Η Αφανής και Εμφανής Αποικιοκρατία, με τους νεοαποικιοκρατικούς θεσμούς.

Βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μια σωρευτική επίδραση του ελλείμματος δημοκρατίας στο εσωτερικό πολλών χωρών λόγω πρωτίστως της κατάρρευση κανόνων δικαίου και αξιών στη παγκόσμια τάξη.

Το δίκαιο του ισχυρού είναι αυτό που επικρατεί είτε στη διευθέτηση διεθνών διαφωνιών είτε στη διαχείριση των οικονομικών διευθετήσεων στις κοινωνικές αντιθέσεις.

Στην Ελλάδα π.χ. ένας -εσμός προπαγάνδας και σκοπιμότητας επιχείρησε να φαλκιδεύσει και να απόνομιμοποιήσει το δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά και το δικαίωμα του συνδικαλίζεσται.

Για όλα τα δεινά της χώρας υπεύθυνοι ήταν “… οι βολεμένοι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποί τους...”. Γενικά όμως οι κάθε είδους εκπρόσωποι της μισθωτής εργασίας.

Όταν, οι πλέον χαρακτηριστικοί “θύλακες εκμετάλλευσης” του δημόσιου χρήματος είναι οι θεσμικοί και μη εκπρόσωποι “δομημένων συμφερόντων”, από εκείνα τα τμήματα εργοδοσίας, τύπου Elon Musk (σε εθνική κλίμακα αλλά και αυτοί σε διεθνή), που επενδύουν και επιχειρούν με κρατικό χρήμα και με τις πλάτες της υποχείριας σε αυτούς εκτελεστικής εξουσίας.

Όλοι αυτοί δημιούργησαν και αξιοποίησαν το αφήγημα αυτό, “πιασάρικο” με άμεση δυνατότητα ενεργοποίησης των “κοινωνικών αυτοματισμών” που εξυπηρετούσε, στον υπέρτατο βαθμό, την νεοφιλελεύθερη αντίληψη για τη λειτουργία των κοινωνιών.

Προφανώς και προβλήματα αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας, δομών και τομέων του δημόσιου τομέα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Αλλά από το σημείο αντιμετώπισής τους μέχρι την απαξίωση εν συνόλω του δημόσιου τομέα, με στόχο την ιδιωτικοποίηση των πάντων, υπηρεσιών και υποδομών, υπάρχει απόσταση.

Το είδαμε στον, παγκοσμίως, πρωτόγνωρο τρόπο συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στη λιμενική βιομηχανία και στις μεταφορές σχεδόν στο σύνολό τους, το είδαμε στη παντελή απουσία του δημοσίου από τον χρηματο-οικονομικό τομέα της χώρας, το ζούμε από την αρρύθμιστη ολιγοπωλιακή συγκρότηση, με παντελή απουσία του κράτους στο τομέα της ενέργειας, το βλέπουμε να εξελίσσεται δυναμικά και επικίνδυνα σε τομείς όπως η υγεία και η παιδεία…

Το χθεσινό πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών (ΕΟΔΑΣΑΑΜ), δείχνει τους υπεύθυνους για το “έγκλημα” των Τεμπών, όπου κατά τη γνώμη μου δεν αφορά μόνο στις όποιες διαχρονικές ευθύνες και μη, της εκτελεστικής εξουσίας. Αφορά πρωτίστως όσους/ες υπηρέτησαν και υπηρετούν, είτε σκόπιμα, είτε με ιδεοληπτικό στραβισμό, είτε από άγνοια, την υπονόμευση και απαξίωση του δημόσιου τομέα..

ΔΥΟ (2) εργαζόμενοι και 75.000 ευρώ ανά χιλιόμετρο σιδηροδρομικής γραμμής ο μέσος όρος στην Ευρώπη, 0,6 οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και 20. 000 ανά χιλιόμετρο. Και αν δεν ήταν ο πάλαι ποτέ ΟΣΕ ο στόχος όλων των φυλών του μύθου για την φυσική αναποτελεσματικότητα του κάθε κρατικού τομέα.

Και επειδή τα λόγια έχουν την αξία τους, αλλά οι θεσμοί έχουν το αποτέλεσμα, με την συμβολή δυστυχώς και των εταίρων μας, δημιουργήσαμε το ΥπερΤαμείο με το αλήστου μνήμη ΤΑΙΠΕΔ, για να σφραγίσουμε τις εξελίξεις, ανεξαρτήτως βούλησης της κοινωνία, για τα επόμενα 90 χρόνια.

Ο πλέον προοδευτικός στόχος, εθνικής σημασίας, πρέπει να είναι η αναδιάρθρωση των συγκεκριμένων “θεσμικών γαγγλίων” της χώρας, με τις αρνητικές τους επιδράσεις στην οικονομία αλλά πρωτίστως στην κοινωνία και στην εθνική ανεξαρτησία.

Πως νοιώθει σήμερα κάποιος/α, αποστασιοποιημένος/η από τα των ελληνικών μνημονίων, όταν ρίχνει μια ματιά στο κείμενο της συμφωνίας των Ουκρανών με τον Τραμπ;

Όταν βλέπει σε αυτή τη συμφωνία να προβλέπεται ότι το Ταμείο που θα δημιουργήσουν, θα το διαχειρίζονται από κοινού εκπρόσωποι της κυβέρνησης της Ουκρανίας και των ΗΠΑ και κανένα μέρος δεν θα πουλάει τίποτα (δηλαδή περιουσιακά στοιχεία της Ουκρανίας), εάν δεν συμφωνεί και ο άλλος εταίρος;

Όταν βλέπει ότι το Ταμείο αυτό, θα εισπράττει και θα επανεπενδύει τα έσοδα που θα παράγει, ενώ θα αφαιρούνται οι δαπάνες που πραγματοποιεί, και θα κερδίζει εισόδημα από τη μελλοντική ρευστοποίηση όλων των σχετικών περιουσιακών στοιχείων φυσικών πόρων που ανήκουν στην ουκρανική κυβέρνηση (άμεσα είτε έμμεσα);

Όταν βλέπει ότι η κυβέρνηση της Ουκρανίας θα συνεισφέρει στο Ταμείο το 50% όλων των εσόδων που θα αποκομίζει από τη μελλοντική ρευστοποίηση όλων των σχετικών περιουσιακών στοιχείων φυσικών πόρων που ανήκουν στη χώρα;

Όταν βλέπει μέσα στη συμφωνία ρητή αναφορά ότι η Ουκρανία “…δεσμεύεται πως δεν θα αποδυναμώσει το Ταμείο με καμία άλλη διεθνή συμφωνία που ενδεχομένως συνάψει αργότερα...”;

Προσωπικά ένα πράγμα μου θυμίζουν όλα αυτά. Το ΥπερΤαμείο και τα υποκαταστήματά του, όπως λειτούργησε πλέον συγκεκριμένα το ΤΑΙΠΕΔ.

Αν θυμηθούμε τις καταστατικές αρχές αυτών των νεοαποικιοκρατικών θεσμών, που επέβαλλαν οι εταίροι μας και μη μπορώντας αλλιώς, εμείς αποδεχθήκαμε, θα εντοπίσουμε τις εγκληματικές, για τη χώρα, ελευθεριότητες του ΤΑΙΠΕΔ. Στα δε απολογιστικά τους στοιχεία, θα εντοπίσουμε και τα ατελέσφορα των αποτελεσμάτων τους. Το Ταμείο λ.χ. Αξιοποίησης της Ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, το οποίο υποτίθεται, από το 2011 που συστάθηκε θα αντλούσε έσοδα ύψους 50 δισ. ευρώ, μέχρι το 2015, για την αποπληρωμή του χρέους, εκ των οποίων τα 15 δισ. μέχρι το 2013…

Η καταγραφή των αποτελεσμάτων λέει ότι έχουν εισπραχθεί έως και το 2024, έπειτα από 13 χρόνια, μόλις 14 δισ. Ευρώ και αυτά όχι στρογγυλά.

Αν επιθυμούμε και στη χώρα μας να αποδυναμωθεί η τάση παρουσίας των ακραίων δυνάμεων του πολιτικού συστήματος, έχουμε το καθήκον με σχέδιο και νηφαλιότητα την επαναδιαπραγμάτευση με άλλους όρους των νεοπαποικιοκρατικών αυτών θεσμών στη λειτουργία της χώρας, αλλά και στην αποδυνάμωση και πολιτική περιθωριοποίηση όσων ενίσχυσαν για όποιον λόγο την απαξία του κράτους στη λειτουργία της οικονομίας.

Όταν σε παγκόσμιο επίπεδο αντιλαμβάνονται την πολλαπλασιαστική επίδραση στην οικονομία του δημόσιου τομέα και η Φον ντερ Λάιεν φωνάζει ότι χρειάζονται σημαντικές δημόσιες επενδύσεις, δεν μπορεί στην Ελλάδα, ακόμη, να ηγεμονεύουν οι απόψεις για περεταίρω περιορισμό του δημόσιου τομέα.

Ας αναδείξουμε ως κυρίαρχο ένα νέο αφήγημα για την ανασυγκρότηση του κράτους μας.

Με σύγχρονες αντιλήψεις, της σχολής για "νέα διοίκηση" των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με δείκτες απόδοσης και επίδοσης των συντελεστών παραγωγής, σε ανταγωνιστικό περιβάλλον...

Αυτή θα είναι η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση απέναντι στον δογματικό νεοφιλευθερισμό από τη μια και στον ανορθολογικό κρατισμό από την άλλη...

Το πελατειακό κράτος και η πολιτική για την Έρευνα και Ανάπτυξη.

Η Ελλάδα δαπανά για Έρευνα και Ανάπτυξη λιγότερο από 1,5% του ΑΕΠ. Βρίσκεται στην 14^η θέση μεταξύ των 27 ως προς τον δείκτη “Έντασης Ε&Α” και στη 12^η στις θέσεις πλήρους απασχόλησης του συνολικού προσωπικού σε Ε&Α.

Έχει σημασία, η πολιτεία στην Ελλάδα, να κατανοήσει τη σημασία που έχει η ποιοτική έρευνα για την ανάπτυξη της χώρας, και τη σημασία της διαφάνειας και αξιοκρατίας στην αξιολόγηση ανταγωνιστικών ερευνητικών προτάσεων, που καταθέτουν οι κάθε είδους ερευνητικές ομάδες.

Προχθές είχαμε την παραίτησή τους από το Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας (ΕΣΕΤΕΚ) του πρόεδρου κου Σπύρου Αρταβάνη-Τσάκωνα, καθ. Κυτταρικής Βιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και του μέλους, Άγγελου Χανιώτη, καθ. Αρχαίας Ιστορίας στο Ινστιτούτο Προηγμένων Μελετών του Πανεπιστημίου Πρίνστον.

Δύο Έλληνες επιστήμονες με λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό, οι οποίοι θέλησαν να βοηθήσουν την πολιτεία στη χάραξη εθνικής στρατηγικής για την έρευνα, την τεχνολογία και την ανάπτυξη της καινοτομίας.

Ο λόγος των παραιτήσεων; Η απουσία στρατηγικής στον κρίσιμο τομέα της Έρευνας και Ανάπτυξης ( Ε&Α): Προτεραιότητες δεν υπάρχουν, τα όποια ερευνητικά προγράμματα χρηματοδοτούνται χωρίς σοβαρή αξιολόγηση και συχνά, χωρίς έλεγχο για τα αποτελέσματά τους.

Αυτές οι παραιτήσεις δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.

Πριν ενάμιση περίπου έτος η ΠΟΣΔΕΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού & Ερευνητικού Προσωπικού), επισημαίνοντας προβλήματα στην διαδικασία αλλά και μεθοδολογία αξιολόγηση ερευνητικών προτάσεων, σε έργα του ΕΛΙΔΕΚ και της ΓΓΕΚ χρηματοδοτούμενα από το Ταμείο Ανάκαμψης, είχε ζητήσει να διασφαλίζονται πλήρως και με σταθερούς κανόνες η διαφάνεια, η αξιοκρατία και η αντικειμενικότητα. Ακολούθως αμέσως μετά εντόπισε και υπέδειξε πέντε προβληματικά σημεία στην πρόσκληση «Συμπράξεις Ερευνητικής Αριστείας» της Επιτελικής Δομής ΕΣΠΑ του Υπουργείου Παιδείας, που αναφέρονταν στην αντικειμενικότητα της αξιολόγησης (από έναν μόνο Έλληνα κριτή), όπως επίσης στη γραφειοκρατία της υποβολής, καθώς και στην ίδια την αποτελεσματικότητα της χρηματοδοτούμενης δράσης (σύντομη διάρκεια και ελάχιστος χρόνος προετοιμασίας της κοινοπραξίας, κατανομή δαπανών).

Δυστυχώς το αποτέλεσμα της αξιολόγησης αυτού του προγράμματος, όπως ανακοινώθηκαν στα τέλη του προηγούμενου Νοέμβρη, επιβεβαίωσαν τις επιφυλάξεις της ΠΟΣΔΕΠ με το χειρότερο τρόπο.

Οι «ειδικές εκθέσεις» των αξιολογητών των προτάσεων, οι οποίες γνωστοποιήθηκαν στους ενδιαφερόμενους και θα έπρεπε να περιέχουν τεκμηρίωση της βαθμολογίας, ήταν πανομοιότυπες, όπως παραδέχτηκε το υπουργείο («τυποποιημένες απαντήσεις για λόγους οικονομίας χρόνου».

Η ΠΟΣΔΕΠ με ανακοίνωσή της έκανε αναφορά για “… προσχηματική αξιολόγηση με συνεπακόλουθη εύνοια ημετέρων…” και εξέφρασε την διαμαρτυρία της “… για την απαράδεκτη, αδιαφανή και αναξιοκρατική διαδικασία που ακολουθήθηκε κατά την κρίση των ερευνητικών προτάσεων στις «Συμπράξεις Ερευνητικής Αριστείας»…”.

Για το θέμα αυτό ο Βουλευτής και Τομεάρχης Παιδείας του ΠΑΣΟΚ κος Στέφανος Παραστατίδης κατέθεσε ερώτηση προς τον Υπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, σχετικά με τα σοβαρότατα ερωτήματα και τα πρωτοφανή ζητήματα αδιαφάνειας, αξιοκρατίας και έλλειψης αντικειμενικότητας στη διαδικασία αξιολόγησης των ερευνητικών προτάσεων στο έργο «Συμπράξεις Ερευνητικής Αριστείας». Ζητούσε δε απαντήσεις από τον αρμόδιο Υπουργό με κάποια ερωτήματα, μεταξύ δε αυτών και για το:

1.     Πώς εξηγείται το γεγονός ότι προτάσεις με πανομοιότυπη ειδική έκθεση αξιολόγησης βαθμολογήθηκαν με διαφορετικές βαθμολογίες και εν τέλει απορρίφθηκαν από την 8μελή Επιτροπή Αξιολόγησης;

2.     Ανταποκρίνεται στις αρχές της αξιοκρατίας, της διαφάνειας, της αντικειμενικότητας και της αξιοπιστίας ένα σύστημα αξιολόγησης, στο οποίο ένας μόνο αξιολογητής καλείται να κρίνει σύνθετες ερευνητικές προτάσεις από πληθώρα επιστημονικών πεδίων συντάσσοντας ειδική έκθεση αξιολόγησης, και μία 8μελής επιτροπή αξιολόγησης αποτελούμενη από μέλη που εκ των πραγμάτων δεν έχουν το σχετικό επιστημονικό υπόβαθρο καλούνται να βαθμολογήσουν τις σχετικές προτάσεις; “

Είναι προφανές ότι έχουνε πλέον μια καθαρή εικόνα για το πρόβλημα στις πολιτικές της χώρα Έρευνας και Ανάπτυξη.

Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται πως η εικονική και τυποποιημένη αξιολόγηση προσβάλλει το σύνολο του ερευνητικού προσωπικού αλλά και τις επιχειρήσεις που επιδιώκουν συνεργασία μέσω των διαφόρων προγραμμάτων, και υπονομεύει την ανάπτυξη της έρευνας, αποθαρρύνοντας σοβαρούς επιστήμονες από το να αναλώσουν χρόνο και κόπο για να εμπλακούν σε διαδικασίες με υπερβολική γραφειοκρατία που έχουν προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Καταστάσεις που υπονομεύουν την εθνική ερευνητική προσπάθεια και τομέα.

Ας ελπίσουμε ότι η αναμενόμενη εκκρεμής αξιολόγηση των προτάσεων του προγράμματος «Αστέρια», όπως και άλλων προγραμμάτων, δεν θα επαναλάβει την ίδια μεθοδολογία και θα επικρατήσει η αξία της διαφάνειας και αξιοκρατίας στην αξιολόγηση τους.

Ανάγκη μιας “φιλελεύθερης” αντίδρασης.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήρθε η ώρα για την ιαχή «φιλελεύθεροι όλων των φυλών, ενωθείτε και δράσετε…».

Ο φιλελευθερισμός (Liberalism) υπήρξε το ριζοσπαστικό θεμέλιο κάθε προοδευτικής πολιτικής αριστερού, σοσιαλδημοκρατικού και αστικού προσανατολισμού.

Η γενιά των boomers, η δική μου γενιά και πάνω, οφείλει μια ακόμη δυναμική παρέμβαση, πριν και την φυσική της αποχώρηση.

Να πρωτοστατήσει σε μια νέου τύπου επανάσταση και να πείσει την παγκόσμια κοινωνία των πολιτών, δρώντας και εθνικά και παγκόσμια, για την ρυθμισμένη δράση των “εφαρμογών πληροφορικής” και των “πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης και επικοινωνίας”, σε συνθήκες "πολιτικής ηθικής" αστικής συμπεριφοράς.

Να αντιπαρατεθούμε, δηλαδή, δυναμικά στην νεοφιλελεύθερη αντίληψη, που έχει επικρατήσει, για τη λειτουργία αυτών των υπηρεσιών πληροφορικής και πληροφόρησης. Μια αντίληψη που συμπυκνώνεται στην ασυδοσία μιας ελεύθερης αγοράς των ιδιοκτητών τους, όπου μέσα από τη μαζική χρήση των υπηρεσιών αυτών, δεν προκύπτουν απλώς οι ιλιγγιώδεις περιουσίες με χρηματικά ποσά που ξεπερνούν το ΑΕΠ πολλών χωρών, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, αλλά και σημαντικές επιδράσεις στην “δημοκρατία αστικού τύπου”, με ότι αυτό σημαίνει για την υπονόμευση του πολιτεύματος αυτού.

Η απροκάλυπτη παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική λειτουργία, ευρωπαϊκών χωρών, του υπερυπουργού του κου Τραμπ, με ακροδεξιά ατζέντα και αμφισβητήσεις εθνικής κυριαρχίας, δεν μπορεί πλέον να προκαλεί απλώς την εύλογη αμηχανία, αλλά απαιτεί την οργανωμένη αντίδραση κοινωνιών και κυβερνήσεων, για την αποτροπή των στοχεύσεών του, με εργαλείο του την επιρροή που ασκεί στους ψηφοφόρους ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων.

Αντιλαμβάνεστε ότι όσο φιλελεύθερο ή όχι είναι το να αποκλείεις των κάθε γης «κασιδιάρη» από εκλογικές διαδικασίες άλλο τόσο αντίστοιχο θα είναι, να αποκλείσεις την επίδραση των εκάστοτε “Ίλον Μασκ” στα κοινά μιας χώρας αλλά και παγκόσμιων θεσμών.

H προσπάθεια επηρεασμού των εξελίξεων στην Γερμανία, οι «επιθέσεις» στον Βρετανό πρωθυπουργό, οι αντίστοιχες στον Καναδό και άλλες αντίστοιχες παρεμβάσεις του, είναι επιλογές που επιχειρούν να καθορίσουν τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό των συγκεκριμένων χωρών.

Τι άραγε το λιγότερο ήταν οι αναφερόμενες προσπάθειες που κατηγορούσαμε ότι εκπορευόταν από πλευράς Ρωσίας, μέσω συγκεκριμένων εφαρμογών πληροφορικής και πληροφόρησης, για να επηρεάσουν εξελίξεις στα εσωτερικά άλλων χωρών;

Προφανώς και η “δημοκρατίες” έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση της αυτοπροστασίας τους από κάθε ξένη επιβουλή. Από όπου και όποιον αν αυτή προέρχεται.

Δεν μπορεί η Πολιτική εξουσία, κάθε κράτους, στη Δύση και πολύ περισσότερο η ΕΕ, να αρκείται στη διατύπωση από μερικούς μεμονωμένους, πολίτες και πολιτικούς, των ανησυχιών τους σχετικά με τους κινδύνους παραπληροφόρησης και τα περιεχόμενα που προάγουν πιθανότητα βίας.

Απαιτείται η δράση και η πίεση της κοινωνίας των πολιτών. 

Και εδώ η γενιά μας έχει την ευθύνη, γιατί όχι μόνο συνέβαλλε στην ανάπτυξη και εξέλιξη αυτού του πολιτισμού της "αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου", αλλά και για ένα ακόμη λόγο. Φαίνεται να είναι λιγότερο εξαρτημένη από τη λειτουργία των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Σε κάθε περίπτωση δε, είναι η δική μας συλλογική και συντονισμένη αντίδραση που μπορεί να βάλλει όρια αξιών, αλλά και αυτορρύθμισης των συγκεκριμένων εφαρμογών. Και όταν δεν συμβαίνει αυτό, όπως τελευταία, να δημιουργηθούν θεσμοί ρύθμισης σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.

Ναι. Μπορούμε και επιβάλλεται να ξεκινήσουμε μια καμπάνια αντίδρασης σε σχετικές πλατφόρμες, με μια πρώτη την επιρροή, που έχει ακόμη η γενιά αυτή, σε θεσμούς και φορείς που χρησιμοποιούν την "Χ" του κου Ελον Μασκ.

Πανεπιστήμια, επιχειρήσεις, Υπουργεία, Υπηρεσίες, Αστυνομία, μη κυβερνητικές οργανώσεις, εταιρείες μέσων ενημέρωσης και εμείς οι πολίτες, να αρχίσουμε να εγκαταλείπουμε οργανωμένα την συγκεκριμένη πλατφόρμα, με βασική αναφορά στο ρόλο της στη διάδοση παραπληροφόρησης και πυροδότησης φυλετικών διαταραχών.

Ναι μπορούμε να κηρύξουμε μια καμπάνια περιορισμού και χρήσης του "X" στο ελάχιστο ή ακόμη και την εγκατάλειψή του εντελώς, ιδιαιτέρως στα Πανεπιστήμια και στις υπηρεσίες και επιχειρήσεις του δημοσίου. Μια γρήγορη ματιά μας έδειξε ότι όχι μόνο αρκετά Πανεπιστήμια διαθέτουν δικό τους λογαριασμό, αλλά αρκετά μεμονωμένα Τμήματα, μεγάλος αριθμός εργαστηρίων και ων ουκ έστι αριθμός των Μεταπτυχιακών Προγραμμάτων... 

Αντίστοιχα φαίνεται να έχει εξελιχθεί και η κατάσταση στις δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις.

Να ξεκινήσουμε μια καμπάνια (καλό θα ήταν με συμμετοχή κομμάτων και κυβερνήσεων), που σε πρώτη φάση να κληθούν εθελοντικά οι χρήστες να ελαχιστοποιήσουν ή και να σταματήσουν τις αναρτήσεις τους, για ένα συγκεκριμένο διάστημα, ώστε να μπορεί να γίνει αντιληπτό από τους διαχειριστές της συγκεκριμένης πλατφόρμας.

Ναι, είναι η ώρα που πρέπει και ατομικά και συλλογικά, αλλά πρωτίστως ως οργανωμένες κοινωνίες, να επανεξετάζουμε διαρκώς τα κανάλια επικοινωνίας μας και να θεωρούμε ως εθνική και πολιτική ευθύνη ποια και πόσο θα χρησιμοποιούμε, με βάση συμπεφωνημένους δείκτες αφοσίωσης στο κοινό συμφέρον.

Να δημιουργήσουμε λοιπόν ένα ρεύμα απόσυρσης, πρώτα και κύρια από τη συγκεκριμένη πλατφόρμα, ιδιαιτέρως των δημόσιων και ευρύτερων δομών δημοσίου ενδιαφέροντος, ώστε να ακολουθήσει και η κοινωνία και ο ιδιωτικός τομέας.

Ιδιαιτέρως σε περιόδους όπως αυτή, που η συγκεκριμένη πλατφόρμα γίνεται ολοένα και πιο τοξική, δεν μπορούμε, ως κοινωνία των πολιτών, να μην αξιολογούμε την παρουσία των δημόσιων φορέων στο "X", αλλά και τη δική μας ο καθένας μας ξεχωριστά και να μην παρακολουθούμε και να αναδεικνύουμε την χρήση των όποιων εναλλακτικών.

Αυτή η Ελλάδα σε αποχαιρετά.

 

Έφυγε μια σπάνια, ευγενική, ηγετική πολιτική φυσιογνωμία για την χώρα μας…

Ενημερωμένος, βιβλιοφάγος, σινεφίλ, με άποψη για ρεύματα, ιδέες, κινήματα, που είχε σε βάθος μελετήσει.

Ήταν από τους πρώτους που βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ακραίο λαϊκισμό, την τοξικότητα, τις πελατειακές αντιλήψεις και όλες τις διαχρονικές ιδεοληψίες της χώρας, που τέμνουν, ακόμη και σήμερα, οριζοντίως όλους τους πολιτικούς χώρους.

Αυτή είναι η Ελλάδα, με τις διαφορετικές μορφές της…

Η Ελλάδα της προόδου, της εξωστρέφειας, του ευρωπαϊσμού, της προόδου και της θεσμικής κατοχύρωσης της Δημοκρατίας και οι άλλες αυτές της λαϊκίστικης μισαλλοδοξίας, των μύθων ενίσχυσης της πατριδοκαπηλίας, των αριστερόστροφων βερμπαλισμών και της παράφρασης της πραγματικότητας σε ένα πέλαγος συνωμοσιολογιών…

Τώρα πλέον μας μένουν τα βιβλία του, ως οδηγός και η πολιτική του δράση, ως παράδειγμα...

Εκπροσώπησε και δίδαξε το "μέτρο", τον πατριωτισμό της ευθύνης και την αξία για μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς στη πολιτική.

Κατάφερε, σε μια χώρα με κυρίαρχη την βαλκανική νοοτροπία και τον εύκολο λαϊκίστικο βερμπαλισμό, να ολοκληρώσει προσπάθειες “εμβολιασμού” της πολιτικής μας σκέψης και λειτουργίας, με χαρακτηριστικά σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης, κουλτούρας ξένης στην ελληνική πολιτική ζωή...

Η προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας αλλά και της κοινωνίας, με ισχυρούς διακομματικούς αντιπάλους, όπου τις περισσότερες φορές προερχόταν και από το το ίδιο του το κόμμα, βρήκε “ικανή” υποστήριξη από την κοινωνία των πολιτών και τις ενεργείς της δυνάμεις (ΟΠΕΚ).

Πρότυπο πρωθυπουργού, τουλάχιστον, σε ό, τι αφορά την ακεραιότητα του, σε προσωπικό επίπεδο...

Γέννημα και δημιούργημα μιας συγκεκριμένης εποχής που την σφράγισε με την διακυβέρνησή του.

Άσκησε λαϊκή πολιτική χωρίς λαϊκισμό.

Εξέφρασε και συσπείρωσε, σε δύσκολες στιγμές, τις δυνάμεις του εκσυγχρονισμού με κοινωνικό πρόσημο, για να υλοποιήσει ένα πολιτικό πρόγραμμα στο επίπεδο των υποδομών, αντίστοιχο του Τρικούπη, και σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής βάζοντας τη χώρα στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, μαζί με την Κύπρο.

Αναζήτησε, στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, την επίλυση των όποιων εθνικών εκκρεμοτήτων. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός αποτέλεσε τη μεθοδολογική του πυξίδα για τον προσανατολισμό της χώρας στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Επεδίωξε να θέσει τις βάσεις ενός σύγχρονου κράτους πρόνοιας και παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, όπως πρεσβεύει η σοσιαλδημοκρατική αντίληψη, αντί των “επιδομάτων” που υιοθετεί η πολιτική που την ονομάζουν της “προσωπικής ευθύνης”...

Αντιπαρατέθηκε, με την πλούσια βιβλιογραφία του αλλά και την πολιτική πράξη, στη θεωρία των καιρών που ήθελε “… το τέλος της ιστορίας…”. Θεωρούσε ως υπαρκτή την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση, την ευρύτερη Αριστερά- Κεντροαριστερά και την Δεξιά ως κάτι το “σαφές και πραγματικό”, που δεν έπρεπε να αγνοήσουμε, χωρίς όμως διχαστικές απλουστεύσεις και μανιχαϊσμούς.

Στην οκταετία διακυβέρνησης του αείμνηστου αυτού ηγέτη, η Ελλάδα κατέκτησε την μεγαλύτερη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων στην ιστορία της, σύμφωνα με τον δείκτη Gini. Κατάφερε μείωση του πληθωρισμού και πρωτόγνωρους μεταπολιτευτικά και με διάρκεια ρυθμούς ανάπτυξης και ΑΕΠ.

Μέσα από το προσωπικό παράδειγμα, το ακλόνητο όραμα, την αδιάκοπη προσπάθεια και την εξαιρετική ικανότητα να ιεραρχεί τις προτεραιότητες, κατάφερε να ενώσει την χώρα γύρω από κοινά ιδανικά, μεγάλους στόχους και να μας κάνει, όπως π.χ. με τους ολυμπιακούς αγώνες, αν όχι όλους σίγουρα τη μεγάλη πλειοψηφία, να νοιώσουμε ως υπερήφανοι πολίτες αυτής της χώρας.

Αν συμπεριλάβει κανείς την ακαδημαϊκή του καριέρα και την αντιστασιακή του δράση σε δύσκολους καιρούς, τεκμηριώνεται ο βαθύς σεβασμός για το σύνολο της προσωπικής του στάσης, από τα χρόνια της αντίστασης στη δικτατορία μέχρι τα χρόνια της πρωθυπουργία του και μετά.

Χαίρομαι που η κυβέρνηση αποφάσισε να τιμήσει η χώρα μας τον εκλιπόντα ηγέτη, έτσι όπως του αξίζει και της αξίζει..

Αείμνηστος.