Εισαγωγή στα ΑΕΙ και η κοινωνική "μεροληψία" ως επιλογή.

 

Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ) μείωσε τον αριθμό των επιτυχόντων στην Ανώτατη Εκπαίδευση...

Η μείωση αυτή είναι αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής και όχι στάθμιση των απαιτήσεων της αγοράς...

Με κεντρική απόφαση πολιτικού χαρακτήρα και με έντονα ιδεοληπτικά σημαινόμενα.

Δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου σχεδιασμού για διοχέτευση προς σχολές που προβλέπεται ότι θα έχει ανάγκη η εθνική οικονομία και απασχολησιμότητα οι εκπαιδευόμενοι...

Δεν είναι η καταγεγραμμένη απαίτηση για ενδυνάμωση της Τεχνικής Εκπαίδευσης αφού οι μοναδικές προσπάθειες που είχαν γίνει με το νομοσχέδιο της κας Διαμαντοπούλου, υπονομεύθηκαν από όλους τους μετέπειτα και η σημερινή κυβέρνηση απλώς προκρίνει τα ΙΕΚ ως τον μονοδιάστατο προσανατολισμό χωρίς να αξιοποιεί ή να προτείνει κάτι από όσα το τότε νομοσχέδιο είχε επεξεργαστεί. Η υπονόμευση της τεχνικής εκπαίδευσης δεν είναι αποτέλεσμα της τελευταίας δεκαετίας. Είναι αποτέλεσμα αβλεψίας των ελίτ της χώρας μας όλα αυτά τα χρόνια.

Η είσοδος στα ΑΕΙ ενός νέου απετέλεσε οικογενειακή στρατηγική ανέλιξης σε άλλο κοινωνικό στάτους του συνόλου της οικογένειας. Βήμα προκοπής και εξέλιξης. Δεν ήταν αποτέλεσμα ενός τίτλου χωρίς περιεχόμενο και αξία. Η δημόσια εκπαίδευση είναι ο σημαντικότερος μηχανισμός κοινωνικής κινητικότητας και ανόδου. Κανείς και καμιά ποτέ δεν θα επιβάλει μηχανισμούς φραγής για το όνειρο και την φιλοδοξία των νέων ανθρώπων. Υποχρέωση της πολιτείας είναι να ενημερώνει για τις προοπτικές, να διασφαλίζει ποιότητα και εγκυρότητα και στα φιλελεύθερα κράτη οι πολίτες να απολαμβάνουν τα επέκεινα των επιλογών τους…

Καμιά ακαδημαϊκή αξιολόγηση (βάσει διεθνών κριτηρίων, από την Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘ.Α.Α.Ε.)) δεν έκρινε ότι, σχολές όπως η Αρχιτεκτονική Ξάνθης, το Μαθηματικό Σάμου και άλλες, δεν ανταποκρίνονται στις απαιτούμενες προδιαγραφές αποδόσεως ώστε να δικαιολογείται το κλείσιμο τους, με την μη εισαγωγή φοιτητών...

Οι πανεπιστημιακοί των Τμημάτων αυτών πρέπει να χρεωθούν το ποσοστό ευθύνης τους και να απολογηθούν για τις ανορθόδοξες επιλογές τους εις βάρος των Τμημάτων τους...

Η ΕΒΕ σπρώχνει όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα για ιδρύματα στο εξωτερικό, όσους λιγότερες δυνατότητες σε ιδιωτικά πανεπιστήμια και κολέγια της χώρας μας και έναν αριθμό στα ΙΕΚ, ενώ τους περισσότερους στην αγορά εργασίας, ως ανειδίκευτους στη πρώτη φάση...

Δεν είναι λοιπόν επιλογή χωρίς «ταξική μεροληψία»...

Τα υπόλοιπα περί "...φοιτητών που δεν θα αποφοιτούσαν ποτέ...", Τμήματα "...που υπάρχουν για να τροφοδοτούν τα ενοικιαζόμενα και καφετέριες...", φοιτητές που «… δεν ξέρουν τα στοιχειώδη…» είναι για να τρολλάρουν οι συνήθεις επισπεύδοντες...

Το μέσο μορφωτικό μας επίπεδο στη χώρα, μας επιβάλλει σε όλους/ες να γνωρίζουμε παραδείγματα από αρκετά ιδιωτικά πανεπιστήμια της χώρας μας και σε άλλες χώρες της Δύσης, που η περίπτωση εισαχθέντων με έλλειψη βασικών γνώσεων από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ορρωδεί σε όσα καταμαρτυρούν για περιπτώσεις υπαρκτές όντως στη χώρα μας...

Απλά, όπως πρέπει να γίνεται, το πρόγραμμα σπουδών τους είναι έτσι δομημένο εκεί, που δεν υπάρχει περίπτωση να παραμένεις φοιτητής των πανεπιστημίων αυτών και τελικά να μην μάθεις τα βασικά που δεν ήξερες, έστω και εκ των υστέρων… Διαφορετικά διακόπτεις. Και ο αριθμός αυτών που διακόπτουν δεν είναι απαγορευτικός για την συγκεκριμένη επιλογή αυτών των ιδρυμάτων, ιδιωτικού και δημόσιου χαρακτήρα… Ούτε και για την κοινωνία, αφού δίνει την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους για επαναπροσδιορισμό τους στις επιλογές τους, με πρόσθετη προσπάθειά τους...

Μας λένε “…η ΕΒΕ θα εξαναγκάσει σε προσανατολισμό προς την Τεχνική Εκπαίδευση…”. Έτσι; Χωρίς να έχει υπάρξει κάποια προσπάθεια επαναδιοργάνωσης της; Ας υποστηρίξει κάποιος ότι όσα είαν αναφερθεί στο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου για την Τεχνική Εκπαίδευση ήταν έωλα...

Θα συμφωνήσουμε τελικά ότι ο μεγάλος ασθενής στην περίπτωσή μας δεν είναι άλλος από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Εκεί που χρειάζεται να γίνει μια μεγάλη επανάσταση. Η κυβέρνηση παρασυρμένη από την εύκολη συνθηματολογία αγνόησε την εποικοδομητική συμβολή των απόψεων του νομοσχεδίου, επί ΠΑΣΟΚ, της κας Διαμαντοπούλου και αποφάσισε «πονάει μάτι, βγάζει μάτι» -κόβονται από την Αρχιτεκτονική Ξάνθης όσοι δεν πέρασαν στο “Σχέδιο” τον υψηλό συντελεστή βάσης που επελέγη από την συνέλευση του εκεί Τμήματος, ακόμη και αν έγραψαν άριστα σε όλα τα υπόλοιπα μαθήματα….

Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν πρέπει να κλείσουν κάποια Τμήματα, που αδικαιολόγητα έχουν σπαρθεί ανά την επικράτεια.

Αρκεί αυτό να γίνει με παρρησία, κατόπιν αξιολόγησης τους και όχι "μεθοδεύοντας" την παρακμή και απαξίωση τους... Ας αναλάβει κάποιος επιτέλους την ευθύνη και το πολιτικό κόστος...

Υπάρχει σαφής μεθόδευση απαξίωσής τους, επειδή οι κρατούντες δεν τολμούν να επιλέξουν (με ακαδημαϊκά κριτήρια που βεβαίως και συμπεριλαμβάνουν και αυτά της αγοράς) τα Τμήματα που πράγματι πρέπει να κλείσουν μιας και η δημιουργία τους οφείλεται σε ανορθολογικά κριτήρια πελατειακού χαρακτήρα.

Από που ως που δικαιολογείται η ύπαρξη και λειτουργία Τμημάτων όπως κάποια στα Ψαχνά Ευβοίας π.χ. σε σχέση με αυτά που αναφέραμε για την Ξάνθη και την Σάμο;

Ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν προβλήματα, είναι γεγονός. Ότι πρέπει να βελτιώνονται διαρκώς, ολοφάνερο. Ότι θα πρέπει να κοιτάμε προς το καλύτερο και όχι προς το χειρότερο, αυτονόητο. Αλλά νισάφι με αυτήν πλέον την μεθοδευμένη απαξίωσή τους για πολιτικές σκοπιμότητες και ιδεοληπτικές αγκυλώσεις. Δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουμε την χωρίς ενσυναίσθηση, προσβλητικά κυνική δήλωση της κ. Κεραμέως ότι "… οι νέοι μας πλέον δεν εγκλωβίζονται στα Πανεπιστήμια…”.

Οι τελευταίες διεθνείς αξιολογήσεις, διαφορετικών μεθοδολογιών, μπορούν επιτέλους να προσγειώσουν όλους μας σε ένα πραγματικό επίπεδο και πλαίσιο συζήτησης. Ούτε άθλια είναι ούτε ο ορισμός της αριστείας. Είναι πάνω από το μέσο επίπεδο των πανεπιστημίων του δυτικού κόσμου που θεωρούμε πως ανήκουμε…

 Ας αναγνωρίσουμε το πρόβλημα για να μπορέσουμε να το θεραπεύσουμε...

Ας ξεκινήσουμε από την αποδοχή ότι η ΕΒΕ δεν λύνει περισσότερα από όσα προβλήματα δημιουργεί.

Είναι πολιτικές επιλογές για την εκπαίδευση της νέας γενιάς και αφορούν στην οικονομική προοπτική της χώρας, με τις όποιες περιφερειακές "εξωτερικότητες".

Είναι θέματα αυστηρά πολιτικών επιλογών, που δεν μπορεί να στερούνται προσδιορισμό κοινωνικής κατεύθυνσης και δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας ουδέτερης τεχνοκρατικής προσέγγισης χωρίς πολιτικό προσανατολισμό.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΝΑΠΤΥΞΗ;

Τι “κουφός” τίτλος για ένα βιβλίο και μάλιστα τέτοια εποχή!

Μήπως δεν είναι προφανής η απάντηση; Υπάρχει κάποιος κάπου που μπορεί να απαντήσει ΌΧΙ;

Με τέτοια ερωτήματα υποδέχθηκα το βιβλίο (Εκδόσεις “Ποταμός”) των Γεωργόπουλου & Λαμπριανίδη, οι οποίοι ξεκαθαρίζουν από την αρχή πως απαντούν μέσα από το πρίσμα τις δικής τους πρόσφατης εμπειρίας, σε διαχειριστικές ευθύνες κυβερνητικών σχεδιασμών, με δεδομένο όμως πάντα το υπαρκτό και βεβαιωμένο γνωσιακό θεωρητικό τους υπόβαθρο.

Υποστηρίζουν ότι, για τους ίδιους τους συγγραφείς, “… το βιβλίο αυτό είναι μια απόπειρα να ξανασκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται δημόσιες αναπτυξιακές πολιτικές στην Ελλάδα…
… Επανεξετάζουμε την κοινή μας εμπειρία στη Γενική Γραμματεία Στρατηγικών και Ιδιωτικών Επενδύσεων του Υπουργείου Οικονομίας & Ανάπτυξης την περίοδο 2015-2019, υποδεικνύοντας ότι οι αστοχίες και τα εμπόδια για έναν τεκμηριωμένο και αποτελεσματικό σχεδιασμό δημόσιας πολιτικής έχουν δομικό χαρακτήρα και δεν σχετίζονται κυρίως ή αποκλειστικά με τη συγκυρία της οικονομικής κρίσης…
… Καταλήγουμε διατυπώνοντας ορισμένες βασικές προτάσεις πολιτικής που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αλλαγή αναπτυξιακού παραδείγματος, ανάγκη επιτακτική για τα επόμενα χρόνια, αλλά και σε ορισμένες σκέψεις για την έννοια και το νόημα της ανάπτυξης τον 21ο αιώνα.
… Η απουσία μιας λογικής τεκμηριωμένου και συμμετοχικού σχεδιασμού δημόσιας πολιτικής, η έλλειψη μακροπρόθεσμου προγραμματισμού, το έλλειμμα υλοποίησης, αξιολόγησης και επανασχεδιασμού είναι στοιχεία σταθερά παρόντα, είτε σε συγκυρίες κρίσης είτε σε ομαλές περιόδους…”.

Το βιβλίο αυτό, συνιστά έκκληση σε ΄όσους χαράσσουν δημόσιες πολιτικές για την οικονομία να εμπλέξουν περισσότερο την κοινωνία και να στοχεύσουν μακρύτερα ενός κοινοβουλευτικού κύκλου. Φαίνεται πως με την εμπλοκή των ίδιων των συγγραφέων, στην διαχείριση και το σχεδιασμός, “έμαθαν” και αντιμετώπισαν πολλά που αφορούν όχι γενικά στο πολιτικό σύστημα μόνον αλλά και στην ίδια την αριστερά στο όνομα της οποίας ανέπτυξαν κυβερνητική δραστηριότητα. Πολλοί πιστεύουν ότι αρκεί η κατάληψη της εξουσίας για να βάλεις σε μια ρότα της ανάπτυξη της οικονομίας, προς μια θετική προοπτική για την κοινωνία.

Γνωρίζουμε όμως, όπως και οι συγγραφείς, ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, εν προκειμένω και των ίδιων, τα “ξεροκέφαλα γεγονότα” είναι τέτοια και τόσα που βάζουν πολλαπλά και ανυπέρβλητα εμπόδια για τέτοιους σχεδιασμούς.

Όταν μια χώρα και η κοινωνία της αντιμετωπίζει ταυτόχρονα πολλές κρίσεις και όχι μόνον την οικονομική, ο οικονομικός σχεδιασμός και η διαμόρφωση πλαισίου αναπτυξιακής πολιτικής δεν γίνεται απλώς δυσχερής αλλά πολλές φορές και αδύνατος.

Χρησιμοποιούν ως παράδειγμα σχεδιασμού αντίστοιχων πολιτικών τρεις πρωτοβουλίες που σχεδίασαν, διαβουλεύτηκαν και προώθησαν. Αφορά την περίπτωση α) του Αναπτυξιακού νόμου, β) την Πρωτοβουλία «Γέφυρες Γνώσης & Συνεργασίας» για την ανάσχεση του Brain Drain και γ) το Πανελλαδικό δίκτυο στήριξης Μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Μέσα από αυτές και άλλες προηγούμενων δεκαετιών, εμπειρίες της ελληνικής περίπτωσης επιχειρούν να εντοπίσουν της αιτίες του ανεπαρκούς οραματισμού και οικονομικού προγραμματισμού στη χώρα όπως και το έλλειμα υλοποίησης του αναπτυξιακού σχεδιασμού.

Είναι ενδεικτικό των στοχασμών τους το σημείο στο οποίο αναφέρονται ότι “ Μόλις το 2019 ψηφίστηκε από την κυβέρνηση της Ν.Δ. ο νόμος «Εθνικού Προγράμματος Ανάπτυξης», τον οποίο είχε εισαγάγει για διαβούλευση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε μια σπάνια εκδήλωση μιας κάποιας συνέχειας στον εθνικό αναπτυξιακό σχεδιασμό…”. Είναι το σημείο που αναγορεύουν την αξία των ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων για τέτοιους σχεδιασμούς ως βασικό παράγοντα για την επιτυχή υλοποίηση αναπτυξιακών σχεδιασμών. Μόνο με συναινέσεις σε τέτοια προτάγματα υπάρχει η πιθανότητα “… κάποιας συνέχειας…” σε εθνικό επίπεδο σχεδιασμών που θα υπερβαίνουν την όποια κυβερνητική περίοδο.

Στην προσπάθεια να ερμηνεύσουν τη διαχρονική αδυναμία εν γένει των δημόσιων πολιτικών και ιδιαιτέρως αυτών των αναπτυξιακών στην χώρα μας, αφού αξιοποιούν, αναδεικνύοντας, μια ενδιαφέρουσα βιβλιογραφία που αναφέρεται στην συγκρότηση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, εντοπίζουν βασικά χαρακτηριστικά και συστήνουν πλαίσιο διαχείρισης και αντιμετώπισης των βασικών ανασταλτικών παραγόντων.

Το γεγονός ότι η προσπάθειες σχεδιασμού δημόσιων πολιτικών στη χώρα γίνεται συνήθως υπό το πρίσμα ενός μείγματος από κληρονομημένες πρακτικές (είτε για λόγους πνευματικής οκνηρίας για τη δημιουργία νέων ιδεών είτε γιατί υπάρχουν συμπαγή δομημένα συμφέροντα που αντιδρούν σε αναδιάρθρωση) που εμποδίζουν τον στοχασμό και υλοποίηση ενός σχεδιασμού που ορθολογικά θα αντιμετωπίζει τις νέες εποχές με ολοκληρωμένη προσέγγιση και όχι αποσπασματικά και με επί μέρους διορθώσεις.

Συζητούν την ανάγκη μετάβασης της χώρας προς την οικονομία της γνώσης κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί στόχο εδώ και δυο δεκαετίες για το σύνολο των πνευματικών, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Την καθυστέρηση όμως αυτή την ερμηνεύουν ως ένα “… είδος δομικής ακινησίας, βήματος σημειωτόν…“ που δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για τον προσεκτικό αναγνώστη της οικονομικής και διοικητικής ιστορίας της χώρας μας.

Πάντα εξάλλου έλλειπε η “… συλλογική αναλυτική δυνατότητα…” εκ μέρους του κράτους και της κοινωνίας των πολιτών , για ορθολογικές δημόσιες πολιτικές τεκμηριωμένες με ποσοτικά δεδομένα, για βαθιές μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση και συνολικά στο κράτος.

Κατάσταση που χωρίς αυτήν την προϋπόθεση δεν μπορεί να επιτευχθεί μιας και τα πάντα αναλώνονται μέσα στο παιχνίδι φθοράς που δημιουργεί ο κομματικός ανταγωνισμός.

Η συμβολή των συγγραφέων είναι σημαντική και άξια προς μελέτη. Αποτελεί μια κραυγή αγωνίας για τις χαμένες ευκαιρίες και καλούν το σύνολο του πολιτικού συστήματος σε ένα πλαίσιο εθνικού σχεδιασμού για υλοποίηση αναπτυξιακών πολιτικών όπου θα διασφαλίζεται η συναίνεση και η συνέχεια του κράτους.

Πόσο μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί; Αξιοποιούν τον J.B. Bossuet και αναφέρουν: “… Ο Θεός γελά με τους ανθρώπους που παραπονιούνται για τις συνέπειες, ενώ αγαπούν τις αιτίες…”. Ας αρνηθούμε λοιπόν ότι αγαπούμε τις αιτίες των προβλημάτων μας στη χώρα και ας επιχειρήσουμε να διορθώσουμε την πορεία μας, προς όφελος της χώρας και της κοινωνίας μας. Ο συνδυασμός προς τούτο της πολιτικής βούλησης και της κοινωνικής συναίνεσης αποτελεί προϋπόθεση.

Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό και όχι μόνον σε ειδικούς. Που διαβάζεται πράγματι και σε συνθήκες διακοπών, που αναζητά ιδέες, εμπειρίες και προτάσεις για το πώς μπορούμε να κάνουμε αποτελεσματικότερες, κοινωνικά δικαιότερες και βιώσιμες μεταρρυθμίσεις σε μια χώρα που επειγόντως αναζητά και χρειάζεται διέξοδο από τη μακρά κρίση της.

Διαχρονικός κυβερνητικός λαϊκισμός και Ανώτατη Εκπαίδευση

 

Τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι ούτε πίσω ούτε πέρα από τις παθογένειες της συγκρότησης του σύγχρονου ελληνικού κράτους…

Κατάφεραν σε δύσκολες συνθήκες, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο, να κρατήσουν επαφή με τις διεθνείς τάσεις και εξελίξεις. Το επιστημονικό και ερευνητικό τους προσωπικό, εφόσον επιλεγεί ως στρατηγική επιλογή των δομών τους, μπορεί να ανταποκριθεί στις διεθνείς προκλήσεις ανταγωνιστικότητας, απόδοσης και επίδοσης…

Σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις για τα ελληνικά πανεπιστήμια (το καθένα ξεχωριστά αλλά και ως μέση δυναμική για το σύνολό τους), από τότε που ελέω αξιότιμης κας Γιαννάκου ξεκινήσαμε κάπως να μετριόμαστε, βρίσκονται πάνω και μπροστά από όλους τους άλλους τομείς, δράσεις, φορείς και επιδόσεις της ελληνικής πραγματικότητας και του κράτους μας.

Η σύγκριση δε με τα όποια, όσα, υπαρκτά και ανύπαρκτα, ιδιωτικά ή παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων είναι σαν «να κλέβεις εκκλησία» και καταλυτική ως προς την ανωτερότητά τους, σε σχέση με αυτά στη πλειοψηφία τους, σε όλα τα επίπεδα και πεδία…

Το πολιτικό σύστημα, παρασυρόμενο από στρεβλώσεις και στρεψοδικίες underdawn διαμορφωτών της κοινής γνώμης, τα χρησιμοποίησε, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια, ως πεδίο πολιτικού ανταγωνισμού και κομματικής αντιπαράθεσης. Αποτέλεσμα, ανάλογα με τον κυβερνητικό κύκλο, να περνάμε από το « … πάμε καλά κατόπιν των κυβερνητικών πρωτοβουλιών…» στην πλήρη απαξίωση και μηδενισμό τους, λόγω «… της ανευθυνότητας και κυβερνητικής αδράνειας…» των εκάστοτε αντιπάλων…

Η ευθύνη για το μεγάλο αριθμό πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και την ακατανόητη «σπορά» ανά την επικράτεια, ατεκμηρίωτης ανάγκης και βιωσιμότητας, επί μέρους τμημάτων, είναι συνολική και καμιά πολιτική παράταξη δεν απείχε του «εγκλήματος»…

Τα πανεπιστήμια ως πρώτο και ίσως μοναδικό, στόχο ύπαρξής τους πρέπει να έχουν την εκπαίδευση και την έρευνα. Οι όποιες «εξωτερικότητες» θα είναι ένα από τα παρεμπίπτοντα αποτελέσματα, που θα λαμβάνονται υπόψη στη λειτουργία τους αλλά ποτέ δεν πρέπει να αποτελούν την αποκλειστική αιτία δημιουργίας τους.

Η προσπάθεια, λοιπόν, περιορισμού των δομών και των ιδρυμάτων αυτών στη χώρα μας, στο επίπεδο των αναγκών της και της όποιας πρόσθετης εξωτερικής Ζήτησης, είναι στόχος ορθολογικής ηθικής και εκσυγχρονισμού στη λειτουργία τους.

Προφανώς αυτή η προσπάθεια πρέπει να συμβαδίσει ή και να συμπληρωθεί άμεσα ακολούθως, με την οργάνωση της τεχνικής και τεχνολογικής εκπαίδευσης στη χώρα μας, που υπολείπεται και των δυνατοτήτων του επιστημονικού και ανθρώπινου δυναμικού της χώρας αλλά και των αναγκών της και εδώ είναι που πράγματι υστερεί διεθνώς. 

Η επιλογή αυτή για να έχει μέλλον, αποτέλεσμα και αντοχή δεν μπορεί παρά να διεκδικήσει συναινέσεις και κοινωνική αποδοχή. Διαδικασίες ωρίμανσης και συνευθύνης. Διαβουλεύσεις και συμμέτοχή, πρώτα και κύρια, της ίδιας της πανεπιστημιακής κοινότητας

Με σηκωμένο το «δάκτυλο» απέναντι σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, με επίδειξη κυβερνητικής αλαζονείας, χωρίς διατυπωμένο σχέδιο, βήματα και στόχους, ενδυναμώνεις τον κυβερνητικό λαϊκισμό που αποτέλεσε την αιτία διαμόρφωσης της παρούσης αρχιτεκτονικής στο χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα από το σύνολο των προηγούμενων κυβερνήσεων της μεταπολιτευτικής μας φάσης και νομιμοποιείς τον όποιο αντίστοιχο αντικυβερνητικό «σαλτιμπαγκισμό»….

Οι ευθύνες για εθνικές συναινέσεις αφορούν κύρια στην κυβέρνηση.

 

Δυστυχώς, την τελευταία περίοδο, διαρκώς “σπέρνουμε” προσδοκίες, δημιουργούμε υπεραισιοδοξίες και στο τέλος, όμως, η χώρα μας “θερίζει” μια σκληρή και δυσάρεστη πραγματικότητα.

Η Ελλάδα δεν έχει ξεπεράσει την κρίση χρέους. Έχει ακόμα σοβαρά διαρθρωτικά και θεσμικά προβλήματα και υπό αυτή την έννοια κρίνουμε πολύ αισιόδοξες κάποιες αναπτυξιακές προβλέψεις.

Ζούμε μια εποχή που πολλά και βαριά σύννεφα υπάρχουν πάνω από την παγκόσμια οικονομία, τα οποία παράγονται κυρίως από αποκλίνουσες γεωπολιτικές στρατηγικές.

Η διπλή κρίση του 2010 και της πανδημίας, για την Ελλάδα, απέχει αρκετά από το σημείο υπέρβασής της και εξ ’αυτού από κάθε σημείο εφησυχασμού για την κοινωνία και τις πολιτικές δυνάμεις.

Η διπλή αυτή κρίση αφήνει υψηλή ανεργία, πολλά λουκέτα και ελλιπή χρησιμοποίηση του κεφαλαιακού εξοπλισμού της χώρας. Ως εκ τούτου μια πολιτική αναθέρμανσης της ζήτησης, μέσω της αύξησης των κρατικών δαπανών (η οποία μπορεί, πλέον, να χρηματοδοτηθεί από τα ευρωπαϊκά κονδύλια), αποτελεί την προφανή και ίσως μοναδική, αξιόπιστη λύση.

Το σχέδιο ανάκαμψης έχει διάρκεια μέχρι και το 2026 και είναι εμφανές πως απαιτείται να αναζητηθούν σημεία συναινέσεων. Τα λεφτά είναι... πολλά και δεν πρέπει να επαναληφθούν αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν να λειτουργήσουν με αίσθηση εθνικής ευθύνης. 

Η κυβέρνηση να σταματήσει να κινείται στον αστερισμό των συγκυριακών ευρημάτων των δημοκοπικών ερευνών. Να διαμορφώσει όρους για έναν ουσιαστικό διάλογο με την αντιπολίτευση και το σύνολο των άλλων κοινωνικών φορέων.

Η αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, οφείλει να «αρθρώσει» προγραμματικό λόγο επίδρασης στις κυβερνητικές επιλογές.

Προφανώς και δεν προκρίνουμε ούτε συναινούμε στην σιωπή του νεκροταφείου, για τις όποιες κυβερνητικές αβλεψίες και επιλογές. Η πολιτική αντιπαράθεση δεν είναι δυνατόν να σταματήσει.

Ωστόσο, είναι η στιγμή για συνθέσεις, στα θέματα αναζήτησης στρατηγικών οικονομικής διεξόδου της χώρας χωρίς να αλλοιώνεται ο συνταγματικός ρόλος συμπολίτευσης και αυτός της αντιπολίτευσης. Τρόποι και δυνατότητες υπάρχουν πολλοί.

Αρκεί να τους αναζητήσουμε.

Η υπονόμευση της Πολιτικής και ο ρόλος της ενημέρωσης (Ελλάδα - Covid 19).

Ένα ολόκληρο σύστημα, εν δράσει, παραχαράσσει την πραγματικότητα, υπονομεύοντας τελικά την δυνατότητα διορθώσεων στην αντιμετώπιση της πανδημίας και των επιπτώσεων της.

Η τρομοκρατία ενάντια σε όποιον τολμήσει κριτική στην κυβέρνηση για τις επιλογές της μπορεί να θέσει τη χώρα σε πολλαπλούς κινδύνους, ακόμη και σε ενδεχόμενα αλλοίωσης των δημοκρατικών μας κατακτήσεων.

Η ενοχοποίηση όποιου/ας επιχειρεί να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση είναι μια τακτική δοκιμασμένη στη πρώιμη φάση της αστικής δημοκρατίας και τα αποτελέσματά της έχουν κριθεί ως αρνητικά.

Η στρεψοδικία που επιχειρείται στο δικαίωμα της κριτικής ξεκινάει με την κλασσική ερμηνεία προθέσεων…

Όλοι θα έχουμε προσέξει την προσπάθεια ερμηνείας της στάσης της όποιας αντιπολιτευτικής αντίδρασης ως μιας στρατηγικής να πάθει τα χειρότερα η χώρα για να ωφεληθεί στο τέλος η αντιπολίτευση ενώ θα ζημιωθεί η κυβέρνηση. Προφανώς μαζί και η χώρα…

Ζούμε δηλαδή ένα πόλεμο "... που η αντιπολίτευση ή μερίδα των πολιτών αντιμάχονται στην ουσία την ίδια τη χώρα μας για να ωφεληθούν κομματικά οι ίδιοι…"!!!

Δυστυχώς αλλά αυτή η θέση δεν απέχει από μια κριτική για μια περίπου προδοτική συμπεριφορά όσων κάνουν κριτική…

Ότι πιο άθλιο και οπισθοδρομικό για τις κατακτήσεις του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και προφανώς για τις συνθήκες εκφοράς του δημόσιου λόγου…

Ξεκινούμε λοιπόν με ένα δεδομένο: Κανείς στην Ελλάδα, στο σύνολο του πολιτικού μας συστήματος, σε αυτόν τον πόλεμο δεν είναι λιποτάκτης ή προδότης…

Το σύνολο της κοινωνίας μας και οι πολιτικοί της εκφραστές, θέλει η χώρα μας να αντιμετωπίσει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, την πανδημία και τα αποτελέσματά της.

Από εκεί όμως και μετά υπάρχουν διαφορετικές επιλογές διαχείρισης, προτεραιότητες και τελικά αποτελέσματα.

Όλα αυτά κρίνονται, συγκριτικά, με τα αντίστοιχα αποτελέσματα που έχουμε σε άλλες χώρες του «δικού» μας κόσμου και ιδιαιτέρως με αυτές της Ευρώπης.

Η διαστρέβλωση των δεδομένων της στατιστικής, ως επιλογή, έχει κοντά ποδάρια και προφανώς εκφράζει το ήθος των παραγωγών αυτής της πρακτικής.

Η δημιουργία μιας ψεύτικης εικόνας, μιας επίπλαστης πραγματικότητας για την κατάσταση στη χώρα, είναι μια ανεύθυνη πολιτική επιλογή και στο τέλος δεν βοηθά να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, στις ούτως ή άλλως πρωτόγνωρες συνθήκες των καιρών μας.

Ας πάρουμε μια γεύση από την πραγματικότητα:

·       Το εμβολιαστικό πρόγραμμα δεν μπορεί να κριθεί ως ικανοποιητικής απόδοσης. Η Ελλάδα είναι αρκετά κάτω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο (25,6% έναντι 31,3% 1η δόση, 21οι στους 27 ενώ στην 2η δόση είμαστε 18οι).

·       Μεγάλη η προσπάθεια και για τα ελληνικά δεδομένα αναγνωρίσιμη στη πορεία του ημερήσιου εμβολιασμού στη χώρα μας που ήδη έχει φτάσει πάνω από 100.000 ημερησίως και ευελπιστούμε ότι θα αυξηθεί περεταίρω. Να μη βαυκαλιζόμαστε όμως ότι είναι μια συνθήκη πρωτοπορίας για τη χώρα. Συγκρινόμενοι με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είμαστε πίσω και πρέπει να βρούμε τρόπους να τους φτάσουμε γιατί είναι εφικτό.

·       Κάνουμε την απαιτούμενη σκληρή κριτική στις μεγάλες γενιές που δεν προγραμμάτισαν τον εμβολιασμό τους σε απαράδεκτα ποσοστά για μια κοινωνία ευθύνης και αλλά και παιδείας και αποθεώνουμε τις νεότερες γενιές για την προθυμία τους να εμβολιαστούν. Αν μείνουμε εδώ στρεβλώνουμε την πραγματικότητα και δεν αντιμετωπίζουμε το πραγματικό πρόβλημα. Τα ποσοστά συμμετοχής παραμένουν ακόμη εξαιρετικά χαμηλά, με τα ραντεβού τα οποία έχουν ανακοινωθεί στους 30-39 ετών να είναι μόλις 17% (222.456), ενώ στους 40-44 ετών είναι 19% (154.666) και στους 45-49 ετών είναι 38% (300.476). (στοιχεία από ανάρτηση στο f/b του κου Στέφανου Παραστατίδη).

·       Στον σημαντικό δείκτη “θάνατοι ανά εκατομμύριο πολιτών” τους τελευταίους δυο μήνες βρισκόμαστε σταθερά στις 20 πρώτες χώρες του κόσμου. Για τούτο και η Μεγ. Βρετανία με δεδομένη την κατάταξή μας στο πορτοκαλί δεν προκρίνει τη χώρα μας ως τόπο διακοπών για τους πολίτες της. Η περίπτωση του δείκτη θετικότητας είναι η χαρακτηριστικότερη περίπτωση των παρόντων Greek Statistics. Δηλώνουμε συνεχή ρεκόρ στη χαμηλή θετικότητα, δηλαδή στον λόγο κρουσμάτων ανά τεστ, για κοροϊδεύουμε και παρουσιαζόμαστε ως *πράσινοι* στον χάρτη του ΕCDC, εμφανίζοντας άλλη πραγματικότητα, αποστέλλοντας στον αρμόδιο ευρωπαϊκό οργανισμό και τα σελφ-τεστ μαζί με τα υπόλοιπα τεστ, ενώ την ίδια στιγμή στο εσωτερικό της χώρα παρουσιάζουμε την αλήθεια στο συγκεκριμένο δείκτη, λες και οι κουτόφραγκοι δεν θα μας πάρουν είδηση να μας κατατάξουν εκεί που πράγματι είμαστε ( 1η ταξιδιωτική οδηγία της Βρετανίας στο πορτοκαλί και όχι στο πράσινο. Αν δεν καταγράψουμε την αλήθεια και δεν συνειδητοποιήσουμε αυτήν την εικόνα, επιχειρώντας να την κρύψουμε στο εσωτερικό μας, ενώ την γνωρίζουν στο εξωτερικό, δεν θα ενεργοποιηθούμε έτσι ώστε να βρούμε τρόπους διόρθωσής της.

Αυτό δεν αφορά μόνο πλέον το στενό πυρήνα του πολιτικού μας συστήματος και τα κόμματα. Αφορά πρωτίστως τους ίδιους τους πολίτες που πρέπει να είναι υπεύθυνα ενημερωμένοι, την ίδια την κοινωνία των πολιτών και τους θεσμούς της που πρέπει να προγραμματίσουν δράσεις παρέμβασης και τελικά τον ρόλο των μέσων μαζικής επικοινωνίας και ενημέρωσης που δυστυχώς ο ρόλος τους σε αυτό το επίπεδο δεν μπορεί να κριθεί ως συμβολή, πέρα από τα θέματα αξιοπιστίας και δεοντολογίας που έτσι και αλλιώς έχουν τεθεί.

Οι φιλελεύθεροι σε αντιπαράθεση με τον νεοφιλελευθερισμό.

Η πανδημία κατέδειξε, με χαρακτηριστική επιβεβαίωση, την αδυναμία της “αοράτου χειρός” και την ανεπάρκεια της αγοράς να διαχειριστεί, στο σύνολό τους, τα θέματα παραγωγής και οργάνωσης των κοινωνιών ή και να “αυτορυθμιστεί”, όπως τελικά συνέβη πάντα στις συνθήκες κρίσης.

Οι κρίσεις όμως ήταν, είναι και θα είναι σύμφυτο και διαρκές ενδεχόμενο, ως στοιχείο της διακυβέρνησης της οικονομίας και των κοινωνιών, στην "αστική" δημοκρατία. Eμας μας αφορά σε αυτό το πεδίο, της αποτελεσματικότητας της, η οποία σχετίζεται με την δημοκρατία μας. Αυτήν του “δυτικού” όμως τύπου, σε αντιδιαστολή με τις αυταρχικές εκφάνσεις της.

Το 2020 και από ότι φαίνεται όμως και η φετινή χρονιά, ανέδειξε τη σημασία και τον ρόλο των “σταθμισμένων” παρεμβάσεων και ρυθμίσεων, όπου, σε αυτά τα δεδομένα πλαίσια, η επιχειρηματικότητα και ο ανταγωνισμός έχουν την δική τους προστιθέμενη αξία και συμβολή.

Η κρίση και τα παρεπόμενα της πανδημίας αποσαφήνισε, με σοκαριστικό είναι αλήθεια τρόπο, τις σημαντικές διαφορές του “φιλευθερισμού” και του “νεοφιλελευθερισμού”.

Μέσα σε αυτή την δύσκολη για την ανθρωπότητα χρονιά, ένα και ίσως από τα ελάχιστα θετικά που θα μας μείνουν, θα είναι πλέον η σαφής, διακριτή και ιστορική διαφοροποίηση των δυο αυτών εννοιών. Τα προηγούμενα χρόνια είχε γίνει σημαντική προσπάθεια και είχε ηγεμονεύσει στη κοινή γνώμη, αυτά τα δυο πράγματα να είναι αντιληπτά ως ένα και το αυτό.

Η προσπάθεια αυτή είχε συμμάχους και συντελεστές τους δυο ιστορικούς αντιπάλους. Από τη μια τους πολέμιους κάθε φιλελεύθερης αντίληψης στην λειτουργία της οικονομίας και θιασώτες του κεντρικού προγραμματισμού στην οικονομία και από την άλλη τους θιασώτες του "Laissez faire et laissez passer”, που αγαπούν να μισούν οτιδήποτε επιχειρεί να ρυθμίσει το κράτος ακόμη και εκεί που αδυνατεί να "αυτορυθμισθεί" η ίδια η αγορά.

Στον ένα αυτό χρόνο και με την ήτα, στις Αμερικάνικες εκλογές, του “Τραμπισμού”, φάνηκε και στην πορεία θα αποσαφηνίζεται όλο και περισσότερο, όχι μόνο η ένδεια του "νεοφιλελεύθερου" μοντέλου, όσον αφορά στην στοιχειώδη εξασφάλιση μιας ποιότητας ζωής στο σύνολο μιας κοινωνίας, αλλά και αυτό είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον, η κυνική συνέργεια του στην καταστροφή της όποιας κοινωνικής συνοχής και τελικά στην αποσάθρωση αυτού καθαυτού του κοινωνικού ιστού μιας χώρας.

Είναι προφανές ότι σε πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις, ως αποτέλεσμα, έχουμε την αποδυνάμωση και κλονισμό των δομών του κοινοβουλευτικού συστήματος, με σημαντικές συνέπειες στη λειτουργία των θεσμών και στα δικαιώματα, που αφορούν πέραν από αυτά τα ατομικά και σχετίζονται με την "ελευθερία του επιχειρείν".

Ας προσπαθήσουμε μια πρώτη καταγραφή για το τι συμβαίνει και πως διαχειρίζεται, στην Ελλάδα, την συγκυρία η κυβέρνηση και πως στην Αμερική της μεταΤραμπ εποχής.

Είναι προφανές ότι η συγκριτική αυτή προσέγγιση επιχειρείται με την σχετική συνείδηση των διαφορών, της κουλτούρας και των παραδόσεων μας. Μας διευκολύνει όμως το γεγονός της παγκοσμιότητας της κρίσης αυτής, η οποία προκαλείται από την παρούσα πανδημία και την διάχυση των αποτελεσμάτων των διαφορετικών μορφών αντιμετώπισης όχι μόνον της ίδιας της πανδημίας αλλά και των επιδράσεων της στην κοινωνία και οικονομία.

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι οποιεσδήποτε συγκρίσεις πάντοτε θα είναι ενδεικτικές, δεδομένου ότι θα ενέχουν στοιχεία αυθαιρεσίας, μιας και τα στοιχεία δεν είναι πάντοτε συγκρίσιμα. Παρά ταύτα η διαχείριση της πανδημίας μας διευκολύνουν να ξεφύγουμε από το εθνικό μας πρότυπο και να κρίνουμε τη χώρα και την επικρατούσα πολιτική πέρα από τα στενά τοπικά και εθνικά πλαίσια ή ακόμη και αυτά τα ευρωπαϊκά.

Στην Ελλάδα της «ατομικής ευθύνης».

Στην Ελλάδα προβάλλεται και έχει επικρατήσει ο "μύθος της εθνικής επιτυχίας στη διαχείριση της επιδημίας", συγκριτικά με άλλες χώρες, σε διάφορα επίπεδα χωρίς να έχει επιχειρηθεί προσπάθεια να εντοπιστούν ή και να καταγράφονται οι αστοχίες για να αντιμετωπιστούν αυτές με τον κατάλληλο πάντα σχεδιασμό.

Θα ήταν άδικο βέβαια να μη καταγράψουμε την, συγκριτικά πάντοτε, επιτυχημένη αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας, όπως και του μέχρι στιγμής αποτελεσματικού και φιλικού, προς τους πολίτες, προγράμματος εμβολιασμού, παρά τις επί μέρους διακρίσεις και πλημμέλειες στην προτεραιοποίηση των ομάδων προς εμβολιασμό.

Κατακτήσεις οι οποίες θα έπρεπε να φέρνουν τη χώρα, στη διεθνή σκηνή, ως συμμέτοχο και διαμορφωτή καινοτομιών και ικανοτήτων διαχείρισης της κρίσης.

Δυστυχώς όμως από το καλοκαίρι, ιδιαιτέρως και μετά (εκτός της περιπτώσεως του εμβολιαστικού προγράμματος) παρακολουθούμε την κυβέρνηση να "αυτονομείται" από τη διεθνή πρακτική σε ότι αφορά την πανδημία, αναδεικνύοντας ως υπέρτατο όπλο και αντίληψη τον "νεοφιλελευθερισμό", είτε δια της υπερβολής της σημασίας της "ατομικής ευθύνης" είτε δια της ενοχικής και εξαναγκαστικής αναγνώρισης, ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες, του ρόλου του κράτους.

Αντί να γίνει δηλαδή συνείδηση στους πολίτες, ακόμη και για μια μακροχρόνια διαμόρφωση φορολογικής συνείδησης στην κοινωνία, ότι χωρίς κρατικό χρήμα, με διαφάνεια και σχεδιασμένες στοχεύσεις, με σκοπό την διόρθωση κοινωνικών ανισοτήτων, η αγορά από μόνη της είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει αυτό το μαζικό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως κοινωνίες. Χωρίς οργανωμένο, ελεγχόμενο για κάθε δαπάνη, εθνικό και όχι κρατικό, σύστημα υγείας, τα περί “ατομικής ευθύνης” θα αποτελούν κούφια λόγια και οι λαϊκιστές θα κάνουν πάρτι σε κάθε περίπτωση ιδιότυπων προσωπικών συμπεριφορών, στελεχών του δημόσιου χώρου, που θα είναι εκτός πλαισίου της απαιτούμενης ευθύνης και αυτές πλέον δεν είναι λίγες ούτε ακραίες.

Το δημόσιο σύστημα υγείας βγαίνει, σε συνέχεια πολιτικών της τελευταίας δεκαπενταετίας, όχι απλώς αποδυναμωμένο αλλά μονοσήμαντα προσανατολισμένο, σε μια (1) ασθένεια, αυτήν του covid19, αδρανοποιώντας όλες τις άλλες ειδικότητες και υπηρεσίες στους ασθενείς, χρόνιους και παροδικούς εκτός covid19, με τις υπόλοιπες ασθένειες. Η περιορισμένη διοχέτευση ενός αριθμού στον ιδιωτικό τομέα, δείχνει μια στρεβλή επιλογή για τονυ ρόλο του ιδιωτικού τομέα στο σύστημα υγείας της χώρας.

Δεν θα αναφερθούμε σε επι μέρους ζητήματα δικαιωμάτων, λειτουργίας των μέσων ενημέρωσης και συμπεριφορών οργάνων δημόσιας τάξης. Θα αναφερθούμε όμως στην "αλλεργία" που επιδεικνύει η κυβέρνηση σε "ανεξάρτητες αρχές" και θεσμούς "ρύθμισης" κανόνων σε συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας και της αγοράς.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έλλειψη βούληση "θεσμικής θωράκισης" της Επιτροπής υπό το κο Αλεβιζάτο, νομοθετικά, ως κάποιο ανεξάρτητο όργανο για να αντιμετωπιστεί "… η διαχρονική ατιμωρησία των εμπλεκόμενων αστυνομικών οργάνων, η απροθυμία της ΕΛΑΣ να συνεργαστεί με τον Συνήγορο του Πολίτη, η μεροληψία των ανακριτικών αστυνομικών οργάνων και οι σοβαρότατες παρατυπίες κατά τη διενέργεια των ΕΔΕ..." όπως αναφέρει στο πόρισμα του.

Άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι από το 2018, τόσο η προηγούμενη όσο και η σημερινή κυβέρνηση έχουν βαλθεί να ακυρώσουν τη μεγάλη (και οδυνηρή) διόρθωση που έγινε τα προηγούμενα χρόνια στο ασφαλιστικό με ενδεχόμενο και ισχυρό πλέον αποτέλεσμα, σε λίγο καιρό, να είμαστε πάλι στο σημείο όπου βρεθήκαμε το αξέχαστο 2010, έτοιμοι να ζήσουμε ξανά όσα ακολούθησαν τότε.

Τέλος σε ένα κρεσέντο υποστήριξης ειδικών συμφερόντων και σε βάρος της διαμόρφωσης όρων θεμιτού ανταγωνισμού στη λιμενική βιομηχανία, μη μπορώντας να καταργήσει τη Ρυθμιστική Αρχή Λιμένων, λόγω μνημονιακών δεσμεύσεων αλλά και άλλων θεσμικών ανεπαρκειών, επιχείρησε σε τροπολογία νύκτας να την αποδυναμώση με ένα άρθρο, ακυρώνοντας νόμο του 2014 (με τη Ν.Δ. εξουσία), αφαιρώντας αρμοδιότητες της, μεταβιβάζοντας αυτές στο ίδιο το Υπουργείο επί της Ναυτιλίας, το οποίο όμως ως εκτελεστική εξουσία θα είναι και ο αντίδικος (κριτής και κρινόμενος), σε θέματα ενδεχόμενων διαφωνιών με τους παρόχους των λιμενικών υπηρεσιών.

Θα ήταν έλλειμα αν δεν καταγράφαμε την επικράτηση μιας "χωροφυλακίστικης" αντίληψης για την διαχείριση υπαρκτών φαινομένων παραβατικότητας. Μια χώρα που στην Ευρώπη είναι σε πρώτη θέση σε αριθμό εργαζομένων σε σώματα ασφαλείας, ανά εκατό κατοίκους, επιλέγεται η διαχείριση θεμάτων παραβατικότητας στα πανεπιστήμια να γίνει προσλαμβάνοντας άλλους 1.000 ειδικούς φρουρούς όχι δια της συντεταγμένης δομής των σωμάτων ασφαλείας, αλλά με τη δημιουργία ειδικού σώματος στα Πανεπιστήμια. Κάτι πρωτόγνωρο στα διεθνή δεδομένα και ανύπαρκτο ως στο κόσμο ως "καλή πρακτική", βρε αδελφέ, που να δικαιολογεί την επιλογή.

Με αυτά δεδομένα δεν θα ήτα άδικο αν χαρακτηρίζαμε ότι στη περίπτωση της χώρας μας εντοπίζουμε μια "ύστερη μορφή Τραμπισμού", με τα ανάλογα χαρακτηριστικά αλαζονείας, διχαστικών πρακτικών και περιφρόνησης όχι μόνο δικαιωμάτων των πολιτών αλλά και του ελεύθερου επιχειρείν σε συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας..

Αυτοί αλλά και άλλοι λόγοι είναι εκείνοι που θα αιτιολογούν στη χώρα μας το επόμενο διάστημα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας να προχωρούν σε μικρές ή και μεγάλες εξεγέρσεις και δυστυχώς εν μέσω πανδημίας, όχι γιατί κινητοποιείται από την όποια αντιπολίτευση αλλά γιατί, όλο και περισσότερο, γίνεται συνείδηση το εύρος των επιπτώσεων στην οικονομία και στις ελευθερίες που κατακτήθηκαν με τον "φιλελευθερισμό" από την στρέβλωση της απάτης του "νεφιλελευθερισμού". Κατάσταση που από ότι φάνηκε συνέβη με βίωσε το μόλις προηγούμενο διάστημα η Αμερική.

 Στην Αμερική της κατάργηση της ιεράς αρχής “…η αγορά αποφασίζει…”.

Η νέα κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι επιλέγει νομοθετικές παρεμβάσεις, γιατί μόνον έτσι θα μπορέσει να ανατρέψει ότι, "κάτω από το χαλί", έχει κρύψει, όλες αυτές τις δεκαετίες και όχι μόνο τα χρόνια του Τραμπ, η επικράτηση του “νεοφιλελευθερισμού”, σε όλη την γκάμα των οικονομικών και πολιτικών δεδομένων. Έχει ενδιαφέρον δε η ιδιαίτερη αναφορά ότι “… μόνο έτσι θα αντιμετωπιστεί μια τεράστια εμβέλεια νόμων και πρακτικών που έχουν θεσπιστεί τις τελευταίες δεκαετίες…” στο όνομα του "νεοφιλελευθερισμού".

Ακόμη και στους πλέον επιφυλακτικούς, φαίνεται πλέον ότι με τα δεδομένα της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής, όπως έχουν διαμορφωθεί από την πανδημία, η αμερικανική κυβέρνηση παραδίδει μαθήματα χειρισμού μιας έκρυθμης κατάστασης, κάνοντας πράξη τον λόγο ύπαρξης της – τον λόγο ύπαρξης κάθε κυβέρνησης. Δηλαδή, το να υπηρετεί τους πολίτες που την έχουν εκλέξει.

Αν προσέξει κάποιος/α στοιχειωδώς το πρόσφατο νομοσχέδιο, που έχει τίτλο «Σχέδιο Σωτηρίας των Αμερικανών», θα δει ότι είναι ταυτόχρονα επικεντρωμένο στην απαραίτητη οικονομική ενίσχυση μιας πολιτείας που έχει υποστεί καταστροφικές συνέπειες λόγω της πανδημίας, αλλά και λόγω της βαθειά ριζωμένης κοινωνικής αδικίας που υπάρχει στους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς της χώρας αυτής.

Το δε οικονομικό σκέλους αυτού του νομοσχεδίου, φαίνεται ότι μπορεί να γράψει ιστορία (1,9 τρισεκατομμύρια δολάρια) αντίστοιχη με το περίφημο New Deal του Ρούζβελτ (1933), για την αντιμετώπιση της μεγάλης ύφεσης της εποχής.

Αρκεί μια μόνο ματιά σε αυτό το σημείο της νέας νομοθεσίας, όπου επιχειρείται να εξαλειφθεί η λεγόμενη «παιδική φτώχεια» σχεδόν κατά το ήμισυ (το 40% των οικογενειών που δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους θα πάψουν να αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα) για να μας πείσει για την τεράστια σημασία στη διαφοροποίηση με τις μέχρι σήμερα "νεοφιλελεύθερες" πολιτικές στις ΗΠΑ.

Αυτά από μόνα τους δεν θα ήταν αρκετά αν δεν διακρίναμε μια πρωτόγνωρη και γιγαντιαία κινητοποίηση, που όμοιά της δεν θα μπορούσαμε σε καμία περίπτωση να φανταστούμε πριν ένα χρόνο, των κρατικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

·       στήριξη νοσοκομείων και της γενικότερης περίθαλψης,

·       αγορά εμβολίων και νοσοκομειακού υλικού για τους πολίτες τους,

·       κινητοποίηση της πολιτοφυλακής για την διευκόλυνση των μαζικών εμβολιασμών,

·       εκπαίδευσης των πολιτών για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους κλπ.

Το πλέον όμως χαρακτηριστικό είναι η παρέμβαση του κράτους στην επιχειρηματική δραστηριότητα όπου, στον συγκεκριμένο τομέα, το νομοσχέδιο συνοδεύεται από προεδρικό διάταγμα που επιβάλλει την συνεργασία δύο αντιπάλων φαρμακευτικών εταιριών, ώστε να επιταχυνθεί η μαζική παραγωγή των εμβολίων.

Το νομοσχέδιο αυτό, επίσης, προβλέπει οικονομική στήριξη στο σύνολο της τοπικής αυτοδιοίκησης (σε πολιτείες και δήμους που έχουν χάσει εισόδημα λόγω της γενικότερης πτώχευσης των φορολογούμενων πολιτών). Επιπλέον. στοχεύει συγκεκριμένα στην στήριξη των εργατών και των αγροτών , κοινωνικών κατηγοριών που έχουν υποστεί τα βαρύτερα οικονομικά πλήγματα, αλλά και επαγγελμάτων εστίασης και άλλων τομέων της λεγόμενης «οικονομίας υπηρεσιών», των σχολείων και των παιδικών σταθμών, έτσι ώστε οι πτωχευμένες και άνεργες οικογένειες να μη χρειάζεται να συνεχίζουν να πληρώνουν δίδακτρα, ενώ ταυτόχρονα καλύπτει μέχρι και το ήμισυ των ασφαλιστικών εισφορών.

Έχει δε μεγαλύτερη σημασία ότι το νομοσχέδιο αυτό με τίτλο «Σχέδιο Σωτηρίας των Αμερικανών», σε μεγάλο μέρος του, πρόκειται για νομοθεσία υποδομής. Γεγονός που σημαίνει ότι δεν έχει πρόσκαιρη ισχύ και έχει δυναμική ισχύ και μετά την λήξη και πάροδο της πανδημίας.

Μα επιτέλους :“…Πού είναι το κράτος;..”

Είναι το σύνηθες "μότο" από κάθε εποχής αντιπολιτευόμενο, σε περιπτώσεις εκτάκτων συνθηκών και καιρικών φαινομένων που έχουν σημαντική επίπτωση στη ζωή μερίδας των πολιτών…

Που είναι το "ευέλικτο" κράτος;.. Λοιδορώντας την έννοια του «επιτελικού κράτους», κατηγορεί σήμερα η αντιπολίτευση την κυβέρνηση της ΝΔ. Χρησιμοποιεί δε τα ίδια περίπου λόγια που η ΝΔ είχε χρησιμοποιήσει, πριν τρία περίπου χρόνια, για να κατηγορήσει την τότε κυβέρνηση,.

Η "αντιπολίτευση του χιονιά", της "φωτιάς", των "σεισμών" και αντίστοιχων εκτάκτων περιστατικών…

Θυμόμαστε τους εκάστοτε κυβερνητικούς, κάθε περιόδου, να τρέχουν στα κανάλια (και όχι στο κέντρο επιχειρήσεων για την διαχείριση των έκτακτων αυτών συμβάντων), για να προλάβουν να αντιμετωπίσουν τον λαϊκισμό των αντιπολιτευόμενων…

Αδίστακτη ατάκα: “…Πού είναι το κράτος;..”. Θέλοντας να αντιπαρατεθούν στην κυβέρνηση, συνειδητά ή ασυνείδητα, τελικά απαξιώνουν το κράτος…

Χωρίς στρατηγική λογική και με περισσή πολιτική απρέπεια…

Συντάσσονται στον υπέρ πάντων αγώνα, που είναι η ήττα της εκάστοτε κυβέρνησής, χωρίς να στοχάζονται για τη σπορά άρνησης και αμφισβήτησης του ίδιου του κράτους…

Τα γεγονότα, όμως, είναι πεισματάρικα και συνήθως εκδικητικά και αναπόφευκτα οι συγκρίσεις συντριπτικές για τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία.

Σε τέτοιες καταστάσεις αντιλαμβάνονται, βέβαια λίγο εκ των υστέρων, ότι με τέτοιες λαϊκίστικες συμπεριφορές μπορεί να καταλάβουν την εξουσία, αλλά ούτε το κράτος εκσυγχρονίζεται ούτε το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης και συμβολής εξελίσσεται…

Θυμόμαστε τον Ιανουάριο του 2004, σε μια χιονόπτωση που όμοιά της δεν είχαμε τα τελευταία 40 χρόνια, τη Ν.Δ. να μη διστάζει μπροστά σε τίποτα και να κάνει την πλέον λαϊκίστικη αξιοποίηση, από αντιπολίτευση, στη διαχείριση του συμβάντος, από την περίοδο της μεταπολίτευσης….

Θυμόμαστε την ανακοίνωση της ΝΔ στις 23^ης Δεκεμβρίου του 2017 και τις εκφράσεις που χρησιμοποίησε τότε για τις ευθύνες της κυβέρνησης.

Θυμόμαστε σεισμούς, πλημύρες ή φωτιές όλα αυτά τα χρόνια, με αντίστοιχες συμπεριφορές, με τους ίδιους ή διαφορετικούς παίχτες στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση…

Προφανώς και δεν θα δεχόμαστε αυθαιρεσίες και ανόητες αιτιολογίες για την εξυπηρέτηση της κομματικής επικοινωνίας και θα αντιδρούμε όταν και εφόσον χρησιμοποιηθούν αθλιότητες συμψηφισμού για τους νεκρούς....

Προφανώς και θα αποδεχθούμε το ρίσκο, ενδεχομένως, μια προληπτική δράση να μην καταστεί, τελικά, αναγκαία. Αλλά δεν θα αρνηθούμε τον κανόνα προληπτικών μέτρων, όπως στην περίπτωση του κλεισίματος μιας κεντρικής εθνικής οδού. Αρκεί να είναι αποτέλεσμα συλλογικής αξιολόγησης, θεσμικά εντεταλμένων αρμοδίων…

Προφανώς και απαιτείται να επισημαίνουμε τις ευθύνες αρμοδίων θεσμών και προσώπων, σεβόμενοι πρώτα απ' όλα την κοινή λογική, τα ίδια τα θύματα- πολίτες και τους ανθρώπους του κρατικού μηχανισμού αλλά και συνεργατών του ιδιωτικού τομέα που παλεύουν σε αντίξοες συνθήκες.

Όχι όμως λαϊκίζοντας…

Όποτε έλθεις, αν έλθεις, στην εξουσία δια μέσω καλλιέργειας του ψεύδους, του πανικού, της κερδοσκοπίας από τον πόνο των ανθρώπων και της απαξίωση των πάντων, σύντομα θα βουλιάξεις στο πρώτο έντονο χιόνι και ενδέχεται να κόψεις την Ελλάδα στα δύο...

Για τούτο περισσότερη ευθύνη και από την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά και από την αντιπολίτευση..

Κάθε Αντιπολίτευση, σε τέτοιες στιγμές καλό θα είναι να σιωπά και να αντιμετωπίζει την κατάσταση προκρίνοντας περισσότερη ψυχραιμία και αποφυγή κάθε είδους λαϊκισμού.

Σε λίγες μέρες αυτά που ζήσαμε, θα έχουν φύγει από το φως της δημοσιότητας και ελάχιστοι θα ασχολούνται με αυτά και σίγουρα όσοι/ες θα προσπαθούν να θεραπεύσουν τις πληγές τους που προεκλήθησαν από τα συμβάντα.

Ως κοινωνία όμως θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας, με την ίδια ένταση και τον αντίστοιχο ανευθυνο-υπεύθυνο δημόσιο λόγο, στην πρώτη κακοκαιρία, πυρκαγιά ή σεισμό…

Για αυτό βασικός κανόνας σε προαναγγελθέντα φαινόμενα οι συσκέψεις των (συν)αρμοδίων παραγόντων να γίνονται πριν και σε κάθε περίπτωση με την πρώτη ενημέρωση για τα προβλεπόμενα, με την παρουσία και συμμετοχή όλων αυτών που υπάρχει ενδεχόμενο να εμπλακούν.

Καμία θεσμική παρέμβαση καθορισμού δραστηριοτήτων, αρμοδιοτήτων κλπ από μόνη της, όπως αυτή που εξαγγέλθηκε από τον κο πρωθυπουργό, δεν αντιμετωπίζει το σύνολο των έκτακτων καταστάσεων.

Για αυτό και είναι έκτακτες. Δεν είναι διαδικασία ρουτίνας.

Ο μοναδικός και αποτελεσματικός τρόπος διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων είναι η συγκέντρωση της ευθύνης του συντονισμού στο Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων .

Για τέτοιες καταστάσεις δημιουργήθηκε αυτό το εργαλείο του Κράτους.

Εκεί θα συντονίζονται, με κοινή παρουσία, υπό την ευθύνη του συγκεκριμένου υπουργείου, όλοι οι εμπλεκόμενοι, σε μία ομάδα η οποία θα εκτιμά την κατάσταση και θα κατανέμει ευθύνες για δράση, έτσι ώστε όλοι να είναι στις θέσεις τους (συνεργεία, οχήματα, υλικά κλπ), πριν ξεσπάσει το φαινόμενο.

Έτσι θα διαμορφώνεται το αναγκαίο σχέδιο, ως βάση, πάνω στο οποίο θα κινηθούν και θα τροποποιούν, ανάλογα με τις μεταβολές των δεδομένων και τις έκτακτες εξελίξεις.

Όλοι υπό την ευθύνη του συγκεκριμένου Υπουργείου. Κρατικές Υπηρεσίες, Ένοπλες Δυνάμεις, Αστυνομία, Πυροσβεστική, Περιφέρεια, Δήμοι, Οργανισμοί, Ιδιωτικά συνεργεία κλπ. Δεν θα αναζητήσουν την ώρα της μάχης τρόπο να συντονιστούν και δεν θα πλακώνονται εκ των υστέρων για το ποιος θα πάρει στη “βάρδια” του τον «μουτζούρη»….

Το Υπουργείο θα διαθέτει ένα εκπαιδευμένο προσωπικό για τη στελέχωση ενός κέντρου πληροφόρησης, για σχετικές καταστάσεις, προς τους πολίτες, οι οποίοι θα μπορούν να γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει και πώς πρέπει να συμπεριφερθούν και, ενδεχομένως, να βοηθήσουν…

Ένα κέντρο ενημέρωση ενιαίο για όλους που δρουν και αποφασίζουν. Ευθύνη του θα είναι εκτός των άλλων να ενημερώνει και τα ΜΜΕ με εγκυρότητα και αξιοπιστία για τη δική τους συμβολή.

Έτσι δεν θα πλακώνονται την επόμενη μέρα αρμόδιοι κι αναρμόδιοι για το ποιος είναι υπεύθυνος που έμειναν μεγάλα κομμάτια δήμων του λεκανοπεδίου χωρίς ρεύμα, επειδή έπεσαν χιόνια σε κλαδιά, βάρυναν τα δέντρα, έπεφταν και προσγειώνονταν επάνω στα καλώδια του ΔΕΔΔΗΕ...

Έτσι δεν θα κατηγορεί καμιά περιφέρεια Αττικής ότι φταίει ο ΔΕΔΔΗΕ, αφού ως όφειλε δεν έκοψε τα κλαδιά που βρίσκονται πλησίον ηλεκτρικών καλωδίων.

Έτσι θα δικαιολογεί και το κράτος την ύπαρξή του. Θα ξέρουμε τον υπεύθυνο και δεν θα τρέχουμε σε τέτοιες στιγμές μεταξύ Περιφέρειας, Δήμου, Δασαρχείου, ΔΕΔΔΗΕ κλπ.

Έτσι η αντιμετώπιση τέτοιων εκτάκτων φαινομένων θα αναφέρεται στην ευθύνη του κρατικού μηχανισμού και δεν θα τρωγόμαστε για την ευθύνη του εκάστοτε κόμματος που είναι στην κυβέρνηση.

Έτσι η εκάστοτε αντιπολίτευση θα εκπαιδευτεί να ασκείται σε θεσμικές προτάσεις αντιμετώπισης δυσλειτουργιών του κράτους.

Ο εκάστοτε πρωθυπουργός ή υπουργός είναι αστείο, πλέον, να εμφανίζεται φορώντας ένα κράνος και να κάνει πως καθοδηγεί τους έμπειρους και εκπαιδευμένους επαγγελματίες, που προφανώς πρέπει να ξέρουν πολύ καλύτερα τι και πώς πρέπει να το κάνουν.

Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοιες παρουσίες σε τέτοιες στιγμές δεν είναι φροντίδα και μέριμνα, αλλά λαϊκισμός και κοροϊδία προς τους πολίτες….