Οι ευθύνες για εθνικές συναινέσεις αφορούν κύρια στην κυβέρνηση.

 

Δυστυχώς, την τελευταία περίοδο, διαρκώς “σπέρνουμε” προσδοκίες, δημιουργούμε υπεραισιοδοξίες και στο τέλος, όμως, η χώρα μας “θερίζει” μια σκληρή και δυσάρεστη πραγματικότητα.

Η Ελλάδα δεν έχει ξεπεράσει την κρίση χρέους. Έχει ακόμα σοβαρά διαρθρωτικά και θεσμικά προβλήματα και υπό αυτή την έννοια κρίνουμε πολύ αισιόδοξες κάποιες αναπτυξιακές προβλέψεις.

Ζούμε μια εποχή που πολλά και βαριά σύννεφα υπάρχουν πάνω από την παγκόσμια οικονομία, τα οποία παράγονται κυρίως από αποκλίνουσες γεωπολιτικές στρατηγικές.

Η διπλή κρίση του 2010 και της πανδημίας, για την Ελλάδα, απέχει αρκετά από το σημείο υπέρβασής της και εξ ’αυτού από κάθε σημείο εφησυχασμού για την κοινωνία και τις πολιτικές δυνάμεις.

Η διπλή αυτή κρίση αφήνει υψηλή ανεργία, πολλά λουκέτα και ελλιπή χρησιμοποίηση του κεφαλαιακού εξοπλισμού της χώρας. Ως εκ τούτου μια πολιτική αναθέρμανσης της ζήτησης, μέσω της αύξησης των κρατικών δαπανών (η οποία μπορεί, πλέον, να χρηματοδοτηθεί από τα ευρωπαϊκά κονδύλια), αποτελεί την προφανή και ίσως μοναδική, αξιόπιστη λύση.

Το σχέδιο ανάκαμψης έχει διάρκεια μέχρι και το 2026 και είναι εμφανές πως απαιτείται να αναζητηθούν σημεία συναινέσεων. Τα λεφτά είναι... πολλά και δεν πρέπει να επαναληφθούν αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν να λειτουργήσουν με αίσθηση εθνικής ευθύνης. 

Η κυβέρνηση να σταματήσει να κινείται στον αστερισμό των συγκυριακών ευρημάτων των δημοκοπικών ερευνών. Να διαμορφώσει όρους για έναν ουσιαστικό διάλογο με την αντιπολίτευση και το σύνολο των άλλων κοινωνικών φορέων.

Η αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, οφείλει να «αρθρώσει» προγραμματικό λόγο επίδρασης στις κυβερνητικές επιλογές.

Προφανώς και δεν προκρίνουμε ούτε συναινούμε στην σιωπή του νεκροταφείου, για τις όποιες κυβερνητικές αβλεψίες και επιλογές. Η πολιτική αντιπαράθεση δεν είναι δυνατόν να σταματήσει.

Ωστόσο, είναι η στιγμή για συνθέσεις, στα θέματα αναζήτησης στρατηγικών οικονομικής διεξόδου της χώρας χωρίς να αλλοιώνεται ο συνταγματικός ρόλος συμπολίτευσης και αυτός της αντιπολίτευσης. Τρόποι και δυνατότητες υπάρχουν πολλοί.

Αρκεί να τους αναζητήσουμε.