Πρόοδος ή Συντήρηση?

Μας λένε: "είναι παρωχημένο το δίλημμα "Δεξιά ή Αριστερά"...

... και όσοι το θέτουν το κάνουν ως στρεψοδικία για να λειτουργήσει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ...

Κλασικός λόγος ακραιοκεντριστών...

Επαναφέρουν στην ελλαδική πνευματική ραθυμία το, κατά κόρον και πανταχόθεν, διαψευθέν "τέλος της ιστορίας"...

Λόγος που "... γυρίζει προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας...".

Και για να υποστηρίξουν την Ν.Δ. μας προσομοιάζουν τον Μακρόν με τον κο Μητσοτάκη...

Ξεχνούν ή αποφεύγουν να συγκρίνουν προγραμματικά προτάγματα και να δουν τη σοβαρότητα των αποκλίσεων τους...

Ήδη, από τον περασμένο Δεκέμβριο και ενόψει της γαλλικής προεδρίας, ο Μακρόν πήρε το ρίσκο να περιγράψει ένα νέο πλαίσιο εξέλιξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμα και όταν έπρεπε να θέσει εθνικές ιδιαιτερότητες σε δεύτερη μοίρα, παίρνοντας και το ανάλογο πολιτικό κόστος...

Θυμάται κανείς κάτι συνεκτικό επ'αυτού, από τα χείλη του κου Μητσοτάκη?

Ξεχνούν την πολιτική καταγωγή ενός εκάστου και το γεγονός ότι ο Μακρόν, ουσιαστικά, δεν έχει κόμμα να τον δεσμεύει.

Ενώ ο κος Μητσοτάκης αναφέρεται σε ένα κόμμα, με ισχυρές κοινωνικές και πολιτικές ρίζες... Ένα κόμμα με σαφείς ιδεολογικές αναφορές...

Διαθέτει δε τέτοια οργανωτικά χαρακτηριστικά, που ακόμη και να θελήσει να αντιγράψει, ο κος Μητσοτάκης,πολιτικές του Μακρόν, τα υπάρχοντα βιλαέτια και οι "νόμιμοι ιδιοκτήτες", δεν πρόκειται να του το επιτρέψουν...

Ήδη αρκετές από τις επισπεύδουσες προσωπικότητες του χώρου της παραδοσιακής Δεξιάς, δεν ξεχνούν συχνά πυκνά να του το υπενθυμίζουν...

Έτσι το δίλημμα Μητσοτάκης ή Τσίπρας αποτελεί μια ζώσα πραγματικότητα, η οποία δεν είναι αδύνατο και μπορεί να ξεπεραστεί...

Το δίλημμα Πρόοδος ή Συντήρηση, Δεξιά ή Αριστερά, όπως σε όλο το κόσμο της αστικής Δημοκρατίας δυτικού τύπου, θα συνεχίσει να απασχολεί τις σύγχρονες κοινωνίες...

Ακριβώς εκεί είναι που συνθέτει λύσεις και εκφράζει κοινωνικές ανάγκες η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία...

Βούτυρο ή Τανκς;

 

Μια συζήτηση, ένα πολυσυζητημένο και αρκετά προκλητικό, για δομημένα συμφέροντα, δίλλημα (βούτυρο ή κανόνια), απασχολεί τις κοινωνίες εδώ και πολλά χρόνια και κατά καιρούς έχουν δοθεί διαφορετικές απαντήσεις…

 

Έκθεση του Ινστιτούτου Έρευνας για τη Διεθνή Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI), η οποία δόθηκε τίς προηγούμενες μέρες στη δημοσιότητα, μας πληροφορεί ότι οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες ξεπέρασαν – για πρώτη φορά στα χρονικά – τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2021...

Σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης και μη οριστικής αντιμετώπισης του Covid19 και των επιπτώσεων του στις κοινωνίες.

Το ερώτημα λοιπόν “τανκς ή βούτυρο;” επανέρχεται σε νέες συνθήκες…

Είναι ενδεικτικό ότι σε πραγματικές τιμές –αφού αφαιρεθεί δηλ. ο πληθωρισμός–, οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες κατέγραψαν πέρυσι αύξηση 0,7% σε ετήσια βάση φθάνοντας τα 2,11 τρισεκατομμύρια δολάρια, όπως διευκρινίζει το Ινστιτούτο SIPRI.

Αυτά τα μεγέθη δείχνουν ότι οι δαπάνες στον τομέα αυτό, παγκοσμίως, αυξήθηκαν και τα δύο χρόνια που ο κόσμος πλήττεται από την πανδημία του νέου κορονοϊού.

Oι πέντε χώρες στην κορυφή της κατάταξης ως προς τις στρατιωτικές δαπάνες είναι οι  ΗΠΑ, η ΚΙΝΑ, η Ινδία, η Βρετανία και η Ρωσία.

Στη χώρα μας γίνεται συχνά η επίκληση και από αντιπολιτευόμενους αλλά και από αρκετούς κυβερνώντες των τελευταίων ετών, όχι τόσο της τελευταίας κυβερνητικής περιόδου, για μείωση των δαπανών αυτών.

Οι συχνές όμως και κάποιες στιγμές δικαιολογημένες ενστάσεις για ανατροπή της στρατιωτικής ισχύος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, έχουν ηγεμονεύσει με αποτέλεσμα η παρούσα κυβέρνηση να έχει αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες σε αρκετά υψηλά επίπεδα για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας.

Δεν είναι πράγματι πειστική, στις παρούσες συνθήκες επικράτειας της διπλωματίας των “γερακιών”, να προκρίνει κανείς πολιτικές που θα εξασφαλίζουν, όσο είναι δυνατόν, από τη μια τις απαραίτητες ισορροπίες στο διεθνές περιβάλλον αλλά και από την άλλη την αποφυγή εγκλωβισμού της χώρας μας σε αδιέξοδες πολιτικές, περιπέτειες, κρίσεις και παγιδεύσεις.

Οι επιλογές της Ελλάδας δεν μπορούν να αγνοούν, πράγματι, τη διεθνή δυναμική.

Αλλά η χώρα μας και οι πολίτες της, πρέπει ταυτόχρονα να πρωτοστατήσει στην προσπάθεια για παγκόσμια κινήματα ειρήνης, για πολιτικές σε παγκόσμιο επίπεδο αποκλιμάκωσης των εξοπλισμών και περιορισμών των στρατιωτικών δαπανών…

Ίσως σε αυτή την προοπτική το δίλλημα “Βούτυρο ή Τανκς;” βρει την σύγχρονη απάντησή του υπέρ των κοινωνιών και της υγιούς ανάπτυξης…

Γιατί οι χώρες παραγωγής της πολεμικής βιομηχανίας έχουν όφελος από την σημερινή απάντηση στο δίλλημα, σε αντίθεση με τις χώρες δαπάνης του στρατιωτικού υλικού…

Ας μεριμνήσουμε πριν πάθουμε ξανά ότι το 2010...

Είναι πολλοί/ες αυτοί που ανησυχούμε για το οικονομικό παρόν και πολύ περισσότερο το μέλλον, της χώρας μας.

Τα δύο μεγάλα προβλήματα, δημόσιο χρέος και ασφαλιστικό, συνεχίζουν να μας απειλούν και να μας ξαναχτυπούν επικίνδυνα την πόρτα...

Το χρέος αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερο από αυτό του 2010...

Προφανώς και η δομή του είναι διαφορετική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εφόσον συνεχίσουμε έτσι θα παραμείνει και διαχειρίσιμο...

Όσο και αν οι κυβερνητικοί παράγοντες, επενδύουν στο αφήγημα για την συμβολή του Ταμείου Ανάκαμψης, γνωρίζουμε  ότι αυτό δεν αρκεί  για τη σωτηρία της χώρας...

Η σημερινή κυβέρνηση είναι  υποχρεωμένη να ξοδέψει και σωστά κατά τη γνώμη μου, αλλά το κάνει χωρίς δικαιοσύνη και με μπόλικη μεροληψία υπέρ συγκεκριμένων, δομημένων, πελατειακών συμφερόντων... Είναι πλέον εντοπίσμενα και δεν μπορούν να κρυφτούν...

Δυστυχώς, παρά την οδυνηρή δεκαετία και η σημερινή κυβέρνηση, αρνείται τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές...

Αν συνεχίσουμε έτσι δυστυχώς θα ζήσουμε πάλι ένα νέο 2010...

Η χώρα, με συντηρητική ηγεμονία, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την ανάγκη αντιμετώπισης του δημογραφικού και της γήρανσης του πληθυσμού...

Αυτά  αντιμετωπίζονται ή με πολιτική υποστήριξης των νέων ανθρώπων, να μείνουν εδώ και να κάνουν οικογένεια ή να αναπτυχθεί επιθετική πολιτική ένταξης των μεταναστών στην αγορά εργασίας ή μέτρα και για τα δύο μαζί...

Η πολιτική που εκφράζεται από την κυβέρνηση, επί του παρόντος, δεν είναι μόνο η "αντιπάθεια" στους μετανάστες, εν γένει, αλλά το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τους νέους...

Για να αντιμετωπιστούν αυτοί οι μεγάλοι κίνδυνοι της χώρας μας, απαιτείται εθνικό σχέδιο, με ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις...

 Σε αντίθεση με την κυβερνητική επιλογή, μιας και αυτή ορίζει το πλαίσιο και επιβάλλει κλίμα, χρειάζεται προσπάθεια αποκλιμάκωσης της πολιτικής πόλωσης...

Στη νέα φάση της παγκοσμιοποίησης, με στοιχεία αποπαγκοσμιοποίησης, όπως εξελίσσεται από τον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας, η χώρα πρέπει να βρει την περπατησιά της, με τις αντιθέσεις που διασφαλίζει η αστική μας δημοκρατία δυτικού τύπου, αλλά εντός συμπεφωνημένου εθνικού σχεδίου...

Ο ρόλος συλλογικοτήτων αλλά και του/της κάθε/μιας από όσους διεκδικούμε δημόσιου λόγο θα είναι σημαντικός...

Η Ειρήνη στον κόσμο ως πανανθρώπινη προσδοκία

 

Όχι μόνο δεν πρέπει να απολογούμαστε αλλά πρέπει, δυναμικά και χωρίς αναστολές, να δημιουργήσουμε ένα παγκόσμιο κίνημα για την "ειρήνη"...

Ας αγνοήσουμε τις προκλητικές ιαχές, που διαμορφώνουν πολεμοχαρές κλίμα συμμαχίας με κάθε πολεμοκάπηλο…

Ας παραβλέψουμε τους "τιμητές", που χρησιμοποιώντας τον πλέον "τοξικό" λόγο θα μας κατηγορήσουν ως "ισαποστάκηδες" και ενδεχομένως μέχρι και υποστηρικτές του αδίστακτου Πούτιν…

Να τους αγνοήσουμε πριν, αν δεν είναι ήδη αργά…

Τώρα που ο πόλεμος χτύπησε ξανά την πόρτα της Ευρώπης...

Γνωρίζουμε ότι η “ειρήνη" προϋποθέτει συμβιβασμούς...

H "ειρήνη" όμως πρέπει να επικρατήσει, έστω και αν υπάρχει κόστος και απαιτηθούν ακόμη και επώδυνοι συμβιβασμοί…

Ο χειρότερος συμβιβασμός είναι τις περισσότερες φορές καλύτερος από κάθε πόλεμο...

Η Ιστορία μας έχει διδάξει...

Ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις μας, για τις αιτίες και τους υπαίτιους αυτού του πολέμου, κάποια πράγματα μπορούν και πρέπει να μας ενώσουν...

Ναι δεν πρέπει να το ξεχνάμε: Εισβολή έκανε η Ρωσία…

Με αυτό ως δεδομένο ας ενωθούμε, όσο γίνεται, για την "ειρήνη"...

Στην Ουκρανία, στην Ευρώπη, στον κόσμο...

"Φιλελευθερισμός" έναντι "νεοφιλελευθερισμού"

Σκόπιμα και λιγότερο από άγνοια, πολλοί/ες αναφέρονται στις δύο αυτές εκφράσεις ως εάν να εννοούν το ίδιο πράγμα...

Η διαφορά και σύγκρουση των δύο αυτών εννοιών όλο και περισσότερο θα αναδυκνείεται...

Διαβάζοντας την ετήσια Οικονομική Έκθεση προς τον Πρόεδρο, των οικονομολόγων του Λευκού Οίκου, που κυκλοφόρησε εχθές Πέμπτη και η οποία φέτος έχει περισσότερες από 400 σελίδες, προβάλλονται κάποιες σημαντικές αλλαγές οικονομικής θεώρησης σε σχέση με το παρελθόν...

Το πρώτο είναι ότι "...Ο δημόσιος τομέας μπορεί και πρέπει να είναι εταίρος του ιδιωτικού τομέα, σε αντίθεση με τις απόψεις στο παρελθόν που τον ήθελαν αντίπαλο του...", όπως αναφέρεται στην έκθεση.

Το δεύτερο είναι ότι καταγράφουν ως πρόβλημα το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις "... ο δημόσιος τομέας έχει αποσυρθεί από τον ρόλο του, αποδυναμώνοντας έτσι την σημαντική Ρυθμιστική του συμβολή...".

Η φιλελεύθερη σκέψη στην οικονομία είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ότι έχει καταγραφεί ως νεοφιλελευθερισμός...

Γιατί πάντα υπήρχε η Φιλελεύθερη Αριστερά...

Στις ΗΠΑ κάνει βήματα...

Αυτά στις ΗΠΑ...

Γιατί εδώ στην Ελλάδα ο "νεοφιλελευθερισμός" ως ύστερο φαινόμενο της ετεροχρονισμένης πολιτικής παρουσίας, καλά κρατεί...

Αντίδραση στην προσπάθεια απαξίωσης των ελληνικών ΑΕΙ.

 

Όλο και περισσότερο αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη ενιαίας αξιολόγησης των πανεπιστημίων της Ε.Ε. Φαίνεται πως έχει έρθει πλέον η ώρα για την δημιουργία ενιαίου ευρωπαϊκού́ συστήματος αξιολόγησης των προγραμμάτων σπουδών των Ευρωπαϊκών Πανεπιστήμιων.

Για την ανώτατη εκπαίδευση στην Ευρώπη απαιτείται διαρκής προσπάθεια παρακολούθησης των διεθνών πρακτικών και εξελίξεων και κανένα εφησυχασμός...

Τα Ελληνικά πανεπιστήμια προσπαθούν, σε δύσκολες συνθήκες, να καλύψουν τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, ενώ ήδη έχουν καταγράψει επιτυχώς την δυνατότητα να εξαγάγουν, όπως φάνηκε στη δεκαετία της κρίσης, ανταγωνιστικού επιπέδου, επιστημονικό δυναμικό στις άλλες χώρες.

Είναι κάτι που δυστυχώς ακόμη δεν έχει αποτιμηθεί, στα θετικά των ελληνικών ΑΕΙ, ενώ παραγνωρίζουμε το κόστος ευκαιρίας της χώρας μας από μια επένδυση που την καρπώνονται άλλες οικονομίες, οι οποίες δεν ξόδεψαν τίποτα για αυτό το δυναμικό.

Για να έχουμε μια συνολικότερη εκτίμηση για την απόδοση και αποδοτικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων, καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψη πως τα τελευταία 20 χρόνια, πριν τις διορθωτικές παρεμβάσεις (σχέδιο “Αθηνά”, ενσωμάτωση σχολών ΤΕΙ σε ΑΕΙ κλπ), λόγω αύξησης των Πανεπιστημίων και υπεραύξησης του αριθμού των φοιτητών που εισάγονταν, έπρεπε η ανάπτυξη της έρευνας, αλλά και του σχετικού επιστημονικού και διδακτικού προσωπικού, να φτάσει σε ένα επίπεδο τουλάχιστον 3πλάσιο αυτού του 2000.

Αυτό δεν συνέβη και οι όποιες ερευνητικές δραστηριότητες, στα ελληνικά ιδρύματα, ήταν σε μεγαλύτερο βαθμό αποτέλεσμα αποκλειστικά της χρηματοδότησης εκτός εθνικών προϋπολογισμών, από ανταγωνιστικά προγράμματα διεθνούς επιπέδου και ιδιαιτέρως από την Ε.Ε..

Τα ελληνικά δημόσια ΑΕΙ, με προσπάθειες μεγάλου τμήματος των μελών ΔΕΠ και χαμηλούς, συγκριτικά όχι μόνον με ευρωπαϊκούς, μισθούς, ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες προσαρμογής στις διεθνείς απαιτήσεις, σε συνθήκες εθνικής οικονομικής κρίσης…

Προφανώς από τη μεριά των πανεπιστημίων της χώρας, οφείλουμε και μπορούμε καλύτερα...

Όμως δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Τα αποτελέσματα των αξιολογήσεων σε διεθνές επίπεδο, έρχονται να αντιπαρατεθούν σε μια υπερδεκαετή προσπάθεια σκόπιμη απαξίωσής τους...

Συνέβαλαν οι εμμονές και ο αποπροσανατολισμός για τα περί "πανεπιστημιακής αστυνομίας", αλλά και οι άναρθρες ιαχές περί "ιδιωτικοποιήσεων"...

Με μια μανιοκαταθληπτική εμμονή που στόχευε στον μηδενιστικό ισοπεδισμό της αξίας των Πανεπιστημίων μας, διάφοροι πολιτικοί και άλλοι στο όνομα του φιλελευθερισμού με αρκετούς δημοσιολογούντες, με βάση το προσωπικό "ατύχημά" τους να ενταχθούν στο χώρο, ξιφουλκούσαν διαστρεβλώνοντας επιδόσεις και αποτελεσματικότητες, αναδεικνύοντας πραγματικές αδυναμίες και προβλήματα πανεπιστημίων, γενικεύοντας όμως και υπερβάλοντας...

Ο ισοπεδωτικός και ιδεοληπτικός όμως λόγος υποβάθμισής τους δεν αλλοίωσε την εικόνα τους …

Δυστυχώς, υπονομεύθηκε μια προσπάθεια που ήθελε την αξιοποίηση των δυνατοτήτων μη κρατικών πανεπιστημίων, με την ιδρυματική μορφή μη κερδοσκοπικών οργανισμών, οδηγώντας σε μια κατεύθυνση λειτουργίας ιδιωτικών, με την μορφή επιχειρηματικών δραστηριοτήτων...

Η αξιολογήσεις λοιπόν δεν επιβεβαίωσαν τους "κήνσορες"... Τα πανεπιστήμια μας, στη συγκεκριμένη χώρα και στις συγκεκριμένες συνθήκες, κατά τεκμήριο, είναι σε επίπεδο ανέλπιστα ικανό, να αξιοποιηθούν και να εξελιχθούν ακόμη περισσότερο...

Αλήθεια, τα κολέγια που αναβαθμίστηκαν τα τελευταία χρόνια, με επιλογή της παρούσης κυβερνήσεως, στο επίπεδο των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και στην αντιστοίχιση τους την επαγγελματική με αυτά, σε ποια σειρά αξιολόγησης είναι και γιατί δεν εντοπίζονται σχεδόν πουθενά σε όποια από τις διεθνείς λίστες αξιολόγησης;..

Εξετάζονται άραγε και πιστοποιούνται από κάποια εθνική αρχή πιστοποίησης (Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘΑΑΕ), Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας (ΑΔΙΠ) κλπ. ) ή απλώς λειτουργούν με βάση τους κανόνες του υπουργείου εμπορίου που είναι ενταγμένα;

Έχουν μήπως λόγους που κάποια δεν συμμετέχουν ούτε καν με στοιχεία για να αξιολογηθούν ισότιμα με τα όποια, ακόμα και τα χειρότερα, τμήματα των ελληνικών ΑΕΙ;..

Θυμόμαστε, γιατί ήταν πρωτόγνωρο και έκανε εντύπωση, στο πρώτο χρόνο της θητείας της σημερινής κυβερνήσεως, σε ορκωμοσία (!) αποφοίτων ενός ιδιωτικού κολεγίου, παραβρέθηκαν δυο (2) υπουργοί της κυβερνήσεως!!!...

Αναζήτησα στοιχεία από την πολιτική ποιότητας του συγκεκριμένου Ιδρύματος, όπως και τη σχετική αξιολόγηση από την αρμόδια εθνική αρχή την ΑΔΙΠ (Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση).

Ούτε τότε, αλλά ούτε και σήμερα, εντόπισα κάτι σχετικό…

Αναζήτησα, όπως και σήμερα, την αξιολόγηση του συγκεκριμένου κολεγίου σε οποιαδήποτε από τις διεθνείς λίστες κατάταξης σε αξιολόγηση (Academic Ranking of World Universities) στο συναφές επιστημονικό πεδίο που θεραπεύει...

Ούτε εδώ όμως εντόπισα κάτι, σε αντίθεση με άλλα ομότεχνα Τμήματα της χώρας μας, όχι μόνον βέβαια αυτά των παλαιών πανεπιστημίων μας αλλά ακόμα και αυτά των πρώην ΤΕΙ, που τόσο αγαπούν πολλοί να ελεεινολογούν...

Κάτι λέγαμε περί κανονικότητας και ορθολογισμού ή όχι;

Εμείς επιμένουμε στην ανάγκη για διαρκή αξιολόγηση και μετρήσιμη ανταγωνιστικότητά των ΑΕΙ της χώρας με κοινά ευρωπαϊκά εργαλεία…

Τότε τα "ξεροκέφαλα" γεγονότα θα δώσουν την αξία τους στην "πραγματική" και όχι εικονική πραγματικότητα και αντικειμενικά θα ορίζεται το “σημαντικό” και το “ανόητο”...

Υ.Γ. Μια από τις διεθνείς μεθόδους αξιολόγησης (Ranking Web)

Τι θα έπρεπε να μας απασχολεί στα ΑΕΙ, αν δεν υπήρχαν οι "βάρβαροι";

 

Όλο και περισσότερο, η ατζέντα θεμάτων συζητήσεως για τα ΑΕΙ, ορίζεται αποκλειστικά από τα θέματα “βίας και παραβατικότητας”, με αναφορά στις περιπτώσεις όπου αυτά αναπτύσσονται…

Συνειδητά ή ασυνείδητα, σκόπιμα ή καλοπροαίρετα ασχολούμαστε μονοθεματικά με ένα υπαρκτό και σοβαρό πρόβλημα σε ελληνικά πανεπιστήμια, αγνοώντας επιδεικτικά λοιπά, σημαντικά και καθοριστικής σημασίας, για τη λειτουργία των πανεπιστημίων, θέματα.

Επισημαίνω για όσους/ες γνωρίζουν στοιχειωδώς τα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι εκτός από κάποια συγκεκριμένα ΑΕΙ, στα υπόλοιπα το πρόβλημα της βίας και της παραβατικότητας δεν υπάρχει ή σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτό που προσδιορίζει τη λειτουργία τους.

Ένα παράδειγμα. Στο πανεπιστήμιο που εργάζομαι είναι θέμα για εμάς το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα ακαδημαϊκά δεδομένα, εθνικά και διεθνή, ένα Υπουργείο υπαγορεύει στα ΑΕΙ πώς θα κάνουν τις εξετάσεις. Τα Πανεπιστήμια κρίνονται ανίκανα για να αποφασίσουν τα ίδια για τον ενδεδειγμένο τρόπο διεξαγωγής των εξετάσεων κατά περίπτωση. Λες και τα επιδημιολογικά δεδομένα θα είναι ίδια σε όλα τα πανεπιστήμια, σε όλες τις περιοχές της χώρας, σε όλα τα Τμήματα…

Στο πανεπιστήμιο που εργάζομαι προτεραιότητα έχει το ζήτημα της διάθεσης θέσεων εκπαιδευτικού αλλά και διοικητικού προσωπικού. Δεν κρίνουμε στοιχειωδώς ικανοποιητική τις διαθέσιμες νέες θέσεις ΔΕΠ συνολικά για τα ΑΕΙ και ιδιαιτέρως για το δικό μας πανεπιστήμιο, με βάση την αναλογία ενεργών φοιτητών ανά μέλος ΔΕΠ. Αξιολογούμε ως μεροληπτική και χωρίς αξιόπιστα κριτήρια την κατανομή των θέσεων αυτών, μεταξύ των Πανεπιστημίων της χώρας. Διαδικασία που προφανώς και θα ακολουθηθεί για την κατανομή στα Τμήματα… Γιατί δεν επιλέγεται μια διαδικασία με διαφανή, αντικειμενικά και ελέγξιμα κριτήρια κατανομής των θέσεων; Με ποια κριτήρια καθορίζονται οι νέες θέσεις και με ποια κριτήρια κατανέμονται μεταξύ των Σχολών και των Τμημάτων των ΑΕΙ;

Αντίστοιχη είναι η συζήτηση για το διοικητικό προσωπικό που έχει περιορισθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε τα μέλη ΔΕΠ, για να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο στοιχειωδώς, όλο και περισσότερο επιτελούν διοικητικό έργο, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου επαγγελματικού πατριωτισμού…

Αναρωτιέται κανείς με αυτές τις συνθήκες, στα υπόλοιπα πανεπιστήμια που τα φαινόμενα βίας και παραβατικότητας είναι περιθωριακής σημασίας ή και ανύπαρκτα, ποια κίνητρα έχει ένας αναγνωρισμένος, επιτυχημένος και φιλόδοξος Έλληνας πανεπιστημιακός του εξωτερικού, να επιστρέψει στη χώρα…

Στα περισσότερα λοιπόν πανεπιστήμια της χώρας μας υπάρχουν άλλα προβλήματα στο επίπεδο της καθημερινής εκπαιδευτικής και ερευνητικής τους δραστηριότητας. Υπάρχουν διαφορετικά θέματα στη προτεραιότητα της λειτουργίας τους.

Υπάρχουμε εκείνοι και εκείνες, σε πολλά ελληνικά πανεπιστήμια που δεν βιώνουμε φαινόμενα βίας και παραβατικότητας που, σε κάθε περίπτωση οπωσδήποτε πρέπει να αντιμετωπιστούν εκεί και όπου συμβαίνουν.

Η δυνατότητα επέμβασης της αστυνομίας για την αντιμετώπιση παράνομων συμπεριφορών είχε προβλεφθεί ρητά ήδη με διάταξη του ν. 4009/2011, η οποία καταργήθηκε επί Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τελικά αποκαταστάθηκε με νόμο της ΝΔ (Ν. 4683). Ας υλοποιηθούν οι νόμοι που είναι δουλειά της αστυνομίας και οι λοιποί ας ασχοληθούν με τα δυναμικά, διαχρονικά και σημαντικότερα προβλήματα των πανεπιστημίων μας.

Στα πανεπιστήμια της χώρας ένα βασικό και μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τα μέλη ΔΕΠ δεν έχουν, στην πλειοψηφία τους, την στοιχειώδη υποστήριξη της καθημερινής πανεπιστημιακής τους δραστηριότητας. Πολλοί και πολλές από τους/τις συναδέλφους μας, μετά την οικονομική κρίση, δεν έχουν διαθέσιμη ούτε καν την αναγκαία υποδομή. Ηλεκτρονικός εξοπλισμός, συντήρηση των Γραφείων τους, βάσεις δεομένων, συνδρομές κλπ. κλπ… Το κρίνουμε ως δευτερεύον; Αντίστοιχα λοιπόν θέματα υπάρχουν πολλά και πρέπει να μπουν ως θέματα καθημερινής συζήτησης και προγραμματισμού πολιτείας και κοινωνίας για να μπορεί να υπάρξει λειτουργική και αξιόπιστη αξιολόγηση και λογοδοσία.

Να αντιμετωπίσουμε τον μεθοδευμένο αποπροσανατολισμό μιας γενίκευσης και μονοθεματικής συζήτησης επί της συγκυρίας για τα ΑΕΙ. 

Οι πατέντες και ο “κόκκινος” Μόσιαλος που παρασύρει το Ε.Κ. και τον πρόεδρο Μπάιντεν.

Κακά τα μαντάτα για τα τρολλς και τους/τις γκρούπις της “σταυροφορίας της πατέντας”...

Η πνευματική ιδιοκτησία “…είναι το αίμα του ιδιωτικού τομέα, είναι αυτή που έφερε τη λύση στην πανδημία…” υποστήριζαν μέχρι προχθές. Παρά το γεγονός ότι σε αντίθεση με το αίμα, η προστασία της πατέντας δεν είναι κάποιο προαιώνιο φυσικό στοιχείο, αλλά ένας ακόμα εμπορικός κανόνας, και μάλιστα ιστορικά νεότατος. Με τη φόρα που είχαν πάρει, κάποιοι/ες προσπαθούσαν, μέχρι και προχθές, να μας πείσουν ότι ακόμα και ο ήλιος επιδέχεται copyright. Ακόμα κι αν αυτό κάνει τη νύχτα της πανδημίας και της δυστυχίας να κρατήσει για πολύ και με άγνωστες επιπτώσεις για την ανθρωπότητα.

Κάνοντας κριτική σε όσους είχαν “παρασύρει” τον κο Μητσοτάκη ( “…η πρόταση "αγοράς της πατέντας του εμβολίου" ήταν μία πομφόλυξ, που ευτυχώς εγκαίρως απεμπόλησε ο πρωθυπουργός…”) τότε που, αρχικά, είχε εκφραστεί θετικά για την άρση της πατέντας, στη συγκεκριμένη περίπτωση της πανδημίας και ακολούθως, για να χλευάσουν τον κο Τσίπρα που συνέχισε να επαναφέρει αυτήν τη θέση, σημείωναν “… ξέθαψαν την ιδέα για τις πατέντες γιατί είναι πολιτικά βολική για όσους επενδύουν στον αντικαπιταλισμό…”.

Αυτά μέχρι προχθές. Γιατί χθες είχαμε δυο ενδιαφέρουσες και σημαντικές εξελίξεις.

• Ο Αμερικανός πρόεδρος κος Μπάιντεν απηύθυνε την Παρασκευή, για ακόμη μια φορά, έκκληση στις χώρες οι οποίες επρόκειτο να συνεδριάσουν στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, την επόμενη εβδομάδα, να συμφωνήσουν στην προσωρινή άρση της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας των εμβολίων κατά του COVID-19, μετά τον εντοπισμό της παραλλαγής Όμικρον του νέου κορωνοϊού στη Νότια Αφρική.
• Το Ευρωκοινοβούλιο με 333 ψήφους υπέρ και 328 κατά, ψήφισε έστω οριακά τροπολογία για την άρση της πατέντας παραγωγής των εμβολίων για τον περιορισμό της πανδημίας για τις πιο φτωχές χώρες, έτσι ώστε να επιταχυνθεί ο εμβολιασμός σε παγκόσμιο επίπεδο. Την τροπολογία ψήφισαν η ευρωομάδα της Αριστεράς, των Σοσιαλιστών και των Πρασίνων, δηλαδή της "προοδευτικής πτέρυγας" του Κοινοβουλίου. Οι ευρωβουλευτές της ΝΔ συντάχθηκαν με τους ευρωβουλευτές του ΕΛΚ καταψηφίζοντας τη πρόταση.

Η εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν την αξία της πρότασης που είχε κάνει εδώ και πολύ καιρό, από την αρχή της πανδημίας, ο καθηγητής κος Μόσιαλος, για τις πατέντες των εμβολίων και τη μεταφορά τεχνογνωσίας, επισημαίνοντας τα λάθη των κυβερνήσεων στις συμβάσεις που είχαν υπογράψει με τις φαρμακευτικές εταιρείες. Αν είχε υιοθετηθεί η πρόταση αυτή, τότε, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και είχε στηριχθεί περισσότερο και με επιμονή από τη χώρα μας, μετά την χωρίς συνέχεια αρχική στήριξη του Πρωθυπουργού, δεν θα είχαμε τις ελλείψεις των εμβολίων στις αναπτυσσόμενες χώρες και τους κινδύνους από νέες μεταλλάξεις. Όπως σωστά είχε επισημάνει σε σχετικό σχόλιο ο Economist “…τα λάθη που έγιναν έχουν κοστίσει σε ανθρώπινες ζωές…”. Και δεν πρέπει να συνεχίσουν να επαναλαμβάνονται γιατί η μετάλλαξη Όμικρον δείχνει τα όρια της όποιας αδράνειας στο προλαμβάνειν.

Και αντί να σιωπήσουν, στοχαζόμενοι τις αδυναμίες της φιλοσοφικής τους προσέγγισης, αμετανόητοι, διατυπώνουν την άμυνα τους στο δεύτερο επίπεδο. Ανένδοτοι, οι “σταυροφόροι της πατέντας”, μέσα σε μια μέρα αναπροσαρμόζουν τα επιχειρήματα αντίστασης τους.

“… Δεν υπάρχει περίπτωση να αυξηθεί γρηγορότερα η παγκόσμια παραγωγή εμβολίων για να διατεθούν εμβόλια στις φτωχές χώρες, γιατί δεν είναι οι πατέντες ο κρίσιμος περιορισμός αλλά η έλλειψη πρώτων υλών (συγκεκριμένων υλικών) και η αδυναμία διαμόρφωσης γραμμών παραγωγής των συγκεκριμένων εμβολίων…”.

Αφήνουν πίσω τις σεντονιάδες επιχειρημάτων, νεοφιλελεύθερης κοπής, προς υποστήριξη της “ορθοδοξίας της πατέντας”. Βλέποντας ότι παγκόσμιοι θεσμοί ανοίγουν κάπως το δρόμο, ορθώνουν την δεύτερη γραμμή άμυνας, με βάση την κατά τη γνώμη τους “αντικειμενική αδυναμία στην παραγωγή και στην οργάνωσή της…”.

Δεν καταλαβαίνουν όλοι/ες τους ότι αυτή η σθεναρή αντίστασή τους, στο να ελευθερωθούν οι πατέντες των εμβολίων και να διατεθούν στην ανθρωπότητα, θα αναγκάσουν αυτούς/ες και τους πολίτες που πείθουν με αντίστοιχα αφηγήματα, να μάθουν - δια της σκληρής οδού - τι είναι και πού βρίσκεται η Μποτσουάνα…

Προφανώς και οι "αδαείς" του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεν γνώριζαν τα τόσα απλά του προβλήματος, ούτε η διοίκηση Μπάιντεν "αντιλαμβάνεται" την έλλειψη των υλικών και την αδυναμία οργάνωσης της παραγωγής, με αποτέλεσμα να "παρασύρονται", τόσο απλά και εύκολα, από αντιλήψεις κάποιων “κόκκινων” τύπων, στυλ καθηγητή Μόσιαλου…

Όλοι πλέον γνωρίζουμε σήμερα ότι χωρίς την σημαντική αύξηση της παραγωγής εμβολίων και φαρμάκων, η μαζική παγκόσμια ανοσία και η ανάσχεση των μεταλλάξεων δεν πρόκειται να επιτευχθούν.

Η παραγωγική ικανότητα των εταιρειών, που κρατούν αυτή την στιγμή τις πατέντες, δεν επαρκεί για παγκόσμια κάλυψη. Χρειάζεται, με κάποιον τρόπο, να επεκταθεί η δυνατότητα παραγωγής σε όλες τις φαρμακευτικές που έχουν αντίστοιχη παραγωγική ικανότητα διεθνώς, όπως πχ. οι ινδικές φαρμακοβιομηχανίες.

Η Merck δείχνει τον ορθό δρόμο αφού σε αντίθεση με τις Pfizer και Monderna παραχώρησε την άδεια παραγωγής του αντί Covid φαρμάκου της χωρίς να εισπράττει δικαιώματα.

Ξέχασαν ότι οι εταιρείες που παρήγαγαν τα εμβόλια, αξιοποίησαν δημόσιο χρήμα για την έρευνα και την δημιουργία του εμβολίου τους.

Για παράδειγμα, σύμφωνα με έρευνα της οργάνωσης Public Citizen, τα περισσότερα εμβόλια κατά του κορωνοϊού, περιλαμβανομένων των Pfizer/BioNtech, Moderna και Johnson & Johnson, χρησιμοποιούν τεχνολογία σταθεροποιημένης πρωτεΐνης ακίδας (stabilized spike protein), η οποία αναπτύχθηκε τo 2016 από τα Εθνικά Ιδρύματα Υγείας των ΗΠΑ (National Institutes of Health/NIH) με κρατικά κονδύλια. Τα ΝΙΗ χρηματοδοτούν με 39,2 δισ. δολάρια τον χρόνο έρευνα σε πανεπιστήμια, ιατρικές σχολές και ερευνητικά ινστιτούτα. Τα NIH φέρονται να έχουν ήδη διεκδικήσει συν-ιδιοκτησία για το εμβόλιο της Moderna.

Επιπλέον, συνολικά οι κυβερνήσεις είχαν διοχετεύσει τουλάχιστον 93 δισ. ευρώ για να χρηματοδοτήσουν την έρευνα και την παραγωγή εμβολίων και θεραπευτικών σκευασμάτων Covid19– με το 95% να πηγαίνει στα εμβόλια, σύμφωνα με στοιχεία του Ιδρύματος ΚENUP στις 10 Ιανουαρίου 2021, που δημοσίευσε το Business Wire.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η συνεργαζόμενη εταιρεία της Pfizer, η γερμανική BioNTech, χρηματοδοτήθηκε από το γερμανικό κράτος με περί τα 367 εκατ. ευρώ κατόπιν σχετικής συμφωνίας τον Σεπτέμβριο του 2020 για την επίσπευση της ανάπτυξης και παρασκευής στην εγχώρια αγορά. Στην BioNTech χρεώνεται η τεχνολογία του «messenger RNA», που βοηθά το σώμα να δημιουργήσει μια πρωτεϊνη-κλειδί από τον ιό, προκαλώντας αντίδραση ανοσίας.

Δημόσιο χρήμα όμως έπεσε όμως και για την ελαχιστοποίηση του ρίσκου. Έτσι, οι κυβερνήσεις έκαναν μαζικές προπαραγγελίες εμβολίων, απαλλάσσοντας τις φαρμακοβιομηχανίες από το όποιο ρίσκο των μελλοντικών πωλήσεων.

Κι ενώ το δημόσιο χρηματοδότησε καθώς φαίνεται αφειδώς το Covid19 εμβόλιο, οι εταιρείες δεν μένουν απλώς να προσπορίζονται τα κέρδη– μεγιστοποιημένα από τις πατέντες, αλλά φάνηκε πως δεν ήταν ικανές να ανταποκριθούν στη Ζήτηση, με αποτέλεσμα να έχουμε μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού ανεμβολίαστο, με ότι αυτό σημαίνει για τις μεταλλάξεις και την παγκόσμια κοινότητα.

Κατόπιν όλων αυτών αντιλαμβανόμαστε γιατί η θέση του Ε.Κ. και η επιμονή του Αμερικανού προέδρου Μπάιντεν για τις πατέντες, αναδιαμορφώνουν την κυρίαρχη αντίληψη για την αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, σε αντίθεση με αυτήν την εικόνα που είχε διαμορφωθεί την τελευταία 30ετία, με την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία.

Κυβερνητικές αδράνειες και η επιμονή των πανεπιστημιακών για ανοικτά Πανεπιστήμια.

Όταν κάποιος/α μελετήσει την ΚΥΑ (Κοινή Υπουργική Απόφαση) Αριθμ. 119847/ΓΔ6 "για τη Λειτουργία των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (Α.Ε.Ι.) και μέτρα για την αποφυγή διάδοσης του κορωνοϊού COVID-19 κατά το ακαδημαϊκό έτος 2021-2022", στο ΦΕΚ 4406/Β/24-9-2021, δύσκολα θα αποφύγει την συνωμοσιολογική σκέψη ότι, η εφαρμογή αυτή της ΚΥΑ, οδηγεί ώστε να νοσήσει ένα μεγάλο πλήθος της πανεπιστημιακής κοινότητας και ακολούθως να αποφασιστεί, ως αποτέλεσμα αναγκαίου κακού, να γίνει ο εμβολιασμός υποχρεωτικός...

Τα πανεπιστήμια οδηγούνται, για μια ακόμη φορά, να λειτουργήσουν στον "αυτόματο πιλότο", με τα μέλη της κοινότητας ως πειραματόζωα…

Τι άλλο μπορείς να πεις όταν οι "συναθροίσεις" και ο "συνωστισμός" στην ουσία γίνονται αποδεκτά, ενώ οπουδήποτε αλλού στην χώρα λαμβάνονται μέτρα αποφυγής του συνωστισμού σε ενδεχόμενες συναθροίσεις σε ανοικτούς και πολύ περισσότερο, σε κλειστούς χώρους;.. Στα πανεπιστήμια ο συνωστισμός είναι δεδομένος (έχομε άλλωστε εμπειρία από αυτό ) και μάλιστα χωρίς φυσικό αερισμό όπως σε πολλά αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων.

Το Υπουργείο φαίνεται να επιλέγει να ρίξει την ευθύνη στα Πανεπιστήμια και στα μέλη ΔΕΠ καλώντας τους να αποδεχτούν να κάνουν μάθημα με συνθήκες προ πανδημίας, με μόνο εργαλείο τον αμφίβολο έλεγχο παραστατικών (από ποιους;) και αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των ειδικών για την ανάγκη συνέχισης λήψης στοιχειωδών μέτρων, μέχρι την οριστική έξοδο από την πανδημία.

Προσωπικά θεωρούσα πάντα απαραίτητη τη σταδιακή επαναφορά της διδασκαλίας στα προ πανδημίας δεδομένα, αλλά με σύνεση και με μέτρα που να εξασφαλίζουν την καλύτερη δυνατή προστασία όλων μας. Η επανεκκίνηση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχει άλλα δεδομένα, ευκολότερο έλεγχο παραστατικών και μικρότερη πυκνότητα στις αίθουσες διδασκαλίας. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση, με τη μαζικότητα που την χαρακτηρίζει, είναι κάτι διαφορετικό.

Γιατί λοιπόν αν και εκτιμούμε ως θετικό και ότι πρέπει να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια αναδεικνύουε την κριτική μας επί του θέματος προς την κυβέρνηση; Μήπως μας προσδιορίζει μια de facto αντικυβερνητική προδιάθεση που δεν μου επιτρέπει την όποια αντικειμενικότητα σε θέματα που πρέπει να υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση;

Κατά τούτο ας καταγράψουμε κάποια πρώτα ερωτήματα – αναφορές που δικαιολογούν την κριτική μας αναφορά προς τις κυβερνητικές ευθύνες…

•   Η συμμετοχή στην εκπαιδευτική διαδικασία με τους όρους της ΚΥΑ δεν εφαρμόζεται πουθενά στην υπόλοιπη εκπαίδευση, όπως και στους κλειστούς χώρους εστίασης, διασκέδασης κλπ. Στους χώρους αυτούς προϋπόθεση εισόδου είναι ο έλεγχος πριν την είσοδο, ενώ στα ΑΕΙ μόνο κατά τη διάρκεια του μαθήματος!!!.
•  Επίσης δεν φαίνεται, από την ΚΥΑ, αν οι έλεγχοι από το έκτακτο προσωπικό θα είναι συστηματικοί ή αποσπασματικοί. Δηλαδή αν ο έλεγχος θα γίνεται σε κάθε άτομο που εισέρχεται στο χώρο του Πανεπιστημίου (100% έλεγχος) ή θα γίνεται σε τυχαίο αντιπροσωπευτικό δείγμα (στο 10, στο 30 ή στο 50%).
• Η απόφαση "σπρώχνει" την κατάσταση στην "βίαιη επιτάχυνση μόλυνσης" των φοιτητών, ώστε με ευθύνη πλέον των μελών ΔΕΠ, όπως θα ισχυρίζεται η κυβέρνηση, να κλείσουν τα ιδρύματα και να συνεχίσουμε από απόσταση με τις όποιες απώλειες ανθρώπινων ζωών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα δημοτικά κλείνει ένα τμήμα με το 50% σε κρούσματα στην τάξη ενώ για τα ΑΕΙ δεν υπάρχει τέτοια πρόβλεψη, φυσικά γιατί δεν υπάρχει σταθερή τάξη από συμμετέχοντες.
• Δεν λέει τίποτα η ΚΥΑ για εξαερισμό αιθουσών, καθώς και για αναδιαμόρφωση αιθουσών ώστε να καταστούν κατάλληλες για τη διδασκαλία εν μέσω της πανδημίας.
• Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου, αλλά και οι πρυτάνεις που συμφώνησαν, φαίνεται να ξεχνούν τι ακριβώς συμβαίνει στα ιδρύματα. Οι διδάσκοντες δεν γνωρίζουμε τα ονόματα των συμμετεχόντων σε ένα μάθημα αμφιθεάτρου, ιδιαίτερα σε μαθήματα μεγάλου ακροατηρίου, όπως σε αυτά του δικού μου Τμήματος. Επομένως εάν κάποιος, εμβολιασμένος ή μη, δεν δέχεται να έχει στο έδρανό του τα αναγκαία "χαρτιά" τότε, πρακτικά, δεν μπορεί να γίνει τίποτα εφόσον το όνομα του φοιτητή δεν είναι γνωστό. Φυσικά ο έλεγχος μπορεί να γίνει μόνο στους φοιτητές των εξωτερικών θέσεων, γιατί είναι τεχνικά αδύνατο να ξεκινήσεις έλεγχο σε ολόκληρη τη σειρά των καθισμάτων…
• Οι πρυτάνεις συμμετείχαν στη σύνοδο και αποφάσισαν χωρίς να έχουν προηγούμενα αποφάσεις των συγκλήτων.
• Τι ακριβώς σημαίνει η αναφορά "… στη μέγιστη δυνατή πληρότητα…"(!); Τηρούνται ή όχι οι γενικώς ισχύοντες όροι τήρησης των αποστάσεων; Αν τηρούνται, ποιοι όροι ακριβώς τηρούνται; Αν όχι, πού στηρίζεται η παρέκκλιση από τους γενικώς ισχύοντες κανόνες με μία ΚΥΑ που θέτει απλώς "ειδικότερα μέτρα και κανόνες ασφαλείας που πρέπει να τηρούνται ανά περίπτωση για την προστασία της δημόσιας υγείας στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα";

Ούτως όμως εχόντων των πραγμάτων, ο κύβος ερρίφθη για τη λειτουργία των Πανεπιστημίων…

Με τη έναρξη της διδακτικής περιόδου ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του…

Δάσκαλοι και φοιτητές πρέπει, με όποια ρίσκα, επιτέλους να βρεθούμε πάλι στα αμφιθέατρα…

Δικαίωμα του καθενός/μιας να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση, για την πλημμελή προετοιμασία προς ασφαλή διεξαγωγή της δια ζώσης εκπαίδευσης…

Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για να κρατήσουμε κλειστά τα Πανεπιστήμια. Θα είναι ανεύθυνο απέναντι στους φοιτητές/τριες μας. Άδικο για μια ολόκληρη γενιά…

Στα αμφιθέατρα λοιπόν… Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι θα πάρουν το ρίσκο, σε αυτό το πλαίσιο που ορίζει η κυβέρνηση και θα επιτελέσουν το καθήκον τους…

Ούτε "τιμητές" θα γίνουμε απέναντι στο μικρό ποσοστό των φοιτητών/τριων μας που δεν έχει εμβολιαστεί ούτε να τους αντιμετωπίσουμε χαρακτηρίζοντάς τους… Να τους πείσουμε έχουμε καθήκον, όσο μπορούμε και να κάνουμε αυτό που ξέρουμε... Να διδάσκουμε και να ερευνούμε, με ασφάλεια, φορώντας τη "μασκούλα" μας και δίνοντας το παράδειγμα για μέτρα υγιεινής…

 

Για την συναίνεση: “Στη μνήμη του Παύλου Μπακογιάννη”

Η δράση για το αναγκαίο μέτωπο  ενάντια στη πολιτική “μίσους” στο δημόσιο λόγο, από όπου και αν προέρχεται και οι παρεμβάσεις για την περιθωριοποίηση της πολιτικής κουλτούρας των διχαστικών μηνυμάτων και της υπονόμευσης των προσπαθειών για συγκλήσεις και όποιες συναινέσεις, σε εθνικής σημασίας ζητημάτων, θα μπορούσε να είναι το καλύτερο, διαρκές μνημόσυνο για τον Παύλο Μπακογιάννη.

Ζούμε στη χώρα όπου η κοινωνία της δεν έχει εκπαιδευτεί στην συναίνεση και στην αναγνώριση των επιδόσεων του συμβιβασμού.

Στη συλλογική πολιτική ζωή, αλλά δυστυχώς και την επιχειρηματική, έχει επικρατήσει και ηγεμονεύσει μόνο το παιχνίδι του “μηδενικού αθροίσματος”. Για τις επιδόσεις και τα θετικά αποτελέσματα των συνθηκών “win- win”, μεταξύ των “παικτών”, φαίνεται να μην έχουμε την κατάλληλη εκπαίδευση, συνολικά ως κοινωνία.

Είναι εντυπωσιακή η σκόπιμη παρερμηνεία φράσεων, η ερμηνεία αδήλωτων προθέσεων και γενικά η στρεψοδικία στις περιπτώσεις των διαφορών και διαφοροποιήσεων (ιδιαιτέρως των πολιτικών), στη χώρα μας.

Το παράδειγμα του επιπέδου αντιπαράθεσης, στο πρόσφατο παρελθόν, των αντιπολιτευόμενων απέναντι στις κυβερνήσεις, των μνημονιακών εποχών, ήταν χαρακτηριστικό. Το είδαμε στις κάθε λογής “πλατείες των αγανακτισμένων”… Το είδαμε στο περιεχόμενο του αντιπολιτευτικού λόγου του κου Σαμαρά στη πρώτη φάση της κρίσης... Τo είδαμε στον τρόπο που αντιπαρατέθηκε η Ν.Δ. στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την επιλογή της συμφωνία με την Βόρεια Μακεδονία…

Τελευταία παρακολουθούμε στον διάλογο για την αμφισβήτηση των πολιτικών του κου Μητσοτάκη εντός της Ν.Δ. και τον τρόπο που εκφράζεται αυτή η αντιπαράθεση, όπως και την συζήτηση για την εκλογή ηγεσίας στο χώρο της κεντροαριστεράς (στο ΚΙΝΑΛ), όπου και στις δυο περιπτώσεις εντοπίζουμε να εκπέμπονται μηνύματα περί της “καθαρότητας” και των απολύτως οριοθετημένων γραμμών και απόλυτων μετώπων με τους "άλλους"…

Διεθνώς φαίνεται να βρισκόμαστε σε εποχή αναζήτησης νέων ισορροπιών, συναινέσεων και τελικά συμβιβασμών. Δοκιμάζεται ένα νέο μοντέλο διευθέτησης των διαφορών σε παγκόσμιο πεδίο, ξεπερνώντας χαρακτηριστικά που έζησε ο κόσμος την περίοδο του διπολισμού και του ψυχρού πολέμου.

Στην Ελλάδα οι πριν λίγο καιρό μνημονιακοί “γερμανοτσολιάδες”  σταμάτησαν να είναι πλέον το πρόβλημα, μιας και μεγάλο μέρος της “άλλης μεριάς” συνειδητοποίησε ότι στα πλαίσια των στρατηγικών επιλογών των “προηγούμενων”, αναζητήθηκε η λύση στο οικονομικό μας πρόβλημα…

Από την άλλη το Αντι ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο άρχισε να χάνει την θελκτικότητά του, μιας και η ΑΝΤΙ πολιτική έχει "κοντά ποδάρια", γιατί τελικά αξία έχει να αξιολογείται η ασκούμενη πολιτική…

Φαίνεται ότι, παρά τα μεγάλα βήματα που έχουν γίνει, στη χώρα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί η υπέρβαση των εμφυλιοπολεμικών διαχωριστικών γραμμών, που κάποιοι ανιστόρητα επιχειρούν τα τελευταία χρόνια να ξανακαλλιεργήσουν.

Υπάρχει αυτή την ώρα μια βασική προτεραιότητα. Η ανάγκη για να αναδειχθεί η αξία και η συμβολή των πολιτικών “συνθέσεως” στη χώρα μας, που μέχρι τα πρόσφατα χρόνια παρέμεναν άγνωστες αξίες πολιτικής πρακτικής, αλλά και δράσης, ακόμη και σε άλλα πεδία όπως αυτά της επιχειρηματικότητας αλλά και των προσωπικών σχέσεων...

Μέχρι τώρα είχαν τη δυνατότητα να επικρατούν στο δημόσιο λόγο εκείνοι που συνήθως δεν είχαν τίποτα να συνεισφέρουν, πέρα από τον τυφλό φανατισμό τους. Ήξεραν καλά να βάλουν στο στόχαστρο τους όποιους "άλλους" είχαν διαφορετική αντίληψη. Έσπερναν το μίσος… Είτε αυτό αφορούσε συνΈλληνα, είτε μέχρι χθες συνοδοιπόρο ή και συναγωνιστή τους… Εξέπεμπαν το μίσος εναντίον των "άλλων", περισσότερο κι από όσο θα μισούσαν έναν εχθρό ή σκληρό αντίπαλό τους, έναν ορκισμένο διώκτη τους… Ή αλήθεια βέβαια είναι ότι σε αυτό το μίσος, εντοπίζουμε και ένα ποσοστό κοινωνικού μίσους από προσωπικά αδιέξοδα, αποτυχίες και αδυναμίες που, συλλογικοποιώντας τες, φαίνεται να τις εξωραΐζουμε στην ίδια τη συνείδησή μας...

Αλλά επειδή φαίνεται να μπαίνουμε στην εποχή του πραγματικού κόσμου, ας εργασθούμε έτσι ώστε σε όλα τα πεδία της κοινωνίας, να περιθωριοποιηθεί η αντίληψη που θέλει "... τον, όποιο, "άλλο" να είναι εναντίον μας εφόσον δεν είναι μαζί μας...".

Το όριο φορολόγησης στη γονική παροχή, τα πραγματικά διλλήματα και οι “βολικοί διχασμοί”.

 

Ο κος πρωθυπουργός στην Διεθνή Έκθεση Θεσ/νικης συνεχίζοντας μια ανώφελη, για την οικονομία, παράδοση “ετήσιας παροχολογίας”, εξήγγειλε αύξηση των κρατικών δαπανών μειώνοντας ταυτόχρονα τα έσοδα από τους φόρους, χωρίς την σχετική αναγωγή στα μακρο-οικονομικά μεγέθη της οικονομίας μας.

Αντίστοιχες πρακτικές, ίσως λόγω της υπερδεκαετούς οικονομικής κατάστασης της χώρας (κρίσης χρέους), είχαμε να δούμε από την περίοδο υπουργίας του κου Αλογοσκούφη, με δεδομένο ότι το χρέος έχει φτάσει στο 236% (από τα υψηλότερα στον κόσμο)...

Ας ελπίσουμε ότι οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί, που θα ακολουθήσουν, να μην ενδώσουν σε πλειοδοσία...

Η περίοδος δημοσιονομικής χαλαρότητας, μόλις αντιμετωπιστεί η πανδημία, θα τελειώσει. Αν δεν υπάρχει από τώρα μέριμνα θα είναι δυστυχώς τότε, πάλι, αργά...

Είναι η στιγμή που πρέπει η “κοινωνία των πολιτών” να μην αδρανήσει…

Η σιωπή των προοδευτικών διανοουμένων, αγκαζαρισμένοι στις όποιες πολιτικές επιλογές τους της τελευταίας δεκαετίας, δεν είναι αυτό που επιβάλει ο ρόλος τους και έχει ανάγκη η κοινωνία μας.

Είναι η ώρα που μια μεγάλη κατηγορία πολιτών και διανοουμένων πρέπει να μιλήσουν χωρίς τις ενοχές ένταξης σε “μανιχαϊστικά” και ανιστόρητα διλήμματα του τύπου “… όποιος ασκεί κριτική στην κυβέρνηση του κου Μητσοτάκη, εμμέσως και αντικειμενικά, υποστηρίζει την επάνοδο στην εξουσία της κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας της προηγούμενης διακυβερνήσεως...”.

Η μεγαλύτερη ζημιά που έχει γίνει στο διάλογο, για τα δημόσια πράγματα της χώρας μας, είναι ο εξαναγκασμός “στη σιωπή”, με αυτού του είδους ταπεινής στάθμης διλλημάτων, των προοδευτικών διανοουμένων και Πολιτών.

Η απάντηση στο "Γιατί δεν μιλάνε οι διανοούμενοι;..", όσο τραγική και αν φαίνεται, είναι απλή.

Η αύξηση του ρόλου των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, στη πολιτική και κοινωνική ζωή και στη χώρα μας, διαμόρφωσε δεδομένα που πολλές φορές είναι δύσκολα να τα “διαχειριστεί” όποιος επιχειρήσει να σκεφτεί και να εκφράσει απόψεις πέραν αυτών που “η φωνή του δωματίου” επιβάλλει…

Πόσες φορές δεν είδαμε τις αθλιότητες με τις ad hominem κριτικές σε επιστημονικές προσεγγίσεις και απόψεις, με τις οποίες και προφανώς έχουμε δικαίωμα να διαφωνούμε…

Δυστυχώς πολλοί/ες, από τους/τις κατά τεκμήριο διανοούμενους/ες και άλλοι/ες με θητεία σε δραστηριότητες της κοινωνίας των πολιτών, νομιμοποίησαν ηθικά την αντιπαράθεση σε απόψεις, που τόλμησαν να σταθούν κριτικά, όχι επιχειρώντας αποδόμηση τους με τεκμήρια επί της ουσίας αλλά ερμηνεύοντάς αυτές, στην καλύτερη περίπτωση, ως αποτέλεσμα προσωπικών προθέσεων και σκοπιμοτήτων…

Πολλοί/ες είναι αυτοί/ες που έχουν υποστεί τη βαρβαρότητα της μιας και μοναδικής αλήθειας, των κάθε λογής ανόητων δογματικών…

 

Στο σημερινό μας σχόλιο θα επιχειρήσουμε μια κριτική αποτίμηση στις εξαγγελίες για το όριο φορολόγησης στη περίπτωση της γονικής παροχής, όπου ο κος πρωθυπουργός το έθεσε, από ότι φαίνεται από τις επεξηγήσεις των υπουργών, στο επίπεδο των 800.000 ευρώ ανά γονέα και ανά παιδί.

Υποστηρίζουμε ότι αυτό το όριο για αφορολόγητο στην γονική παροχή, είναι επιλογή υποστήριξης της ιδιοκτησίας μεγάλης περιουσίας εις βάρος των δυνατοτήτων κάποιας δικαιότερης κατανομής...

Η απόφαση της κυβέρνησης να μηδενίσει τον φόρο γονικής παροχής είναι προφανώς δημοφιλής, ακόμη και στους έχοντες μικρή περιουσία, την οποία θέλουν να μεταβιβάσουν στα παιδιά τους χωρίς δασμούς.

Όμως όλοι καταλαβαίνουμε ότι η επιλογή από το επίπεδο των 400.000 ευρώ και πάνω, αντιτάσσεται σε αρχές ουσιαστικής ισότητας, αναδιανομής και κοινωνικής αλληλεγγύης ενώ αφαιρεί από το κράτος πόρους που θα μπορούσε να αξιοποιήσει για την εξυπηρέτηση σκοπών δημοσίου συμφέροντος.

Είναι μεροληψία υπέρ των πλουσίων και στις σημερινές οικονομικές συνθήκες της χώρας, σε βάρος των δυνατοτήτων άσκησης κοινωνικής πολιτικής...

Το ζήτημα της φορολόγησης της κληρονομιάς εδώ και χρόνια θεωρείται κεφαλαιώδες για την οργανωμένη κοινωνική συμβίωση...

Έχουν συμβάλει επ’αυτού πολλοί διανοητές μεταξύ των οποίων κλασσικές φιγούρες όπως ο φιλελεύθερος Τζων Στιούαρτ Μίλλ μέχρι τον Μαρξ και τον αναρχικό Μπακούνιν, για να μην αναφερθώ σε σύγχρονους στοχαστές όπως ο Πικετί...

Χρόνια πριν, οι οργανωμένες κοινωνίες, αξιοποίησαν το εργαλείο της αναδιανομής, κάποιου επιπέδου πλούτου, για διασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης, ενισχύοντας το κοινωνικό κράτος.

Η απαλλαγή μέχρι ένα εύλογο ποσό και η προοδευτική φορολόγηση της μεταβιβαζόμενης περιουσίας, μετά από αυτό το όριο, θα πρέπει να είναι ο προοδευτικός στόχος της κοινωνίας μας, για κάθε κυβέρνηση...

Τέθηκε στο διάλογο το θέμα της συμβολής, δια μέσω αυτού του μέτρου, στην επίδραση που θα έχει στην οικονομία η “… πίεση για αλλαγή στην ιδιοκτησία…” από νεότερες γενιές.

Θα συμφωνούσαμε χωρίς περιστροφές στη διαφοροποίηση που θα υπάρχει από την ηλικιακή αλλαγή στη χρήση της περιουσίας.

Προς τούτο και θα συμφωνούσαμε για την ύπαρξη του φόρου κληρονομιάς...

Αλλά, στην περίπτωση της κυβερνητικής εξαγγελίας, αναφερόμαστε στην πλήρη φοροαπαλλαγή της γονικής παροχής και μάλιστα στο επίπεδο των 800.000Χ2Χ2 (με αντικειμενικό δείγμα δυο γονείς με δυο παιδιά)...

Υποστηρίζουμε ότι δεν συμβάλλει σε μια αναπτυξιακή πολιτική για πολλούς λόγους και όχι μόνον κοινωνικής ανισότητας…

Η ανάγκη για ανάπτυξη και δημιουργία πλούτου θα υπονομευτεί από την έλλειψη των συγκεκριμένων κονδυλίων που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν μέτρα άσκησης κοινωνικής πολιτικής...

Αυτό το μέτρο δεν φαίνεται πουθενά, στη διεθνή βιβλιογραφία, να ενεργοποιεί κάποια αναπτυξιακή προοπτική ενώ ταυτόχρονα, όπως κάθε δράση έχει τις εξωτερικότητες της, δημιουργεί πολλές παράπλευρες αρνητικές δυναμικές (φορολογική συνείδηση και κοινωνική κουλτούρα κλπ) που επιφέρουν τελικά συνολικά αρνητικό αποτέλεσμα.

Είναι επιλογή με υψηλή δόση μεροληψίας υπέρ της μεγάλης ιδιοκτησίας. Αν εντοπίζαμε την “ομάδα συμφέροντος”, με περιουσία άνω των 400.000 ευρώ, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε αυτό το μικρό αυτό % της κοινωνίας μας για τα οποία μεριμνά η πολιτική της κυβέρνησης (με στοιχεία του 2013, οι κάτοχοι αστικών ακινήτων με αντικειμενική αξία μεγαλύτερη των 200.000 ευρώ, που πληρώνουν ΦΑΠ, είναι το 5% περίπου των φορολογουμένων), εις βάρος της δυνατότητας αναδιανομής με μέτρα ενίσχυσης της κοινωνικής κινητικότητας, που σε βραχυ-μακροπρόθεσμη περίοδο επιφέρουν θετικά στην ανάπτυξη μιας οικονομίας…

Τελικά θα είχε ενδιαφέρον μια κάποια προμελέτη - ένδειξη για τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα από το συγκεκριμένο μέτρο, έτσι ώστε να μπορέσουμε κάποια στιγμή να κάνουμε τον σχετικό απολογισμό τεκμηρίωσης της όποιας πολιτικής...

Έχει όμως αξία μια πρώτη προσπάθεια καταγραφής της πρακτικής που ακολουθούν επί αυτού, κάποια από τα άλλα κράτη στην Ευρώπη.

Είναι σύνηθες και αυτό γίνεται με την παρούσα κυβερνητική πρόταση, να μην διαχωρίζονται τα μετρητά, τα επιχειρηματικά μερίδια ή τα ακίνητα κλπ..

Γερμανία:

Αφορολόγητο 500.000 για σύζυγο 400.000 για κάθε παιδί

Από εκεί και πάνω έχουμε προοδευτική φορολόγηση με εφτά (7) κλίμακες που κυμαίνονται από 7 % και φτάνουν από τα 26.000.000 ευρώ και πάνω στα 43%.

Δηλαδή για 800.000 ένα παιδί θα πλήρωνε γύρω στις 40 χιλιάδες ευρώ. Από εκεί και πάνω πολύ περισσότερο.

Ολλανδία:

10% σε κληρονομιά έως €126,723, και 20% σε κάθε κληρονομιά από εκεί και πάνω. Δηλαδή 150.000 περίπου στα 800 χιλιάδες ευρώ.

Πορτογαλία:

10% για τα πάντα με «χαρτόσημο» από το 1ο ευρώ. Δηλαδή 15 χιλ στα 150 χιλιάδες ευρώ και 80 χιλιάδες στις 800.000.

Ισπανία:

Με τελείως αφορολόγητο 16.500 χιλ ευρώ για κάθε παιδί. Από εκεί και πέρα έχουμε από 7.5% έως 36% κλιμακωτά. Καταγράφεται όμως μείωση του φόρου για την πρώτη κατοικία έως 100 χιλ ευρώ. Εφαρμόζεται και πρόσθετος συντελεστής ανάλογα με την συνολική περιουσία του λαμβάνοντος την κληρονομιά.

Ηνωμένο Βασίλειο:

Αφορολόγητο έως 325.000 λίρες. Από εκεί και πάνω 40%.

Δηλαδή για να το προσαρμόσουμε περίπου στα δικά μας μεγέθη (των 800.000 ευρώ) όποιος κληρονομεί ακίνητο 720.000 λιρών θα πληρώσει 140.000 λίρες περίπου.