Σάββατο 28 Μαΐου 2022

Για τα AEI: Κολλημένη η βελόνα ή ιδεοληπτικός στραβισμός;

20 χρόνια, μονότονα, περί «βίας και ανομίας» στα πανεπιστήμια...
Αυτή είναι η συμβολή τους στην ανάλυση και μελέτη για τα ελληνικά πανεπιστήμια της μεταπολίτευσης...
Αλλά εάν το μόνο εργαλείο που διαθέτεις είναι "ένα σφυρί" τότε θα βλέπεις τα πάντα γύρω σου σαν καρφιά....
Με πολύ κόπο της πανεπιστημιακής κοινότητας και περιορισμένες δαπάνες, ανά πτυχίο, συγκριτικά με το σύνολο της Ε.Ε., τα ελληνικά πανεπιστήμια "κρατήθηκαν συγκριτικά όρθια", στα χρόνια της κρίσης και της γενικότερης διάλυσης...
Γυναίκες και άντρες που ερευνούν και δημοσιεύουν διεθνώς, οργανώνουν τόμους και ημερίδες, δουλεύουν από το ένα πρόγραμμα στο άλλο, διδάσκουν, προσπαθούν να κάνουν πράγματα με τους φοιτητές/τριες τους, τρέχουν σε συνέδρια με δικά τους έξοδα, βγαίνουν στο εξωτερικό, δικτυώνονται...
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα του ελληνικού πανεπιστημίου, που καταφέρνει, σε τελική ανάλυση, να μην χειροτερεύει τη θέση του σε επίπεδο διεθνούς ανταγωνισμού, από ότι δείχνουν όλες οι διαφορετικές μέθοδοι αξιολόγησης των πανεπιστημίων στο κόσμο, συνεχίζοντας να κρατάει ένα αξιοπρεπές επίπεδο, σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη παραγωγική ή θεσμική λειτουργία στη χώρα μας (ιδιωτικού και δημόσιου τομέα) και να τροφοδοτεί τις προηγμένες χώρες και προφανώς τη χώρα μας, με ικανότατους αποφοίτους...
Αναφερόμαστε για τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα... Με την συγκεκριμένη κουλτούρα των επιχειρηματιών, αλλά και την αντίληψη περί "επιχειρηματικότητας", με τη δεδομένη "ασέβεια" της πολιτείας προς την πανεπιστημιακή κοινότητα, όπως αυτά εκφράζονται από τους προϋπολογισμούς των δαπανών και ενίσχυσης τους...
Αν συνειδητοποιήσουμε τον αποπροσανατολισμό τότε θα μπορέσουμε να σκύψουμε και να λύσουμε υπαρκτά προβλήματα και αδυναμίες, ιεραρχώντας τα ορθολογικά χωρίς τον στραβισμό της όποιας ιδεοληψίας...

Παρασκευή 27 Μαΐου 2022

Ο πόλεμος, η διεθνής κοινότητα, ο "προωθητικός συμβιβασμός" και εκείνος που μας λείπει…

 


Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή στοχαστικές προσεγγίσεις από ευρωπαίους ηγέτες και διανοουμένους, για αναζήτηση διεξόδου στον πόλεμο της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, όλο και περισσότερο νοιώθω την δυνατή φωνή και ηγεμονία, με υψηλή κοινωνική αποδοχή, των αταλάντευτα “συνεπών”, ενάντια σε κάθε μορφή “συμβιβαστικής” λύσης.

Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν θα είναι εύκολο να υπάρξει ειρήνη αν δεν έχουμε αποδοχή κάποιου συμβιβαστικού πλαισίου μεταξύ των εμπλεκομένων μερών…

Εκτός και υπάρξει κάποιος “τελικός νικητής”…

Αν συνέβαινε αυτό θα ήθελα ηττημένος να είναι η Ρωσία, μιας και με όλα τα λάθη, υποστηρίζω την πολιτική της συμμαχίας της “δύσης” ως το “λιγότερο κακό”.

Κανείς σοβαρός αναλυτής δεν εκτιμά, σήμερα, ότι θα υπάρξει “οριστικός νικητής”.

Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα μιλούσαμε πλέον για παγκόσμιο πόλεμο στο πεδίο.

Αντιλαμβάνομαι και σέβομαι την αντίδραση και τη συναισθηματική παρόρμηση όσων εμπλέκονται άμεσα και έχουν επιπτώσεις από τις πολεμικές εξελίξεις…

Όταν έχει τρέξει αίμα, αλλά ακόμη και όταν έχεις βιώσει την καταστροφή των κόπων μιας ζωής και προηγούμενων γενιών, δύσκολα αποδέχεσαι να έρθεις σε κάθε μορφής συμβιβασμό, με τον εισβολέα…

Όταν όμως ως παρατηρητής επιχειρείς ανάλυση, χωρίς να διακρίνεις ότι οι πληγές που μέχρι στιγμής άνοιξαν δεν θα κλείσουν στα πλαίσια μιας γενιάς, αλλά θα πρέπει να βρεθεί τρόπος, προφανώς δια μέσω συμβιβασμού, να μην ανοίξουν ακόμη περισσότερες, τότε δεν σκέφτεσαι αλλά εκτονώνεσαι… Σεβαστό αλλά ας το έχουμε συνειδητοποιήσει…

Γιατί είναι δύσκολη η στιγμή για διλλήματα του τύπου με αυτό που υποστηρίζει ο κος Κίσιγκερ ή με αυτό που επιλέγει ο κος Σόρος;

Γηραιοί και ουχί αναμάρτητοι και οι δυο, με σοφία και σημαντική επίδραση στις παγκόσμιες εξελίξεις του αιώνα μας. Με τα θετικά τους και προφανώς τα αρνητικά τους.

Στο προκείμενο η συμβολή της σκέψης τους έχει και διαφορετική αφετηρία αλλά και διαφορετική κατάληξη.

Όπως και η διαφοροποίηση πολλών ευρωπαίων ηγετών από την κυρίαρχη άποψη στις ΗΠΑ.

Δεν είναι πλέον λίγοι όσοι καλούν την Ουκρανία αλλά και την Ρωσία να σκεφτούν ορθολογικά και να αναζητήσουν συμβιβαστικό πλαίσιο.

Προφανώς και η συζήτηση αυτή δεν γίνεται υπό την θεώρηση της αποδοχής της βίας που ασκήθηκε από την Ρωσία ως τετελεσμένου, με ότι μέχρι στιγμής έχει διαμορφωθεί.

Πολύ δε περισσότερο δεν θέτει υπό συζήτηση θέμα ουδετερότητας στις κρίσεις, όπου αυτές θα υπάρξουν, μεταξύ ολοκληρωτικών καθεστώτων και φιλελευθέρων δημοκρατιών. Αυτό πράγματι θα υπονόμευε όχι μόνον την παγκόσμια ειρήνη, αλλά θα επηρέαζε το σύνολο της εξέλιξης της παγκοσμιοποίησης, με τη μορφή που θα πάρει από εδώ και πέρα, με κυρίαρχα θέματα όπως αυτά της κλιματικής κρίσης αλλά και τις κοινωνικές πολιτικές.

Πριν δυο μέρες είχαμε την ημέρα μνήμης για έναν (μεγάλο για κάποιους από εμάς) που μας άφησε δυστυχώς νωρίς…

Αυτόν που ανέδειξε την αξία και τη σημασία του συμβιβασμού στην πολιτική, ως βασικό στοιχείο συνεισφοράς στην εξέλιξη των κοινωνιών.

Κήρυξε στην πράξη ο ίδιος, πριν τριάντα (30) χρόνια, ότι στην πολιτική δεν πρέπει να πορεύεσαι με την θεωρία του μηδενικού αθροίσματος αλλά να δημιουργείς συνθήκες, με σκέψη και αναζήτηση καινοτομίας, ώστε να μπορούν να βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Μπορεί να μην κερδίζουν το ίδιο όλοι αλλά να μη βγαίνει κανένας χαμένος. Αυτό που το μάθαμε ως win-win.

Στο πολιτικό του λόγο το ανέφερε ως “προωθητικό συμβιβασμό”.

Σκέφτομαι τι θα πρότεινε στις συνθήκες αυτές του πολέμου για πρωτοβουλίες της διεθνούς κοινότητας. Ένας πολίτης του κόσμου με διαρκές μέτωπο στον Μανιχαϊσμό “του καλού και του κακού”. Ένα πολιτικό μυαλό που όταν οι πολιτικές εξελίξεις (και οι κοινωνικές) επέβαλαν "απόλυτα" διλλήματα, τότε εργαζόταν να δημιουργηθούν εναλλακτικές επιλογές και αν δεν το κατάφερνε, προτιμούσε να ασχοληθεί για την διαμόρφωση πλαισίου αναζήτησης βημάτων επικοινωνίας των εμπλεκομένων προς “προωθητικούς συμβιβασμούς”, που τελικά θα έδιναν και τη λύση...

Πάντα σε αυτή τη σχολή σκέψης θα υπάρχει αντιπαράθεση από τους κάθε λογής "ασυμβίβαστους"…

Κάποια στιγμή μου τους είχε χαρακτηρίσει ως “λεβεντο…" κάτι τέτοιο…

Προτιμώ όσους και όποιον χρεώνεται προσπάθειες “ειρήνης”, που προφανώς θα συμπεριλαμβάνουν και “προωθητικούς συμβιβασμούς”…

Ας αντιπαρατεθούμε στον άκρατο λαϊκισμό των “ασυμβίβαστων” αυτού του είδους και χωρίς κόστος πολεμοκάπηλων, που αρέσκονται να αυτοχαρακτηρίζονται ως  καθαρόαιμοι ΑΝΤΙ-πουτινικοί (;).

Κυριακή 22 Μαΐου 2022

Οι νεοφιλελεύθεροι και η αμηχανία τους για την παγκοσμιοποίηση.

Η σιωπή των νεοφιλελεύθερων για την εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης και την προετοιμασία των κοινωνιών για την διαχείριση των επερχόμενων κρίσεων, είναι εκκωφαντική αλλά συνάμα και ενδεικτική των ενοχών τους για τις ευθύνες τους.

Θυμόμαστε την αλαζονεία εκείνης της σχολής σκέψης, που στο όνομα της πολιτικής που ασκούσε η Θάτσερ, δεν άφηνε κανένα περιθώριο για να διατυπωθεί άλλη πολιτική για την διευθέτηση των αντιθέσεων στην σύγχρονη κοινωνία.

Τα χρόνια πέρασαν και παρά τις αμφισβητήσεις στην αποτελεσματικότητα του νεοφιλελευθερισμού ως κυρίαρχο για την αστική Δημοκρατία δυτικού τύπου, πολλοί/ες ήταν εκείνοι/ες που συνέχισαν να αναμασούν εκείνο το περίφημο “…δεν υπάρχει εναλλακτική…”.

To δογματικό όμως ΤΙΝΑ (there is no alternative), δεν ακούγεται πλέον, παρά μόνο από ξεχασμένους που λειτουργούν με τα εργαλεία από ταχύτητα του παρελθόντος…

Από όσους/ες δεν φανταζόταν άλλο μονοπάτι πέραν της ολοένα μεγαλύτερης απελευθέρωσης των αγορών…

Για όσους/ες από σχολή σκέψης το κατέστησαν δόγμα μεταφυσικής και πολιτικής ανορθολογικότητας.

Σαράντα χρόνια μετά, το δόγμα αυτό έχει καταρρεύσει με πάταγο.

Σήμερα πλέον ακόμη και οι εναπομείναντες οπαδοί της Μάγκι, ζητούν έλεγχο της παγκοσμιοποίησης…

Αυτό προφανώς και δεν σημαίνει το τέλος της παγκοσμιοποίησης, γιατί οι οικονομίες είναι πλέον τόσο ενοποιημένες που είναι δύσκολο να ανατραπεί αυτή η οργάνωση, από τη μια μέρα στην άλλη.

Από την άλλη πλευρά, η παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί πλέον να καθοδηγείται αποκλειστικά από οικονομικά κριτήρια, δηλαδή από τη μείωση του κόστους.

Η λύση είναι όπως πάντα στα χέρια της πολιτικής…

Μια πιο πολιτική παγκοσμιοποίηση ενάντια σε επιλογές που την έβλεπαν αποκλειστικά οικονομική…

Αυτή η παγκοσμιοποίηση θα καλύτερη, δικαιότερη και πιο βιώσιμη.

Η εξέλιξη αυτή, εφόσον προκύψει, θα μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες.

Γιατί μόνον έτσι θα είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικότερα οι επερχόμενες κρίσεις…

Πέμπτη 5 Μαΐου 2022

Η έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα (RSF) ως ευκαιρία.

 

Στη χώρα λοιπόν που μεγαλούργησαν, επαγγελματικά, φιγούρες όπως ο αποθανών δημοσιογράφος Τράγκας και ασκείται θεσμικά και παραθεσμικά, αντιδεοντολογική, για τη δημοσιογραφία, λειτουργία, σε βάρος δημοσιογράφου που τόλμησε την ερώτηση για τις “επαναπροωθήσεις”, κρίνοντάς την περίπου ως πράκτορα της Τουρκικής προπαγάνδας, χωρίς μια στοιχειώδη απολογιστική αναγνώριση του θέματος, σήμερα που πλέον αποδεικνύεται η ύπαρξη των παραβατικών “επαναπροωθήσεων” με βάση τους διεθνείς κανόνες...

Σε αυτή τη χώρα δεν θα ήταν κακό για την Δημοκρατία μας, να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη προβλημάτων στη λειτουργία της ενημέρωσης, ανεξάρτητα από τους σημερινούς ή χθεσινούς κυβερνώντες...

Η έκθεση της RSF είναι ευκαιρία να σκεφτούμε τι πάει στραβά στον ενημέρωση στην Ελλάδα.

Το παιχνίδι μεταξύ του καλύτερου ή χειρότερου, μεταξύ Σύριζα ή Νέας Δημοκρατίας, αφορά στους οπαδούς τους και όχι σε Πολίτες.

Να τελειώνουμε.

Η οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF) είναι σοβαρή, με παράδοση και διεθνώς αναγνωρισμένη αντικειμενικότητα. H οργάνωση που έχει consultative status στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, την UNESCO και το Συμβούλιο της Ευρώπης και έχει τιμηθεί με το βραβείο Sakharov από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αλάνθαστη.

Ότι όμως σημειώνει η έκθεση της RSF για την ελληνική δημοσιογραφία δεν είναι ούτε άγνωστα ούτε παράδοξα.

Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα πως επηρεάζεται από το κράτος? Τους ολιγάρχες? Τα κόμματα? 

Υπάρχει θέμα διαφθοράς και αθέμιτης επιρροής? Μόνο εγώ σας ακούω κατά καιρούς να αναφέρεστε στην ασυδοσία των ισχυρών στην χώρα ως ένα τεράστιο πρόβλημα?

Οι περισσότεροι/ες από εσάς δεν συμφωνούσατε για την έλλειψη κανόνων στη χώρα μας οι οποίοι ήδη υπάρχουν σε μεγαλύτερες και θεσμικά πιο ώριμες χώρες?

Θεωρείτε ότι υπάρχει θεσμική επάρκεια προστασίας της ανεξαρτησίας των δημοσιογράφων?

Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα πρότεινα να μας απασχολούν, με αφορμή την συγκεκριμένη έκθεση...

Τα υπόλοιπα είναι επιλογή άμυνας για όσους/ες συνειδητά ή ασυνείδητα υποστηρίζουν την κατάσταση ως έχει...

Εύκολο όμως το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα, με αποπροσανατολισμό στη συζήτηση για την αναξιοπιστία ή όχι, του φορέα που έκανε την κάποια αξιολόγηση...

Μόνο που αυτή η κριτική της αξιολόγησης, του συγκεκριμένου φορέα, γίνεται τώρα, από τους πρόθυμα επισπεύδοντες παραγνωρίζοντας την διεθνώς αποδεκτή του συμβολή...

Γίνεται τώρα και δεν είναι άσχετη με τα δεδομένα αποτέλεσμα της και όχι στη προηγούμενη έκθεσή της ή πριν κάποια χρόνια...

Προφανώς δεν υπάρχει η τέλεια αξιολόγηση, μιας και σε όλες μπορείς να βρεις μεθοδολογικά προβλήματα...

Αλλά ακόμη και η όποια αξιολόγηση με υπαρκτά προβλήματα, επί της μεθοδολογίας, έχει θετικότερη συμβολή στο κοινωνικό αλλά και οικονομικό γίγνεσθαι από την μη αξιολόγηση...

Θα προτιμούσα, αντί να καταναλώνονται πολλοί/ες στην απαξία της συγκεκριμένης αξιολόγησης, να συγκροτήσουν αφήγημα για την θεσμική επάρκεια της ενημέρωσης στη χώρα μας και την ομαλή εξέλιξή της, χωρίς αδυναμίες και σε κάθε περίπτωση χωρίς κυβερνητικές παρεμβάσεις...

Σε αυτή τη συζήτηση ο καθείς/μια θα πάρει θέση και θα υποστήριξη τις απόψεις του/της...

Σάββατο 30 Απριλίου 2022

Πρόοδος ή Συντήρηση?

Μας λένε: "είναι παρωχημένο το δίλημμα "Δεξιά ή Αριστερά"...

... και όσοι το θέτουν το κάνουν ως στρεψοδικία για να λειτουργήσει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ...

Κλασικός λόγος ακραιοκεντριστών...

Επαναφέρουν στην ελλαδική πνευματική ραθυμία το, κατά κόρον και πανταχόθεν, διαψευθέν "τέλος της ιστορίας"...

Λόγος που "... γυρίζει προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας...".

Και για να υποστηρίξουν την Ν.Δ. μας προσομοιάζουν τον Μακρόν με τον κο Μητσοτάκη...

Ξεχνούν ή αποφεύγουν να συγκρίνουν προγραμματικά προτάγματα και να δουν τη σοβαρότητα των αποκλίσεων τους...

Ήδη, από τον περασμένο Δεκέμβριο και ενόψει της γαλλικής προεδρίας, ο Μακρόν πήρε το ρίσκο να περιγράψει ένα νέο πλαίσιο εξέλιξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμα και όταν έπρεπε να θέσει εθνικές ιδιαιτερότητες σε δεύτερη μοίρα, παίρνοντας και το ανάλογο πολιτικό κόστος...

Θυμάται κανείς κάτι συνεκτικό επ'αυτού, από τα χείλη του κου Μητσοτάκη?

Ξεχνούν την πολιτική καταγωγή ενός εκάστου και το γεγονός ότι ο Μακρόν, ουσιαστικά, δεν έχει κόμμα να τον δεσμεύει.

Ενώ ο κος Μητσοτάκης αναφέρεται σε ένα κόμμα, με ισχυρές κοινωνικές και πολιτικές ρίζες... Ένα κόμμα με σαφείς ιδεολογικές αναφορές...

Διαθέτει δε τέτοια οργανωτικά χαρακτηριστικά, που ακόμη και να θελήσει να αντιγράψει, ο κος Μητσοτάκης,πολιτικές του Μακρόν, τα υπάρχοντα βιλαέτια και οι "νόμιμοι ιδιοκτήτες", δεν πρόκειται να του το επιτρέψουν...

Ήδη αρκετές από τις επισπεύδουσες προσωπικότητες του χώρου της παραδοσιακής Δεξιάς, δεν ξεχνούν συχνά πυκνά να του το υπενθυμίζουν...

Έτσι το δίλημμα Μητσοτάκης ή Τσίπρας αποτελεί μια ζώσα πραγματικότητα, η οποία δεν είναι αδύνατο και μπορεί να ξεπεραστεί...

Το δίλημμα Πρόοδος ή Συντήρηση, Δεξιά ή Αριστερά, όπως σε όλο το κόσμο της αστικής Δημοκρατίας δυτικού τύπου, θα συνεχίσει να απασχολεί τις σύγχρονες κοινωνίες...

Ακριβώς εκεί είναι που συνθέτει λύσεις και εκφράζει κοινωνικές ανάγκες η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία...

Δευτέρα 25 Απριλίου 2022

Βούτυρο ή Τανκς;

 

Μια συζήτηση, ένα πολυσυζητημένο και αρκετά προκλητικό, για δομημένα συμφέροντα, δίλλημα (βούτυρο ή κανόνια), απασχολεί τις κοινωνίες εδώ και πολλά χρόνια και κατά καιρούς έχουν δοθεί διαφορετικές απαντήσεις…

 

Έκθεση του Ινστιτούτου Έρευνας για τη Διεθνή Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI), η οποία δόθηκε τίς προηγούμενες μέρες στη δημοσιότητα, μας πληροφορεί ότι οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες ξεπέρασαν – για πρώτη φορά στα χρονικά – τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2021...

Σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης και μη οριστικής αντιμετώπισης του Covid19 και των επιπτώσεων του στις κοινωνίες.

Το ερώτημα λοιπόν “τανκς ή βούτυρο;” επανέρχεται σε νέες συνθήκες…

Είναι ενδεικτικό ότι σε πραγματικές τιμές –αφού αφαιρεθεί δηλ. ο πληθωρισμός–, οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες κατέγραψαν πέρυσι αύξηση 0,7% σε ετήσια βάση φθάνοντας τα 2,11 τρισεκατομμύρια δολάρια, όπως διευκρινίζει το Ινστιτούτο SIPRI.

Αυτά τα μεγέθη δείχνουν ότι οι δαπάνες στον τομέα αυτό, παγκοσμίως, αυξήθηκαν και τα δύο χρόνια που ο κόσμος πλήττεται από την πανδημία του νέου κορονοϊού.

Oι πέντε χώρες στην κορυφή της κατάταξης ως προς τις στρατιωτικές δαπάνες είναι οι  ΗΠΑ, η ΚΙΝΑ, η Ινδία, η Βρετανία και η Ρωσία.

Στη χώρα μας γίνεται συχνά η επίκληση και από αντιπολιτευόμενους αλλά και από αρκετούς κυβερνώντες των τελευταίων ετών, όχι τόσο της τελευταίας κυβερνητικής περιόδου, για μείωση των δαπανών αυτών.

Οι συχνές όμως και κάποιες στιγμές δικαιολογημένες ενστάσεις για ανατροπή της στρατιωτικής ισχύος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, έχουν ηγεμονεύσει με αποτέλεσμα η παρούσα κυβέρνηση να έχει αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες σε αρκετά υψηλά επίπεδα για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας.

Δεν είναι πράγματι πειστική, στις παρούσες συνθήκες επικράτειας της διπλωματίας των “γερακιών”, να προκρίνει κανείς πολιτικές που θα εξασφαλίζουν, όσο είναι δυνατόν, από τη μια τις απαραίτητες ισορροπίες στο διεθνές περιβάλλον αλλά και από την άλλη την αποφυγή εγκλωβισμού της χώρας μας σε αδιέξοδες πολιτικές, περιπέτειες, κρίσεις και παγιδεύσεις.

Οι επιλογές της Ελλάδας δεν μπορούν να αγνοούν, πράγματι, τη διεθνή δυναμική.

Αλλά η χώρα μας και οι πολίτες της, πρέπει ταυτόχρονα να πρωτοστατήσει στην προσπάθεια για παγκόσμια κινήματα ειρήνης, για πολιτικές σε παγκόσμιο επίπεδο αποκλιμάκωσης των εξοπλισμών και περιορισμών των στρατιωτικών δαπανών…

Ίσως σε αυτή την προοπτική το δίλλημα “Βούτυρο ή Τανκς;” βρει την σύγχρονη απάντησή του υπέρ των κοινωνιών και της υγιούς ανάπτυξης…

Γιατί οι χώρες παραγωγής της πολεμικής βιομηχανίας έχουν όφελος από την σημερινή απάντηση στο δίλλημα, σε αντίθεση με τις χώρες δαπάνης του στρατιωτικού υλικού…

Κυριακή 17 Απριλίου 2022

Ας μεριμνήσουμε πριν πάθουμε ξανά ότι το 2010...

Είναι πολλοί/ες αυτοί που ανησυχούμε για το οικονομικό παρόν και πολύ περισσότερο το μέλλον, της χώρας μας.

Τα δύο μεγάλα προβλήματα, δημόσιο χρέος και ασφαλιστικό, συνεχίζουν να μας απειλούν και να μας ξαναχτυπούν επικίνδυνα την πόρτα...

Το χρέος αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερο από αυτό του 2010...

Προφανώς και η δομή του είναι διαφορετική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εφόσον συνεχίσουμε έτσι θα παραμείνει και διαχειρίσιμο...

Όσο και αν οι κυβερνητικοί παράγοντες, επενδύουν στο αφήγημα για την συμβολή του Ταμείου Ανάκαμψης, γνωρίζουμε  ότι αυτό δεν αρκεί  για τη σωτηρία της χώρας...

Η σημερινή κυβέρνηση είναι  υποχρεωμένη να ξοδέψει και σωστά κατά τη γνώμη μου, αλλά το κάνει χωρίς δικαιοσύνη και με μπόλικη μεροληψία υπέρ συγκεκριμένων, δομημένων, πελατειακών συμφερόντων... Είναι πλέον εντοπίσμενα και δεν μπορούν να κρυφτούν...

Δυστυχώς, παρά την οδυνηρή δεκαετία και η σημερινή κυβέρνηση, αρνείται τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές...

Αν συνεχίσουμε έτσι δυστυχώς θα ζήσουμε πάλι ένα νέο 2010...

Η χώρα, με συντηρητική ηγεμονία, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την ανάγκη αντιμετώπισης του δημογραφικού και της γήρανσης του πληθυσμού...

Αυτά  αντιμετωπίζονται ή με πολιτική υποστήριξης των νέων ανθρώπων, να μείνουν εδώ και να κάνουν οικογένεια ή να αναπτυχθεί επιθετική πολιτική ένταξης των μεταναστών στην αγορά εργασίας ή μέτρα και για τα δύο μαζί...

Η πολιτική που εκφράζεται από την κυβέρνηση, επί του παρόντος, δεν είναι μόνο η "αντιπάθεια" στους μετανάστες, εν γένει, αλλά το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τους νέους...

Για να αντιμετωπιστούν αυτοί οι μεγάλοι κίνδυνοι της χώρας μας, απαιτείται εθνικό σχέδιο, με ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις...

 Σε αντίθεση με την κυβερνητική επιλογή, μιας και αυτή ορίζει το πλαίσιο και επιβάλλει κλίμα, χρειάζεται προσπάθεια αποκλιμάκωσης της πολιτικής πόλωσης...

Στη νέα φάση της παγκοσμιοποίησης, με στοιχεία αποπαγκοσμιοποίησης, όπως εξελίσσεται από τον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας, η χώρα πρέπει να βρει την περπατησιά της, με τις αντιθέσεις που διασφαλίζει η αστική μας δημοκρατία δυτικού τύπου, αλλά εντός συμπεφωνημένου εθνικού σχεδίου...

Ο ρόλος συλλογικοτήτων αλλά και του/της κάθε/μιας από όσους διεκδικούμε δημόσιου λόγο θα είναι σημαντικός...

Σάββατο 16 Απριλίου 2022

Η Ειρήνη στον κόσμο ως πανανθρώπινη προσδοκία

 

Όχι μόνο δεν πρέπει να απολογούμαστε αλλά πρέπει, δυναμικά και χωρίς αναστολές, να δημιουργήσουμε ένα παγκόσμιο κίνημα για την "ειρήνη"...

Ας αγνοήσουμε τις προκλητικές ιαχές, που διαμορφώνουν πολεμοχαρές κλίμα συμμαχίας με κάθε πολεμοκάπηλο…
Ας παραβλέψουμε τους "τιμητές", που χρησιμοποιώντας τον πλέον "τοξικό" λόγο θα μας κατηγορήσουν ως "ισαποστάκηδες" και ενδεχομένως μέχρι και υποστηρικτές του αδίστακτου Πούτιν…
Να τους αγνοήσουμε πριν, αν δεν είναι ήδη αργά…
Τώρα που ο πόλεμος χτύπησε ξανά την πόρτα της Ευρώπης...
Γνωρίζουμε ότι η “ειρήνη" προϋποθέτει συμβιβασμούς...
H "ειρήνη" όμως πρέπει να επικρατήσει, έστω και αν υπάρχει κόστος και απαιτηθούν ακόμη και επώδυνοι συμβιβασμοί…
Ο χειρότερος συμβιβασμός είναι τις περισσότερες φορές καλύτερος από κάθε πόλεμο...
Η Ιστορία μας έχει διδάξει...
Ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις μας, για τις αιτίες και τους υπαίτιους αυτού του πολέμου, κάποια πράγματα μπορούν και πρέπει να μας ενώσουν...
Ναι δεν πρέπει να το ξεχνάμε: Εισβολή έκανε η Ρωσία…
Με αυτό ως δεδομένο ας ενωθούμε, όσο γίνεται, για την "ειρήνη"...
Στην Ουκρανία, στην Ευρώπη, στον κόσμο...

"Φιλελευθερισμός" έναντι "νεοφιλελευθερισμού"

Σκόπιμα και λιγότερο από άγνοια, πολλοί/ες αναφέρονται στις δύο αυτές εκφράσεις ως εάν να εννοούν το ίδιο πράγμα...
Η διαφορά και σύγκρουση των δύο αυτών εννοιών όλο και περισσότερο θα αναδυκνείεται...
Διαβάζοντας την ετήσια Οικονομική Έκθεση προς τον Πρόεδρο, των οικονομολόγων του Λευκού Οίκου, που κυκλοφόρησε εχθές Πέμπτη και η οποία φέτος έχει περισσότερες από 400 σελίδες, προβάλλονται κάποιες σημαντικές αλλαγές οικονομικής θεώρησης σε σχέση με το παρελθόν...
Το πρώτο είναι ότι "...Ο δημόσιος τομέας μπορεί και πρέπει να είναι εταίρος του ιδιωτικού τομέα, σε αντίθεση με τις απόψεις στο παρελθόν που τον ήθελαν αντίπαλο του...", όπως αναφέρεται στην έκθεση.
Το δεύτερο είναι ότι καταγράφουν ως πρόβλημα το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις "... ο δημόσιος τομέας έχει αποσυρθεί από τον ρόλο του, αποδυναμώνοντας έτσι την σημαντική Ρυθμιστική του συμβολή...".
Η φιλελεύθερη σκέψη στην οικονομία είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ότι έχει καταγραφεί ως νεοφιλελευθερισμός...
Γιατί πάντα υπήρχε η Φιλελεύθερη Αριστερά...
Στις ΗΠΑ κάνει βήματα...
Αυτά στις ΗΠΑ...
Γιατί εδώ στην Ελλάδα ο "νεοφιλελευθερισμός" ως ύστερο φαινόμενο της ετεροχρονισμένης πολιτικής παρουσίας, καλά κρατεί...

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2022

Αντίδραση στην προσπάθεια απαξίωσης των ελληνικών ΑΕΙ.

 


Όλο και περισσότερο αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη ενιαίας αξιολόγησης των πανεπιστημίων της Ε.Ε. Φαίνεται πως έχει έρθει πλέον η ώρα για την δημιουργία ενιαίου ευρωπαϊκού́ συστήματος αξιολόγησης των προγραμμάτων σπουδών των Ευρωπαϊκών Πανεπιστήμιων.

Για την ανώτατη εκπαίδευση στην Ευρώπη απαιτείται διαρκής προσπάθεια παρακολούθησης των διεθνών πρακτικών και εξελίξεων και κανένα εφησυχασμός...

Τα Ελληνικά πανεπιστήμια προσπαθούν, σε δύσκολες συνθήκες, να καλύψουν τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, ενώ ήδη έχουν καταγράψει επιτυχώς την δυνατότητα να εξαγάγουν, όπως φάνηκε στη δεκαετία της κρίσης, ανταγωνιστικού επιπέδου, επιστημονικό δυναμικό στις άλλες χώρες.

Είναι κάτι που δυστυχώς ακόμη δεν έχει αποτιμηθεί, στα θετικά των ελληνικών ΑΕΙ, ενώ παραγνωρίζουμε το κόστος ευκαιρίας της χώρας μας από μια επένδυση που την καρπώνονται άλλες οικονομίες, οι οποίες δεν ξόδεψαν τίποτα για αυτό το δυναμικό.

Για να έχουμε μια συνολικότερη εκτίμηση για την απόδοση και αποδοτικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων, καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψη πως τα τελευταία 20 χρόνια, πριν τις διορθωτικές παρεμβάσεις (σχέδιο “Αθηνά”, ενσωμάτωση σχολών ΤΕΙ σε ΑΕΙ κλπ), λόγω αύξησης των Πανεπιστημίων και υπεραύξησης του αριθμού των φοιτητών που εισάγονταν, έπρεπε η ανάπτυξη της έρευνας, αλλά και του σχετικού επιστημονικού και διδακτικού προσωπικού, να φτάσει σε ένα επίπεδο τουλάχιστον 3πλάσιο αυτού του 2000.

Αυτό δεν συνέβη και οι όποιες ερευνητικές δραστηριότητες, στα ελληνικά ιδρύματα, ήταν σε μεγαλύτερο βαθμό αποτέλεσμα αποκλειστικά της χρηματοδότησης εκτός εθνικών προϋπολογισμών, από ανταγωνιστικά προγράμματα διεθνούς επιπέδου και ιδιαιτέρως από την Ε.Ε..

Τα ελληνικά δημόσια ΑΕΙ, με προσπάθειες μεγάλου τμήματος των μελών ΔΕΠ και χαμηλούς, συγκριτικά όχι μόνον με ευρωπαϊκούς, μισθούς, ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες προσαρμογής στις διεθνείς απαιτήσεις, σε συνθήκες εθνικής οικονομικής κρίσης…

Προφανώς από τη μεριά των πανεπιστημίων της χώρας, οφείλουμε και μπορούμε καλύτερα...

Όμως δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Τα αποτελέσματα των αξιολογήσεων σε διεθνές επίπεδο, έρχονται να αντιπαρατεθούν σε μια υπερδεκαετή προσπάθεια σκόπιμη απαξίωσής τους...

Συνέβαλαν οι εμμονές και ο αποπροσανατολισμός για τα περί "πανεπιστημιακής αστυνομίας", αλλά και οι άναρθρες ιαχές περί "ιδιωτικοποιήσεων"...

Με μια μανιοκαταθληπτική εμμονή που στόχευε στον μηδενιστικό ισοπεδισμό της αξίας των Πανεπιστημίων μας, διάφοροι πολιτικοί και άλλοι στο όνομα του φιλελευθερισμού με αρκετούς δημοσιολογούντες, με βάση το προσωπικό "ατύχημά" τους να ενταχθούν στο χώρο, ξιφουλκούσαν διαστρεβλώνοντας επιδόσεις και αποτελεσματικότητες, αναδεικνύοντας πραγματικές αδυναμίες και προβλήματα πανεπιστημίων, γενικεύοντας όμως και υπερβάλοντας...

Ο ισοπεδωτικός και ιδεοληπτικός όμως λόγος υποβάθμισής τους δεν αλλοίωσε την εικόνα τους …

Δυστυχώς, υπονομεύθηκε μια προσπάθεια που ήθελε την αξιοποίηση των δυνατοτήτων μη κρατικών πανεπιστημίων, με την ιδρυματική μορφή μη κερδοσκοπικών οργανισμών, οδηγώντας σε μια κατεύθυνση λειτουργίας ιδιωτικών, με την μορφή επιχειρηματικών δραστηριοτήτων...

Η αξιολογήσεις λοιπόν δεν επιβεβαίωσαν τους "κήνσορες"... Τα πανεπιστήμια μας, στη συγκεκριμένη χώρα και στις συγκεκριμένες συνθήκες, κατά τεκμήριο, είναι σε επίπεδο ανέλπιστα ικανό, να αξιοποιηθούν και να εξελιχθούν ακόμη περισσότερο...

Αλήθεια, τα κολέγια που αναβαθμίστηκαν τα τελευταία χρόνια, με επιλογή της παρούσης κυβερνήσεως, στο επίπεδο των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και στην αντιστοίχιση τους την επαγγελματική με αυτά, σε ποια σειρά αξιολόγησης είναι και γιατί δεν εντοπίζονται σχεδόν πουθενά σε όποια από τις διεθνείς λίστες αξιολόγησης;..

Εξετάζονται άραγε και πιστοποιούνται από κάποια εθνική αρχή πιστοποίησης (Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘΑΑΕ), Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας (ΑΔΙΠ) κλπ. ) ή απλώς λειτουργούν με βάση τους κανόνες του υπουργείου εμπορίου που είναι ενταγμένα;

Έχουν μήπως λόγους που κάποια δεν συμμετέχουν ούτε καν με στοιχεία για να αξιολογηθούν ισότιμα με τα όποια, ακόμα και τα χειρότερα, τμήματα των ελληνικών ΑΕΙ;..

Θυμόμαστε, γιατί ήταν πρωτόγνωρο και έκανε εντύπωση, στο πρώτο χρόνο της θητείας της σημερινής κυβερνήσεως, σε ορκωμοσία (!) αποφοίτων ενός ιδιωτικού κολεγίου, παραβρέθηκαν δυο (2) υπουργοί της κυβερνήσεως!!!...

Αναζήτησα στοιχεία από την πολιτική ποιότητας του συγκεκριμένου Ιδρύματος, όπως και τη σχετική αξιολόγηση από την αρμόδια εθνική αρχή την ΑΔΙΠ (Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση).

Ούτε τότε, αλλά ούτε και σήμερα, εντόπισα κάτι σχετικό…

Αναζήτησα, όπως και σήμερα, την αξιολόγηση του συγκεκριμένου κολεγίου σε οποιαδήποτε από τις διεθνείς λίστες κατάταξης σε αξιολόγηση (Academic Ranking of World Universities) στο συναφές επιστημονικό πεδίο που θεραπεύει...

Ούτε εδώ όμως εντόπισα κάτι, σε αντίθεση με άλλα ομότεχνα Τμήματα της χώρας μας, όχι μόνον βέβαια αυτά των παλαιών πανεπιστημίων μας αλλά ακόμα και αυτά των πρώην ΤΕΙ, που τόσο αγαπούν πολλοί να ελεεινολογούν...

Κάτι λέγαμε περί κανονικότητας και ορθολογισμού ή όχι;

Εμείς επιμένουμε στην ανάγκη για διαρκή αξιολόγηση και μετρήσιμη ανταγωνιστικότητά των ΑΕΙ της χώρας με κοινά ευρωπαϊκά εργαλεία…

Τότε τα "ξεροκέφαλα" γεγονότα θα δώσουν την αξία τους στην "πραγματική" και όχι εικονική πραγματικότητα και αντικειμενικά θα ορίζεται το “σημαντικό” και το “ανόητο”...

Υ.Γ. Μια από τις διεθνείς μεθόδους αξιολόγησης (Ranking Web)

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2022

Τι θα έπρεπε να μας απασχολεί στα ΑΕΙ, αν δεν υπήρχαν οι "βάρβαροι";

 

Όλο και περισσότερο, η ατζέντα θεμάτων συζητήσεως για τα ΑΕΙ, ορίζεται αποκλειστικά από τα θέματα “βίας και παραβατικότητας”, με αναφορά στις περιπτώσεις όπου αυτά αναπτύσσονται…

Συνειδητά ή ασυνείδητα, σκόπιμα ή καλοπροαίρετα ασχολούμαστε μονοθεματικά με ένα υπαρκτό και σοβαρό πρόβλημα σε ελληνικά πανεπιστήμια, αγνοώντας επιδεικτικά λοιπά, σημαντικά και καθοριστικής σημασίας, για τη λειτουργία των πανεπιστημίων, θέματα.

Επισημαίνω για όσους/ες γνωρίζουν στοιχειωδώς τα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι εκτός από κάποια συγκεκριμένα ΑΕΙ, στα υπόλοιπα το πρόβλημα της βίας και της παραβατικότητας δεν υπάρχει ή σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτό που προσδιορίζει τη λειτουργία τους.

Ένα παράδειγμα. Στο πανεπιστήμιο που εργάζομαι είναι θέμα για εμάς το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα ακαδημαϊκά δεδομένα, εθνικά και διεθνή, ένα Υπουργείο υπαγορεύει στα ΑΕΙ πώς θα κάνουν τις εξετάσεις. Τα Πανεπιστήμια κρίνονται ανίκανα για να αποφασίσουν τα ίδια για τον ενδεδειγμένο τρόπο διεξαγωγής των εξετάσεων κατά περίπτωση. Λες και τα επιδημιολογικά δεδομένα θα είναι ίδια σε όλα τα πανεπιστήμια, σε όλες τις περιοχές της χώρας, σε όλα τα Τμήματα…

Στο πανεπιστήμιο που εργάζομαι προτεραιότητα έχει το ζήτημα της διάθεσης θέσεων εκπαιδευτικού αλλά και διοικητικού προσωπικού. Δεν κρίνουμε στοιχειωδώς ικανοποιητική τις διαθέσιμες νέες θέσεις ΔΕΠ συνολικά για τα ΑΕΙ και ιδιαιτέρως για το δικό μας πανεπιστήμιο, με βάση την αναλογία ενεργών φοιτητών ανά μέλος ΔΕΠ. Αξιολογούμε ως μεροληπτική και χωρίς αξιόπιστα κριτήρια την κατανομή των θέσεων αυτών, μεταξύ των Πανεπιστημίων της χώρας. Διαδικασία που προφανώς και θα ακολουθηθεί για την κατανομή στα Τμήματα… Γιατί δεν επιλέγεται μια διαδικασία με διαφανή, αντικειμενικά και ελέγξιμα κριτήρια κατανομής των θέσεων; Με ποια κριτήρια καθορίζονται οι νέες θέσεις και με ποια κριτήρια κατανέμονται μεταξύ των Σχολών και των Τμημάτων των ΑΕΙ;

Αντίστοιχη είναι η συζήτηση για το διοικητικό προσωπικό που έχει περιορισθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε τα μέλη ΔΕΠ, για να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο στοιχειωδώς, όλο και περισσότερο επιτελούν διοικητικό έργο, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου επαγγελματικού πατριωτισμού…

Αναρωτιέται κανείς με αυτές τις συνθήκες, στα υπόλοιπα πανεπιστήμια που τα φαινόμενα βίας και παραβατικότητας είναι περιθωριακής σημασίας ή και ανύπαρκτα, ποια κίνητρα έχει ένας αναγνωρισμένος, επιτυχημένος και φιλόδοξος Έλληνας πανεπιστημιακός του εξωτερικού, να επιστρέψει στη χώρα…

Στα περισσότερα λοιπόν πανεπιστήμια της χώρας μας υπάρχουν άλλα προβλήματα στο επίπεδο της καθημερινής εκπαιδευτικής και ερευνητικής τους δραστηριότητας. Υπάρχουν διαφορετικά θέματα στη προτεραιότητα της λειτουργίας τους.

Υπάρχουμε εκείνοι και εκείνες, σε πολλά ελληνικά πανεπιστήμια που δεν βιώνουμε φαινόμενα βίας και παραβατικότητας που, σε κάθε περίπτωση οπωσδήποτε πρέπει να αντιμετωπιστούν εκεί και όπου συμβαίνουν.

Η δυνατότητα επέμβασης της αστυνομίας για την αντιμετώπιση παράνομων συμπεριφορών είχε προβλεφθεί ρητά ήδη με διάταξη του ν. 4009/2011, η οποία καταργήθηκε επί Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τελικά αποκαταστάθηκε με νόμο της ΝΔ (Ν. 4683). Ας υλοποιηθούν οι νόμοι που είναι δουλειά της αστυνομίας και οι λοιποί ας ασχοληθούν με τα δυναμικά, διαχρονικά και σημαντικότερα προβλήματα των πανεπιστημίων μας.

Στα πανεπιστήμια της χώρας ένα βασικό και μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τα μέλη ΔΕΠ δεν έχουν, στην πλειοψηφία τους, την στοιχειώδη υποστήριξη της καθημερινής πανεπιστημιακής τους δραστηριότητας. Πολλοί και πολλές από τους/τις συναδέλφους μας, μετά την οικονομική κρίση, δεν έχουν διαθέσιμη ούτε καν την αναγκαία υποδομή. Ηλεκτρονικός εξοπλισμός, συντήρηση των Γραφείων τους, βάσεις δεομένων, συνδρομές κλπ. κλπ… Το κρίνουμε ως δευτερεύον; Αντίστοιχα λοιπόν θέματα υπάρχουν πολλά και πρέπει να μπουν ως θέματα καθημερινής συζήτησης και προγραμματισμού πολιτείας και κοινωνίας για να μπορεί να υπάρξει λειτουργική και αξιόπιστη αξιολόγηση και λογοδοσία.

Να αντιμετωπίσουμε τον μεθοδευμένο αποπροσανατολισμό μιας γενίκευσης και μονοθεματικής συζήτησης επί της συγκυρίας για τα ΑΕΙ. 

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021

Οι πατέντες και ο “κόκκινος” Μόσιαλος που παρασύρει το Ε.Κ. και τον πρόεδρο Μπάιντεν.


Κακά τα μαντάτα για τα τρολλς και τους/τις γκρούπις της “σταυροφορίας της πατέντας”...

Η πνευματική ιδιοκτησία “…είναι το αίμα του ιδιωτικού τομέα, είναι αυτή που έφερε τη λύση στην πανδημία…” υποστήριζαν μέχρι προχθές. Παρά το γεγονός ότι σε αντίθεση με το αίμα, η προστασία της πατέντας δεν είναι κάποιο προαιώνιο φυσικό στοιχείο, αλλά ένας ακόμα εμπορικός κανόνας, και μάλιστα ιστορικά νεότατος. Με τη φόρα που είχαν πάρει, κάποιοι/ες προσπαθούσαν, μέχρι και προχθές, να μας πείσουν ότι ακόμα και ο ήλιος επιδέχεται copyright. Ακόμα κι αν αυτό κάνει τη νύχτα της πανδημίας και της δυστυχίας να κρατήσει για πολύ και με άγνωστες επιπτώσεις για την ανθρωπότητα.

Κάνοντας κριτική σε όσους είχαν “παρασύρει” τον κο Μητσοτάκη ( “…η πρόταση "αγοράς της πατέντας του εμβολίου" ήταν μία πομφόλυξ, που ευτυχώς εγκαίρως απεμπόλησε ο πρωθυπουργός…”) τότε που, αρχικά, είχε εκφραστεί θετικά για την άρση της πατέντας, στη συγκεκριμένη περίπτωση της πανδημίας και ακολούθως, για να χλευάσουν τον κο Τσίπρα που συνέχισε να επαναφέρει αυτήν τη θέση, σημείωναν “… ξέθαψαν την ιδέα για τις πατέντες γιατί είναι πολιτικά βολική για όσους επενδύουν στον αντικαπιταλισμό…”.

Αυτά μέχρι προχθές. Γιατί χθες είχαμε δυο ενδιαφέρουσες και σημαντικές εξελίξεις.

  • Ο Αμερικανός πρόεδρος κος Μπάιντεν απηύθυνε την Παρασκευή, για ακόμη μια φορά, έκκληση στις χώρες οι οποίες επρόκειτο να συνεδριάσουν στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, την επόμενη εβδομάδα, να συμφωνήσουν στην προσωρινή άρση της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας των εμβολίων κατά του COVID-19, μετά τον εντοπισμό της παραλλαγής Όμικρον του νέου κορωνοϊού στη Νότια Αφρική.
  • Το Ευρωκοινοβούλιο με 333 ψήφους υπέρ και 328 κατά, ψήφισε έστω οριακά τροπολογία για την άρση της πατέντας παραγωγής των εμβολίων για τον περιορισμό της πανδημίας για τις πιο φτωχές χώρες, έτσι ώστε να επιταχυνθεί ο εμβολιασμός σε παγκόσμιο επίπεδο. Την τροπολογία ψήφισαν η ευρωομάδα της Αριστεράς, των Σοσιαλιστών και των Πρασίνων, δηλαδή της "προοδευτικής πτέρυγας" του Κοινοβουλίου. Οι ευρωβουλευτές της ΝΔ συντάχθηκαν με τους ευρωβουλευτές του ΕΛΚ καταψηφίζοντας τη πρόταση.

Η εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν την αξία της πρότασης που είχε κάνει εδώ και πολύ καιρό, από την αρχή της πανδημίας, ο καθηγητής κος Μόσιαλος, για τις πατέντες των εμβολίων και τη μεταφορά τεχνογνωσίας, επισημαίνοντας τα λάθη των κυβερνήσεων στις συμβάσεις που είχαν υπογράψει με τις φαρμακευτικές εταιρείες. Αν είχε υιοθετηθεί η πρόταση αυτή, τότε, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και είχε στηριχθεί περισσότερο και με επιμονή από τη χώρα μας, μετά την χωρίς συνέχεια αρχική στήριξη του Πρωθυπουργού, δεν θα είχαμε τις ελλείψεις των εμβολίων στις αναπτυσσόμενες χώρες και τους κινδύνους από νέες μεταλλάξεις. Όπως σωστά είχε επισημάνει σε σχετικό σχόλιο ο Economist “…τα λάθη που έγιναν έχουν κοστίσει σε ανθρώπινες ζωές…”. Και δεν πρέπει να συνεχίσουν να επαναλαμβάνονται γιατί η μετάλλαξη Όμικρον δείχνει τα όρια της όποιας αδράνειας στο προλαμβάνειν.

Και αντί να σιωπήσουν, στοχαζόμενοι τις αδυναμίες της φιλοσοφικής τους προσέγγισης, αμετανόητοι, διατυπώνουν την άμυνα τους στο δεύτερο επίπεδο. Ανένδοτοι, οι “σταυροφόροι της πατέντας”, μέσα σε μια μέρα αναπροσαρμόζουν τα επιχειρήματα αντίστασης τους.

“… Δεν υπάρχει περίπτωση να αυξηθεί γρηγορότερα η παγκόσμια παραγωγή εμβολίων για να διατεθούν εμβόλια στις φτωχές χώρες, γιατί δεν είναι οι πατέντες ο κρίσιμος περιορισμός αλλά η έλλειψη πρώτων υλών (συγκεκριμένων υλικών) και η αδυναμία διαμόρφωσης γραμμών παραγωγής των συγκεκριμένων εμβολίων…”.

Αφήνουν πίσω τις σεντονιάδες επιχειρημάτων, νεοφιλελεύθερης κοπής, προς υποστήριξη της “ορθοδοξίας της πατέντας”. Βλέποντας ότι παγκόσμιοι θεσμοί ανοίγουν κάπως το δρόμο, ορθώνουν την δεύτερη γραμμή άμυνας, με βάση την κατά τη γνώμη τους “αντικειμενική αδυναμία στην παραγωγή και στην οργάνωσή της…”.

Δεν καταλαβαίνουν όλοι/ες τους ότι αυτή η σθεναρή αντίστασή τους, στο να ελευθερωθούν οι πατέντες των εμβολίων και να διατεθούν στην ανθρωπότητα, θα αναγκάσουν αυτούς/ες και τους πολίτες που πείθουν με αντίστοιχα αφηγήματα, να μάθουν - δια της σκληρής οδού - τι είναι και πού βρίσκεται η Μποτσουάνα…

Προφανώς και οι "αδαείς" του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεν γνώριζαν τα τόσα απλά του προβλήματος, ούτε η διοίκηση Μπάιντεν "αντιλαμβάνεται" την έλλειψη των υλικών και την αδυναμία οργάνωσης της παραγωγής, με αποτέλεσμα να "παρασύρονται", τόσο απλά και εύκολα, από αντιλήψεις κάποιων “κόκκινων” τύπων, στυλ καθηγητή Μόσιαλου…

Όλοι πλέον γνωρίζουμε σήμερα ότι χωρίς την σημαντική αύξηση της παραγωγής εμβολίων και φαρμάκων, η μαζική παγκόσμια ανοσία και η ανάσχεση των μεταλλάξεων δεν πρόκειται να επιτευχθούν.

Η παραγωγική ικανότητα των εταιρειών, που κρατούν αυτή την στιγμή τις πατέντες, δεν επαρκεί για παγκόσμια κάλυψη. Χρειάζεται, με κάποιον τρόπο, να επεκταθεί η δυνατότητα παραγωγής σε όλες τις φαρμακευτικές που έχουν αντίστοιχη παραγωγική ικανότητα διεθνώς, όπως πχ. οι ινδικές φαρμακοβιομηχανίες.

Η Merck δείχνει τον ορθό δρόμο αφού σε αντίθεση με τις Pfizer και Monderna παραχώρησε την άδεια παραγωγής του αντί Covid φαρμάκου της χωρίς να εισπράττει δικαιώματα.

Ξέχασαν ότι οι εταιρείες που παρήγαγαν τα εμβόλια, αξιοποίησαν δημόσιο χρήμα για την έρευνα και την δημιουργία του εμβολίου τους.

Για παράδειγμα, σύμφωνα με έρευνα της οργάνωσης Public Citizen, τα περισσότερα εμβόλια κατά του κορωνοϊού, περιλαμβανομένων των Pfizer/BioNtech, Moderna και Johnson & Johnson, χρησιμοποιούν τεχνολογία σταθεροποιημένης πρωτεΐνης ακίδας (stabilized spike protein), η οποία αναπτύχθηκε τo 2016 από τα Εθνικά Ιδρύματα Υγείας των ΗΠΑ (National Institutes of Health/NIH) με κρατικά κονδύλια. Τα ΝΙΗ χρηματοδοτούν με 39,2 δισ. δολάρια τον χρόνο έρευνα σε πανεπιστήμια, ιατρικές σχολές και ερευνητικά ινστιτούτα. Τα NIH φέρονται να έχουν ήδη διεκδικήσει συν-ιδιοκτησία για το εμβόλιο της Moderna.

Επιπλέον, συνολικά οι κυβερνήσεις είχαν διοχετεύσει τουλάχιστον 93 δισ. ευρώ για να χρηματοδοτήσουν την έρευνα και την παραγωγή εμβολίων και θεραπευτικών σκευασμάτων Covid19– με το 95% να πηγαίνει στα εμβόλια, σύμφωνα με στοιχεία του Ιδρύματος ΚENUP στις 10 Ιανουαρίου 2021, που δημοσίευσε το Business Wire.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η συνεργαζόμενη εταιρεία της Pfizer, η γερμανική BioNTech, χρηματοδοτήθηκε από το γερμανικό κράτος με περί τα 367 εκατ. ευρώ κατόπιν σχετικής συμφωνίας τον Σεπτέμβριο του 2020 για την επίσπευση της ανάπτυξης και παρασκευής στην εγχώρια αγορά. Στην BioNTech χρεώνεται η τεχνολογία του «messenger RNA», που βοηθά το σώμα να δημιουργήσει μια πρωτεϊνη-κλειδί από τον ιό, προκαλώντας αντίδραση ανοσίας.

Δημόσιο χρήμα όμως έπεσε όμως και για την ελαχιστοποίηση του ρίσκου. Έτσι, οι κυβερνήσεις έκαναν μαζικές προπαραγγελίες εμβολίων, απαλλάσσοντας τις φαρμακοβιομηχανίες από το όποιο ρίσκο των μελλοντικών πωλήσεων.

Κι ενώ το δημόσιο χρηματοδότησε καθώς φαίνεται αφειδώς το Covid19 εμβόλιο, οι εταιρείες δεν μένουν απλώς να προσπορίζονται τα κέρδη– μεγιστοποιημένα από τις πατέντες, αλλά φάνηκε πως δεν ήταν ικανές να ανταποκριθούν στη Ζήτηση, με αποτέλεσμα να έχουμε μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού ανεμβολίαστο, με ότι αυτό σημαίνει για τις μεταλλάξεις και την παγκόσμια κοινότητα.

Κατόπιν όλων αυτών αντιλαμβανόμαστε γιατί η θέση του Ε.Κ. και η επιμονή του Αμερικανού προέδρου Μπάιντεν για τις πατέντες, αναδιαμορφώνουν την κυρίαρχη αντίληψη για την αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, σε αντίθεση με αυτήν την εικόνα που είχε διαμορφωθεί την τελευταία 30ετία, με την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2021

Κυβερνητικές αδράνειες και η επιμονή των πανεπιστημιακών για ανοικτά Πανεπιστήμια.


Όταν κάποιος/α μελετήσει την ΚΥΑ (Κοινή Υπουργική Απόφαση) Αριθμ. 119847/ΓΔ6 "για τη Λειτουργία των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (Α.Ε.Ι.) και μέτρα για την αποφυγή διάδοσης του κορωνοϊού COVID-19 κατά το ακαδημαϊκό έτος 2021-2022", στο ΦΕΚ 4406/Β/24-9-2021, δύσκολα θα αποφύγει την συνωμοσιολογική σκέψη ότι, η εφαρμογή αυτή της ΚΥΑ, οδηγεί ώστε να νοσήσει ένα μεγάλο πλήθος της πανεπιστημιακής κοινότητας και ακολούθως να αποφασιστεί, ως αποτέλεσμα αναγκαίου κακού, να γίνει ο εμβολιασμός υποχρεωτικός...

Τα πανεπιστήμια οδηγούνται, για μια ακόμη φορά, να λειτουργήσουν στον "αυτόματο πιλότο", με τα μέλη της κοινότητας ως πειραματόζωα…

Τι άλλο μπορείς να πεις όταν οι "συναθροίσεις" και ο "συνωστισμός" στην ουσία γίνονται αποδεκτά, ενώ οπουδήποτε αλλού στην χώρα λαμβάνονται μέτρα αποφυγής του συνωστισμού σε ενδεχόμενες συναθροίσεις σε ανοικτούς και πολύ περισσότερο, σε κλειστούς χώρους;.. Στα πανεπιστήμια ο συνωστισμός είναι δεδομένος (έχομε άλλωστε εμπειρία από αυτό ) και μάλιστα χωρίς φυσικό αερισμό όπως σε πολλά αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων.

Το Υπουργείο φαίνεται να επιλέγει να ρίξει την ευθύνη στα Πανεπιστήμια και στα μέλη ΔΕΠ καλώντας τους να αποδεχτούν να κάνουν μάθημα με συνθήκες προ πανδημίας, με μόνο εργαλείο τον αμφίβολο έλεγχο παραστατικών (από ποιους;) και αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των ειδικών για την ανάγκη συνέχισης λήψης στοιχειωδών μέτρων, μέχρι την οριστική έξοδο από την πανδημία.

Προσωπικά θεωρούσα πάντα απαραίτητη τη σταδιακή επαναφορά της διδασκαλίας στα προ πανδημίας δεδομένα, αλλά με σύνεση και με μέτρα που να εξασφαλίζουν την καλύτερη δυνατή προστασία όλων μας. Η επανεκκίνηση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχει άλλα δεδομένα, ευκολότερο έλεγχο παραστατικών και μικρότερη πυκνότητα στις αίθουσες διδασκαλίας. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση, με τη μαζικότητα που την χαρακτηρίζει, είναι κάτι διαφορετικό.

Γιατί λοιπόν αν και εκτιμούμε ως θετικό και ότι πρέπει να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια αναδεικνύουε την κριτική μας επί του θέματος προς την κυβέρνηση; Μήπως μας προσδιορίζει μια de facto αντικυβερνητική προδιάθεση που δεν μου επιτρέπει την όποια αντικειμενικότητα σε θέματα που πρέπει να υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση;

Κατά τούτο ας καταγράψουμε κάποια πρώτα ερωτήματα – αναφορές που δικαιολογούν την κριτική μας αναφορά προς τις κυβερνητικές ευθύνες…

  •   Η συμμετοχή στην εκπαιδευτική διαδικασία με τους όρους της ΚΥΑ δεν εφαρμόζεται πουθενά στην υπόλοιπη εκπαίδευση, όπως και στους κλειστούς χώρους εστίασης, διασκέδασης κλπ. Στους χώρους αυτούς προϋπόθεση εισόδου είναι ο έλεγχος πριν την είσοδο, ενώ στα ΑΕΙ μόνο κατά τη διάρκεια του μαθήματος!!!.
  •  Επίσης δεν φαίνεται, από την ΚΥΑ, αν οι έλεγχοι από το έκτακτο προσωπικό θα είναι συστηματικοί ή αποσπασματικοί. Δηλαδή αν ο έλεγχος θα γίνεται σε κάθε άτομο που εισέρχεται στο χώρο του Πανεπιστημίου (100% έλεγχος) ή θα γίνεται σε τυχαίο αντιπροσωπευτικό δείγμα (στο 10, στο 30 ή στο 50%).
  • Η απόφαση "σπρώχνει" την κατάσταση στην "βίαιη επιτάχυνση μόλυνσης" των φοιτητών, ώστε με ευθύνη πλέον των μελών ΔΕΠ, όπως θα ισχυρίζεται η κυβέρνηση, να κλείσουν τα ιδρύματα και να συνεχίσουμε από απόσταση με τις όποιες απώλειες ανθρώπινων ζωών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα δημοτικά κλείνει ένα τμήμα με το 50% σε κρούσματα στην τάξη ενώ για τα ΑΕΙ δεν υπάρχει τέτοια πρόβλεψη, φυσικά γιατί δεν υπάρχει σταθερή τάξη από συμμετέχοντες.
  • Δεν λέει τίποτα η ΚΥΑ για εξαερισμό αιθουσών, καθώς και για αναδιαμόρφωση αιθουσών ώστε να καταστούν κατάλληλες για τη διδασκαλία εν μέσω της πανδημίας.
  • Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου, αλλά και οι πρυτάνεις που συμφώνησαν, φαίνεται να ξεχνούν τι ακριβώς συμβαίνει στα ιδρύματα. Οι διδάσκοντες δεν γνωρίζουμε τα ονόματα των συμμετεχόντων σε ένα μάθημα αμφιθεάτρου, ιδιαίτερα σε μαθήματα μεγάλου ακροατηρίου, όπως σε αυτά του δικού μου Τμήματος. Επομένως εάν κάποιος, εμβολιασμένος ή μη, δεν δέχεται να έχει στο έδρανό του τα αναγκαία "χαρτιά" τότε, πρακτικά, δεν μπορεί να γίνει τίποτα εφόσον το όνομα του φοιτητή δεν είναι γνωστό. Φυσικά ο έλεγχος μπορεί να γίνει μόνο στους φοιτητές των εξωτερικών θέσεων, γιατί είναι τεχνικά αδύνατο να ξεκινήσεις έλεγχο σε ολόκληρη τη σειρά των καθισμάτων…
  • Οι πρυτάνεις συμμετείχαν στη σύνοδο και αποφάσισαν χωρίς να έχουν προηγούμενα αποφάσεις των συγκλήτων.
  • Τι ακριβώς σημαίνει η αναφορά "… στη μέγιστη δυνατή πληρότητα…"(!); Τηρούνται ή όχι οι γενικώς ισχύοντες όροι τήρησης των αποστάσεων; Αν τηρούνται, ποιοι όροι ακριβώς τηρούνται; Αν όχι, πού στηρίζεται η παρέκκλιση από τους γενικώς ισχύοντες κανόνες με μία ΚΥΑ που θέτει απλώς "ειδικότερα μέτρα και κανόνες ασφαλείας που πρέπει να τηρούνται ανά περίπτωση για την προστασία της δημόσιας υγείας στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα";

Ούτως όμως εχόντων των πραγμάτων, ο κύβος ερρίφθη για τη λειτουργία των Πανεπιστημίων…

Με τη έναρξη της διδακτικής περιόδου ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του…

Δάσκαλοι και φοιτητές πρέπει, με όποια ρίσκα, επιτέλους να βρεθούμε πάλι στα αμφιθέατρα…

Δικαίωμα του καθενός/μιας να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση, για την πλημμελή προετοιμασία προς ασφαλή διεξαγωγή της δια ζώσης εκπαίδευσης…

Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για να κρατήσουμε κλειστά τα Πανεπιστήμια. Θα είναι ανεύθυνο απέναντι στους φοιτητές/τριες μας. Άδικο για μια ολόκληρη γενιά…

Στα αμφιθέατρα λοιπόν… Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι θα πάρουν το ρίσκο, σε αυτό το πλαίσιο που ορίζει η κυβέρνηση και θα επιτελέσουν το καθήκον τους…

Ούτε "τιμητές" θα γίνουμε απέναντι στο μικρό ποσοστό των φοιτητών/τριων μας που δεν έχει εμβολιαστεί ούτε να τους αντιμετωπίσουμε χαρακτηρίζοντάς τους… Να τους πείσουμε έχουμε καθήκον, όσο μπορούμε και να κάνουμε αυτό που ξέρουμε... Να διδάσκουμε και να ερευνούμε, με ασφάλεια, φορώντας τη "μασκούλα" μας και δίνοντας το παράδειγμα για μέτρα υγιεινής…



 

Ανάγκη μιας “φιλελεύθερης” αντίδρασης.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήρθε η ώρα για την ιαχή «φιλελεύθεροι όλων των φυλών, ενωθείτε και δράσετε…». Ο φιλελευθερισμός ( L iberalism) ...