Αυτή η Ελλάδα σε αποχαιρετά.

 

Έφυγε μια σπάνια, ευγενική, ηγετική πολιτική φυσιογνωμία για την χώρα μας…

Ενημερωμένος, βιβλιοφάγος, σινεφίλ, με άποψη για ρεύματα, ιδέες, κινήματα, που είχε σε βάθος μελετήσει.

Ήταν από τους πρώτους που βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ακραίο λαϊκισμό, την τοξικότητα, τις πελατειακές αντιλήψεις και όλες τις διαχρονικές ιδεοληψίες της χώρας, που τέμνουν, ακόμη και σήμερα, οριζοντίως όλους τους πολιτικούς χώρους.

Αυτή είναι η Ελλάδα, με τις διαφορετικές μορφές της…

Η Ελλάδα της προόδου, της εξωστρέφειας, του ευρωπαϊσμού, της προόδου και της θεσμικής κατοχύρωσης της Δημοκρατίας και οι άλλες αυτές της λαϊκίστικης μισαλλοδοξίας, των μύθων ενίσχυσης της πατριδοκαπηλίας, των αριστερόστροφων βερμπαλισμών και της παράφρασης της πραγματικότητας σε ένα πέλαγος συνωμοσιολογιών…

Τώρα πλέον μας μένουν τα βιβλία του, ως οδηγός και η πολιτική του δράση, ως παράδειγμα...

Εκπροσώπησε και δίδαξε το "μέτρο", τον πατριωτισμό της ευθύνης και την αξία για μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς στη πολιτική.

Κατάφερε, σε μια χώρα με κυρίαρχη την βαλκανική νοοτροπία και τον εύκολο λαϊκίστικο βερμπαλισμό, να ολοκληρώσει προσπάθειες “εμβολιασμού” της πολιτικής μας σκέψης και λειτουργίας, με χαρακτηριστικά σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης, κουλτούρας ξένης στην ελληνική πολιτική ζωή...

Η προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας αλλά και της κοινωνίας, με ισχυρούς διακομματικούς αντιπάλους, όπου τις περισσότερες φορές προερχόταν και από το το ίδιο του το κόμμα, βρήκε “ικανή” υποστήριξη από την κοινωνία των πολιτών και τις ενεργείς της δυνάμεις (ΟΠΕΚ).

Πρότυπο πρωθυπουργού, τουλάχιστον, σε ό, τι αφορά την ακεραιότητα του, σε προσωπικό επίπεδο...

Γέννημα και δημιούργημα μιας συγκεκριμένης εποχής που την σφράγισε με την διακυβέρνησή του.

Άσκησε λαϊκή πολιτική χωρίς λαϊκισμό.

Εξέφρασε και συσπείρωσε, σε δύσκολες στιγμές, τις δυνάμεις του εκσυγχρονισμού με κοινωνικό πρόσημο, για να υλοποιήσει ένα πολιτικό πρόγραμμα στο επίπεδο των υποδομών, αντίστοιχο του Τρικούπη, και σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής βάζοντας τη χώρα στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, μαζί με την Κύπρο.

Αναζήτησε, στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, την επίλυση των όποιων εθνικών εκκρεμοτήτων. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός αποτέλεσε τη μεθοδολογική του πυξίδα για τον προσανατολισμό της χώρας στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Επεδίωξε να θέσει τις βάσεις ενός σύγχρονου κράτους πρόνοιας και παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, όπως πρεσβεύει η σοσιαλδημοκρατική αντίληψη, αντί των “επιδομάτων” που υιοθετεί η πολιτική που την ονομάζουν της “προσωπικής ευθύνης”...

Αντιπαρατέθηκε, με την πλούσια βιβλιογραφία του αλλά και την πολιτική πράξη, στη θεωρία των καιρών που ήθελε “… το τέλος της ιστορίας…”. Θεωρούσε ως υπαρκτή την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση, την ευρύτερη Αριστερά- Κεντροαριστερά και την Δεξιά ως κάτι το “σαφές και πραγματικό”, που δεν έπρεπε να αγνοήσουμε, χωρίς όμως διχαστικές απλουστεύσεις και μανιχαϊσμούς.

Στην οκταετία διακυβέρνησης του αείμνηστου αυτού ηγέτη, η Ελλάδα κατέκτησε την μεγαλύτερη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων στην ιστορία της, σύμφωνα με τον δείκτη Gini. Κατάφερε μείωση του πληθωρισμού και πρωτόγνωρους μεταπολιτευτικά και με διάρκεια ρυθμούς ανάπτυξης και ΑΕΠ.

Μέσα από το προσωπικό παράδειγμα, το ακλόνητο όραμα, την αδιάκοπη προσπάθεια και την εξαιρετική ικανότητα να ιεραρχεί τις προτεραιότητες, κατάφερε να ενώσει την χώρα γύρω από κοινά ιδανικά, μεγάλους στόχους και να μας κάνει, όπως π.χ. με τους ολυμπιακούς αγώνες, αν όχι όλους σίγουρα τη μεγάλη πλειοψηφία, να νοιώσουμε ως υπερήφανοι πολίτες αυτής της χώρας.

Αν συμπεριλάβει κανείς την ακαδημαϊκή του καριέρα και την αντιστασιακή του δράση σε δύσκολους καιρούς, τεκμηριώνεται ο βαθύς σεβασμός για το σύνολο της προσωπικής του στάσης, από τα χρόνια της αντίστασης στη δικτατορία μέχρι τα χρόνια της πρωθυπουργία του και μετά.

Χαίρομαι που η κυβέρνηση αποφάσισε να τιμήσει η χώρα μας τον εκλιπόντα ηγέτη, έτσι όπως του αξίζει και της αξίζει..

Αείμνηστος.

Ζητείται δημοσιογραφική αντίδραση και οπωσδήποτε πολιτική.

 

Την προηγούμενη Παρασκευή ο υπουργός Εθνικής Άμυνας κος Δένδιας, σε δημοσιογραφικό πηγαδάκι είκοσι περίπου προσκεκλημένων του και απαντώντας σε ερώτηση περί του νέου εξοπλιστικού προγράμματος που σύντομα θα καταθέσει στη Βουλή και αν το τεράστιο οικονομικό κόστος των αμυντικών εξοπλισμών που υλοποιεί η κυβέρνηση μπορεί να υποθηκεύσει το μέλλον των παιδιών μας, έκανε την αναφορά ότι “… οι εξοπλισμοί δεν καθορίζονται από το τι θέλει ο κάθε αρχηγός ή οι πιασμένοι από εταιρείες δημοσιογράφοι, μιας και αυτά δεν τα φτιάχνουν ούτε ο πρωθυπουργός ούτε ο υπουργός, αλλά οι αρχηγοί των τριών όπλων. και ότι κάθε φορά που βλέπει σχετικά δημοσιεύματα διακρίνει πού το πάνε…”.

Οχι ότι δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι που λειτουργούν ως ατζέντηδες συμφερόντων. Είτε αυτά αφορούν σε ιδιωτικές εταιρείες που η δραστηριότητά τους εξαρτάται από το κράτος, είτε αφορούν σε κυβερνητικά και κομματικά συμφέροντα (δεν κουραζόμαστε να παρακολουθούμε καθημερινά την μεταφορά της ατζέντας επικαιρότητας που οργανώνεται από κυβερνητικά κέντρα).

Αυτό προφανώς δεν σημαίνει ότι αφορά στο σύνολο του δημοσιογραφικού κλάδου.

Έχει όμως σημασία να υπάρξει ουσιαστική αντίδραση για την επικράτηση κάποιας ηθικής ευθύνης…

Και αυτό αφορά πρωτίστως τον ίδιο των κλάδο των εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης και στα όργανά τους.

Την κοινωνία όμως των πολιτών, εκτός των άλλων, πρέπει να την αφορά και στο ενδεχόμενο, ότι με τέτοιες δηλώσεις δημιουργούνται συνθήκες ηθικής απονομιμοποίησης για άσκηση κριτικής και έκφραση ανησυχιών για τις επιλογές δαπανών στα εξοπλιστικά προγράμματα.

Στην ουσία η δημιουργία ηγεμονίας μιας αντίληψης ενοχής σε όποιον/α ασκεί κριτική για την αύξηση των αμυντικών δαπανών, ακόμη και αν γίνεται από την ορθολογική σκοπιά του δραστικού περιορισμού των δημοσιονομικών περιθωρίων άσκησης κοινωνικής πολιτικής. Σε αυτή την περίπτωση δεν εξαιρούνται και όσοι/ες τολμήσουν να πουν οτιδήποτε για τις απευθείας αναθέσεις που ακολουθεί η κυβέρνηση στις αγορές στρατιωτικών εξοπλισμών.

Δεν ξεχνώ την κριτική που είχε ασκήσει ο αείμνηστος Κωσταντίνος Μητσοτάκης στον κο Σαμαρά στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για δαπάνες προς δημοσιογράφους από μυστικά κονδύλια εξοπλιστικών προγραμμάτων προς όφελος δικής του επικοινωνιακής στρατηγικής…

Έχει σημασία να υπενθυμίσουμε ότι τα εξοπλιστικά προγράμματα που υλοποιεί και προωθεί η κυβέρνηση της Ν.Δ. μέχρι το 2034, προϋπολογίζονται στα 28 δισ. ευρώ.

Αν ο κος υπουργός γνωρίζει ή υποθέτει βασίμως κάτι επί αυτών έχει την ηθική, πολιτική και νομική υποχρέωση να απευθυνθεί στη Δικαιοσύνη ώστε να διερευνηθεί. Δεν δικαιούται να σιωπήσει. Ποιοι, πώς και γιατί προωθούν μεθοδευμένα σε εξοπλιστικές προμήθειες.

Θα είναι μια υπηρεσία συμβολής προς την χώρα και την ευνομία. Άσε που θα διαμορφώσει «όρια» για την δημοσιογραφία και την ενημέρωση…

Το brain drain δεν μπορεί να γίνει Brain Gain με αδιαφορία για το επίπεδο των μισθών.

 

Η τάση φυγής των νέων ανθρώπων για ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον, με καλύτερες οικονομικές συνθήκες και προοπτική δυστυχώς συνεχίζεται.

Στην 4ετία 2019-22, εγκατάλειψαν τη χώρα συνολικά 283.801 άνθρωποι, που ανήκουν στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Οι 71.476 ήταν ηλικίας 15-24 ετών, οι 161.023 ηλικίας 25-44 ετών και οι 31.311 ηλικίας 45-64 ετών. Βλέπουμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό (περίπου 58%) είναι στην ενδιάμεση ηλικιακή κατηγορία των 25-44 ετών.

Τα στοιχεία αυτά που είχαν παρουσιαστεί από το Ινστιτούτο ΕΝΑ και δεν μπορεί να μας αφήνουν αδιάφορους.

Να μιλήσουμε για τον επαναπατρισμό τους και τη δυνατότητα, οι νέοι της χώρας μας, να ζήσουν εδώ και να μπορούν να φτιάξουν οικογένεια.

Ανάγκη για εθνική επαγρύπνηση ως σημαντικού πατριωτικού καθήκοντος.

Από το 2010 μέχρι το 2022, έχουν εγκαταλείψει τη χώρα 1.079.992 άνθρωποι, από τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Με ηλικιακή διαστρωμάτωση, 234.058 ηλικίας 15-24 ετών, 633.680 25-44 ετών και 212.254 άτομα ηλικίας 45-64 ετών.

Αυτό που με απασχολεί σε αυτό το σημείωμα είναι η κατηγορία των 25-44 ετών. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τη χώρα, με κάπως μικρότερο, η αλήθεια είναι, ρυθμό, συγκριτικά με την περίοδο των μνημονίων αλλά σαφώς μεγαλύτερο συγκριτικά με την προ κρίση χρέους περίοδο της χώρας. Η αποχώρηση από τη χώρα μας δεν στερεί μόνο πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο από την ελληνική οικονομία, αλλά συνιστά απόδειξη των μακροχρόνιων συνεπειών της ελληνικής οικονομίας από την περίοδο των μνημονίων που η παρούσα κυβέρνηση δεν ιεράρχησε να αντιμετωπίσει.

Απόφοιτοί μου, άνδρες και γυναίκες, όλο και περισσότερο τα τελευταία αυτά χρόνια, με ενημερώνουν για την μόνιμη εγκατάστασή τους και εργασία στην αλλοδαπή…

Στο ερώτημα γιατί όχι στην Ελλάδα και στο εδώ ευρύτερο ναυτιλιακό cluster, αφού στον αντίστοιχο τομέα είναι η εργασία τους, η απάντηση είναι σταθερά πλέον επαναλαμβανόμενη: “… Είναι σημαντική η διαφορά των μισθών δάσκαλε και οι δαπάνες ζωής, πλέον, στις περισσότερες περιπτώσεις, αν όχι λιγότερες, σχεδόν όμοιες…”.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο τρομακτικό για μία χώρα, από το να μην έχει αρκετούς νέους να της υποσχεθούν προοπτική.

Μια κατάσταση που δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορη, αλλά και για τα δικά της συμφέροντα, την ελληνική πλοιοκτησία, σε καιρούς επιδόσεων και κερδοφορίας, έχοντας την τύχη αξιοποίησης υψηλούς εξειδίκευσης εργαζομένων και στελεχών στα γραφεία τους. Σε μια αγορά στελεχών που όπως “… τα πλοία έχουν προπέλα και μπορούν να φύγουν στο εξωτερικό…”, έτσι και οι νέοι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν ανταγωνίστριες εταιρείες του εξωτερικού και να μετακομίζουν σε άλλες χώρες…

Η αύξηση των μισθών δεν είναι πλέον μόνον θέμα υποστήριξης του εισοδήματος των νέων εργαζομένων. Είναι πρωτίστως θέμα εθνικής σημασίας, που αναφέρεται στη διαχείριση της βραδυφλεγούς βόμβας της δημογραφικής συρρίκνωσης.

Και ιδιαιτέρως από νέους με προσόντα και εκπαίδευση ειδικών δεξιοτήτων (brain drain)…

Θέμα που ούτε η κοινωνία των πολιτών, ούτε οι οικονομικές ελίτ, ούτε η δομές της πολιτικής εξουσίας μπορούν να αδιαφορούν. Σε κάθε περίπτωση όμως οι άνθρωποι της σκέψης και της νουνεχούς παρέμβασης και ευθύνης έχουν καθήκον να ενεργοποιηθούν.

Με αυτή την έγνοια επιχειρούμε κάποιες επισημάνσεις για τη συζήτηση στη Βουλή με θέμα τον προϋπολογισμό.

Δυο σημαντικές προκλήσεις για τη χώρα, που ούτε αυτός ο προϋπολογισμός σχεδιάζει να αρχίσει να αντιμετωπίσει.

Αναφερόμαστε στην μέριμνα α) για το δημογραφικό και β) για την κλιματική κρίση.

Ερημωμένα χωριά – «φαντάσματα» διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα.

Απόδειξη της πολυετούς μείωσης των γεννήσεων, της οικονομικής δυσπραγίας και της μαζικής μετανάστευσης.

Η μείωση του πληθυσμού δημιουργεί μεγάλη πίεση σε μια χώρα που θεωρεί ότι βγήκε από την κρίση, ενώ πρέπει να δει ότι με τις επιλογές της για τους μισθούς δεν επαρκούν οι νέοι για να στηρίξουν την οικονομία για τις επόμενες γενιές...

Ενώ λοιπόν ο Economist μας τοποθετούσε και πάλι, στις πέντε πρώτες οικονομίες με τις καλύτερες επιδόσεις, την ίδια στιγμή, το CΝΒC δίνει μια δυσάρεστη εικόνα για το μέλλον της χώρας προειδοποιώντας για την έλλειψη συνειδητοποίησης της απειλής πληθυσμιακής κατάρρευσης.

Η Ελλάδα της δημοσιονομικής πειθαρχίας και των δυναμικών (σε σχέση με τις άλλες οικονομίες του ευρώ) ανάπτυξης..., η χώρα που από κακός μαθητής έγινε πρότυπο..., και που με τη βοήθεια των ευρωπαϊκών πόρων προχωρά μπροστά..., πρέπει να μεριμνήσει για τις άκρως αρνητικές δημογραφικές τάσεις και το γεγονός ότι ο πληθυσμός μας βαίνει διαρκώς προς συρρίκνωση, όπως και για την προετοιμασία αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης (και την εκδήλωση ολοένα και πιο συχνών ακραίων φαινομένων, από mega πυρκαγιές έως φονικές πλημμύρες)…

Πολυτεχνείο ’24 και η “συμπεριληπτική δημοκρατία” ως το πρόταγμα των ημερών μας...

Διανύοντας, 51 χρόνια μετά, τη μεγαλύτερη περίοδο λειτουργίας την κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη χώρα μας, δεν αρκεί, η μέρα αυτή, να παραμένει μόνον ως “ημέρα τιμής και μνήμης”, όσων και όποιων βρέθηκαν απέναντι στο διδακτορικό καθεστώς, οδηγώντας τη χώρα μας στην μεταπολιτευτική της πορεία, με τα πολλά θετικά αλλά και αρνητικά της.
Η διαχρονική σημασία του “Πολυτεχνείου”, τη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης με τις πολλαπλές κρίσεις για τη ίδια τη Δημοκρατία, μας επιβάλλει να μη “σφυρίζουμε αδιάφοροι” για τα τεκταινόμενα.
Αναφερόμαστε στην στρέβλωση της έννοιας της Δημοκρατίας, από την χειραγώγηση της εξουσίας των νικητών των εκλογών, σε κάποιες περιπτώσεις, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα αυταρχικά καθεστώτα που αναδεικνύονται και αυτά δια μέσω εκλογών.
Τελευταίο παράδειγμα της σύγχρονης στρέβλωσης, της έννοιας της Δημοκρατίας, φαίνεται να είναι η πολιτική εξουσία που θα ασκηθεί από τον νικητή των εκλογών στις ΗΠΑ.
Η περίπτωση της αλαζονείας των φορέων της εκτελεστικής εξουσίας και η “ηγεμονεύουσα” αντίληψη ότι ο νικητής των εκλογών “τα παίρνει όλα” δεν αφορά στη Δημοκρατία αλλά μόνο στον Πόλεμο.
Για τούτο είναι άμεση ανάγκη να διαμορφωθεί κίνημα θεσμικής κατοχύρωσης της έννοιας και της φύσης της "συμπεριληπτικότητας" στη Δημοκρατία.
Για να αποτελέσει το αντίβαρο στα ενδεχόμενα “συμμαχιών των ισχυρών”, δημιουργώντας υπόβαθρο "Οικονομικής Δημοκρατίας"...
Η "συμπεριληπτική" δημοκρατία διεκδικεί τον ρόλο να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ πολιτών και πολιτικών και αφορά στη μεγαλύτερη κατανόηση των πολιτικών φαινομένων, καθώς η κατανόηση οδηγεί στη συμμετοχή. Έτσι η φωνή του πολίτη θα αποκτήσει και θεσμικά, μεγαλύτερη σημασία στην εξέλιξη των πραγμάτων.
Συμπερίληψη σημαίνει μεγαλύτερη και ίση συμμετοχή όλων των ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις, ανεξαιρέτως κοινωνικού και πολιτικού υπόβαθρου.
Μόνο έτσι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν θα αποτελούν εργαλεία χειραφέτησης της κοινωνίας, από τους ισχυρούς ιδιοκτήτες τους και θα συμβάλλουν ώστε να ευνοούν τη συμμετοχή των πολιτών και ακολούθως στα επόμενα χρόνια η τεχνητή νοημοσύνη να μπορεί να είναι αρωγός αυτής της ίδιας της συμπεριληπτικής δημοκρατίας.
Για να μην έχουμε, εκ των υστέρων, αντιδράσεις μιας "ηττημένης κοινωνίας", που ως μόνο όπλο (δεν το υποτιμώ) είναι να εγκαταλείπει το Χ (πρώην Twitter), καταγγέλλοντας ότι η πλατφόρμα έχει γίνει ένα μέσο "μίσους, τοξικότητας και ψευδών ειδήσεων”. 

“Προνοητικές” πρωτοβουλίες για τον τουρισμό στη Χίο, πριν είναι αργά.

Θα μπορούσε αυτές οι σκέψεις, προσαρμοσμένες, να αφορούν κάθε τουριστικό προορισμό στη χώρα μας...

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μια πρόσφατη, «χαλαρή» και συνάμα «σκωπτική», ανάρτηση μου στο φ/β, με φωτό μια από τις πολλές παραλίες της Χίου, θα προκαλούσε τόσο έντονο ενδιαφέρον για συζήτηση και διασαφήνιση σκέψεων.

Ανέλπιστα, για εμένα, πήρα αρκετά μηνύματα, τηλεφωνήματα και πρόσωπο με πρόσωπο συζητήσεις, με προβληματισμούς και διάφορες απόψεις επί του θέματος…

Στην ανάρτηση αυτή, προβοκατόρικα αλλά και ως πείραγμα μεταξύ του ανθρωποδικτύου μου, ανέφερα ότι πρέπει να σκεφτούν στο νησί «… από του χρόνου, κάποιον είδους “φόρο επίσκεψης” για το νησί, στην περίοδο 25 Ιουλίου μέχρι 20 Αυγούστου, για να μη καταντήσουμε κυκλαδονήσια, αλλά και για να υπάρξουν έσοδα συντήρησης και ενίσχυσης της ανθεκτικότητας των υποδομών στο νησί…».

Με εντυπωσίασε πράγματι η έγνοια των ανθρώπων, που έχουν ιδιαίτερη σχέση ζωής στο νησί, για θέματα κοινού ενδιαφέροντος που αφορούν στο μέλλον του τόπου μας, όταν μάλιστα προκαλείται από μια ανάρτηση που, με χιούμορ, επιχειρούσε να εμπλέξει στους συλλογισμούς μας τις διεθνείς τάσεις και αντιδράσεις σε θέματα υπερτουρισμού.

Στη Χίο, δεν νομίζω ότι υπήρξε κάτι διαφορετικό από ότι υπήρξε στο σύνολο της νησιώτικης Ελλάδας. Προφανώς με τις περιφερειακές και γεωγραφικές ιδιαιτερότητες και παραδόσεις.

Για να έχουμε μια εικόνα, φέτος καταγράφηκε τον μήνα Ιούλιο, στο νησί, μια μείωση της τάξης του 7,38% σε σχέση με την περσινή κίνηση με τα πλοία της γραμμής από την ηπειρωτική Ελλάδα, ενώ αντιθέτως έχουμε μια σημαντική αύξηση στη κίνηση επιβατών- επισκεπτών του νησιού, που ήρθαν μέσω της γραμμής Τσεσμέ- Χίου, την ίδια περίοδο έναν χρόνο πριν...

Αντίστοιχα αποβιβάστηκαν από Ελλάδα 5.592 οχήματα. Εδώ η μείωση είναι μεγαλύτερη και συγκεκριμένα 9,97%, σε σχέση με πέρυσι τον Ιούλιο, προφανώς επηρεασμένη από την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων.

Αντίθετα φέτος τον Ιούλιο, οι επιβάτες που έφθασαν στη Χίο, μέσω της γραμμής που συνδέει την Χίο με τον Τσεσμέ, ανέρχονται σε 33.600 άτομα. Παρατηρείται δηλαδή μια αύξηση κατά 54,16% , αφού πέρυσι είχαμε 21.795 επιβάτες.

Εκεί που υπάρχει εντυπωσιακή αύξηση είναι στην αποβίβαση οχημάτων, όπου αυτό τον Ιούλιο είχαμε 1.198 οχήματα από Τουρκία, όταν πέρυσι τον Ιούλιο ήταν μόλις 564, μια αύξηση δηλαδή της τάξης του 112,41%.

Σχεδόν διπλάσια είναι όμως και τα φορτηγά από 85 πέρυσι έφτασαν τα 154, τα οποία στη συνέχεια ακτοπλοϊκά μετακινούνται στην πλειοψηφία τους για Πειραιά.

Σε ότι αφορά τα στοιχεία από την κίνηση μέσω αεροσκαφών, τον Ιούλιο, είχαμε φέτος σε σύγκριση με τον Ιούλιο του 2023 μία αύξηση της τάξης του 10,11% και συγκεκριμένα φέτος 18.696 αφίξεις έναντι 16.979 επιβατών από εσωτερικό.

Πολύ μικρή είναι η κίνηση αεροσκαφών από εξωτερικό, μόλις 6 φέτος τον Ιούλιο, όπως και πέρυσι την ίδια περίοδο.

Η MTC GROUP που επεξεργάστηκε και παρουσίασε τα συνολικά έσοδα σε καταλύματα και εστίαση, όπως αυτά ανακοινώθηκαν από την ΕΛΣΤΑΤ για τους μήνες Μάϊο και Ιούνιο 2024, επισημαίνει ότι στη Χίο, συγκριτικά με τις αντίστοιχες τάσεις σε όλα τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου, έχουμε τα μεγαλύτερα ποσοστά αυξήσεων, αλλά με σημαντικά μικρότερους τζίρους έναντι των άλλων νησιών, με 72,8% το Μάϊο και 51,8% τον Ιούνιο με εισπράξεις 505.106 ευρώ το Μάϊο και 1.249.502 ευρώ τον Ιούνιο.

Οι αυξητικές τάσεις αποτελούν τον καλύτερο αναπτυξιακό δείκτη και, με αυτή την έννοια, μπορεί να θεωρηθεί ότι η Χίος, όπως η Λέσβος αλλά και η Ικαρία, καταγράφουν μια αξιοπρόσεκτη πορεία.

Ποια θα είναι η πορεία και σε ποια κατεύθυνση θα εξελιχθεί αυτή η τουριστική ανάπτυξη; Θα αφεθεί στις δυνάμεις της αγοράς να διαμορφώσουν το όποιο μέλλον ή θα υπάρξει ένα σχέδιο, μέσα το οποίο αυτές θα παίξουν το ρόλο τους για μια βιώσιμη ανάπτυξη;

Θα περιμένουμε τη στιγμή που κάποιοι πολίτες, αγανακτισμένοι για τους "χαμένους παραδείσους" του παρελθόντος, θα σπεκουλάρουν ενάντια στον, ενδεχόμενο για κάποιες περιοχές, "υπερτουρισμό" ή θα οργανωθεί ρυθμισμένη λειτουργία της συκεκριμένης αγοράς, προς όφελος των παραγωγών τουριστικών υπηρεσιών αλλά και των καταναλωτών τους;

Μήπως ένα τέλος εισόδου, στο νησί, στις περιόδους έντονης ζήτησης δίνει τη δυνατότητα διασποράς και επέκτασης της τουριστικής περιόδου, πέραν των τριών μηνών, ενώ ταυτοχρόνως δίνει τη δυνατότητα χρηματοδότησης για ανθεκτικές υποδομές εξυπηρέτησης του αυξημένου πληθυσμού λόγω τουρισμού;

Ή μήπως έτσι διαμορφώνεται μια λογική αύξησης τελών και ενίσχυσης του πληθωρισμού, υπονομεύοντας την ανταγωνιστικότητα με τα άλλα νησιά ή και τους γείτονες;

Ήδη σε κάποια νησιά στην Ελλάδα, υπάρχει η συζήτηση για ειδικό τέλος, στην κρουαζιέρα αποβίβασης ανά επιβάτη και σκέφτονται ότι ο οποιοσδήποτε σχετικός φόρος θα πρέπει να εφαρμοστεί οριζόντια, σε όλους τους τομείς του τουρισμού, χωρίς διακρίσεις, ώστε να αποφεύγονται στρεβλώσεις στον ανταγωνισμό με την ευνοϊκή μεταχείριση ή την επιβάρυνση οποιουδήποτε σχετικού τομέα από μόνο του.

Προφανώς και στο Δήμο Χίου, όπως φαντάζομαι σε όλους του Δήμους της Περιφέρειας, αλλά πρωτίστων ή ίδια η περιφερειακή δομή, θα γνωρίζουν τις συζητήσεις αυτές, που θέλουν να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός ειδικού τέλους αποβίβασης ανά επιβάτη, σε κάποια νησιά της χώρας που παρουσιάζουν δεδομένα κορεσμού, λόγω υπερτουρισμού, ρυθμίζοντας συνολικά την αγορά και απορροφώντας τις αρνητικές εμπειρίες των επισκεπτών, αλλά και την επιβάρυνση των τοπικών κοινωνιών.

Για τούτο χρειάζεται, πριν είναι αργά, μέριμνα των αρμοδίων φορέων. Περιφέρειας, Δήμων αλλά και κεντρικής Διοίκησης για αντιμετώπιση των φαινομένων που είναι ήδη παρόντα.

Για να συζητούν ώριμα και ήρεμα όλα τα παραπάνω αλλά πρωτίστως αυτά που έρχονται...

Λειψυδρία, ερημοποίηση, διαχείριση αποβλήτων, δίκτυα υποδομών μεταφορών, ανάπτυξη και οργάνωση αστικών υποδομών και υποδοχής εναλλακτικών μορφών τουρισμού, πέραν αυτής του μαζικού, προετοιμασία για οργάνωση της ανθεκτικότητας όλων των προηγούμενων στα δεδομένα αποτελέσματα της κλιματικής κρίσης.

Προφανώς και η σταθερή αλλά περιοδική μου επαφή με το νησί, δεν μου έχει επιτρέψει να γνωρίζω τις προσπάθειες που, είμαι σίγουρος ότι ήδη, θα καταβάλλονται από τους σχετικού δρώντες παράγοντες.

Δυστυχώς όμως, με όσους/ες συζήτησα με αφορμή τη σχετική ανάρτηση, δεν γνώριζαν αν μέχρι σήμερα έχει υπάρξει συγκεκριμένος σχεδιασμός βημάτων για προετοιμασία και ωρίμανση επιλογών.

Θα είχε ίσως κάποια αξία η θεσμοθέτηση σε κάθε Δήμο, αλλά και στη περιφέρεια, μιας συντονιστικής επιτροπής για τον τουρισμό, με συμμετοχή αρμόδιων κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων και οπωσδήποτε σχετικών υπηρεσιών, ένα δηλαδή συμβουλευτικό όργανο, προς τον κάθε Δήμο που θα ενσωματώνει και τις σχετικές ιδιαιτερότητες, αλλά και στη περιφέρεια, για τον συνολικό περιφερειακό σχεδιασμό.

Με την ιδρυτική όμως δέσμευση, ότι αυτό το όργανο θα συνεδριάζει, το ελάχιστον, τρεις φορές το χρόνο και για να μην αδρανήσει αλλά και για να μην έχει την αποκλειστική ευθύνη λειτουργίας του ο εκάστοτε δήμαρχος ή περιφερειάρχης.

Προκρίνουμε λοιπόν προνοητικές πρωτοβουλίες της ΤΑ, με εμπλοκή των φορέων του Τουρισμού, των Πανεπιστημίων αλλά και της κοινωνίας των πολιτών, σε συνεργασία με τις τοπικές δημοτικές και περιφερειακές αρχές, που στόχο θα έχουν τη βελτίωση των πρακτικών τουρισμού, αλλά και τη διαμόρφωση ενός ρεαλιστικού και σύγχρονου οράματος.

Η οικονομία σε σταυροδρόμι

Θυμάστε φαντάζομαι τη Συζήτηση για το σχέδιο "Πισαρίδη", που πρόβαλε η κυβέρνηση και οι κάθε λογής υποστηρικτές της, ώστε να δημιουργηθεί και να ισχυροποιηθεί το κυβερνητικό αφήγημα προς την “απορυθμισμένη ανάπτυξη”, που ηγεμονεύει ως πρακτική αυτή την περίοδο..

Ακούτε κάτι πλέον για αυτό;

Έχει κάποια σχέση με το οικονομικό μοντέλο που επιβάλλεται μέχρι στιγμής στη χώρα από την κυβέρνηση;

Ένα υπόδειγμα μεγέθυνσης που, παρά το γεγονός ότι είχε φτάσει τα όριά του, από την εποχή της δημοσιονομικής προσαρμογής μέσω των μνημονίων, αποτελεί, και παρά την αποτυχία του στα πέντε αυτά χρόνια διακυβέρνησης, οδηγό στη χάραξη της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής.

Το μοντέλο τους, μας λέγανε, είναι οι λιγότερες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις στη χώρα…

Ο τίτλος του αφηγήματος είναι ο “γιγαντισμός” των επιχειρηματικών δομών…

Για αυτό και ακολούθησαν πολιτικές “αποδυνάμωσης” με επιλογές να αφήσουν στη τύχη τους, σε περιπτώσεις δυσκολιών τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έτσι ώστε να υπάρξει “συγκέντρωση” και “συγκεντροποίηση” κεφαλαίου και οικονομικής δραστηριότητας σε λιγότερες και μεγάλες επιχειρήσεις, για να επιτευχθεί η μεγέθυνση της ελληνικής οικονομίας μιας και έτσι θα διασφαλίζεται και η ανθεκτικότητα της σε περιόδους κρίσης…

Το σχέδιο αυτό υπηρετήθηκε πιστά μέχρι σήμερα, με τη διοχέτευση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις, αντί να διαχυθούν αναλογικά στο σύνολο των επιχειρήσεων των επιλεγμένων τομέων της οικονομίας.

Δέκα (10) δισ. κατευθύνονται στις 350 επιχειρήσεις, κατά κύριο λόγο μεγάλες, και μόλις 1,5 δισ. ευρώ να στρέφεται σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις…

Για ένα όμως πράγμα πρέπει να είμαστε σίγουροι…

Τα οικονομικά γεγονότα είναι "ξεροκέφαλα" και οι ενδιαφερόμενοι (stakeholders), πολίτες, οικονομικά συμφέροντα, περιφερειακοί φορείς και κόμματα σύντομα, θα αντιδράσουν…

Ελπίζω πριν τα οικονομικά μεγέθη διαμορφώσουν αναπότρεπτες καταστάσεις…