Ο “ήπιος” ευρωσκεπτικισμός είναι αιτία προβλημάτων και όχι τακτική διόρθωσης λαθών.

Για να μη ξεχνούμε!...

Ο κος Κάμερον και το κόμμα των Τόρις, ανήκαν σε συγκεκριμένη πολιτική οικογένεια του Ευρωπαϊκού πολιτικού χάρτη... συμπεριλαμβανομένων και των ευρύτερων "επιρροών"...

Λέω “ανήκαν” γιατί ήταν ο Ντέιβιντ Κάμερον και το κόμμα του, που πρέπει να μείνουν στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, που οδήγησε τη Βρετανία εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δεν πρέπει και δεν μπορεί ούτε οι Βρετανοί να ξεχάσουν ότι το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου υπήρξε το μεγαλύτερο λάθος στην πολιτική τους διαδρομή.

Πώς όμως κατέληξε σ’ αυτή την τραγική θέση ένας πολιτικός που επανάφερε τους Συντηρητικούς στην εξουσία έπειτα από τρεις διαδοχικές εκλογικές ήττες και εξελέγη πρωθυπουργός της Βρετανίας στην ηλικία των 43 ετών;

Ο "ήπιος ευρωσκεπτικισμός"…

Αυτή είναι μια από τις βασικές αιτίες…

Και αυτή πρέπει να είναι η αντίδραση απέναντι σε κόμματα και ηγεσίες, που δεν αντιλαμβάνονται την ιστορική σημασία και αξία της ιστορικής πορείας προς την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αντίδραση σε όποιους/ες δεν έχουν μια ξεκάθαρη απάντηση στα ευρωφοβικά στελέχη του κόμματός τους. Δεν μπορεί να τάσσεσαι υπέρ μιας Ενωμένης Ευρώπης, αλλά μιας άλλης Ευρώπης και όχι αυτής που στη πραγματική ζωή, με σταθερά βήματα διαμορφώνεται.

Γιατί αν δεν είσαι σαφής, ότι η Ευρώπη έτσι όπως οικοδομείται έχει πολλά μειονεκτήματα και αρνητικές αναφορές για τα οποία πρέπει η πολιτική και η κοινωνία να αλλάξουν, αλλά μέχρι τότε να είναι σαφές ότι συνεχίζουμε να είμαστε με και στην Ευρώπη, γιατί είναι ότι καλύτερο έχει υπάρξει στην ευρωπαϊκή ιστορία, μέχρι τουλάχιστον να βρεθεί κάτι καλύτερο.

Διαφορετικός λόγος, θα αφήνει περιθώρια να κρύβονται, πίσω από τις δικαιολογημένες επιφυλάξεις, πατενταρισμένοι αντιευρωπαϊστές και φίλοι αυταρχικών καθεστώτων που καιροφυλακτούν γύρω από την Ευρώπη...

Κάπως έτσι την πάτησε η Βρετανία γιατί η ηγεσίες της θέλησαν να ψαρεύουν στα θολά νερά των δυσκολιών της ζωής. Γιατί οι ηγεσίες των παραδοσιακών κομμάτων παρέμειναν σε γενικές γραμμές αδρανείς απέναντι στην ευκολία του λαϊκισμού, που τον εξέφρασε πλέον αξιόπιστα ο Φάρατζ.

Με ολέθρια, τουλάχιστον για την Βρετανία, αποτελέσματα, αλλά και τα ίδια τα κόμματα εκείνης της περιόδου.

Είδαμε τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και θα παρακολουθήσουμε τις εκλογές στη Γαλλία αλλά και στη Μ. Βρετανία.

Μόνο με περισσότερη Ευρώπη θα αντιμετωπίσουμε τα επικίνδυνα εθνικά "εγώ" που ολοένα και περισσότερο προβάλλουν...

Οι αντιευρωπαϊστές, είτε είναι “σκληροί” είτε “ήπιοι” συμφωνούν σε ένα θέμα: Για όλα φταίει η Ευρώπη... Καμιά ευθύνη στις εθνικές αρχές, στις ελιτ της χώρας τους και τελικά στην κοινωνία τους...

Τώρα που η Ευρώπη με την ενίσχυση των ευρωσκεπτικιστικών ρευμάτων βρίσκεται σε στρατηγική ακινησία, τώρα είναι που χρειάζονται οι μεγάλες πολιτικές αποφάσεις για να εμπνεύσουν... Για την αναθέρμανση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης...

Πεδίο δόξης για να διαμορφωθούν οι νέες και αναγκαίες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες...

Προβολή στατιστικών και διαφημίσεων

Προώθηση δημοσίευσης

Όλες οι αντιδράσεις:

11

Θαλάσσια περιβαλλοντικά πάρκα στο Αιγαίο: ας έρθουν να ενώσουν.

Μετά την ανακοίνωση, από πλευράς Ελλάδος, για την δημιουργία των δυο θαλάσσιων πάρκων σε Αιγαίο και Ιόνιο πέλαγος, ακολούθησε η αντίδραση επί αυτής της πρωτοβουλίας, τουλάχιστον όσον αφορά στο Αιγαίο, από την Τουρκία και ακολούθως η πληροφορία ότι θα ξεκινήσει και αυτή η χώρα τη δική της πρωτοβουλία για τη χαρτογράφηση παρόμοιων πάρκων.

Υπάρχουν ήδη δημοσιευμένες κάποιες πρώτε προσεγγίσεις (Marine Protected areas in the High Seas of the Aegean and EasternMediterranean Seas (blackmeditjournal.org), όπου προτείνεται η δημιουργία τεσσάρων πάρκων στο Αιγαίο, εκ των οποίων το πρώτο πάρκο θα εκτείνεται μεταξύ Χαλκιδικής, Θάσου και Ίμβρου, το δεύτερο μεταξύ Σκύρου και Λέσβου, το τρίτο πάρκο ανάμεσα σε Ρόδο, Σύμη και Τήλο και το τέταρτο βόρεια της Κρήτης. Επιπλέον, προτείνει την κήρυξη τεσσάρων ακόμη πάρκων γύρω από την Κύπρο…

Σαν να περνά από τα μάτια μας, σε πλάνα, με πανομοιότυπο τρόπο η διαχείριση της συζήτησης για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή…

Διαδικασία που άφησε, μετά πενήντα χρόνια και τις δυο χώρες με τους όποιους υδρογονάθρακες υπάρχουν (αν υπάρχουν) στο “χέρι”. Xωρίς κανένα όφελος σε καμιά από τις δύο, αλλά με πολλά προστιθέμενα και διαρκώς αυξανόμενα σημεία τριβής και αντιπαράθεσης.

Αντί να βρεθούν κοινοί τρόποι διαχείρισης και εκμετάλλευσης των όποιων κοιτασμάτων (συν εκμετάλλευση), προς αμοιβαίο όφελος των δυο χωρών, παρέμειναν ανεκμετάλλευτα. Τώρα πλέον και μυαλά να αλλάξουν οι δύο χώρες, οι παγκόσμιοι περιορισμοί για τη χρήση των υδρογονανθράκων, ελαχιστοποιούν τα ενδεχόμενα οφέλη...

Οι προσπάθειες για ένα πλαίσιο εμπιστοσύνης και συμβιβασμών, που είχε στο διπλωματικό επίπεδο συζητήσεων επιτευχθεί στα τέλη της διακυβέρνησης Σημίτη, δεν ευοδώθηκε, μιας και η επόμενη κυβέρνηση του κου Καραμανλή επέλεξε την επαναφορά στο στάδιο της δομικής ακινησίας και της αδράνειας. Μια μικρή αναζήτηση θα εμπλουτίσει το φάκελο των “χαμένων ευκαιριών” και για τις δυο χώρες, μιας και στο τέλος της ημέρας, το αποτέλεσμα δείχνει ότι κάθε χθες ήταν πιο εύκολο να οδηγήσει σε πιθανούς συμβιβασμούς και βήματα διευθέτησης διαφορών, περισσότερο από το κάθε αύριο…

Το τελευταίο περιστατικό διαμάχης, με φόντο τα θαλάσσια πάρκα, δείχνει ένα άλλο παράδειγμα που οι δυο χώρες μπορούν να προβάλλουν την αδυναμία ή απροθυμία τους να συνεργαστούν ή την προωθητική ενδεχόμενη επιλογή τους να "αλλάξουν υπόδειγμα" διαχείρισης και μεθοδολογίας διευθέτησης των αντιθέσεων τους.

Από τη θεωρία του "μηδενικού αθροίσματος" δηλαδή να περάσουν στην εποχή του "win-win".

Με δεδομένες τις αντιθέσεις, επιφυλάξεις και διαφορές τους οι δυο χώρες να αποφασίσουν να συνεργαστούν στο κρίσιμο ζήτημα της προστασίας του θαλάσσιου οικοσυστήματος, με ότι αυτό σημαίνει για την ωφέλεια στην ανάπτυξη της γαλάζιας οικονομίας στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και για την προστιθέμενη αξία στην διπλωματική ατμόσφαιρα και στο θετικό κλίμα στις διμερείς σχέσεις των δυο χωρών.

Τα θαλάσσια πάρκα, που οριοθετούνται σε μια συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή, γίνονται για την επίτευξη οικολογικής βιωσιμότητας, για τη δυνατότητα ελεγχόμενων θαλάσσιων δραστηριοτήτων (οικονομικών, ερευνητικών, ψυχαγωγικών κλπ.) και σε κάθε περίπτωση για τηνπροστασία της βιοποικιλότητας.

Προφανώς και ανάλογα με τις ηγεμονεύουσες τελικά πολιτικές αντιλήψεις, έχουν τις αντίστοιχες πιθανότητες να αποτελέσουν χώρο συνεργασίας μεταξύ των εμπλεκόμενων διαφορετικών χωρών ή πεδίο όξυνσης των αντιθέσεών τους και αμφισβήτησης των όποιων θετικών προθέσεών τους.

Πράγματι το θέμα απαιτεί προσεκτικούς διπλωματικούς χειρισμούς, μιας και από όσο αναζήτησα, χωρίς να είμαι ειδικός, στη διεθνή βιβλιογραφία, το διεθνές δίκαιο δεν παρέχει σαφείς οδηγίες για τη διασυνοριακή θαλάσσια διατήρηση και λειτουργία τέτοιων πάρκων.

Είναι πράγματι γεγονός ότι υπάρχουν περιπτώσεις, σε παγκόσμιο επίπεδο, στις οποίες τα κράτη έχουν χρησιμοποιήσει θαλάσσια πάρκα για να αποκτήσουν δικαιώματα επί των αμφισβητούμενων θαλάσσιων πόρων, να περιορίσουν την ελευθερία των άλλων και να θεσπίσουν κυριαρχία στον θαλάσσιο χώρο.

Ωστόσο, όμως, υπάρχουν και αρκετά πετυχημένα παραδείγματα σε επίπεδο συνεργασίας για τέτοιες δραστηριότητες. Ένα παράδειγμα είναι η συνεργασία μεταξύ της Μαλαισίας και των Φιλιππίνων το 1996 για την πρώτη θαλάσσια διασυνοριακή προστατευόμενη περιοχή στην Ασία. Στο πλαίσιο αυτό, έγινε μνημόνιο συμφωνιών μεταξύ των δύο κυβερνήσεων.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN), περίπου το ένα τρίτο όλων των χερσαίων τοποθεσιών υψηλής βιοποικιλότητας διασχίζουν τα διάφορα εθνικά χερσαία σύνορα.

Επομένως η συνεργασία, εφόσον επιλεγεί ως υπόβαθρο, θα έχει σημαντική προστιθέμενη αξία και εισροή μεταξύ των εμπλεκόμενων χωρών σε κάθε περίπτωση και εν προκειμένω μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Ας θυμηθούμε τι συνέβη στα Ίμια. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι εκεί θυσιάστηκαν Έλληνες, ως αποτέλεσμα μιας αδυναμίας διαχείρισης της “μάχης της τσιπούρας”, που το ονόμασαν και ως η αντιπαράθεση για τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο...

Είκοσι περίπου οικογένειες-επιχειρήσεις από τη μια και αντίστοιχες από την άλλη πλευρά, επιχειρούν να βγάλουν σε δυο μήνες τη σοδιά της χρονιάς, από τα ΝικολοΒάρβαρα μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου, μιας και στην περιοχή μαζεύεται η τσιπούρα της Μεσογείου για να γεννήσει…

Πόσο μεγάλη αύξηση στον πληθυσμό της μεσογειακής τσιπούρας θα είχαμε, προς όφελος της αλιείας και πόσο λιγότερα προβλήματα αντιθέσεων μεταξύ των δυο χωρών, αν συμφωνούσαν οι δυο χώρες ότι η περιοχή αυτή και για την συγκεκριμένη περίοδο, αποτελεί προστατευμένο θαλάσσιο πάρκο, που την προστασία του θα την ελέγχουν από κοινού με συμπεφωνημένες δράσεις και εργαλεία.

Τα άμεσα οικονομικά οφέλη, από την αύξηση του πληθυσμού της τσιπούρας στην Μεσόγειο και ειδικά στην κοινή περιοχή, θα είναι τόσα και τέτοια ώστε θα επαρκούσαν να χρηματοδοτούνται όχι μόνον οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις των δυο χωρών που σήμερα ανταγωνίζονται εκεί, αποτελώντας αιτία σύγκρουσης των δυο χωρών, αλλά να αποτελούν αυτές οι ίδιες τα επιχειρησιακά και επιχειρηματικά εργαλεία υλοποίησης αυτής της επιλογής.

Προφανώς η διπλωματία αλλά και η εξέλιξη της μεθοδολογίας "διαβούλευσεων" μπορεί πλέον να δίνει διεξόδους, αν υπάρξει η συγκεκριμένη επιλογή. Ιδιαιτέρως για την περίπτωση των θαλάσσιων πάρκων, μια μέθοδος κοινής διακυβέρνησης για τις προστατευόμενες περιοχές μπορεί να επιτευχθεί έπειτα από μια διαδικασία διαβούλευσης και ανταλλαγής πληροφοριών, μετά την οποία μπορούν να δημιουργηθούν κοινές επιτροπές διαχείρισης και παρακολούθησης. Νομικά μέσα, όπως η σύνταξη διμερών συνθηκών ή μνημονίων συνεννόησης, μπορούν να ενισχύσουν τη διαδικασία.

Αντί λοιπόν για αμοιβαίες, δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες, καχυποψίες, οι δύο χώρες μπορούν να προσπαθήσουν ώστε να βρουν μια λύση για να ξεπεράσουν αυτήν την τελευταία αιτία πρόκλησης αντιθέσεων, που αφορά στα θαλάσσια πάρκα.

Τα θαλάσσια πάρκα και οι διασυνοριακές προσπάθειες διατήρησης της βιοποικιλότητας είναι ένας ιδανικός τρόπος για τη διατήρηση της φύσης, ενώ παράλληλα τροφοδοτούν τη συνεργασία μεταξύ των κρατών και των λαών τους. Για άλλη μια φορά, ο διάλογος είναι απαραίτητος.

Υ.Γ. Λίγο πριν κάνω την ανάρτηση αυτή εντόπισα την σχετική ανάρτηση του Παντελή Καψή στο f/b και στην "Athens voice", με τίτλο “Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του;” και με ενδιαφέρον διέκρινα μια ιδέα σκέψη του όπως την κατέγραψε: «…Στο Αιγαίο προέχει η προστασία του περιβάλλοντος. Ιδού λοιπόν η μεγάλη ευκαιρία: ένα πάρκο που θα εκτείνεται στα χωρικά ύδατα και των δύο χωρών, χωρίς διάκριση. Θα προστατεύεται από ένα κοινό σώμα θαλασσο-φυλάκων με μεικτή εναλλασσόμενη διοίκηση. Κάτι σαν μια ανεξάρτητη αρχή με πολύ συγκεκριμένες αρμοδιότητες που θα οριστούν από τις δύο χώρες. Αν είμαστε ειλικρινείς, αν δηλαδή πραγματικά ενδιαφέρει η προστασία του περιβάλλοντος, τότε δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί κάποιος θα φέρει αντιρρήσεις. Είναι το ιδανικό πεδίο συνεργασίας…».

Αμερικανικά πανεπιστήμια και το πραγματικό διακύβευμα των διαμαρτυριών.

 

Περίπου 70 φοιτητές του Columbia αποφάσισαν, το πρωινό της 17^ης Απριλίου, να κατασκηνώσουν στο γρασίδι της πανεπιστημιούπολης, απαιτώντας από το Πανεπιστήμιο να διακόψει κάθε εμπορική σχέση με ισραηλινές εταιρείες ή με εταιρείες που έχουν οικονομικά συμφέροντα στο Ισραήλ και εμπλέκονται στην γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα.

Ήταν μία διαμαρτυρία 70 φοιτητών. Τώρα είναι ένα μαζικό κίνημα, που εξαπλώνεται στην Αμερική και μεταφέρεται και σε άλλες χώρες στον κόσμο, ανοίγοντας διάφορες συζητήσεις που ξεπερνούν το αρχικό θέμα συζήτησης για το “…τι συμβαίνει στη Γάζα…”.

Η διαμαρτυρία εκείνη εξελίσσεται σε “εξέγερση”, η οποία απλώνεται σε τουλάχιστον 40 ακόμα πανεπιστήμια, σε όλο το μήκος και το πλάτος των ΗΠΑ, από το Πανεπιστήμιο Έμορυ στην Ατλάντα μέχρι το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες και από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα στις Δίδυμες Πόλεις μέχρι το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν.

Αν και οι περισσότερες διαμαρτυρίες είναι κατά τεκμήριο ειρηνικές, περισσότεροι από 1.600 διαδηλωτές έχουν συλληφθεί σε πανεπιστημιουπόλεις των ΗΠΑ από τις 18 Απριλίου.

Οι φοιτητές στην πρώτη φάση των διαμαρτυριών τους, προσκαλούσαν τις διοικήσεις των πανεπιστημίων να επιστρέψουν δωρεές από εταιρείες που θεωρούν ότι συνδέονται με τον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα, να διακόψουν τους δεσμούς με τα ισραηλινά ακαδημαϊκά ιδρύματα και να ζητήσουν επίσημα την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα.

Και έθεταν ισχυρά το θέμα ότι “…η κριτική στο κράτος του Ισραήλ δεν έχει καμιά σχέση και σε καμιά περίπτωση δεν είναι ισοδύναμη με λογικές αντισημιτισμού…”.

Από τότε όμως και μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό το διάστημα μέχρι τώρα, τα πράγματα έχουν αλλάξει και μετατοπιστεί σε “άλλη πίστα”, όπως λένε οι νέοι μας…

Το διακύβευμα πλέον των κινητοποιήσεων είναι όλο και περισσότερο το ίδιο το “δημοκρατικό” πανεπιστήμιο.

Όταν οι προτεραιότητες των Πανεπιστημίων καθορίζονται από εταιρικά συμφέροντα, χορηγούς΄, και (συχνά δισεκατομμυριούχους) εταίρους και αποφοίτους, είναι προφανές ότι οι διοικήσεις αυτών των πανεπιστημίων, κατά κανόνα, θα προσπαθούν να ευθυγραμμιστούν με τις απαιτήσεις των χορηγών-χρηματοδοτών τους.

Σημειώνεται ότι τα κληροδοτήματα των πανεπιστημίων χρηματοδοτούν τα πάντα, από ερευνητικά εργαστήρια μέχρι ταμεία υποτροφιών, χρησιμοποιώντας κυρίως τις αποδόσεις από επενδύσεις εκατομμυρίων – και δισεκατομμυρίων – δολαρίων.

Αναδεικνύεται λοιπόν ένα σημαντικό πρόβλημα, αυτής της κατηγορίας των πανεπιστημίων, που ξεφεύγει από την οικονομική οπτική και ακουμπά σκληρά ζητήματα ιδεολογικής και φιλοσοφικής χροιάς.

Το θέμα αυτό δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί πρωτίστως Πολιτικό.

Στη περίπτωση της Αμερικής έχουμε μια συνάντηση πολλών παραμέτρων, που δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.

Από την μια πλευρά είναι η κοινωνική κρίση του συσσωρεμένου χρέους για τις σπουδές των νέων, της αυξημένης εργασιακής ανασφάλειας, της ελλιπούς συμμετοχής στην λήψη αποφάσεων για το μέλλον τους και από την άλλη είναι η ηθική κρίση των καιρών μας, όπως αυτή εισπράττεται από τους συγκεκριμένους εικοσάρηδες των ΗΠΑ, με τη συντελούμενη γενοκτονία στην Γάζα.

Αυτή η νέα γενιά των Αμερικανών, συνειδητοποιεί ότι δύο βασικές αξίες (ή δικαιώματα), και συγκεκριμένα η αξία της ελεύθερης έκφρασης και η αξία της αυτοδιάθεσης ενός λαού, είναι πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Ξεκίνησαν με θέμα τη διαμαρτυρία τους για τα της Γάζας και μέσα σε 15 ημέρες ανακαλύπτουν και αναδεικνύουν μια σημαντική εμπλοκή με κάποιες άνισες και αντιδημοκρατικές δομές λειτουργίας των αμερικανικών πανεπιστημίων.

Έχουν πλέον εγερθεί νέα σημαντικά ερωτήματα για τις διοικήσεις των πανεπιστημίων, που δεν υπήρχαν ως θέμα εδώ και χρόνια στον ευρύτερο δημόσιο διάλογο. Πρωτίστως όμως αφορούν στην διαφάνεια και στην οικονομική λειτουργία των πανεπιστημίων αυτών.

Στα πανεπιστήμια λοιπόν, με ή χωρίς “πανεπιστημιακή αστυνομία”, θα χτυπά, όπως πάντα, η καρδιά της νιότης, της αθωότητας και του ονείρου...

Είτε αυτά τα Ιδρύματα "ορίζονται" από τις επιλογές των χρηματοδοτών τους, είτε λειτουργούν με δημόσιους πόρους...

Γιατί τα πανεπιστήμια, από τη φύση τους, δεν μπορεί παρά να είναι "θερμοκήπια" αμφιβολίας και αμφισβήτησης...

Όπου όμως υπάρχει πεδίο “δημιουργικής αμφισβήτησης”, που γράφει πάντα την ιστορία, θα υπάρχει αναπόφευκτα και πεδίο για "στείρα" ή και παρακμιακή αντίστοιχη...

Αν, για να αντιμετωπίσεις την δεύτερη, διαμορφώσεις συνθήκες στραγγαλισμού της πρώτης, υπονομεύεις την φύση, την προοπτική και τελικά την απόδοση του πανεπιστημίου...

Όπως πάντα συμβαίνει στη ζωή τα πράγματα δεν είναι απλά… Ούτε το μανιχαϊστικό άσπρο- μαύρο μπορεί να δώσει απαντήσεις, γιατί η πολυσυνθετότητα των παραμέτρων υποδεικνύει την ανάγκη σύνθετων επιλογών-λύσεων.

Πολλοί/ες είναι όσοι/ες εκτιμούν ότι μπορεί οι κινητοποιήσεις αυτές να αρχίσουν να εξασθενούν καθώς το ακαδημαϊκό έτος τελειώνει και οι φοιτητές επιστρέφουν στα σπίτια τους.

Όλοι/ες όμως αντιλαμβάνονται ότι θα συνεχίσουν να σιγοβράζουν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και θα επιστρέψουν, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, το φθινόπωρο, όταν αρχίσουν τα μαθήματα, λίγες εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ…

Ήταν μία διαμαρτυρία 70 φοιτητών... Ποια θα είναι η εξέλιξη αυτού του σημερινού μαζικού κινήματος;…

Οι εκφράσεις του "μεγάλου θυμού" θα είναι απρόβλεπτες.

 “Αν δεν υπάρξει μέριμνα, η οικονομική ανισότητα θα επιφέρει δυσανάλογο κόστος για όλους…”

Μα τι θέλετε επιτέλους;

Δεν αρκείστε που για το 2023 ο Economist ανακήρυξε τη χώρα μας ως «οικονομία της χρονιάς»;

Τι είναι αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που κυριαρχούν στους Έλληνες;

Γκρινιάρηδες… έεε γκρινιάρηδες…

Άκου εκεί…

·       “Απογοήτευση” (50%)

·       “Θυμός” (38%),

·       Και μόλις τέταρτη και έκτη επιλογή είναι η “Αισιοδοξία” (15%) και η “Ελπίδα” (13%) αντίστοιχα.

Το χειρότερο δε είναι ότι σε σύγκριση με την αντίστοιχη έρευνα που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 2022, αυτό το αίσθημα “Απογοήτευσης” εμφανίζεται αυξημένο, δηλαδή επιδεινωμένο, κατά 9 μονάδες (41% τότε). Ακολούθως το αίσθημα “Ελπίδας” μειώθηκε ακόμη κατά 4 μονάδες από τότε.

Και το κακό είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους αγνώμονες πολίτες εντοπίζουν ως σημαντικότερο πρόβλημα στη χώρα να είναι:

v H “Ακρίβεια” (70%), δείχνοντας αδυναμία να κατανοήσουν της αξία των κάθε είδους κυβερνητικών “something pass” και την “μαχητική αντιπληθωριστικη” (?..) πολιτική της κυβέρνησης…

v Οι “Χαμηλοί μισθοί/συνθήκες εργασίας”, (29%), τους αχάριστους…

v H “Υγεία/συνθήκες περίθαλψης” εκτός COVID-19 (29%)...

Πρέπει κάποιος να είναι ανόητος για να μη διακρίνει ότι αυτά τα συναισθήματα είναι αποτέλεσμα και ερμηνεύονται από πολλαπλά πλέον εμπειρικά δεδομένα και στοιχεία.

Πρόσφατη έκθεση της Eurostat, για το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των χωρών της ΕΕ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης (δηλαδή τι μπορεί να αγοράσει ένας καταναλωτής με ένα ευρώ), καταγράφει γιατί τελικά οι Έλληνες νοιώθουν έτσι.

Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία της Eurostat, η χώρα μας «φιγουράρει» στην προτελευταία θέση της σχετικής κατάταξης, οριακά πάνω από τη Βουλγαρία.

Να θυμηθούμε ότι μέχρι το 2009 με ιδιαίτερη αναφορά μέχρι το 2004, η Ελλάδα έδειχνε βήματα προσέγγισης στην αγοραστική δύναμη, του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ δυστυχώς στη συνέχεια από το 2009 και μετά κατρακύλησε στο επίπεδο των Βαλκανίων.

Ακόμη όμως και τα χρόνια μετά την έξοδο από τα μνημόνια, με κυβερνητικές ευθύνες και επιλογές, δεν διαμορφώνονται συνθήκες βελτίωσης της ζωής της πλειονότητας των πολιτών.

Υποστηρίζουμε πως αυτά τα μεταμνημονιακά χρόνια επιχειρείται μια ακραία συγκέντρωση πλούτου στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τάση είναι διεθνής και παγκόσμια. Όμως για την Ελλάδα η ένταση αυτής της τάσης είναι ιδιαίτερη.

Σε κάθε είδους μέτρηση των διαθέσεων κοινής γνώμης καταγράφεται πράγματι μια διαφορετική αίσθηση των πολιτών στην Ελλάδα από την ηχηρή αναγνώριση των μακροοικονομικών κατακτήσεων της χώρας από θεσμούς και ιδιαιτέρως εθνικά αλλά και διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Φαίνεται λοιπόν να ισχύουν και τα δύο. Αποτελούν και τα  δύο αδιάψευστη πραγματικότητα.

Δίπλα στις εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα με την ακρίβεια, ζουν πάμπλουτοι συμπολίτες μας, που μπορεί μάλιστα να διαφεύγουν της προσοχής και κανένας να μη φαντάζεται την οικονομική τους κατάσταση.

Στην Ελλάδα διαμένουν 79.000 εκατομμυριούχοι, όπως αναφέρει έκθεση της UBS το 2023, αριθμός εξαιρετικά υψηλός για τα μέχρι τώρα δεδομένα. Ανάλογα υψηλός είναι και ο συνολικός πλούτος που κατέχουν οι Έλληνες πολίτες: Ήταν 900 δισ. δολάρια το 2022, ποσό που βγάζει μέση περιουσία 105.724 δολάρια ή (96.781 ευρώ) για τον καθένας μας.

Είναι προφανώς ανισομερώς κατανεμημένος.

Στην πραγματικότητα ένας μεγάλος αριθμός κατέχει ελάχιστα – το πολύ ένα παλιό αυτοκίνητο και κάποιο εγκαταλειμμένο χωράφι στο χωριό.

Με βάση τα δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ από την έκθεσή της για την οικονομική ανισότητα για το 2022 είχαμε την ενδιαφέρουσα καταγραφή τότε, ότι το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού στην Ελλάδα έχει 5,3 φορές μεγαλύτερο εισόδημα από το φτωχότερο 20%.

Η κατανομή του πλούτου στην Ελλάδα για το 2023 δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας.

Στην Ελλάδα αρχές του 2023 υπήρχαν περίπου 8,5 εκατομμύρια ενήλικες. Από αυτούς η κατανομή του πλούτου ήταν ως ακολούθως:

·        Κάτω από 10.000 δολάρια, το 22,1% (1,9 εκ. άτομα)

·        10.000-100.000 δολάρια, το 49,3% (4,2 εκ. άτομα)

·        100.000-1 εκ. δολάρια, το 27,7% (2,3 εκ. άτομα)

·        Πάνω από 1 εκ. δολάρια, το 0,9% (72 χιλ. άτομα)

Η έννοια «πλούτος» δεν αναφέρεται μόνο στα χρήματα αλλά και στα περιουσιακά στοιχεία, επομένως όποιος/α κατέχει έστω και ένα μικρό διαμέρισμα ή κτήμα αυτομάτως συμπεριλαμβάνεται στη 2^η κατηγορία. 

Το σημαντικό βέβαια είναι το πώς κατανέμεται αυτός ο πλούτος:

·        Το πλουσιότερο 1% (οι 72.000 εκατομμυριούχοι) κατέχει το 20,4% του πλούτου!

·        Ενώ το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού κατέχει το 51,1% του πλούτου!

Δηλαδή 1 στους 10 Έλληνες/ίδες κατέχει τόσο πλούτο όσο οι υπόλοιποι 9 μαζί!

Τέτοιου είδους στοιχεία είναι αλήθεια ότι δεν εμφανίζονται για πρώτη φορά στη χώρα, καθώς όλη την προηγούμενη δεκαετία της κρίσης χρέους στην Ελλάδα, παρατηρήθηκε σημαντική όξυνση των ανισοτήτων.

Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι τώρα θα είναι ανεπάρκειά τους, αν οι ίδιες οι όποιες ελιτ στη χώρα και άνθρωποι του συστήματος δεν αρχίσουν να αντιμετωπίσουν με κάποια ανησυχία και μέριμνα αυτές τις εξελίξεις.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πολιτική της κυβέρνησης («pro-market» την χαρακτηρίζει ο Economist) έχει απελευθερώσει τα «ζωώδη ένστικτα» του ιδιωτικού τομέα.

Γιατί τα δεδομένα που καταγράψαμε σε αυτό το σχόλιό μας, παράγουν διαβρωτικές ανισότητες στην κοινωνία μας και απειλούν την κοινωνική συνοχή και την αίσθηση του δίκαιου κράτους. Εξ ου και τα συναισθήματα που καταγράφονται στην κοινωνία μας.

Έχει σημασία να μην αντιληφθούμε εκ του αποτελέσματος, των ευρωεκλογών, ότι αυτή η κατάσταση θα ενισχύει εξτρεμιστικές, λαϊκίστικες και "ψεκασμένες" συσπειρώσεις. Γιατί θα είναι αργά.

Φοβάμαι ότι οι προϋποθέσεις, με βάσει την διαμορφούμενη προεκλογική ατζέντα, για κάτι τέτοιο δεν είναι ορατές.

Είναι δυστυχώς γεγονός ότι οι πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις στη χώρα δεν φαίνεται να ανησυχούν μιας και η νέα αυτή ισορροπία πραγμάτων των τελευταίων 6 ετών είναι ηγεμονική.

Η μακροημέρευσή της θα εξαρτηθεί από το εάν η αύξηση των κερδών οδηγήσει στη δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας με καλούς μισθούς.

Η όξυνση της οικονομικής ανισότητα στην Ελλάδα είναι πολιτική επιλογή που πρέπει να αποτραπεί...

Είναι η οικονομία "ανόητε"...

Το θέμα της ασφάλειας των πολιτών και των διαφόρων βαθμίδων εγκληματικότητας αναδεικνύει, εκτός από θέματα καταστολής που αγαπούν στο προγραμματικό τους λόγο οι κάθε λογής συντηριτικοί, πρωτίστως ένα κοινωνικό φαινόμενο που απαιτεί ευρύτερους του ενός κοινοβουλευτικού κύκλου σχεδιασμούς, για την αντιμετώπισή του.

Το αξιοποίησε η ΝΔ ως αντιπολίτευση μπαίνοντας σε ένα βούρκο λαϊκισμού, χρεώνοντας τις περιπτώσεις παραβατικότητας εκείνης της εποχής στην τότε κυβέρνηση και τώρα καλείται να πληρώσει τα επέκεινα…

Όσοι/ες επιχειρούν να δομήσουν αντιπολίτευση πάνω στα φαινόμενα της βίας και της εγκληματικότητας, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα σοβαρά και σημαντικά της, συνειδητά και επιλεγμένης, πολιτικής από την κυβέρνηση, που επιτείνουν τη οικονομική ανισότητα υπέρ μικρού ποσοστού στην ελληνική κοινωνία, τo οποίο επιλέγει να εκπροσωπήσει, με ταυτόχρονη φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων της μεσαίας τάξης, δεν κάνουν απλώς λάθος αλλά, συνειδητά ή ασυνείδητα, συμβάλλουν στον αποπροσανατολισμό της ατζέντας από τα κυρίαρχα πολιτικά ζητήματα.

Ήταν, είναι και θα είναι πάντα η οικονομία, το βασικό επίδικο στην πολιτική "ανόητε"... και κατόπιν ακολουθούν και τα υπόλοιπα.

Η οικονομία της Ελλάδας, το σχέδιο Πισσαρίδη και οι επισημάνσεις από τον Moody’s.

 

Για να μη ξαναζήσουμε τον εφιάλτη της μετά 2008 περιόδου, η οποία ακολούθησε το τότε κυβερνητικό αφήγημα για το “…δυνατό μας χαρτί, που είναι η οικονομία της χώρας…”.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η οικονομία της Ελλάδας μεγεθύνεται με ρυθμούς μεγαλύτερους από το μέσο όρο της Ευρωζώνης, ούτε ότι το Δημόσιο χρέος ενώ αυξάνεται μεν σε απόλυτα μεγέθη, μειώνεται ως ποσοστό του ονομαστικού ΑΕΠ, όπως και ότι η ανεργία αργά, πλην όμως σταθερά, μειώνεται και ότι ο δείκτης των επενδύσεων δείχνει ανοδικός.

Τι είναι λοιπόν αυτό που είδε ο οίκος Moody’s και δεν προχώρησε στην αναβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας, προχθές, διατηρώντας την τρέχουσα αξιολόγηση «Ba1», με αποτέλεσμα το ελληνικό αξιόχρεο να παραμένει κάτω από την επενδυτική βαθμίδα;

Η οικονομία της Ελλάδας περνά τους πρώτους 6 μήνες, με αξιολόγηση από τους άλλους οίκους, σε επενδυτική βαθμίδα. Οι άλλοι μεγάλοι και μικρότεροι (S&P, Fitch, DBRS, Scope Ratings), για πρώτη φορά ύστερα από το ταραχώδες και επώδυνο 2010, επανάφεραν τη χώρα στην επενδυτική βαθμίδα αναγνωρίζοντας την ανθεκτικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Γιατί ο Moody’s, προβαίνει σε αυτές τις ηχηρές επιφυλάξεις για την ελληνική οικονομία, χωρίς καν τουλάχιστον να στείλει ένα ευοίωνο σήμα για το προσεχές μέλλον, αναβαθμίζοντας τις προοπτικές σε θετικές;

Είναι επιφυλάξεις που δεν μπορεί παρά να μας προβληματίζουν για την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας , σε συνάφεια πάντα με την πρωτοφανή, ιστορικά, αύξηση του δημόσιου χρέους, σε απόλυτα μεγέθη.

·   Το πρώτο και κύριο είναι ότι στον Moody’s δεν του αρκεί για να χαρεί όπως συμβαίνει με εμάς εδώ στην Ελλάδα που η οικονομία μας αναπτύχθηκε το 2023 με 2%, ρυθμό μεγαλύτερο του μέσου ευρωπαϊκού. Εντοπίζει το γεγονός ότι αυτή η αύξηση είναι σημαντικά χαμηλότερη της πρόβλεψης που είχε τεθεί τόσο στον προϋπολογισμό (2,4%) όσο και σε διεθνείς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (2,2%) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (2,3%). Με τελευταίο κώδωνα εγρήγορσης την έκθεσης της ΤτΕ, που ρίχνει τον πήχυ για την ανάπτυξη του 2024 στη χώρα, στο 2,3% από 2,5% της προηγούμενης σχετικής πρόβλεψης.
Το ΑΕΠ παραμένει μικρότερο από εκείνο πριν 15 χρόνια. Το δημόσιο χρέος, τόσο απόλυτα όσο κι ως ποσοστό ΑΕΠ, είναι πολλαπλάσιο από εκείνο πριν 15 χρόνια. Το ιδιωτικό διογκώνεται σε σχέση με παλιότερα. Το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών παραμένει πάνω από το σημείο συναγερμού της Κομισιόν.

·    Δεύτερο καταγράφει ότι οι επενδύσεις στη Χώρα αυξήθηκαν μεν, αλλά μόλις κατά 4%! Ο προϋπολογισμός του 2023 βασιζόταν στην παραδοχή ότι οι επενδύσεις θα αυξηθούν κατά 15,5%. Πέσαμε δηλαδή έξω κατά 11,5 μονάδες. Δεν παραβλέπει ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα – παρά την προσπάθεια που έχει γίνει για προσέλκυση σημαντικών επενδύσεων από το εξωτερικό, στον κλάδο της τεχνολογίας πρωτίστως, αλλά και αλλού – εξακολουθεί να υπολείπεται αισθητά από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Οι επενδύσεις στην Ελλάδα είναι στο 13% με 14% του ΑΕΠ όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. προσεγγίζει το 21% με 22%. Το «κενό» αυτό των σχεδόν 8 μονάδων μεταφράζεται σε πολλά δισεκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι για να κλείσει κατά περίπου 3 μονάδες και να πέσει στις 5 οι επενδύσεις πρέπει να αυξηθούν κατά 6 με 7 δισ. ευρώ. Πρόσθετη αρνητική παράμετρος είναι η δομή και η κατανομή αυτών των επενδύσεων που κάθε άλλο από αναπτυξιακή προοπτική προοιωνίζει. Αναδιαρθρώσεις χαρτοφυλακίων, Real estate, και μετάβαση δημόσιας περιουσίας από το χαρτοφυλάκιο του ΥπερΤαμείου σε ιδιωτικά χαρτοφυλάκια. Όλα αυτά σε μια εποχή που βρίσκονται στο φόρτε τους προγράμματα του ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης.
Οι ιδιωτικές επενδύσεις παραμένουν κολλημένες εννέα ποσοστιαίες μονάδες κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, παρά το γεγονός ότι τα κέρδη είναι τα υψηλότερα στην ΕΕ και την πολύ φτηνή μισθωτή εργασία. Εντοπίστηκε προφανώς και το γεγονός ότι τα μεγάλα κέρδη που καταγράφονται στην Ελλάδα αυτά τα χρόνια, δεν επανεπενδύονται στη χώρα. Αυτό απέχει πολύ από τις προοπτικές μια ενάρετου πορείας ανάπτυξης. Οι χαμηλοί μισθοί αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι δεν αποτελούν κύριο κριτήριο για να επενδύσει κάποιος σε μια χώρα…

· Τρίτον εκτός από τις χρόνιες παθογένειες, καταγράφονται οι χαρακτηριστικές αρνητικές ιδιαιτερότητες της οικονομίας της χώρας και η διαρθρωτική της δομή. Θυμόμαστε τις συζητήσεις για το σχέδιο Πισσαρίδη και την ανάγκη αναδιάρθρωσης της δομής της ελληνικής οικονομίας; Πόσο μελάνι ξοδεύτηκε για να καταγραφεί η ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Είναι προφανής η προσπάθεια λήθης από τις κυβερνητικές δράσεις για όλα εκείνα τα βαρύγδουπα, εκείνης της αντιπολιτευτικής τους περιόδου. Επιπλέον, με δεδομένο το μέγεθος και τη σημασίας τομέων όπως ο τουρισμός και η ναυτιλία, η οικονομία είναι ευάλωτη σε εξωτερικούς κλυδωνισμούς και περαιτέρω βελτιώσεις, όσον αφορά την οικονομική ανθεκτικότητα μέσω της διεύρυνσης της εξαγωγικής βάσης, θα χρειαστούν χρόνο.

· Τέταρτον οι καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης – που σε περιπτώσεις επενδύσεων, έργων υποδομών κλπ., σημαίνει πάγωμα των διαδικασιών επί χρόνια – και η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης είναι επίσης δύο «εμπόδια», που επισημαίνουν σταθερά επενδυτικοί οίκοι και οίκοι αξιολόγησης.

Στην οικονομία – και τη γεωπολιτική – όπως έχουμε μάθει καλά τα τελευταία χρόνια, πολλά μπορούν να αλλάξουν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Εξωτερικοί παράγοντες επιδρούν καταλυτικά. Δύο μεγάλοι πόλεμοι είναι σε εξέλιξη στη γειτονιά μας και επηρεάζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την ανάπτυξη και προφανώς τον πληθωρισμό, με ότι αυτό σημαίνει για την ανθεκτικότητα των οικονομικών των νοικοκυριών, αλλά και τον δείκτη κατανάλωσης στη χώρα.

Μια κλιμάκωση της γεωπολιτικής κατάστασης στην Ευρώπη π.χ. με τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ, θα οδηγούσε άμεσα σε πιέσεις για περεταίρω υποβάθμιση, στο κεφάλαιο των αξιολογήσεων, από τους σχετικούς διεθνείς οίκους. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι, αν προκύψει περεταίρω υφεσιακό υπόβαθρο στην Ευρωπαϊκή οικονομία, η ελληνική οικονομική κατάσταση θα ανατραπεί τόσο γρήγορα όσο από το “δυνατό χαρτί” του κου Αλογοσκούφη εισήλθε σε κατάσταση χρεωκοπημένης χώρας...

Για όλους αυτούς τους λόγους δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η οποιαδήποτε αμεριμνησία για την ελληνική οικονομική πραγματικότητα, στο όνομα της κυβερνητικής επικοινωνιακής στρατηγικής.

Το μόνο πατριωτικό καθήκον, στις παρούσες συνθήκες, είναι να κτυπήσουμε καμπάνες, για να γίνει συνείδηση η πραγματική κατάσταση της οικονομίας μας και όχι αυτή της φτιασιδωμένης...

Καθηγητές μιλούν για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια / Ξενοφών Κοντιάδης & Κώστ...

Σπέρνοντας προσδοκίες για κάτι που απεργάζεσαι

 

Δεύτερη η Ελλάδα στην Ευρώπη, στον πληθωρισμό τροφίμων...

Δεν σταματούν όμως να "σπέρνουν προσδοκίες", με εμπειρία να φορτώνουν την διάψευση τους, μετά, στη διεθνή συγκυρία ή στην αδύναμη μνήμη...

Θυμάμαι πόσο, στα μέσα ενημέρωσης, μας έκαναν πλύση εγκεφάλου για το "καλάθι του νοικοκυριού" ως το καινοτόμο ελλαδικό όπλο αντιμετώπισης του πληθωρισμού, όπως και άλλων, αντίστοιχους δαιδαλώδους σκέψεως, μέτρων...

Ακούτε σήμερα κάτι για αυτά και την αποτελεσματικότητα τους?

Ο πληθωρισμός αντιμετωπίζεται όταν και από αυτούς, που θέλουν να τον αντιμετωπίσουν...

Σύμφωνα και με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat, για το μήνα Φεβρουάριο, ο πληθωρισμός των τροφίμων στην Ελλάδα διατηρήθηκε, για ακόμη ένα μήνα, σε υψηλά επίπεδα, στο 5,8%.

Το Υπουργικό Συμβούλιο πήρε μέτρα "... απέναντι στο κύμα ακρίβειας που μας ταλανίζει εδώ και μια διετία...", μόλις την προηγούμενη εβδομάδα...

Τι ακριβώς ανακάλυψαν ή αποφάσισαν να κάνουν, που δεν το γνώριζαν όλα τα προηγούμενα 5 χρόνια?..

Δεν λειτουργεί το "αόρατο χέρι", ρύθμισης της αγοράς;

Η "διατίμηση" προϊόντων και υπηρεσιών δεν είναι πλέον αντίληψη κρατικιστών και μόνον;

Ο έλεγχος στο ποσοστό κέρδους δεν είναι πλέον, για τα κυβερνητικά ηχεία, "παράβαση ευαγγελίου";

Που είναι όλοι/ες όσοι/ες τα προηγούμενα  χρόνια, που εξελίσσονταν ραγδαία τα πληθωριστικά φαινόμενα, με ιδιότυπη ιδιαιτερότητα στην Ελλάδα, για να αιτιολογήσουν σήμερα και να επιτιμήσουν, όπως όλα αυτά τα τρία χρόνια, όσους/ες από εμάς απαιτούσαμε κυβερνητικό σχέδιο πριν είναι αργά;

Και επί μια βδομάδα τώρα οι ίδιοι, κυβερνητικοί υποστηρικτές και συναφή μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης, μας βομβαρδίζουν... "...Μείωση κατά 76% στις ανατιμήσεις θα φέρουν τα μέτρα κατά της ακρίβειας - Δείτε την λίστα με τα προϊόντα...κλπ. κλπ.".

Όσοι/ες δε, δεν τα έχουν δει, σε αυτό το εύρος, στα super-markets που επισκέφτηκαν, ας κάνουν υπομονή ή ας τα βάλουν με τον εαυτό τους για κάτι που δεν βλέπουν ενώ η "επικοινωνία" το έχει ήδη καταστήσεις "γεγονός"...

Σε δύο μήνες, που θα έχουμε όλοι αντιληφθεί την αποτελεσματικότητα και αυτού του κυβερνητικού μέτρου, άραγε τι θα βρουν για να δικαιολογήσουν την για ακόμη μια φορά κυβερνητική αστοχία επί του συγκεκριμένου και εν τέλει την σιωπηλή συναίνεσή τους στο πληθωρισμό απληστίας?..