Άλλο "Δημοκρατία" και άλλο "Δημοκρατικισμός".

Αγαπητοί και αγαπητές φίλοι και φίλες αυτές τις μέρες θα διαθέσω χρόνο για διαγραφές "φίλων" και γνωστών από f/b...
Κανείς δεν υποχρεώνει κανένα να διατηρεί μια "τοξική" σχέση έστω και διαδικτυακά...
Θέλω να είμαι σαφής και δηκτικός...
Ιδιαιτέρως που ένας αριθμός από τους συνδεδεμένους μαζί μου είναι φοιτητές και φοιτήτριές μου, που θέλω να γνωρίζουν τις σκέψεις μου για βασικά στοιχεία που πρέπει να αφορούν στο δημόσιο (αλλά και ημιδημόσιο όπως εδώ) λόγο...
Υποστηρίξω πως ο καθένας/μια στη ζωή του δεν πρέπει να βάζει όρια στο δικαίωμα έκφρασης της άλλης άποψης...
Αυτό δεν σημαίνει κατ' ανάγκη και συμφωνία μαζί της...
Στην ηλικία μου όμως δεν μου επιτρέπεται να καταναλώνομαι με άτομα (είτε συμφωνώ εν γένει μαζί τους είτε διαφωνώ) που όταν και εφόσον διαφωνούν με κάποιον, προσπαθούν να διακρίνουν ταπεινά κριτήρια και κίνητρα που τον καθοδηγούν...
Αυτό στην αριστερά το ονομάσανε Σταλινισμό και στη σύγχρονη εποχή μας πολιτικό μπούλινγκ (bullying)...
Η ενοχοποίηση του φορέα της γνώμης δεν σημαίνει αντιπαράθεση στην ουσία της άποψης. Ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί ότι εφόσον διέθετε αναφορά στον ορθό λόγο πορεύτηκε με τα “ξεροκέφαλα” γεγονότα...
Η ωφέλεια από τη συγκυριακή επικράτηση δεν σημαίνει κάτι περισσότερο από παροδικά οφέλη στο παιχνίδι των τεχνικών της εξουσίας...
Η διάψευσή η επιβεβαίωση έρχεται αργά ή γρήγορα με τις σχετικές ωδίνες ή οφέλη για την κοινωνία και τη χώρα...
Η περίπτωση των κομμάτων που συγκυβερνούν είναι μια περίπτωση...
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης...
Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μου επιτρέπεται να διαθέτω ανοχές και αντοχές για όσους και όσες δεν εκφράζουν απλά και δυνατά την όποια άποψη τους αλλά κάνουν ερμηνεία των προθέσεων των άλλων για να τους απαξιώσουν και έτσι να ταπεινώσουν και την γνώμη τους με την οποία διαφωνούν...
Ο Σπύρος Δανέλλης και ο Νίκος Μαρατζίδης (Βουλευτής του ΠΟΤΑΜΙ ο ένας και συνάδελφος καθηγητής ο άλλος) είναι προσωπικοί μου φίλοι, δεκαετιών…
Μοιραζόμαστε συμφωνίες και διαφωνίες ων ουκ έστι αριθμός… Σε άλλα επιβεβαιωνόμαστε και σε άλλα διαψευδόμαστε…
Ουδέποτε όμως στην κοινή μας ζωή, πολιτική, προσωπική και οικογενειακή, δεν διέκρινα τίποτα άλλο πέρα από τη "σκοπιμότητα" της έκφρασης της άποψής τους… Όποια και αν ήταν αυτή…
Οι αναφορές λοιπόν, οι προσβλητικές, σε αυτούς και οι ερμηνείες προθέσεων τους, με αφορούν προσωπικά και τις θεωρώ πως απευθύνονται σε μένα προσωπικά...
Όταν ο άλλος σε φτύνει δεν μπορεί να καμώνομαι πως ψιχαλίζει…
Η σιωπή και ανοχή σημαίνει ενδυνάμωση σε αυτού του είδους δημόσιο λόγο, που επιβάλλει κανόνες του ψηφιακού "δημοκρατικισμού"…
Όχι!... Άλλη δημοκρατία θέλω να υπηρετήσω… Από αυτή δεν θα πάρω…
Θα παρακαλούσα λοιπόν όσους και όσες δεν θα καταφέρω, σε αυτή την προσπάθεια, να εντοπίσω, να με διαγράψουν εκείνοι/ες από τις επαφές τους και να κλείσουμε το "κύκλο" αυτής της ιδιότυπης επικοινωνίας μας...
Τους χαιρετώ λοιπόν και τους ευχαριστώ για την παροδική συνάντηση και συνύπαρξή μας εδώ...
Δάσκαλος είμαι για τους φοιτητές/τριες μου για τους οποίους και διαθέτω καρτερικότητα, επιμονή και υπομονή, στοχαστικότατα και τη διάθεσή μου να συνεχίσω να μαθαίνω...
Για όλους του άλλους/ες ούτε "ήρωας" δήλωσα αλλά ούτε και "εθελοντής πρωτοπορίας" για να ξοδεύω το πολύτιμο χρόνο μου σε άγονες αλλά και αγενείς αντιπαραθέσεις...
Όχι. Η σχέση μου με τη πολιτική και τα κοινά δεν επιθυμώ να αλλάξει στα γεράματά μας...

Η υποστήριξη των ανεξάρτητων αρχών καθήκον των δυνάμεων του ευρωπαϊκού τόξου.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

Η υπονόμευση της λειτουργικής αυτοτέλειας των ανεξάρτητων ρυθμιστικών αρχών, είναι επικίνδυνη εξέλιξη για την σύγχρονη δημοκρατία και αντισυνταγματική πρακτική, για τα δεδομένα του ελληνικού συντάγματος.

Με το άρθρο 101Α Σ κατοχυρώθηκε η προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία των μελών των Ανεξάρτητων Αρχών και η διαδικασία εκλογής των μελών τους. Ωστόσο η πρόβλεψη αυτή αναφέρεται μόνο στις πέντε συνταγματικά κατοχυρωμένες Ανεξάρτητες Αρχές, οι οποίες αναγνωρίστηκαν με την αναθεώρηση του 2001. Οι αρχές αυτές είναι: α) η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (άρθρο 9Α Σ), β) το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (άρθρο 15 § 2 Σ), γ) η Αρχή Προστασίας του Απορρήτου των Τηλεπικοινωνιών (άρθρο 19 § 2 Σ), δ) Το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού (άρθρο 103 § 7 Σ) και ε) ο Συνήγορος του Πολίτη (άρθρο 103 § 9 Σ).
Οι ρυθμιστικές αρχές, αποτελούν κρατικά όργανα, που εκφεύγουν όμως του ιεραρχικού ελέγχου ή της εποπτείας της κεντρικής διοίκησης και υπόκεινται μόνο σε δικαστικό έλεγχο νομιμότητας. Έτσι, δεν υπέχουν υποχρέωση υπακοής έναντι των οργάνων της εκτελεστικής λειτουργίας.
Τα μέλη τους διαθέτουν προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία αντίστοιχη με αυτή των δικαστών. Προσωπική ανεξαρτησία σημαίνει ότι δεν λαμβάνουν εντολές και δεσμεύονται από το νόμο, ενώ λειτουργική ότι τα άλλα όργανα του κράτους, ιδίως η εκτελεστική λειτουργία, δεν μπορούν να παρέμβουν στον τρόπο με τον οποίο ασκούν τα καθήκοντά τους.
Διαθέτουν ευρείες αποφασιστικές αρμοδιότητες (ιδίως κανονιστικές και κυρωτικές) με αντικείμενο τη ρύθμιση ζωτικών και ευαίσθητων τομέων της πολιτικής, οικονομικής και γενικά κοινωνικής ζωής.
Επιπλέον, οι αποφάσεις τους λειτουργούν δεσμευτικά για τα υπόλοιπα κρατικά όργανα.

Στο ερώτημα αν είναι πράγματι ανεξάρτητες αυτές οι αρχές απαντούμε. Αυτός είναι ο στόχος και ο σκοπός. Όπως η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των πολιτών έτσι και η ανεξαρτησία των αρχών προσδιορίζεται από την ευθύνη των μελών τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι κρατικές και υπάρχουν οι προϋποθέσεις να μην είναι κομματικά εξαρτημένες...
Σε κάθε περίπτωση όμως έτσι λειτουργούν και μπορούν να ισορροπήσουν το πολιτειακό μας σύστημα σε ικανοποιητικό βαθμό…
Ελέγχοντας το αξίωμα περί αυτορρύθμισης στην οικονομία στο σύγχρονο δυτικό κόσμο της ελεύθερης οικονομίας επιλέγουν διάφορους θεσμούς ως "ρυθμιστές" στην λειτουργία της οικονομίας...
Εκτιμώντας λοιπόν όλο και περισσότερο την αξία των "ρυθμιστικών" αυτών οργάνων, στην σύγχρονη εξέλιξη της Δημοκρατίας και της Οικονομίας, οι πολιτικές δυνάμεις ευρωπαϊκού προσανατολισμού πρέπει να εργαστούν όλο και περισσότερο για την θεσμική τους κατοχύρωση σε αντίθεση με όσους ακόμη σήμερα όπως εδώ και χρόνια εναποθέτουν αποκλειστικά στο κράτος τη λειτουργία της κοινωνίας με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση του κομματικού κράτους με τα πελατειακά χαρακτηριστικά.

ΚεντροΑριστερά: Από το “ξανά μαζί”, στο “επί τέλους μαζί”

ΠΟΛΙΤΗΣ ΧΛΩΜΟΥΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ·ΤΡΙΤΗ, 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2017

“Παρόλο που κανείς δε μπορεί να γυρίσει πίσω και να κάνει μία νέα αρχή, ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει από τώρα και να δώσει ένα νέο τέλος” Cart Bard

Η εναρμόνιση των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ με αυτές της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς και ιδιαιτέρως της σοσιαλδημοκρατίας, προέκυψε, με περισσότερη σαφήνεια, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και εντεύθεν.

Δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει, πως υπάρχει ευρύτερη συμφωνία, ότι αναγνωρίζεται ως, γενικώς και ιδιαιτέρως στην οικονομία της Ελλάδας, “κερδισμένη” δεκαετία αυτή του ‘80 (με βάση την κυρίαρχη ευρωπαϊκή κεντροαριστερή οπτική και κουλτούρα, ανάλυσης και ερμηνείας για το τότε ).

Μετά από την δεκαετή φάση της κυβερνητικής ωρίμανσης, αυτού του κόμματος και με τη πολιτική που εκφράστηκε λίγο πριν από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, δομήθηκαν οι σχέσεις και οι προϋποθέσεις, για την είσοδο δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, της Ανανεωτικής Αριστεράς, της Πολιτικής Οικολογίας, του Ριζοσπαστικού Φιλελεύθερου Κέντρου κά δυνάμεων σε έναν οιονεί ενιαίο προγραμματικό χώρο, εθνικής ευθύνης και προγραμματικής σύγκλισης…

Αυτό που σήμερα επιτέλους, μετά από τις δαιδαλώδεις διαδρομές της εικοσαετίας, ονομάζουμε συνάντηση σε έναν ενιαίο πολιτικό φορέα…

Από αυτό το σημείο όμως μέχρι την ομοβροντία θαυμασμού, για τον ηγέτη και δημιουργό του ΠΑΣΟΚ, όχι για την αναμφισβήτητη συμβολή του αλλά για το “αλάνθαστο” και το “αναντικατάστατο” των εθνικών επιλογών του, υπάρχει μια απόσταση…

Όχι… Ακόμη και σήμερα δεν είμαστε όλοι σύμφωνοι με την “Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη”…

Προφανώς και δεν θα ξαναγράψουμε την αξία και τη συμβολή της στην εξέλιξη των ελληνικών πολιτικών δεδομένων τα τελευταία 40 χρόνια. Ούτε όμως θα αποκρύψουμε τις θεωρητικές και πολιτικές διαψεύσεις που συμπεριελάμβανε στα περιεχόμενά της…

Η αναφορά μας αυτή, δεν έρχεται για να επιχειρήσει προσπάθεια για το γράψιμο της Ιστορίας… Αυτό είναι δουλειά άλλων, τώρα και στα επόμενα χρόνια…

Αλλά δεν θα περάσουμε με σφουγγάρι και δεν θα αγνοήσουμε τις προσπάθειες τόσων και τόσων στελεχών και μελών του ΠΑΣΟΚ, ατομικά και συλλογικά, να αλλάξουν, εν τοις πράγμασι, βασικά στοιχεία εκείνης της πολιτικής, που εκπορευόταν από το σχετικό κείμενο της διακήρυξης, με προγραμματικές κατακτήσεις διαφορετικού προσανατολισμού που τελικά ωφέλησαν τη χώρα…

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε πως, παρά τις κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, για τη σημερινή πραγματικότητα και στην ουσία εξάρτηση της χώρας μας, οι ευθύνες δεν μπορούν να παραγραφούν και να χρεωθούν σε άλλους, πέραν του ΠΑΣΟΚ και βεβαίως της Ν.Δ. του 2004-2009 που είχε και τη μεγαλύτερη ευθύνη…

Πολλοί/ες λοιπόν από όσους συναντώνται σε αυτή τη νέα, ενδιαφέρουσα για τη χώρα, πορεία σύγκλησης της Κ/Α δεν είναι όλοι το ίδιο συνυπεύθυνοι για το παρελθόν… Ούτε για τα καλά ούτε όμως για τις παθογένειες και τις φαύλες νοοτροπίες…

Μας ενώνει η ελπίδα για το μέλλον της χώρας και γιατί όλοι έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας, από το παρελθόν...

Τα τελευταία χρόνια έχoυμε δει το σημερινό ΠΑΣΟΚ, ως συλλογικότητα που έπαθε και έμαθε και την παλεύει να ανανεωθεί και ως προς τα πρόσωπα και ως προς τις πολιτικές… Σε όλα τα επίπεδα… και στην ηγεσία του και στη βάση του…

Για τούτο και είμαστε επιτέλους όλοι μαζί…
Δεν αφορά μια απλή συνάντηση των διαφορετικών φυλών, της πορείας του ΠΑΣΟΚ...

Δεν μπορούμε από κανένα να ζητήσουμε να λοβοτομηθεί, ξεχνώντας ή παραχαράσσοντας τα δεδομένα και τις διαφορετικές προσεγγίσεις… Άλλες που διεψεύσθησαν και άλλες που επιβεβαιώθηκαν...

Συναντιόμαστε με σεβασμό στις διαφορετικές μας, παρελθούσες, πορείες και απόψεις και διεκδικούμε νέες συγκλήσεις ανάμεσά μας, με αναφορά στο παρόν και μέλλον της χώρας.

Ιδιωτικοποιήσεις:Ο Σύγχρονος Μύθος

ΚΥΡΙΑΚΗ, 23 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017

Οι γενικεύσεις και ο αυθαίρετος λόγος περί των ιδιωτικοποιήσεων, που σε κάθε περίπτωση θεραπεύουν κάθε νόσο…

Με την κλασσική ευκολία που μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία (η ηγεμονία της ημιμάθειας), τα τελευταία χρόνια βρήκαμε ως αιτία για τα προβλήματα της χώρας και ως εχθρό για την οικονομίας μας, τη συμμετοχή του Δημοσίου στην οικονομική δραστηριότητα…
Αγνοούμε τη δυναμική, πτυχών του κρατικού καπιταλισμού…
Ενθουσιαζόμαστε με ιδιωτικοποιήσεις από κρατικές Κινέζικες και Γερμανικές επιχειρήσεις και αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως εθνικά μονοπώλια γίνονται μονοπώλια κρατικών επιχειρήσεων άλλων χωρών…
Αυτό δεν θα το ονομάζαμε σε καμιά περίπτωση απελευθέρωση της αγοράς ούτε στροφή στον οικονομικό φιλελευθερισμό…
Κάθε άλλο.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, αν το μονοπώλιο πωλείται, ως μονοπώλιο, σε μια εταιρεία και μάλιστα κρατική άλλου κράτους, τότε απλώς δημιουργείς ένα άλλο, μεγαλύτερης στρατηγικής σημασίας, πρόβλημα, επιχειρώντας να επιλύσεις ένα πραγματικό, αλλά μικρότερης σημασίας, άλλο.
Από δημοσιονομική άποψη, όταν προχωράς σε μία ιδιωτικοποίηση, χάνεις τα μερίσματα που η ιδιωτικοποιημένη εταιρεία πλήρωνε. Έτσι, μπορεί να έχεις χαμηλότερο χρέος, αλλά την ίδια ώρα έχεις ένα λιγότερο περιουσιακό στοιχείο και χαμηλότερες αποδόσεις...
Γενικότερα η χώρα μας, στην κατάσταση που είναι, θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική με τις ιδιωτικοποιήσεις πλέον…
Προφανώς και απαιτείται εξορθολογισμός στη λειτουργία του Κράτους. Με την έννοια ότι οι κρατικές επιχειρήσεις πρέπει να αποκτήσουν management ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων. Όπως συμβαίνει με τις κρατικές επιχειρήσεις, αυτού του είδους, στις ανεπτυγμένες οικονομίες.
Προφανώς και πρέπει να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις με ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων και με στρατηγικής σημασίας επιλογές…
Αυτό όμως που έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η πεποίθηση πως οι ιδιωτικοποιήσεις συμβάλλουν στη μείωση του χρέους είναι ένας ακόμη μύθος...
Διότι οι ιδιωτικοποιήσεις μπορεί να μειώνουν το χρέος, αλλά και τα έσοδα της κυβέρνησης και συνεπώς είναι αβέβαιο το κατά πόσο έχουν νόημα σε οικονομικό επίπεδο και στη μεσοβραχυπρόθεσμη οικονομική περίοδο.

Ναι… Αμφισβητούμε τα ιερά και τα όσια της οικονομικής ορθοδοξίας του συρμού...
Δεν αποδεχόμαστε άκριτα το σύνολο των ιδιωτικοποιήσεων, που ως μαγικό ραβδί θεραπεύει τα προβλήματα της οικονομίας μιας χώρας…
Εδώ που είναι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να προτάξει ακόμη μια ή δύο αποκρατικοποιήσεις με “σημαινόμενα”, ιδιαιτέρως για την έξοδο στις αγορές και μετά να επιχειρηθεί ο αναγκαίος εθνικός αναστοχασμός επί αυτού του θέματος...

Το σίγουρο είναι ότι σύντομα πολλοί θα είμαστε αυτοί που θα έχουμε συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις των άναρχων και αρρύθμιστων ιδιωτικοποιήσεων που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα…
Για να μην είναι αργά λοιπόν ας αγνοήσουμε τους ιεροκήρυκες των ιδιωτικοποήσεων και ας ασχοληθούμε με το σχεδιασμό των επενδύσεων…
Ιδιωτικών και Κρατικών…
Γιατί χωρίς το κράτος πουθενά ο ιδιωτικός τομέας δεν αναλαμβάνει μόνος του το ρίσκο… Προσανατολισμός λοιπόν του κράτους, σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, σε επενδύσεις στην “έξυπνη” παραγωγή με στόχο τις εξαγωγές.

Η εθνική περιπέτεια και η ανάγκη για γόνιμη προγραμματική αντιπολίτευση.

Κυριακή 2 Μαΐου 2010: Ανακοινώθηκε από την τότε κυβέρνηση του κου Παπανδρέου και εξειδικεύθηκε κατόπιν, από την τότε τρόικα, το πακέτο των μέτρων του 1ου μνημονίου, ύψους 20 δισ. ευρώ για το 2010 και επιπλέον 10 δισ. για τα επόμενα χρόνια. Τρίτη 2 Μαΐου 2017: Ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση του κου Τσίπρα και θα εξειδικευτεί εντός των προσεχών ημερών όπου και θα ψηφιστούν σχετικοί νόμοι στο κοινοβούλιο, η συμφωνία αξιολόγησης που εκκρεμούσε εδώ και δύο περίπου χρόνια (και ένα λογαριασμό, συνολικό διετίας, αρκετές δεκάδες δισ.) … Αναφερόμαστε σε μια οδυνηρή δημοσιονομική περιπέτεια, από τις χειρότερες που έζησε ποτέ μια χώρα εν καιρώ ειρήνης… Περίοδο όπου ακόμη δεν έχει ορατή ημερομηνία λήξης… Συνοπτικά, στην επταετία αυτή επιβλήθηκαν μέτρα 70 δισ. ευρώ, χάθηκαν 66 δισ. από το ΑΕΠ, 120 δισ. από τις καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων, ενώ προστέθηκαν 800.000 νέοι άνεργοι… Το δημόσιο χρέος, στο τέλος του 2009 βρέθηκε στο 126,7% του ΑΕΠ… Στο τέλος του 2016, με όλα αυτά τα μέτρα (και το PSI και PSI plus, που «κούρεψαν» το χρέος κατά 137,9 δισ. Ευρώ), το τελικό όφελος ήταν μόλις 51,2 δισ… Χαρακτηριστικό της περιόδου είναι η κατάρρευση του ΑΕΠ, την οποία δεν είχαν προβλέψει οι δανειστές (το μπέρδεμα με τους πολλαπλασιαστές). Ξέχασαν, δηλαδή, να υπολογίσουν το βασικό για τους ενασχολούμενους με τα οικονομικά, πως τα δημοσιονομικά μέτρα έχουν ως αποτέλεσμα και την ύφεση!..

Αυτοκριτικά όμως, ας σταθούμε και στις ανεπάρκειες του πολιτικού μας συστήματος… Ο κος Παπανδρέου βιαζόταν και δεν θέλησε, χρησιμοποιώντας τις προεδρικές εκλογές, να δώσει τη δυνατότητα στον κο Καραμανλή να διορθώσει τις δημοσιονομικές αβελτηρίες των τεσσάρων ετών διακυβέρνησής του, μόλις άρχισε να αντιλαμβάνεται τη πραγματικότητα. Ίσως να παραλάμβανε μια εξουσία σε μια χώρα κανονική… Ο κος Σαμαράς βιαζόταν και δεν άφησε την κυβέρνηση του κου Παπαδήμα να ολοκληρώσει τις απαιτούμενες μεταβολές και να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις για έξοδο εκ του μνημονίου. Ίσως να παραλάμβανε μια εξουσία σε μια χώρα κανονική… Ο κος Τσίπρας βιαζόταν και δεν θέλησε, χρησιμοποιώντας τις προεδρικές εκλογές και αυτός, να δώσει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου να ολοκληρώσουν τη διαδικασία αξιολόγησης το 2014-15 (mail Χαρδούβελη κλπ.) και να οδηγηθεί ομαλά η χώρα εκτός μνημονιακής καταστάσεως. Ίσως να παραλάμβανε μια εξουσία σε μια χώρα κανονική… Ο κος Μητσοτάκης βιάζεται και αυτός να γίνει πρωθυπουργός και μόλις έξι μήνες μετά την έκφραση της λαϊκής βούλησης άρχισε να επιζητά (το κάνει και σήμερα) εκλογές, γιατί υποστηρίζει πως θα διαφοροποιήσει, προς το καλύτερο, το διαπραγματευτικό αποτέλεσμα με τους “θεσμούς”. Ίσως αν είχε τη διάθεση να ασκήσει υπεύθυνη προγραμματική αντιπολίτευση να παραλάβει, στο επόμενο προσεχές διάστημα, την εξουσία σε μια χώρα κανονική…

Παραδείγματα έχουμε δει σε άλλες χώρες στην Ευρώπη… Εκεί που οι πολιτικές δυνάμεις επέδειξαν διαφορετική πολιτική συμπεριφορά και υπέστειλαν, ως κυρίαρχες, τις αντιθέσεις τους στη διεκδίκηση της εξουσίας, εν ονόματι του πατριωτικού στόχου της αποτροπής ή εξόδου από τα μνημόνια… Μέτωπο λογικής λοιπόν, για μια δημιουργική αντιπολίτευση, με εθνικούς σκοπούς και στόχους, με αναφορά στην επιλογή του τεκμηριωμένου προγραμματικού λόγου και όχι σε μια αντιπολίτευση δομικού χαρακτήρα που οδηγεί, όπως έδειξε η επταετία αυτή, σε άγονες διαδρομές.

Η δύσκολη σύγκλιση στη προοδευτική παράταξη

ΠΕΜΠΤΗ, 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017

"... Αν κάνεις παρέα με λύκους θα σε μάθουν να ουρλιάζεις.
Αν κάνεις παρέα με αετούς, θα σε μάθουν να πετάς!.."

Σε εποχές βαθιάς κρίσης, όπως η σημερινή, τα αποτελέσματα ποτέ δεν ήταν μόνο ή απλά οικονομικά. Φαινόμενα όπως ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος ή ακόμη ιδιαίτερα η αδυναμία σύγκλισης των δυνάμεων του μεσαίου και κεντροαριστερού χώρου, βασίζονται σ’ ένα περίεργο μίγμα πολιτικής ανωριμότητας (ίσως δικαιολογημένο από τα λίγα χρόνια λειτουργίας της Δημοκρατίας μας), περιορισμένου ρόλου του προγραμματικού και ιδεολογικού προτάγματος και στο τέλος στην ηγεμονία ενός ιδιότυπου υποκειμενισμού στα ενδιαφερόμενα μέρη (stakeholders) που σταδιακά και κατά περίπτωση μπορεί να εκφράσουν και ένα είδος πολιτικού λόγου που παραπέμπει σε μια πολιτικο-ιδεολογική αφασία.
Το γεγονός του πολυκατακερματισμού του μεσαίου χώρου αλλά και των επαγόμενων πολιτικών συμπεριφορών των υπαρκτών κινήσεών στο εσωτερικό του έχει διάφορες αιτίες:

• Τις δυσκολίες της χώρα μας να χαράξει μια πορεία εξόδου από τα μνημόνια. Οκτώ χρόνια συνεχούς ύφεσης δεν θα το βρεις εύκολα σ στην οικονομική ιστορία για καμιά οικονομία. Ούτε οι μεγάλης διάρκειας πόλεμοι, ούτε εσωτερικές διενέξεις και εμφύλιες συρράξεις είχαν καταγράψει τόσης έντασης και τόσης διάρκειας ύφεση.
• Αυτές οι δυσκολίες προκαλούν και τα αδιέξοδα μεγάλων κομματιών του πληθυσμού να διατηρηθούν με "βιώσιμο τρόπο" και να αναπαραχθούν μέσα στο υφιστάμενο κοινωνικό πλαίσιο. Η Πιθανότητα περιθωριοποίησης και καταστροφής τους, δεν τους επιτρέπει σταθερή αναφορά και υποστήριξη πολιτικών που έχουν μάλιστα και ενοχοποιηθεί ως η αιτία του προβλήματος τους. Ειδικά που σε αυτή τη φάση το εύκολο είναι να μη χρεώνεσαι την προηγούμενη περίοδο και πολύ περισσότερο να μην αναλαμβάνεις την “ευθύνη” του μνημονιακού συμβιβασμού(!) ως (έστω και) εξαναγκαστική επιλογή.
• Η αδυναμία να συγκροτηθεί με συνέπεια και αντοχή το Μέτωπο Λογικής για την επικράτηση του ορθού λόγου και την ύπαρξη “αναχώματος” για την επίθεση του λαϊκισμού, επέτρεψε την “ηθική” νομιμοποίηση του ανορθολογισμού και της παραπληροφόρησης, δημιουργώντας το υπόστρωμα πάνω στο οποίο τα όποια ερωτήματα των πολιτών του μεσαίου και κεντροαριστερού χώρου δεν βρίσκουν απαντήσεις και έτσι να αναζητούν καταφύγιο στις πολιτικές εκφράσεις των “σημαιών ευκαιρίας”.
• Η Υποχώρηση συνολικά του μεσαίου και κεντροαριστερού χώρου αφήνει ακόμα και σήμερα χρόνο στον υποκειμενισμό και στους μαθητευόμενους μάγους, κάθε λογής, να εγκατασταθούν και να λειτουργήσουν πλέον ως πολιτικές οντότητες και μετρήσιμες τάσεις, που αναδεικνύει ακόμη περισσότερο τον κατακερματισμό και ωθεί περαιτέρω στην υποχώρηση του ευρύτερου χώρου, υπέρ το δίπολου ΣΥΡΙΖΑ- Ν.Δ.
  Αυτό το φαινόμενα μεταπολιτευτικά το είχε σε μεγάλο βαθμό αντιπαλέψει και κατανικήσει σε ένα βαθμό η ηγετική επιβολή του Α. Παπανδρέου και στη συνέχεια η ορθολογική ηγεμονία των προταγμάτων του κου Κ. Σημίτη.

Δυστυχώς ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχαμε πάρει στα σοβαρά την επιρροή των απόψεων των “ελεύθερων σκοπευτών” του μεσαίου χώρου… Ειδικά αυτές των ακραιοκεντριστών που με ευκολία σέρφαραν από την ανώδυνη ελευθεριάζουσα αριστερά μέχρι τη σκληρή νεοφιλελεύθερη εκδοχή της “ανοικτής αγοράς”… Πάντα δίπλα ή και εντός του κράτους, οι φορείς αυτών των απόψεων, στα προηγούμενα χρόνια ή και δεκαετίες, συνυπήρξαν υφέρποντες στα ακροατήρια και διεργασίες του μεσαίου χώρου…

Αξίζει να σκεφτούμε πόσο διαδεδομένες ήταν (και είναι) οι θεωρίες για τους νέους στη πολιτική, με καμιά αναφορά στο τι θα λέει αυτό το νέο. Πόσο ανεκτό ήταν να γίνεται αποδεκτή μια αντιπαράθεση στην όποια ασκούμενη πολιτική, αναφέροντας απλά τον όρο «άλλη» (από αυτή)…

Σήμερα με την ίδια άνεση αναφέρονται σε δυο τελείως διαφορετικές περιπτώσεις, σε αυτή του Μακρόν στη Γαλλία και την κατά πως φαίνεται επιτυχή πορεία του όπως αντιστοίχως και σε αυτήν του Σουλτς στη Γερμανία, αδυνατώντας να κατανοήσουν τις κοινωνικές και πολιτικές ιδιαιτερότητες των διαφορετικών χωρών, έτσι όπως τις περιγράψαμε παραπάνω για τη δική μας χώρα, λες και είναι εξαγώγιμα μοντέλα.

Φυσικά όλα αυτά συνοδεύονταν πάντα από τον ανάλογο βερμπαλιστικό λόγο και την ανοικτή ή συγκαλυμμένη διεκδίκηση πολιτικής επιρροής.

Το φαινόμενο του κατακερματισμού του μεσαίου χώρου δεν είναι νέο και δεν είναι το μοναδικό. Ο ισχυρισμός ότι η ηγεσίες του δεν διευκολύνουν την αναγέννηση του χώρου λέει τη μισή αλήθεια. Γιατί παραβλέπει το γεγονός ότι αυτές οι ηγεσίες, επίσημες και ανεπίσημες, διατηρούν σταθερές σχέσεις με τις μονάδες του πολυάριθμου στρατού των παραγόντων “ελεύθερων σκοπευτών” του χώρου, των ακραιοκεντριστών συμπεριλαμβανομένων… Αυτό που πάντα χαρακτήρισε και χαρακτηρίζει αυτή τη σχέση είναι η δυνατότητα της εκάστοτε ηγεσίας (μέρους ή όλου) του χώρου, όταν το παρατραβάνε, να παρεμβαίνει με χαρακτηριστικό διοικητισμό και να ξεφορτώνεται τους ενοχλητικούς σε προσωπικό όμως πάντα επίπεδο και όχι ως πολιτική θέση και άποψη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο οποιοσδήποτε στοιχειωδώς ασχολούμενος και με ένα κύκλο γνωστών του, επιχειρήσει να φτιάξει πολιτική κίνηση στο χώρο σύντομα θα βρει αρωγούς (εκ προθέσεως, εξ αγνοίας ή απλά λόγω αναζητήσεως και ανάγκης συμμετοχής σε κάποιου είδους συλλογικότητα) από μια σειρά πολιτών του χώρου.
Έτσι, ο κάθε “πονηρός” ή γιατί όχι και ο απλά “αλαφροΐσκιωτος” μπορεί, αν το χειριστεί λίγο έξυπνα, να εγκαταστήσει μια σχέση αναγνώρισης με το ευρύτερο κοινό της κεντροαριστεράς και του μεσαίου χώρου. Με λίγη καπατσοσύνη και με τις κατάλληλες ανοχές ή βοήθειες γίνεσαι επίσημος συνομιλητής στελεχών με πορεία εκπαίδευσης και δοκιμασίας στη ζωή ή με ιστορία στο χώρο της προοδευτικής παράταξης, κερδίζοντας μια συγκυριακή αλλά χρήσιμη κατ’αυτούς αναγνώριση.

Δεν είναι όμως αυτού του επιπέδου και ποιότητας όσοι σε δύσκολους καιρούς σήκωσαν το βάρος της ευθύνης, της λογικής, της συναίνεσης και τελικά του πατριωτισμού. Για τούτο και παραμένουμε αισίοδοξοι. Αργά η γρήγορα η ίδια η ζωή θα επιβεβαιώση ή και θα διαψεύσει επιλογές όπως συνήθως συμβαίνει. Και τότε πάλι εδώ θα είμαστε. Μικρός είναι ό τόπος και γνωριζόμαστε. Για τούτο ας αποφεύγουμε να προσωποποιούμε πολιτικές διαφορές και απόψεις αν και εφόσον αυτές υπάρχουν.

Περί διδύμων και τριδύμων στην εξουσία, ο λόγος και συνηγορία υπέρ της εθνικής συνεννόησης

Κώστας Χλωμούδης, Μεταρρύθμιση, 22/02/2017

Σαν έτοιμοι από καιρό…
Οργίασαν το προηγούμενο σαββατοκύριακο οι αναρτήσεις στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή ένα ρεπορτάζ(;), με αναφορά στη κα Γεννηματά και την άποψή της, για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της κρίσης στη χώρα και τη πιθανότητα να συμβάλλει ή όχι, η παράταξή της, για την δημιουργία του επόμενου κυβερνητικού σχήματος…
Η κα Γεννηματά φέρεται να υποστήριξε (ή κάπως έτσι τα αντιλήφθηκα προσωπικά) πως ο χώρος που εκπροσωπεί, δεν μπορεί να αναλάβει πλέον άλλο την ευθύνη για τη διαχείριση του εθνικού προβλήματος, μιας και η προσπάθειά αυτή, τα προηγούμενα χρόνια, δεν αναγνωρίσθηκε από τους Πολίτες στις εκλογές…
Να επαναδιατυπώσουμε βεβαίως την άποψη ότι οι πολιτικές παρατάξεις υπάρχουν για να εκφράζουν και να εκπροσωπούν κοινωνικές δυνάμεις, απόψεις και συμμαχίες. Αυτό στην αστική Δημοκρατία δυτικού τύπου εκφράζεται στις εκλογές…
Προφανώς ο ιστορικός ρόλος, η εθνική ευθύνη και η συμβολή στο πολιτικό γίγνεσθαι των όποιων συλλογικοτήτων και των ηγεσιών τους, κρίνεται και αξιολογείται από την κοινωνία και τους θεσμούς της (διαρκώς αλλά και σε ύστερο χρόνο) από τα αποτελέσματα…
Οι ευθύνες των κομμάτων παραμένουν στη κρίση των ψηφοφόρων, που είναι σεβαστή η άποψή τους, αλλά δεν σημαίνει πως οι επιλογές τους (το έχει αποδείξει η ιστορία) είναι πάντα σωστές και προς το συμφέρον της κοινωνίας τους.
Θα ήταν ευχής έργο αν ο κος Παπανδρέου δεν βιαζόταν και δεν εκβίαζε για εκλογές το 2009 και άφηνε στο κο Καραμανλή και τη ΝΔ (ως βασικό υπεύθυνο του προβλήματος) να αναλάβει και να διαχειριστεί μέρος του κόστους επίλυσης των επιπτώσεων…
Θα ήταν καθοριστικής σημασίας η επιλογή να διεκδικηθεί η επιλογή να ψηφιστεί το πρώτο μνημόνιο από 180 βουλευτές τουλάχιστον ή διαφορετικά να ήταν αποτέλεσμα εκλογικής διαδικασίας.
Θα ήταν ευχής έργο ο κος Σαμαράς να μη προσδιοριζόταν από την αντιπολιτευτική του μανία, που την επένδυσε με τον αντιμνημονιακό λόγο των Ζαππείων και έβαζε πλάτες κοινής διαχείρισης των μνημονιακών επιπτώσεων και αμέσως μετά να αναλάμβανε την εξουσία…
Θα ήταν ευλογία για τη χώρα αν ο κος Τσίπρας δεν χρησιμοποιούσε τις και αυτός τις εκλογές για πρόεδρο της Δημοκρατίας και άφηνε την κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου να ολοκληρώσει την αξιολόγηση και μετά να οδηγούμαστε στις εκλογές.
Θα ευχόμαστε να μη προέτρεχε ξανά ο κος Μητσοτάκης και αμέσως μετά 8 μήνες από τις εκλογές να πρότασσε το αίτημα πάλι για εκλογές, χωρίς να έχει ξανά ολοκληρωθεί η διαδικασία της αξιολόγησής. Έχει συναίσθηση τι έχει να αντιμετωπίσει και σε τι θέση θα βρίσκεται εκείνος και η παράταξή του όχι περισσότερο μετά από έξι (6) μήνες εξουσίας του;
Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η όποια κυβέρνηση του όποιου διδύμου σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι θνησιγενούς βιωσιμότητας; Προφανώς όσοι δεν έχουν αίσθηση ακόμη των μεγεθών των προβλημάτων που θα αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία τα επόμενα χρόνια.
Είναι προφανές ότι η όποια δυνατή και αποτελεσματική διαχείριση, του εθνικού προβλήματος, απαιτεί στοιχειώδη (στα βασικά επί του μνημονίου) συναίνεση και εθνική συνεννόηση. Συνθήκη που ελάχιστα, αν όχι καθόλου, αναδείχθηκε σε όλη αυτή τη περίοδο της κρίσης. Καμία πολιτική δύναμη, από μόνη της, δεν μπορεί να αναλάβει αποτελεσματικά να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια.
Άρα το πρόβλημα με την πρόταση για το δίδυμο (Ν.Δ.- Δημ.Συμ.), δεν είναι αν θα έχει περαιτέρω φθορά ή όχι ο ένας εκ των δύο ή και οι δύο, αλλά αν αποτελεί αποτελεσματική και ικανή εγγύηση, για πραγματική πορεία στην έξοδο από τα μνημόνια και στη διαμόρφωση εθνικού σχεδίου για την οικονομία.
Υπ’ αυτή την έννοια υποστηρίζουμε την θέση, να πιεστούν, με κάθε τρόπο και τακτική, τα δυο μεγαλύτερα κόμματα, μετά τις εκλογές, να συνεργασθούν με την συνεπικουρία και των άλλων υπεύθυνων ευρωπαϊκών δυνάμεων, να οδηγήσουν σε μια τέτοια πορεία τη χώρα. Ασκούμε δηλ. τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση με όλους τους τρόπους έτσι ώστε οι δυο μεγάλες παρατάξεις να αναλάβουν την ευθύνη.
Σε κάθε περίπτωση, θα είναι άδικο για όποιον, κακοπροαίρετα, δεν αναγνωρίζει την συνείδηση εθνικής υπευθυνότητας, που έχει επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια η Δημ. Συμπαράταξη. Δεν χρειάζεται μεγάλη σκέψη για να κατανοήσει κανείς ότι αυτός ο πολιτικός χώρος θα συνεχίσει ως Υπεύθυνη και πατριωτική δύναμη, εκτός των άλλων, να είναι αυτή η παράταξη που ξεκάθαρα «…δεν θα παίξει με τις τύχες της χώρας μετά τις εκλογές…» , όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, όποτε και αν αυτές γίνουν…
Έτσι ή αλλιώς προτεραιότητα αποτελεί η αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων με ενίσχυση των δυνάμεών της και «η συγκρότηση κυβέρνησης φιλοευρωπαϊκού προσανατολισμού και προοδευτικών μεταρρυθμίσεων με ευρεία κοινοβουλευτική και κοινωνική πλειοψηφία που θα υπηρετήσει ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Σε κάθε περίπτωση όμως, η χώρα δεν πρέπει να μπει στην περιπέτεια της ακυβερνησίας την επομένη των εκλογών».
Για τούτο ας πάψουμε να πυροβολούμε στα τυφλά έχοντας ως μοναδικό κριτήριο το παρόν, χωρίς να κάνουμε μια μικρή προβολή στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Ιδιαιτέρως αν αυτή η συζήτηση υποθάλπεται και από στρατηγικές επικράτησης απόψεων και προσώπων στον ενδιάμεσο χώρο, για τον οποίο πρέπει να εργαστούμε προς την ενότητά του..

Οι Βουλευτικές "μεταγραφές"...

ΤΕΤΑΡΤΗ, 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Ως ενεργοί πολίτες παρακολουθούμε τις τελευταίες "πολιτικές" (!) πράξεις Βουλευτών που, άλλοι μέσω ανεξαρτητοποίησης και άλλοι άμεσα, εντάσσονται σε διαφορετικές κοινοβουλευτικές ομάδες από αυτές που εξελέγησαν…
Από τη στιγμή δημιουργίας του «ΠΟΤΑΜΙ», είμαστε αρκετοί από αυτούς που παρά τη προγραμματική σύγκλιση, σε πολλά επίπεδα με τις προτάσεις αυτού του κόμματος, δεν κρατήσαμε απλώς επιφυλάξεις αλλά διατυπώσαμε ισχυρές διαφωνίες για τη συμβολή αυτής της πολιτικής κίνησης, στην ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος και στην ενότητα του Μετώπου Λογικής ως πατριωτικού καθήκοντος για τη χώρα…
Δεν επιχαιρόμαστε για την τύχη αυτής της προσπάθειας…
Αλλά δεν επικροτούμε και την προσωπική (γιατί όχι καιροσκοπική) μεταγραφή των Βουλευτών χωρίς στοιχειώδη αποτίμηση των επιλογών τους στο πρόσφατο παρελθόν…
Επιμένουμε και για τα κόμματα που τους "συλλέγουν" έτσι χωρίς αρχές και ηθική… Θα το βρουν μπροστά τους…
Η πολιτική ηθική προσβάλλεται βάναυσα πέρα από ότι έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια...
Θα περιμέναμε από όσους επαγγέλθηκαν το νέο ύφος και ήθος, εφόσον διαφωνήσουν με το κόμμα με το οποίο εξελέγησαν και επιθυμούν την ένταξή τους σε κάποιο άλλο (θεμιτό και φυσικό) να παραδίδουν την έδρα τους και να επιδιώξουν την επανεκλογή τους με τα νέα δεδομένα στις επόμενες εκλογές…
Τα κόμματα που τους υποδέχονται, χωρίς να έχουν παραιτηθεί από τη βουλευτική τους έδρα, δεν κάνουν τίποτα λιγότερο από το να καλλιεργούν το "καιροσκοπικό μεταγραφισμό" στη πολιτική και τελικά να αναπτύσσουν το θερμοκήπιο για κάθε είδους αποστασίες…
Και οι αποστασίες δεν έχουν χρώμα…

Με αφορμή συζητήσεις περί των επιδράσεων του φαινομένου Σώρρα.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 4 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε αυτές τις μέρες σχόλια για την μη ορθή αντιμετώπιση του φαινομένου Σώρρα, από πολλούς εμβριθείς σχολιαστές των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από διάφορα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που, όπως πάντα, τα ξέρουν όλα...

Βέβαια τι να σου κάνουν και αυτοί οι ταλαίπωροι, οι επί της ενημέρωσης, όταν έχεις τέτοιους (Π)ολίτες...
Επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά η ρήση, πως κάθε κοινωνία έχει τα μέσα ενημέρωσης που της αξίζουν... Στη προκείμενη περίπτωση όλα αυτά τα χρόνια και με αναφορά στη Τράπεζα Ανατολής έχουμε ακούσει τερατολογίες!
Η πολιτεία έχει χρέος να σταματάει γρήγορα όταν κάτι άρρωστο εξελίσσεται στο σώμα της.
Έχουμε όμως και οι υπόλοιποι ευθύνη, όταν απλώς γελάμε πίσω από την πλάτη τους, χωρίς αντιδράσεις.

Λέγαμε άφησέ τους… αυτοί είναι «ψεκασμένοι»… και θεωρούμε ότι καθαρίζουμε προσδιορίζοντάς τες ως αστείες καρικατούρες αυταρχισμού.

Άνθρωποι που γυαλίζει το μάτι τους μπορούν ανενόχλητοι να διακηρύττουν το μίσος τους, να εντάσσουν εαυτούς και αλλήλους σε άτυπες και δικτυακές πρωτοβουλίες- συλλογικότητες και να αγορεύουν στα κανάλια, υποστηρίζοντας ακραίες συμπεριφορές (ας θυμηθούμε ποια ραδιοτηλεοπτικά μέσα και εκπομπές έβγαλαν αντίστοιχες και χειρότερες φιγούρες όπως τον Σώρρα στον αέρα).

Δυστυχώς όμως αυτές οι περιπτώσεις όταν αποκτήσουν και κατακτήσουν μια κρίσιμη ποσότητα, σε εποχές κρίσης και μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων, γίνονται επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία αλλά και για την κοινωνία. Σταματούν να είναι οι γραφικοί που προκαλούν γέλιο.

Προφανώς ο μόνος τρόπος αντίδρασης είναι η νομιμότητα. Πρώτα και κύρια από το ίδιο το κράτος δικαίου, τους θεσμούς του και την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Αλλά πάνω από όλα τους ίδιους του Πολίτες.

Η Δημοκρατία χρειάζεται διαρκή υποστήριξη από τους νέους, αλλά και κλασσικούς, θεσμούς της για να μπορεί να υπάρξει.

Όταν λειτουργούν αυτοί οι θεσμοί και εμείς ως πολίτες μάθουμε(!) να τους εμπιστευόμαστε (βεβαίως και να τους ελέγχουμε υπό συνθήκες "κανονικότητας"), τότε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και (Π)ολίτες θα εκφράζονται πιο υπεύθυνα και με σεβασμό σε εαυτούς και αλλήλους...

Και πάλι για την “αποστρατιωτικοποίηση” του επί τη Ναυτιλία Υπουργείου

ΠΕΜΠΤΗ, 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Είναι προφανής η σιωπή, μετά την ήττα που είχε η άποψη για αποστρατιωτικοποίηση του υπουργείου που ασχολείται με τα της ναυτιλίας, μετά την ανοργάνωτη παρέμβαση και εν τέλει υπονομευτική του στόχου, που έγινε στη πρώτη φάση της κυβερνήσεως του κου Γ.Α. Παπανδρέου.

Χωρίς σχεδιασμό, χωρίς πλαίσια μετάβασης και με υψηλούς κινδύνους για τον ίδιο το τομέα της ναυτιλίας, ως έναν από τους πλέον σημαντικούς για την οικονομία. Με τη συντριπτική πλειοψηφία όλων όσων υποστήριζαν (θεωρητικά και ως άποψη υπέρ της ναυτιλίας) μια τέτοια προοπτική, να παρακολουθεί αμέτοχα και αποστασιοποιημένα εκείνη την πολιτική πρωτοβουλία. Πρωτοβουλία που κλήθηκαν να υλοποιήσουν άτομα που ποτέ δεν είχαν υποστηρίξει κάτι σχετικό (Υπουργοί, Γεν. Γραμ. κλπ...).

Από την ίδια τη πολιτική ηγεσία της εποχής, εκπέμπεται, σε εκείνη τη φάση, η εν τοις πράγμασι υπονόμευσή της. Με μια "επιχειρηματολογία" που, στη καλύτερη των περισσότερων περιπτώσεων, αναπαρήγαγε στερεότυπα του τύπου " η δυσκολία κατανόησης της διαφοράς στρατιωτικού και πολιτικού υπουργείου επί τα της ναυτιλίας" ή το γνωστό "είναι άραγε τώρα η ώρα για τέτοια;" κλπ. κλπ….

Στη τότε κυβερνητική πολιτική, αξίζει να υπενθυμίσουμε τη κριτική για υπαναχωρήσεις από την τότε αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν άτεγκτος και σκληρή. Για ανορθολογικότητα και ενδοτισμούς, της τότε κυβερνήσεως. Για πρόθεσή της να επιτρέπει να γίνεται "πολιτική με στολή"…

Σήμερα μόλις πέντε χρόνια μετά και μετά από ένα χρόνο της δεύτερης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η ειδησεογραφία φέρνει τον νέο υπουργό να υποτάσσεται σε επιθυμίες που, τελικά, αλλοιώνουν στην ουσία του, το ίδιο το πολίτευμα της χώρας μας.

Σε συνάντηση που είχε, μόλις δυο ημέρες μετά την παραλαβή του Υπουργείου, με το Committee του Λονδίνου (Ελληνική Επιτροπή Ναυτιλιακής Συνεργασίας) φαίνεται να υπεδείχθη στον κο Κουρουπλή και αυτός να συμφωνεί ότι “… ο ρόλος του Λιμενικού Σώματος πρέπει να αναβαθμιστεί περαιτέρω, στην εκπροσώπηση της χώρας μας στα διεθνή fora, τον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (ΙΜΟ) και την Ευρωπαϊκή Ένωση…”.

Είναι προφανής η παραδοξότητα μια τέτοιας επιλογής και μάλιστα αναβαθμισμένης. Πουθενά στο κόσμο και από καμιά χώρα δεν υπάρχει τέτοια υποβάθμιση από τη μια του ίδιου του διπλωματικού σώματος και από την άλλη των σχετικών με τα αντίστοιχα θέματα Υπουργείων (των Εξωτερικών, Μεταφορών, Περιβάλλοντος, Οικονομικών, Τουρισμού κλπ.).

Είναι πράγματι δύσκολο να γίνει συζήτηση επί του θέματος και να μην υπάρχει (τις περισσότερες φορές) παρερμηνεία προθέσεων, εδώ μάλιστα όπου τίθεται θέμα αμφισβήτησης ισχυρής παράδοσης ετών και καθεστηκυίας αντίληψης και συμφερόντων.
Για να μπορεί να γίνει δημιουργική μια τέτοια συζήτηση, απαιτείται να υπάρχει μια κοινή συμφωνημένη βάση και να τεκμηριώνουμε τα δεδομένα μας. Και τέτοια συζήτηση θα είναι αυτή που θα αποδεικνύει (όχι απλώς να υποστηρίζει) την υψηλή αποτελεσματικότητα της όποιας υπηρεσίας και εν προκειμένω αυτής που αφορά στο Διοικητικό φορέα επί της ναυτιλίας (προσοχή δεν αναφέρομαι σε αυτήν επί των καθηκόντων της ακτοφυλακής).

Ποιες μετρήσεις αποδόσεως και με ποιους δείκτες στη διάθεσή μας, έχουμε διαμορφώσει την πεποίθηση για “Best Practice”, πέρα από τη σεβαστή υποκειμενική μας άποψη; Αναφερόμαστε στην ισχύ του “Greek model” ως λειτουργικότερου έναντι των άλλων μορφών οργάνωσης του διοικητικού φορέα της ναυτιλίας σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Αντιθέτως έχουμε υπόψη μελέτες και μετρήσεις που εντοπίζουν έλλειμμα αποδοτικότητας σε σύγκριση με εθνικούς αλλά και σε διεθνείς μέσους όρους. Παρά ταύτα μια σοβαρή συζήτηση εκτός κομματικής αντιπαράθεσης και σκοπιμότητας θα είναι χρήσιμη .

Η εκπροσώπηση ως επί των πλείστον του συνόλου των κρατών, σε όλα τα όργανα και διεθνή fora (στα οποία προτείνεται από Committee η αναβάθμιση της συμμετοχής του Λ.Σ.) γίνεται από επαρκώς τεχνοκρατικά, εξειδικευμένο και κατηρτισμένο προσωπικό. Αυτά τα στελέχη ανήκουν σε υπηρεσίες που κατά τεκμήριο είναι στον αντίποδα των οργανωσιακών μοντέλων “στρατιωτικού” τύπου. Ανήκουν σε οργανωσιακά μοντέλα τα οποία είναι κτισμένα να είναι “ανοικτά” στην αμφισβήτηση, στην καινοτομία, στην έρευνα και τελικά στη συμμετοχή και στη διαμόρφωση της “άποψης” από τα ίδια τα στελέχη αυτών των δομών. Τι σχέση έχoυν τα προηγούμενα, που αποτελούν τα διεθνή και κοινά παραδείγματα, με τη στρατιωτική κουλτούρα και λειτουργία αυτών των δομών;

Σεβαστή η άποψη από το Committee αλλά πρέπει να τεκμηριωθεί, όχι με τη δύναμη του ισχυρού αλλά με τη ισχύ της τεκμηρίωσης. Το ίδιο και από τη πολιτική ηγεσία εφόσον τελικά οικειοποιηθεί την άποψη. Διαφορετικά θα είναι ευάλωτοι στη κριτική ότι “… κάποιοι επιθυμούν να δίνουν “εντολές” και αυτές να γίνονται εθνική θέση... Χωρίς την συμμετοχή των αντιπροσωπευτικών φορέων της Δημοκρατίας, την απαιτούμενη συζήτηση και διαβούλευση που απαιτούν οι εποχές μας…”.

Όταν ένστολο προσωπικό ασχολείται με θέματα τα οποία είναι αμιγώς πολιτικά, αυτό από μόνο του συνιστά μη ορθολογική διαχείριση ανθρώπινων και δημοσιονομικών πόρων από το κράτος. Δεν πρέπει κανείς να συναινεί άμεσα ή έμμεσα στη παραγωγή μηχανισμών “εξάτμισης του πολιτικού" στο κράτος και στην αντιπροσώπευση, αποδυναμώνοντας τη συλλογική πολιτική ισχύ. Γιατί έτσι δεν θα μπορέσεις ποτέ να περιορίσεις τους όρους που προκαλούν οι ομάδες συμφερόντων (σαφής η αναφορά στην συγκεκριμένη κατηγορία πλοιοκτησίας) και επιχειρηματίες, να εποικίσουν τη δημόσια σφαίρα με τις θέσεις τους, την επιρροή τους και την υλοποίηση των δικών τους επιδιώξεων και συμφερόντων που δεν είναι πάντα ίδια με αυτά της υπόλοιπης κοινωνίας.
Και εν προκειμένω θα πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιος πειστικά το γεγονός ότι εντοπίζουμε άσκοπη επένδυση σε στρατιωτική κατάρτιση, διακρίνουμε μεγαλύτερο μισθολογικό κόστος με μεγαλύτερο χρόνο συνταξιοδότησης σε σχέση με τους πολιτικούς υπαλλήλους, καταγράφουμε λανθάνουσα “αταξία” στη διαφοροποίηση των κριτηρίων πρόσληψης σε σχέση με αυτά των άλλων υπηρεσιών του κεντρικού κράτους.
Η σκέψη για ένα “Πολιτικό Υπουργείο” δεν είναι νέα και θα συνεχίσει να μας φωνάζει η διεθνής πρακτική. Όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμα και η ίδια η πλοιοκτησία, παρά τον δημόσιο λόγο που αρθρώνει και την σθεναρή υπεράσπιση του status quo, ταξιδεύει ανά τον κόσμο και γνωρίζει την ανορθογραφία που παράγεται από την ιδιαιτερότητα της Ελληνικής επιλογής. Η εύκολη αναφορά που μας χρεώνεται, είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε την αξία και ικανότητα των στελεχών του Λ.Σ. που ασχολούνται με τα του διοικητικού φορέα της Ναυτιλίας (περίπου 350 στελέχη). Στελέχη με διεθνή εμπειρία και ικανότητες, γνώσεις και εξειδικευμένη κατάρτιση στο τομέα. Στελέχη που τα περισσότερα γνωρίζουμε προσωπικά και αρκετά έχουν εκπαιδευτεί και από δικές μας εκπαιδευτικές δράσεις...

Κάθε άλλο. Υποστηρίζουμε πως αυτό το μοντέλο δεν αφήνει και δεν επιτρέπει, από τη φύση του, την αξιοποίηση των ικανοτήτων των ατόμων αυτών και δεν διεκδικεί την υψηλή αποδοτικότητά τους, γιατί απλώς οι αποδώσεις και επιδόσεις πρέπει να είναι σταθερές και συγκεκριμένες ανεξαρτήτως προσώπων, όπως επιβάλλει το μοντέλο αυτό. Η λειτουργία τους πρέπει να είναι άμεσα συνυφασμένη με την “ιεραρχία” και την “εντολή” (εν προκειμένω διαταγή). Υπ’ αυτή την έννοια η όποια κριτική δεν αφορά στη ποιότητα των συγκεκριμένων στελεχών, αλλά σε αυτή καθεαυτή τη δομή του Υπουργείου. Δομή που, από τη φύση του στρατιωτικού μοντέλου οργάνωσης, έχει συγκεκριμένες δυνατότητες και περιορισμούς στην ανάγκη για άμεση προσαρμογή στις εξελίξεις του PESTEL.
Η αντιπαράθεση επί του θέματος δεν μπορεί παρά να είναι κατ' εξοχήν τεχνοκρατική. Ως τέτοια δεν έχει δυστυχώς αναδειχθεί και για τούτο έχει ηττηθεί μέχρι στιγμής. Γιατί ποτέ δεν ετέθη ως τέτοια... Αντιπαράθεση από αυτές που, η ορθή σκέψη και λόγος, οφείλει να κερδίσει. Οι εκφραστές της να έχουν υπομονή και επιμονή για να πείσουν για τις προθέσεις και τους σκοπούς της άποψης τους. Αν θέλουμε όντως να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις από τα συμφέροντα του παρελθόντος που δεν ανταποκρίνονται ούτε κατά διάνοια στο παρόν.
Αυτού δε του είδους οι προτάσεις που αντιπαραθέτουν την λογική στη συνήθεια, σε μια συντηρητική κοινωνία δεν μπορεί να είναι πολυσυλλεκτικές. Γιατί τελικά είναι στη βάση τους, τουλάχιστον για τα εθνικά δεδομένα, ανατρεπτικές…

Είναι προτάσεις που διασπούν τη "μέση συνείδηση" και επιχειρούν να την αναδιοργανώσουν, υπερβαίνοντας τη συντεχνιακή τους ενότητα. Είναι δηλαδή, αναπόφευκτα, προτάσεις σύγκρουσης με το καθεστώς...

Και κατά τούτο θα παρακολουθούμε τη συζήτηση με συμπάθεια παρά τα ενορχηστρωμένα βέλη και ερμηνείες προθέσεων που θα δεχθούμε. Είτε από αυθόρμητους «στοχαστές» είτε από εντεταλμένους…

28 Οκτωβρίου 2016: Τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ του σήμερα.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016
Για την Ενότητα στη χώρα μας και στη κοινωνία.

Όχι δεν θέλουμε να το "παίξουμε" νηφάλιοι και "ισορροπιστές"... Δεν επιθυμούμε το ρόλο του “κυανόκρανου” γιατί δεν το επιλέγουμε ως πολιτική δράση... Δεν προκρίνουμε ως επιλογή την πολιτική συναίνεση ως εν γένει μια λειτουργία για "αγαπησιάρηδες"... Επιδιώκουμε την σκληρή αντιπαράθεση με τους θιασώτες του διχαστικού λόγου από όπου και αν προέρχονται... Διεκδικούμε και εργαζόμαστε για την απομόνωση όσων, στο πολιτικό διάλογο φέρνουν, από το παράθυρο εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα μίσους ακόμη και με “εσάνς” από διανόηση... Επιλέγουμε να μην είμαστε ουδέτεροι όταν νοιώθουμε, άτομα από το χώρο του συνταγματικού τόξου, να διολισθαίνουν και να υιοθετούν εκφράσεις, πρακτικές και πολιτικό λόγο, που πριν λίγο καιρό καταδικάζαμε γιατί προερχόταν από τους τότε λαϊκιστές της αντιπολίτευσης… Επιμένουμε διαχρονικά στην αντίθεσή μας με το διχαστικό "ή με εμάς ή με αυτούς", σε όποια εκδοχή του είτε από τους παλαιότερους είτε από τους όψιμους εκφραστές του... ΝΑΙ: Ζητούμε και εργαζόμαστε για την ευρύτερη δυνατή συναίνεση στο πολιτικό μας σύστημα ως μοναδική δυνατότητα να υλοποιήσουμε και να φύγουμε από τα δεσμά των μνημονίων… Δεν εμπιστευόμαστε την επάρκεια και την ικανότητα να διαχειριστούν λύσεις προοπτικής από μόνοι τους ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ (το βιώνουμε) αλλά ούτε η Ν.Δ. όπως πολιτεύεται και καταγράφεται στη συνείδηση του κόσμου… Δεν θέλουμε να σφραγίσει τη σημερινή μας κοινωνία η λογική του μίσους των “επηρμένων ημιμαθών”… Το αναγκαίο και ενδεδειγμένο πολιτικό και προγραμματικό μέτωπο, στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα αφήσουμε δια της διολισθήσεως να μας οδηγήσει στη παγίδα του ενιαίου ΑντιΣυριζαϊκού μετώπου, σε παραλλαγή και γελοιοποίηση της πολιτικής συλλήψεως (εξαιρετικής για την εποχή και τον στόχο της) της ΕΑΔΕ με παράφραση του Α_... Ναι θα εργαστούμε για συγκλίσεις σε προγραμματικό επίπεδο ανεξαρτήτως της πολιτικής καταγωγής και προέλευσης… Οι καιροί δεν αφήνουν περιθώρια για κάθε είδους “καθαρότητες”, που είναι χρήσιμες σε άλλες εποχές… Και όλα αυτά για τη χώρα μας και τις επόμενες γενιές…

Γιατί ο παραταξιακός διαγκωνισμός μόνο θετική συμβολή δεν είχε, για να μπορεί να νομιμοποιήσει την συνέχειά του και τους κάθε λογής οπαδούς και φανατικούς εκφραστές του…

Όχι ρε "φίλε/η", δεν θα είσαι και αυτή τη φορά από πάνω...

Δεν θα ξεχάσουμε τι μας έσουρες με την απολυτότητα και τη μισαλλοδοξία του λόγου σου...

Εμείς εδώ και χρόνια πολεμούμε το λαϊκισμό όπως και τώρα...

Εμείς αρνηθήκαμε το ψεύτικο αλλά και διχαστικό Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο...

Εμείς και σήμερα εκφράζουμε την αντίθεσή μας επί του πολιτικού στις προτάσεις και στα προγράμματα και αποφεύγουμε να προσωποποιούμε τις αντιθέσεις σπιλώνοντας συνειδήσεις...

Εμείς και τότε και τώρα υποστηρίζαμε ότι άλλη σοβαρή εναλλακτική πρόταση εκτός από την υλοποίηση των μνημονίων, για να φύγουμε από αυτά και να ξεπεράσουμε την κρίση, δεν υπάρχει...

Εσύ μας φλόμωσες τότε με την άρνηση (Ζάππεια οι μεν και "σκισίματα" με ένα άρθρο και ένα νόμο οι δε) και τώρα για την "άλλη" την αποτελεσματικότερη και με λιγότερες επιπτώσεις υλοποίηση...

Εμείς και τότε και τώρα καλούσαμε για εθνική συνεννόηση και αν συμμετείχες και εσύ η χώρα θα είχε σωθεί... Απλώς δεν θα είχες την ευκαιρία να μας χαρακτηρίσεις αριστερό ή αντίστοιχα δεξιό δεκανίκι...

Όχι φίλε/η δεν πήγαμε και δεν θα πάμε με τους μεν για να ασκήσουν μονομερώς οι δε την εξουσία τους, γιατί στη τελική οι δικές μας προτάσεις είναι καλύτερες για τη χώρα και την κοινωνία... Σήμερα πλέον ακόμη και εσύ το έχεις αντιληφθεί και μπορείς έστω και σιωπηρά και να το αποδεχθείς...

Με ευκολία έκανες ερμηνεία προθέσεων για την άποψη του άλλου, κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων και χρησιμοποίησες το όχημα περί μεταρρυθμίσεων ενώ ήσουν υποκειμενιστής, ο πλέον δογματικός και ασύστολα αντι-συλλογικός...

Τώρα έχουμε πλέον γνωριστεί... Πήγαινε εκεί που θέλεις να πάς χωρίς τη δική μας συναίνεση και συνενοχή...

Εμείς θα συνεχίσουμε την προσπάθειά μας για Εθνική συνεννόηση και διαμόρφωση ενωτικά του πολιτικού υποκειμένου που θα εκφράσει αυτή τη πολιτική...

Το φ/β έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς/ες από εμάς με ημιδημόσιο λόγο για τα κοινά και σχετικά περιορισμένη εκτός των "φίλων" μας αναγνωρισιμότητα, να δοκιμάζουμε σε εύρος χρόνου τις απόψεις μας σε ευρύτερο κύκλο, πέραν των της οικογένειας, του επαγγέλματος και του κοινωνικού μας κύκλου, συνομιλητών…

Έτσι έχουμε τη δυνατότητα να αξιολογούμε "φίλους" που δεν είχαμε την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε στο διάβα της ζωής μας και να αποτιμήσουμε τα θετικά αυτής της κοινωνικής δικτύωσης όπως και το να "βλαστημήσουμε" τη στιγμή που δεχθήκαμε την ψηφιακή σχέση με κάποιους/ες από αυτούς…

Τα τελευταία αυτά χρόνια της κρίσης, που συνέπεσαν με την δυναμική αξιοποίηση των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης στη χώρα μας, μας έχει δοθεί η ευκαιρία να δούμε και να ασχοληθούμε με πολυποίκιλα σχόλια που έχουν αναρτηθεί από τον καθένα/μια μας.

Το δικαίωμα στην αλλαγή γνώμης και άποψης δεν μπορεί κανείς/μια να το στερήσει σε κανένα/μια μας…

Αρκεί να συνοδεύεται με μια πραγματική αναγνώριση και κατανόηση του λάθους…

Δεν μπορεί πάντα και σε όποιες συνθήκες μεταβολής άποψης να διεκδικείς το ρόλο του τιμητή και του δικαιωμένου…

Όταν μάλιστα η εκφορά του λόγου σου ήταν διχαστική, προσβλητική και απαξιωτική για όποιον είχε διαφορετική γνώμη και συνήθως καβαλούσες το κύμα της επικρατούσας άποψης και της ερχόμενης κατάστασης πραγμάτων…

Η επιλογή για κοινωνική και πολιτική συναίνεση να γίνει πολιτικό πρόταγμα και όχι επιλογή à la carte

Η χώρα είχε και έχει, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης (και όχι μόνον), ανάγκη από μια προσπάθεια ευρύτερης συναίνεσης, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της.

Πόσοι και ποιοι μπορούν να υποστηρίξουν ότι η ανάγκη για εθνική συναίνεση, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, δεν είναι ένα σωστό αίτημα;

Πως θα μπορέσουμε αλλιώς να βγούμε από την βαθιά και πολύχρονη κρίση, που έχει καταστρέψει τα θεμέλια της κοινωνίας μας;

Πως μπορούν να κτισθούν, αργά και βασανιστικά, οι προϋποθέσεις για Εθνική συνεννόηση;

Την προσπάθεια όμως αυτή βεβαίως και την δυναμίτισε με κάθε τρόπο ο Σύριζα, στο παρελθόν και δεν φαίνεται να αποτελεί στοιχείο της στρατηγικής του κατά το παρόν, καλλιεργώντας από τη μια φρούδες ελπίδες και από την άλλη το φθόνο και το μίσος απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους και σε όσους του ασκούν κριτική.

Ο λαϊκισμός σε όλες τις εκφάνσεις του, παλαιός και νέος, αλλά και ο καιροσκοπισμός έχουν όμως τα όρια τους.

Το μεγάλο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η κοινωνία μας, σήμερα, είναι η απουσία κουλτούρας συναίνεσης και η επικράτηση του λαϊκισμού, κάθε λογής... Παλαιότερου και νέου...

Ζητούμενο είναι πως θα ετοιμαστούμε για να τελειώνουμε με το πραγματικά "παλαιό" έτσι όπως αυτό εκφράσθηκε τα προηγούμενα χρόνια... Το πρόβλημα όμως έχει διαπεράσει εκτός της πολιτικής, σε ένα μεγάλο βαθμό, το κοινωνικό σώμα… Για τούτο θα πρέπει να ετοιμασθούμε για να αντιμετωπισθεί και το φαινόμενο με τους "παλιούς" ξερόλες πολίτες (άνδρες και γυναίκες), που γέννησε η μεταπολίτευση και άνθισαν στη πρόσφατη περίοδο της κρίσης… Ιδιαιτέρως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κρύβουν σε ένα μεγάλο βαθμό τις "γκρίζες" ψυχικές μας ιδιαιτερότητες… Αυτούς που νομίζουν πως τρολλάροντας και ανοητολογώντας γράφουν την σύγχρονη ιστορία…

Εθνική συναίνεση και συνεννόηση νοείται μόνο αν συμφωνήσουμε σε στόχους και σε γενικούς άξονες πολιτικής, σαν πρώτο θεμέλιο. Πολλές φορές αυτό γίνεται εξ’ ανάγκης και όχι εξ’ επιλογής. Χαρακτηριστική περίπτωση η περίπτωση κυβερνήσεως σαμαρά με συνεργασία Ν.Δ., ΠαΣοΚ και Δημ.Αρ. Δεν είναι περίεργο, αν και εκτός εποχής, που όλο περισσότερο ο κος Μητσοτάκης τελευταίως μας θυμίζει τον κο Σαμαρά των Ζαππείων. Από την μια δηλώνει για “…οριστικό διαζύγιο από τον λαϊκισμό"… και από την άλλη "εγώ δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσω να συγκυβερνήσω με τον κ. Τσίπρα, γιατί μας χωρίζει άβυσσος"… (θυμάμαι τις πρόσφατες αλλά και κατά το παρελθόν εκφράσεις για την άβυσσο μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ…). Όπως τότε πριν το ’12 που το πρόβλημα για την Ν.Δ. ήταν το ΠΑΣΟΚ!.. Αποτέλεσμα; Να θεριέψει ο ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει πρωθυπουργός ο κος Σαμαράς, αλλά το πρόβλημα της χώρας να μην έχει λυθεί εδώ και έξι (6) ολόκληρα χρόνια... Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τον στείρο αντικυβερνητισμό στον ΣΥΡΙΖΑ που δειλά- δειλά κάποια εκ των στελεχών του αντιλαμβάνονται εσχάτως την ανάγκη για εθνική συνεννόηση… Το θέμα και τότε (’11, ’12, ΄14…) ήταν και είναι και σήμερα η υλοποίηση του συμπεφωνημένου (ή όποιου τροποποιημένου συμφωνηθεί) προγράμματος… Το έργο όπως και τότε, πριν το ’12, επαναλαμβάνεται και σήμερα με άλλους πρωταγωνιστές…

Το “δικαίωμα” να επιθυμεί κάποιος εκλογές το γρηγορότερο δυνατό είναι θεμιτό... Αθέμιτο όμως είναι να διεκδικεί την εξουσία, να μη μπορεί να επιβάλλει εκλογές, αλλά εν ονόματι της απουσίας άλλης πολιτικής στρατηγικής και ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης να αναπτύσσει πολιτική με μοναδικό άξονα το πως θα οδηγηθούμε σε εκλογές... Αυτό όμως δεν είναι ούτε σύγχρονη ούτε μεταρρυθμιστική πολιτική... Ας συμφωνήσουμε σε ένα πλαίσιο επιλογών εθνικής συμφωνίας και εφόσον γίνουν οι εκλογές η κοινωνία θα επιλέξει τους αρεστούς της... Μέχρι τότε όμως, επειδή η ζωή συνεχίζεται, καλό είναι να ελέγχουν την υλοποίηση όσων έχουν συμφωνηθεί και έχει κατακτηθεί συναίνεση... για το καλό της χώρας... Διαφορετικά θα αποδειχθεί για μια ακόμη φορά, πως μοναδικός σκοπός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, είναι να φύγουνε "αυτοί" και να έλθουν στα πράγματα οι "άλλοι"... Κατάσταση που μας κρατάει διαρκώς σε ένα κύκλο περιστροφής προς τα κάτω... Είτε βολεύει κομματικά κάποιους είτε όχι, απουσία δημοκρατικής κουλτούρας και συνεννόησης και πιθανότητες υπέρβασης της εθνικής κρίσης δεν πάνε μαζί.

Εκτός όμως όλων των άλλων φαίνεται και να αποτελεί μία προϋπόθεση που μας την ζητούν επιμόνως οι εταίροι μας, προκειμένου να συνεχίζουν να μας στηρίζουν. Είτε είναι του λαϊκού κόμματος είτε του σοσιαλιστικού… Από ότι δε φαίνεται θα χρειαστούμε για αρκετά ακόμη χρόνια τη στήριξή τους...

Ας εργασθούμε λοιπόν για αναζήτηση Πολιτικών συναίνεσης και εθνικής συνεργασίας. Να αναζητήσουμε Πολιτικές αλλά και να διαμορφώσουμε Πολίτες (άνδρες και γυναίκες) που να ξέρουν και να θέλουν να βάλουν πλάτη στα δύσκολα... Που δεν βολεύονται με την εύκολη κριτική και το λαϊκίστικο καταγγελτικό λόγο... Που δεν κρύβονται από την ευθύνη... Που έχουν συνείδηση του πραγματικού πατριωτισμού και των δυσκολιών της εθνικής συγκυρίας... Που στο όνομα της αδυναμίας τους να κατανοήσουν και να διαχειριστούν τα παρόντα δεν ανασύρουν απλουστευτικές αναλύσεις "ταξικού” ή “πολιτικού μίσους" και λοιπά ανερμάτιστα... Πολιτών και πολιτικών που αντιλαμβάνονται πως την ζημιά δεν την κάνουν τα υπαρκτά προβλήματα των μνημονίων αλλά τα μνημόνια τα έφεραν οι ανορθολογικές πολιτικές του παρελθόντος και η οικονομική κρίση… Τα προβλήματα δε αυτά δεν λύνονται με δημοψηφίσματα... Να αναζητήσουμε λοιπόν πολιτικές και πολιτικούς φορείς που "βάζουν πλάτη" στα δύσκολα χωρίς να φοβηθούν ότι μπορεί και να "λερωθούν"... Πολιτικές και πολιτικούς που να αντέχουν την Δημόσια κριτική και να μη τους καθορίζει το πολιτικό κόστος... Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου ας ξεκινήσουν μέσα από τη Βουλή, αλλά και εκτός αυτής, διαδικασίες για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης στη συζήτηση και στις επιλογές μεταξύ τους… Κυρίαρχη ευθύνη εδώ για πρωτοβουλίες είναι της κυβέρνησης…

Καθαροί λογαριασμοί για την συνδιαμόρφωση της Δημοκρατικής Παράταξης.

Προς φίλους και φίλες που αναφέρονται στον ενδιάμεσο χώρο...

Προφανώς κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει όποιον ή όποια από εσάς θα θέλατε οι πολιτικές κινήσεις, τα κόμματα και οι συμπράξεις σε αυτό το χώρο, να πρέπει να κάνουν ότι μπορούν, με μοναδικό στόχο, να φύγει ο κος Τσίπρας από την εξουσία και να γίνει ο κος Μητσοτάκης Πρωθυπουργός ως Πρόεδρος του κόμματος αυτής της Νέας Δημοκρατίας, έτσι όπως έχει δομηθεί και πολιτεύεται….

Η διαφορά μας είναι ότι το δικαίωμά σας αυτό μπορείτε να το υπηρετήσετε ευθέως στηρίζοντας και επιλέγοντας άμεσα Νέα Δημοκρατία, χωρίς να μας εμπλέκετε σε μια άγονη και ατελέσφορη συζήτηση μιλώντας για το μέλλον της «Κεντρο-Αριστεράς» δια μέσω της Ν.Δ.…

Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για όσους, εν ονόματι της όποιας “απειλής”, περί εκλογικής νίκης του κου Μητσοτάκη, επιχειρούν να οδηγήσουν το χώρο, ασμένως, στην αγκαλιά ενός ανερμάτιστου και επικίνδυνου, για την παράταξη και τη χώρα, κυβερνητισμού αυτής της περιόδου, χωρίς πρόγραμμα και εθνικές συμφωνίες…

Κανένας ετεροπροσδιορισμός δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανάγκη για προγραμματικές επιλογές και αρχές… Πρόγραμμα και Αρχές που να μη καθορίζονται από την συγκυρία. Αυτά θα αποτελούν βασικές αρχές και αξίες της πολιτικής μας συμφωνίας και θα είναι παντός καιρού. Διαφορετικά είναι προφανές πως κάποιοι γίνονται “σαλταδόροι” μικρής χρήσεως...

Ας δούμε δυο περιπτώσεις που αφορούν τις συζητήσεις με αφορμή τις “Αστικές Συγκοινωνίες” και τις επιλογές εμπλοκής του ιδιωτικού τομέα στη παραγωγή λιμενικών υπηρεσιών (με αυτόν τον παγκοσμίως πρωτότυπο τρόπο), από τη μια και τα σχετικά με τον εκλογικό νόμο από την άλλη.

1. Η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στη παραγωγή υπηρεσιών και αγαθών, ακόμη και αυτών που ονομάζουμε «δημόσια αγαθά», πράγματι είναι μια βάση συμφωνίας. Αυτό δεν σημαίνει την εξαφάνιση του κράτους από το χώρο αυτό... Όχι μόνο για λόγους «ρυθμίσεως» αλλά και για λόγους ασφάλειας της αγοράς από τους όποιους κινδύνους έχει το «επιχειρείν»… Τα Public Private Partnership (PPPs) ( δομές συνεργασίας ιδιωτικού και δημόσιου τομέα) δεν αποτελούν πλέον καινοτομία στη διεθνή πρακτική. Είναι μάλιστα επιτυχημένη πρακτική που θέτει σε μια δυναμική βάση την αξιοποίηση των θετικών από τη συνλειτουργία του Ιδιωτικού αλλά και του Δημόσιου Τομέα, σε συγκεκριμένες αγορές. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον ηλεκτρισμό... Τα παραδείγματα στις πόλεις του Δυτικού κόσμου (και όχι μόνον) είναι στη διάθεσή όλων μας… Ιδιαιτέρως όσων εξ’ημών θέλουμε να παραμείνουμε Ευρώπη…
2. Η ανάγκη για ένα αναλογικότερο εκλογικό σύστημα δεν είναι ζήτημα της συγκυρίας αλλά ανάγκη δημοκρατικής λειτουργίας του αντιπροσωπευτικού μας πολιτικού συστήματος. Εξάλλου 35 χρόνια ενισχυμένης αναλογικής και μονοκομματικών κυβερνήσεων ήταν το εκλογικό σύστημα που συνέβαλε στη χρεοκοπία της χώρας. Η χώρα παραμένει στα μνημόνια από κυβερνήσεις των μπόνους. Η προσπάθεια των κομμάτων να αρπάξουν το μπόνους των 50 εδρών τα οδήγησε σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές που κρατούν τη χώρα δέσμια των μνημονίων. Η χώρα δεν χρεοκόπησε με την απλή αναλογική αλλά με την ενισχυμένη… Να συζητήσουμε για την ανάγκη συνθέσεων αφού συμφωνήσουμε πως διαφωνούμε με τη Ν.Δ. που επιθυμεί το παρόν εκλογικό σύστημα. Δεν θα στοιχηθούμε πίσω από επιλογές που χρησιμοποιούν εργαλειακά τη συζήτηση για την ευρύτερη συμφωνία επί της αναγκαίας αλλαγής του εκλογικού συστήματος. Δεν θα ταυτίσουμε τη στρατηγική μας με αυτήν του κου Μητσοτάκη ή αντιστοίχως με αυτή του κου Τσίπρα. Δεν θα γίνουμε Λεβέντης ούτε όμως και “Θεοδωράκειο” ΠΟΤΑΜΙ.

Θα παραμείνουμε σταθερά προσηλωμένοι σε προγραμματική αντιπολίτευση και με στρατηγική εξόδου της χώρας από την κρίση, όπως υπεύθυνα έπραξαν, από λίγο ως πολύ, το σύνολο των δυνάμεων του χώρου αυτά τα χρόνια. Θα επιμείνουμε στη προσπάθεια να κτίσουμε ένα νέο κόμμα σταθερά προσανατολισμένο και τοποθετημένο στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία με δημοκρατική λειτουργία και απαλλαγμένο από παθογένειες του παρελθόντος. Σήμερα όλοι οι τέως «αντιμνημονιακοί» αντιπολιτευόμενοι του παρελθόντος, αντιλαμβάνονται την διαφορά μεταξύ "πραγματικότητας και ανοησίας" ή για άλλους μεταξύ "αλήθειας και ψέματος", ως "αυταπάτες"... Μόνο που ο λογαριασμός αφορά όλους μας... Για αυτό απαιτείται απολογισμός, αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών για να πάμε παρακάτω... Καθαροί λογαριασμοί....

Μερικές σκέψεις πριν κλείσουν οι κάλπες στην Ισπανία.

Θα υπάρξει επίδραση του Brexit στις επιλογές των Ισπανών σε αυτές τις εκλογές και ποια θα είναι αυτή στο σχηματισμό κυβέρνησης; Υπάρχει πιθανότητα να γίνουν και τρίτες εκλογές; Πως αξιοποιήθηκαν οι προηγούμενοι έξι ολόκληροι μήνες από τη τελευταία εκλογική αναμέτρηση και η χώρα οδηγήθηκε πάλι σε κάλπες; Στο ένα και μοναδικό ντιμπέιτ που έγινε όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί υποσχέθηκαν ότι δεν θα υπάρξει νέα κάλπη. Το ίδιο βέβαια είχαν υποσχεθεί και την προηγούμενη φορά… Θα μπορεί λοιπόν να σχηματιστεί κυβέρνηση; Νομίζω πως έτσι όπως εξελίχθηκε η προεκλογική αντιπαράθεση, η απάντηση είναι όχι. Το Λαϊκό Κόμμα, όλα δείχνουν πως κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι πάλι πρώτο. Κανείς όμως δεν είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί μαζί του όσο ο Ραχόι παραμένει επικεφαλής του. Ο ίδιος δε δεν έχει διακριθεί για τη “μεγαλοπρέπειά” του μέχρις στιγμής και δεν φαίνεται ότι αν και νικητής (εφ’ όσον προκύψει) υπάρχει ενδεχόμενο να αποχωρήσει προς χάρη της κυβερνησιμότητας της χώρας. Απέδειξε δε ότι το Κόμμα αυτό δεν διέθετε τα πολιτικά αντανακλαστικά για τις αναγκαίες πολιτικές συμμαχίες που απαιτούνται την επομένη των εκλογών… Αντανακλαστικά όμως που δεν υπάρχουν και στο χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς… Τυχόν συνεργασία PSOE-Podemos απαιτεί επίπονες διαπραγματεύσεις για τις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Δεν είναι μόνο η οικονομία, είναι και το «καυτό» ζήτημα της Καταλονίας, όπου πρέπει να γίνουν μεγάλες υποχωρήσεις για να γεφυρωθούν οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων. Για τούτο και φαίνεται δύσκολη η πιθανότητα να προκύψει κεντροαριστερή κυβέρνηση των Podemos (αν είναι δεύτεροι) με τους (τρίτους όπως οι δημοσκοπήσεις θέλουν) Σοσιαλιστές. Δηλαδή να δούμε μια παραλλαγή του «πορτογαλικού μοντέλου» που τώρα είναι στην εξουσία. Μοιάζει απίθανο σενάριο, γιατί έχει διαμορφωθεί, με ευθύνη πρωτίστως των Podemos, ένα διχαστικό κλίμα στον ίδιο το λαό και τους ψηφοφόρους των Σοσιαλιστών, σε όλες τις τάσεις και εκφάνσεις του… Είτε αφορά στο Σάντσεθ είτε στην ενδεχόμενη διάδοχό του, αν δεν πάει καλά, που φαίνεται να είναι η πρόεδρος της Ανδαλουσίας, Σουσάνα Ντίαθ. Η Ισπανία εξελίχθηκε τα τελευταία 35 χρόνια με σταθερές μονοκομματικές κυβερνήσεις των εναλλασσόμενων Κομμάτων, αυτών του Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ) και των Σοσιαλιστών (PSOE) στην εξουσία. Στις εκλογές του Δεκεμβρίου 2015 οι Podemos και οι Ciudadanos έσπασαν την παράδοση και αποδυνάμωσαν τα δυο μεγάλα κόμματα, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να σχηματισθεί κυβέρνηση. Ακόμη και σήμερα φαίνεται ότι η πιο ισχυρή πιθανότητα για το σχηματισμό κυβέρνησης, είναι εφόσον έχουμε μια ισχυρή παρουσία των Σοσιαλιστών. Είναι πολλοί εκείνοι που εκτιμούν ότι αν και νωπή η επιλογή των Βρετανών για το Brexit θα επιδράσει στην επιστροφή των Ισπανών σε σίγουρα και ασφαλή νερά επιλέγοντας να δώσουν ανάσα στους Σοσιαλιστές. Θα προκριθεί άραγε η επιλογή αυτή η θα εκφρασθεί για ακόμη μια φορά ο θυμός για την συνεργασία των Σοσιαλιστών με το Λαϊκό κόμμα;

Μέτωπο λογικής

Συνηγορία υπέρ του δικαιώματος των στελεχών της κυβέρνησης (και κάθε κόμματος) να “κυκλοφορούν” στην κοινωνία. Γεγονότα και φαινόμενα τραμπουκισμού δεν μπορούν και δεν πρέπει να έχουν την ηθική νομιμοποίηση έστω και δια μέσω της σιωπής μας… Έχω έντονο το συναίσθημα της αμηχανίας, όταν βλέπω δικούς μου (ψηφιακούς) φίλους να αναρτούν, χαιρέκακα, την είδηση για τις αυθόρμητες αποδοκιμασίες, εφόσον δεν τις σχολιάζουν αρνητικά ευθύς εξ’αρχής… Απεχθανόμαστε και καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται και σε όποιον και αν απευθύνεται... Ιδιαιτέρως αν αφορά στη πολιτική δραστηριότητα ακόμη και των αντιπάλων μας... Αυτή τη πολιτική δημοκρατία υποστηρίζουμε και σε αυτόν τον πολιτικό πολιτισμό αναφερόμαστε... Είναι θέση αρχής και παντός καιρού... Δεν έχουμε αυτή τη θέση συγκυριακά... Το ίδιο υποστηρίζαμε και τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δε δημιουργούσε τέτοια γεγονότα, σε μεγάλο βαθμό τα δικαίωνε και νομιμοποιούσε ηθικά... Το ίδιο υποστηρίζουμε και σήμερα με τους λεκτικούς και όχι μόνο "τραμπουκισμούς" εναντίον στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Ολοένα και περισσότερο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται αποδέκτες αποδοκιμασιών τα τελευταία 24ωρα όταν θέλησαν να συμμετάσχουν σε διάφορες εκδηλώσεις.

Σε μια περίπτωση η ομιλία του Πάνου Σκουρλέτη ακυρώθηκε… Χθες, τα αποκαλυπτήρια της τοιχογραφίας των Urbanact, που σηματοδοτούσαν και την έναρξη της ναυτικής εβδομάδας στο Βόλο έγιναν με συνθήματα κατά της κυβέρνησης και του υπουργού Ναυτιλίας, Θοδωρή Δρίτσα… Την ίδια μέρα, αντιμέτωποι με εξαγριωμένους κατοίκους της Καρπάθου ήρθαν βουλευτές Δημήτρης Καμμένος των ΑΝΕΛ και βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι έδωσαν το «παρών» στο μνημόσυνο του Κώστα Ηλιάκη. Δέκτης αποδοκιμασιών έγινε χθες και ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης καθώς προσήλθε να μιλήσει σε εκδήλωση στην Καλλιθέα. Ομάδα πολιτών τον αποδοκίμασαν και επιχείρησαν να μπουν στο κτίριο όπου μιλούσε. Το «ανεπιθύμητοι οι ΣΥΡΙΖαίοι σε κάθε γειτονιά» είναι μαχαιριά στην Δημοκρατία… Δεν είναι τυχαίο πως πρωταγωνιστές, σε αυτές τις αντιδημοκρατικές πρακτικές, είναι απομεινάρια της φαιοκόκκινης συμμαχίας των Πλατειών των αγανακτισμένων… Τα συνθήματα και οι αποδοκιμασίες είναι τις ίδιας, με εκείνη την εποχή, φρασεολογίας… Σαν να μη πέρασαν τα χρόνια και δεν μάθαμε… “ψέυτες, απατεώνες, κλέφτες, λαμόγια κλπ. κλπ...”.