άνδρες και γυναίκες”…

Πολλοί/ες είμαστε αυτοί/ες που στον δημόσιο λόγο μας ή αυτόν τον ημιδημόσιο στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αναφερόμαστε στην μοναδικότητα και ορθοφροσύνη των απόψεών μας, όπως αυτές εκφράστηκαν από τη “δική μας μοναδική συλλογικότητα”, της όποιας ενασχόλησης ή και συμμετοχής μας, οποτεδήποτε, στα κοινά…

Θα πρέπει όμως να μάθουμε και να κατανοήσουμε και την αλήθεια των “άλλων”… Για να μπορέσουμε να τους κατανοήσουμε…

Η ανανεωτική, προοδευτική και εκσυγχρονιστική παράταξη δεν ήταν και δεν είναι Μια. Ήταν και είναι πολλές…

Τόσες όσες οι προοδευτικοί πολίτες, άνδρες και γυναίκες, που νοιάζονται για τους αδύναμους της εποχής τους, που θεωρούν δικό τους θέμα όλα όσα συγκροτούν εθνικά αφηγήματα και ευθύνες…

Αυτή η παράταξη ευθύνης, προέκυψε μέσα από χιλιάδες ανάγκες αναζήτησης της κάθε “αλήθειας”, χιλιάδες “γιατί και πώς”, χιλιάδες μικρές και μεγάλες αμφιβολίες και αμφισβητήσεις, όλων αυτών των χιλιάδων ανθρώπων που αναζητούν και αναζητούσαν τον εαυτό τους στον κόσμο που αλλάζει διαρκώς…

Αυτή η πολύμορφη παράταξη της προοδευτικής συμβολής, στην σκέψη, τον πολιτισμό και την πολίτική ζωή του τόπου μας, γεννήθηκε από τη φαντασία και την τόλμη των νέων της συμμετοχής στα κοινά και στις προσπάθειες της κοινωνίας μας για δημιουργική εξέλιξη της χώρας μας, στη σύγχρονη μεταβαλλόμενη δυναμική της παγκοσμιότητας…

Με διάφορες μορφές από συλλογικότητες των νέων κυρίως φοιτητών, όπου τμήματά τους θα βρούμε σε όλες τις εκφάνσεις του προοδευτικού χώρου και ιδιαίτερα στις οργανωμένες νεολαίες (Νεολαία ΠAΣΟΚ, ΚΝΕ, και άλλες μορφές συλλογικότητας και έκφρασης της νεολαιίστικης αναζήτησης και αμφισβήτησης) με κυρίαρχη όμως αυτήν του Ρήγα Φεραίου, όπως μετεξελισσόταν στο πέρασμα των χρόνων από την περίοδο της αντιδικτατορικής προσπάθειας μέχρι και το ’90 όπου τυπικά φαίνεται να κλείνει ο κύκλος αυτής της οργάνωσης και οι νέοι βρίσκουν άλλους τρόπους επίδρασης στην κοινωνία και στα κόμματα, που θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και ίσως να ακουστούν, …

Αναφερόμαστε στον "Συνασπισμό" και ότι αυτόν ακολούθησε μέχρι τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οπωσδήποτε και στο ΠΑΣΟΚ, που από την πρώτη περίοδο απόκτησης κυβερνητικής εμπειρίας και μετά διαμόρφωνε πλαίσιο εναρμόνισης και προσπάθεια ανταπόκρισης σε πολλά από όσα αφορούσαν τη δίψα των νέων για ζωή, ελευθερία και εξωστρέφεια στον κόσμο της νέας παγκοσμιοποίησης. Δεν θα διστάσουμε να αναφερθούμε και σε περιπτώσεις, οριακές μεν αλλά υπαρκτές, όπου εκφράσεις αυτής της κατηγορίας πολιτών εντοπίζουμε ακόμη και στα πλαίσια της κυβερνητικής παράταξης πρωθυπουργεύοντος του κου Μητσοτάκη...

Το διαδίκτυο και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν, πλέον σήμερα, ένα μεγάλο βήμα έκφρασης και συμμετοχής όλου αυτού του κόσμου...

Νέων πολιτών, μεσηλίκων και τρίτης ηλικίας...

Την ίδια στιγμή που αναζητούν μηχανισμούς προστασίας και "ρύθμισης" στις απανταχού παρούσες και παντογνώστριες τεχνολογίες της πληροφόρησης και πληροφορικής…

Όπως πάντα έτσι και σήμερα η Ανανεωτική - Προοδευτική και εκσυγχρονιστική παράταξη, με κυρίαρχη αναφορά συνήθως σε αυτήν της κεντροαριστεράς, δεν είναι από το ίδιο “μέταλλο”… δεν είναι από το ίδιο “υλικό”.

Σήμερα πλέον μπορούμε με βεβαιότητα να το πούμε, ότι όλοι αυτοί/ες οι πολίτες δεν εξέπεμπαν και δεν εκπέμπουν “πάντα” στην ίδια συχνότητα…

Δεν επιλέγουν ένα ή σε κάθε περίπτωση “πάντα” το ίδιο, “χρώμα”…

Δεν βαδίζουν όλοι τους, αυτοί οι πολίτες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο νοιώθουν τον εαυτό τους σε αυτόν τον κοσμοπολιτισμό και κουλτούρα, με τον ίδιο βηματισμό…

Είναι επιφυλακτικοί στον μοναδικό πανταχού παρόντα και παντογνώστη κομματικό μηχανισμό, αμφισβητούν την μοναδικότητα της αποτελεσματικότητας του “μοναδικού ηγέτη”, και είναι πάντα κριτικοί στις απεριόριστες δυνατότητες των δυνάμεων της αγοράς και στην “δίκαιη” ρύθμιση της “αοράτου χειρός”…

Δεν ακολουθούν τους ίδιους πολιτικούς εκπροσώπους και κόμματα, δεν ορκίζονται, συντεταγμένοι, στις ίδιες φιλοσοφικές θεωρήσεις και τις επικρατούσες επιλογές διαχείρισης, όπως αυτές προκρίνονται από τους μηχανισμούς επικοινωνίας και την συγκυρία…

Αρνούνται τον μανιχαϊσμό των λαϊκίστικών και αποπροσανατολιστικών, διχαστικών διλλημάτων… Μεταξύ του “μαύρου” και του “άσπρου” γνωρίζουν την ύπαρξη μεγάλου αριθμού “γκρίζων” αποχρώσεων…

Δεν ιεραρχούν πάντα τις ίδιες πολιτικές προτεραιότητες για τη χώρα μας και την κοινωνία μας…

Σε όλα τα παραπάνω συνήθως μπορεί να διαφοροποιούνται ή όχι, αλλά σίγουρα αναζητούν και δεν είναι εύπιστοι…

Εκτός από μία περίπτωση… Την στιγμή που αντιλαμβάνονται ότι υπονομεύεται η Δημοκρατία και οι όποιες κατακτήσεις της στη χώρα μας…

Εκεί όλοι και όλες, γέροι και νέοι ενώνονται…

Εκεί όλοι και όλες βάζουν πλάτη, με το δικό τους τρόπο σε μια πολυμορφία, με τις όποιες διαφορετικότητες, για να σηκωθεί η σημαία της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Προόδου για τη χώρα μας.

Φαίνεται ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας τέτοιας εποχής… Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω...

Όχι γιατί κινδυνεύει η Δημοκρατία στη χώρα με τους κλασσικούς όρους… αλλά γιατί μαζεύονται πολλά πλέον ανορθολογικά και ανορθόδοξα, τα οποία αποτελούν εκρηκτικό μίγμα υπονόμευσής της…

Τις “παρακολουθήσεις” πολιτών, εφόσον δεν τις έχεις προκαλέσει, διευκολύνεις, με κάθε πρόσφορο πολιτικό τρόπο, να διερευνηθεί το κίνητρο και ο λόγος παρακολούθησης…
Διαφορετικά υπονομεύεις “διασφαλισμένα” δικαιώματα…

Εφόσον αποφασίζεις να θέσεις σε αργία τους εργαζομένους στο ΕΣΥ που δεν θέλουν να εμβολιαστούν, όταν αλλάξεις γνώμη το κοινοποιείς με παρρησία και κάνεις την αυτοκριτική σου για τη λάθος επιλογή, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες σου...
Διαφορετικά υπονομεύεις την αξιοπιστία των κρατικών επιλογών στο σύνολό τους και του ίδιου του Κράτους...

Όταν αντιλαμβάνεσαι προβλήματα οικονομικής βιωσιμότητας κατηγορίας πολιτών, δεν δίνεις οριζόντια επιδόματα…
Ενισχύεις, στοχευμένα, τη συγκεκριμένη κατηγορία…
Διαφορετικά υπονομεύεις τη δυνατότητα “αναδιανεμητικής παρέμβασης”, υπέρ των αδυνάτων, “ρίχνοντας χρήματα από το ελικόπτερο” για να ενισχύσεις τη Ζήτηση που θα ωφελήσει αποκλειστικά το cluster συγκεκριμένων παραγωγών και εν προκειμένω τη βιομηχανία παραγωγών Ενέργειας…

Όταν “ζεσταίνονται” οι πυριταποθήκες των κάθε λογής “γερακιών” και πολεμοχαρών κάθε φυλής, δεν αποσιωπάς τις ανάγκες για Ειρήνη και δεν απαξιώνεις την σημασία και αξία επιδίωξη “συμβιβασμών”…
Είτε αυτό αφορά στο παρελθόν εκείνο τον συμβιβασμό για την συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία, είτε σήμερα τον αναγκαίο για την Ουκρανία, άμεσα για το Κόσσοβο και γιατί όχι, την αναζήτηση διπλωματικών λύσεων όσο είναι δυνατόν στα ελληνοτουρκικά…

Ανοσιούργημα ή λάθος μου;

Μόνο εμένα τρομάζει και (γιατί όχι?) "απωθεί" αυτή η εικόνα του μέλλοντος στην περιοχή μας?

Όσο και αν έχω παρακολουθήσει τη συζήτηση για τη συμβολή στην οικονομία, έχω έντονες επιφυλάξεις για τον επιμερισμό της όποιας οικονομικής υπεραξίας και ωφέλειας...

Δεν αναφέρομαι καθόλου στην πολιτιστική αξία, ούτε στην αισθητική, μιας και αυτό είναι θέμα υποκειμενικό αλλά και ειδικών γνώσεων...

Τώρα αν προσθέσουμε και τα λοιπά, που δημοσιεύονται όλο και περισσότερο, μου φαντάζει το εγχείρημα ως ένα "... πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, περιβαλλοντικό και αισθητικό ανοσιούργημα...", που εκτελείται στο Ελληνικό...

Με σχετικές επιδράσεις ΚΑΙ στο σύνολο του πολεοδομικού μας συγκροτήματος...

Η περίπτωση "Τράγκα" και οι ένοχες σιωπές...

 

Θα ανοίξουν τα στόματα στο συνάφι; Θα λειτουργήσουν οι θεσμοί;

Δεν είναι λίγοι αυτοί/ες που θεωρούν ότι ο εκλιπών Τράγκας έβγαλε όλα αυτά τα χρήματα από ξέπλυμα μαύρου χρήματος πολιτικών και από εκβιασμούς πουλώντας "προστασία" από δημοσιεύματα σε επιχειρηματίες που βρισκόταν στα όρια μεταξύ νομιμότητας και παραβατικότητας ή που δεν ήθελαν να "μπλέξουν"...

Άραγε γιατί όσο ήταν εν ζωή, δε έστερξε κάποια θεσμική διαδικασία ελέγχου?..

Γιατί κανείς/μιά δεν ήθελε να ξέρει?..

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ακόμα και τώρα που δεσμεύτηκε η περιουσία του, το συνάφι του κουνάει το κεφάλι ή ακόμη χειρότερα εντυπωσιάζεται και πέφτει από τα σύννεφα...

Μα πως απέκτησε τέτοια και τόση περιουσία?..

Τόσο φοβισμένα είναι τα κρατικοδίαιτη επιχειρηματικά συμφέροντα ή τόσο κακομοίρηδες επιχειρηματίες που πλήρωναν "τσατσιλίκι" χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν?..

Υπάρχει μια ομερτά σιωπής και συνενοχής στα μέσα ενημέρωσης και στα διάφορα υβριδικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ενημέρωσης...

Εξειδικευμένοι επώνυμοι δημοσιογράφοι έχουν δημιουργήσει μια αγορά πωλήσεως "προστασίας" σε όσους "πεισθούν" ότι την έχουν ανάγκη...

Αυτή η περίπτωση αναφέρεται περισσότερο στον ιδιωτικό τομέα ή στο "ξέπλυμα" μαύρου χρήματος από πολιτικούς υψηλών "προμηθειών"...

Και σε αυτά τα σχήματα προστασίας συμμετέχουν συνεργασιακά δημοσιογράφοι από διαφορετικά και άλλων συμφερόντων πολλές φορές, μέσα ενημέρωσης...

Εφόσον το χρήμα είναι "μαύρο" τότε θα αναζητηθούν διαδρομές από "ειδικούς" και κάποια στιγμή, κάποια κυβέρνηση, θα "νομιμοποιήσει" το χρήμα που θα "έρθει" από το εξωτερικό και θα "επενδυθεί" στη χώρα... έτσι κλείνει ο κύκλος...

Μια άλλη μορφή, "νομότυπη" αυτή, είναι η πληρωμή για υπηρεσίες "διαχείρισης κρίσεων" ή κάπως τέτοια αντίστοιχα, που, με αιτιολογία την "προετοιμασία και εκπαίδευση" της εταιρείας και του προσωπικού, εισπράττουν το "τσατσιλίκι" χωρίς κόπο... Αυτό συνήθως το συναντούμε γύρω από το δημόσιο τομέα...

Τέλος μια μεγάλη πηγή πλουτισμού είναι η διαφήμιση σε ειδικής ιδιοκτησίας μέσα ενημέρωσης, μικρής έως ανύπαρκτης κυκλοφορίας ή αναγνωσιμότητας, με νομότυπο τρόπο παίρνουν τα συμπεφωνημένα...

Εδώ βρίσκουμε και τον ιδιωτικό αλλά περισσότερο το δημόσιο τομέα, ιδιαιτέρως τον κυβερνητικό...

Όλα αυτά είναι στη πιάτσα γνωστά...

Όποιος όμως τολμήσει και το ανοίξει το θέμα έχει απομονωθεί... έχει χάσει τη δουλειά του... Εάν στο τέλος δεν ενσωματωθεί με κάποιο τρόπο...

Να γιατί υπάρχει σιωπή...

Προσωπικά το ονομάζω "συνενοχή"... ακόμη και για όσους εκ των εργαζομένων στο χώρο, κάνουν τίμια και υπεύθυνα τη δουλειά τους χωρίς να εμπλέκονται στην αθλιότητα που περιγράψαμε, όσο και αν τους κατανοώ, γιατί δεν ψάχνω ούτε προτρέπω σε ηρωισμούς, τους χρεώνω την "συνενοχή της ανευθυνότητας της σιωπής"... Τουλάχιστον για όσους/ες κάτι γνώριζαν... Διότι παντού υπάρχουν και εκείνες οι "πόρνες" που αργότερα κατάλαβαν ότι οι "άλλες" έπερναν χρήματα για αυτό το έργο που επιτελούσαν...

Ας ελπίσουμε με αφορμή τα του Τράγκα ότι θα ανοίξουν τα στόματα και ότι οι θεσμοί θα λειτουργήσουν και στη χώρα μας...

0

Απήχηση

2

Αλληλεπιδράσεις

–

Δείκτης διανομής

Προώθηση δημοσίευσης

2