Η οικονομία της Ελλάδας, το σχέδιο Πισσαρίδη και οι επισημάνσεις από τον Moody’s.

 

Για να μη ξαναζήσουμε τον εφιάλτη της μετά 2008 περιόδου, η οποία ακολούθησε το τότε κυβερνητικό αφήγημα για το “…δυνατό μας χαρτί, που είναι η οικονομία της χώρας…”.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η οικονομία της Ελλάδας μεγεθύνεται με ρυθμούς μεγαλύτερους από το μέσο όρο της Ευρωζώνης, ούτε ότι το Δημόσιο χρέος ενώ αυξάνεται μεν σε απόλυτα μεγέθη, μειώνεται ως ποσοστό του ονομαστικού ΑΕΠ, όπως και ότι η ανεργία αργά, πλην όμως σταθερά, μειώνεται και ότι ο δείκτης των επενδύσεων δείχνει ανοδικός.

Τι είναι λοιπόν αυτό που είδε ο οίκος Moody’s και δεν προχώρησε στην αναβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας, προχθές, διατηρώντας την τρέχουσα αξιολόγηση «Ba1», με αποτέλεσμα το ελληνικό αξιόχρεο να παραμένει κάτω από την επενδυτική βαθμίδα;

Η οικονομία της Ελλάδας περνά τους πρώτους 6 μήνες, με αξιολόγηση από τους άλλους οίκους, σε επενδυτική βαθμίδα. Οι άλλοι μεγάλοι και μικρότεροι (S&P, Fitch, DBRS, Scope Ratings), για πρώτη φορά ύστερα από το ταραχώδες και επώδυνο 2010, επανάφεραν τη χώρα στην επενδυτική βαθμίδα αναγνωρίζοντας την ανθεκτικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Γιατί ο Moody’s, προβαίνει σε αυτές τις ηχηρές επιφυλάξεις για την ελληνική οικονομία, χωρίς καν τουλάχιστον να στείλει ένα ευοίωνο σήμα για το προσεχές μέλλον, αναβαθμίζοντας τις προοπτικές σε θετικές;

Είναι επιφυλάξεις που δεν μπορεί παρά να μας προβληματίζουν για την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας , σε συνάφεια πάντα με την πρωτοφανή, ιστορικά, αύξηση του δημόσιου χρέους, σε απόλυτα μεγέθη.

·   Το πρώτο και κύριο είναι ότι στον Moody’s δεν του αρκεί για να χαρεί όπως συμβαίνει με εμάς εδώ στην Ελλάδα που η οικονομία μας αναπτύχθηκε το 2023 με 2%, ρυθμό μεγαλύτερο του μέσου ευρωπαϊκού. Εντοπίζει το γεγονός ότι αυτή η αύξηση είναι σημαντικά χαμηλότερη της πρόβλεψης που είχε τεθεί τόσο στον προϋπολογισμό (2,4%) όσο και σε διεθνείς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (2,2%) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (2,3%). Με τελευταίο κώδωνα εγρήγορσης την έκθεσης της ΤτΕ, που ρίχνει τον πήχυ για την ανάπτυξη του 2024 στη χώρα, στο 2,3% από 2,5% της προηγούμενης σχετικής πρόβλεψης.
Το ΑΕΠ παραμένει μικρότερο από εκείνο πριν 15 χρόνια. Το δημόσιο χρέος, τόσο απόλυτα όσο κι ως ποσοστό ΑΕΠ, είναι πολλαπλάσιο από εκείνο πριν 15 χρόνια. Το ιδιωτικό διογκώνεται σε σχέση με παλιότερα. Το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών παραμένει πάνω από το σημείο συναγερμού της Κομισιόν.

·    Δεύτερο καταγράφει ότι οι επενδύσεις στη Χώρα αυξήθηκαν μεν, αλλά μόλις κατά 4%! Ο προϋπολογισμός του 2023 βασιζόταν στην παραδοχή ότι οι επενδύσεις θα αυξηθούν κατά 15,5%. Πέσαμε δηλαδή έξω κατά 11,5 μονάδες. Δεν παραβλέπει ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα – παρά την προσπάθεια που έχει γίνει για προσέλκυση σημαντικών επενδύσεων από το εξωτερικό, στον κλάδο της τεχνολογίας πρωτίστως, αλλά και αλλού – εξακολουθεί να υπολείπεται αισθητά από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Οι επενδύσεις στην Ελλάδα είναι στο 13% με 14% του ΑΕΠ όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. προσεγγίζει το 21% με 22%. Το «κενό» αυτό των σχεδόν 8 μονάδων μεταφράζεται σε πολλά δισεκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι για να κλείσει κατά περίπου 3 μονάδες και να πέσει στις 5 οι επενδύσεις πρέπει να αυξηθούν κατά 6 με 7 δισ. ευρώ. Πρόσθετη αρνητική παράμετρος είναι η δομή και η κατανομή αυτών των επενδύσεων που κάθε άλλο από αναπτυξιακή προοπτική προοιωνίζει. Αναδιαρθρώσεις χαρτοφυλακίων, Real estate, και μετάβαση δημόσιας περιουσίας από το χαρτοφυλάκιο του ΥπερΤαμείου σε ιδιωτικά χαρτοφυλάκια. Όλα αυτά σε μια εποχή που βρίσκονται στο φόρτε τους προγράμματα του ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης.
Οι ιδιωτικές επενδύσεις παραμένουν κολλημένες εννέα ποσοστιαίες μονάδες κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, παρά το γεγονός ότι τα κέρδη είναι τα υψηλότερα στην ΕΕ και την πολύ φτηνή μισθωτή εργασία. Εντοπίστηκε προφανώς και το γεγονός ότι τα μεγάλα κέρδη που καταγράφονται στην Ελλάδα αυτά τα χρόνια, δεν επανεπενδύονται στη χώρα. Αυτό απέχει πολύ από τις προοπτικές μια ενάρετου πορείας ανάπτυξης. Οι χαμηλοί μισθοί αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι δεν αποτελούν κύριο κριτήριο για να επενδύσει κάποιος σε μια χώρα…

· Τρίτον εκτός από τις χρόνιες παθογένειες, καταγράφονται οι χαρακτηριστικές αρνητικές ιδιαιτερότητες της οικονομίας της χώρας και η διαρθρωτική της δομή. Θυμόμαστε τις συζητήσεις για το σχέδιο Πισσαρίδη και την ανάγκη αναδιάρθρωσης της δομής της ελληνικής οικονομίας; Πόσο μελάνι ξοδεύτηκε για να καταγραφεί η ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Είναι προφανής η προσπάθεια λήθης από τις κυβερνητικές δράσεις για όλα εκείνα τα βαρύγδουπα, εκείνης της αντιπολιτευτικής τους περιόδου. Επιπλέον, με δεδομένο το μέγεθος και τη σημασίας τομέων όπως ο τουρισμός και η ναυτιλία, η οικονομία είναι ευάλωτη σε εξωτερικούς κλυδωνισμούς και περαιτέρω βελτιώσεις, όσον αφορά την οικονομική ανθεκτικότητα μέσω της διεύρυνσης της εξαγωγικής βάσης, θα χρειαστούν χρόνο.

· Τέταρτον οι καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης – που σε περιπτώσεις επενδύσεων, έργων υποδομών κλπ., σημαίνει πάγωμα των διαδικασιών επί χρόνια – και η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης είναι επίσης δύο «εμπόδια», που επισημαίνουν σταθερά επενδυτικοί οίκοι και οίκοι αξιολόγησης.

Στην οικονομία – και τη γεωπολιτική – όπως έχουμε μάθει καλά τα τελευταία χρόνια, πολλά μπορούν να αλλάξουν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Εξωτερικοί παράγοντες επιδρούν καταλυτικά. Δύο μεγάλοι πόλεμοι είναι σε εξέλιξη στη γειτονιά μας και επηρεάζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την ανάπτυξη και προφανώς τον πληθωρισμό, με ότι αυτό σημαίνει για την ανθεκτικότητα των οικονομικών των νοικοκυριών, αλλά και τον δείκτη κατανάλωσης στη χώρα.

Μια κλιμάκωση της γεωπολιτικής κατάστασης στην Ευρώπη π.χ. με τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ, θα οδηγούσε άμεσα σε πιέσεις για περεταίρω υποβάθμιση, στο κεφάλαιο των αξιολογήσεων, από τους σχετικούς διεθνείς οίκους. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι, αν προκύψει περεταίρω υφεσιακό υπόβαθρο στην Ευρωπαϊκή οικονομία, η ελληνική οικονομική κατάσταση θα ανατραπεί τόσο γρήγορα όσο από το “δυνατό χαρτί” του κου Αλογοσκούφη εισήλθε σε κατάσταση χρεωκοπημένης χώρας...

Για όλους αυτούς τους λόγους δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η οποιαδήποτε αμεριμνησία για την ελληνική οικονομική πραγματικότητα, στο όνομα της κυβερνητικής επικοινωνιακής στρατηγικής.

Το μόνο πατριωτικό καθήκον, στις παρούσες συνθήκες, είναι να κτυπήσουμε καμπάνες, για να γίνει συνείδηση η πραγματική κατάσταση της οικονομίας μας και όχι αυτή της φτιασιδωμένης...

Καθηγητές μιλούν για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια / Ξενοφών Κοντιάδης & Κώστ...

Σπέρνοντας προσδοκίες για κάτι που απεργάζεσαι

 

Δεύτερη η Ελλάδα στην Ευρώπη, στον πληθωρισμό τροφίμων...

Δεν σταματούν όμως να "σπέρνουν προσδοκίες", με εμπειρία να φορτώνουν την διάψευση τους, μετά, στη διεθνή συγκυρία ή στην αδύναμη μνήμη...

Θυμάμαι πόσο, στα μέσα ενημέρωσης, μας έκαναν πλύση εγκεφάλου για το "καλάθι του νοικοκυριού" ως το καινοτόμο ελλαδικό όπλο αντιμετώπισης του πληθωρισμού, όπως και άλλων, αντίστοιχους δαιδαλώδους σκέψεως, μέτρων...

Ακούτε σήμερα κάτι για αυτά και την αποτελεσματικότητα τους?

Ο πληθωρισμός αντιμετωπίζεται όταν και από αυτούς, που θέλουν να τον αντιμετωπίσουν...

Σύμφωνα και με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat, για το μήνα Φεβρουάριο, ο πληθωρισμός των τροφίμων στην Ελλάδα διατηρήθηκε, για ακόμη ένα μήνα, σε υψηλά επίπεδα, στο 5,8%.

Το Υπουργικό Συμβούλιο πήρε μέτρα "... απέναντι στο κύμα ακρίβειας που μας ταλανίζει εδώ και μια διετία...", μόλις την προηγούμενη εβδομάδα...

Τι ακριβώς ανακάλυψαν ή αποφάσισαν να κάνουν, που δεν το γνώριζαν όλα τα προηγούμενα 5 χρόνια?..

Δεν λειτουργεί το "αόρατο χέρι", ρύθμισης της αγοράς;

Η "διατίμηση" προϊόντων και υπηρεσιών δεν είναι πλέον αντίληψη κρατικιστών και μόνον;

Ο έλεγχος στο ποσοστό κέρδους δεν είναι πλέον, για τα κυβερνητικά ηχεία, "παράβαση ευαγγελίου";

Που είναι όλοι/ες όσοι/ες τα προηγούμενα  χρόνια, που εξελίσσονταν ραγδαία τα πληθωριστικά φαινόμενα, με ιδιότυπη ιδιαιτερότητα στην Ελλάδα, για να αιτιολογήσουν σήμερα και να επιτιμήσουν, όπως όλα αυτά τα τρία χρόνια, όσους/ες από εμάς απαιτούσαμε κυβερνητικό σχέδιο πριν είναι αργά;

Και επί μια βδομάδα τώρα οι ίδιοι, κυβερνητικοί υποστηρικτές και συναφή μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης, μας βομβαρδίζουν... "...Μείωση κατά 76% στις ανατιμήσεις θα φέρουν τα μέτρα κατά της ακρίβειας - Δείτε την λίστα με τα προϊόντα...κλπ. κλπ.".

Όσοι/ες δε, δεν τα έχουν δει, σε αυτό το εύρος, στα super-markets που επισκέφτηκαν, ας κάνουν υπομονή ή ας τα βάλουν με τον εαυτό τους για κάτι που δεν βλέπουν ενώ η "επικοινωνία" το έχει ήδη καταστήσεις "γεγονός"...

Σε δύο μήνες, που θα έχουμε όλοι αντιληφθεί την αποτελεσματικότητα και αυτού του κυβερνητικού μέτρου, άραγε τι θα βρουν για να δικαιολογήσουν την για ακόμη μια φορά κυβερνητική αστοχία επί του συγκεκριμένου και εν τέλει την σιωπηλή συναίνεσή τους στο πληθωρισμό απληστίας?..

Για το Νομοσχέδιο που αφορά στα Πανεπιστήμια

Πράγματι ο/η καθείς/μια μας, εφ’ ω ετάχθημεν...

Στην αντιπαράθεση με την κυβερνητική επιλογή για την απορρύθμιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση είμαστε πολλοί και πολλές που δεν χώραμε στο επικοινωνιακό άσπρο ή μαύρο της προπαγάνδας τους...

Που δεν μας αλλοτριώνει ο μανιχαϊσμός των κυβερνητικών υποστηρικτών.

Είμαστε όλοι/ες όσοι/ες ονειρευόμαστε μια κοινωνία με "ρυθμίσεις" στην οργάνωση και παραγωγή "υπηρεσιών εκπαίδευσης" (merit good) για δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Είμαστε πολλοί/ες που διεκδικούμε αναθεώρηση του Συντάγματος που να επιτρέπει την ίδρυση μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων. Είμαστε αντίθετοι με όποιους/ες απαξιούν την συνταγματική "ιερότητα και ισχύ" στο όνομα κάποιας δυνατότητας που παρέχει ο όποιος συγκυριακός πολιτικός συσχετισμός.

Είμαστε πολλοί/ες που εδώ και χρόνια έχουμε πει ότι πρέπει να τακτοποιηθεί η "αρρύθμιστη αγορά" των κολλεγίων και της μεταλυκειακής εκπαίδευσης στην χώρα μας, λύνοντας το πρόβλημα με "αληθινά" μη κρατικά - μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια, τα οποία θα λειτουργούν με "πραγματικά" ακαδημαϊκά, οικονομικά και γεωγραφικά κριτήρια.

Είμαστε πολλοί/ες που ιεραρχούμε ως εθνική προτεραιότητα το ισχυρό δημόσιο πανεπιστήμιο αντιμετωπίζοντας την σημερινή υπονόμευση τους που μεθοδεύεται με την υποχρηματοδότηση τους...

Ενώ την ίδια στιγμή υποστηρίζουμε την ίδρυση μη κρατικών -μη κερδοσκοπικών, με τους όρους που περιγράψαμε μόλις παραπάνω.

Αν τα παραπάνω περιγράφουν το "Σκανδιναβικό" μοντέλο τότε αυτό είναι που υποστηρίζουμε...

Είναι προφανές ότι όλοι/ες εμείς, δεν διατιθέμεθα να στρώσουμε το δρόμο για μια νομοθετική πρωτοβουλία, αποκλειστικής στόχευσης, ίδρυσης ιδιωτικών κερδοσκοπικών πανεπιστημίων...

Είμαστε πολλοί/ες που θεωρούμε ότι οι δομές παραγωγής υπηρεσιών "τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και έρευνας", παράγουν ένα μεικτό μεν "αγαθό", με περισσότερο όμως ποσοστό "δημόσιου" ενδιαφέροντος και αξίας. Δεν το θεωρούμε δηλαδή αποκλειστικά (κατά Musgrave) "ιδιωτικό" αγαθό, όπως συμβαίνει με πολλούς/ες από τους κυβερνητικούς υποστηρικτές...

Στο δίλημμα λοιπόν με την "πρόοδο ή την συντήρηση", απαντούμε, χωρίς επιφύλαξη...

Με την πρόοδο...

Την πρόοδο που δεν αποδέχεται το "τέλος της Ιστορίας" και των ιδεών...

Μεταξύ λοιπόν του "Κυπριακού" μοντέλου για την εκπαιδευτική στρατηγική στην Ανώτατη παιδεία, που επιλέγει η κυβέρνηση και του "Σκανδιναβικού", αξιολογούμε ως θνησιγενές και ανεπαρκές το πρώτο, ενώ το δεύτερο ως πλέον ελπιδοφόρο και εθνικά ωφέλιμο...

Δημόσια ή ιδιωτικά πανεπιστήμια? Το αποπροσανατολιστικό σκόπιμο ψευτοδίλημμα...

H μεθοδευμένη υποχρηματοδότηση των ελληνικών ΑΕΙ και η υπονόμευση του θεμιτού ανταγωνισμού τους. 

Η εκπαίδευση, ακόμη και στο ανώτερο επίπεδο της είναι ανθρώπινο δικαίωμα, που στη σύγχρονη Δημοκρατική μας κοινωνία πρέπει να διασφαλίζεται για τους πολίτες.

Έτσι θα προστατεύσουμε και θα ενισχύσουμε τη δυνατότητα της κοινωνικής ανέλιξης και ταξικής κινητικότητας...

Όλοι οι πολίτες μιας χώρας και προφανώς οι νέοι της, πρέπει να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, όπως μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάθε "δημόσιο" αγαθό στη κοινωνία μας.

Αυτό το "αγαθό" της εκπαίδευσης όμως, σε κάθε γνωστικό πεδίο, πρέπει να είναι αξιολογημένο για την ποιότητα του και ανταγωνιστικό σε διεθνές περιβάλλον.

Είναι προφανές ότι για την οργάνωση και λειτουργία αυτών των δομών εκπαίδευσης απαιτούνται προϋπολογισμοί δαπανών από το κράτος, που θα είναι υπόλογο για την τεκμηρίωση τους, έναντι των φορολογούμενων πολιτών.

Αυτό το δημόσιο λοιπόν αγαθό πρέπει να "παρέχεται" από το κράτος...

Δεν είναι υποχρεωτικό όμως να "παράγεται" από δομές κρατικές...

Πιστεύω στην συνύπαρξη Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα, σε ένα πλαίσιο ισότιμου ανταγωνισμού...

Με τους ίδιους όρους "ρύθμισης" και λειτουργίας...

Με τους ίδιους κανόνες και πλαίσιο...

Με την ίδια διαδικασία αξιολόγησης από την σχετική Δομή αξιολόγησης (ΕΘΑΑΕ) των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Δημόσιων, Ιδιωτικών, Ιδρυματικών...

Και την ίδια χρηματοδότηση, ανά πτυχίο ή πιστοποιητικό εκπαίδευσης...

Συγκρινόμενη με το μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο ώστε να αντιμετωπιστεί η σημερινή μεθοδευμένη υποχρηματοδότηση των ελληνικών ΑΕΙ... Έχουμε υποστηρίξει, με βάση έγκυρα στατιστικά δημόσια δεδομένα, ότι τα ελληνικά δημόσια ΑΕΙ είναι μακράν τα πιο υποχρηματοδοτημένα στην Ευρώπη, με τη χώρα μας να δαπανά μόλις 2.360 ευρώ ανά φοιτητή, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 11.700.

Εάν τα Ιδρυματικά ή ιδιωτικά αυτά πανεπιστήμια θέλουν να προσφέρουν εκπαίδευση, με αυτούς τους όρους είναι καλοδεχούμενα...

Θα ανταγωνιστούν με τα Δημόσια ιδρύματα στη χώρα μας, με διαφάνεια και θεμιτούς κοινούς κανόνες σύγκρισης και αξιολόγησης...

Αυτό θα βελτιώσει την ποιότητα της εκπαίδευσης στη χώρα μας...

Με την αποδοχή της αξίας της εκπαίδευσης ως "δημόσιου" αγαθού και με διαμόρφωση όρων και προϋποθέσεων "υγιούς ανταγωνισμού", μεταξύ των δημόσιων και ιδιωτικών αυτών δομών, θα καταστήσουμε αυτό το ανθρώπινο δικαίωμα, στην εκπαίδευση, ακόμη πιο προσιτό και την "εκπαίδευση" στη χώρα μας διεθνώς ανταγωνιστική.

Η συζήτηση περί ιδιωτικών πανεπιστημίων, όπως μεθοδεύεται από την κυβέρνηση, γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφευχθεί η αντιμετώπιση της δυσμενούς πραγματικότητας της υποχρηματοδότησης...

Σε συνέχεια της δημοσιοποίησης, με στοιχεία, της μεθοδευμένης υποχρηματοδότησης του ΕΜΠ, όπως μας ενημέρωσε με ανακοίνωσή του το Συμβουλίου Διοίκησης του, θέτοντας το θέμα, στην ουσία, για αντικειμενική υπονόμευση του δημόσιου Πανεπιστημίου, όπου οι διδάσκοντες μειώθηκαν κατά 36% και ο προϋπολογισμός κατά 64% μέσα σε μία δεκαπενταετία, ακολουθεί και η αντίστοιχη ανακοίνωση, πάλι από το Συμβούλιο Διοίκησής, του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Ένα από τα καλύτερα ελληνικά πανεπιστήμια, με διεθνή κατάταξη σε όλους του δείκτες παγκοσμίως, αναγνωρίσιμο για το έργο και την ερευνητική του υπόσταση, υποχρηματοδοτείται σταθερά, με άμεσο κίνδυνο να κλονιστεί η ακαδημαϊκή του υπόσταση.

Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά η κρατική χρηματοδότηση για λειτουργικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς έχει περικοπεί κατά 58,62% σε σχέση με το 2009, τα μέλη ΔΕΠ έχουν μειωθεί κατά 8,76%, οι άλλες κατηγορίες προσωπικού (ΕΔΙΠ, ΕΤΕΠ, ΕΕΠ, διοικητικοί υπάλληλοι) κατά 22,71%, ενώ την ίδια περίοδο ο αριθμός των εγγεγραμμένων φοιτητών αυξήθηκε κατά 39,78%.

Παρά την πίεση αυτών των συνθηκών, το Πανεπιστήμιο Κρήτης, έχει καταφέρει να διακρίνεται και να τιμά τη χώρα μας διεθνώς. Σύμφωνα με τη λίστα της Times Higher Education World University Rankings το Πανεπιστήμιο Κρήτης βρίσκεται εδώ και αρκετά χρόνια ανάμεσα στα 500 κορυφαία Πανεπιστήμια στον κόσμο και στα 100 καλύτερα νέα πανεπιστήμια με χρόνο ζωής κάτω από 50 χρόνια.

Οι όποιες αυτές κατακτήσει έγιναν με τη συμβολή και τις προσπάθειες του διδακτικού και διοικητικού προσωπικού του Πανεπιστημίου που εργάζεται κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες..

Έχω υποστηρίξει την ανάγκη για δημόσια αναγνώριση της συμβολής του μέσου εκπαιδευτικού, σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, για την κατάσταση της εκπαίδευσης στη χώρα.

Προφανώς και υπάρχουν περιπτώσεις αχαρακτήριστες, όπως σε κάθε επαγγελματική και κοινωνική ομάδα, που δεν αποτελούν το αντικειμενικό δείγμα, ούτε καθορίζουν την συμβολή του μέσου όρου.

Και είχα σημειώσει σε ανάρτησή μου σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης ότι «…κάποια στιγμή θα πρέπει να φτιαχτεί το άγαλμα, για την εθνική προσφορά του, προς τιμήν του Έλληνα εκπαιδευτικού...».

Ήταν εκεί που εισέπραξα σχόλια για την περιορισμένη συμβολή των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εκπαιδευτικών κάθε κατηγορίας στην αξία και συμβολή της διαδικασίας αξιολόγησης για να αντιπαρατεθούν στην ανάγκη αντιμετώπισης της αποδεδειγμένης υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης στη χώρα.

Για το άγαλμα λοιπόν, δεν αναφέρομαι στην ΟΛΜΕ, στην ΔΟΕ ή την ΠΟΣΔΕΠ.

Για την αναγνώριση, όμως, της συμβολής του “μέσου εκπαιδευτικού”, κάθε βαθμίδας, στο γίγνεσθαι της χώρας επιμένω...

Ελάχιστοι είναι οι θεσμοί και οι τομείς, στη χώρα μας, που η συμβολή τους είναι, ποιοτικά συγκρινόμενη σε διεθνές επίπεδο, καλύτερη σε απόδοση από τους τομείς εκπαίδευσης, με όλα τα προφανή προβλήματά τους, κυρίως κατά τη γνώμη μου λόγω υποχρηματοδότησης, με βάση όλα τα διεθνή δημοσιευμένα συγκριτικά στοιχεία.

Ας μου υποδειχθεί ένας άλλος τομέας της οικονομίας ή άλλος θεσμός, με καλύτερες επιδόσεις ποιοτικές και ποσοτικές στη χώρα μας. Βιομηχανία; Δικαιοσύνη; Σώματα Ασφαλείας; Υγεία; κλπ…. Κάθε αναφορά σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεκτή…

Εκτός και αν δεν έχουμε συνείδηση σε ποιο περιβάλλον εθνικό παρέχονται οι υπηρεσίες εκπαίδευσης

Τι άλλο αποδεικτικό στοιχείο θα μπορούσε να προστεθεί, στον πίνακα που παραθέτουμε και αφορά στο κόστος εκπαίδευσης συγκριτικά ανά μαθητή;

Έχουμε υποστηρίξει επανειλημμένως την αξία και συμβολή της χρήσιμης διαδικασίας της “αξιολόγησης”, για την άσκηση "Διοίκησης" όμως, στις σχετικές δομές και το αντίστοιχο προσωπικό τους.

Αλίμονο και αν πιστεύαμε ότι η “απόδοση” και “επίδοση” των δομών αυτών, στο ανταγωνιστικό πλαίσιο λειτουργίας τους, διασφαλίζεται με κάποια, την όποια, διαδικασία “αξιολόγησης” και μόνον...

Η κάθε διαδικασία αξιολόγησης στοχεύει στο να μπορέσει η κάθε αξιολογούμενη δομή να βγάλει συμπεράσματα και να βρει τρόπο να θεραπευθούν οι αδυναμίες και να ενισχυθούν περισσότερο τα δυνατά σου σημεία…

Υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία σε διεθνές επίπεδο για την συμβολή της διαδικασίας "αξιολόγησης" στο management…

Και για να συνεχίσω, από το 2008 και μετά, στα πανεπιστήμια γίνεται ετησίως εσωτερική έκθεση αξιολόγησης και κάθε 5ετια εξωτερική αξιολόγηση, την οποία και βρίσκουμε ανηρτημένη στην ιστοσελίδα της σχετικής αρχής πιστοποίησης (ΕΘΑΑΕ)...

Στο Scopus και στο Google sholar έχουμε, σε πραγματικό χρόνο, δεδομένα για κάθε πανεπιστημιακό διδάσκοντα και ερευνητή...

Χρήσιμες πληροφορίες για την διαχείριση του ανθρωπίνου δυναμικού των σχετικών δομών και της "Διοίκησης" τους…

Στο χωριό μου λένε "...ότι πληρώσεις, παίρνεις...".

Είμαι σίγουρος, από την εμπειρία των 33 ετών, σε ελληνικά και ξένα Πανεπιστήμια, ότι κατά μέσο όρο στην Ελλάδα, οι συνάδελφοι μου άντρες και γυναίκες, δίνουν περισσότερα από όσα παίρνουν και σε αυτούς οφείλεται ότι δεν έχει καταρρεύσει το σύστημα λόγω της μεθοδευμένης υποχρηματοδότησης όπως το ζει ο μέσος πολίτης στη χώρα μας στο τομέα της Υγείας…