Η επιδοματική πολιτική και τα “something pass” που υπονομεύουν την ανάπτυξη.

 Η ώρα της υποχρέωσης για δημόσια συζήτηση και όχι "κλείσιμο ματιού" σε ειδικά ακροατήρια, για λόγους εκλογικής πελατείας.

“…Τα υπερπλεονάσματα στραγγίζουν την οικονομία…” έλεγε το 2018 ο σημερινός πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης και είχε δίκιο, καθώς η λύση είναι: οι επενδύσεις και η δημιουργία ισχυρής παραγωγικής βάσης με ενδυνάμωση κοινωνικού του κράτους.

“… ο κος Τσίπρας διέλυσε φορολογικά την μεσαία τάξη για να δημιουργήσει μεγαλύτερα πλεονάσματα από αυτά που χρειάζονται, ώστε να έχει την δυνατότητα να μοιράζει επιδόματα σ' αυτούς που θεωρεί εκλογική πελατεία. Είναι μια ταξική πολιτική ισοπέδωσης προς τα κάτω…” είχε αντιστοίχως τουιτάρει στις 3 Απριλίου του 2018 για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

 Ήταν τότε που η κριτική της Νέας Δημοκρατίας και το επικοινωνιακό της cluster, εστίαζε στη φορολογική “αφαίμαξη” της κοινωνίας, με ειδική αναφορά στην ανάγκη στήριξης της μεσαίας τάξης και στη προοπτική στοχευμένων δράσεων ενίσχυσης της παραγωγής…

Αυτά τότε…

Ενδιαμέσως ξεχάσαμε την πολυδιαφημισμένη "έκθεση Πισσαρίδη" και την σχετική "Eπιτροπή", εκ προσωπικοτήτων, παρακολούθησης της πορείας υλοποίησης των στόχων…

Προφανώς και δεν βρέθηκε ξαφνικά κάποιο «λεφτόδεντρο», που οι φιλοκυβερνητικοί κήνσορες ξέχασαν να χρησιμοποιούν, ως αναφορά εντυπωσιασμού, τελευταία…

Το Πρωτογενές πλεόνασμα της γενικής κυβέρνησης για το 2024 καταγράφηκε στο 4,8% του ΑΕΠ. Αυτό ήταν η ανακοίνωση.

Πρέπει να είναι το υψηλότερο ποσοστό πλεονάσματος, σε σχέση με το ΑΕΠ που είχαμε τα τελευταία 45 – 50 χρόνια.

Είναι κατάκτηση της οικονομίας μας και κυβερνητική επιτυχία ή ανεπάρκεια υλοποίησης και υποεκτέλεσης τμήματος του κρατικού προϋπολογισμού;

Εάν και εφόσον αυτά τα πλεονάσματα δημιουργήθηκαν από την μείωση της φοροδιαφυγής ( λειτουργία ελεγκτικών μηχανισμών, POS κλπ.) , κατάσταση με μακροπρόθεσμη ισχύ, είναι καλοδεχούμενα και προφανώς αποτελούν επιτυχία.

Αν όμως στη πλειονότητά τους αποτελούν έσοδα από υπερφορολογήσεις, τότε θα πρέπει να επιστραφούν εκεί που εντοπίζεται υπερφορολόγηση ή, σε κάθε περίπτωση, να ανοίξει μια δημόσια συζήτηση για την επιλογή και την καλύτερη δυνατή στόχευση της διοχέτευσή τους, για τα καλύτερα δυνατά, εθνικά μετρήσιμα, όμως, αποτελέσματα.

Η υπερφορολόγηση, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, έχει ημερομηνία λήξης και πολύ δε περισσότερο η "στρέβλωση" της σχέσης μεταξύ "άμεσων και έμμεσων" φόρων στη χώρα μας, όπου εμφανώς μας κρίνει ως ακραία αρνητική περίπτωση στη μελέτη του ο ΟΟΣΑ.

Για εκείνο που δύσκολα μπορεί κάποιος να διαφωνήσει είναι η επιλογή των 500 εκ. στο ΠΔΕ. Η ενίσχυση του Προγράμματος  Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), με αυτά τα κεφάλαια,  για να ξεπαγώσουν δεκάδες μικρά και μεσαία έργα ανά την επικράτεια, που έχουν σταματήσει και δημιουργούν μεγάλα προβλήματα σε τοπικές κοινωνίες και μικρούς εργολάβους, φαίνεται ως μια σημαντική επιλογή, μιας και δυστυχώς, εδώ και κάμπους μήνες τα κρατικά ταμεία έχουν ξεμείνει από ρευστότητα κι έχουν πάψει να πληρώνουν...

Σε αντίστοιχους στόχους θα έπρεπε να διοχετεύεται το μεγαλύτερο μέρος των όποιων πλεονασμάτων, με σχέδιο όμως που να συζητείται στις σχετικές επιτροπές της Βουλής ώστε να υπάρχει δημόσια τεκμηρίωση των επιλογών και γιατί όχι, πολιτική συναίνεση, ώστε να διοχετεύονται οι πόροι σε ανάγκες που κρίνονται, όσο είναι δυνατόν, ως κοινές και ενδιαφέρουν όλους…

Δεν μπορεί δηλαδή να μένει η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους εκτός επιλογών. Στη δεύτερη χειρότερη θέση, μεταξύ των 27 χωρών της Ε.Ε., πίσω μόνον από την Εσθονία, κατατάσσεται η Ελλάδα με κριτήριο τις μη καλυπτόμενες ανάγκες Υγείας, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε ο Ν. Πολύζος, καθηγητής του Δημοκρίτειου Παν/μιου. Η δημόσια δαπάνη για την Υγεία, βρίσκεται στο 5,9% του ΑΕΠ, πολύ κάτω από το 8,8 του μέσου όρου των 27.  Για δε τις δαπάνες Παιδείας έχουμε αναλυτικά, πρόσφατα, καταγράψει το έλλειμα. Η συζήτηση λοιπόν για την ταχύτερη βελτίωση των υπηρεσιών του κράτους και της καθημερινότητας στις πόλεις, η ανάγκη για περισσότερες τεχνικές και κοινωνικές υποδομές, η φροντίδα για την ασφάλεια μας είναι θέματα δημόσιου διαλόγου και πολιτικής αντιπαράθεσης ουσίας, για τις επιλογές και τις προτεραιότητες της χώρας.

Αν προσθέσουμε και την ανάγκη ένα μέρος από το πλεόνασμα αυτό να μεριμνήσουμε να διοχετευθεί στοχευμένα για την ενίσχυση του παραγωγικού τομέα και της απασχόλησης στη χώρα, μαζί με μέριμνα για την περαιτέρω μείωση του εξωτερικού χρέους της χώρας, κανείς υπεύθυνος πολιτικά δεν μπορεί να παραγνωρίσει την προστιθέμενη αξία ενός τέτοιου σχετικού δημόσιου διαλόγου.

Αντί αυτού η κυβέρνηση επέλεξε να διαχειριστεί το πλεόνασμα αυτό με "ιδιοκτησιακή" αντίληψη και να προκρίνει επιλογές που είναι δύσκολο κανείς να τις εξηγήσει με βάση τις δηλώσεις τους στο πρόσφατο παρελθόν, παρά μόνο εαν θεωρήσουμε ότι διερχόμαστε φάση κυβερνητικού λαϊκισμού.

Αγνόησε την πάγια υποχρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους και επέλεξε αντ' αυτού επιλογές “ελεημοσύνης” και “χαρτζιλικώματος”.

Πράγματι είναι πολλές οι μελέτες που καταγράφουν, ήδη, ότι το πλεόνασμα αυτό προήλθε κυρίως από την υπερφορολόγηση. Η φορολόγηση που καταντάει υπερφορολόγηση, μέσω της διατήρησης των ίδιων φορολογικών συντελεστών στις αυξημένες από τον πληθωρισμό τιμές, τα νέα τεκμήρια κερδοφορίας κοκ.

Το πλεόνασμα αυτό δημιουργήθηκε, εκτός από την αύξηση των εσόδων από αυτούς που πάντοτε δήλωναν το εισόδημα τους και από τον πληθωρισμό, που οδήγησε σε μεγαλύτερο ονομαστικό εισόδημα για πολλούς, που σημαίνει υψηλότερο φορολογικό συντελεστή, ενώ η πραγματική αγοραστική τους, λόγω πληθωρισμού, μειώθηκε. 

Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να προβεί σε κάποια μείωση φόρων της συγκεκριμένης κατηγορίας μισθωτών ή να ενισχύσει το κοινωνικό κράτος και τις επενδυτικές δραστηριότητες χορηγώντας αναπτυξιακά κίνητρα, επιλέγει να μοιράσει το χρήμα σε μορφή επιδομάτων.

Η κυβέρνηση επιλέγει, αντί διαλόγου στη Βουλή, μέτρα πρόσκαιρης αντιμετώπισης της φτώχειας σε κατηγορίες πολιτών με επιδοματικού χαρακτήρα επιλογές, χωρίς όμως να αντιμετωπίζει και την γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων αυτών.

Τα 250 ευρώ είναι σημαντικά για τα φτωχά νοικοκυριά, παρότι πόρρω απέχουν από το να τα ανακουφίσουν. Είναι ένα μέτρο που δεν διαφέρει από την επιδοματική πολιτική που κατήγγειλε η ΝΔ, ως αντιπολίτευση. Θυμίζουμε ότι την άνοιξη 2019 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε νομοθετήσει ετήσιο επίδομα κλιμακωτά μέχρι 500 ευρώ στις χαμηλότερες συντάξεις, με συμφωνία της τρόικας, ως μόνιμο μέτρο. Το κατήργησε μόλις έγινε κυβέρνηση η ΝΔ, διότι τότε υποστήριζε την προβληματικότητα στις επιδόσεις των επιδοματικών επιλογών.

Είναι δε χαρακτηριστικό της κυβερνητικής πολιτικής, ότι συχνά πυκνά πλέον είτε με τα διάφορα something pass, στο πρόσφατο παρελθόν, είτε με τα πρόσφατα μέτρα, τελικά επιλέγει να ενισχύει τη "Ζήτηση" αντί να οργανώσει την συνδρομή στο τομέα της "Προσφοράς".

Το παράδειγμα της ενίσχυσης του ενοικίου, αλλά γενικότερα στο πρόβλημα της στέγης, για το θέμα αυτό, είναι χαρακτηριστικό.

Καταλήγουν να τροφοδοτούν την αύξηση των τιμών κατοικίας και των ενοικίων…

Την τελευταία διετία οι τιμές των κατοικιών αυξήθηκαν 24%, έναντι αύξησης 14% των εισοδημάτων.

Το δε μέτρο με την επιστροφή ενός ενοικίου είναι αδιανόητο, καθώς θα οδηγήσει σε νέα αύξηση των μισθωμάτων…

Και αν βάλουμε από δίπλα την αστοχία του προγράμματος «Σπίτι μου», που ανεβάζει τις τιμές παλιών κατοικιών, βρισκόμαστε μπροστά στο εξής εξωφρενικό: η κυβέρνηση με τα μέτρα της επιδεινώνει το στεγαστικό πρόβλημα της οικιστικής φούσκας. Μια φούσκα που έχει τροφοδοτηθεί από τα στεγαστικά προγράμματα «Σπίτι μου 1» και «Σπίτι μου 2», όπου μέσω των δανείων που χορηγούν βγάζουν στην ουσία τα σπίτια σε πλειστηριασμό, για να τα πάρει όποιος δίνει τα περισσότερα. 

Μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες (Ισπανία, Ιταλία κ.λπ.) βάζουν στην εξίσωση και την κοινωνική κατοικία, με σπίτια που χτίζει το κράτος και χορηγεί μετά σε ενδιαφερόμενους.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι η παραγωγή κοινωνικής κατοικίας.

Σε μια δημόσια συζήτηση εκτιμούμε πως θα "ηγεμόνευε" η επιλογή για επενδύσεις σε κοινωνική κατοικία, για πρωτοβουλίες προς αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και για πιο ευέλικτο νομοθετικό πλαίσιο για τα κενά ακίνητα με το ομιχλώδες ιδιοκτησιακό καθεστώς και κάποιον εξορθολογισμό του καθεστώτος της golden visa, όπως και κάποια προσπάθεια υπολογισμού της φέρουσας τουριστικής ικανότητας κάθε περιοχής...

Και σε κάθε περίπτωση αν προκρινόταν μια επιλογή επιδομάτων θα άξιζε να συζητήσουμε κάποια επιδόματα ενοικίου σε αναπληρωτές δασκάλους, καθηγητές, γιατρούς και νοσηλευτές σε παραμεθόριες και απόμακρες ορεινές και νησιωτικές περιοχές που μαραζώνουν.

21η Απριλίου 1967… Δεν υπάρχουν άλλοθι και για τις προσωπικές μας ευθύνες, στην ΜΗ υποστήριξη της Δημοκρατίας.

58 χρόνια μετά από την 21 Απριλίου του 1967 που επιβλήθηκε η εφτάχρονη χούντα.

Σήμερα έχουμε Δημοκρατία στη Ελλάδα...

Με τα προβλήματά της, όπως πολλαπλώς τα έχουμε καταγράψει, αλλά Δημοκρατία...

Η Δημοκρατία, όπως διαρκώς μαθαίνουμε, δεν είναι δεδομένη και διαρκής, για τούτο καλό είναι, η κοινωνία, να επαγρυπνά για να τη “φροντίζει”...

Πολύ δε περισσότερο όταν βάλλεται, παγκοσμίως, από διάφορες "παραδοξότητες" της ιστορίας, όπως αυτά που σήμερα συμβαίνουν στις ΗΠΑ.

Η Δημοκρατία θέλει λοιπόν διαρκή επαγρύπνηση, συμμετοχή και συμμαχίες κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο...

Θέματα όπως οι τηλεφωνικές υποκλοπές, οι απαξίωση αρχών του κράτους δικαίου, η διεύρυνση των ανισοτήτων υπέρ των ισχυρών του πλούτου, η θεσμική υποβάθμιση ανεξάρτητων αρχών, η αδιαφορία για την προστασία του περιβάλλοντος… μπορεί να μην καταλύουν άμεσα τη Δημοκρατία, σίγουρα όμως την υπονομεύουν και πρέπει, ως φαινόμενα, να τα αντιμετωπίσουμε όχι απλώς ως κατάλοιπα εκείνης της εποχής αλλά ως καταστάσεις που προδικάζουν ενδεχόμενο δυσοίωνο μέλλον.

Η μεγάλη μάχη του άμεσου μέλλοντος μας, αν δεν μεριμνήσουμε, δείχνει ότι θα αφορά μια μάχη που πιστεύαμε ότι είχε, οριστικά, κερδηθεί…

Αυτή της λειτουργίας της Δημοκρατίας με σεβασμό στους θεσμούς, στα δικαιώματα και στη διάκριση των εξουσιών.

21η Απριλίου 1967...
Στο όνομα του πατριωτισμού, εγκλημάτησαν ενάντια στη Χώρας μας και στη Δημοκρατία...

Μας οδήγησαν, εκτός άλλων εθνικών υστερήσεων, στον εθνικό ακρωτηριασμό, με την εξέλιξη στο Κυπριακό...

Ας τιμούμε λοιπόν (ζωντανούς ή νεκρούς) όσους/ες, Πολίτες, βρήκαν τον τρόπο να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο απεχθές καθεστώς εκείνης της επταετίας, ΤΟΤΕ…

Προφανώς και υπήρξαν πολίτες, άντρες και γυναίκες, της πολύμορφης κοινωνίας των πολιτών, με πρωτοπόρους τους Αριστερούς που μαζί με πολίτες από το προοδευτικό Κέντρο αλλά και δημοκράτες Δεξιούς, οργάνωσαν εστίες αντίστασης...

Αλλά πρέπει να έχουμε συνείδηση και να το λέμε. Η Χούντα της εφταετίας 68-74, έγινε, δυστυχώς, ανεκτή από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, που είτε “διάβαζε”, είτε δεν είχε “καταλάβει” τι ακριβώς συνέβαινε, μιας και είχε "διαμορφωθεί" μια έντονη επιφύλαξη από τη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος, εκείνη την περίοδο...

Αλλά μήπως και σήμερα δεν βλέπουμε ότι καταγράφεται σχετική επιφύλαξη, έως και άρνηση, στο πολιτικό μας σύστημα; Η ικανοποίηση από τη Δημοκρατία και η εμπιστοσύνη στους θεσμούς της, είναι σε ελεύθερη πτώση στις περισσότερες χώρες του κόσμου…

Στην έρευνα της Pew, δύο στους τρεις πολίτες στις 12 πλουσιότερες χώρες του κόσμου δηλώνουν απογοητευμένοι από τη δημοκρατία – ποσοστό διπλάσιο από ό,τι πριν από έξι χρόνια.  58% θα προτιμούσε μια κυβέρνηση μη εκλεγμένων τεχνοκρατών... Κι ένα 26% βρίσκει "καλή ιδέα" έναν «ισχυρό ηγέτη που δεν θα έχει να ασχολείται με εκλογές και Κοινοβούλιο…

Στην Ελλάδα καταγράφεται ένα ποσοστό της τάξεως του 20%, που δηλώνει ότι βρίσκει ως "καλή" την ιδέα, μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών που θα αποφασίζουν ότι οι ίδιοι θεωρούν καλό, ενώ ένα 9% γοητεύεται από την ιδέα ενός ισχυρού ηγέτη που δεν θα ελέγχεται από τη Βουλή και δεν θα χρειάζεται εκλογές (έρευνα αξιών της «Διανέοσις»)...

Η συμμετοχή μας λοιπόν στα κοινά και στις διαδικασίες της σημερινής μας δημοκρατίας, είναι σημαντικό Δικαίωμα αλλά πρωτίστως Υποχρέωση του/της κάθε Πολίτη.

Μπορεί τα κόμματα ως θεσμός της Δημοκρατίας να περνούν κρίση και για την ακρίβεια ίσως και να μεταμορφώνονται σε κάποιο "άλλο" επίπεδο, μιας και η αξία του μέλους ενός κόμματος έχει υποβαθμιστεί και προσδιορίζεται μόνον στο επίπεδο της συμμετοχής του για να εκλεγεί δημοψηφισματικά ο κάθε αρχηγός, αλλά αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για τη ΜΗ ανάληψη των ευθυνών μας στην υποστήριξη της Δημοκρατίας με τη συμμετοχή μας στα κοινά. …

Είναι η θεσμική και ιστορική ανάγκη προάσπισης των βάσεων του δημοκρατικού και δικαιοκρατικού πολιτισμού μας, καθώς τίποτα δεν είναι απλό, δεδομένο και αυτονόητο...

Έχει συνεπώς τεράστια σημασία η διαφύλαξη της ενότητας του δημοκρατικού τόξου, έστω γύρω από μερικά θεμελιώδη ζητήματα.

Γνωρίζουμε για ακόμη μια φορά την αυταπάτη και τα αποτελέσματα αποδοχής του λαϊκισμού που εκφράζεται από περσόνες "ασυμβίβαστου – αντισυστημικού" ηγέτη, με τους παθιασμένους τοξικούς και διχαστικούς οπαδούς τους… Όχι τα μέλη, τα ενεργά, ενός κόμματος που λειτουργεί με κάποιο τρόπο συλλογικά.

Σήμερα λοιπόν που βρισκόμαστε μέσα σε μια παγκόσμια κρίση αντιπροσώπευσης και σχέσης της εκλογικής διαδικασίας με την υποχρέωση δημοκρατικής συμπεριφοράς των εκλεγομένων αιρετών…

Σήμερα που, νοσταλγοί της αντιδημοκρατικής διακυβέρνησης από πλουτοκράτες και ολιγάρχες και αντίστοιχων αντιδημοκρατικών και αυταρχικών αντιλήψεων, σηκώνουν κεφάλι σε παγκόσμιο επίπεδο…

Σήμερα που από τη μια αμήχανα αντιμετωπίζουμε την ρυπαρότητα του τοξικού λόγου από τις κάθε λογής "Ομάδες Αληθειας" και ταυτόχρονα βιώνουμε, ξανά, κάποιες φωνές “ταπεινής σκοπιμότητας” αντιπολιτευτικού λόγου, είναι που η κοινωνία μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει και διασφαλίσει τις εθνικές μας επιλογές, με καθαρά προτάγματα αντιπαράθεσης σε πισωγυρίσματα…

Με στόχους τέτοιους ώστε ο σύγρονος “Πατριωτισμός” να εκφράζει κάθε πολιτική συμπεριφορά που στηρίζει την κοινωνία και τελικά προστατεύει την Δημοκρατία.

Είναι η αλαζονεία της εξουσίας, η αιτία, “ανόητε”…

 

Είναι η αλαζονεία της εξουσίας, η αιτία, “ανόητε” ακραιοκεντρώε, κυνικέ σφουγκοκωλάριε…

Πως και από την ηγεμονία ενός λόγου για εκσυγχρονισμό της κοινωνίας μας, δια μέσω του “επιτελικού” κράτους, φτάσαμε στις "υποκλοπές" και στις αποκαλύψεις για το ρόλο και την διαπλοκή με την εξουσία, της “Ομάδας Αλήθειας”;

Πως οι έμμισθοι ψεύτικοι λογαριασμοί της προηγούμενης εξουσίας, αντικαταστάθηκαν από μια στρατιά τρολς της Ν.Δ.;

Πως οι θεωρούντες εαυτούς ως “ιδιοκτήτες” της χώρας και της εξουσίας της, αλλοιώνουν μεθοδικά, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν, το Σύνταγμα και επιβάλλουν τη “δική” τους αλήθεια, δια μέσω ασφυκτικού ελέγχου της δικαστικής εξουσίας;

Με ποιες “πλάτες” απέκτησαν το θράσος να υποστηρίξουν ότι είναι “νόμιμο”, τελικά, να παρακολουθούνται τηλεφωνικά, το μισό υπουργικό συμβούλιο, ο επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, ο αρχηγός ενός κόμματος της αντιπολίτευσης, δικαστές, δημοσιογράφοι και μπόλικοι επιχειρηματίες και να μην υπάρχει απονομή ποινικής ευθύνης σε κάποιον από τους θεσμικούς υπευθύνους της εκτελεστικής εξουσίας;..

Η όποιες διώξεις, κάποιων εμπλεκομένων ιδιωτών, είναι “μπάλα στην εξέδρα” και “στάχτη στα μάτια” μιας κοινωνίας που αμήχανη ακόμη ελπίζει στη "προστασία" της Δημοκρατίας μας.

Γιατί όσο και να “κραυγάζεις” για τυπική “νομιμότητα”, υπάρχει πλέον υψηλού επιπέδου “ανηθικότητα”, όταν πληρώνεται μια στρατιά από τρολς από συγκεκριμένη ιδιωτική εταιρεία (που έχει ιστορικές σχέσεις με τη Ν.Δ.) για να κάνει “βρώμικη” επικοινωνιακή δουλειά, “δολοφονώντας” χαρακτήρες και “σπέρνοντας” την τοξικότητα του διχασμού στην κοινωνίας μας.

Αν όμως προκαλεί εντύπωση η δημόσια υπεράσπιση της "Ομάδας Αλήθειας" από την κυβέρνηση, δεν μας προκαλεί καθόλου, πλέον, εντύπωση η "τυφλή" υπεράσπιση αυτής της κυβέρνησης, από συγκεκριμένα ακραιοκεντρώα φερέφωνα...

Ούτε καν σκέφτηκαν να περιμένουν λίγο, κρατώντας τα προσχήματα βρε αδελφέ, για να δούμε αν αποδειχθεί ότι υπάρχουν ή όχι, πραγματικές εστίες παρανομίας...

“Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή”, αλλά υπάρχουν και όρια για τους άμεσα και έμμεσα ωφελημένους, σε έμμισθες θέσεις και προμηθευτές διαφόρων υπηρεσιών συμβουλευτικών, μελετητικών και επικοινωνίας…

Μαζί με την κυβέρνηση αισθάνονται και αυτοί παντοδύναμοι και άτρωτοι και ότι θα έχουν και στη συνέχεια τη δυνατότητα να "στοχοποιούν" πρόσωπα να κάνουν "μπούλινγκ" σε πολίτες και πολιτικούς, με διαφορετική από αυτούς άποψη, λες και δεν γνωριζόμαστε σε αυτή τη μικρή κοινωνία…

Λησμονούν ότι στη ζωή έχει ο καιρός γυρίσματα…

Και δεν αναφέρομαι στους υπαρκτούς/ες “χρήσιμους”, για την κυβέρνηση, ηλίθιους/ες… "...άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι...".

Τα περί μη κρατικών πανεπιστημίων: Η εξυπνότερη, παρά ποτέ, διαφήμιση για κολλέγια.

 Από το "μικροσκόπιο" των δικαστών της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας , υπό τον πρόεδρο του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου Μιχάλη Πικραμένου, θα περάσει αύριο , Παρασκευή, 11 Απριλίου, ο νόμος για τη την αδειοδότηση και λειτουργία  των Μη Κρατικών Πανεπιστημίων.

Αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται το κείμενο της εισήγησης του εισηγητή στο ανώτατο αυτό δικαστήριο.

Και όλα αυτά όταν η απόδοση του Νόμου Πιερακάκη μετράει 12 υποψήφια πανεπιστήμια, εκ των οποίων ένα από την Κύπρο, ένα από τη Γαλία και τα λοιπά από τη βιομηχανία εκπαίδευσης στη Μεγ. Βρετανία όπου στην ουσία διεκδικούν ένα θεαματικό rebranding, καθώς, μέχρι χθες οι συνεργαζόμενες με αυτά δομές στη χώρα, ήταν απλά κολλέγια που λειτουργούσαν στην Ελλάδα από δεκαετίες, συνεργαζόμενα με συμφωνίες δικαιοχρησίας (franchising) με τα συγκεκριμένα Ιδρύματα.

Μάλιστα, ένα εξ αυτών φαίνεται ότι διεκδικεί τρεις άδειες για τρία διαφορετικά πανεπιστήμια.

Τα μεγάλα αμερικάνικα ιδρύματα -τύπου Χάρβαρντ ή Γέιλ- που η κυβερνητική πλειοψηφία κομπορρημονούσε ότι ήταν ενδιαφερόμενα, όπως φάνηκε τελικά από τις εξελίξεις, κατέδειξαν την στρατηγική τους αντίθεση στη δημιουργία παραρτημάτων στη χώρα μας, πολύ δε περισσότερο να συνεργαστούν με ιδιωτικά ιδρύματα εδώ.

Προτίμησαν τις συνεργασίες τους, σε μεταπτυχιακό επίπεδο ή προγράμματα «θερινών σχολείων», με αρκετά από τα δημόσια ΑΕΙ της χώρας.

Λες και μια ολόκληρη κυβερνητική πολιτική στήθηκε για να προμοτάρει,  επί ένα χρόνο τώρα, συγκεκριμένα κολλέγια. Θα αποτελεί τελικά, για τους επιχειρηματίες των κολλεγίων αυτών, την πιο έξυπνη διαφημιστική ιδέα των τελευταίων δεκαετιών.

Το γεγονός ότι στο σύνολο της ΕΕ, η δημόσια εκπαίδευση αποτελεί ατμομηχανή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, καθιστά υπόχρεη την ελληνική Πολιτεία να έχει ως κύριο στόχο την στήριξη των δημόσιων πανεπιστημίων, για τα οποία πρέπει να αναγνωρίζουμε το ότι είναι από τους ελάχιστους τομείς που στέκονται, συγκριτικά με όλους τους άλλους τομείς της χώρας, σε ικανοποιητικά ανταγωνιστικά επίπεδα στο εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον, καθώς έχουν αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις διεθνώς και διαθέτουν μια από τις υψηλότερες αποδοχές στην ελληνική κοινωνία, όταν οι περισσότεροι άλλοι θεσμοί έχουν κατακρημνιστεί σε αξιοπιστία.

Γιατί πράγματι στο τομέα της εκπαίδευσης έχει επιβεβαιωθεί, σε μακροχρόνια δοκιμασία, κρίση και αξιολόγηση, ότι η μη κερδοσκοπική δράση είναι πιο λειτουργικά αποδοτική και ο δημόσιος τομέας, πράγματι, μπορεί να πρωτοστατήσει, μιας και πολλαπλώς έχει καταγραφεί ότι, στο τομέα της εκπαίδευσης, η κερδοσκοπική σκοπιά κρίνεται ηθικά κατώτερη των στόχων και προσδοκιών των κοινωνιών.

Το να εργάζεται κάποιος σε μια κερδοσκοπικού χαρακτήρα δομή, ανώτατης εκπαίδευσης, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι δεν είναι ικανός και άξιος δάσκαλος και επιστήμονας. Απλώς όμως, η διαχείριση της επιχείρησης αυτής, σε μετατρέπει σε εργαλείο ικανοποίησης των δικών της σκοπών και στόχων, που δεν είναι πάντα συμβατοί με τους στόχους της εκπαίδευσης και διαμόρφωσης επιστημόνων, οι οποίοι θα αποτελούν τους επόμενους ηγέτες στους τομείς του γνωστικού αντικειμένου τους.

Ο νόμος αυτός φέρει την υπογραφή αποκλειστικά της κυβερνήσεως του κου Μητσοτάκη και κανενός άλλου στο πολιτικό σύστημα.

Η επιλογή των παραρτημάτων για την Ανώτατη Εκπαίδευση στη χώρα είναι και υποτιμητική για τη χώρα αλλά, στα πλαίσια των γεωπολιτικών παιγνίων, μπορεί να φανεί και επικίνδυνη.

Ζούμε τη νέα εποχή με τα “καθρεφτάκια” προς τους ιθαγενείς στην ανώτατη παιδεία στη χώρα μας. Αυτή της λειτουργίας μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων…

Σε λίγες μέρες θα έχουν κριθεί πολλά και θα έχουμε εξελίξεις και στα δυο προαναφερόμενα επίπεδα: τη μελέτη των 12 φακέλων υποψήφιων για μη κερδοσκοπικά, μη κρατικά ΑΕΙ από την ΕΘΑΑΕ και τη συζήτηση των προσφυγών κατά του σχετικού νόμου στο Συμβούλιο της Επικρατείας την Παρασκευή 11 Απριλίου.

Αναμένουμε λοιπόν την απόφαση του Δικαστηρίου αλλά, ανεξαρτήτως αυτής, ελάχιστες ή καμία πιθανότητα δεν διακρίνουμε για ενδεχόμενη λειτουργία κάποιας από τις δομές αυτές το Σεπτέμβριο.

Το επόμενο επικοινωνιακό αφήγημα αιτιολόγησης αυτής της αστοχίας ετοιμάζεται.

Δικαιολογημένα μπορεί κάποιος να σκεφτεί “…πως θα μπορέσει η ΕΘΑΑΕ να προβεί σε ολοκληρωμένη  αξιολόγηση και  πιστοποίηση των προγραμμάτων σπουδών των υποψήφιων αυτών για τη νέα μορφή πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τόσο έγκαιρα και σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ώστε να λειτουργήσουν από το 2025;..”.

Η "Πανεπιστημιο-ποίηση" των ήδη, εδώ και καιρό, λειτουργούντων Κολλεγίων.

Κανένα αμερικανικό πανεπιστήμιο, ούτε γερμανικό, ούτε ολλανδικό, ούτε καν ιταλικό δεν εκδήλωσε ενδιαφέρον, παρά μόνο βρετανικά...  τα οποία όμως ήδη συνεργάζονταν με ελληνικές εταιρείες (παρακολουθούμε την εξέλιξη σήμερα της "βιομηχανίας" αυτής, στη συγκεκριμένη χώρα...). Υπάρχει βέβαια και ένα από τα 13 παραρτήματα της παλιάς γαλλικής Σορβόννης...

Με εξαίρεση το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, όλα τα υπόλοιπα 12 ξένα πανεπιστήμια  που κατέθεσαν αίτηση για να λειτουργήσουν ως Μη Κρατικά Πανεπιστήμια, βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα και λειτουργούν ως Κολλέγια, ενώ τώρα απλώς, με το νόμο Πιερακάκη, ως παραρτήματα γίνονται Πανεπιστήμια.

Τα 12 ξένα Πανεπιστήμια που κατέθεσαν αίτηση για να λειτουργήσουν ως Μη Κρατικά στην Ελλάδα ήδη συνεργάζονται εδώ και χρόνια με τα συγκεκριμένα Κολλέγια που τώρα «αναβαθμίζονται», μέσα από τη μεταμφίεσή τους σε ΝΠΠΕ, σε Πανεπιστήμια...

Τα ενδιαφερόμενα Πανεπιστήμια με τα συνεργαζόμενα κολλέγια
1.	The Open University –	Anatolia College
2.	The University ofYork	CITY College
3.	University of Greater  Manchester	New York College
4.	Université Sorbonne Paris Nord	IdEF
5.	University of Derby	Mediterranean College
6.	The University ofWest London	BCA
7.	University of Essex	Aegean College
8.	London Metropolitan University	City Unity College
9.	Queen Margaret University	Μητροπολιτικό Κολλέγιο
10	The University of Keele	Μητροπολιτικό Κολλέγιο
11.	University of East London	Μητροπολιτικό Κολλέγιο
12.	Το Sunderland University	Κολλέγιο DEI

Πρόκειται δηλαδή για πανεπιστημιοποίηση των Κολεγίων, και όχι διευκόλυνση των δυνατών ξένων μεγάλων Πανεπιστημίων για να εγκατασταθούν και να αναβαθμίσουν την ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα.

Αναμένουμε τώρα πλέον το Συμβούλιο Επικρατείας, όπου, στις 11 Απριλίου, θα συζητηθούν οι προσφυγές κατά του νόμου για τα Μη Κρατικά Πανεπιστήμια.

Υποστηρίζουμε ότι πρόκειται για ακόμη ένα αντισυνταγματικό ατόπημα με πολλές επιπτώσεις.

Πέραν της "πανεπιστημιο-ποίησης" των εγχώριων ιδιωτικών κολλεγίων, πρώτη και κύρια αρνητική επίπτωση είναι η εθνικά επικίνδυνη στρατηγική επιλογή, της κυβέρνησης (που ποτέ δεν είχε συζητηθεί από κανέναν, ποτέ και σίγουρα δεν είχε τεθεί στις προεκλογικές εξαγγελίες της), να "αναθέσει" την Ανώτατη Εκπαίδευση σε παραρτήματα “ξένων ιδρυμάτων” ειδικών συμφερόντων, αντί στα "εθνικών συμφερόντων" ιδρύματα, δημόσιου ή ακόμη και ιδιωτικού χαρακτήρα…

Στρίβειν δια μέσω προτάσεως "αρραβώνος".

 

Αυτό που εμφανώς μπορεί κάποιος να παρατηρήσει στη πρόσφατη πασαρέλα προσκλήσεων για "... σύγκλιση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς..." είναι ο "τακτικισμός".

Η αποτελεσματικότερη μέθοδος περιχαράκωσης των εν λόγω κομμάτων...

Όντως, πιο λειτουργική συμβολή στην αποστροφή, για κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις προς εξυπηρέτηση θεμιτών πολιτικών επιδιώξεων, από την ανέφικτη (υπό της παρούσες συνθήκες) πρόταση για κοινή κάθοδο στις εκλογές, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει...

Έχει δε τη δυνατότητα να υπονομεύει, όχι μόνο τη παρούσα πιθανότητα, αλλά, ακόμη και την όποια ενδεχόμενη μελλοντική τέτοια υπόθεση εργασίας...

Αν κάτι χαρακτηρίζει την όποια πολιτική μου συμμετοχή, τα τελευταία 45-50 χρόνια, είναι η επιμονή στη "προγραμματική σύγκλιση" και όπου είναι δυνατόν, στη κοινή δράση στη Βουλή και στην κοινωνία, των δυνάμεων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων του πολιτικού μας συστήματος.

Η πολιτική αυτή, εφόσον είναι εφικτή, μπορεί να υπηρετηθεί αυστηρά υπό τον σεβασμό της "αυτονομίας" των εν λόγω πολιτικών συλλογικοτήτων- κομμάτων.

Διαφορετικά είναι εργαλείο περεταίρω περιχαράκωσής τους και ενίσχυσης του σεχταρισμού και του μικροκομματικού δογματισμού τους.

Όταν καλείς, ειλικρινά όμως, ως συλλογικότητα, κάποιους για αναζήτηση κοινού πλαισίου δράσης, για προσδιορισμένα θέματα, αποδέχεσαι ευθύς εξαρχής τις υπαρκτές διαφορές σας...

Διαφορετικά δεν θα υπήρχε λόγος ξεχωριστής ύπαρξης, των συγκεκριμένων κομμάτων, παρεκτός του ρόλου των προσώπων...

Από πότε η πρόταση για κοινή εκλογική κάθοδος, των αποκαλούμενων προοδευτικών δυνάμεων, έγινε πρόταγμα και σημείο πολιτικής αναφοράς, οποιασδήποτε από αυτές τις δυνάμεις, τουλάχιστον σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο?

Και ως ΣΥΝ αλλά και πολύ περισσότερο ως ΣΥΡΙΖΑ, με όλες του τις μορφές, αν δεν αντιπαρετέθηκε σε αυτή την προοπτική (με αναφορά στο ΠΑΣΟΚ ιδιαιτέρως), σίγουρα δεν εργάστηκε αλλά ούτε καν προέκρινε την προετοιμασία ωρίμανσης μιας τέτοιας υποθέσεως.

Αν και όποιος, επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη θα πρέπει να εργαστεί πολύ.

Να δοκιμαστούν οι σχέσεις στη κοινωνία ( συνδικάτα, επιστημονικούς συλλόγους, επιμελητήρια, κοινά μέτωπα διεκδίκησης δικαιωμάτων ή επί μέρους θεμάτων ειδικών ή τοπικών κλπ), στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και όπου είναι δυνατόν στη Βουλή...

Και αν αυτό φέρει αποτέλεσμα, που αυτό ελπίζω, τότε μπορεί να σε εμπιστευτεί και η κοινωνία να την "κυβερνήσεις"...

Αν πράγματι σε ενδιαφέρει αυτή η προοπτική δεν την "ξοδεύεις" στο όνομα των συνθηκών μιας συγκυρίας. Δεν το κάνεις στοιχείο της "τακτικής" σου απέναντι και εις βάρος, αυτού που καλείς να τα βρεις...

Γιατί τότε είσαι κάτι από τα χειρότερα της προέλευσής σου και όχι από τις καλές παραδόσεις σου.

Δογματικός σεχταριστής, χωρίς ευθύνη εθνικής ενόρασης, σε αντιπαράθεση με την ενωτική, εθνική, ευρωπαϊκή και μεταρρυθμιστική συνδρομή προς όφελος της κοινωνίας "της εργασίας και του πολιτισμού"...

Η “φιλελεύθερη” δημοκρατία που μετατρέπεται σε “εκλογική”.

Το θέμα της εποχής μας: Η “εκλογική” δημοκρατία μας να εναρμονίζεται με την “θεσμική” πλευρά της.

Βασικοί τομείς προβληματισμού, στις μέρες μας, αποτελούν οι περιορισμένοι έλεγχοι στην εκτελεστική εξουσία από τα νομοθετικά σώματα και τη Δικαιοσύνη, καθώς και η ανεπάρκεια στη διασφάλιση των ατομικών ελευθεριών και της ισότητας απέναντι στον νόμο. Η αποδυνάμωση του κράτους δικαίου και η προσπάθεια ελέγχου και χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας είναι εκφράσεις του προβλήματος.

Το μεγάλο λοιπόν ζήτημα των καιρών μας και πρωτίστως της λειτουργίας της Δημοκρατίας μας, είναι τα "όρια" που υπάρχουν στην άσκηση των καθηκόντων της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας. Εξουσία η οποία είναι εκλεγμένη από τον λαό...

Στην έκθεση του Ινστιτούτου V-Dem του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ καταγράφεται πως η δημοκρατία, διεθνώς, υποχωρεί σε ανησυχητικά επίπεδα, με τον μέσο πολίτη να ζει υπό συνθήκες πολιτικού καθεστώτος που αντιστοιχεί στο 1985, ενώ η μέση τιμή ανά χώρα αντιστοιχεί στο 1996. Η έκθεση επιβεβαιώνει ότι η δημοκρατία χάνει έδαφος, ειδικά στον οικονομικό τομέα, φτάνοντας στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 50 ετών. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κύμα “αυταρχικοποίησης”, με την Ανατολική Ευρώπη και τη Νότια και Κεντρική Ασία να παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη επιδείνωση.

Για πρώτη φορά εδώ και δύο δεκαετίες, οι αυταρχικές χώρες (91) υπερτερούν αριθμητικά των δημοκρατιών (88). Επιπλέον, οι φιλελεύθερες δημοκρατίες αποτελούν πλέον το λιγότερο συχνό καθεστώς στον κόσμο, με μόλις 29 χώρες να κατατάσσονται σε αυτή την κατηγορία το 2024. Παράλληλα, το 72% του παγκόσμιου πληθυσμού – σχεδόν τρεις στους τέσσερις ανθρώπους – ζει σε αυταρχικά καθεστώτα, το υψηλότερο ποσοστό από το 1978.

Να δημιουργήσουμε-ανακαλύψουμε λοιπόν και να προκρίνουμε αντισταθμιστικούς θεσμούς και εργαλεία, με λαϊκή νομιμοποίηση, που να έχουν τη δυνατότητα ελέγχου υπέρβασης των συνταγματικών “ορίων” της όποιας ενδεχόμενης αυταρχικής εκτελεστικής εξουσίας.

Η χαρακτηριστική περίπτωση διακυβέρνησης του κου Νετανιάχου, όπως βλέπουμε εκτός όλων των άλλων και με τις πρόσφατες απολύσεις (του διευθυντή εσωτερικής ασφάλειας (Shin Bet), Ρόνεν Μπαρ και του διευθυντή της Μοσάντ, Ντέιβιντ παρνέα, από την ομάδα διαπραγματεύσεων, με πιθανότητα να πάρει σειρά πλέον και να εκδιωχθεί ο γενικός εισαγγελέας, Γκαλί Μπαχαράβ- Μιάρα, ο οποίος υποστήριξε ότι η απομάκρυνση του Μπαρ από τη θέση του ίσως είναι παράνομη…).

Καταστάσεις που βρίσκονται σε “εναρμόνιση” με το κλίμα και το “θεσμικό” θερμοκήπιο μέσα στο οποίο αναπτύσσονται και λειτουργούν πολιτικές συμπεριφορές, όπως αυτές στην Ουγγαρία με τον κο Ορμπαν και την πλέον απρόσμενη για την ιστορία αυτής της ομοσπονδίας, των ΗΠΑ με τον κο Τραμπ.

Για να μη μένουμε μόνο στις κλασσικές για τη σχετική βιβλιογραφία περιπτώσεις του κου Πούτιν στη Ρωσία (πρόεδρος σε εναλλαγή με πρωθυπουργό και συνακόλουθα), του κου Ερντογάν στη γειτονική μας Τουρκία με όσα εξελίσσονται ακόμη και τις τελευταίες μέρες και όχι μόνον στην Κωνσταντινούπολη.

Ας επιχειρήσουμε ακόμη και μια προσπάθεια υπέρβασης. Στη χώρα μας θα μπορούσαμε να κάνουμε την επιλογή ώστε να συζητήσουμε και πράγματι να δημιουργήσουμε, όχι μόνο σχολή σκέψης αλλά και “υπόδειγμα” λειτουργίας σχετικών θεσμών και εργαλείων.

Είναι καταγεγραμμένο ότι στη χώρα μας, μετά και από το σκάνδαλο των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, η κυβέρνηση κρίνεται, από τον ελληνικό λαό ότι και αυτή, για χρήση μεθόδων υπέρβασης της θεμιτής εξουσίας της. Η αναφορά ως ερμηνεία αλλά και αιτιολόγηση στο “41%” του προηγούμενου εκλογικού αποτελέσματος είναι χαρακτηριστική.

Αν όμως, με αφορμή όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και τη συζήτηση για την διακυβέρνηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, άνοιγε διαδικασίες αναζήτησης, με δημόσιο τρόπο και προσκαλώντας τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, για την δημιουργία νέων “θεσμών και εργαλείων” ισορροπίας και ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας, στην περίπτωση υπέρβασης του ρόλου της, θα ήταν μια συμβολή σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.

Και το σχετικό επιστημονικό δυναμικό διαθέτει η χώρα μας, νομίζω και την πολιτική ωριμότητα παρά τα προβλήματα της τελευταίας δεκαπενταετίας, αλλά και στη συγκυρία, θα ήταν συμβολή για τον επαναπροσδιορισμό της πολιτικής αντιπαράθεσης εκτός περιβάλλοντος τοξικότητας και διχασμού.

Σε κάθε όμως περίπτωση, είναι θέμα που η δημοκρατική αντιπολίτευση μπορεί και πρέπει να το αναδείξει και στη Βουλή και στη κοινωνία.

Η πολιτική θα αποκτούσε και ακόμη ένα οραματικό στοιχείο…

Μην και τολμήσετε σκέψεις, για "λουκέτο", στον ελληνικό σιδηρόδρομο.

Τις τελευταίες ώρες, με αφορμή το πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών (ΕΟΔΑΣΑΑΜ), για το “έγκλημα” των Τεμπών, αλλά ιδιαιτέρως για την αμηχανία που προκάλεσε στους κυβερνώντες η μαζική και "βουβή κραυγή" διαμαρτυρίας των πολιτών την προηγούμενη Παρασκευή, "δοκιμάζονται" σκέψεις τις τελευταίες ώρες, για να "σφυγμομετρηθούν" στη κοινή γνώμη, επιλογές "λουκέτου" στους ελληνικούς σιδηροδρόμους, για ένα διάστημα, μέχρι να οδηγηθούμε σε σύγχρονα και ασφαλή τρένα...

Δεν γνωρίζουμε τους "συμβούλους" αυτών των ανερμάτιστων και ανορθολογικών επιλογών δολοφονίας και εγκληματικής αντιμετώπισης, του συγκεκριμένου μέσου μεταφοράς, που έτσι και αλλιώς διαχρονικά στη χώρα μας, σε αντίθεση με τον αναπτυγμένο και πολιτισμένο κόσμο, το είχαμε υποτιμήσει…

Θυμόμαστε όμως τους υπεύθυνους της αποτυχημένης εκείνης πολιτικής που, για δημοσιονομικούς λόγους, επέλεξαν να "σταματήσουν τη λειτουργία", κατά καιρούς, τμημάτων του σιδηροδρομικού, αντί να τα αναβαθμίσουν, να τα εκσυγχρονίσουν και να αναδιαρθρώσουν την οικονομική βιωσιμότητά τους. 

Το χειρότερο όμως, δυστυχώς, είναι ότι τέτοιες επιλογές αναδείχθηκαν ως "πηγές γνώσης" του τομέα αυτού για τις μεταφορές, ως καλό management και μάλιστα επιβραβεύτηκαν, οι φορείς τους, αναβαθμιζόμενοι σε άλλες θέσεις (αποφυγής) ευθύνης…

Αντιλήψεις που έκριναν ότι "οτιδήποτε εμφανιζόταν στα χαρτιά ως ζημιογόνο" έπρεπε να το κλείσουμε, αντί να αναζητήσουμε επιλογές βιωσιμότητας και αναδιοργάνωσής του. 

Αφορά πρωτίστως όσους/ες υπηρέτησαν και υπηρετούν, είτε σκόπιμα, είτε με ιδεοληπτικό στραβισμό, είτε από άγνοια, την υπονόμευση και απαξίωση των ελληνικών σιδηροδρόμων με πρόταγμα την εξαφάνιση του δημόσιου τομέα από τη σχετική δραστηριότητα. Πουθενά στην Ευρώπη δεν έχει αντιμετωπιστεί ο σιδηρόδρομος με αυτή την απαξία. Και στην Μεγ. Βρετανία, όταν επιχειρήθηκε το εγχείρημα επί κας Θάτσερ, υποχρεώθηκαν σε πολλαπλές διορθωτικές παρεμβάσεις για να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις αυτης της κατηγορίας και μορφής ιδιωτικοποίησης.

Το πόρισμα της προηγούμενης Παρασκευής (ΕΟΔΑΣΑΑΜ) έδειξε τις αιτίες αλλά και το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών στη χώρα μας.

ΔΥΟ (2) εργαζόμενοι και 75.000 ευρώ ανά χιλιόμετρο σιδηροδρομικής γραμμής ο μέσος όρος στην Ευρώπη, 0,5 οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και 20. 000 ανά χιλιόμετρο.

Οι σιδηροδρομικοί στη χώρα τα τελευταία δούλευαν στα όρια της ανθρώπινης αντοχής, με συνεχόμενες νυχτερινές βάρδιες που κόντευαν τον μήνα, με έως και 29 μέρες εργασίας χωρίς ρεπό, με μόλις δύο με τρεις αναπαύσεις μηνιαίως και με τη συνεχή κατάρτιση να θεωρείται μάλλον περιττή, αφού οι μηδενικές εφεδρείες δεν επέτρεπαν σε κανέναν να λείψει από τη βάρδια, ακόμα και για να μετεκπαιδευτεί

Σήμερα στον ΟΣΕ δουλεύουν 1.194 άτομα και από αυτούς οι 563 είναι μόνιμο προσωπικό, εκ των οποίων οι 108 σταθμάρχες. Κι αυτό ενώ το οργανόγραμμα του Οργανισμού απαιτεί την κάλυψη 2.100 θέσεων. 

Ωστόσο, όπως επισημαίνεται στο πόρισμα, παρόλο που εσωτερικά έγγραφα του ΟΣΕ ανέφεραν ότι το πρώτο εξάμηνο του 2021 ζητήθηκε η κρατική έγκριση για την πρόσληψη 290 μόνιμων υπαλλήλων, αρχική έγκριση δόθηκε για 140, οι οποίοι σήμερα τέσσερα χρόνια μετά δεν έχουν ακόμη προσληφθεί.

Ως αποτέλεσμα ο Οργανισμός εξακολουθεί να καλύπτει τις ανάγκες του με εργαζομένους με μπλοκάκι, όπως έγινε και το 2022 με την προσθήκη 200 εργαζομένων, εκ των οποίων οι 70 σταθμάρχες.

Και αν δεν ήταν, ο πάλαι ποτέ ΟΣΕ, ο στόχος όλων των φυλών του μύθου για την φυσική αναποτελεσματικότητα του κάθε κρατικού τομέα...

Είναι ευνόητο ότι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να υπάρξει η δυνατότητα επικράτησης και υλοποίησης περεταίρω των καταστροφικών αυτών, για τους ελληνικούς σιδηροδρόμους, απόψεων για μια περίοδο λουκέτου σε αυτούς.

Γιατί αν κάτι τέτοιο εγκληματικό όντως συμβεί, τότε θα πρόκειται για ποινικό πρωτίστως έγκλημα, εθνικής πολιτικής εμβέλειας, που κανένα πρόσωπο ή φορέας δεν θα μπορέσει να καταφέρει να αποφύγει τις σχετικές ποινές.

Δεν είναι μόνο οι οικονομικές και τεχνικές επιπτώσεις από τη μη χρήση και προστασίας στις πανάκριβες υπάρχουσες υποδομές, αλλά το "διαφυγόν έργο" που θα προκληθεί στον τομέα αυτόν των μεταφορών.

Πρόκειται για τον πιο φθηνό, λιγότερο ενεργοβόρο, πλέον αειφόρο και ασφαλή τομέα μαζικών μεταφορών, επιβατών και εμπορευμάτων.

Και επειδή τα λόγια έχουν την αξία τους, αλλά οι θεσμική κατοχύρωση έχει το αποτέλεσμα, ας μην θεωρηθεί ότι φορείς όπως το αλήστου μνήμη ΤΑΙΠΕΔ και το ΥπερΤαμείο, θα είναι ικανοί να δώσουν λύση, όπου μέσα από το "νομιμοποιημένο ακαταδίωκτο", των μελών τους, θα επιχειρηθεί η "βρώμική δουλειά".

Είναι η ώρα να οργανώσουμε, άμεσα, την αναγέννησή των ελληνικών σιδηροδρομικών μεταφορών εν λειτουργία. Ικανοί άνθρωποι για αυτό υπάρχουν.

Μια τέτοια επιλογή απαιτεί εθνικό σχεδιασμό και πολιτική συναίνεση. Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα. Είναι σημαντικός ο σκοπός και ξεφεύγει από την συνήθη πολιτικολογία. Θα είναι σχεδιασμός με χρονικές περιόδους και ενδιάμεσες αποτιμήσεις των πεπραγμένων.

Δεν μπορεί να είναι επιλογή συγκυριακή ή καιροσκοπική. Απαιτείται μια συνολική ενεργοποίηση της κοινωνίας μας και των σχετικών εμπλεκόμενων φορέων και ατόμων. 

Τεχνοκράτες, χρήστες, μεταφορείς, εργαζόμενοι, σχετικά επιμελητήρια, πανεπιστημιακά τμήματα και μελετητές των μεταφορών και logistics, σχετικών πανεπιστημίων και του συνόλου του cluster των μεταφορών στη χώρα μας, ώστε σε μία εποχή προκλήσεων να επιτευχθεί ένα σημαντικός εθνικός στόχος: "Η αναδιοργάνωση των σιδηροδρομικών μεταφορών και η ανταπόκρισή τους στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής".

Είναι η στιγμή νομίζω που μπορούμε στη χώρα να δημιουργήσουμε, σε αυτό το πεδίο, όραμα, σχέδιο και ελπίδα. Αυτό θα μπορεί να έχει εκπληκτικές συνέπειες τόσο για την εικόνα της χώρας¨όσο και για την ασφάλεια και οικονομία στις μεταφορές αγαθών και πολιτών.